Lucca, leven want fietsen: juni 2016

Abruzzen

Dit was dan alweer het 6e meermaandse verblijf in Lucca. Inmiddels behoren we hier wel enigszins tot het meubilair. Met voor- en nadelen. We weten nu zo'n beetje de weg wel. De verrassing en de verbazing zijn er echter wel een beetje af. Bijvoorbeeld over het feit dat je je bij hoge nood maar op weinig plaatsen openbaar kunt verlossen. Toegegeven, geen wereldprobleem. Maar veel dingen komen hier maar uiterst moeizaam van de grond,en dan gaat het nog vaak fout. Bijvoorbeeld de aanpassing van Piazzale Verdi, het busstation. Daar is men dan wel aan begonnen,maar wegens financiële problemen ligt het werk alweer een paar jaar stil. En wat zou het een zegen voor de stad zijn als er buiten de Muren een of meer parkeergarages zouden worden opgetrokken. En zo nog heel veel meer van het een en ander.

Wel gelukt: gangen door de Muren in ere hersteld

In die jaren hebben we de stad, of liever het centrum zien veranderen. Er is een ontwikkeling gaande volgens de wetten van het internationale toerisme: ketens en andere voor de niet al te geInteresseerde bezoeker van overal makkelijk herkenbare winkels nemen geleidelijk de plaats in van allerhand speciaalzaken die decennia lang de sfeer in de binnenstad hebben bepaald.

Volgens - vermeende?- belastingschuld gesloten geloof ik

De vooruitgang staat nergens stil, ook niet in Lucca. Zoveel is zeker. Een Nederlandse Lucca-kenner formuleerde het aldus: het hart van de stad is aan het verdwijnen. Zo wordt het ook door vele Lucchesi gevoeld. Over de toestand van de stad (en van de staat) valt nog van alles te zeggen, maar ja, ik ben geen boek aan het schrijven. Deze blog wordt toch al een (eigenlijk te) lange.... Waarvoor excuus.

Team Chronò-clown Andrea klopt Cristiana en Charlie op klim naar Castello

Op weg naar het einde..

De eieren die ik vanochtend kocht blijven goed tot bijna half juni. Er is maar een conclusie mogelijk: ons verblijf hier in Lucca loopt zo langzamerhand ten einde. Mmm, dit verband lijkt me niet helemaal logisch, maar waar is het wel!
Het smaakt nog steeds naar meer, ons verblijf bedoel ik, dus volgend jaar gaan we weer (d.v.). Ik heb bij hogerhand alvast gevraagd of het een beetje goed mag blijven gaan, qua gezondheid en zo. Want zeker is dat allerminst. Ziekte en dood passeren vrienden van al heel lang, generatiegenoten. Of de net iets jongeren, zoals vorige week Scott 'Getbiking' uit Australië, een van mijn Lucchese fietsmaten voor af en toe. In zijn afscheidsbericht roept hij ons op om te proberen te genieten van het goede, het mooie en het inspirerende dat het leven ook te bieden heeft. Voor zo lang als het duurt, c.q. kan.

Heiligschennis in een fraai kerkje in Civitella Alfedena

Lekker gewandeld

Vakantie! Jawel! Naar de Abruzzen. Zin in vakantie kan je ook overkomen als je voor wat langere tijd in Italië vertoeft. In mei zijn we dan ook voor een weekje terug gegaan naar Civitella Alfedena, in het hart van het Nationaal Park van de Abruzzen, op bijna 10 uur openbaar reizen van onze stek hier. Om even de hectiek van Lucca te ontvluchten, zullen we maar zeggen. En om te wandelen, en om een aantal oude vrienden weer te zien. Want we waren er enkele keren eerder vanwege het bergwandelen, de laatste keer was alweer 9 jaar geleden.

De omgeving biedt prachtige wandelroutes in bebeukenboste bergen met colpassages ruim boven de boomgrens waar je altijd wel gemzen ziet. Er leven ook wolven en beren. Helaas hebben we die niet gezien. Civitella heeft wel een ruime wolvenbergtuin, waar met name jonge wolven, die verweesd of gewondwerden gevonden nog een beetje leuk leven kunnen hebben. Ze laten zich regelmatig zien, vooral bij het vallen van de avond.

De wilde wolven komen in najaar en winter naar beneden, soms zelfs tot in het centrum van Civitella aan toe, de edelherten achterna, want ja, die prijken nu eenmaal op hun menu. Edelherten hebben we dan weer wel volop gezien, o.a. op de Camping Wolf (..), aan de rand van het plaatsje. In laatste herfst verscheen er nota bene een beer in het centrum. Die deed zich te goed aan de peren in de boomgaard tegenover het prettige hotel Ai4Camosci waar we ook nu weer verbleven.

