Wordt het al Lente in Lucca?

                             Maandag Wasdag

 

Ten aanval

Daar waren ze weer, in Rome dit keer, de Feyenoord-'supporters'. Ten aanval!! Een grote groep barbaren, voortgedreven door een borrelend mengsel van zaagsel en alcohol in hun hersenpan, trok er een spoor van vernielingen (en angst). Dit keer maakten ze verbijsterende amok op diverse historische plaatsen in hartje stad. In Italië zijn ze heus wat gewend wat supportersrelletjes betreft, maar dit sloeg alles. De kranten deden er beduusd verslag van, de burgemeester van Rome en andere autoriteiten was het bovendien een raadsel dat excuses vanuit Nederland uitbleven (inmiddels toch een beetje gebeurd, Rutte heeft zijn collega Renzi zaterdagavond gebeld).  Betrokkenen kwamen op het Nederlandse nieuws aan het woord; zij voelden zich niet aangesproken. 'Nou kijk, het was gewoon als bij ons op 'Koninginnedag'. En waarom moest die mooie fontein worden verbouwd en onder worden gepist? 'Nou ja, dan hadden ze die afvalbakken maar moeten legen'. Om met de liftdames van Toren C te spreken: 'Betalen, pannenkoek!'. Verder zal ik er hier maar geen rechtse praat aan wijden.



Ook de natuur trok deze week ten aanval. Nou ja, niet overdrijven. In enkele steden werden oehoes waargenomen, de grootste in Nederland broedende uilensoort (maar niet in steden). Vrije vogels? grote kans van niet. Waarschijnlijk ontsnapte of uit gevangenschap vrijgelaten vogels. Oehoes komen doorgaans alleen 's nachts - soms - in de stad, zoals bleek bij gezenderde oehoes die in de buurt van Maastricht hun broedgebied hadden. Exemplaren werden gezien in Rotterdam, Utrecht en Purmerend (Kwadijk). Die laatste blijkt een kwaaie gast, hij of zij heeft al diverse mensen aangevallen, 'alsof er een steen tegen je hoofd wordt gegooid', zoals iemand zei. Ben benieuwd hoe het rond Purmerend met de verkoop van fietshelmen is gesteld.
Leuk om eens te kijken naar de webcam op een van oehoebroedplekken in Nederland: 24/24 hr livebeelden van paring tot aan het uitvliegen van de jongen. Kan nog even duren, dat laatste. Maar het zijn zeker en vast wilde vogels. Nu ik toch in uilige sferen ben geraakt (tijdens mijn ritje van zondag toegeroepen door een steenuil vanuit een olijfboomgaard)...... De jaarlijkse campagne Beleef de Lente is nu goed vertrokken. Daar spelen 3 andere inheemse uilensoorten de protagonist, waaronder mijn favo, de steenuil. Nog even geen eieren, maar wel nestkastbezoek: paring in beeld bij de kerkuil en een verleidingsbezoek bij de steenuil.


Al lente??

Nog niet echt, al was het deze week m.u.v. zaterdag toch best tof fietsweer met 12 à 14 graden. Ik heb ook al enkele doodgereden slangen gezien, en een 'plaatte paad'. De vogels in de tuin doen ook al een beetje hun best, met inbegrip van de tjiftjaf en de boomkruiper. Onderweg wordt ik hier en daar zowat van de fiets gezongen door een Cetti's zanger, zoek het geluid van die herrieschopper maar eens op. Dus hij komt er wel aan, de lente. Maar van voorjaarsbloei der planten is nog maar weinig sprake, bv. speenkruid en een enkele crocus daargelaten. Volgens mij staan de crocussen en sneeuwklokjes in Nederland al behoorlijk in hun volle ornaat. En ik las dat de eerste jonge dassen zijn geboren. Maar ook dat het niettemin net als hier nog even wachten is tot de lente echt los breekt .



