Lucca, de groeten (en tot de volgende keer)

 

De roodhemden van Garibaldi

 

Terugblik

Gisteravond ons laatste afscheidsetentje gehad met de lokale Steenuil-deskundige Riccardo. Het zit er weer op, het waren (ruim) twee fantastische maanden. En de weergoden deden in tegenstelling tot dit voorjaar goed hun best om het ons naar de zin te maken. Er waren weliswaar ook enkele noodweerdagen met overvloedige regenval ('waterbommen'), met nogal wat schade en vertwijfeling in de regio tot gevolg. Overstromingen, weggezakte wegen, geïsoleerde bewoners, dat werk. Te warm voor de tijd van het jaar, en soms wateroverlast; dat gebeurde met name in Ottobre pazzo veel te warm en toch zeer nat. In het algemeen dus wel pracht weer. Zo kon ik in september fietsen met temperaturen rond en boven de 30, en in oktober was dat nog altijd (dik) boven de 20. Nog steeds is het lekker toeven (vandaag graadje of 21). Bij elkaar heb ik deze periode circa 2750 kms weggetrapt, in het algemeen ook 'kwaliteitskilometers', gelet op het aantal hoogtemeters; dat waren er ruim 30.000. Ook met Mary-Anne samen wat tochtjes gemaakt en uiteraard i.h.a. voor een groot deel buiten geleefd. Nadeel: heel veel muggen, zeker bij ons in de tuin.

 

In deze periode waren er ook enkele aanprekende evenementen. Vanzelfsprekend denk ik in de eerste plaats terug aan het WK Wielrennen; geweldig om dat in het zeer wielerminded Toscane van zeer nabij - wat zeg ik? er midden in!- mee te beleven. Meest recent in het geheugen echter: het festival Comics & Games van het afgelopen lang weekend. Lucca-centrum beleefde een soort overstroming met de  > 300.000 bezoekers in 4 dagen. De Muren en het centrum waren mudjemudjevol. Heel bijzonder: zeer relaxte sfeer, geen enkele wanklank. Zie ik in Olanda nog niet zo gauw gebeuren. Overigens had ik totaal geen idee wat er zoal door individuen en groepen werd uitgebeeld. Zo lagen er links en rechts in de bermen of andere  'strategische' locaties quasi-militairen quasi te schieten. Leuke hobby's hebben sommige mensen... Andere players zagen er heel wat minder agressief uit, waarvan bijgaand enkele voorbeelden.

  

 

Een willekeurige selectie  

 

 

 

  

                                       

Ook medefietsers Pete 'Ziddy' Zaitsev en Dario Trabucco werden aangestoken door de feestelijkheden. Foto is van bij de start van ons ritje d.d. 31/10 in de noordoostelijke heuvelen.

 

 

 

 

2750 kms gereden, dus. Dat lijkt heel wat, maar ik zag laatst een staatje dat inzicht biedt in het aantal door de wielerprofs afgelegde wedstrijdkilometers. Albert Timmer van Argos-Shimano staat op nr. 1, met 16.579 kilometer, bijeen getrapt in 97 wedstrijddagen. Onze vriend Voeckler staat 2 met 500 km achterstand. Heeft denk ik 3 wedstrijden minder gereden. Binnen de top-11 vinden we nog 3 Nederlanders terug. Jawel, onze jongens Trappen met Lust. Ik neem aan dat ze ook nog een beetje trainen. Reken maar uit. Kortom, waar hebben we het over met mijn schamele kilometertjes. Maar goed, ik ben  geen wielrenner, ik hoef er zeker mijn geld niet mee te verdienen. Meer een enthousiast, of gepassioneerd fietser, die wielrennertje speelt, af en toe zelfs met enige verve. Met ongeschoren benen, de ultieme ontmaskering. Voor wat het waard is. Maar wel lid van Gaul! , genomineerd voor DE wielervereniging van  het jaar

 

Op dinsdag heb ik als afronding van het fietsgedeelte nog maar eens het rondje Balbano-Pitoro gemaakt. Er zat onverwacht nog een PR op de Balbano-klim, daarna deed ik het heel rustig aan over de Pitoro, want nog even genieten van rust, uitzicht over olijfgaarden, moerassen en de zee; en van de volle zon. Lekkere haarspelden, niet te gek zwaar (al bepaalt de coureur zelf hoe zwaar het gaat zijn....). Met mijn PR werd ik overigens bij lange na nog geen KOM (King of the Mountain) ter plaatse. Da's maar goed ook, want zo'n positie kan je zo maar weer kwijt zijn, zoals de bekende coureur A.Hitler destijds overkwam. 

