Mamils en Fantoomgeluk

'Als je elke dag hard gaat, ga je nooit hard'
(Mario Cipollini)



Il Re Leone - Mamwl (Middle Aged Man without Lycra)

17 Jaar geleden zat hij ook al eens in zijn blote kont (in costumo adamico) op de fiets, onze Super Mario. Toen zonder helm, wel met schoenen aan; het ging destijds om de promotie van die schoenen. Volgens hem heeft de huidige foto niets met publiciteit te maken. Het is meer een reactie op het commentaar op zijn FB -pagina op het feit dat Cipo hier (omstreken Lucca) doorgaans zonder helm rondrijdt. Grapje! Geen grapje: hij zou graag dit jaar het WK in Qatar rijden, vlak parkoers als in Zolder waar hij in 2002 wereldkampioen werd. Desnoods wil hij voor het organiserende land rijden. Kan het? Volgens hemzelf wel. Hij verwijst naar de oude Rebellin, het vlakke parkoers en het feit dat hij nog steeds maniakaal traint. We zullen zien.. Bart Veltkamp schaatste ook voor België. Mooi idee: Mario Cipollini, fietsquataraan.


Eerste volle maand voorbij

Zo, februari zit er ook al weer op. Wat gaat het weer snel! Nou ja, vandaag (maandag 29) nog een schrikkeldag, het is pestweer (het regent nu al 72 uur achter elkaar). De Romeinen zeiden het al: een schrikkeljaar brengt ongeluk. De eerste toeristische rolkoffertjes ratelen het Centro Storico ook al weer binnen. Bij elkaar genoeg om een zeker bluesgevoel bezit van hart en hoofd te laten nemen. Al met al een geschikte dag om er weer eens een blogje proberen uit te gooien.

Als gevolg van de overvloedige regens op diverse plaatsen aardverschuivingen

We hebben hier niet eerder zo'n natte maand februari meegemaakt. Temperaturen waren daarbij wel okay, zowat alle dagen (ruim) boven 10 graden. En er waren zeker ook mooie, lenteachtige dagen, getuige ook onderstaande foto.

Zicht op de moerassen van Massaciuccoli vanaf Monte Balbano, met bloeiende Mimosa

Ik heb dan ook naar tevredenheid (en die van Mary-Anne, want ik was weer even weg) aardig wat driedimensionale fietsmeters kunnen maken. Om precies te zijn: 1189 km, bij 13.020 hoogtemeters. Want ja, het gaat op elke rit op zijn minst wel een beetje de hoogte in. Wegens verlies van een paar kilootjes gaat het klimmen me naar verhouding goed af, het zou nog wat beter mogen zijn. Groot klimtalent hebben mijn ouders mij niet meegegeven. Tot uw gerustheid: ik weet met mijn (immer toenemende) fysieke beperkingen om te gaan. 

'Je stopt niet met fietsen als je ouder wordt, je wordt ouder als je stopt met fietsen'

Hoe dan ook ik geniet steeds zeer op mijn weg naar boven, of het parkoers nu door bos of door olijf- en wijngaarden voert. Of ik nu allenig rijd, of mee anderen. Zelfs als het 'niet vanzelf' gaat. Genieten doe ik zeker in de haarspeldrijke afdalingen. Ja, eraf is lekker, maar ja, je moet er wel eerst op, zeg ik altijd maar.

De afgetrainde bipsen van Roberto, Giuseppe en Dario kijken richting kerkje Capriglia, en in de diepte naar Pietrasanta en de Mare Tirreno.

In alle richtingen rond Lucca kan je je klimparkoersjes kiezen, van niet te gek tot zeer pittig. Kwestie van je richting en je targets kiezen; met wel of niet ergens afslaan voor een extra lus met extra te overwinnen heuvels, etc. Veel fietsers rijden een parkoersje van ca. 50 km met daarin twee klims van resp. 2,5 en 4,5 km als standaardrondje . Ik reed hem gisteren nog, in de regen. In het algemeen kleed ik me voor zo'n kort rondje niet om (sprak hij blasé). In de afgelopen maand ben ik al die richtingen al op geweest, vaak in gezelschap, en als het zo uitkwam ook alleen. Met naar lengte en stijging vaak genoeg wat serieuzer werk te doen dan wat je op genoemd standaardrondje voorgeschoteld krijgt.. 