Zuster Candida heeft intussen al heel wat lentes op haar palmares. Zij werd deze week 108, en is daar mee 's werelds oudste religieuze. Ze schijnt nog zonder bril te lezen; en ze blies zelf de kaarsjes uit, al waren dat er geen 108.

De Rijdende Renner

Intussen is het hier even goed uitstekend fietsweer; ik heb deze week bijna 500 kms weggetrapt, in meestal met aardig wat hoogtemeters gelardeerde ritten. De koninginnenrit van 122 km ging in mooi gezelschap over de Cipollaio, deze keer gereden vanaf Castelnuovo di Garfagnana. Tot het gezelschap van 8 behoorden behalve 'usual suspects' Cristiana, Tim en Paladino ook de profis Jay Mc Carthy en Sebastian Lander, alsmede de Vlaamse continentale coureur Nick Wynants, zoon van Jan. Die reed in de jaren tachtig 7x de Tour de France, veelal aan de zijde van de deze week overleden Claude Criquelion, naamgever van de fameuze cyclo in La Roche-en-Ardennes.


Pannepauze Cristiana: Tim, Sebastian, Jay, Nick               Onderweg

 Bijna boven... Nick doet een Sagannetje

 

      Boven!: Andrea Ferrari zoekt verkoeling

Na ongeveer een-derde van de klim moest ik er af en kwam op een gat te rijden. Geen schande met al die (veel) jongere gasten (de heren coureurs zijn voor in de twintig). Kort voor de col kwamen Jay en Sebastian me ophalen en brachten mij, als was ik de kopman, professioneel naar boven. Meer kwaliteit omhoog vereist minder gewicht, jongere benen en meer talent. Alleen aan dat gewicht is nog wat te doen, wellicht. Misschien moet ik Mindful gaan eten, je schijnt er al van af te vallen terwijl je stilzit. Daar zijn uiteraard ook veel boeken over, zoals 'Mindful eten- een gezonde en vreugdevolle relatie met voedsel'. Ja, ja... Het is gewoon een kwestie van 'goed kauwe, dat je ete gelijkmatig in je bloed komp, en bewust roke'.

 

 

Een andere fraaie rit was met Dario, met een voor mij nieuwe klim naar Montebello/Montereggio. Die doe je vanuit Camaiore. Landschappelijk prachtig. Een lastige afdaling, wegens slechtwegdeksel en tamelijk hevige percentages brengt de rijdende renner in Pietrasanta, gewaardeerde koffiestopplaats. Het kan en hoeft niet altijd even hevig. Ter afwisseling gooi ik er wel een kalm ritje tussendoor, min of meer vlak. Die doe ik dan meestal alleen, uit voorzorg dat ik me niet laat opnaaien door anderen dan alleen mezelf. Zoals deze. 

 

 

Het fietsen is dan wel een belangrijke reden om hier te zijn, maar niet de enige. Het leven hier met Mary-Anne kent meer plezierige kanten. Relaxt alleszins. Tot onze gezamenlijke activiteiten behoren o.a. veel lezen, een beetje rondhangen, kletsen in het café van Giulia, enne... boodschappen doen. Zo veel mogelijk bij de kleine winkels in onze buurt (krant, brood, groenten en fruit), voor het 'grote werk' gaan we naar super Esselunga.

 

 

Benieuwd wat deze week gaat brengen... Nog een paar dagen, a.s. woensdag gaat Thomas Dekker in Mexico hopelijk een record uit de boeken rijden. Hij is er klaar voor. Ik ga een kaarsje opsteken in 'onze' kerk. Als Thomas binnen het uur een afstand van 52492 km weet af te leggen is hij geslaagd. Geen sinecure, hoe dan ook een superzware opgave waar mijn gekrabbel bij in het niet valt.

 

Ik zeg: 53.102 km.

