Lucca-Vertrekblog

   Halve finale Play-offs 4 juni: Lucchese - Parma...... 1-2
(bijgewoond met Paladino, Pietro, Jan Wynants en Riccardo Gherardi)

Het is weer tijd (om weg te gaan)

Als er hier in Lucca-centrum op zeker moment meer mensen zijn die lopen waar ze kijken dan mensen die kijken waar ze lopen, dan is de tijd gekomen om weer naar huis te gaan. De instroom van grote(re) aantallen toeristen brengt dank zij de zomerse temperaturen bovendien met zich mee dat er meer lichaamsdelen bloot komen die beter bedekt zouden blijven (ik merk dat ikin sommige gevallen coulance weet op te brengen). Maar ja, terug in Nederland zal dat waarschijnlijk weinig anders zijn...

Hoe dan ook, het zit er bijna op, de (ruime) 5 maanden zijn voorbij gevlogen als nooit tevoren. Voor een nieuwe periode volgend jaar hebben we inmiddels bijgetekend.


        
   Van januari (met Manuela) tot juni (met Daniel Teklehaimanot)

Lucca verandert, langzaam maar zeker

We

Via Fillungo (centrum Lucca): nu snuisterijen, tot voor kort een slagerij

Het 'slentertoerisme' kent in Lucca nog niet de omvang, en daarmee de impact op de stad als waar bijvoorbeeld Berlijn, Brugge, Venetië, Florence, en ja, ook in Amsterdam onder gebukt gaan. Maar ook in centrum Lucca loopt het inmiddels over van ijs- eet en spulletjeswinkeltjes of vestigingen van internationale ketens daar waar in ons eerste jaar hier nog traditionele zaken hun plek hadden. De rotzooi aan (eet)afval in het centrum neemt ook hier toe, maar gelukkig wordt de boel goed schoon gehouden. Als het hier te gortig mocht worden kan men het voorbeeld van Florence wel volgen. Daar bestrijden ze de overlast van al die streetfood etende toeristen met de waterspuit.

Genoemde steden krijgen naarmate het massatoerisme de dominant wordt meer en meer een centrum zonder ziel, waar de meer authentieke winkels in rap tempo verdwijnen en de oorspronkelijke inwoners zich niet meer laten zien. In onze eigen hoofdstad Amsterdam liggen tegenwoordig een paar honderd ijs- en souvenirwinkels en zogenaamde 'eterijtjes' voor een snelle hap uitgezaaid over het toeristisch meest belangrijke deel van de stad. Tel daar de Airbnb-terreur bij op en je snapt dat Amsterdam in het algemeen klassement van de meest aantrekkelijke woonsteden inmiddels is gezakt van de 4e naarde 11e plaats.
Heel grappig: de wethouder die vrij baan heeft gegeven aan deze ontwikkeling weet nu vanuit haar nieuwe functie bij ingenieursbureau Arcadis  te melden dat een belangrijke oorzaak van die daling ligt in juist die toegenomen drukte. Inderdaad, daar heb je het weer: niets is fantastischer dan de werkelijkheid.

Piazza dell' Anfiteatro, kleine 50 jaar geleden en tegenwoordig

Bezoek uit Nederland

We hadden dit jaar het nodige vriendenbezoek. Eind maart waren Renato Gelato en SilverFoxx de eerste (fiets)gasten. Vooral april en mei waren vrij vol. Heel leuk was het weer om diverse vrienden de stad mee te laten leven en ons bestaan hier een beetje te delen. Er zijn ook wel side-effects ....
Dat raakt in de eerste plaats Mary-Anne gezien de geringe energievoorraad waarover ze kan beschikken (ME-CVS). Dat vraagt om min of meer zorgvuldige dagprogrammeringen, respectievelijk het voorkomen dat ze haar grenzen overschrijdt. Heel lastig als dat ook de leuke dingen raakt, zoals bezoek. Het gaat om de goede balans vinden en houden; gaat vaak goed, maar niet altijd. È cosi...
Het voert uiteraard te ver de lezer lastig te vallen met allerlei détails rond de bezoeken. 

Een 'Jip' - Heidewachtel

Een uitzondering maak ik graag voor het bezoek van Ria en Rijk, of eigenlijk hun hond Jip. Gedrieën deden ze op hun camperrondreis ook Lucca aan voor de herhaling van een eerder bezoek aan ons. Hond Jip stal die eerste keer al ons hart, en dit keer wederom. Aangezien M-A en ik ons al langer afvragen of we niet een hondje zouden moeten nemen trok Jip ons nu met zijn goeie gedrag over de streep: thuis gaan we kijken of we een nieuwe Jip kunnen vinden. Een pup die we nog goed kunnen trainen/opvoeden voordat we weer hierheen komen. Want dan gaat-ie (m/v) uiteraard mee. Om hier ten minste 3 per dag te worden uitgelaten.