Heel graag rijd ik in het gebied rond Matraia in de zonbeschenen heuvels. Op en neer, op en neer, heel geschikt terrein voor explosiviteitstraining. Ik was er tot nu toe pas een 
keer, met Lorenzo van de Esselunga. 

Naar boven, naar Capriglia, bochtje 12 %

De meeste beklimmingen kunnen worden gekarakteriseerd als nogal onregelmatig. Doorgaans zijn ze in het begin (dal of stadje uit) behoorlijk steil, altijd wel boven de 10% en niet zelden ook meer dan 15%. Dan vlakt het meestal wat af, naar 5 à 7%. De spanning kan voor even een beetje van de benen. Maar pas op! De steilere stukken komen weer terug, het is al met minder souplesse om deze stroken de baas te worden. Rn dan, bijvoorbeeld op de klim naar Gombitelli plotseling een kort stukje 'daalklim' van -1% om dan toch weer tegen twee supersteile bochten op te lopen bij het inrijden van het dorpje. Een goed riyme vinden hier is bepaaldelijk een uitdaging. Hetzelfde gaat mut. mut. ook op voor andere kuitenbijters, zoals bijvoorbeeld  de Pizzorne, en de attacks op de Monte Serra vanuit Buti, resp. vanuit Calci. Tenslotte wil ik nog de klim noemen die zich zeker dit jaar in mijn lijstje favorieten omhooggewerkt hebben, te weten de routes naar Fiano/Pescaglia en naar Cappella Monte, schitterend. Alles van een rust en schoonheid, enorm; dat is waar je het voor doet.



Zicht op Loppeglia

Met Cristiana (Pizzorne)

In achtervolging op Jacopo Pera (Serra da Buti) - ik rij hem terug

Il giovane Jacopo e il anziano (afzink Serra a Calci)

Cristiana, Paladino en Bruno

Zoals verhaaltje en foto's laten zien rijd ik tot op heden louter met Italianen van hier. Nog geen buitenlanders als Charly, John, Ruslan e.v.a., de rijders van all over the world die hier korter of wat langer komen fietsen. Het moet nog even lente worden, denk ik. Wel is al een paar keer de jonge Vlaamse coureur Nick Wijnants een weekje komen trainen; dat doet hij serieus. Hij heeft aanzienlijk minder tijd nodig om mijn kilometers en hoogtemeters te maken.... 

            Nick

Onlangs was zijn vader Jan ook een weekje hier, oud-prof bij onder meer de Hitachi-ploeg. Reed 6x de Tour de France uit, en won in 1983 een etappe in de Ronde van Nederland (Boxmeer). Er was een dag gelegenheid om een stukje samen op te rijden.

 
          Jan in 1983                                                

......... en in  2016                                                                      

______________

Verder nog??

Uiteraard, vanzelfsprekend! Al is het de revolutie niet meteen. Zoals eerder gezegd, we leven ons leven voort, maar dan op een andere locatie. En dat dan alweer voor de 6e keer. Saai? Valt te bezien, maar we jagen in ieder geval geen fantoomgeluk na. 'Leven is Streven' was de lijfspreuk van onze helaas veel te vroeg overleden (op de Col de Galibier...) vriend & collega van Mary-Anne.

