Lucca, leven want fietsen: Lucca, weer een nieuw jaar....

"Een Flandrien duwt op de pedalen tot hij nie meer weet van welke parochie hij is"

(Briek Schotte)

_____

Topolie van Renzo!

Weer terug.. en hopelijk niet voor de laatste keer

Het waren erg drukke weken voorafgaande aan ons vertrek naar Lucca op 11 januari jl. Grote Levensvragen, daar hadden we mee van doen. Zoals: wat kan je fysiek gesproken meenemen met zijn tweeën qua koffers. Er moet nogal het een en ander mee voor een maandje of vijf. Laptops natuurlijk (2), Beatspill (muziek). Kleren voor nu (winter) en later (lente en zomer). Mijn fietskleren idem. En nog zo wat. Wikken, wegen; beperken waar het kan en kiezen. Geen boeken mee, zo veel is zeker. De Kobo-e-reader brengt uitkomst, staat voldoende krachtig en prachtig leesvoer op voor ongeveer een jaar. Al heb ik toch het liefst gewoon een boek in handen, waarin je ook nog eens een keer kunt terugbladeren. Op kleding en schoenen konden we wel wat gereserveerd pakken: hier zijn ook winkels, en ik wist dat ik van Paladino een nieuw wintersetje (shirt lange mouw, 3/4 broek, windbreker en wintersokken) zou kunnen bekomen, en later nog een zomersetje. Voor gesoigneerd te kunnen fietsen. Er kon één Gaul-setje mee. Voor Ledig Erf-outfit was geen ruimte, niets is harder dan de werkelijkheid...

Daarnaast moest ons huis in Voordorp schoon en leger gemaakt in verband met de eventuele verhuur. Het had veel weg van de grote schoonmaak van weleer. En dat met kerst en nieuwjaar en bezoek uit Portugal, een sociaal drukke periode dus. Een degelijk projectplan hield ons op de been, en de stress uit de buurt.

.... de eerste dagen

Zo kon de reisdag relaxt worden genoten, zoals het eigenlijk hoort, mindfull gezien. We zaten prima in het moment. Op het vliegveld van Pisa stond een tweepersoons welkomstcomité in de personen van Cristina Corsi en Paladino Meschi ons op te wachten. Het eerste hartelijke welkom. De contracten voor Team Chrono konden meteen worden getekend :)

Ook in ons buurtje werden we hartelijk terugbegroet, van barista tot vuilnisman, van bakker tot slager. Kortom, toch een soort van thuiskomen. We zaten al weer snel in de lokale orde-van-de-dagmodus. Die is wellicht een beetje saai, maar wel fijn. Het is niet dat we hier op vakantie zijn, we zetten ons gewone leven voort, maar op een andere plek. Dat betekent onder meer dat we onze Hollandse bezigheden/vrijwilligerswerkjes hier gewoon voortzetten. We besteden een deel van de tijd aan de digitalisering van het Bevolkingsregister Stad Utrecht (1900-1912), de uitwerking van vele onderzoeksdata uit het dassenonderzoek van Jaap Mulder (eerdere opbrengst daarvan kwam al terecht in het recent uitgekomen boek De Das, nu werken we materiaal uit voor een artikel). En we zitten goed in het uilenwerk, zowel de redactie en de financiële administratie (die doen we samen) van het blad UILEN, als vanaf half februari ga ik weer mee doen als blogger bij de beelden van de Steenuil tijdens de campagne Beleef de Lente van Vogelbescherming. Over dat alles: later wat meer. Anyway....

Nee, zeker niet! En dan dient er uiteraard ook nog stadgewandeld (al of niet samen een rondje over de Muren bv.) en min of meer straf gefietst (door mij) te worden! Dat kan beide juist in deze eerste maanden van het jaar in ontspannen sfeer; mede omdat de grote toeristische drukte nog moet komen.

Een van de wandelingetjes voerde naar Bar-Ristorante Tambellini in Sant' Alessio, een van onze favoriete eetgelegenheden in en rond Lucca. Over de rivier de Serchio (waarlangs straks weer megaveel Nachtegalen en Cetti's zangers zullen kwinkeleren dat het een aard heeft) loop je de stad uit om vervolgens via een parallel aan de rivier lopend wandelpad het doel te bereiken.

In Ristorante Tambellini is het goed toeven: prima keuken, heerlijke wijnen, voortreffelijke olijfolie. Alles in uiterst relaxte sfeer. Uitbaatster Manuela is dol op tulpen, de meegebrachte bollen vielen goed in de smaak. En hun eten ons ook wederom! Hier blijven we terugkomen. Het is een prettige wandeling van ca. 45 minuten erheen, terug geldt meer het nuttigheidsaspect wegens verkregen uitbuikresultaten.