(Uit) eten

Met Det en Bert op weg naar Ristorante Tambellini in Sant' Alessio

Met alle bezoekers gingen we vanzelfsprekend tenminste 1x uit eten, op een (of meer) van onze favoriete locaties. We kijken er met veel plezier op terug. Wat wil je ook, op het gemak tafelen in een combinatie van fijn gezelschap met een hartelijke ontvangst, lekker eten (met iets te drinken erbij) en aansprekende ambiance, binnen of buiten. Just a few fotootjes dan maar... ons lijstje favoriete restaurants is op aanvraag beschikbaar..

Hoe Liesbeth haar verjaardag vierde (met Sanne, Almar en Cor) 

Onze laatste twee weken hier staan in het teken van een soortement afscheidstoernee. Heel wat vrienden van hier willen nog even met ons (uit) eten of borrelen. We deden dat een paar keer zelfs met Vlamingen Kristel en Jan, begenadigd ex-corridore (helaas geen passende foto)  Gisteravond met Gabri, Luca en Giuli was het bij La Norma te doen, en vanavond zijn het Cristina en Paladino die ons verblijf uitluiden, als ze op ons terras op cena komen. Zondag nog op lunch in een ander favoriet restaurant, Ristorante Giglio.  Ook hebben we de laatste weken een paar keer bij mensen thuis een vorkje geprikt (met alweer iets te drinken erbij). Zoals bij onze medelanders Inez en Fred, die een mooi pandje bewonen in de heuvels benoorden Lucca, met steenuilen als buren. Tusssen de culinaire bedrijven door door houden we het een beetje bij droog brood. Erg hè?

Jonge steenuiltjes gluren door de gaten: komt pa al met het eten?

Paar plaatjes nog voor slechts een indruk van onze culinaire uitspattingen.

Bij Giulia en Luca (en Alessandro) t.g.v. de finale Champions League Juventus -Real Madrid

Met Genny en Dario naar de wijnvelden en bijbehorende fattoria Montellori

...... en met Cristina en Paladino naar een pizzaparty bij familie Riccardo Bonini :

Keerzijde van zo'n periode met licht-bourgondische trekjes is wel dat de acceptable daily intake (ADI) wat betreft het aantal calorieën nog wel eens gemakkelijk wordt overschreden. Paladino heeft al gedreigd met het verscheuren van mijn contract bij Team Chronò Internazionale als ik te veel aankom..... Il Presidente valt serieus te nemen. De eerste 3 maanden van ons verblijf hier (geen bezoek, frisser) was het ook geen probleem. Alles minder copieus, wat er in kwam ging er via het fietsen ook weer makkelijk uit. De laatste maanden was die balans een stuk lastiger te handhaven. Pure karakterzwakte natuurlijk. De laatste weken zou die balans ook met een sterker karakter onder druk hebben gestaan, we doen als het ware een afscheidstoernee met een frequentere overschrijding van de ADI tot gevolg....

Ik beloof dat ik er wat aan ga doen. Het beste is misschien een kind opvoeden, dat zou zo'n 13 miljoen kilocalorieën kosten las ik ergens. Kan ik best af en toe een biertje bij kantelen. Maar ja, nu nog een kind opvoeden....?  Misschien is een nieuwe Jip opvoeden dan wel een in aanmerking komende terugvaloptie.

Fietsen

Ja, het is hier nog altijd goed van eten en drinken dus, maar ook nog steeds van fietsen. Mijn ouwe held John Mayall zei het al: So many roads!


        Met Stuart (Can) en Christian (Chili) in Fondagno

Ik heb hier weer geweldig mijn fietsding kunnen doen. Bijna steeds in goed gezelschap van collega-trappelaars uit alle windstreken, tot uit Chili aan toe. Op verzoek van Paladino rijd ik nog wel eens  fietsers rond, die bij Chronò een mooie Pinarello Gan huren, maar hier de weg niet kennen. Het leuke daarvan is onder meer dat die gasten mij met hun reacties laten zien waarom ik zelf destijds viel voor het fietsen hier. So many roads, door mooie streken, fraaie dorpjes. Het voert te ver om hier alle gemaakte ritten te vermelden. Ik kies er een paar. Over de Grand Fondo Dode Zee in Israël heb ik eerder al uitgebreid geschreven. Een hoogtepunt. De koninginnerit vanuit Lucca was zeer beslist de tocht diep de Garfagnana in. Flinke groep (13), lange beklimmingen, dito dalingen, heerlijk.