Fantoomgeluk, Herman Vuysje schreef er een mooi stukje over in zijn Kleine encyclopedie van Nederland (Groene Amsterdammer 11-2-2016). Te definiëren als "het geluk waar je je mee verbonden voelt, maar waarvan je bent afgesneden".  Het komt er op neer dat je ongelukkig wordt/psychische klachten krijgt van al die dingen die je bent misgelopen, al die kansen die je niet hebt benut, bv. die andere vrouw, die boeken die je wel wilde lezen maar waarvoor de tijd ontbrak, de gemiste carrières, je capaciteiten die je niet hebt benut,de plaatsen op de wereld waar je naar toe moet omdat je er nog niet bent geweest, etc.  Het is de stress van deze tijd waarin alles kan, of lijkt te kunnen. En waar de pensionado's vroeger waren vrijgesteld van het gedoe (het kwam toen eerder op 'overleven' aan; er was toen minder te missen dan nu dank zij de afwezigheid van 'de media', ze wisten eenvoudig niet wat er te missen was) is de norm nu eerder dat je tot op hoge leeftijd moet blijven gaan om nieuwe, spannende ervaringen op te doen, de kansen te benutten, op het amechtige af. Omdat het kan. Zolang althans de 3e wereldoorlog nog niet echt is uitgebroken. 

Levenslange druk. Volgens de door Vuijsje geciteerde socioloog Norbert Elias is het grote gevaar dat we 'het vermogen verliezen vreugde te voelen over het verworvene'. Die woorden sprak hij ongeveer een halve eeuw geleden uit. Over vooruitziende blik gesproken.... Ik voeg er 50 jaar later als filosoof van de kouwe grond aan toe: vanuit je hangmat achter in je Utrechtse tuin genieten van de lage zonnestralen over de goudgele boterbloemen, da's ook goud waard (zeker met smakelijk biertje onder handbereik) . Net als hier lekker in de rondte fietsen in goed gezelschap. Net als sfeervol en lekker eten bij Ristorante Tambellini met Mary-Anne.

Ons verblijf hier kan zeker ook worden gezien in dit licht. Natuurlijk sluiten we met onze keuze voor 'weer naar Lucca' veel andere mogelijke keuzes af.  Daar valt prima mee te leven, we hebben geen last van Fantoomgeluk, geen pijn van misgelopen bezigheden of levens. We proberen er hier, zogezegd, mindfull iets van te maken. Het is wat het is, en daar gaat het om. 

Mary-Anne aan de knip....                             .... en aan de kook

Op Le Mura, ter hoogte van het busstation

En wat het is.... dat is ook het feit dat Mary-Anne, als chronisch zieke CVS-patiënt, hier meer controle over haar leven heeft dan in Nederland. Ze moet activiteiten goed faseren, zich niet overladen, sommige dingen- hoe leuk ook-  skippen. Dat komt ook naar voren in dit verhaal van een collega-patiënt. We hebben in de loop van de laatste 8 jaar wel geleerd ons daar op in te stellen en bij aan te passen. Dat gaat hier in Lucca wat makkelijker dan thuis. CVS behoort tot de wat lastiger grijpbare ziekten, naar de precieze oorzaken waarvan nog altijd wordt gezocht. 

Lucca, Via dell' Anfiteatro,1975

'Water is een kostbaar goedje. Verspil het niet. Drink wijn!'

Ruïnes voormalige papierfabriek, hoek Via del Fosso en onze straat. Er zijn/waren plannen voor een hotel, maar die zijn ergens in het vergunningencircuit gestrand

Leven in Lucca, is dat leuk, ... en gezond?

'Op de fiets zijn we een ander mens' (Christiaan Warger)

Leven in Lucca, is dat leuk?

Veel mensen benijden ons een beetje (of iets meer dan een beetje) voor het feit dat we jaarlijks, nu al weer voor de zesde keer, een flink tijdje in Lucca kunnen verblijven. Begrijpelijk. Het is niet zo zeer vakantie, eerder leven we ons Nederlandse leven voort, maar op een andere plek. Met alles wat er bij hoort: boodschappen doen, koken en de huiskuis (we verplaatsen feitelijk ons huishouden), onze vrijwilligersactiviteiten (dassenproject, steenuilen (div), bijdrage aan de digitalisering Bevolkingsregister Stad Utrecht), DWDD en het Nederlandse journaal bekijken en ja, ook fietsen hoort daar in mijn geval bij. Maar dat alles gebeurt in een andere omgeving en te midden van andere mensen. Is dat leuk? Ja, dat is erg leuk! We zijn inmiddels aardig ingeburgerd, met voldoende lokale vrienden en kennissen, Voertaal: Italiaans; Engels is nauwelijks een optie, er zijn maar weinig mensen die deze taal een beetje machtig zijn. In het Italiaans redden we ons steeds wat beter, ook Mary-Anne, Je moet wel hè? We kleppen aardig wat af in het café van Giulia en elders, en we lezen dagblad Il Tirreno, en af en toe een keer de landelijke Corriere della Sera, La Repubblica of het aan de laatste gelieerde weekblad L'Espresso. Oh ja, in mijn geval komt daar natuurlijk nog Bici Sport bij (ik neem weer een paar nummertjes mee voor Gianfranco). Het helpt allemaal goed om je te verbeteren, meer te durven ook..

