Pech of geluk?

I feel sorry for the icebears (and for the elephants too)

Winterspritz

____________

Hoofdstukjes:

- Oneliners en Citaten (13)

- Fietsen

# Bericht voor Martijn Tusveld

- Overleden

# Hans zijn hond

- Diergedrag

# Sleutelprikkels

# Supranormale prikkels

_________________________________

Lucca met vriendje Willy en de baasjes Mary-Anne, Simona en Simone (foto: baasje Joep)

_____________________________________

Oneliners en citaten

- Gin pech is geluk zat (Henry van den Biggelaar)

- Er zijn nu eenmaal mensen die denken dat ze echt bestaan (Gerard Reve)

- 'Een wolf mag toch best een schaap pakken?' (Dion Graus tijdens kamerdebat)

- EU kleedt Green Deal uit na boerenprotest. MOEDARMOEDE (Joep van de Laar)

NAVALNY vervolgd, vergiftigd en vermoord. Van Moedarmoede had hij geen last....

- Ursula von der Leyen, christendemocraat, dus een Hoeder der Schepping (id)

- 'De meeste boeren zijn constructief' (Esther de Snoo, hoofdredacteur Nieuwe Oogst)

- Veel boeren willen wel verduurzamen... op zoek naar een dier- en natuurvriendelijker verdienmodel voor de lange termijn (biologische boeren in De Groene Amsterdammer 8/2)

- Het onderhouden van landschap en de vergoeding daarvoor zou even normaal moeten zijn als bij het onderhoud van een weg (Ecologe Louise Vet tijdens bijeenkomst met kamerleden van de 4 formerende (?) partijen.

- Over Ajax-coach John van 't Schip: 'Hij weet hoe de hazenpaden lopen' (Ibrahim Afellay)

- 'Filosofen stellen vragen en gaan daarmee door als anderen al hoofdpijn hebben gekregen' (Stine Jensen, VK 3 februari)

- 'De belangrijkste lessen in het leven moeten niet worden gedownload, maar doorgegeven' (Danny Mekic, VK 14 januari)

- Sapristi! 'Weet u wat ik vroeger wilde worden? Leeuwentemmer! Een beetje is het mij wel gelukt; in de Tweede Kamer' (Dries van Agt, 'katholieke paljas').

- Ronald Plasterk adviseert in zijn eindverslag een volledige gedoogcoalitie met maar liefst vier gedoogpartners (De Speld, VK 13-2)

Uit De Groene Amsterdammer van deze week
__________________________________________________________________________________

Fietsen

-- Bericht voor Martijn Tusveld

Een rectificatie: in mijn vorige blog gaf ik een verkeerde voorstelling van de laatste kilometers van de 5e etappe in de a.s. Giro-etappe naar Lucca, 8 mei. Om te voorkomen dat Martijn, op kop van het peloton voor zijn sprinter Fabio Jakobsen bij het binnen rijden van Lucca de verkeerde kant op fietst hierbij het werkelijke parkoers van die laatste kilometers. Martijn: niet linksaf, maar rechtsaf! Enne .... de laatste 300 meters gaan in rechte lijn.

Ultimi chilometri

Hier ligt straks de streep, de mannen turen reeds vol verwachting in de verte

________________________

Ik ben nog niet erg content met mijn eigen fietsprestaties. Geleidelijk gaat het wel wat beter maar ik moet oppassen me niet te overeten qua lengte, vooral indien gecombineerd met een hoge moeilijkheidsgraad van het parkoers. Ik vrees dat de fysieke aftakeling meer en meer hun tol liggen te zitten eisen. Operatie en bestralingen hebben zeker ook impact gehad. È cosi. We dealen er gewoon mee.

Verval..., ook in Lucca

Afgelopen periode was ik tijdelijk wat teruggeslagen door grieperigheid, maar ook lastigheden in de liesstreek kreeg ik terug als reactie bij iets te heftig te keer geweest zijnde. Intussen heb ik de opbouw weer hervat, het is en blijft lekker rijden hier, zeker met de opkomende lente. Soms rijd ik alleen, soms met anderen. zoals vooral met Stuart en deze week voor het eerst ook weer eens met Paladino, net hersteld van zijn polsbreuk. Groepsritten van weleer, ze zaten er tot nu toe (helaas) nog niet in, wegens vooral de kennelijke brouille in een deel van de corridori-gelederen alhier onderling. Tsja, en in het licht van de aftakeling is het wat minder een optie om me nog te meten met (veel) jongere honden.

