Luccadagen, van ijdelheid tot vertier

Bijgetekend

Het einde van ons verblijf hier begint al weer in zicht te komen. Het bevalt hier nog altijd prima, ons leven hier. Vandaar dat we voor volgend jaar hebben bijgetekend. Combinatie is het mooist: tijdje hier, tijdje daar, volgend jaar alweer voor de 5e (of is het de 6e?) keer. Kennelijk ben ik een conservatief mannetje. 'Vroeger' wilde ik elk jaar wel een ander gebied in Europa, c.q. de rest van de wereld bezoeken, liefst een beetje avontuurlijk. Verkennen en leren kennen. Lopend of met de fiets. De behoefte van toen is wat in kracht afgenomen. Maar ik wil nog wel naar Zambia en Vietnam. Maar verder..

Je wordt ouder papa, geef het maar toe, zong Peter Koelewijn ooit.

Wat doen we hier? Gewoon, plusminus het zelfde als in Nederland. Behalve naar de film gaan, wegens nagesynchroniseerd; niet te doen. In plaats daarvan kijken we regelmatig naar een aflevering van La Piovra, de beroemde Italiaanse Maffia-serie. De tv-serie besloeg iets van 15 jaar (1984-1999). Ziet er al best een beetje gedateerd uit, o.a. wegens automodellen die tegenwoordig wegens een te veel aan milieubelasting niet meer mogen rondrijden. Overigens hebben we zaterdag jl. (16-5) de nodige exemplaren uit deze categorie viezeriken gezien. De rallye 1000 Miglia deed namelijk Lucca aan. Geen gebrek aan lawaai, zowel op de Muren als in de oude binnenstad, vooral geproduceerd door de oudere jongeren onder de deelnemende Ferrari's (veel Testarossa's) en Mercedessen, wat minder door de categerie 'dat dat nog rondrijdt'.

Ons plekkie hier



Mary-Anne passeert de basiliek San Frediano op weg van huis naar de super Esselunga. Daar boodschappen we 1x in de week. Voor de rest doen we het met de buurtwinkels. Wel zo leuk wegens de directe contacten. En het helpt de kleine winkeltjes in stand te houden.

De Ierse bisschop Frediano van Lucca bouwde op deze plek al in de 6e eeuw een eenvoudige kerk.  Wat had die gast hier nou te zoeken? Afijn, hij heeft ter plaatse waarschijnlijk toch wel een grande lavoro verricht; ben nieuwsgierig naar de omstandigheden waaronder deze vrome man destijds aan de slag moest...  of eigenlijk: de mensen die hij inhuurde.

 

 

 

De kerk verkreeg zijn huidig uiterlijk van een typische Romaanse basiliek in de periode 1112-1147. De goudkleurige mozaiek, voorstellende de  Hemelvaart van Christus, dateert van de 13e en 14e eeuw. Schittert prachtig in de avondzon. Mooi, vinden ook de duizenden toeristen. Bij ons om de hoek dus. En... niet te vergeten, Lucca's beschermheilige San Zita (1218-1278) ligt midden in de kerk opgeslagen, gemummificeerd op een bedje van brocade in een glazen schrijn. 

 

                                Uitzicht vanaf terras richting Torre Guinigi

Tot voor enkele jaren zat er nog een steenuil in het complex van tuinen en de restanten van olijfgaarden waar we vanaf ons terras zicht op hebben. Helaas horen we zijn avondlijke roep niet meer. Maar er huist ook nu nog zat aan gevogelte. Dit voorjaar kwam de hop nog even langs, en in deze periode worden we dagelijks (op)gewekt door zingende merels, zwartkoppen, europese kanaries, goudhaan, boomkruiper. Trouwens ook door schijtduiven, de Lucchese ondersoort.

 Randbeplanting terras; inmiddels ook al weer uitgebloeid.....c' est la vie..

Het is een licht en rustig appartement waar we nu in zitten. Niet zo heel groot, maar mooi op de zon.

Fietsen met Fondriest

Door Fondriest gesigneerd Panasonicshirt, 1992

In 1988 werd Maurizio Fondriest wereldkampioen wielrennen. Spektakel! Bekijk de video van de laatste kilometer maar eens. Hij won wel meer koersen, en reed twee jaar voor de Panasonicploeg van Peter Post. In 1991 won hij in het shirt van Panasonic de wereldbeker (geëvolueerd naar de huidige UCI-Worldtour). Hij kwam met zijn vrouw Ornella naar de fietswinkel Chrono van Paladino in Lucca ter promotie van zijn eigen fietsenmerk, inderdaad: de Fondriest. Van Joost van Waert kreeg ik de volgende anecdote toegestuurd (inmiddels ook door Maurizio met instemming gelezen):

"Tijdens de Amstel Gold Race van 1995 had ik een kaartje gekregen voor de VIP-tent van de AGR. 