                                           Garfagnana

Onder mijn favoriete rondjes schaar ik ook de rit met afwisseling vlak/omhoog over Capriglia  met Charlie Fletcher (Eng) en Mats Lövsund (Fin) vanwege de vele haarspelden met zicht op zee naar dat dorp. Heel fraai en uitdagend is ook de rit over Pescaglia en Fabbriche di Vallico met Bruno Fabbri (It), Cor Bergen Henegouwen (Nl) en Stuart Berry (Can). 


                                                Fabbriche di Vallico

Allemaal ritten aan de noordkant van Lucca. Moet ik er dus nog eentje aan de zuidkant nemen, een filmpje van de Monte Serra-klim vanaf Sant' Andrea di Compito, de meest klassieke kant.


Met Stuart Berry (Can) en Frank Gehrt (Den) in Calci, na afdaling Monte Serra

                                                  Halfweg Trebbio-klim, met Ruslan Radjapov en Stuart

                  Piazzano - met Jonathan Chow (USA) en Jan Wynants (B)

Leuk allemaal! Maar soms is leuk ook anders.
Fietsen in Italië, ook in de omgeving van Lucca kan af en toe best een beetje linke soep zijn. Profcoureur Michele Scarponi ondervond het; hij kwam kort voor de start van de Giro d' Italia op training in dodelijke botsing met een busje. Hij had geen schijn van kans. Zo'n gebeurtenis wordt hier breed uitgemeten in de kranten. Naar aanleidng ervan verschenen ook diverse artikelen over de veiligheid voor fietsers op de Italiaanse wegen. Die aandacht is wel nodig: in de laatste 4 jaar vielen er meer dan 1.000 dodelijke slachtoffers onder fietsers in het verkeer. Belangrijke oorzaak volgens velen: het ongedisciplineerde rijgedrag der Italiaanse automobilist, zoals spelen met het mobieltje, geen afstand houden. Het wachten is  op de wet 'salva ciclisti' die er al een tijdje in ontwerp ligt. Deze wet verbiedt de automobilist om een fietser op minder dan
1,5 meterafstand te passeren, op straffe van een ferme boete. Het zal nog wel even duren voordat die wet er helemaal door is. Italië .....  


Is nu weer vrijwel genezen (na ruim twee maanden)

Overigens zou zo'n wet mij niet hebben behoed voor mijn fietsongelukje. In het kort: auto verscheen plots op de weg vanuit tuin, chauffeur zag mij niet, ik kon geen kant meer op: kabam! Gevolgen vielen mee: slechts lichte schade aan de fiets, zelf naar het ziekenhuis, maar de body deed het nog behoorlijk, al nam de kleur blauw de overhand. Wel zo'n 5 à 6 weken veel last gehad van mijn gekwetste knie. Ongelukkig werd ik er niet zo van, het had ook erger gekund, zou zeker ook filosoof Schopenhauer hebben gezegd. Al heeft hij bij mijn weten nooit gefietst.

Als fietser kun je dan wel weer filosoferen, vooral als je met een slakkengangetje bergop fietst. En dat heb ik hier de laatste 5 maanden volop gedaan. Hier rond Lucca heb je enerzijds de drukke uitvalswegen waar het oppassen geblazen is met passerende automobilisten, anderzijds ga je linksaf of rechtsaf al snel aan een mooie klim beginnen. Die klims gaan niet vanzelf, er moet in mijn geval ca. 87 kilo (dat is incl. fiets) naar boven worden gehesen. Het doet de gewrichten kraken. Volgens Adrie uit Goes is het drinken van een glas teflonspray per dag voldoende om daarvan af te komen. Ik zoek het maar in de maximale souplesse die in mij zit. En een glaasje met iets anders.

