Zijn met dat wat is

Hoe ouder je wordt, hoe vroeger

je meent de lente te zien komen

C. BUDDINGH

Piazza San Frediano in kerstsfeer, de slingers zijn inmiddels weer opgeborgen

De contente hond

We wonen hier in Lucca nu dan wel tijdelijk in de binnen-binnenstad (c.q. hartje centrum) maar hondje Lucca had het denk ik niet eerder zo goed voor elkaar. Ze is  in haar element. Raar maar waar, Lucca geniet ondanks onze stadse locatie in Lucca een wandelparadijs. Bovendien zitten de baasjes goed in derlui vel, en ze hebben alle tijd voor ruime uitlaat. 

Het is ongelooflijk hoe ze de stadsplattegrond nog in het koppie heeft zitten. En ook snel nieuwere trajecten opslaat. Als we tijdens de laatste wandeling van de dag even niet meer precies weten waar we zitten  hoeven we alleen te vragen: 'Gaan we naar huis?' ..... ze neemt de riem in de bek en voert ons feilloos door steeg en krocht terug naar onze voordeur. Even feilloos weet ze nog de weg naar de, wat zeg ik? - alle bekende adressen, van fietswinkel Chronò tot Bar Martini. En natuurlijk was het meteen herkenningspret met haar hondenvriendjes van ruim 1,5 jaar geleden, vooral met haar twee verloofden Igor en Willy.

                    Na de wandeling aan Willy's voordeur

Hondenuitlaatgelegenheid in de buurt op loopafstand is er flink meer dan bij ons thuis op Voordorp. Al wonen we aan de Kalverstraat van Lucca, we zijn vlot weg uit de vreselijke drukte daar. Kwestie van recht oversteken en langs de kerk sluip door-kruip door richting Ristorante All' Olivo, bij NLD-exbewoners van Lucca welbekend. O.a. langs hier zijn we vlot op de 'spalti', de graslanden direct buiten de Muren. We kunnen helemaal rondom het oude centrum. We lopen er vaak.

Wandelen over de spalti

Het is daar goed, want veilig rennen en spelen voor hondjes. Andere hondjes komen we altijd wel tegen. Elke middag hebben Lucca en M-A er overigens een hondenafspraak. Deels een mooie vervanging van de opvangdag bij Cindy in Utrecht, waar ze elke week op woensdag zoveel plezier beleeft. En de baas doet  af en toe mooie vogelwaarnemingen op de spalti. Dagelijks zit er wel een clubje koereigers in en langs het water. Regelmatig zit daar ook een kleine zilverreiger tussen, met diens mooie gele voeten. En eerder al 2x deze week zaten er tot mijn verrassing zelfs enkele heilige ibissen tussen de koereigers! Wittenie?

Aan de noordkant zijn we ook vrij vlot de stad uit, meestal naar Parco Fluviale aan de rivier de Serchio. Ook hier kan volop gerend en gespeeld worden met andere honden, ale ruimte ook om spelletjes te doen. Het gras in het park wordt regelmatig omgewoeld door wilde zwijnen die hier in de buurt huizen. In dit filmpje zie je een flinke groep die zich langs de oevers verplaatst.

      Aan de oevers van de Serchio, nog even en hier zingen weer de nachtegalen en Cetti's zangers

                                                   Lucca bestudeert de zwijnenschade in Parco Fluviale

De contente vrouw

Ook Mary-Anne is in haar element. Lucca en Joep zitten goed in derlui vel, en hebben alle (nou ja, alle?...) tijd voor haar. De dagen verlopen in een min of meer vast patroon, mede bepaald door het ritme van de hond natuurlijk; die heeft pas een vast patroon! Maar niet dat het saai is, wel overzichtelijk. Dat doet haar goed. Wat ze vooral mist is de 'vrije hondendag', als Lucca een dag bij de opvang van Cindy vertoeft. Enne.... ze ondervindt als astmatica wel hinder van de nogal slechte luchtkwaliteit hier, categorie 'Ongezond' (151-200) tegenover in Utrecht 1-50. Tsja, toch veel auto's en open haarden hier in de buurt, em vrijwel windstiltre al geruime tijd.

