Ook in Lucca wordt het Herfst

 

 

 

Dat kan je op deze plaatjes, geschoten vanaf/op de Muren, wel zien. Blaadjes worden bruin, geel, rood. En vallen. Evenals de kastanjes, en de eikeltjes.

 

 

In de heuvels en bergen rondom Lucca, zeg maar het gebied van onze 'koersparkoersen', is het soms laveren rond de gevallen bladeren en al of niet platgereden kastanjes. De ochtenden zijn vochtiger en frisser, de dagen korter. In de velden verzamelen zich bonte kraaien en groepen Koereigers. De boomkrekels houden langzamerhand hun snater (nou ja, bij wijze van zeggen dan), een enkele keer word je rondrijdend nog opgeschrikt door het kabaal van de Cetti's zanger. Van de vogels vallen verder vooral de vele Roodborstjes op; die doen massaal een piepend wieltje na. Het is maar normaal. Ook dat deze knapzak bedacht dat het binnen prettiger toeven zou zijn, en daarom een plekje in onze slaapkamer kwam opzoeken.

  

Duizendpoot (Scutigera coleoptrata)

 

Niet normaal zijn de actuele temperaturen. Het is momenteel prachtig weer, met temperaturen boven het meerjarig gemiddelde. Dat betekent dat het (ons) leven zich voor een groot deel buiten afspeelt, al of niet op de fiets. Gisteren (zaterdag 26) samen met Mary-Anne op heur e-bike bv. een rondje Massaciuccoli-Balbano (klim) gemaakt met lunch in het moeras van Parco Nazionale (Oasi L.I.P.U.).

 

 

Gezellig, en tevens een goeie hersteltraining voor schrijver dezes na de 300 meer racy kms van deze week (max. hartslag vandaag 128 bij heuvelsprintje). Vooral de rit van eergisteren met 2 Italianen (Dario en Aurelio) en mate Pete from Australia was wat minder dan niet mis, want met 1540 hoogtemeters over een afstandje van zowat 90 kms. Maar de vorm, in ieder geval de conditie is prima, want thuisgekomen niet moe, en meteen pronto om met Mary-Anne iets leuks te doen. Wel eerst douchen natuurlijk...

 

Op de Trebbio (vanaf Bagni di Lucca)

 

.... en even een kijkpauze vanaf Matraia (na de steile afdaling van de Pizzorne)

 

 

Toch is het de laatste weken een paar keer regelrecht pokkenweer geweest met enorme hoeveelheden regen. Dat ik een ritje met Cristiana en Paladino moest afbreken vanwege hevige nattigheid is niet zo erg, geschikte fietsdagen genoeg.

 

 Met Cristiana en Paladino de bui afwachten

 

Vervelender is het voor de mensen die werden getroffen door overstromingen. In diverse dorpen in met name de bergen moesten mensen worden geëvacueerd of raakten voor dagen geïsoleerd; ook de materiele schade door overstromingen etc. aanzienlijk. De kranten spreken over een enorme waterbom die boven onze contreien is gevallen. Wie de Ponte del Diavolo en de lieflijk stromende rivier de Serchio eronder kent moet maar eens naar dit filmpje kijken. We hebben in oktober 2x zo'n stortbuiendag met grote gevolgen gehad, terwijl ook toen de temperatuur toch niet of nauwelijks onder de 20 zakte. Kortom, nog geen kou geleden. En toen het dan regende gingen we gewoon lekker eten bij Ammodonostro, waarna een uitbuikwandeling door de stad.

  

Zo'n stadwandeling levert altijd wel mooie plaatjes op.

 

Die bos bloemen in de prullenbak roept wel zekere vragen op.... Is wellicht mèt de bos ook de liefde voor deze of gene begraven?

 

Holistische pedagogie, daar knapt een mens van op

En, zoals bekend, na regen komt zonneschijn zoals we allemaal weten. Ook met het fietsje heb ik ruim geprofiteerd van het fraaie weer.

 

 

Ik kan over elk gemaakt ritje wel wat vertellen, maar ik zal de lezer een beetje sparen. Al dat gelul. Over fietsen. Op een gegeven moment komt het je neus uit. Twee ritjes pik ik er nog uit.