 

Economie

Mary-Anne en ik hebben goed ons best gedaan de economie te steunen. Het zal lokaal hebben geholpen (omzet), voor Italië als geheel heeft het weinig zoden aan de dijk gezet. Met name de jeugdwerkeloosheid (> 40%) en de staatsschuld zijn torenhoog, en toegenomen sinds wij hier begin september neerstreken. Niettemin, hier rondlopend lijkt het of het wat beter gaat. Veel bouwactiviteit, alleen al in ons straatje worden momenteel 7 appartementen geheel gerenoveerd. En ook de bouwvallen op de Muren, waaronder de Casa del Boia. Voor 1825 was dit een van de plekken waar schutters de stad moesten beschermen tegen aanvallen van buiten. In de twee decennia erna was het de locatie waar de beul zijn werkzaamheden verrichtte. Er kwam ook een guillotine te staan, maar die werd nimmer in actie gesteld, en daarom in 1847 weer afgebroken. Vanaf  dat jaar1847 (!) staat het pand al leeg en legt het te vervallen. Daar is nu dus een einde aan gekomen, na de voltooiing van de restauratie komt er een museum, gewijd aan de pelgrimsroute Via Francigena, een oude pelgrimsroute (voor het eerst beschreven in het jaar 990), ook wel bekend als de Weg naar Rome. Het is maar dat u het weet.

 

Mary-Anne poseert gedwee voor de Casa del Boia

 

Ondanks de belabberde economie is de jacht in Italië nog altijd een populaire sport. Het is nu weer het seizoen. Voor de jacht op Wilde zwijnen bijvoorbeeld. In de krant heb ik al diverse malen het verslag van weer een jachtongeluk in (ook) Toscane kunnen lezen. Zoals het verhaal hoe een groepje marmermagnaten op zwijnenjacht ging en de ene jager op zeker moment de ander voor een Wild zwijn aanzag, en -paff - plat die gozer. Weer een man minder, zou de heer Thom van Rossum zeggen, in dit geval een jachtman. Een andere keer was het nog straffer: een zeker gezelschap was op pad gegaan op de Houtsnippenjacht (de Wilde zwijnen gingen een beetje vervelen, kennelijk). U voelt hem aankomen: een van de jagers meende dat er ergens in de bosjes een Houtsnip opvloog, en - knal - weer raak, ook plat. Niet die snip, maar die maat van de schutter. Zo neemt het aantal jagers in Italië toch gestaag af, want van de onderkant schijnt er niet veel bij te komen. Ook een gevolg van de crisis, naar men zegt.

 

Grappige ontmoetingen

We hebben opnieuw weer vele leuke contacten gehad. Zoals op het terras van de bar van Julia (met wie we bijna dagelijks een eind weg kleppen en met wie ik recepten uitwissel). Een grappige ontmoeting met onverwachte wending was wel die met twee bouwvakkers. Eentje er van  kenden we al van vorige bezoeken, maar zijn maat bleek net als wij goed bekend met Oddballs, een prachtverblijfplek in het hartje van de uiterst fascinerende Okavango-delta in Botswana. Zeer geanimeerd wisselden we ervaringen uit, m.n. wat betreft onze belevenissen met Krokodillen, Nijlpaarden, Leeuwen en ander lokaal gespuis. Ik zou zo wel terug willen....

 

Eerder had ik in het op de Passo Lucese nabij Gombitelli een leuke ontmoeting met een groep fietsers uit Nederland, de mannen van de Houtlijntrein. Met éen van hen had ik al eens mailcontact gehad, zij lieten zich voor hun trip deels inspireren door mijn blog. Een hele eer en ook erg leuk! Zie eerder blog en hun verslag van die dag.  