Ook uit die Italiaanse persvaatjes zal ik komende blogs wel eens tappen. Deze doe ik nu vast. In een van de Italiaanse kranten las ik een advertentie voor een bepaald merk erectiepil. Deze werden gegarandeerd discreet verzonden. Dat betekent dus in neutrale verpakking. Die advertentie deed me terugdenken aan mijn vakantiebaantje bij de PTT in Eindhoven. Ik zal 15 of 16 zijn geweest toen ik deel uitmaakte van de postbestellersequipe die samen de post voor hun wijk voorsorteerde en zette, zoals de vaktermen luidden. Onder de poststukken bevonden zich ook zendingen in discrete verpakking:  condooms. Het was de tijd van de NVSH. Ik had ook wel eens zo'n pakje te bezorgen. Van een van mijn collega's, Nillis Jonkers, kreeg ik,onder gegniffel van de andere bestellers, het volgende advies: 'Hé, van de Laar,  dan moete aonbelle en vraoge of ge moogt voorstote!' Ja, dat was pas lachen!

Maar goed, het gaat er hier in Lucca allemaal wat relaxter aan toe dan bij ons. Mensen die Lucca kennen van een kort bezoek of verblijf in vakanties zal vooral het aangename van Lucca heugen, zoals bv. de fantastische Muren (foto boven), de sfeer in de binnenstad, de terrasjes. Daarmee vergeleken is echt Leven in Lucca natuurlijk wel een ander paar mouwen.Met zijn voordelen en met zijn nadelen.

De andere kant

Naarmate je hier vaker komt en dan meteen ook langer verblijft zie je beter de andere kant, zeg maar de schaduwzijden. Bijvoorbeeld: Is Leven in Lucca ook gezond? Dat valt nog te bezien. Er valt hier en daar best wat op af te dingen.

                  Zicht op Torre Guinigi in den ochtendstond (vanaf ons terras)

Zo is er bijvoorbeeld het probleem van de luchtvervuiling, Dat speelt vooral in periode november-maart. Dan gaan de open haardjes aan, zeker in huizen waar geen andere vorm van verwarming mogelijk is. Hoewel het centrum voor een groot deel niet toegankelijk is voor gemotoriseerd verkeer is wel zeker dat ook de vaak gedieselde auto's (al of niet met versjoemelde software) de belasting aldaar verhogen. In de lokale politiek zijn er desondanks initiatieven om de binnenstad weer ruimhartiger open te stellen voor auto's. Die lui zijn net als Mark Rutte: niet te veel nadenken, da's slecht voor het milieu; het kost nl. zuurstof. 

Momenteel is het wel degelijk crisis op dit vlak. De normen worden veel te vaak en te stevig overschreden, zowel in de stad (m.n. enkele toegangswegen), als in de Lucchese vlakte en een groot gebied richting Pistoia. Een ambetante toename aan sterfgevallen in de eerste 3 maanden van vorig jaar met maar liefst 11,8 %, met name onder ouderen en onder vrouwen (Mary-Anne at risk??), wordt voor een groot deel in verband gebracht met de belabberde kwaliteit van de lucht, deels ook met de gevolgen van een griepepidemie.