Wat thuis niet tot het vaste patroon behoort is hier wel aan de orde: einde middag na de hondenontmoeting op de spalti naar Bar Martini van Giuly. Daar zien mevrouw en meneer elkaar weer, want meneer doet meestal niet mee met die hondenafspraak. Zij voor een kopje thee en (heel) soms een Campari (ik neem iets anders), en in ieder geval voor leuke/interessante gesprekken met Giuly en de aanwezige Italianen uit de wijk. Goede manier en plek om het Italiaans te oefenen. Dat gaat behoorlijk goed, steeds wat beter. Vrijdagavond gaan we met Giuly en haar man Luca (1 c) lekker happen bij Ristorante Tambellini in Sant' Alessio. 

In de kloostergangen van Convento San Francesco

                                                       Onze slaapkamer. Hier slaapt het lekker

De contente man

Kwestie van de juiste passie kiezen....

Ik loop hier met plezier rond in het centrum, nou ja, als het niet zo heel erg druk is. En gelukkig ben ik inmiddels weer aan het fietsen geslagen, na een zeer stevige verkoudheid die 3 weken aanhield. In volgende blogs ws. wel wat meer daarover. Over het fietsen, bedoel ik. Nu even over 'het leven', zoals het dezerzijds wordt beleefd.

Er zijn heel wat levensmotto's te bedenken, ik heb er wel een paar. Deze, onlangs gezien bij filosofe Stine Jensen, bevalt me wel, omdat hij enkele van mijn motto's aardig samenvat: 'Zijn met dat wat is'. Lijkt mij een goede levenshouding, maar tegelijk ook wel een opgave. Zeker met het klimmen der jaren. Zeker in dit niet zo vrolijke tijdsgewricht.

In het algemeen lukt het me best om de geest opgeruimd te houden. Die moet een beetje kunnen waaien. Wandelen en fietsen mensen! En door goed naar het glas te blijven kijken. Of het nog half vol is (anders bijschenken). Meestal is dat wel in orde, door een combi van mooie herinneringen en de mooie dingen in het actuele leven, zowel thuis als hier in Lucca. Dat wat was en dat wat is. Sunny side up. 

Voor Lucca is het glas zo goed als vol

Niettemin....met het klimmen der jaren neemt het verval geleidelijk een voornamere plaats in. Mijn eigen verval zit vooralsnog in het lege gedeelte van het glas. Maar hoe lang kan ik hier nog lekker blijven fietsen? Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. En hoe vaak zullen we de inspanningen nog aan kunnen om überhaupt per trein naar Lucca te reizen. Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. Op dat punt is het glas hopelijk nog enkele jaren halfvol. Dan moet rampspoed wel uitblijven. Zelf had ik al een akkefietje waar ik aan ben ontkomen, maar in deze leeftijdsfase is dat geen zekerheidje, zoals inmiddels aardig  wat van mijn generatiegenoten hebben moeten ondervinden. Waaronder de laatste paar maanden enkele van mijn prettige relaties in de werksfeer, van de ene op de andere dag geraakten ze in slechte papieren. Zoals een van mijn oud-collega's opmerkte: 'Het komt uit de lucht vallen en dan is het zomaar voorbij.' 

In de woorden van een andere oud-collega in diens NY-bericht aan mij, maar deze week bezweken aan acute leukemie: 

'.... Daarom: geniet van iedere dag, bekijk de zaak toch positief. '

Covid in Italia 

In feite zitten we hier nog altijd in een soort semi-quarantaine, zelf opgelegd. Dat wil vooral zeggen dat we de drukte mijden. Op straat en op binnenlocaties. Maar die semi-quarantaine stelt helemaal niets voor in vergelijking met de allereerste coronagolf die we hier mochten genieten. U weet nog wel: alles gesloten, 2.5 maand niet mogen fietsen (oh dear...no!), aantal wandelingetjes met de hond niet verder dan 200 m van huis, alleen naar de dichtsbijzijnde voedselwinkel, en dat alles met een ingevulde verklaring op zak op basis waarvan er stevig werd gehandhaafd. Vrijwel volledig aan huis gekluisterd dus.