Arthur Schopenhauer

Het leven zien en doorgronden kan alleen in het tempo van de wandelaar, wordt wel gezegd. Ik denk dat het op de fiets bergop ook kan, het komt in ieder geval dichtbij. De inspanningen bergop doen bij mij in ieder geval regelmatig diepe gedachten opwellen. Hoe steiler en hoe langer de klim, hoe dieper de gedachten. Zoals: hoe lang zal ik dit nog blijven doen? Wat doe ik hier überhaupt nog? Hoe bijzonder is het dat juist ik het ben die hier op dit moment naar boven fiets? Ik bedoel, het was klaarblijkelijk een kans van 1 : 375 miljard, dat juist ik ter wereld kwam. En dan gaat ie nog fietsen ook.... Gedachten ook over de robottisering en de mensheid, of het einde van de mensheid. Gaan robots ook aan steenuilbescherming doen? Kunstmatige baarmoeders zijn dichtbij, naar het schijnt. Chriet Titulaer draait zich om in zijn graf. En ook goeie sex schijnt tot de mogelijkheden te behoren ("Oh, Annie!"). En over nog veel meer. Wat zou ik doen als ik een kansloos bestaan zou leiden in Afrika.., wat een shit dat je invloed op het 'grote gebeuren' minimaal is, wat kan je binnen die context doen of laten, wat voor zin heeft dat dan etc. etc.  Afijn, van die dingen... Ik weet niet of het alles gloort, wat de toekomst betreft. Ik heb mijn twijfels. Schopenhauer, zelf nogal een pessimistisch typje, zou waarschijnlijk zeggen: tob niet altijd en zeker niet te veel, maar ontspan. Bijvoorbeeld door even naar dit leuke filmpje over 3 jonge steenuiltjes te kijken. Of toch nog eens zo'n berg op te fietsen. Want behalve diepe gedachten brengt dat ook veel plezier en voldoening.

Fabbriche di Vallico

https://www.vogelbescherming.nl/beleefdelente/filmpjes/bekijken/?&clip=1425

                                                      De Muren

Mannen in het nieuws

1. Donald Trump

Stinkfoot-Trump, What is your conceptual continuity?

2. Tom Dumoulin

                  

Tom Di Milano, GRANDE

Het was weer fijn voor ons in Lucca, tot 2018

Grazie a tutti gli amici!

Wolven en fietsers in het nieuws, wat zijn de risico's?

 Via del Fosso, bij ons om de hoek

Trouwens, wat wat betaal je nou per scheur, voor zo'n voorgescheurde spijkerbroek?

Praise he lord, want het leven is kort

Wolven in het nieuws

In Italië is de laatste jaren sprake van een wederopstanding van de wolf, ook hier in Toscane. Ze worden op steeds meer plekken gezien, onlangs nog op de Monte Serra, een van de klimparadijzen voor ons ciclisti (eventueel della domenica) hier in de buurt van Lucca.

Niet iedereen is blij met het oprukken der wolven. Soms op grond van het Roodkapje-syndroom (oeh, ze roven mijn kind uit de kinderwagen!), soms omdat een wolf wel eens een schaap pakt. Er is dan wel een goede schaderegeling, maar voor veel veehouders is dat onvoldoende. En wachten op een wolvenbeheerplan, momenteel in de maak, tsja, dat duurt hen en vertegenwoordigers van een andere groep gekende natuurliefhebbers, de jagers, wat te lang. Liever neemt men het heft in eigen hand. Jaarlijks worden er rond de 300 wolven omgelegd in Italië, naar het schijnt (bron: WWF).

Hangwolf

Op 28 april jongstgeleden werd in de buurt van Grosseto, Toscane, een wolf aangetroffen, vastgebonden aan een verkeersbord. Het bijgevoegde schotschrift zegt: 'Nee, tegen de moedeloosheid, ja tegen de preventie'. Als de overheden het niet regelt dan doen we het wel op onze eigen manier was de daarbij aan de media verstrekte mededeling. Er wordt intussen ook veel geklaagd over de schade door reeën en wilde zwijnen toegebracht. Daar zijn er ook veeels te veel van... Ik zou zeggen: mooi dat er wolven rondlopen die deze snoodaards een beetje kort houden. Maar ja, dat is waarschijnlijk te ver doorgedacht. Overigens hebben de autoriteiten € 30.000,- uitgeloofd om de daders van deze vermaledijde actie te vinden. Ik begrijp dat alle locale mensen wel weten waar te zoeken, sterker nog, ze weten wel die dit op hun geweten hebben. maar ja, Italië: omertà, net als bij de maffia (en bij het wielrennen). Je houdt je kop. Niet voor niets bestaat op Sicilië het gezegde: 'Wie te veel kletst is niet op Sicilië geboren'. Ik vrees dat dit ook elders in Italië geldt. Misschien dat de petitie, mede ondertekend en aanbevolen door Brian May, ex- gitarist van Queen, helpt om dit soort euveldaden uit de wereld te helpen. Je moe toch wat, ergens op hopen bijvoorbeeld.