2007, op de Mont Ventoux

En tenslotte heb ik geen hogere seizoensdoelen meer waar in voorbereiding duchtig voor dient te worden getraind. Zoals pittige klassiekers type Ronde van Vlaanderen of enkele weken in het hoogtegebergte fietsen. Meer dan voldoende gedaan. Met uitzondering van Zuid-Spanje heb ik alle hooggebergteregio's in Europa ruim befietst, zo goed als alle grote cols c.q. beklimmingen incluis. Met o.a. 10 x Stelvio en 20x Mont Ventoux is mijn palmares dan ook behoorlijk gevuld. Wij trekken ons plan wel, en we blijven ervan genieten. Dat kan best zonder grote doelen.

Hier past een ander mooi citaat:

Hier zit ik ergens:‘het heerlijkst is een leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat, maar nog niet omlaag stort.’ L.A. Seneca (4 v. Chr - 65 n. Chr.)

Paladino tankt water

Dode gekko, 25 januari

De bosuil hieronder had meer mazzel. Hij/zij zat vast in een schoorsteen, even buiten Lucca, maar werd bevrijd door de brandweer.

_________________________________

Kerkhof Segromigno

Overleden

Op 28 januari jl. overleed in Nuenen (mijn geboorteplaats) de jongste zus van mijn vader. Tante Kitty werd 12 jaar ouder dan ik nu ben. Met het overlijden van mijn laatst overgebleven, en tegelijk ook liefste tante is de gehele vorige generatie van zowel vaders- als moederszijde nu vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Mijn eerste herinnering aan haar gaat terug naar de dag van de begrafenis van haar moeder, mijn oma. Die was vroegtijdig overleden (6-8-1954) als gevolg van een fout in het ziekenhuis, heb ik later begrepen. Joepke (net 5), Hans (3) en Odi (1) mochten niet mee naar de begrafenis. Kitty (16) was heel verdrietig, en wilde niet mee naar kerk en begraafplaats. Kon ze mooi het klein grut in de gaten houden. Mijn eerste herinnering aan haar: hoe ze wenend in de keuken een boterham ('Zweeds' wittebrood) met abrikozenjam voor mij stond te smeren. Heeft kennelijk veel indruk gemaakt. Ze zal wel hard gehuild hebben, toen.

Veel langer geleden overleed Hans Elkerbout, in december 1996. Niet 'gewoon', maar in zijn slaap vermoord in Tsetsjenië, samen met vijf Rode Kruis-collega's. Hij was daar de verbouwmeester van een ziekenhuisje. Naar later is gebleken was een Russisch commando (ook toen al....) verantwoordelijk voor de moordpartij. Het was een foutje, erkende oud-agent Alexei Potyomkin in de Britse krant The Times. Zijn collega-agenten zouden de westerlingen hebben aangezien voor Tsjetsjeense rebellen. Hoe dan ook... de daders zijn nooit gepakt.

Onze oude buren Sien en Arie Krommert met hondje Blekkie

Bijna tien jaar woonden wij in het zelfde (toenmalige) kraakpand aan het fameuze Nijntjepleintje in Utrecht-centrum dat toen nog niet zo heette. In zijn grote woonruimte op de begane grond, het voormalige ietwat louche café, hielden Mary-Anne en ik op 29 oktober 1976 ons trouwfeest.

Hans was een bijzondere gast. Uiterst handige klusser wassie bijvoorbeeld, vandaar ook zijn uitzending door het Rode Kruis naar Tsetsjenië. Wij hebben nog een door hem gefabriceerde voorraadkast. Die houdt de herinnering aan hem levend.

Een andere kwaliteit was zijn aantrekkingskracht op jonge dames. Volgens buurvrouw Sien (foto), die als rechtgeaarde Utrechtse nooit een blad voor haar mond nam, had Hans 'honing aan zijn lul'. Maar dit terzijde.

Hans zijn Hond

Hans had een bijzonder leuk hondje, genaamd Asha, een echte straatschuimer. Dit bruingetinte kereltje was in heel Utrecht-centrum een bekende verschijning, hij ging dagelijks in zijn eentje op pad, en kende zijn adresjes. Dat waren voornamelijk slagers, die hadden we destijds nog volop in de binnenstad van Utrecht. Hij deed ze allemaal aan op zijn dagelijkse ronde. Als hij een mooie vette kluif had veroverd ging hij met zijn prooi nog wel eens met de bus, echt waar! Nou ja, volgens mij is dat bij een keertje gebleven

Ook de Galeries Modernes mocht zich regelmatig verheugen op Asha's bezoek, met de roltrappen had hij geen moeite. Op een keer werd hij door de nachtwakers slapend aangetroffen in de etalage. Eenmaal naar buiten geleid trok hij maar weer op huis aan, een 300 meter verderop.