Wat op onze rondjes in Lucca-centrum opviel: ondanks de nog steeds belabberde economie wordt er links en rechts toch het nodige opgeknapt, zoals aan gebouwen die zich jarenlang hebben staan ontwikkelen richting archeologisch object. Zo is men begonnen aan een grote opknapbeurt van de oude tabaksfabriek bij het busstation op Piazzala Verde; wat het moet gaan worden moet ik nog achterhalen. Maar het ziet er vooralsnog veelbelovend uit. Wel valt te vrezen dat er een paar jaartjes overheen zullen gaan voor het eindresultaat te bewonderen zal zijn. Hopelijk maken we dat nog mee...

Op de routes die ik inmiddels op mijn vaste Lucchese racevehikel (een echte Viner Maxima Compact met Campa Record) heb gereden (in de laatste week alleen al 370 km met 3100 hoogtemeters) merk ik tot mijn genoegen dat op diverse plaatsen ook aan de weg is gewerkt. Sommige traditioneel slechte stukken liggen er weer picobello bij! Vooral fijn in de afdalingen. Toch blijft de kwaliteit van het wegdeksel op vele plaatsen een zorg. Daar is het oppassen geblazen. Ook de nieuwe stukken gaan vaak onverwacht weer over in scheur- en gatrijke wegdelen, vaak vlak na een haarspeldbocht. Dus helemaal vrij gaan in de afzink is er niet bij; daarvoor volgen de bochten elkaar ook te snel op . Maar dat doet allemaal geen afbreuk aan het lekkere gevoel dat de haarspelderitis mij brengt.

De eerste rit was met Team Chrono, met Paladino, Cristiana en Jacopo. Lekker doorgereden en toch gezellig! Best weertje ook trouwens, net als momenteel in Olanda (hoor ik zojuist van de heer Uijttewaal).

Uiteraard ga ik min of meer noodgedwongen ook wel eens in mijn uppie op stap, maar dan kom ik heel vaak onderweg wel bij een groepje te rijden, zoals gisteren. We doken met zijn vijven richting Lucca over de SP1 toen we in een jachtongeluk verzeild raakten. Vier jagers waren bezig de wilde zwijnen kort te houden, want de jagers vinden uiteraard dat er daar te veel van zijn. Een van hen bleek een collega per ongeluk voor zijn raap te hebben geschoten. De traumahelicopter versperde ons de weg. Later meer misschien hierover. Die jachtpartijen zijn meteen de reden dat ik op zondag bepaalde trajecten mijd, zoals bv. de fijne klims naar Gombitelli of naar Fiano/Pescaglia. In de bossen op de collines aldaar kan je licht worden aangezien als jachttrofee. En daar pas ik voor. Betreffende klims heb ik dan ook op doordeweekse dagen gedaan, heerlijk rustig met magnifieke uitzichten, langs kleine dorpjes, door bos en door olijfboomgaarden. En maar haarspelden trekken, een groot genoegen.

Vreugde en verdriet in de wielersport

Zondag jl. werd de halve Giant-Alpecinploeg, lekker op training in de buurt van Calpe door een Engelse dame van de weg gereden. Ze was vergeten dat ze al in Spanje was aangekomen, alwaar men gewoon aan de rechterzijde van de weg rijdt. Zes gewonden, waaronder Warren Barguil en John Degenkolb; beide had ik opgenomen in mijn ploeg voor het wielerspel van Pieter-Bas dat een heel jaar lang loopt. Nou, die jongens zullen me voorlopig geen punten opleveren... Het ergst er aan toe is Chad Haga die met een traumaheli moest worden afgevoerd. Hopelijk komt mijn plaatsgenoot er snel weer bovenop!

Dan beleefde een andere mede-Lucchees meer plezier aan zijn stiel. Jay Mc. Carthy boekte zijn eerste etappeoverwinning op WorldTour-niveau in de Tour Down Under, en eindigde vierde in de eindklassering met de trui voor de beste jongere om de ranke schouders. Chapeau! Ik hoop er eentje met hem op te kunnen drinken als hij weer terug is.

Zo, weer genoeg geluld voor vandaag, vindt u ook niet? We hebben het hier naar onze zin. Er zullen onregelmatig meer blogjes volgen. Ik probeer mijn onderwerpkeuze een beetje gespreid te houden. Het zal eens over politiek gaan, de couleur locale, de Italiaanse keuken, culturele onderwerpjes, eigenaardigheden die opvallen, etc. En ja, wellicht ook wel eens over vluchtelingenzaken, hoe de kranten daar hier over schrijven. Bepaalde interesses? Laat het weten! Maar het zal altijd ook over fietsen gaan.

De groeten uit Lucca!