Fietsers in het nieuws

Verkeersslachtoffers

Fietsen op Italiaanse wegen heeft ook zijn linke kanten. Ruime fietspaden zijn tamelijk non-existing, je deelt de weg met het vaak drukke autoverkeer. De staat van onderhoud laat vaak genoeg het nodige te wensen over: gaten en putten, kapot gereden kanten die je als fietser meer naar het midden van de weg dwingen. Waar de auto's rijden. Komt bij dat vele automobilisten tijdens het rijden lekker in de weer zijn met hun mobieltje: bellen of iets met de asociale media. Algemeen gebruik is om je auto vanuit een zijstraat alvast met je neus op de weg te zetten. Dat gebeurt vooral in de stad. De passerende fietser moet in de remmen, of uitwijken. En hopen dat de achterop komende automobilist het ook heeft gezien. Het gaat niet altijd goed, er gebeuren hier veel ongelukken met fietsers. Zeker als de toeristen weer terug zijn (vanaf een week voor pasen) is het uitkijken geblazen; die zijn die fietsers opde weg niet gewend.

Fietsers in het nieuws..... Natuurlijk denk ik dan eerst aan profcoureur Michele Scarponi, onlangs op slag overleden bij een botsing met een tegemoetkomend busje. Hij werd geschept, geen enkele kans; de bestuurder verklaarde hem niet te hebben gezien. Hij was  extra vroeg gaan trainen om nog wat tijd te hebben voor zijn vrouw en kinderen voor het vertrek naar weer een andere race of stage. Inderdaad, heel tragisch... Zoals zijn moeder het zei: 'Hij heeft in heel de wereld gereden, en hij sterft vlak bij huis.'
Het ongeluk heeft veel stof doen opwaaien. De Italiaanse bondscoach Cassani heeft gezegd dat het niet handsfree gebruik van het mobieltje (in Italië weliswaar verboden, maar het ontbreekt aan handhaving) de automobilist tot potentiële moordenaar maakt. 

Nu was Scarponi een nationale en internationale bekendheid. Ook anoniemere fietsers lopen gevaar. Zelf ontsnapte ik ruim 5 weken geleden aan erger toen een bewoner met zijn auto zijn corte verliet, zijn auto midden op de weg zette en ik een botsing niet meer kon vermijden; hij had me niet gezien, hoewel tegenover de uitrit zo'n bolle spiegel stond om het naderende verkeer te kunnen zien. Alles werkt bij mij inmiddels weer, maar ik kon een hele tijd niet fietsen, en mijn knie is nog altijd niet helemaal de oude. Oh ja, de fiets heeft het er redelijk vanaf gebracht, 

Anderen hebben minder mazzel. Vrijwel dagelijks wordt in een streekkrant als Il Tirreno wel een meer of minder onzachte aanvaring van een fietser met een auto gemeld. Zo werd vorige week in de buurt van Livornoeen renner dood in een greppel gevonden, maar zijn fiets was nergens te bekennen. De politie heeft de zaak in onderzoek, en gaat momenteel uit van een scenario waarbij de chauffeur die de renner heeft aangereden ook diens fiets heeft meegenomen. Bizar natuurlijk, maar ook onwaarschijnlijk of vergezocht? Onthoud dit: niets is fantastischer dan de werkelijkheid, een van mijn favoriete levensmotto's.

De statistieken terzake spreken over meer dan 1000 dodelijke slachtoffers in 4 jaar in heel Italië. Alleen al in 2015 waren dat er 252 waar dan nog ruim 16.000 gewonden bij komen. In Lombardije vallen in verhouding tot het aantalinwoners de meeste slachtoffers, Toscane telt zwaar mee op een 4e plaats.
Naar aanleiding van het overlijden van Scarponi is de discussie weer opgerakeld over de noodzaak van een wet die fietsers beter beschermt. Er is reeds een (wets)voorstel met als strekking dat automobilisten bij het passeren van fietsers een afstand van 1,5 meter dienen aan te houden. Hoewel het voorstel door 64 senatoren van alle partijen is getekend (verordening 'salvi ciclisti') verwacht men nog een lange weg door het parlement vooraleer de verordening tot wet is gepromoveerd. 

Daniel Teklehaimanot in de bergtrui



              Dani in de nationale kampioenstrui van Eritrea

Veel leuker natuurlijk om het even over Daniel Teklehaimanot te hebben. Woont zoals een flink deel van zijn ploeg Dimension Data in Lucca. Ik kom hem onderweg of in de stad geregeld tegen, in de perioden dat hij niet op wedstrijd of trainingskamp is. Zo ook op 20 april. Hij stopte toen hij me zag bij het busstation, en vertelde dat hij de Giro d' Italia ging rijden. Ik zeg nog, ik zeg:  'Kan je mooi weer een bergtrui pakken', zei ik nog. Vond hij wel een goed idee. Et voilà. Dani pakt op dag 2 die blauwe trui na intelligent koersen. In de 4e rit is hij hem weer kwijtgeraakt, maar de komende dagen gaan we hem nog bergpunten erbij zien sprokkelen.