 

Met de Houtlijntrein en Bart Dekker op de Passo Lucese

 

Cultuur

Wat betreft 'geestelijk voedsel' hebben we nog wel een en ander tot ons genomen. Veel schilderingen/fresco's in diverse kerken. Heel oud al, en heel prachtig, maar bij de 37e ten hemelopneming slaat het me wat klam uit de plunje.

 

Twee bijzondere gevallen:

1. De tentoonstelling in het Museo del Risorgimento (Palazzo Ducale), gewijd aan het leven van Giuseppe Garibaldi. Hij is een van DE belangrijke figuren in de wording van de Italiaanse staat (in de 19e eeuw). Zo werd hij een nationale held. Lees hier maar wat hij zoal met zijn gewapende broeders en zusters heeft verricht. Beroemd is ook zijn gade Anita (Ana Maria De Jesus Ribeiro), geboren Braziliaanse en aldaar op haar 18e ook erg revolutionair bezig. Zij volgde Garibaldi in 1848 naar Italië, maar een jaar later, samen op de vlucht voor de Fransen, stierf zij in de armen van haar geliefde, zwanger en ziek van de malaria.

 

 

Met zijn stervende vlam en medestrijder Anita in de armen

 

2. Met Dario en Genny bezochten we jl. zaterdag Pietrasanta, stadje met vele kunstenaars onder de inwoners. Lekker gegeten ook, maar de ontmoeting met de werken van Fernando Botero, de Columbiaanse schilder/beeldhouwer was eveneens indrukwekkend. Meneer houdt van ronde vormen. Het grappige is dat hij ook een fresco met zijn kenmerkende wulpse vormen in een van de kerken heeft hangen: ‘De poort naar het paradijs’

 

 

 

Mary-Anne en Genny in hartje Pietrasanta                  Poort naar het paradijs

 

Het zit er op, we lopen op het laatste gras, zoals Bart D. het zegt. Volgend jaar zitten we hier D.V. weer een poosje. Tot slot nog een leuk muziekje en, vooruit, nog een paar foto's.

 

Ich hab den Tag auf meiner Seite ich hab Rückenwind!

 

 

 

 



                                                 Duizendpoten

 

 

 

Ook in Lucca wordt het Herfst

 

 

 

Dat kan je op deze plaatjes, geschoten vanaf/op de Muren, wel zien. Blaadjes worden bruin, geel, rood. En vallen. Evenals de kastanjes, en de eikeltjes.

 

 

In de heuvels en bergen rondom Lucca, zeg maar het gebied van onze 'koersparkoersen', is het soms laveren rond de gevallen bladeren en al of niet platgereden kastanjes. De ochtenden zijn vochtiger en frisser, de dagen korter. In de velden verzamelen zich bonte kraaien en groepen Koereigers. De boomkrekels houden langzamerhand hun snater (nou ja, bij wijze van zeggen dan), een enkele keer word je rondrijdend nog opgeschrikt door het kabaal van de Cetti's zanger. Van de vogels vallen verder vooral de vele Roodborstjes op; die doen massaal een piepend wieltje na. Het is maar normaal. Ook dat deze knapzak bedacht dat het binnen prettiger toeven zou zijn, en daarom een plekje in onze slaapkamer kwam opzoeken.

  

Duizendpoot (Scutigera coleoptrata)

 

Niet normaal zijn de actuele temperaturen. Het is momenteel prachtig weer, met temperaturen boven het meerjarig gemiddelde. Dat betekent dat het (ons) leven zich voor een groot deel buiten afspeelt, al of niet op de fiets. Gisteren (zaterdag 26) samen met Mary-Anne op heur e-bike bv. een rondje Massaciuccoli-Balbano (klim) gemaakt met lunch in het moeras van Parco Nazionale (Oasi L.I.P.U.).