Gelukkig is er nu wel een verordening uitgevaardigd dat er de komende weken geen open haarden mogen worden gestookt, met uitzondering voor diegenen die niet over een alternatieve verwarmingsmogelijkheid beschikken. Toch fijn voor de astmatische Mary-Anne die minder dan ik naar de gezondere buitengebieden, zijnde de heuvels en de kust kan ontsnappen.

Groeisector: kleine criminaliteit

In de zes jaar dat we hier nu komen verandert er toch vrij veel in zo'n stad. Bekende mensen verdwijnen uit het straatbeeld, wegens bijvoorbeeld dood. Verder zie ik duidelijk minder vertegenwoordigers van de geestelijkheid op straat dan in onze beginjaren hier. Zou dit komen door de slechte pers waar de katholieke kerk de laatste jaren hier in Italië onder gebukt gaat? En dan kennen ze hier onze kardinaal Eijk nog niet eens!! Vorige week las ik echter in de krant dat het aantal roepingen weer toeneemt. Voor de ongelovigen een definitie  Dat betekent dat de leegloop van de seminaries, de priesteropleidingen, enigszins tot stilstand wordt gebracht. O.a. 9 mannen uit de provincie Lucca hebben zich recent gemeld om zich over te geven aan het geestelijk leven, in dienst van de Heer.

Hoewel er best veel wordt opgeknapt in de stad, en er zeker meer onderhoud en herstel aan gebouwen plaats vindt dan in de eerste jaren van onze 'Lucchese carrière' is er toch nog veel verval aan al dat historisch moois in de stad op te merken. De laatste weken is onder meer de beroemde Torre Guinigi, de toren met de Kurkeik er op, zie foto boven). in het nieuws. Daar dient duchtig aan opgeknapt, maar de benodigde financiën ontbreken vooralsnog en dat is bij wel meer noodzakelijke projecten het geval.

Foxx e Gelato (Utrecht)

Een ander probleem is de toename van de kleine criminaliteit, zoals fietsdiefstal. Het is puur toeval dat ik hier over begin vlak onder deze foto. Vorig jaar werden we er zelf al mee geconfronteerd toen de stadsfiets van Mary-Anne illegaal in andere handen overging. Volgens een bevriend politieagent zit de groei in die sector er behoorlijk in. Oppassen dus, want het kan je ook gewoon overdag overkomen, als je even niet oplet. Overvallen en berovingen, die tikken in aantal ook lekker door. Er zijn veel inbraken in het buitengebied, met name in de meer geïsoleerde villa-achtige huizen in de heuvels rond Lucca. Maar al te vaak vallen daarbij ook gewonden of erger. Een beroving kan je echter ook in centrum-stad gebeuren. Vanochtend sprak ik de bakker van de Panetteria tegenover B&B La Gemma, waar binnenkort 2 vooraanstaande Utrechtse coureurs, te weten Renato Gelato en Silver Foxx (foto), voor een paar dagen hun intrek zullen nemen. Een kleine twee weken geleden werd de winkel op klaarlichte dag overvallen door een stevige kerel. Die had geld nodig, want hij had niks, De mensen in de winkel kwamen er vanaf met het inleveren van de inhoud van de kassa. Och, zei de bakker, het had ook erger kunnen aflopen. 

Tsja, mijn indruk is ook wel dat er meer behoeftigen dan eerder in de stad rondlopen. Sommige sloebers bedelen op straat, andere proberen op andere manieren aan geld te komen. Dat zoiets nodig is, nee, dat is geen fijn idee. Hoe het komt? Het politiek meest correcte antwoord is dat Italië meer dan Nederland gebukt gaat onder echte armoede. Het is niet per se verkeerd om er mee te worden geconfronteerd, meer integendeel, maar wat er dan in persoon aan te doen, dat is een lastige kwestie.

    

Dieren in het Nieuws

Bij ons achter heeft de Steenuil zich weer doen horen. In de avondschemering en onmiskenbaar. Da's toch mooi! Ze zitten er dus nog steeds, in centrum Lucca. Waar precies kan ik moeilijk uitmaken, maar vermoedelijk huizen ze onder een van de daken die je ziet op de foto van Torre Guinigi, hierboven. 