Na afloop van de 3e etappe wordt Daniel gehuldigd als nieuwe bergtruidrager

Coureur Francesco Spinelli wordt priester

Wielrennen is een katholieke sport, dat blijkt maar weer. Jarenlang was Spinelli actief lid van wielercub A.S.D. Ciclistica Mobilieri Ponsacco. Jarenlang reed hij als zodanig zijn wedstrijdjes voor de eer van hemzelf en die van zijn vereniging. Maar toen kreeg hij ergens last van, van roeping.... Voor de minder ingevoerden: dan krijg je op een of andere manier binnen, meestal van boven, dat het dienen van de heilige zaak voortaan  je levensdoel is: je wordt priester, geestelijk leidsman in de katholieke kerk. En zo geschiedde het dat hij in de Dom van Volterra door de aartsbisschop tot priester werd gewijd, en verder als Don Francesco door het leven gaat. Zijn fiets heeft hij verkocht.

Hopelijk houdt Don Francesco zijn vaste baan

Mario Cipollini gedraagt zich niet als Re

Ook Mooie Mario ofwel Il Re Leone haalt de laatste tijd vaak de krant. Het gaat niet perse om zijn prestaties op de fiets, al worden die in deze tijd van de Giro hier en daar breed uigemeten. Nee, het gaat meer om zijn relatie met de vrouwtjes, in het bijzonder om zijn relatie met zijn ex-echtgenote Sabrina Landucci. Die heeft hem aangeklaagd. Super Mario zou haar begin januari in de sportschool hebben beetgepakt en haar daarbij met beide handen om haar nek hebben gegrepen. Mij is niet bekend of een rechtszaak aanstaande is.

                     

Geweld tegen vrouwen en moord op vrouwen is overigens een belangrijke kwestie in Italië, de cijfers zijn nogal onrustbarend. Een volgende keer meer hier over.

Fietsen, eten,vogels etc.

We hebben afgelopen tijd veel bezoek uit Nederland gehad.  Daarnaast zijn er veel fietsgasten uit andere streken, waaronder Canada, Rusland, België, Australië, Noorwegen, Denemarken, Finland, Schotland, Duitsland en Engeland die hier voor korter of ietsje langer hun rondjes kwamen rijden. Ik vond dat allemaal reuze gezellig. De fietsgasten heb ik mee rond gereden, al of niet samen met Team Chronò.  Hop hop, fietsen tussen wolven, wielewalen en nachtegalen.
Met de niet fietsende vrienden hebben Mary-Anne en ik lekker bijgepraat, en we zijn misschien nog wel lekkerder hier en daar gaan eten. Meer info in het volgende blog. 

Mijn knie doet het na mijn crash weer naar behoren. Na een nogal fietsstille maand april begint de vaart er weer in te komen. Ook over de mooie ritjes een volgende keer meer info, gelardeerd met wat passende vogelaantekeningen.

Met chapter Huizen op weg naar Ristorante Tambellini

23 september: Rolling Stones treden op in Lucca!

Mary-Anne achter een glaasje

Mary-Anne onder de mooiste boom op de de Muren: de Netelboom

G7, Back on the track, bezoek

     Mary-Anne in namiddagzon bij Bar Martini




Haardhoutkunst uit Canada (klik hier voor meer) - met dank aan Bert Stasse

Beleef de Lente

Vanochtend om 11.06 uur legde vrouwtje steenuil van Beleef de Lente - Winterswijk haar 3e ei. Er zijn helaas steeds storingen op de webcamlijn, maar gelukkig hebben we wel een screendump toen er wel beeld was. Hopelijk worden de technische problemen rap opgelost, want het is zeer de moeite qwaard om het broedproces op de voet te volgen, zeker als er eenmaal jongen zijn. Dat geldt overigens ook voor andere 8 soorten. Neem dus regelmatig een kijkje. Bij de bosuil zitten twee al grote jongen in de kast.

Terug op de Fiets

Op Tweede Paasdag kon ik dan eindelijk weer op de fiets, 2 1/2 week na de onzachte aanvaring met een auto. Eerst maar eens alleen in zoveel mogelijk vlak terrein (Knietest), de dag erna een fraai parkoers met het nodige klimwerk, samen met Bruno en Stuart. Veel nachtegalen onderweg. Bescheiden afstanden nog even. Volgende week kan ik hopelijk opschalen.