Beekpassage & Beukenhakhoutstoof (r)

Even rusten

Zicht op Civitella

2. Lekker gegeten

De Italiaanse keuken weten we beiden te waarderen. Mede daarom zijn we hier. In vijf maanden is er volop tijd om de geneugten ervan te beleven. En dan gaat het niet louter om pizza of spaghetti.

Meestal koken we zelf. Mary-Anne een week, ik de andere week. En zo door. Doen we al meer dan 40 jaar zo; een hele fijne, want duidelijke afspraak.Om de week hoef je je qua warme maaltijd nergens om te bekommeren. Een ander voordeel is dat we allebei onze eigen smaak een beetje kunnen volgen en ons uitleven in bepaalde specialiteiten (in mijn geval bv. vis) waar de ander liever niet aan begint. Wat we nodig hebben kopen we deels bij de super, maar zo veel mogelijk toch bij de kleine winkels in de buurt.

Ristorante Il Transumante (Villetta Barrea, Abruzzen)

Voor zover de budgettaire buidel dat toestaat eten we ook wel buiten de deur, 1x per week door de bank. Uit eten is hier duidelijk minder duur dan in Nederland, hoewel het in vergelijking met de Abruzzen even goed een beetje aan de prijs is. Daar aten we in ouwe bekende Nunziato Antonucci's Il Transumante, sinds kort verhuisd van Civitella naar de overkant van het meer, in Villetta Barrea. In 1983 kwamen we op een wandelvakantie voor het eerst terecht in Civitella, op de al genoemde Camping Wolf. Nunziato had toen een toeristenwinkeltje, waar ik elke dag de Volkskrant ging halen. Grappig, zo'n weerzien.

In de tuin bij Ammodonostro

Uit eten in Lucca, ik zou er flink over kunnen uitweiden. Het barst in Lucca-centrum van de goede restaurants, er komen er ook elk jaar weer bij. Tsja, het toerisme op Lucca neemt toe.... De meeste restaurants hebben we nog nooit van binnen gezien. Beetje raar, als je jezelf best een beetje als avontuurlijk beschouwt. Maar ja, we hebben een lijstje favorieten waar we graag terug gaan. met elkaar geven die een mooie doorsnede van culinair Italië, of beter Toscane, in twee gevallen met stevige Siciliaanse invloed. Het lijstje in alfabetische volgorde:

Met Piet (en Marjo) bij La Norma van Carlo Lo Grande

En net even buiten de stad, in Sant' Alessio hebben we dan nog onze favoriete Tambellini Bijkomend voordeel: lopend langs rivier de Serchio terug naar huis buik je alweer een beetje uit.

Bij Tambellini in Sant' Alessio aan de eretafel

Uit eten, we doen het ook op ons terras. Helaas was het weer dit jaar niet 'je dat', heel wisselvallig. En deze hele week regent het quasi volcontinu. De zomer meldde zich in april en mei onregelmatig, voor eventjes, om er dan weer vandoor te gaan. Niettemin hebben we met al ons bezoek het terras kunnen benutten voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

Met Hil, Mirjam, Iem & Paul + amandeltaart van Giurlani

Met Almar, Cor, Sanne en Liesbeth

Met Cristina & Paladino + erg goed wijntje (Amarone)!

Met Marjo en Piet op weg naar de moerassen van Massaciuccoli

3. Lekker gefietst

Het waren er bijna 6500, de gefietste kilometers in de wijde omgeving van Lucca. Soms was het prima weer, soms (of eigenlijk heel vaak) was het minder. Daarom valt de kilometrage en het aantal langere tochten verder de bergen in dit jaar wat tegen. Het was evengoed weer fantastisch om hier rond te fietsen. Ook wel alleen, maar vaak met Team Chronò of gasten/klanten van Paladino overal vandaan, dan wel met andere corridori uit Lucca, vaak gelieerd aan Gran Fondoteam La Bagarre (kijk maar even naar de uitslag van de GF dello Stelvio van zondag 5 juni)

Met Team Chronò op weg naar de Pizzorne

Afspraak met klanten van Paladino, o.a. John Blackledge; maar eerst koffie

Weerzien met de Noren (Espen, Oscar en Deen Claus), trouwe Lucca-gasten, voor de deur van Paladino's Chronò-fietswinkel

Wijn proeven. Met Dario en de Noren in de wijnkelders van Vanni (een 'must see')

Passage Sant' Andrea di Compito

Met Espen, Asbjörn en Roberto Ciampi onderweg

Gaullist te midden van Bagarristen (fietsclub in Lucca) bij stop tijdens de GF Croce Rossa

Met Paladino, Florenc (kok in R, Giglio) + 3 Amerikaanse gasten.