Rit met Simone, de banketbakker,  heuvelen in het wijn- en olijfgaardgebied boven Lucca. San Gennaro, Valgiano, Matraia, dat zijn zo wat dorpjes waar je doorheen komt. Het gaat prachtig op en neer, het is steeds landschappelijk fantastisch mooi. Dat het die dag ook weer lekker weer was kan je wel uittellen, als je weet dat we deze (Westelijke) Smaragdhagedis bijna overhoop reden.

 

 

 

Rit met Mary-Anne,  met twee klimmetjes. Op deze foto voegt ze de Monte Magno toe aan haar palmares. Zeer waarschijnlijk werd ze hier in STRAVA-termen QOM (Queen of the Mountain), sectie e-bike.

 

 

Bijna alle fietsers die op Monte Magno aankomen stoppen daar even om wat water bij te tappen. De kraan bevindt zich onder een stokoude Steeneik, waar de gemeenschap bijzonder trots op is. Het is zeer terecht dat de passerende cyclisti middels onderstaand bord wordt gevraagd de boom en de directe omgeving te respecteren (niet plassen, geen afval achterlaten). Men doet zelfs een beroep op ons aller intelligentie! Oeff....

  

 

 

 

Zo langzamerhand begint ons verblijf hier ten einde te lopen. Het wordt ook wel weer eens tijd mijn oude vader te gaan bezoeken, al hebben we hem zeer regelmatig aan de telefoon. Er staan ons hier nog mooie dagen te wachten, en ook een serietje uit-etentjes, waarvan sommige bij wijze van afscheid. Zo meteen fietsen we naar Vorno, voor de luncht bij Michel (ex-fietskoerier, nu webverkoper fietsen en fietsonderdelen etc.) en Minke. Mooie aftrap van de nieuwe week. 

Op de meukmarkt

Van Lucca naar Colonnata, centrum voor marmer en lardo

 

Het begint hier in Lucca weer serieus frisser te worden. Dat doet zich vooral gevoelen in de ochtend- en late middaguren. Overdag reikt de temperatuur nog wel tot of een eindje boven de 20 graden. Dat zijn ideale omstandigheden voor het maken van mooie 'wielrennen-lookalike'-(trainings)fietstochtjes en voor andere buitenactiviteiten, al of niet met Mary-Anne. Zo hebben we samen enig sloopwerk verricht aan de fors uitgegroeide Oleander en enkele rozenstruiken in 'onze' tuin.

En dagelijks terrasseren gaat ook nog prima. Nog altijd leuke gesprekken bij Bar Martini van Julia ( con locali e altri), maar einde dag nu soms met vestje aan.

Vrijdag jl. maakte ik, kort gemouwd en -gebroekt)  met Dario Trabucco en Australiër Peter 'Ziddy' Zaitsev een mooie rit naar. Colonnata, wereldberoemd centrum voor de productie van Lardo in de bergen benoorden Carrara (120 kms gereden). Over het vals plat omhoog over de SP1 richting kust waren we binnen het uur al in Pietrasanta aan Zee, 34 km verderop. Daarna ging het een hele tijd minder gezwind vanwege het erg drukke en niet te vermijden verkeer  op de 2-baanswegen in de kustzone. Best vervelend, maar ja, je hebt je doel, nietwaar. Dat was deze dag dus Colonnata. Gelukkig is de klim vanuit het kustgebied die kant op wel aansprekend: links en rechts zie je de marmerwerken weerkaatsen in het zonlicht. En maar weinig verkeer.



Colonnata werd al in 60 v. Chr. gesticht door de Romeinen als vestigingsplek voor slaven die werden ingezet voor de marmerwinning. Die marmerwinning bepaalt ook nu nog de economie van het plaatsje. Maar de andere pijler is beslist de wereldberoemde Lardo di Colonnata, een delicatesse. De lekkernij wordt gemaakt uit de ruggetjes van dit lieve beestje, het Siena-varken. Bij de slacht moet ie wel tenminste 160 kg wegen. Kwestie van veel kastanjes eten, naar het schijnt. Die kastanjes schieten ook de smaak in. Zeggen ze. In ieder geval groeien de varkens er best op.

 

Speciaal is het rijpingsproces. De blokken spek, uit de rug gewonnen dus, worden ingemaakt in marmeren bakken met grof zeezout, peper en kruiden als rozemarijn, tijm en jeneverbessen. De rijping duurt minimaal 10 maanden.