Terug van 40 jaar weggeweest in deze contreien is de wolf. D.w.z. er leven weer twee groepen in de Garfagnana in de Alpi Apuani, een eindje boven Lucca, een fraai wandel- en fietsgebied. De wolven zijn niet uitgezet, ze zijn geheel zelfstandig vanuit de Apennijnen komen aanlopen. In de kranten meteen artikelen over wat te doen en te laten ter voorkoming van overlast en bij mogelijke confrontaties (die niet zo waarschijnlijk zijn). Culminerend in vragen als: Is de wolf gevaarlijk voor mens en (huis)dieren  En:  Is samenleven met de wolf mogelijk? Gelukkig komen er ter zake doende antwoorden op deze vragen. Sterker nog, er is al een initiatief om een toeristisch Sentiero del Lupo, een wolvenwandelpad, te ontwikkelen in de hoop op enig rendement voor de onderkomen lokale economie. Dus met die wolven komt het wel goed. Hoewel........ Wat zouden die wolven eten? Ik denk dat ze leven op een dieet van o.a. wilde zwijnen, reeën, herten, moeflons en zo.

                                              Daar istie weer, de wolf!

Jacht vrij gegeven

Nee, niet op de wolf, die is beschermd, maar wel op diens prooidieren. Zeer binnenkort wordt een nieuwe wet van kracht die bepaalt dat er de komende drie jaar vrijelijk en jaarrond(!!) mag worden geschoten op wilde zwijnen, edelherten, damherten, reeën en moeflons. Nu nog is de jacht beperkt tot 3 wintermaanden in het jaar. Het is waar, er zijn met name veel zwijnen, en ze veroorzaken soms ongelukken en landbouwschade, de schade zou 100 miljoen per jaar bedragen, De stand in Toscane wordt op tegen de 200.000 geschat, en dat moet terug naar minder dan 50.000.  Voor de andere genoemde soorten, nu beduidend minder in getal, gelden vergelijkbare terugschietpercentages. Hevige polemieken in de regionale raad, stevige protesten van diverse kanten, bv.van een kunstenaars-schrijverscomité met Sandro Veronesi in de gelederen hebben niet mogen baten. Ik vrees voor een bloedbad, ook onder de jagers zelf. In de nu nog lopende jachtperiode zijn in de omgeving van Lucca al diverse jachtongelukken gebeurd. Ik heb er in ieder geval vier geteld, waarvan een met dodelijke afloop, de rest betrof 'slechts' min of meer zware verwondingen. Alles geschiedde per ongeluk.... Het gaat de komende jaren niet meevallen om jagers op onze cyclistische toertjes uit de weg te gaan. Ook hartje zomer ben je je leven wellicht niet meer zeker in de heuvelen. Dat wordt fietsen in felgekleurde kledij. En de wolven? Hopelijk worden die door de jagers met rust gelaten, verontrust door de jagers, die tijdens de jacht optrekken met grote roedels honden, zullen ze zeker en vast wel worden. En hopelijk blijven er voldoende prooidieren over om hun buikjes rond te eten. Zodat ze Roodkapje niet behoeven te bezoeken.

                      De jagers leven nog, maar de zwijnen zijn dood

Terug naar leuk en lekker

Zoals gezegd leven we hier ons normale Nederlandse leven zo veel mogelijk verder. Dus we gaan ook wel eens uit eten. Ik denk wel wat vaker dan thuis. Een keer per week is ons moyenne hier. Voor de rest koken we zelf, de ene week Mary-Anne, de andere week ik. Vrij eenvoudig, doorgaans. Het zal wel belegen klinken maar zo doen we het al 40 jaar, om de week kookbeurt, ook toen we beiden nog werkten. Beste afspraak ooit gemaakt (= geheimtip). 

Maar wat kost dat dan wel niet, uit eten, zo hoor ik u vragen. Dat varieert een beetje, ik zou zeggen tussen €60 en € 90 voor twee. Pizzeria's zijn dan weer goedkoper. Vorige week aten we in Osteria Da Pasquale, volgens Tripadvisor de nr. 1 van Lucca; het ligt dus niet alleen aan ons. 