Daarmee vergeleken is het hier voor ons nu de hemel. Alle winkels zijn open, fietsen mag ik tot ik er bij neer val. Ook alle restaurants en bars zijn open, zij het onder de strikte voorwaarde dat je een coronapaspoort kunt laten zien. Ook voor buiten op het terras. Hier heet dat Green Pass die je krijgt na twee vaccinaties. Binnenkort wordt dat een Super Green Pass: de booster moet erbij. Zo is en blijft het openbare leven open. Behalve voor wie zich niet laat vaccineren, die heeft steeds minder te zoeken in het Italiaanse openbare leven. Premier Mario Draghi zet vol in op het 2G-beleid, met alleen op de werkplek en voor een paar essentiële diensten een uitzondering naar 3G. Voor 50-plussers gaat zelfs een algehele vaccinatieplicht gelden, ook op het werk. Opvallend is dat na die aankondiging de vaccinatiebereidheid is toegenomen. Amnesty International heeft uitgesproken dat die 'vaccinatiedwang' neerkomt op discriminatie van niet-gevaccineerden. In Nederland ongeschikt om de maatschappij te openen, zegt een onderzoek van TU Delft en UMCUtrecht.. In de Volkskrant van 19 januari stond in het zoveelste covidartikel van Maarten Keulemans (lof voor die man!) dan weer dit te lezen (citaat hoogleraar epidemiologie en OMT-lid Marc Bonten (UMC Utrecht):   'We kennen hier geen enkele vorm van onderscheid tussen gevaccineerden en ongevaccineerden. Ik vind dat ergens heel wonderlijk.'  Als alternatief voor de 'dwang'  van 2G wordt gedacht aan grootschalig testen. 'In het geval van omikron zou het erop neerkomen dat men álle mensen dagelijks moet testen - overal, altijd -, blijkt uit de Delftse cijfers' in hetzelfde VK-verhaal. 

                                                                   Ik zie wel....

Tsja, wat is wijsheid? Nobody knows. Feit is dat de samenleving in Italië volledig open is, zij het op vertoon van de coronapas (green pass) op de meeste plekken. Èn... ongeveer 99,5% van de mensen draagt een mondkapje, ook buiten. Ik heb nog ergens een foto van een overvolle Via Fillungo tijdens regenachtig weer: een veelkeurige zee van paraplu's. Ik zou nu een vergelijkbare foto van een totaal gemondmaskerde mensenzee kunnen maken. Nogal een verschil met de beelden die ik zag van drukke straten in Nederland. Nog een verschil: hier is 15.3% van de testen positief, in Nederland is dat 38.1%. Maar ja, volgt hier wijsheid uit? Hopelijk brengt de lente zowel in NLD als Italië verlossing. En steekt er niet een nog hinderlijker variant de kop op.

Wachten op iets betere tijden

 

De media is, de media zijn; de data is, de data zijn. U zegt het maar...

Nieuw appartement

Er waren n.a.v. mijn vorige blog vragen hoe dat nu zat met het waarom van ons alternatieve appartement. Het antwoord ligt besloten in deze foto:

Op ons oude adres, in de binnenstad want binnen de Muren, vindt momenteel een grote renovatie plaats. De klus zou al in september zijn geklaard. Mooi niet. Nu zouden de werken volgens de actuele planning einde februari moeten zijn voltooid. Het wordt vast mooi, en we houden er serieus rekening mee dat het gaat lukken om aldaar de geneugten nog te genieten in de periode dat we hier zijn. 

Gelukkig is ons alternatieve appartement, in de binnen-binnenstad, want om de hoek bij het Forum Romanum c.q. Piazza Michele, ook behoorlijk prettig, zij het gesitueerd op de 4e verdieping. Het appartementengebouw ligt aan de zeer drukke Via Fillungo, de alhier bekenden weten dan genoeg. Van die drukte hebben we overigens vrijwel geen last. Alleen in de weekeindelijke nachten wil het rumoer van ruzies en geschreeuw wel eens opstijgen naar 4e hoogten. 

Valse start

Al vanaf dag 1 van het nieuwe jaar word ik hier in hartje centrum tijdens mijn ochtendrondje met het hondje (om circa 8 uur) onthaald op de welluidende zang van diverse merelmannen. De zang van de hoop. Het luisterrijke merellied stemt vrolijk, zelfs ietwat optimistisch: de natuur, zij gaat gewoon door.  Goed gezien van die merels om ons een hart onder de riem te steken in dit op nogal wat fronten zorgelijk tijdsgewricht. Crisis op vele fronten, vergeet ook de grondstoffencrisis niet. Niet te veel aan denken? Of juist wel? Het persoonlijk handelingsperspectief ontbreekt veelal, maar ook weer niet altijd (bv. in de klimaatcrisis). Schopenhauer nog eens vragen. 