Overal tv-schermen (maar dan zonder commentaar). Toevallig zat ik vlak naar Post, die dat jaar net geen ploeg meer had. Toen Fondriest een keer in beeld kwam, hoorde ik hem zachtjes in zichzelf zeggen 'Kom op, Maurizio!'.
Oude liefde roest niet........ "

Op zondag 3 mei organiseerde Paladino  een gezamenlijk ritje van het echtpaar Klasbak met een selectie van Team Chrono Internazionale (Rus, Brit, 3 NLD-ers, 4 Italianen). Uiteraard allemaal op een nieuwe Fondriest-fiets. Moest ik na afloop helaas weer inleveren...

        Pronti per partire! - met geheel links Michel Smits, ondernemende ex-fietskoerier

Het hoekje om voor de klim naar Piazzano
(leading: the man from the north,Tim Lindley)

                                                 Onderweg 

 

 

                             Gezellig chiacchierare (kleppen) met Ornella

 

Uiteraard reed Maurizio met geschoren benen. Dat gold niet voor iedereen. Ijdelheid om het wel te doen? Peer pression werkt ook. Lees wat Tinkoff-Saxo-corridore Christopher Juul Jensen er van zegt in zijn Soigneurblog The vanity of the pro cyclist .

  

 

.... en weer terug op de Muren van Lucca 

 

 

4x Fondriest 

 

Uiteraard ook weer met div. anderen gefietst, o.a. met Ivan Soenario ......

 

 

 

.... en ook regelmatig alleen, als dat zo uit kwam. Div. anderen potentiële meefietskandidaten hebben namelijk doorgaans ook hun werk, of kunnen in verband daarmee maar een uurtje. Bovendien regent het hier ook wel eens, en ben ik ook wel eens moe aan de fietsspieren en - gewrichten. Dan past een alternatieve daginvulling. Boodschappen doen, iets anders huishoudelijks, wandelingetje over de Muren of iets anders met Mary-Anne, koken, ouwehoeren, c.q. een goed gesprek of een glas kantelen in de stad of op het terras van Giulia, een boek, of niets. Voor niets doen moet ik me wel behoorlijk inspannen, maar als ik goed mijn best doe lukt het net, voor eventjes. Maar het is wel lekker! Ik kan het iedereen aanbevelen. En dan gewoon kijken, er komen vanzelf interessante gedachten boven. Probeer maar eens.

 

  

Ook Mary-Anne is af en toe meefietskandidaat. Onderstaande foto is van een mooi ritje in de omgeving (50 kms), met daarin o.a. de pittige klim van Aquilea. Een behoorlijke inspanning, zelfs met de e-bike. Maar fijn dat haar langs een aantal plekken kan voeren waar ik zelf zo van geniet.

 

Dieettips voor een beter leven

 

En dan nog deze...  B.B. King is niet meer. Luister en kijk nog eens naar een optreden van deze blueslegende.

Leven, als het kan

                           ... tussen de olijfboomgaarden.....

Bezoekpiekje

                                          Mark, Timo en Roel lopen binnen

Het was gezellig met de 3 elkaar overlappende parties die de afgelopen weken Lucca aandeden. Ook een beetje druk voor ons natuurlijk, en een beetje passen en meten. Volgens mij is dat best goed gegaan. We hebben samen gefietst, gegeten, gewandeld en geterrasseerd, c.q. het glas geheven, maar niet de hele dag en niet met allen tegelijk. Dat dan weer niet. Zaterdag jl. was iedereen weer terug naar Nederland, voor Koningsdag te genieten natuurlijk. Alleen Noud en Ineke maakten met hun camper nog een omtrekkende beweging via Venetië en Oostenrijk. Om Koningsdag te mijden, wellicht.


         Noud & Ineke. En Mary-Anne        Met Timo en Roel in vogelkijkhut


                      Familie-eten op ons terras - er werd ook veel gelachen....

Niettemin heb ik die drukke week goed mijn kilometers kunnen maken, 520 in totaal, waarbij 5300 hoogtemeters waren te overwinnen. Niet het langste, maar denkelijk wel het mooiste ritje ging in internationaal gezelschap van enkele Italianen, 2 Noren en CORridore Bergen Henegouwen (ex-voorzitter  van WV Het Stadion, qua tenue de Go Ahead Eagles  onder de wielerverenigingen) over o.a. de zogeheten Piccolo Mortirolo. Best pittig, die klim, maar komt toch niet in de buurt van de echte Mortirolo in Noord-Italië, die elke geaarde would be-coureur uiteraard op zijn/haar palmares behoort te hebben..


          3e van rechts: Cor (foto: Roberto Ciampi)

Uit een van de vele olijfgaarden op deze klim kwam plotseling een hoedje boven de berm te voorschijn. Onder het hoedje bleek Dario aanwezig, met een fototoestel om zijn nek. Met het oog op de Gran Fondo di Versilia van zondag jl. (overigens gewonnen door zijn La Bagarre-ploeggenoot Hubert, en andere ploeggenoot Stefano Cecchini (!!) op de 3e plaats) had hij zich een rustdag gegund. Dat leverde een hele serie mooie foto's op, zoals de volgende twee.


         .. op de Piccolo Mortirolo: grinta zat, maar de aftakeling laat zich merken....
                              ... Cor ging ietsje harder omhoog, minder sleet/meer talent....