We komen hier heel graag, de baas beschouwt ons als vrienden. Het is daar een heel aparte ambiance met al die flessen aan de muur in een eigenlijk wat te kleine ruimte, en zeker ook vanwege baas Pasquale die van tafeltje naar tafeltje dartelt om een en ander nog eens even goed uit te leggen. Wat was het weer ongelooflijk lekker, het was 'close to orgasm' wat mij betreft, en dat geldt in de eerste plaats voor de antipasti. Heerlijke wijn en dito olijfoliën bepalen mede het genoegen. Goed bedieningsteam ook. En dan krijg ik er ook nog bij dat ik even aan de babbel kon met Tinkoff- coureur Jay Mc Carthy (net terug en heel blij met zijn successen in de Tour Down Under) en enkele SRM-mensen, waaronder de grote baas, jawel!. Ja, de lokale wielergemeenschap komt hier ook graag. En wat betalen we dan na zo'n topavond? Bijna  € 90,-, de baas had geloof ik wel enkele posten laten vallen, maar dit terzijde. Het zal duidelijk zijn dat dergelijke uitgaven niet alle dagen kunnen. Maar wacht eens even.... Het is ook al bijna 40 jaar dat ik niet meer rook.

Toen ik stopte, op 29 oktober 1976, rookte ik 2 pakjes shag en een pakje sigaretten per week. De prijs van deze genotmiddelen is intussen wel flink de hoogte in gegaan. Als we over de hele periode als gemiddelde besteding per week een bedrag van €10,- aanhouden (toch best en beetje conservatief), dan kom ik uit bij een totaal aan niet gedane uitgaven van ruim €20.000,- . Mozes kriebel!! Daar zit best een nieuwe racefiets in, en nog een keertje naar Da Pasquale kan er ook wel af. Er is één probleem: ik kan dat geld nergens meer vinden...War zou dat dan weer aan opgegaan zijn? .....Daar heb ik wel een idee van. 

Tot slot: nog even over fietsen

Ik heb uiteraard ook mijn ritjes op de Viner Maxima, mijn lokale racefiets, compact Campa Record, gemaakt. Uitstekend fietsje, ik zit er prima op. Soms ging ik alleen, de mensen van hier moeten doordeweeks meestal werken, buitenlanders zijn er nog niet, en soms reed ik met anderen. Ook als ik alleen op pad ging kwam ik al of niet tijdelijk met anderen te rijden. Met name in het weekend is die kans groot. Pas in de derde week van januari kon ik aan mijn eerste rit van het jaar beginnen. Inmiddels heb ik er wel 1200 kms gereden en daarbij moet je nog zo'n 7000 hoogtemeters incalculeren. En ik vind het weer heerlijk, in een volgende blog zal ik wat meer ingaan op bepaalde ritjes en bepaalde klims. Van die laatste heb ik zo een paar favorieten. Dat zijn de wat langere lastige klims waar af en toe gelegenheid is om 'tot uw eige' te komen omdat het stijgingspercentage wat afvlakt; helemaal mooi als er een stukkie 'daalklim' in zit. Heel even kan dan de druk van de pedalen.

      Met Cristiana en Paladino

Gaul op kop tijdens passage Hoerenallee

Pizzone vanaf Matraia, the hard way

      Muren van Lucca

Klaar voor vertrek met selectie van La Bagarre (zonder hun topper Cecchini)

                                 Richting Matraia met Cristiana en Paladino

Laatste nieuws:

- Ik ga NIET naar de Gran Fondo van de Dode Zee in Israël (uitgenodigd maar helaas geen geldig paspoort bij me)

- Ik doe WEL mee aan de Gran Fondo Strade Bianche op 6 maart a.s., samen met Paladino

Ondertussen in onze huiskamer in Lucca: Mary-Anne aan heer nieuwe bureautje

____________________________________________................______________________

Ondertussen in hartje Utrecht, een zee aan bloeiende winteraconieten

(foto: Ton van Schaik)