Het resultaat is een werkelijk spectaculair stuk ambachtelijk spek dat letterlijk smelt in de mond met een zoutige, licht kruidige en heel intense en elegante smaak. Geheel wit van kleur, net zo wit als het marmer uit de omgeving.

 

Na ons ruim met dit spul gedopeerd te hebben ging het retour casa, met weer de drukte na de afdaling, de klim over de Montemagno en in recordtijd over de SP1 tot Lucca. Kortom, een bezoek aan Colonnata is een aanrader, en niet alleen voor fietsers/wielrenners.

Natuurlijk heb ik meer ritten gereden, zoals over Bagni di Lucca met o.a. de Trebbioklim en de Putine-Pitoro Challenge

Vlak voor de start, met Cristina (vrouw van Paladino)

 

Ook met Mary-Anne nog een mooi ritje gemaakt langs  de Acquedotto Nottolini, gebouwd in de periode 1823-1851. Het ding werd gebouwd om Lucca van goed water te voorzien vanuit de bergen ron Guamo. ten zuiden van Lucca. 



Vanmiddag maken we weer een rondje, het ziet er goed uit buiten, het wordt 21 graden. Behoudens een enkele dag zijn de weergoden ons tot op heden gunstig gezind geweest. We zijn dus veel buiten te vinden. Uitgerekend vorige week zaterdag, de Grote Dag vanwege de vieringen rond het 500-larig bestaan van de Muren was het ronduit pokkenweer; de festiviteiten moesten worden afgeblazen. De rituele (tijdelijke) sluiting van de poorten van Porta Santa Maria, bij ons om de hoek kon de volgende dag wel doorgaan. Nu een regen van slaapverwekkende toespraken, maar wel mooie beelden van de aanwezige groepen in Middeleeuwse kledij. Op de foto's hieronder passeert een zo'n groep onze voordeur.

 

                Een serieuze aangelegenheid......

 

Na het vele en plezierige bezoek is het nu weer een stuk rustiger, we leven kalm ons leven, en doen ons ding. Ook de meeste buitenlandse fietsmaten en - matinnen zijn weer op huis aan gegaan. Maar er zijn er nog wel een paar: Pete, Craig, the man from the north (Sheffield) Tim en ex-fietskoerier Michel. En nog een overdosis Italianen, natuurlijk. 

 

Het is voor ons beiden best een erg prettig leven hier met de dagelijkse staprondjes over de Muren met bezoekjes en gesprekken links en rechts, terrasbezoek, meestal bij Julia, af en toe uit eten etc. We hebben weer uitermate lekker gegeten bij Da Pasquale, Giglio en Bar Tambellini. Het wonderbaarlijke is dat we ook hier nergens de volle mep hoefden te betalen; bij Tambellini zelfs helemaal niks, maar dat kwam omdat we wat flesjes Trappist en een voorraad tulpenbollen als presentje hadden meegenomen.

 

             Terras Piazza Michele                               Het bruin is er wel af....

Op onze wandelingen over de Muren en door de stad is meestal wel het nodige te beleven. Alleen al al die mensen op de Muren en in de Via Fillungo. Toch nog steeds veel toeristen, m.n. Amerikanen en ook Chinezen. Interessanter zijn de beeldhouwwerken van marmer en brons die links en rechts zijn neergezet. Van marmer of van brons, alle van kunstenares Paola Epifani. Ik zet twee plaatjes ervan in dit blog voor een idee. Ik zeg: prachtig!


                          Brons                                                              Marmer

Soms loop je ook zo maar tegen iets verrassends aan, zoals begin deze week in de Via Fillungo, de drukste winkelstraat van de stad tegen de opname van een scène voor een nieuwe Bollywoodfilm, geheten Iron Horse .