Zonsondergang 3 januari

Onze eerste weken hier waren zeer aangenaam, er waren vele plezierige sociale ontmoetingen. Om te beginnen natuurlijk het onthaal door Cristina en Paladino op de dag van aankomst. Hier in het centrum en op de Muren ben je een groot deel van je vrienden-/kennissenkring na twee weken al wel tegengekomen. Compacte stad. Die ontmoetingen zijn meer voor de korte babbels waarin het belangrijkste kan worden uitgewisseld. Meer tijd voor een echt gesprek hebben we dagelijks bij Bar Martini, met uitbaatster Giuly, de localo's en met onze Vlaamse vrienden Jan en Kris die regelmatig voor een aantal dagen overkomen uit België. Reken daarbij nog de ontmoetingen en gezamenlijke wandelingen met andere hondenbaasjes.... en concludeer dat we niets te kort komen op sociaal vlak. We hebben het naar onze zin hier, 'geen beter leven dan een goei', zeggen ze in Brabant. En zo is het. Ook hondje Lucca is molto contenta. Ze is al haar vriendjes alweer tegen gekomen. Grappig hoe die hondjes elkaar ook na 1,5 jaar meteen herkennen en van hun ontmoeting een waar spektakel maken.

Dolle boel af en toe.

        Klooster San Francesco                           Spektakel maken met vriendje Willy

                                                                             (van Simona en Simone)

En toch.....

Niettemin ...... ik heb nog geen meter gefietst. Dat voelt sowieso al als een valse start. Mijn met Kerst opspelende verkoudheid ontwikkelde zich tot een erg hardnekkige. Amateurdiagnose: vastzittende hoest. Na 2x een negatieve test, een saturatie van 97 en een temp van 36.8. Pas de laatste paar dagen zijn er tekenen van verbetering, de vaste hoest is een losse aan het worden. Tegelijk word ik nu dagelijks bezocht door heftige hoestaanvallen van andere aard; ze gaan gepaard met benauwdheid, alsof slokdarm en luchtwegen een innige verstrengeling zijn aangegaan. En mij daarbij stevig afknijpen. Het zal nog wel enkele dagen duren voordat het echt over is.

Tenue: reclame voor geneesmiddel

Hopelijk kan ik ergens komende week het zadel weer onder de billen schuiven. Intussen blijf ik wel in training. Elke dag zo'n 10 km met het hondje, elke dag minimaal 4x de trappen op naar ons appartement. En enige theoretische studie op de site van Wielerflits, door het lezen van Peter Winnen's De dag dat ik in de berm ging zitten, en met het eerste nummer van BiciSport van dit jaar. O.a. met artikel over Wout van Aert: 'Pas op voor de wolf!'

Door mijn ongesteldheid mijden we drukke plekken zoveel mogelijk. Dat valt in de Via Fillungo nog niet mee, vanuit onze voordeur schieten we dan ook zo snel mogelijk een rustiger parkoers op. Alle winkels, restaurants en bars zijn open, gewoon tot laat. Als het ergens te druk is gaan we niet naar binnen. En druk is het op veel plekken binnen, niet zelden worden de afstandsregels niet opgevolgd. Ook buiten is de kans groot dat we in de drukte tegen een ongevaccineerde mondkaploze aanlopen. 

Over Covid in Italië

De besmettingscijfers lopen hier ook stevig op, niet zo verwonderlijk met zo weinig beperkende maatregelen en de wijdverbreide vaccinatieonwil. In Toscane is het aantal positieve testen in één week toegenomen van 126.888 op 30 december naar 218.441 op 6 januari. Hier neemt het aantal ziekenhuisopnamen i.t.t. in Olanda wel toe, ook op de IC's. Italië heeft ook te maken met een menigte no-vaxers. De pikantere berichten komen in de krant. Zo was er een senator die overal verkondigde wat een onzin dat gedoe met die COVID allemaal is. Ondanks zijn naar eigen zeggen voortreffelijke immuunsysteem liep de gast toch een besmetting op. Binnen een week was ie kassie-wijlen. En zo was er een arts die weigerde zijn patiënten het vaccin toe te dienen. Hij had speciaal een rode viltstift aangeschaft om de plek waar hij de fysiologisch zout-spuit zette te markeren. Pleister erover, net echt. Aan het einde van de dag mikte hij de vaccins in de vuilbak. De man is in de kraag gevat. In de provincie Lucca schijnen er 320 'medici No-vax' rond te lopen... Hoe leggen die hun beroepseed uit?

