De contente hond
De contente vrouw
In de kloostergangen van Convento San Francesco
De contente man
Ik loop hier met plezier rond in het centrum, nou ja, als het niet zo heel erg druk is. En gelukkig ben ik inmiddels weer aan het fietsen geslagen, na een zeer stevige verkoudheid die 3 weken aanhield. In volgende blogs ws. wel wat meer daarover. Over het fietsen, bedoel ik. Nu even over 'het leven', zoals het dezerzijds wordt beleefd.
Er zijn heel wat levensmotto's te bedenken, ik heb er wel een paar. Deze, onlangs gezien bij filosofe Stine Jensen, bevalt me wel, omdat hij enkele van mijn motto's aardig samenvat: 'Zijn met dat wat is'. Lijkt mij een goede levenshouding, maar tegelijk ook wel een opgave. Zeker met het klimmen der jaren. Zeker in dit niet zo vrolijke tijdsgewricht.
In het algemeen lukt het me best om de geest opgeruimd te houden. Die moet een beetje kunnen waaien. Wandelen en fietsen mensen! En door goed naar het glas te blijven kijken. Of het nog half vol is (anders bijschenken). Meestal is dat wel in orde, door een combi van mooie herinneringen en de mooie dingen in het actuele leven, zowel thuis als hier in Lucca. Dat wat was en dat wat is. Sunny side up.
Niettemin....met het klimmen der jaren neemt het verval geleidelijk een voornamere plaats in. Mijn eigen verval zit vooralsnog in het lege gedeelte van het glas. Maar hoe lang kan ik hier nog lekker blijven fietsen? Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. En hoe vaak zullen we de inspanningen nog aan kunnen om überhaupt per trein naar Lucca te reizen. Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. Op dat punt is het glas hopelijk nog enkele jaren halfvol. Dan moet rampspoed wel uitblijven. Zelf had ik al een akkefietje waar ik aan ben ontkomen, maar in deze leeftijdsfase is dat geen zekerheidje, zoals inmiddels aardig wat van mijn generatiegenoten hebben moeten ondervinden. Waaronder de laatste paar maanden enkele van mijn prettige relaties in de werksfeer, van de ene op de andere dag geraakten ze in slechte papieren. Zoals een van mijn oud-collega's opmerkte: 'Het komt uit de lucht vallen en dan is het zomaar voorbij.'
In de woorden van een andere oud-collega in diens NY-bericht aan mij, maar deze week bezweken aan acute leukemie:
'.... Daarom: geniet van iedere dag, bekijk de zaak toch positief. '
In feite zitten we hier nog altijd in een soort semi-quarantaine, zelf opgelegd. Dat wil vooral zeggen dat we de drukte mijden. Op straat en op binnenlocaties. Maar die semi-quarantaine stelt helemaal niets voor in vergelijking met de allereerste coronagolf die we hier mochten genieten. U weet nog wel: alles gesloten, 2.5 maand niet mogen fietsen (oh dear...no!), aantal wandelingetjes met de hond niet verder dan 200 m van huis, alleen naar de dichtsbijzijnde voedselwinkel, en dat alles met een ingevulde verklaring op zak op basis waarvan er stevig werd gehandhaafd. Vrijwel volledig aan huis gekluisterd dus.
Daarmee vergeleken is het hier voor ons nu de hemel. Alle winkels zijn open, fietsen mag ik tot ik er bij neer val. Ook alle restaurants en bars zijn open, zij het onder de strikte voorwaarde dat je een coronapaspoort kunt laten zien. Ook voor buiten op het terras. Hier heet dat Green Pass die je krijgt na twee vaccinaties. Binnenkort wordt dat een Super Green Pass: de booster moet erbij. Zo is en blijft het openbare leven open. Behalve voor wie zich niet laat vaccineren, die heeft steeds minder te zoeken in het Italiaanse openbare leven. Premier Mario Draghi zet vol in op het 2G-beleid, met alleen op de werkplek en voor een paar essentiële diensten een uitzondering naar 3G. Voor 50-plussers gaat zelfs een algehele vaccinatieplicht gelden, ook op het werk. Opvallend is dat na die aankondiging de vaccinatiebereidheid is toegenomen. Amnesty International heeft uitgesproken dat die 'vaccinatiedwang' neerkomt op discriminatie van niet-gevaccineerden. In Nederland ongeschikt om de maatschappij te openen, zegt een onderzoek van TU Delft en UMCUtrecht.. In de Volkskrant van 19 januari stond in het zoveelste covidartikel van Maarten Keulemans (lof voor die man!) dan weer dit te lezen (citaat hoogleraar epidemiologie en OMT-lid Marc Bonten (UMC Utrecht): 'We kennen hier geen enkele vorm van onderscheid tussen gevaccineerden en ongevaccineerden. Ik vind dat ergens heel wonderlijk.' Als alternatief voor de 'dwang' van 2G wordt gedacht aan grootschalig testen. 'In het geval van omikron zou het erop neerkomen dat men álle mensen dagelijks moet testen - overal, altijd -, blijkt uit de Delftse cijfers' in hetzelfde VK-verhaal.
Ik zie wel....
Tsja, wat is wijsheid? Nobody knows. Feit is dat de samenleving in Italië volledig open is, zij het op vertoon van de coronapas (green pass) op de meeste plekken. Èn... ongeveer 99,5% van de mensen draagt een mondkapje, ook buiten. Ik heb nog ergens een foto van een overvolle Via Fillungo tijdens regenachtig weer: een veelkeurige zee van paraplu's. Ik zou nu een vergelijkbare foto van een totaal gemondmaskerde mensenzee kunnen maken. Nogal een verschil met de beelden die ik zag van drukke straten in Nederland. Nog een verschil: hier is 15.3% van de testen positief, in Nederland is dat 38.1%. Maar ja, volgt hier wijsheid uit? Hopelijk brengt de lente zowel in NLD als Italië verlossing. En steekt er niet een nog hinderlijker variant de kop op.