Lente in Lucca
Al weer twee jaar geleden....
Op 7 maart j.l. was het al weer twee jaar geleden dat mijn vader overleed. Na een uiterst vervelende delieraanval werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Aanvankelijk leek het goed te gaan, maar het werd spoedig duidelijk dat we terug moesten naar Nederland. Voor mijn gevoel heb ik goed afscheid kunnen nemen. Ik mis de gesprekken via Skype met hem wel. Die begonnen soms wat in mineur (hij was dementerende) maar eindigden doorgaans toch vrolijk.
Maar okay, voor de rest gaat alles goed.
Op weg naar de kerk. Braaf ventje toen nog...Rechts broer Hans, ook heel braaf..
Er op uit!
De lente is hier wel zo'n beetje uitgebroken. Tijdens de Tirreno -Adriatico was dat pas een klein beetje zo, fris windje uit Rusland drukte de temperaturen. Ik vond het weer leuk om bij de ploegentijdrit rond te neuzen. Met het fietsje naar Lido di Camaiore, beetje kijken in het groot (zeg: de ambiance) en in het klein (fietsdetails, gezichten etc.), en na een tijdje weer a casa. Dan heb ik zelf toch ook weer 65 km gefietst. Ik laat het bij een paar foto's.
Peter Sagan rekt Taylor Phinney rijdt zich warm
Bauke bekijkt het even 
Focus bij de mannen van Lotto-Jumbo
Fiets wegen
Waar zit dat verdomde motortje???
Etixx Quickstep rijdt in; vooraan Bob Jungels (Luxemburg)
Een vlucht kraanvogels bij Fucecchio
Van het mooie weer hebben niet alleen de kraanvogels maar ook wij uiteraard geprofiteerd door samen meer en meer naar buiten te gaan. Bijvoorbeeld voor het traditionele rondje over de stadsmuren (4.2 km). Een uitstapje naar Bagni di Lucca (heen trein, terug bus) waar geen reet te doen bleek, maar waar we het toch naar ons zin hadden, dat kan dan natuurlijk toch nog wel dan. Veel buiten maakt deel uit van de genoegens hier te zijn. Ik doe maar weer wat foto's.
Bagni de Lucca
Ook de pedalen werden uiteraard regelmatig weer meer of minder duchtig gegeseld (meer, meer,meer!) Diverse fraaie ritjes, alleen of met anderen, Ik ga ze hier dit keer maar niet nader bespreken, er wordt al genoeg geluld. Ik houd het wederom bij een fotoserietje.
Met Cristiana, Bruno en Paladino over Viareggio
____
Met Renato Gelato, Silver Foxx en 20 van La Bagarre een pittig rondje met koffiepauze
Piccolo Mortirolo
Pedona
_____
Met Renato Gelato, Silver Foxx en Paladino:
Op weg naar het terras (met enkele hindernissen onderweg)
U heeft uw bestemming bereikt!
Groot kijken en klein kijken
Verleden week kwam er een einde aan het leven van Piet Oosterveld, zeker in Nederland wereldberoemd geworden omdat hij tijdens een expeditie op Spitsbergen met zijn hoofd tijdelijk in de muil van een ijsbeer verbleef. Dat kwam omdat hij een bootje uit de klauwen van het beest wilde redden. Ongewapend. Zo ging het sprak hij over het incident bij Sonja op Zondag, destijds een fameus TV-programma. : "Onze motorboot was door een ijsbeer vernield en we
hadden hem net weer gerepareerd. Ik keek uit het raam en zag diezelfde beer
opnieuw bij onze boot. Ik werd kwaad en rende naar buiten om hem weg te jagen.
Op mijn pantoffels.” Toen de ijsbeer tot de aanval overging rende Piet terug, maar ja, die pantoffels... Hij gleed uit en de ijsbeer zette zijn kaken in Piet's schedel. Een collega-onderzoeker schoot te hulp en wist de ijsbeer weg te bluffen.