 

 

Gezellig, en tevens een goeie hersteltraining voor schrijver dezes na de 300 meer racy kms van deze week (max. hartslag vandaag 128 bij heuvelsprintje). Vooral de rit van eergisteren met 2 Italianen (Dario en Aurelio) en mate Pete from Australia was wat minder dan niet mis, want met 1540 hoogtemeters over een afstandje van zowat 90 kms. Maar de vorm, in ieder geval de conditie is prima, want thuisgekomen niet moe, en meteen pronto om met Mary-Anne iets leuks te doen. Wel eerst douchen natuurlijk...

 

Op de Trebbio (vanaf Bagni di Lucca)

 

.... en even een kijkpauze vanaf Matraia (na de steile afdaling van de Pizzorne)

 

 

Toch is het de laatste weken een paar keer regelrecht pokkenweer geweest met enorme hoeveelheden regen. Dat ik een ritje met Cristiana en Paladino moest afbreken vanwege hevige nattigheid is niet zo erg, geschikte fietsdagen genoeg.

 

 Met Cristiana en Paladino de bui afwachten

 

Vervelender is het voor de mensen die werden getroffen door overstromingen. In diverse dorpen in met name de bergen moesten mensen worden geëvacueerd of raakten voor dagen geïsoleerd; ook de materiele schade door overstromingen etc. aanzienlijk. De kranten spreken over een enorme waterbom die boven onze contreien is gevallen. Wie de Ponte del Diavolo en de lieflijk stromende rivier de Serchio eronder kent moet maar eens naar dit filmpje kijken. We hebben in oktober 2x zo'n stortbuiendag met grote gevolgen gehad, terwijl ook toen de temperatuur toch niet of nauwelijks onder de 20 zakte. Kortom, nog geen kou geleden. En toen het dan regende gingen we gewoon lekker eten bij Ammodonostro, waarna een uitbuikwandeling door de stad.

  

Zo'n stadwandeling levert altijd wel mooie plaatjes op.

 

Die bos bloemen in de prullenbak roept wel zekere vragen op.... Is wellicht mèt de bos ook de liefde voor deze of gene begraven?

 

Holistische pedagogie, daar knapt een mens van op

En, zoals bekend, na regen komt zonneschijn zoals we allemaal weten. Ook met het fietsje heb ik ruim geprofiteerd van het fraaie weer.

 

 

Ik kan over elk gemaakt ritje wel wat vertellen, maar ik zal de lezer een beetje sparen. Al dat gelul. Over fietsen. Op een gegeven moment komt het je neus uit. Twee ritjes pik ik er nog uit.

Rit met Simone, de banketbakker,  heuvelen in het wijn- en olijfgaardgebied boven Lucca. San Gennaro, Valgiano, Matraia, dat zijn zo wat dorpjes waar je doorheen komt. Het gaat prachtig op en neer, het is steeds landschappelijk fantastisch mooi. Dat het die dag ook weer lekker weer was kan je wel uittellen, als je weet dat we deze (Westelijke) Smaragdhagedis bijna overhoop reden.

 

 

 

Rit met Mary-Anne,  met twee klimmetjes. Op deze foto voegt ze de Monte Magno toe aan haar palmares. Zeer waarschijnlijk werd ze hier in STRAVA-termen QOM (Queen of the Mountain), sectie e-bike.

 

 

Bijna alle fietsers die op Monte Magno aankomen stoppen daar even om wat water bij te tappen. De kraan bevindt zich onder een stokoude Steeneik, waar de gemeenschap bijzonder trots op is. Het is zeer terecht dat de passerende cyclisti middels onderstaand bord wordt gevraagd de boom en de directe omgeving te respecteren (niet plassen, geen afval achterlaten). Men doet zelfs een beroep op ons aller intelligentie! Oeff....

  

 

 

 

Zo langzamerhand begint ons verblijf hier ten einde te lopen. Het wordt ook wel weer eens tijd mijn oude vader te gaan bezoeken, al hebben we hem zeer regelmatig aan de telefoon. Er staan ons hier nog mooie dagen te wachten, en ook een serietje uit-etentjes, waarvan sommige bij wijze van afscheid. Zo meteen fietsen we naar Vorno, voor de luncht bij Michel (ex-fietskoerier, nu webverkoper fietsen en fietsonderdelen etc.) en Minke. Mooie aftrap van de nieuwe week. 