 

  

Zonsondergang, gezien vanaf de muren van Lucca 

 

Fietspauze, fietsen en wijn

       Nieuwe fiets- en wijnwinkel bij ons in de straat

 

Het actuele weer

 

Weerbericht Italië Voorlopig heeft Italië met buien te maken en is er van langdurig droog en zonnig weer geen sprake. Later in de week neemt de buienkans af en komt de zon vaker tevoorschijn. De temperaturen variëren van 3 graden in de Alpen en 12 graden in Noord-Italië tot 16 op Sicilië.

 

Sinds gisteren (zaterdag) regent het hier 'katten en honden', zoals de Engelsman (m/v) het zo treffend weet te zeggen. Wel jammer, want zo raak ik toch weer achterop in het STRAVA-fietsklassement. Een kleine fietspauze, dus. Fijn dat het In Nederland juist dit weekend lekker fietsweer is, ik gun het iedereen. Elk nadeel hep ook se voordeel, natuurlijk. Het lichaam kan nu wat herstellen van de inspanningen van afgelopen week, en er is wat meer tijd voor andere dingen. Momenteel is dat voor mij bv. redactiewerk voor het aankomende nummer van UILEN (nr. 5, verschijnt in maart) en voor Mary-Anne en mij samen het Dassenproject, dat we voor Jaap Mulder uitvoeren.

 

En ik kan wat aan geheugentraining doen, heel nuttig, want ik ben natuurlijk al bejaard. En het gebeurt me vaker en vaker dat ik niet meer op een bepaald woord of de naam van een goede bekende kan komen. Behalve geleidelijk lichamelijk verval ook een afname van mijn cognitieve capaciteiten dus. Voorwaar, hier is werk aan de winkel!

 

                                 Twee AOW-ers op een bankje op de Muren van Lucca

Wijn

Deze week kreeg ik een passend advies onder ogen om een beetje aan het in stand houden van mijn geheugen te werken, en wel via vriend Hans Poley (die het soms ook niet allemaal meer weet).

 

 

Ome Toon verwerkt de aanbevolen daily intake

Dezelfde zegsman citeerde uit artikel van de cardioloog Ies Stoel :

“ Als elke volwassen Nederlander elke dag drie glazen rode wijn zou drinken zou de sterfte aan hart- en vaatziekten , doodsoorzaak nummer één , met tenminste 30 procent afnemen , waarmee vele miljoenen in de gezondheidszorg kunnen worden bespaard.....
..... Het heffen van belasting op dit aangename medicijn is schadelijk voor de gezondheid en dient te worden beschouwd als een grof schandaal….“

Ik weet wat me te doen staat!

Het weer vorige week

Het weer mag as we speak hier te wensen overlaten..., de achterliggende week bracht mooie dagen. Er kon volop buiten worden gespeeld.




Heen en weer, lekker eten bij Ristorante Tambellini in Sant' Alessio

 

 

 

 

Op die fiets 3

De VINER op de foto, uitgerust met Spinergy-wielen (vriend Gijs van de H. vermoordde er ooit een kip mee), is voorlopig mijn karretje. Paladino heeft de nieuwe fietsen voor dit seizoen nog niet binnen, maar hij heeft wel een goede vriend, Luca. Ik mag diens fiets voorlopig berijden. Zo zie je eens te meer: voor alles komt hier een oplossing, zeker als je tijd gelegenheid geeft zijn werk te doen. Geweldig gebaar van Luca natuurlijk!

Zo kon ik deze week al een mooi programma aan ritjes afwerken. In gezelschap van Tim (die ons van het vliegveld kwam halen), Cristiana en Paladino over relatief vlak een ritje van 100 km. Koffiepauze in Viareggio aan Zee, waar de eerste toeristen al zijn opgedoken.

 

                                                   Omloop Viareggio

Een klassieker hier is het rondje over de Pizzorne, een stevige klim (met nogal onregelmatige stijgingspercentages, maar met stukken tussen 14 en 16%). Dat was donderdag, in ongeveer hetzelfde gezelschap. Zware klim, maar wat een lekkere afdaling terug naar Lucca!