Afijn, er komen hier strengere regels aan. Er komt een vaccinatieplicht voor >50-jarigen. Dat heeft in Toscane al geleid tot een boom in afspraken voor het zetten van een vaccinpikuur, het gaat om de eerste prik. En eigenlijk is er sprake van slechts een boomn-pje. 1900 afspraken op een totaal van 183.500 nog in het geheel niet gevaccineerden is ook weer niet zo geweldig. De verwachting is wel dat het aantal afspraken snel flink de hoogte in zal gaan. Over een paar weken kan je zonder "Green Pass' niet meer naar je werk; Vanaf morgen mag je zonder al niet meer bus en trein in. Vanaf 20 januari ook geen winkel meer in. Een soort lockdown voor NO-vaxers wordt ingevoerd, zoveel is zeker. Ze doen hier dus een 2G-tje. Hopelijk gaat het helpen. Ik heb nog niet gehoord of gelezen dat sluiting van winkels en restaurants etc. wordt overwogen. Hopelijk gebeurt dat ook niet, we hebben de 'leegheid' van het bestaan hier tijdens de eerste golf meegemaakt. En als ik hersteld ben wil ik graag weer eens naar een van onze favoriete restaurants. NB. Ik heb het nog niet geschreven of het is vandaag gebeurd.

Overigens is het wachten op een virusvariant die net zo besmettelijk is als omicron en net zo veel schade doet als Delta. Dan zijn de rapen gaar. Zeg niet dat het niet kan.

Om naar uit te kijken

In de eerste plaats naar het gewone leven, lucht en ruimte, maatschappelijke rust, bewegen zonder vrees. Maar ook naar nr 11 van UILEN dat in de loop van deze maand uitkomt. Als redactielid heb ik daar ook in Lucca nog aan gewerkt, al was dat nog slechts de drukproeven controleren

UILEN nr.11

UILEN nr. 11 ligt nu de drukker. Het betreft een extra dik jubileumnummer (160 pp) vanwege het 25-jarig jubileum van STONE, een van de bij het tijdschrift betrokken Uilengroepen.

Nadere info over inhoud en bestelwijze is te vinden op www.steenuil.nl

Kwa koers kijk ik uit naar de start van Tirreno-Adriatico op 7 maart, start hier dichtbij in Camaiore. Ik smeek de beschermheilige van de wielrenners dat deze mooie koers mag doorgaan.

Ik kijk ook uit naar het nieuwe boek van Michel Houellebecq, Anéantir in het Frans. Ik ben fan. Het boek is op 7 januari uitgekomen, tegelijk met de Italiaanse vertaling. Die vertaling zou ik wel willen lezen, maar het is wel een dikke pil, 600 pp of daaromtrent. Daar ga ik wel wat lang over doen, maar anderzijds is de Nederlandse vertaling pas dit najaar te verwachten. Lastige afweging. Want ik wil ook graag beginnen aan Verhaal van een Leven, deel 1 van Konstantin Paustovsky. Als ik Peter Winnen uit heb.

_______________________________________________________________

Deze dappere figuur probeert de kerk op Piazza Michele tegen te houden. Gemaakt door:

Emanuele Gianelli

Fideli sono i cani (dat zei il capo dei capi  'Toto’ Riina)

Terug in Lucca na 1 1/2 jaar

De eerste dagen, uitrusten en settelen

‘Ik ben niet bang dat ik ziek word’, schreef Paolo Giordano. ‘Waarvoor dan wel? Voor alles wat de coronavirusbesmetting kan veranderen.’ 

Zo, inmiddels zijn we al weer een dag of 10 terug in ons geliefde Lucca (aankomst 23-12). We zijn hier  prima geland,want hartelijk ontvangen door vrienden en kennissen waarvan we inmiddels een goed deel al hebben ontmoet. Dat is ook weer niet zo heel moeilijk, in een compact centrum als dat van Lucca en wandelend over de fameuze Muren kom je elkaar vrij gemakkelijk tegen. Meteen na het betrekken van ons alternatieve appartement in hartje stad, gelegen aan de drukke winkelstraat Via Fillungo hebben we ons eerst gemeld bij Bar Martini, ons 'stamcafé, van Giuly Zina. Dezelfde avond waren we te gast bij Cristina en Paladino voor het avondeten. Nou, beter konden we niet landen...