Op de meukmarkt

Van Lucca naar Colonnata, centrum voor marmer en lardo

 

Het begint hier in Lucca weer serieus frisser te worden. Dat doet zich vooral gevoelen in de ochtend- en late middaguren. Overdag reikt de temperatuur nog wel tot of een eindje boven de 20 graden. Dat zijn ideale omstandigheden voor het maken van mooie 'wielrennen-lookalike'-(trainings)fietstochtjes en voor andere buitenactiviteiten, al of niet met Mary-Anne. Zo hebben we samen enig sloopwerk verricht aan de fors uitgegroeide Oleander en enkele rozenstruiken in 'onze' tuin.

En dagelijks terrasseren gaat ook nog prima. Nog altijd leuke gesprekken bij Bar Martini van Julia ( con locali e altri), maar einde dag nu soms met vestje aan.

Vrijdag jl. maakte ik, kort gemouwd en -gebroekt)  met Dario Trabucco en Australiër Peter 'Ziddy' Zaitsev een mooie rit naar. Colonnata, wereldberoemd centrum voor de productie van Lardo in de bergen benoorden Carrara (120 kms gereden). Over het vals plat omhoog over de SP1 richting kust waren we binnen het uur al in Pietrasanta aan Zee, 34 km verderop. Daarna ging het een hele tijd minder gezwind vanwege het erg drukke en niet te vermijden verkeer  op de 2-baanswegen in de kustzone. Best vervelend, maar ja, je hebt je doel, nietwaar. Dat was deze dag dus Colonnata. Gelukkig is de klim vanuit het kustgebied die kant op wel aansprekend: links en rechts zie je de marmerwerken weerkaatsen in het zonlicht. En maar weinig verkeer.



Colonnata werd al in 60 v. Chr. gesticht door de Romeinen als vestigingsplek voor slaven die werden ingezet voor de marmerwinning. Die marmerwinning bepaalt ook nu nog de economie van het plaatsje. Maar de andere pijler is beslist de wereldberoemde Lardo di Colonnata, een delicatesse. De lekkernij wordt gemaakt uit de ruggetjes van dit lieve beestje, het Siena-varken. Bij de slacht moet ie wel tenminste 160 kg wegen. Kwestie van veel kastanjes eten, naar het schijnt. Die kastanjes schieten ook de smaak in. Zeggen ze. In ieder geval groeien de varkens er best op.

 

Speciaal is het rijpingsproces. De blokken spek, uit de rug gewonnen dus, worden ingemaakt in marmeren bakken met grof zeezout, peper en kruiden als rozemarijn, tijm en jeneverbessen. De rijping duurt minimaal 10 maanden.

Het resultaat is een werkelijk spectaculair stuk ambachtelijk spek dat letterlijk smelt in de mond met een zoutige, licht kruidige en heel intense en elegante smaak. Geheel wit van kleur, net zo wit als het marmer uit de omgeving.

 

Na ons ruim met dit spul gedopeerd te hebben ging het retour casa, met weer de drukte na de afdaling, de klim over de Montemagno en in recordtijd over de SP1 tot Lucca. Kortom, een bezoek aan Colonnata is een aanrader, en niet alleen voor fietsers/wielrenners.

Natuurlijk heb ik meer ritten gereden, zoals over Bagni di Lucca met o.a. de Trebbioklim en de Putine-Pitoro Challenge

Vlak voor de start, met Cristina (vrouw van Paladino)

 

Ook met Mary-Anne nog een mooi ritje gemaakt langs  de Acquedotto Nottolini, gebouwd in de periode 1823-1851. Het ding werd gebouwd om Lucca van goed water te voorzien vanuit de bergen ron Guamo. ten zuiden van Lucca. 