 

 

                               Met Cristiana langs Pinocchio

                                                     Hèhè, ik ben boven!

Aan het mooie weer zou zaterdag een einde komen; dat is ook gelukt, de weergoden hebben woord gehouden. Op vrijdag dus maar de kans gegrepen een herstelritje te doen, een stukkie in de rondte.

Benieuwd wat de komende week gaat brengen... Uiteraard de nodige kilometertjes op de fiets, het weer gaat weer opknappen. Hopelijk in korte broek, dan tonen de sokken van Gaul, Chronò en van Sockeloen wat beter :).

En we gaan weer gluren bij de Beleef de Lente-webcams; vanaf vanochtend zijn ze weer in de lucht. Ik houd vooral de Steenuil goed in de gaten, dat spreekt!!

                   Sokken van Sockeloen, hoe hoger de sok, hoe harder de snok!

 

Op die fiets...werelduurrecord in Nederlandse handen?

Sneeuw....!

Inmiddels hebben we onze draai weer goed gevonden hier. Het nieuwe appartementje bevalt prima, zij het dat het wat kleiner is dan ons vorige. Een voordeelpunt is dat we nu aan de achterzijde slapen, en zo dus geen last meer hebben van passerend verkeer in de nacht en vroege ochtend. En we hebben een giga-terras op het zuiden. Met uitzicht op de Monte Serra bovendien!

Vorige week kregen deze regionen bezoek van een knappe depressie. We kregen veel vragen of we niet te veel last hadden van de sneeuw. In het Nederlandse nieuws was Italië kennelijk tot rampgebied geworden. Nou, dat viel alles mee, dames en heren. Hier in Lucca waren er enkele regenachtige dagen bij temperaturen van 7 à 9 graden. Niet ver hier vandaan, de hoogte van de bergen in, ja, daar was het wel feest. Veel sneeuw, elektriciteit eruit, scholen gesloten, dat werk. Op de wegen op de foto's hieronder heb ik gefietst. Het is circa 30 kms ten noorden van Lucca, in de Garfagnana. Daar in de bergen ligt ook nu nog sneeuw, maar de wegen zijn weer bereidbaar. Ik wacht nog even met die kant op te fietsen.

Broer van....
Ik heb het vaker genoemd... fietswinkel Chrono is, zeker einde middag, verzamelplek van corridori uit heden en verleden. Zo was voormalig prof Cesare Cipollini vorige week donderdag ter plaatse. Zeker, de broer van Il Re Leone Mario. Een groter talent dan zijn jongere broertje, naar het schijnt, maar zeker met een nog groter zwak voor lekkere wijven (en andersom!!). Bij de profs kwam het er niet helemaal uit, zijn talent, al won hij wel de Giro dell'Emilia (1983).



Klik hier voor het palmares van Cesare. Hij denkt met groot plezier terug aan het ene jaar dat hij samen met Johan van der Velde in dezelfde ploeg reed. Dat was in 1988, het jaar met die waanzinnige girorit over de Passo di Gavia, uiteindelijk gewonnen door een jonge Erik Breukink. Maar de man van de dag was toch Johan, sindsdien zeker in Italië bekend onder de erenaam 'Uomo di Gavia'. Cesare reed die etappe ook, in dienst van kopman Johan. Zie hier nog eens de indrukwekkende beelden van die dag.