Kortom, afleiding genoeg hier. En dan moet het festival Comics & Games nog beginnen. Niettemin volgen we hier het nieuws uit Nederland ook nog. Volkskrant, De Groene, radio en TV (nieuws en de Sluipschutters). Over de politieke ontwikkelingen zal ik het niet hebben. Ik werd getroffen door de volgende berichten. In aflopende volgorde van tragiek:

* De Dienst Landelijk Gebied (DLG) wordt per 1 -1- 2015 opgeheven; onzekere tijden voor vele van mijn ex-collega's. Aan mijn medeleven hebben ze niet erg veel.
* Seks op het spoor: ergens in de Oekraïne is een vrijpartij op het spoor fataal geëindigd. De door het koppel gezochte extreme situatie voor het beleven van hun natuurlijke passie moest de vrouw bekopen met haar leven, de man met het verlies van beide benen. Vergeten het spoorboekje te raadplegen.
* Inbreker veroordeeld die zich in de nacht van 10 op 11 juni had verstopt in een kliko. Helaas voor hem was dat een buurtbewoner niet ontgaan. Deze ging meteen op de kliko zitten, de boef kon geen kant meer op. Kennelijk een zware jongen, die buurtbewoner.

Tenslotte: de toerversie van de profkoers Strade Bianche (eigenlijk is het andersom...) ligt ook al weer achter ons. Mede vanwege de slechte weersverwachting liet ik deze prachttocht dit keer aan mij voorbijgaan. Achteraf met enige spijt, want het werd toch een aardig-mooi-weerdag. Maar goed,  ik heb de foto's nog van vorig jaar.  Peter Valkema reed hem wel, de langste afstand. Hulde! Hier zijn verslag .

Lucca, na de hondenkoers (how wet can you get?)

De Via Salvati en het einde van de zomer

Zaterdag jl. konden de Nederlandse wielerfans nog aan het feest: prachtige overwinningen voor Mathieu van der Poel bij de junioren en Marianne Vos bij de vrouwen. Ze reden los van de achtervolgende meute, inwendig al jubelend de Via Salvati op. Hun shirtjes bleven droog, nou ja, ze zullen wat zweterig zijn geweest.

Hoe anders verging het de grote mannen..... 'Alsof de oceaan uit de hemel kwam', zei Bauke M. na afloop. De hele maand september was het fantastisch weer hier in Toscane, uitgerekend op de Grote Dag hadden de weergoden een pestbui. Waren het de Goden van de Etrusken dan wel van de Romeinen die het er niet mee eens waren dat de oude steden Lucca en Firenze werden ontheiligd door het vuige wielervolk?  's Morgens om 5 uur werden we opgeschrikt door een wel erg hevig onweer; het regende zo bar dat het water vanaf de straat bij ons naar binnen liep en de kelder onder water kwam te staan. Ik wist genoeg: het zou een hondenkoers worden. En zo geschiedde. Niet op TV gezien? Kijk dan maar eens hier.

 

Het vuige volk in natte afwachting van de start

 

 
Bart in gesprek met Laurens ten Dam, die zijn karretje nog even checkt

 

Start: van Pzz. Napoleone de Muren op...., en er weer af  

            

     Na stukkie le Mura door Porta Elisa de stad uit

Het werd een gekke koers. Ongeloof veel valpartijen, bij de Nederlanders schijnt alleen Pieter Weening niet te zijn gevallen. Maar ja, dat was wellicht de enige die echt goed in vorm was. Bijzonder ook het raadselachtige optreden van de Engelse ploeg: eerst zowat 100 km op kop met de voltallige ploeg, en dan even verder even voltallig de pijp aan Maarten geven. Dat moet iemand me maar eens uitleggen.
 
Op het eind kregen we nog een soortement Spaanse burgeroorlog , om met Thijs Zonneveld te spreken (tegenwoordig columnt hij helaas voor AD). Met een Portugees die er met de overwinning vandoor ging. Prachtig, suspense en achterklap, rekeningen die vereffend moeten worden, etc. Wielrennen van de bovenste plank!.

Zelf heb ik ook lekker doorgereden, uiteraard. Ik was de laatste 10 dagen van de wisselende contacten, ik hoop maar dat ik niet ziek word. Mooie ritjes met Bart Dekker over o.a. Castello en Gombitelli.
 

Bart in volle inspanning op weg naar Castello

 

Buitengewoon grappig om op het end van de klim (Passo Lucese) op een flinke groep voor mij onbekende Olandesi te stuiten, die mij onmiddellijk herkenden als Lucca-blogger, kennelijke inspirator voor mooie ritjes tijdens hun verblijf in Toscane in de WK-week. Mijn verhaaltjes hebben dan dus ook wel eens praktisch nut. Leuk! Heren, als u dit leest... stuur me een fotootje van deze onverwachte ontmoeting boven aub (joepvandelaar@casema.nl).