Helaas miste broer Mark 2 dagen wegens een in Firenze opgelopen zonnesteek, da's veel tijd voor als je maar een week hier bent. Hij kon niet mee met het voor vrijdag geplande tochtje naar de moerassen van Massaciuccoli, op door de alweer edelmoedige Paladino ter beschikking gestelde fietsen. Aldaar op een zakdoek moerasnatuur en Romeinse archeologie.



Jammer dus dat Mark niet mee kon, maar tegelijk ook erg leuk om het tochtje met beide neven te ondernemen. En de lunch bij de uitspanning van onze bevriende Kroaat aan de rand van de moerassen smaakte ook al bijzonder goed. Enkele beelden:


                                                            Monte Balbano



               Massaciuccoli.... de Romeinen (en de Etrusken) waren ons voor!


 Afscheidsconsumpties met Liesbeth, Cor, Mark, Timo en Roel

Leven en Verval

Leven is Leven, ..... en je moet er door heen (R.F. te A.)
Met het fietsen (en daar niet alleen) merk ik wel dat de sleet er aardig op zit. Elk jaar wat minder kracht, elk jaar wat langzamer herstel van (m.n. fysieke) inspanningen. Pijntjes hier, pijntjes daar. Dat hoort ook zo, op mijn leeftijd. In feite ben ik ruim over de grens van mijn biologisch-functionele houdbaarheid heen. Maar ik wil nog wel een tijdje voort. In de wetenschap dat er op elk moment iets stuk kan gaan in mijn lichaam. Niet te veel over nadenken, maar er kan heel veel stuk in een mensenlichaam. Niets anders te doen dan tot de tijd dat het zo ver is proberen de tijd zo prettig mogelijk in te richten; met leuke èn nuttige dingen, want ook dat kan leuk zijn. Lukt aardig, al maakt de toestand in de wereld dat niet altijd even makkelijk.

Eigenlijk zou ik nu in een land als Mali moeten wonen, als wijze oudere onder een grote Baobab-boom gezeten mijn visie op het reilen en zeilen in het dorp gevend aan hen die zich nog wel moeten uitsloven. Zo'n sfeer zou me bevallen, zij komt sterk naar voren uit een bundel van Cees Nooteboom met prachtige verhalen over zijn reizen door Afrika  (De roeiers van Port Dauphin). Die spelen zich alle af in een tijd dat nog geen mens voor vakantie naar dat continent toe ging, de jaren '60.  In deze moderne tijden is van die sfeer niet zo veel meer te herkennen. Verval, aftakeling van oude culturen, en richting ervan zijn overal ongeveer hetzelfde. Het is de vooruitgang, die niet stilstaat. Wij kunnen nauwelijks anders dan maar een beetje meebewegen.

 

Verval van een bestaande cultuur en het dan maar wat meebewegen is ook onderwerp van de onlangs uitgekomen roman Soumission van Michel Houellebecq, mijn favoriete schrijver, of toch een van de.. In de loop van mei verschijnt de Nederlandse vertaling). Wat gebeurt er als de Moslimbroederschap de verkiezingen van 2022 in Frankrijk wint, om vervolgens de sharia in te voeren? Mensen maken dan keuzes, ze moeten ook. Maar welke? De hoofdpersoon bekeert zich. Hoe het verder gaat moet ik nog lezen.

 

Lichamelijk verval is, anders dan - wellicht sociaal en cultureel verval -, onomkeerbaar; iedereen gaat een keer dood. Zoals gezegd, zelf wil ik nog graag verder, maar ik vermoed dat ik het goed zou kunnen accepteren als op een dag blijkt dat ik op weg naar een snel einde zou zijn. Naarmate een geliefde uit je kring van familie of vrienden ouder is, is zo'n definitieve aftakeling makkelijker te accepteren, hoe triest een afscheid ook moge zijn. Als het om jonge mensen gaat wordt het een ander verhaal. Zoals bij Noa, basisschoolleeftijd, kleindochter van vrienden Martien en Marie-Louise uit Nijmegen. Begonnen met een tumor in de hersenen, die vorig jaar weer terugkwam. We volgen het proces van vallen en opstaan en de ellende en onzekerheid die dat voor ouders en grootouders met zich mee brengt via direct contact en de nieuwsbrief 'Noa, de allerliefste'. Aangrijpend, want ingrijpend....... Het gaat nu heel slecht met Noa. Hoop is er niet meer.

 

                               Caroline op haar laatste profielfoto op Facebook

 

Vanochtend (1 mei dus) kwam het trieste bericht van vrienden Maarten en Carla dat dochter Caroline (39, toffe meid, fysisch-geografe)  deze nacht is overleden. Een paar jaar geleden werd zij al getroffen door borstkanker; van de operatie en de daarop volgende chemo herstelde zij goed. Twee weken geleden werd zij verlost van een tumor in de hersenen. Nog geen twee dagen later begonnen de complicaties en de hevige pijn. Er was geen kruid meer tegen gewassen. Wij delen hier in Lucca het verdriet van de familie.

 

 

                                                      Capella Monte, een groet aan Caroline