Op die fiets...1
Omdat Paladino er van uit was gegaan dat ik mijn fiets uit Nederland zou mee nemen had hij er nog geen klaar staan voor mij. Bovendien waren de door hem voor de verhuur bestelde nieuwe fietsen nog niet gearriveerd. Nou ja, met die regen was het zo erg niet. Tegen het eind van de eerste week begon het toch te veel te kriebelen. Bij Cicli Max heb ik een mooie Pinarello FP3 compact, bouwjaar 2010, opgehaald. Daar heb ik 3 ritten mee gemaakt. Op vrijdag alleen, even de fiets proberen; met aan de voet van de Monte Pitoro een roepende Steenuil in zo'n olijfboomgaard.  Op zaterdag, mijn 2e ritje na bijna 3 weken inactiviteit ter zake, kreeg ik van Dario en Roberto al meteen een pittige giro voorgeschoteld, niet te lang (60kms) maar met stevig klimwerk,

Klaar voor vertrek

          



 

 

 

Top Chiatri-klim 

 

... en weer terug, 3 trappen op

 

Zondag rustdag 

 
 
 
 
 
Die kwam wel een beetje als geroepen. Het lichaam wordt ouder, de benen strammer, herstel duurt langer. Hersteldrank alleen is ontoereikend, kalm aan doen is het parool. We hebben er samen een lekker dagje van gemaakt, de profis voor ons laten koken, over de Muren gelopen, in de stad rond gehangen. En al weer bijna mijn 2e boek er door heen gejast (Wit geld), , een bundel met nagelaten verhalen van Bernlef. Wat is leven? van Arjen Mulder had ik al met enkele dagen uit, het is ook een interessant boek.

 
Mary-Anne poseert in het net gerestaureerde Casa del Boia

Op die fiets... 2

 

Het werelduurrecord, daar zijn momenteel de nodige renners mee bezig. Zeer onlangs lukte het Rohan Dennis, prof bij BMC het record scherper te stellen.  Hij deed het op dit karretje.

 

 

 

Thomas Dekker is de volgende die een poging waagt, op 25 februari in Mexico City; hij is er inmiddels al aan het acclimatiseren geslagen. Maandag j.l deed hij zijn laatste test op de baan van Alkmaar. Ondanks de niet zo ideale omstandigheden aldaar wist hij de oude tijd van Eddy Merckx te verbeteren; dat wijst op goede vorm. Met vele anderen, o.a. met zijn vrienden en bekenden hier in Lucca, hoop ik dat het gaat lukken. Ik ga nog een kaarsje op het succes opsteken in een van de 100 kerken hier.

Moeder Marja, Thomas en zijn fiets op de baan van Alkmaar, j.l. maandag

 

  

 



We gaan weer fietsen (maar nog geen fiets...)

 Nieuwe plek, toch vertrouwd

Dit is een deel van het grote terras, behorende bij ons nieuwe onderkomen. Hoewel de lente nog niet echt is ingetreden konden we toch al prima buiten zitten bij een graadje of 10-11, maar wel in het zonnetje. Vanaf het balkon kijken we in zuidelijke richting, vandaar. En als we die kant op kijken, wat zien we dan? Dan zien we de Monte Serra, dé testberg voor elke een beetje wielrenner uit Lucca en omstreken; je kan er van 3 kanten op. Gaan we natuurlijk weer doen...

terras in mei/juni

 

 

                                                     parkoersverkenning op de aaipet

 

Ginder in de verte, met die masten, dat is 'em, de Monte Serra, kanniewachte. Wie deze klim virtueel wil beleven leze Mountain Higher.

 

 

 

Ondanks het feit dat we voor het eerst op dit adres zitten is alles toch vertrouwd. Het is wel een stukje rustiger, en ook lichter dan ons vorige onderkomen, we wonen/slapen nu niet aan de straatzijde, maar aan de achterzijde/tuinenzijde waar nauwelijks verkeer te horen is. We kijken vanaf het terras zelfs uit op 'onze' voormalige tuin, waar we aanstonds de door ons geplante krokussen in bloei zullen zien schieten.  En de andere tuinen van dit voormalige agrarische gebied tussen de via del Fosso en de Via dei Borghi. Want, dus, maar, we zitten in de zelfde buurt, maar twee panden verderop dan alle vorige keren. Inmiddels is gebleken dat ik het eerder ingesleten ochtendlijke patroon van krantje halen, bakker, bar Martini en een praatje bij Rosario van de ijzerwinkel nog niet verleerd ben.