Die ijsbeer, het was nog een vrij jong beest, kon er niets aan doen volgens Piet. Hij had het 'ijsberenvak' niet geleerd, omdat zijn moeder door jagers overhoop was geschoten. Piet werd door de aanval letterlijk voor het leven getekend. Sindsdien droeg hij net zo vaak zijn pet als zijn sokken. Vele jaren later ging hij met een groepje nog eens terug naar Spitsbergen, bij wijze van therapie ook. Nu bracht hij wel een geweer mee, voor de zekerheid. Maar op Spitsbergen bleek dat hij de verkeerde kogels had meegenomen. Typisch Piet.
Uit het verhaal hierboven blijkt al iets van zijn laconieke, maar tegelijk nuchtere kijk op het gewoel en gedoe van de wereld om ons heen. Zo heb ik dat in ieder geval ervaren tijdens mijn alternatieve dienstplicht op het toenmalige Rijks Instituut voor Natuurbeheer in Leersum. Daar kon ik onder zijn auspiciën een kleine twee jaar meedoen aan zijn Begrazingsonderzoek in natuurgebieden, op dat vlak was hij een pionier. Het ging er om de invloed van begrazing door paarden, koeien en ander spul op de natuurlijke processen in beeld te krijgen. Piet dacht en keek hier in het groot, het ging er hem niet om dat het plantje A precies op het plaatsje B zou groeien. Nee, hem was het er om te doen die natuurlijke processen hun werk te laten doen, dan kwam plantje A wel 'vanzelf' opduiken, maar misschien niet altijd op het plaatsje B. Hier keek en dacht hij in het groot. Begrazing was volgens hem heel geschikt om die processen in relatief grote natuurgebieden mede te sturen, en bovendien goedkoper dan het tot dan gebruikelijke vormen van natuurbeheer. Nu is begrazing in onze natuurgebieden heel gewoon, denk bv. aan de Heckrunderen in de Oostvaardersplassen of de schaapskuddes op de heide. Niet dat het resultaat overal geweldig is, maar dat is een andere kwestie, waarover duchtig en terecht wordt gedebatteerd.
Geloof het of niet, in dit sportveld bloeien meer dan 50 soorten paardenbloem
Kijken in het klein, dat deed Piet ook. Klein kijken kan je helpen om beter zicht te krijgen op een lager schaalniveau, zeg: de verschillen in het groot. Ik vermoed dat hij er ongeveer zo tegenaan keek. Hoe dan ook, Piet keek naar paardenbloemen. Huhh, is daar iets aan te zien dan? Zeker, en hoe kleiner je kijkt hoe meer je ziet. Zo kom je uit bij allerlei verschillen op grond waarvan je vele soorten paardenbloemen kunt onderscheiden, doorgaans verbonden met specifieke milieuomstandigheden (waarvan begrazing er een is). In Nederland komen maar liefst 2000 soorten paardenbloem voor. Er is zelfs een soort die alleen voorkomt op door paarden begraasde weitjes. Die roepen wij dan ook uit tot onze enige echte 'paardenbloem'.
Het is waar, door deze kennis ontploffen er niet minder bommen, en vermindert ook overigens het overige leed in de wereld niet. Niettemin heb ik het een en ander van waarde aan de periode-Piet meegenomen voor de erst van mijn leven. Mede dank zij hem kwam ik er achter in welke richting ik het werkzame leven moest zoeken, ik heb volgens mij ook wel wat van zijn nuchterheid overgenomen, en bovenal heb ik geleerd hoe fijn het is om van het kleine te kunnen genieten. Al was het maar om het grote te kunnen verdragen.
Tiens, tis 'ne krokodil!
Het andere Lucca
In volgende blogjes meer over wat er ng meer opvalt in Lucca, als je het mooie hebt gezien (en daar nog wel steeds van geniet)/
Maar de eerstvolgende zal een verslag zijn van een extraordinaire fietszondag met hilarisch slot......
