Lucca, leven want fietsen: Luccadagen, van ijdelheid tot vertier

Bijgetekend

Het einde van ons verblijf hier begint al weer in zicht te komen. Het bevalt hier nog altijd prima, ons leven hier. Vandaar dat we voor volgend jaar hebben bijgetekend. Combinatie is het mooist: tijdje hier, tijdje daar, volgend jaar alweer voor de 5e (of is het de 6e?) keer. Kennelijk ben ik een conservatief mannetje. 'Vroeger' wilde ik elk jaar wel een ander gebied in Europa, c.q. de rest van de wereld bezoeken, liefst een beetje avontuurlijk. Verkennen en leren kennen. Lopend of met de fiets. De behoefte van toen is wat in kracht afgenomen. Maar ik wil nog wel naar Zambia en Vietnam. Maar verder..

Je wordt ouder papa, geef het maar toe, zong Peter Koelewijn ooit.

Wat doen we hier? Gewoon, plusminus het zelfde als in Nederland. Behalve naar de film gaan, wegens nagesynchroniseerd; niet te doen. In plaats daarvan kijken we regelmatig naar een aflevering van La Piovra, de beroemde Italiaanse Maffia-serie. De tv-serie besloeg iets van 15 jaar (1984-1999). Ziet er al best een beetje gedateerd uit, o.a. wegens automodellen die tegenwoordig wegens een te veel aan milieubelasting niet meer mogen rondrijden. Overigens hebben we zaterdag jl. (16-5) de nodige exemplaren uit deze categorie viezeriken gezien. De rallye 1000 Miglia deed namelijk Lucca aan. Geen gebrek aan lawaai, zowel op de Muren als in de oude binnenstad, vooral geproduceerd door de oudere jongeren onder de deelnemende Ferrari's (veel Testarossa's) en Mercedessen, wat minder door de categerie 'dat dat nog rondrijdt'.

Ons plekkie hier

Mary-Anne passeert de basiliek San Frediano op weg van huis naar de super Esselunga. Daar boodschappen we 1x in de week. Voor de rest doen we het met de buurtwinkels. Wel zo leuk wegens de directe contacten. En het helpt de kleine winkeltjes in stand te houden.

De Ierse bisschop Frediano van Lucca bouwde op deze plek al in de 6e eeuw een eenvoudige kerk. Wat had die gast hier nou te zoeken? Afijn, hij heeft ter plaatse waarschijnlijk toch wel een grande lavoro verricht; ben nieuwsgierig naar de omstandigheden waaronder deze vrome man destijds aan de slag moest... of eigenlijk: de mensen die hij inhuurde.

De kerk verkreeg zijn huidig uiterlijk van een typische Romaanse basiliek in de periode 1112-1147. De goudkleurige mozaiek, voorstellende de Hemelvaart van Christus, dateert van de 13e en 14e eeuw. Schittert prachtig in de avondzon. Mooi, vinden ook de duizenden toeristen. Bij ons om de hoek dus. En... niet te vergeten, Lucca's beschermheilige San Zita (1218-1278) ligt midden in de kerk opgeslagen, gemummificeerd op een bedje van brocade in een glazen schrijn.

Uitzicht vanaf terras richting Torre Guinigi

Tot voor enkele jaren zat er nog een steenuil in het complex van tuinen en de restanten van olijfgaarden waar we vanaf ons terras zicht op hebben. Helaas horen we zijn avondlijke roep niet meer. Maar er huist ook nu nog zat aan gevogelte. Dit voorjaar kwam de hop nog even langs, en in deze periode worden we dagelijks (op)gewekt door zingende merels, zwartkoppen, europese kanaries, goudhaan, boomkruiper. Trouwens ook door schijtduiven, de Lucchese ondersoort.

Randbeplanting terras; inmiddels ook al weer uitgebloeid.....c' est la vie..

Het is een licht en rustig appartement waar we nu in zitten. Niet zo heel groot, maar mooi op de zon.

Fietsen met Fondriest

Door Fondriest gesigneerd Panasonicshirt, 1992

In 1988 werd Maurizio Fondriest wereldkampioen wielrennen. Spektakel! Bekijk de video van de laatste kilometer maar eens. Hij won wel meer koersen, en reed twee jaar voor de Panasonicploeg van Peter Post. In 1991 won hij in het shirt van Panasonic de wereldbeker (geëvolueerd naar de huidige UCI-Worldtour). Hij kwam met zijn vrouw Ornella naar de fietswinkel Chrono van Paladino in Lucca ter promotie van zijn eigen fietsenmerk, inderdaad: de Fondriest. Van Joost van Waert kreeg ik de volgende anecdote toegestuurd (inmiddels ook door Maurizio met instemming gelezen):

"Tijdens de Amstel Gold Race van 1995 had ik een kaartje gekregen voor de VIP-tent van de AGR.

Overal tv-schermen (maar dan zonder commentaar). Toevallig zat ik vlak naar Post, die dat jaar net geen ploeg meer had. Toen Fondriest een keer in beeld kwam, hoorde ik hem zachtjes in zichzelf zeggen 'Kom op, Maurizio!'.
Oude liefde roest niet........ "

Op zondag 3 mei organiseerde Paladino een gezamenlijk ritje van het echtpaar Klasbak met een selectie van Team Chrono Internazionale (Rus, Brit, 3 NLD-ers, 4 Italianen). Uiteraard allemaal op een nieuwe Fondriest-fiets. Moest ik na afloop helaas weer inleveren...

Pronti per partire! - met geheel links Michel Smits, ondernemende ex-fietskoerier

Het hoekje om voor de klim naar Piazzano
(leading: the man from the north,Tim Lindley)

Onderweg

Gezellig chiacchierare (kleppen) met Ornella

Uiteraard reed Maurizio met geschoren benen. Dat gold niet voor iedereen. Ijdelheid om het wel te doen? Peer pression werkt ook. Lees wat Tinkoff-Saxo-corridore Christopher Juul Jensen er van zegt in zijn Soigneurblog The vanity of the pro cyclist .

.... en weer terug op de Muren van Lucca

4x Fondriest

Uiteraard ook weer met div. anderen gefietst, o.a. met Ivan Soenario ......

.... en ook regelmatig alleen, als dat zo uit kwam. Div. anderen potentiële meefietskandidaten hebben namelijk doorgaans ook hun werk, of kunnen in verband daarmee maar een uurtje. Bovendien regent het hier ook wel eens, en ben ik ook wel eens moe aan de fietsspieren en - gewrichten. Dan past een alternatieve daginvulling. Boodschappen doen, iets anders huishoudelijks, wandelingetje over de Muren of iets anders met Mary-Anne, koken, ouwehoeren, c.q. een goed gesprek of een glas kantelen in de stad of op het terras van Giulia, een boek, of niets. Voor niets doen moet ik me wel behoorlijk inspannen, maar als ik goed mijn best doe lukt het net, voor eventjes. Maar het is wel lekker! Ik kan het iedereen aanbevelen. En dan gewoon kijken, er komen vanzelf interessante gedachten boven. Probeer maar eens.

Ook Mary-Anne is af en toe meefietskandidaat. Onderstaande foto is van een mooi ritje in de omgeving (50 kms), met daarin o.a. de pittige klim van Aquilea. Een behoorlijke inspanning, zelfs met de e-bike. Maar fijn dat haar langs een aantal plekken kan voeren waar ik zelf zo van geniet.