 

 

goed te zien dat in ieder geval enkele van de restauraties zijn afgerond: Casa del Boia

 

In deze historische gebouwtjes wordt een museum ingericht rond de pelgrimsroute Via Francigena. We gaan zeker en vast een kijkje nemen.

 

Nog  ff niet fietsen

Tim Lindley (van Sheffield naar Lucca verkast) kwam ons vrijdagmiddag j.l. van het vliegveld oppikken. Des morgens had hij al de Vlaamse continentale coureur Nick Wynants de omgekeerde richting opgereden, die moest geloof ik naar de ploegvoorstelling. Tim, topgozer, werkt samen met baas Paladino van Chronò, wat mij betreft dè fietswinkel in Lucca, trefpunt ook voor vele hier in de buurt woonachtige profis onder de coureurs.

Zelf heb ik (helaas) nog niet gefietst. Het eerste weekend ging sowieso al grotendeels op aan diverse organisatorische dingetjes die even moeten gebeuren aan het begin van zo'n lang verblijf. Maandag was hier wel een heel mooie (fiets)dag, maar door een misverstand tussen Paladino en mij, èn door de vertraagde aankomst van de door hem bestelde nieuwe fietsen zit ik nu nog zonder carboros.

paar rondjes over Le Mura is ook mooi

Die maandag zie ik als de tot nog toe enige gemiste fietsdag. Dinsdag was het namelijk naadje met het weer, en dan moet het koufront uit het noorden nog arriveren om tot aan het weekend te zorgen voor min of meer abominabele (fiets)omstandigheden: er wordt veel sneeuw en regen verwacht.

Zo meteen ga ik naar Paladino's winkel om Mary-Anne's stadsfiets op te halen die vast onderdak geniet als we in NLD zijn. En om voor me zelf snel een fietsje te regelen, want het kriebelt me te veel. Want van dromen over fietsen alleen heb ik inmiddels wel genoeg.

          dromen zijn bedrog

 

Vriend Piero is niet meer...

Een van de vaste klanten in het café van Giulia was jarenlang Piero. Was, want hij is in september j.l. overleden na een val in bad. Hij werd 82 jaar. In de vroege zomer van vorig jaar heb ik hem nog eens naar zijn voordeur gebracht. Hij stond niet zo vast meer op zijn benen, oorzaak drank in combinatie met sowieso verlies aan coördinatie. Ik vroeg me toen al af hoe lang hij het nog zou volhouden. Op 13 juni 2014 schreef ik in mijn laatste blogje van dat jaar het volgende.......

 

Piero is als enige overgebleven van een groep van 5,6 vrienden, die na hun pensionering van hun zware werk in de olijven en de druiven etc. jaren lang vrolijk kattenkwaad uithaalden in de buurt. Zij kwamen ook graag in het café van Giulia. Ook elders hadden de vrolijke heren dan al wel wat tot zich genomen. De stemming zat er dus altijd goed in. Dat leidde geregeld tot potsierlijkheden. Zo moest Piero bij de ingang van de bar eens ontzettend niezen. Daarbij vloog zijn kunstgebit rechtstreeks van waar het hoort te zitten in de afvoer van het riool. Met vereende krachten wisten zijn vrienden uiteindelijk het deksel te lichten en Piero's kunstgebit uit de drek te bevrijden. Verdomd, toch een beetje vies geworden! Maar daar wisten de mannen wel wat op. Even afspoelen onder de kraan, klaar!

Nu scharrelt Piero in zijn eentje rond, als hij zijn huis al uitkomt. Aldaar schijnt volgens de verhalen een heks te heersen. Een beetje troosteloos, zijn bestaan. Het zal mij benieuwen of hij er volgend jaar nog is..... (13 juni 2014)

 

 

Vissen in de Fosso