Het was onze tweede poging om naar Lucca te treinen. De eerste, die van twee weken eerder mislukte wegens al te strenge inreiseisen in Zwitserland: 10 dagen quarantaine voor als je daar wilde overnachten. En dat wilden we, in Basel, en de volgende dag in Milaan. De treintrip in één ruk maken met een hondje erbij is nu eenmaal geen optie. Bovendien hadden we begin december nog geen zicht op wanneer we ons konden laten boosteren. Maar de situatie veranderde snel, het vuurtje onder de boostercampagne werd flink opgestookt (bedankt, Hugo) en Zwitserland liet haar quarantaine-eis vallen. We konden de totale lockdown in Nederland ontvluchten zonder al te grote risico's. Er bleven nog genoeg voorwaarden over: negatieve PCR-testvan maximaal 48 uur voor de reis, en een lap aan te viullen vellen van een inreisdocument, zowel voor Zwitserland als voor Italië. 

Onderweg

In de trein van Basel naar Milaan

De etappes Utrecht - Basel en Basel - Milaan verliepen uitermate relaxt. Er waren kennelijk veel annuleringen want bij het reserveren van onze plekjes zat de coupé hierboven afgebeeld heel wat voller. Hondje Lucca vond het ook allemaal best. Ze leek met ons te genieten van het passerende landschap.

Het Meer van Domodossola

Sneeuw!

 

De hectiek begon op Milaan Station, een kopstation. Flinke drukte en ietwat chaotisch. en op dit moment de brandhaard voor Corona bovendiem. Oppassen maar... . Lange rijen bij de apotheken voor een test. Gelukkig was ons prettige hotel op minder dan een boogscheut gelegen. 

Het bleek nogal moeilijk in Milano Centro om voor hondje Lucca een geschikt stukje groen te vinden voor haar sanitaire gang. Bebouwing en wegen nemn alle ruinte in. Met al dat drukke verkeer is de luchtkwaliteit beneden peil. Misschien dat ze daar het concept verticaal groen/bos eens zouden moeten uitproberen. Goed voor de luchtkwaliteit, het nut voor hondje Lucca lijkt me dan weer beperkt. Ze is wel lenig, maar geen steile wand-artiest.

Gelukkig vonden we een geschikt strookje, waarvan de netto beschikbare kakruimte echter werd beperkt door allerlei bouwsels, waaronder dit indrukwekkende herdenkingsmonumentje.

De derde etappe Milaan - Lucca was veel vermoeiender: heel druk in de trein met 'voor-de -kerst-naar-huis-reizigers', en twee keer overstappen (Bologna, Prato). Bovendien vele tunnels onderweg, waarvan de passage weinig werd geapprecieerd door hondje Lucca. Ja, het is een gevoelig typje, ook al bang voor vuuurwerk.

Al met al was 3 dagen treinen ook voor ons best vermoeiend, heel fijn dat we meteen na aankomst niet hoefden na te denken over aan te schaffen natjes en droogjes; daar werd in ruime mate in voorzien. 

De volgende dag, de vrijdag voor Kerst ging heen met inrichten, c.q. wennen aan het nieuwe appartement, inzitten en inliggen (later meer daarover) en het doen van noodzakelijke inkopen. Al doende snoven we de sfeer van de stad, c.q. het centrum weer naar binnen. 

Tsja, met Kerst begon het meteen stevig te regenen. Mijn voor de Kerst voorziene fietsdebuut viel daarmee letterlijk in het water. De regen duurde erg lang, wel 3 dagen. Daarna brak de lente uit, en ik werd ziek. Nog niet op de fiets, dus. Er ontwikkelde zich een stevige verkoudheid, lastige luchtwegen hypothekeren de dag (en de nacht....). Zou ik dan toch...? Het zou zomaar kunnen, met verwijzing naar die laatste drukke treindag. Iets opgepikt onderweg toch nog? Een zelftest dan maar voor de zekerheid. Gelukkig was de uitslag negatief. Maar ik bleef wel behoorlijk verkouden, het zat diep, hoesten als een door overwerk overspannen stier. Nu gaat het langzaam weer een beetje de goede kant op. Hopelijk kan ik de komende week toch de weg op. Het ontbreekt in ieder geval niet aan grinta.

Lucca voelt zich inmiddels helemaal thuis (si sente a casa)

Het gerenoveerde Hotel Universo heet nu Grand Hotel Universe...  hier in (natte) kerstsfeer