Galeries Modernes 1976, hoek Lange Viestraat-Oudegracht

Asha heeft bij leven (in mijn herinnering was hij al overleden voordat zijn baasje werd vermoord) wel meer anecdotes opgeleverd.

Asha kwam vaak met zijn baasje bij ons op bezoek, op de eerste verdieping. Hij kwam binnen, en sprong dan direct op de bank om er eens goed voor te gaan liggen. Op een keer hadden we tafel en bank 90 graden gedraaid. Je voelt hem aankomen: Asha komt binnen, en knalt - kabam! - met een stevige klap tégen de bank. Hij was er beduusd van.

Nog één verhaaltje dan. Asha ontmoette op zijn schuimtochten eens een hond op de bloemenmarkt aan het Janskerkhof, en meldde zich stevig kwispelend met hem aan huis. Het bleek een broertje te zijn, ze hadden elkaar sinds hun puppy-tijd niet meer gezien. Broertje was samen met zijn baasjes vanuit Middelburg naar Utrecht gekomen voor vriendenbezoek. Gelukkig hadden we zijn baasjes snel gevonden.

Diergedrag

Ethologie of gedragsbiologie is een onderdeel van de dierkunde waarin de studie van het gedrag van dieren (inclusief de mens) centraal staat. Een aspect ervan is hoe bepaalde prikkels een rol spelen in de communicatie tussen individuen. Je hebt inwendige prikkels (honger, dorst bv) en uitwendige prikkels, onder te verdelen in 'gewone' prikkels (sleutelprikkels) en supranormale prikkels. De zintuigen spelen een belangrijke rol bij het opvangen van die prikkels. Dankzij reuk, smaak, gehoor, tast en zicht nemen wij onze wereld waar, onze zintuigen beïnvloeden onze stemming en sturen ons gedrag.

- Sleutelprikkels

Een voorbeeld van een sleutelprikkel is het pikgedrag van kuikens van de zilvermeeuw. Een oudermeeuw heeft op de snavel een rode vlek. Wanneer de kuikens honger hebben (een inwendige prikkel), zullen ze tegen de rode vlek op de snavel van de oudermeeuw aanpikken. Als reactie op deze sleutelprikkel geeft de oudermeeuw eten aan de kuikens. In het geval van de ontmoeting van Asha en zijn broer vervulde de geur bij beiden de rol van sleutelprikkel.

Bij de mens kan je denken aan lichaamstaal, het uitstralen van boosheid, verdriet, angst en andere emoties, sleutelprikkels die doorgaans een reactie bij de ontvanger opwekken.

- Supranormale prikkels

Een voorbeeld van een supranormale prikkel bij meeuwen is het extreme pikgedrag van jongen naar oudervogels met een compleet rode snavel, Je ziet: een overdreven prikkel roept een versterkte gedragsreactie op. Daar maakt ook de koekoek gebruik van. Mevrouw koekoek broedt niet zelf, maar legt een ei in 's andermans nest, vaak in dat van de heggemus of de kleine karekiet. Niet hoeven broeden scheelt een bak energie. Zo kan een vrouwtje koekoek wel 25 eieren op een seizoen leggen. Dat is zeker een voordeel, maar niettemin lopen de aantallen van de koekoek in Nederland sinds 1985 toch terug. Als de heggenmus moeder de rode binnenkant van haar eigen jong ziet, dan moet ze al voeren zoals bij alle zangvogels werkt deze sleutelprikkel prima. De supranormale prikkel in de vorm van de supergrote rode binnenkant van de bek van het koekoeksjong is een helemaal niet te negeren signaal voor voeden voor de instantmoeder.

Enne bij de mens dan? De mens is ook maar een dier, dus ja, het principe werkt ook bij jou en mij.

Lippenstift is een goed voorbeeld. Mannen worden vaak al aangetrokken door het 'gewone' rood in de lippen van vrouwen. Als vrouwen dan rode lippenstift opdoen, reageren mannen daar vaak extra op. Deze rode lippenstift werkt dan als een supranormale pikkel. TV-reclames voor mannen gebruiken dit principe ook. Dan gaat het meer om brede torso's en volle spierbundels.

Iets dergelijks geldt ook voor ogen en borsten. Opgedirkt of iets groter prikkelt beter, supranormaal dus. Op te merken in porno en gewoon op straat of café. En tijdens de uitreiking van de Grammy Awards onlangs. Geen idee meer wat hierbij het morele oordeel zou moeten zijn.... Maar om met Youp van 't Hek te spreken: "Ik denk van alles, maar ik hou me in."