 

 

Met dit zeer internationale gezelschap reed ik het werkelijk schitterende rondje Pescaglia- Fabbriche di Vallico (n.b. registratie onderbroken, totaal 125 kms)

 

Selectie uit gemaakte ritjes:

http://www.strava.com/activities/84604288

http://www.strava.com/activities/85268594

http://www.strava.com/activities/85440602 

 

 

Van Zomer naar Herfst 

De verregende WK-zondag markeerde de overgang van zomer naar herfst. Ook in Toscane moet men er aan geloven. De dagen er na kwamen zon en hogere temperaturen weliswaar terug maar in vergelijking met de eerste weken van ons verblijf is het allemaal wel wat minder. 's Ochtends wat fris en soms nevelig, een aantal toeristen niet meegerekend is het min of meer blote vlees uit het straatbeeld verdwenen. Ik onderga deze sfeerwijziging met ietwat gemengde gevoelens, maar met de vaststelling dat september een prachtige maand is om in deze contreien te verblijven.

Wel het goede moment om een belangrijk feit vast te leggen:

 

 

Links: Joep (rechts); Rechts: Mary-Anne (links)

 

 

Bezoek en wat meer dan de Koers

 

Bart en Marja zijn intussen weer veilig aangeland In Noord-Holland, er moet weer gewerkt worden....; gevieren een heel gezellige 10 dagen doorgebracht. Behalve fietsen voor de mannen zat daar o.a. mooi wat samen eten bij o.a. bij ons zelf, Da Pasquale (mijn favoriet hier in Lucca, don't miss it!) en qua toppizza bij Mara Meo , en uiteraard terrasbezoek, vooral bij Julia.

 

 

Julia!!!

.

 

 

In de kelders van Enoteca Vanni

 

Marja en Bart weg, arriveren Peter en Odette. En ook Janet, fietsfanaat uit Edmonton, Canada, met haar 48 kilootjes een fameus klimmertje (later meer). Peter V.  is oud-collega bij de Dienst Landelijk Gebied en is momenteel zeer actief in het vergaren van onderdelen van altmodische fietsonderdelen en frames, om die weer tot mooie karretjes op te bouwen en te verkopen aan liefhebbers, vooral in Londen en omstreken, naar het schijnt. Uiteraard is hij Eroïca-man, hij gaat zondag a.s. de lange versie van de toerversie van de profkoers Strade Bianche rijden, samen met o.a. Felice Gimondi, die ook op de startlijst staat. Daar ontbreek ik dit jaar: geen zin om vroeg op te staan, en het wordt niet zulk best weer. En ik heb de foto's al...

 

Eergisteren hebben we samen een mooi trainingsritje gemaakt van ruim 90; een rit richting hersteldrank op Piazza dell' Anfiteatro. 's Avonds hebben we met 4 in ons appartementje uiterst genoeglijk gehapt en genipt, tot het gaatje. Betere voorbereiding voor Peter bestaat er niet.

 

 

Genietbiertje op Piazza dell' Anfiteatro

Genoeg geluld over fietsen (andersom is nog erger).

Mary-Anne en ik hebben behalve met anderen uiteraard ook samen dingen gedaan. Zoals het WK-feestje bij Paladino bezocht. What can I say....? Fijn om er bij te zijn, zo'n echt licht chaotisch Italopartijtje in de buitenlucht. Grazie Pala!

 

                      Varken....                             .........en Feestvarken

 

En ook... een ritje door het villa-, wijnbouw- en olijventeeltgebied benoorden Lucca gemaakt. Dank zij de e-bike kan ook Mary-Anne daar sportief genieten van het fraaie landschap.

 

 

Mary-Anne stort zich in de afdaling van de Matraia

 

Verder pik er het bezoek aan de tentoonstelling van oude wielerfoto's 1925-1995) in het historische Palazzo Ducale alhier uit. Vanwege de pracht en praal van het gebouw zelf......

....... en vanwege de bijzondere foto's die er hingen, bijzonder niet zo zeer vanwege de scherpte, maar meer vanwege de dynamiek en de sfeer........

 

 

 

........... en uiteraard ook vanwege deze staatsiefoto die het opleverde: