Ciao Lucca e Monte Serra - ci si vediamo (slotblog)

De aartsengel Michaël bovenop de San Michele op Piazza Michele

(het voormalige Forum Romanum)

 

Volop zomer in Lucca

De zomer is sinds 2 weken dan toch echt begonnen hier. Vluchten Gierzwaluwen met jongen scheuren door de starten van Centro Storico. Grotere drukte bij de watertappunten in de stad (gezond water, recht uit de bergen), en een geheel ander straatbeeld. Ineens wordt er meer huid aan de elementen blootgesteld dan kleren, zal ik maar zeggen. Zeker bij de dames geldt: wat er aan de onderkant te weinig aan stof zit, komen ze van boven te kort. Zoiets. Dat kan zeker een opvrolijkend effect hebben, het tegendeel doet zich echter helaas ook voor. En dan niet alleen vanwege de hoeveelheid doorgaans naar mijn smaak oerlelijke tattoos die plots in overrompelende mate in beeld komen. Het blijft mij trouwens een raadsel wat mensen willen uitdrukken met die vaak onherstelbare beschadigingen van de tempel van hun ziel. Overigens zijn tattoos bij Italianen niet minder populair dan onder bezoekers uit den vreemde. En dat zijn er inmiddels nogal wat. Belangrijke, om niet te zeggen onmisbare  kurk voor de lokale economie, het toerisme.

Leuk zijn  de vele zomerse evenementen op pleinen en straten in het oude centrum, zoals in het kader van het 500-jarig bestaan van de Muren (pinksterweekend) en het nog lopende jazzfestival op fabuleus fraaie Piazza dell' Anfiteatro. waar ik dinsdagavond nog het optreden  van het Ensemble Tony Cercola heb bijgewoond; best aardig, maar ook weer niet helemaal mijn ding. Giteravond (woensdag) met Mary-Anne op de zelfde plek naar het optreden van deze dame en haar ensemble geweest: Claudia Bombardella, behalve draagster van een goede naam ook poly-instrumentalist. In dit optreden hield ze het bij saxen en klarinet. Vooral indrukwekkend was hoe deze kleine dame de ongeveer even grote baritonsax bespeelde.


            Langs onze voordeur op weg naar het centrum

 

  Pancetta fuori

                                     Folklore vanwege de Muren, overal

 

 

 

 

 

Festiviteiten 500 jaar Le Mura 

Volop zomer dus, tijd om terug te gaan naar Nederland, het wordt hier te druk en te warm. Toch wel benieuwd hoe het er daar bij ons uit ziet (de tuin!, ik zal wel meteen aan het maaien moeten...), en leuk om de vrienden en buren daar weer terug te zien. Maar eerst nog even afronden hier. Dinsdag heb ik mijn laatste fietsritje gemaakt met Paladino en Cristiana en Amerikaan Robert. Op Paladino's leen-Pirandello, want onze fietsen stonden al klaar voor transport naar Nederland. Dat ritje had ik misschien beter kunnen laten, het ging niet best; na al dat fietsen ben ik wel toe aan een beetje rust. Bovendien... we vertrokken op het heetst van de dag. In de klim naar Gombitelli, toch een van mijn favoriete, raakte ik bevangen door de hitte, het was beter om af te haken. Het was op die klim rond 40 graden. Na een kwartiertje pauze in de schaduw en het nodige water ben ik op het gemak weer terug naar Lucca afgezakt. Waar nog een belangrijke afspraak wachtte.

Bij Casamica Immobiliare hebben we namelijk het huurcontract voor ons nieuwe appartementje voor 2015 getekend. Ons 'vaste' appartement is dan niet meer beschikbaar. De zoektocht naar een geschikt alternatief heeft even geduurd. We hebben zelf goed rondgekeken en -gevraagd, een aantal appartementen bekeken, nog enkele andere aardige gezien, maar dit appartement beantwoordde het meest aan onze wensen. En de onvolprezen Paladino heeft een goed woordje gedaan bij zijn makker Natale bij Casamica inzake de prijsstelling... En zo komt Jan Splinter weer door de volgende winter.

We hebben uiteraard een passend afscheidsetentje gedaan met de familie Guidugli (Antonella, Alberto en hun dochters Alice en Viola), de eigenaren van ons huidige onderkomen. Gezellig bij ons in de tuin, eigenlijk hun tuin dus. Vanuit die tuin konden we hun laten zien waar we volgend jaar zullen verblijven, het is immers maar twee deuren verderop, maar wel twee verdiepingen hoger.

Ook was er een afscheidsetentje met Luca en Giulia (van onze huisbar). Zij namen ons mee naar Camaiore, Ristorante Le Monache. Mevrouw en meneer zijn wel liefhebbers van het goede leven.  Het was weer uiterst smakelijk, en er kwam bijzondere wijn op tafel (hik!). Ze verdienen het wel, die twee. ze werken 6, soms 7 dagen per week van 's ochtends 6 tot 's avonds 20 uur. Okay, ze genieten 2 uur middagpauze, dat dan weer wel.

Keukenteam Ristorante La Norma

Bezoek van Frans, Renate en mama Til
Dinsdag zijn ze weer vertrokken, de week ging erg snel voorbij. We hebben hen een beetje culinair begeleid, d.w.z. we hebben enkele keren prima gegeten op mooie locaties, achtereenvolgens bij Ammodonostro, Ristorante Tambellini en La Norma. A.s  bezoekers van Lucca: hier kan je rustig heen voor een smakelijke maaltijd, onderling heel verschillend van kaart, maar altijd Italiaans, c.q. Toscaans, behalve La Norma dan, want dat is 95% Siciliaans. Een ander rijtje tips had ook best gekund. Verder hebben we links, maar zeker ook rechts een glaasje genuttigd (zoals eerder opgemerkt: niet meer dan strikt noodzakelijk). Ten bewijze enkele foto's:

 

Bij Tambellini 

                                                 ..ook hier bekende van de politie

 

Voetbal- en Wielerkoorts
Frans is (was?) een begenadigd voetballer, we hebben jarenlang in het zelfde team gespeeld. Uiteraard was ik dus ook een beetje begenadigd. Toen. We hebben het dus ook over het a.s. WK Voetbal gehad, de kansen van Oranje besproken. Ik denk dat Bauke Mollema eerder de Tour gaat winnen dan Nederland het WK Voetbal. Van WK koorts is hier nog geen snars te merken. Geen verklede straten te zien, althans niet in Lucca. Wel voetbalplaatjes bij de boodschappen in Essalunga. Pakjes van 3, met als je geluk hebt een bonuspunt. Als je een kaart hebt volgeplakt met die bonuspunten verkrijg je het recht om een bal te kopen. Knap bedacht zeg, van de marketiers van deze super.

 

                                                             Onderweg in klim Monte Pitoro

 

Nee, doe mij maar wielerkoorts. Ik zie al uit naar de Tour. Hier is men uiteraard net wat meer van de Giro d' Italia. Die wielerkoorts krijgt in Lucca zowel actief als passief  de ruimte. zonder dat de niet-liefhebber er erg veel last van heeft. Ik heb het nagerekend maar ca.99,5% van de automobilisten houdt prettig rekening met de renner die wellicht soms in de weg rijdt (bv. om de gaten in de weg te ontwijken). Ff wachten tot ze er langs kunnen. Heel prettig op de niet te brede doorgaande wegen. Waarschijnlijk heeft iedereen hier wel een oom, neef of dochter die ook graag op een racefiets inde rondte rijdt, of koerst. De meesten van hun hebben ook wel eens de Monte Serra in hun parkoers opgenomen, zoals ik de laatste keer voor dit jaar samen met Cor Bergen Henegouwen ook heb gedaan.   

 

De profs die hier al dan niet tijdelijk wonen voelen zich geïnspireerd in dergelijke ambiance. Daar zijn er nogal wat van, van die profwielrenners. Je komt ze hier gemakkelijk in het wild tegen, op straat of in de winkel van Paladino, een war trefpunt ter zake. Er is trainingsgebied van allerlei aard te over in de omgeving, dat helpt natuurlijk ook. Buurman Sebastian Lander, jonge Deense prof bij BMC,  kan zich geen beter oord denken. Hij vindt het maar raar dat we teruggaan naar Olanda. Sebastian gaat de Ster ZLM-toer rijden, vanaf 25 juni in Zuid-Nederland en aangrenzend België. Dat doen, dacht ik, nog zeker twee collega-semi Lucchesi (of Lucchesi da adozione), Thomas Dekker (Garmin -Sharp) en Andrew Fenn (Omega-Quick Step). Ik ga kijken in Bladel (proloog). Uiteraard zal ik vooral mijn plaatsgenoten aanmoedigen. Matti Breschel, winnaar van de Ronde van Luxemburg vorige week, zal daar niet zijn; hij hoopt zich in Zwitserland in de tourselectie van Tinkoff-Saxo te rijden, vertelde hij maandag toen ik hem op de fiets tegenkwam en we een babbeltje sloegen.  Hij staat al in de voorselectie van 12.

 

 

 

 Matti Breschel wint 

 

Terugblik

We hebben hier weer een fijne tijd achter de rug. Lekker gefietst ook weer, zij het wat minder dan gepland. Volgend jaar komen we graag terug. Net als gedurende de hele Lucca-periode vorig jaar hing er ook dit jaar aan het begin van ons verblijf echter een flinke grauwsluier over de dagen, dit wegens de gezondheidstoestand van mijn vader en wat daar mee annex was. Zijn ziekenhuisopname, slecht enkele dagen na onze aankomst dit jaar, noopte ons terug te gaan naar Nederland. Pa is het ziekenhuis niet meer uit gekomen; op 7 maart is hij vredig heen gegaan. Eind maart waren we weer in Lucca. Waarna we hebben ervaren hoe fijn het is als je wat meer onbekommerd het leven kunt leven. Al mis ik hem behoorlijk.

 

We raken steeds een klein beetje meer ingeburgerd. Gisteren en vandaag is het daarom ook her en der handjes geven en omhelzen geblazen. Echte Lucchesi worden we natuurlijk niet, maar hier en daar hebben we dus al wel de status van Lucchese-da-Adozione bereikt.

 

      Onze oude buurman rechts op de foto; naast hem zijn Filipijnse verzorgster

 

Elkaar ontmoeten doe je op straat of in de bar. Eergisteren kwam ik in onze straat mijn oude buurman tegen. 'Hoe gaat het er mee, meneeer?', u kent dat wel. Nou, door de warmte ging het hem niet zo goed, maar ja, hij was ook al 95, hij zou niet lang meer hebben. Hij woont al sinds 1933 in de straat. Op mijn vraag of hij een mooi leven had gehad begon hij te glimmen. Zeker was dat het geval. En ja, hij had in de oorlog ook gevochten, en er heel wat omgelegd. Waar zoal? Nou, ook in Noord-Afrika. Lastig daar, er lag verdomd veel zand in de woestijn. Waarna we elkaar de schoonheid van die woestijn beschreven.

Behalve op straat komen we een deel van de buurtbewoners tegen in Bar Martini, de bar van Giulia.  De oudste vaste klant daar is Piero (89), de jongste Emma (2 1/2)

  

 

                            Piero                                               Emma

 

Piero is als enige overgebleven van een groep van 5,6 vrienden, die na hun pensionering van hun zware werk in de olijven en de druiven etc. jaren lang vrolijk kattenkwaad uithaalden in de buurt. Zij kwamen ook graag in het café van Giulia. Ook elders hadden de vrolijke heren dan al wel wat tot zich genomen. De stemming zat er dus altijd goed in. Dat leidde geregeld tot potsierlijkheden. Zo moest Piero bij de ingang van de bar eens ontzettend niezen. Daarbij vloog zijn kunstgebit rechtstreeks van waar het hoort te zitten in de afvoer van het riool. Met vereende krachten wisten zijn vrienden uiteindelijk het deksel te lichten en Piero's kunstgebit uit de drek te bevrijden. Verdomd, toch een beetje vies geworden! Maar daar wisten de mannen wel wat op. Even afspoelen onder de kraan, klaar!

Nu scharrelt Piero in zijn eentje rond, als hij zijn huis al uitkomt. Aldaar schijnt volgens de verhalen een heks te heersen. Een beetje troosteloos, zijn bestaan. Het zal mij benieuwen of hij er volgend jaar nog is.....

 

Kijken en luisteren wij tot besluit van dit seizoen naar Haus am See

 

Dank u wel!