Vanmiddag maken we weer een rondje, het ziet er goed uit buiten, het wordt 21 graden. Behoudens een enkele dag zijn de weergoden ons tot op heden gunstig gezind geweest. We zijn dus veel buiten te vinden. Uitgerekend vorige week zaterdag, de Grote Dag vanwege de vieringen rond het 500-larig bestaan van de Muren was het ronduit pokkenweer; de festiviteiten moesten worden afgeblazen. De rituele (tijdelijke) sluiting van de poorten van Porta Santa Maria, bij ons om de hoek kon de volgende dag wel doorgaan. Nu een regen van slaapverwekkende toespraken, maar wel mooie beelden van de aanwezige groepen in Middeleeuwse kledij. Op de foto's hieronder passeert een zo'n groep onze voordeur.

 

                Een serieuze aangelegenheid......

 

Na het vele en plezierige bezoek is het nu weer een stuk rustiger, we leven kalm ons leven, en doen ons ding. Ook de meeste buitenlandse fietsmaten en - matinnen zijn weer op huis aan gegaan. Maar er zijn er nog wel een paar: Pete, Craig, the man from the north (Sheffield) Tim en ex-fietskoerier Michel. En nog een overdosis Italianen, natuurlijk. 

 

Het is voor ons beiden best een erg prettig leven hier met de dagelijkse staprondjes over de Muren met bezoekjes en gesprekken links en rechts, terrasbezoek, meestal bij Julia, af en toe uit eten etc. We hebben weer uitermate lekker gegeten bij Da Pasquale, Giglio en Bar Tambellini. Het wonderbaarlijke is dat we ook hier nergens de volle mep hoefden te betalen; bij Tambellini zelfs helemaal niks, maar dat kwam omdat we wat flesjes Trappist en een voorraad tulpenbollen als presentje hadden meegenomen.

 

             Terras Piazza Michele                               Het bruin is er wel af....

Op onze wandelingen over de Muren en door de stad is meestal wel het nodige te beleven. Alleen al al die mensen op de Muren en in de Via Fillungo. Toch nog steeds veel toeristen, m.n. Amerikanen en ook Chinezen. Interessanter zijn de beeldhouwwerken van marmer en brons die links en rechts zijn neergezet. Van marmer of van brons, alle van kunstenares Paola Epifani. Ik zet twee plaatjes ervan in dit blog voor een idee. Ik zeg: prachtig!


                          Brons                                                              Marmer

Soms loop je ook zo maar tegen iets verrassends aan, zoals begin deze week in de Via Fillungo, de drukste winkelstraat van de stad tegen de opname van een scène voor een nieuwe Bollywoodfilm, geheten Iron Horse .

Kortom, afleiding genoeg hier. En dan moet het festival Comics & Games nog beginnen. Niettemin volgen we hier het nieuws uit Nederland ook nog. Volkskrant, De Groene, radio en TV (nieuws en de Sluipschutters). Over de politieke ontwikkelingen zal ik het niet hebben. Ik werd getroffen door de volgende berichten. In aflopende volgorde van tragiek:

* De Dienst Landelijk Gebied (DLG) wordt per 1 -1- 2015 opgeheven; onzekere tijden voor vele van mijn ex-collega's. Aan mijn medeleven hebben ze niet erg veel.
* Seks op het spoor: ergens in de Oekraïne is een vrijpartij op het spoor fataal geëindigd. De door het koppel gezochte extreme situatie voor het beleven van hun natuurlijke passie moest de vrouw bekopen met haar leven, de man met het verlies van beide benen. Vergeten het spoorboekje te raadplegen.
* Inbreker veroordeeld die zich in de nacht van 10 op 11 juni had verstopt in een kliko. Helaas voor hem was dat een buurtbewoner niet ontgaan. Deze ging meteen op de kliko zitten, de boef kon geen kant meer op. Kennelijk een zware jongen, die buurtbewoner.

Tenslotte: de toerversie van de profkoers Strade Bianche (eigenlijk is het andersom...) ligt ook al weer achter ons. Mede vanwege de slechte weersverwachting liet ik deze prachttocht dit keer aan mij voorbijgaan. Achteraf met enige spijt, want het werd toch een aardig-mooi-weerdag. Maar goed,  ik heb de foto's nog van vorig jaar.  Peter Valkema reed hem wel, de langste afstand. Hulde! Hier zijn verslag .