Herdenking Australiër Scott 'Getbiking', eind mei overleden

Altijd weer een schitterende rit naar de Cipollaio-tunnel. Afdaling à la Cipollini??

Met Cor en Almar op de Monte Pitoro

Zicht op de Tyrreense Zee vanaf Capriglia, met Cor, Eltjo en Almar

Matraia-onverhard met selectie Team Chronò

Lachen met Craig en Connor uit Boulder

4. Lekker nagedacht

Hier ben ik duidelijk diep aan het nadenken...het zal de frisse lucht in Civitella zijn

Uit het bovenstaande zal wel duidelijk zijn dat we/ik voldoende hebben genoten, voldoende afleiding hebben gehad. Beetje rondhangen in de stad, links en rechts wat ouwehoeren, de dagelijkse bezoekjes aan Bar Martini, lezen, beetje Tv kijken (incl. The Bridge), etc. Het draagt allemaal bij aan het tamelijk welbevinden.

Het zou mijnheer de filosoof Arthur Schopenhauer, grote vriend van Renato Gelato (bekend coureur uit Utrecht) tot tevredenheid stemmen. Er bestaan vele fraaie quotes van die man, ik bedoel natuurlijk van Schopenhauer. Hij heeft ook een verhandeling geproduceerd waarin hij laat zien dat je alleen gelukkig kan zijn als je de shit in jezelf of elders een beetje buiten de deur kunt houden. Dat valt wis en waarachtig nog niet mee. Er is het nodige aan de hand in de wereld waar je niet precies gelukkig van wordt. Daar hebben we het hier natuurlijk ook wel eens over. Via de kranten hier, het Nederlandse Journaal en wekelijks het achtergrondeninfuus van de Groene houden we de boel zo'n beetje bij.

Tijdens het fietsen lukt nadenken me niet erg. Hoewel... laatst tijdens de 9 km lange klim van de Monte Serra heb ik mij bijvoorbeeld bezig gehouden met de vraag: 'Wat is het nut van de Koekoek?' Ik ben daar niet uitgekomen, wel boven. Waarna met max. 76/hr naar beneden.

Nee, tijdens het fietsen is het vooral genieten van de fraaie omgeving, de talloze zingende nachtegalen en ander zingend gevederd gespuis. Eén nijpend probleem heb ik al fietsend definitief opgelost. Namelijk of je nu moet spreken over belastingontduiking of belastingontwijking. Dat laatste is formeel geoorloofd, vindt een deel van de Nederlandse politiek naar het schijnt, maar het is wel moreel verwerpelijk, vindt een ander deel. Ik stel de term 'belastingontdijking' voor: wij in het ondernemende Nederland werpen geen belemmeringen op als u uw wit te wassen poen bij ons wilt stallen in de een of andere brievenbusfirma. Volgens mij horen sommige Italianen dit ook graag.

De crisis is voorbij, nu begint de ellende

Er zijn tal van andere zaken waar ik zorgelijk om ben, ik vrees veel onoplosbaarheid. Inzake de vluchtelingenkwestie, onder andere. De sfeer in Nederland en in de rest van Europa is in verband daarmee fors in de verkeerde richting veranderd, tegenstellingen groeien. Dat lijkt me behoorlijk link. Onze eigen altijd lachende voorman had 0 asielzoekers aan onze poort beloofd. Het is hem gelukt. Dank zij het inlevingsvermogen van een bevriend staatshoofd, zullen we maar zeggen. En dank zij de hekken die aan diverse Europese grenzen zijn opgetrokken, ontheemden in volstrekt onvoorstelbare omstandigheden achterlatend. De route vanuit Libië naar Italië is daardoor weer in zwang gekomen, we kennen allemaal de gevolgen. Er zijn ook veel zogeheten economische vluchtelingen bij: geen kans op asiel in Europa. Zij ontvluchten niet de oorlog maar de gevolgen van klimaatverandering, armoede, honger en uitzichtloosheid. Een potentiële tijdbom richting toekomst. Omdat de verwachting is dat die problemen alleen maar groter zullen worden, en bijgevolg ook de stroom mensen die hun hoop hebben gevestigd op een beter bestaan in Europa. Hoe zullen we dat gaan regelen? Ik ben er niet gerust op.

Namens alle vluchtelingen: Jah Mercy (that's where we are asking for) van de Refugee All Stars. Ook LIVE: Rise and Shine!