Met Bruno en Stuart op de Passo Lucese (let op mijn alternatieve fietsbril)

Bij de botsing is mijn fiets wonderlijk genoeg heel gebleven, op wat schade aan de remgrepen na. Met dank aan mijn valtechniek,zullen we maar zeggen. Dat is jammer,want nu zit er helaas geen nieuwe fiets in....  Op het eerste gezicht viel ook de schade aan het lichaam wel mee. In de loop der dagen verdwenen de zwellingen en blauwe zones op schouder, bovenarm, jukbeen, heup en knie. Met diepe gat in mijn rechterknie was het een wat ander verhaal. Slijmbeursontsteking en infectie vertraagden de genezing van de ook wel diepe wond. Nu, na twee dagen fietsen, geeft de wond nog steeds last, vandaar even een rustdag. Kunnen Mary-Anne en ik mooi de voorbereidingen treffen voor een waardige ontvangst van het nieuwe bezoek, morgen. 

Ruim twee weken alleen dromen

De man zonder zijn fiets

Schaderegeling

De eigenaar/chauffeur van de auto heeft alle schuld op zich genomen. Hij zag me bij het wegrijden gewoon over het hoofd. Dat staat ook opgetekend op het schadeformulier. Mijn fietsbril was wel naar de gallemiezen, benevens mijn shirt, en mijn rechterschoen beschadigd, en nog zo wat. Rechterkant van de goddelijke body beurs. all over. En inmiddels voor zo'n €150,- aan verbandmateriaal in de periode erna. In Italië schijnt het niet zo te werken dat de verzekering het dan netjes afhandelt. Kunnen ze ook niet, want het schadeformulier wordt doorgaans gewoon niet ingediend door betrokkenen. 

Nee, als je je recht wil halen behoeft dat de tussenkomst van een advocaat. Nu had advocaat/fietsvriend Claudio Palazzoni zich al meteen aangeboden om het voor mij te gaan regelen. Na een bezoekje aan zijn kantoor heeft hij de zaak nu onder handen. Geen idee wat er uitkomt of hoe lang dit gaat duren. Kon hij ook niet zeggen. Maar ik heb vertrouwen in een goede afloop. Vooruitlopend op de heb ik me alvast maar een nieuwe fietsbril aangeschaft bij Futurumshop. Ons bezoek brengt de bril morgen voor me mee uit Nederland..Moeten er hier nog glazen op sterkte in worden gemonteerd.

Il konto (culo) di Barto

Bezoek uit Nederland

Met het toeristenseizoen is ook het bezoekseizoen begonnen. Renato Gelato, Marijke en Silverfoxx

beten het spits af..  Bart D. kwam ook al voor een weekje over, speciaal om met mij uit fietsen te gaan. Pech, het was kort na mijn ongeluk. We reden een ritje samen, maar dat had ik kniegezien beter niet kunnen doen; de reactie van de gekwetste knie loog er niet om. Gelukkig voor Bart kon hij de overige dagen toch mooi op pad met uiteenlopende gezelschapjes uit de gelederen van Team Chronò Internazionale (the best there is for (race)bikerenting and -tours in Lucca). Gezien het feit dat er ook buiten het fietsen om nog een leven is was het voor de rest weer uitermate gezellig om gedrieën op te trekken.

Cristiana, Bart, Paladino en Gabriele

Morgen arriveert het Huizen-genootschap van vier, over onze Luccajaren trouwe bezoekers. Even wat wijn bijkopen dus vandaag. Ook zij verblijven in B&B La Gemma, bij ons om de hoek. We zien uit naar hun komst, Dat, uitkijken naar, deden we ook zeer naar het bezoek dat vorige week zou komen. Dat moest helaas vlak voor vertrek om dwingende redenen worden gecancelled. Ja, het leven kan elk moment een andere wending nemen...  Hopelijk kunnen de overige geplande bezoeken wel doorgang vinden.

Lekker eten..

Trump geroosterd bij Ristorante Giglio (prima restaurant en uitstekende keuken, zoals u ziet, ook vegetarisch mogelijk)

Zeker met bezoek permitteren we ons nog wel eens een bezoekje aan een restaurant. Alles met mate, maar toch. Denk niet dat we hier ons hoofd moeten pijnigen over de vraag of het Vietnamees Ethiopisch, Frans o.i.d. warm eten moet zijn. De keuze is Italiaans of Italiaans. Maar binnen dit enkelvoudige thema bestaat de nodige variatie. Het kan eenvoudig, het kan ook iets byzonderderder. Een goede pizza is hier ook heel best te scoren, maar dat doen we bij tamelijk hoge uitzondering. Bijvoorbeeld morgenavond met het nieuwe bezoek. Omdat zij het willen.

Ik heb al vaker onze favorieten onder de eetgelegenheden gemeld (Ammodonostro, Giglio, Gli Orti di Elisa, Buca di Sant' Antonio (mooie historie, ietsje duurder, fraaie ambiance), La Norma, Da Pasquale, Da Gigi, Da Giulio, .... ). 

Olie van Renzo, wijntje, water, Mary-Anne, 3 soorten asperges

En vooral niet te vergeten Ristorante Tambellini, net buiten Lucca. Ook daar gaan we met het nieuwe bezoek naar toe. Maar we waren er onlangs ook al. Op lunch in de tuin. Heerlijk, en, want, maar ook uitermate relaxt.

Met Manuela, chef de cuisine

Best kans dat er binnenkort nog restaurants aan dit rijtje moeten worden toegevoegd, want samen met Giulia (Bar Martini) en haar Luca gaan we nog op onderzoek terzake uit.

Paaslunch

Lekker eten, dat deden we ook tijdens de paaslunch bij de familie Meschi thuis. We waren er te gast samen met Vlamingen Jan en Kristel, mensen met een groot wielerhart. Bij elkaar dus een sterk fietsminded gezelschap, al geldt dat (nog) niet voor zonen Davide en Carlo. Cristina zorgde voor een werkelijk heerlijke en uitgebreide, ja feestelijke maaltijd. Mille grazie, Cri! Daar was natuurlijk ook iets te drinken bij, water onder andere. Na de lunch was het gezamenlijk Amstel Gold Race kijken geblazen. Wat een kerel, winnaar Gilbert. Valt, sluit weer aan, forceert de beslissende ontsnapping en verslaat zijn enig overgebleven concurrent in een fantastische spurt. Het wordt ongelooflijk als je weet dat hij bij die valpartij een scheurtje in een van zijn nieren opliep, en bij de dopingcontrole bloed plaste. 

Kristel pakt paasei uit onder toeziend oog Cristina

Amstel kijken bij Meschi

G7 in Lucca

Het zal veel lezers wellicht zijn ontgaan, maar vorige week was hier een tweedaagse bijeenkomst van de G7-ministers van Buitenlandse Zaken. Lucca is dezer dagen de navel van een gek geworden wereld, zo stond in de krant te lezen. Nou, dat hebben wij Lucchesi geweten. De helft van de binnenstad was hermetisch afgesloten en er waren zo'n 1000 politieagenten op de been voor de beveiliging van een en ander, de eigen beveiligingscrews van de delegaties nog uitgesloten. 

Onder de inwoners was behoorlijk wat chagrijn, vooral bij de winkeliers in het 'getroffen' gebied in het centrum; hun winkels bleven noodgedwongen 3 dagen dicht. Meer in het algemeen werd vaak de vraag gesteld: wat heeft Lucca hier eigenlijk aan? Alle delegaties verbleven immers in enkele luxueuse hotels aan de kust, in Viareggio en in Forte dei Marmi respectievelijk. Het antwoord van de autoriteiten: Lucca was toch maar mooi een paar dagen de navel van de wereld.

En waarover spraken zij? Over hoe het moslimterrorisme te bekampen en over een gezamenlijke opstelling jegens Syrië. een standpunt dat de Amerikaanse minister maar meteen in Moskou moest gaan melden. Ik heb begrepen dat ze er ginder niet erg van onder de indruk waren... En zo gaat het desastreuze geweld in Syrië zeker nog weer een tijd door... 

Er werd ook nog een beetje geknokt. Ongeveer 400 mensen waren bijeen voor een anti-G7 demonstratie. Motto van de dag: tegen de moordenaars die met elkaar maar geen einde aan het geweld konden maken. De manifestanti hadden geen toestemming om hun zegje in het centrum te doen. Toch waagde een deel van de groep nog een 'aanval op het centrum', zoals het in wat grote woorden in de krant werd verwoord. En wel bij 'onze'poort, de Porta San Jacopo aan het eind van de straat. De foto hierboven maakte ik van bovenaf, op de Muren. Daar stootten ze op een dubbele rij ME-ers. De confrontatie wachtte om te gebeuren. Binnen 1 minuut en 20 seconden was het plet beslecht. Vier gewonden, drie arrestaties. En de rust keerde weer.

 

Tenslotte. Mag ik het zeggen? Ik zeg het: Heel erg: Marianne Zwagerman....... wat een kakelkip is dat!