Fietsen rond Lucca en andere belevenissen

WK wielrennen

 

Volgens de berichtgevers van uw krant en TV begonnen de WK Wielrennen op 22 september jl.met de ploegentijdrit, vertrek uit Montecatini Terme. Ik zeg u: gelul! De WK werden een dag eerder al in gang geschoten, en wel met de  Gran Fondo del Mondiale. Meer dan een toertocht, want gewoon een wedstrijd: wie het eerst over de finish komt heeft gewonnen, zo'n beetje de meest basale regel in de sport ('dat is niet eerlijk, want hij kan harder lopen'). Voor de tijdregistratie hang je een chip aan de rechterkant van je voorwiel. De ongeveer 1000 deelnemers deden na de start een rondje over de beroemde stadsmuur van Lucca (4,1 km) en kozen toen het hazenpad richting de heuvelen. Dat ging voor een flink deel van het parkoers dat a.s. zondag door de profs wordt gereden. Ik reed vrnl. met een mooi groepje vrienden en bekenden hier voor team Chronò, maar wel in Gaul-outfit. Zoals gebruikelijk ging het er in den beginne ietwat ruig aan toe: na 10kms lag er al een gebroken stuur in de berm, met een fiets er naast (zonder stuur), de eigenaar ervan, omgeven door eerste hulp-lui en een motorbegeleider die ws. het een en ander had teweeg gebracht. Daar ging de kopgroep, ,weg mooie klassering (al was het maar in mijn leeftijdscategorie), want wij werden te voet gesteld, moesten zo'n 5 minuten wachten. Daarna bleef het leuk, erg leuk: enkele flukse klims (San Baronto bv) en dito dalingen, Vmax bleek achteraf 76kms/hr.

 

Onderweg de klim van Lamporecchio naar San Baronto

Na 130 km kwamen de deelnemers weer terug in Lucca, over de finishlijn op le Mura, uiteraard met min of meer grote tussenpozen. Flink tijdverschil tussen de semiprofessionele deelnemers en de gewone krabbers, gelijk ondergetekende (nummer 235).  De allerbeste was Alexander Zhdanov, vorig jaar nog actief in het profpeloton (Team Nippo). Alex had er 3 u, 21 min en 10 sec voor nodig. Nummer 235 eindigde als 231e, op minder dan 1 uur en 40 minuten van nummer 9, ene Raimundas Rumsas. Kent u die niet? De kenners wel, vooral ook vanwege de met leuke spulletjes gevulde kofferbak van zijn lieve vrouwtje; spulletjes bestemd voor Oma. Maar ja, aan de grens van Frankrijk en Italië dachten ze daar destijds (Tour de France 2002) helemaal anders over.

  
         Nummers afhalen                    Start (deel groep Chronò)

 

                  In afwachting .....                   ....... met o.a. Bart



                      .... en weg zijn we.... en meteen gas er op....

Fietsen en natuurlijk meer

 

We zijn hier voor het eerst in de maand september. Nu oktober nabij is kunnen we zeggen: goeie keuze. Pracht weer geweest in september, veel te doen in de stad, reuring in overvloed, de huiszwaluwen zijn er nog. Veel buiten geweest dus, ook samen uiteraard. Mary-Anne heeft haar e-bike hier, dus we kunnen ook samen wat ritjes maken. En belangrijk, wat ze met het gewone fietsje niet meer kan, lukt met de door de Boschmotor extra gegenereerde energie wel: de heuvels in. Zo kon ze bijvoorbeeld de Monte Balbano reeds aan haar palmares toevoegen. Ook het gebied ten noorden van Lucca met zijn villa's, olijfgaarden en wijngaarden moest er aan geloven. En zo beklommen we samen ook de Matraia, zeer bekend onder de lokale corridori.


                                               Villa Grabau

 

                                   Koffiepauze halverwege de Matraia

 

Uiteraard heb ik ook buiten de Gran Fondo om weer de nodige mooie ritten gemaakt, steeds in goed want stimulerend gezelschap van sterke fietsers (op een of andere manier durf ik de term wielrenners niet zo in de mond te nemen...). Soms alleen met Bart Dekker, nu met Marja op bezoek in Lucca tot dinsdag as. Zij hebben geen internet, dus mevrouw en meneer komen dagelijks bij ons I-padden en wat dies meer zij.

Marja en Bart aan den Aaipet op onze bank

 

Samen frequenteren we het terras bij Julia om de hoek (dagelijks) voor enige hersteldrank (Weihenstephaner, mijne heren Utrechtse drinkebroers!!). Godsamme , gezellig! Met het vertimmeren van al die calorieën vormen die paar Weihenstephaners geen enkel probleem uit het oogpunt van gewichtsbeheersing. Meestal is het fietsgezelschap overigens groter. Zo reden we gisteren een favoriet parkoers van ca. 120 kms, flink omhoog naar Pescaglia met een mannetje of 12: Italianen, Amerikanen, Australiërs en Canadezen. Trainende WKpgangers als tegenliggers, achter een groet-toeterende Pino (trainerSaxobank). Naar beneden via het ongekend fraai gelegen Fabbricche di Vallico en dan teruggassen naar Lucca, 30 kms op den groten molen. IJsje toe na behouden wederkeer in Lucca. Iedereen opgetogen, what do you want more. Een dingetje, speciaal voor Erik: er reed een gastje van 14 mee. Zoon van zijn vader (hou je toch) die ook meereed. Hij ging met zijn jeugdige gewicht geweldig omhoog, maar toch.... verantwoord? Onder het ijsje heb ik maar aanbevolen om iets dergelijks toch zeker de volgende dag niet te herhalen. Maar ja, de familie vertoeft hier slechts een week. Ik leg de vraag aan trainer Jabik voor.

 

  

Op sociaal vlak is er ruim genoeg te doen hier voor ons, semi-Lucchesi, waarover later meer. Met het vertrek van de WK-koers voor de grote vrouwen en mannen ahead is er ook een stroom Nederlanders  deze richting op gang gekomen. Ik denk speciaal aan een legertje fietskoeriers dat de boel onveilig komt maken. Tevens werd hier reeds een hoofdredacteur van enkele glossy vol-Hollandse wielertijdschriften gesignaleerd op de stadsmuren. Over die stadsmuren gesproken.... in een vorig blog sprak ik er mijn twijfel over uit of de verharding  wel op tijd WK-proof zou geraken. Vanmiddag heeft Mary-Anne het parkoers aan een laatste test onderworpen. Hoe het 'ze' gelukt is.... Joost mag het weten, maar het stukje dat de heren profs zondag as. gaan rijden ligt er pico di bello bij. Oordeel zelf als u zondag as. TV gaat kijken. Start om 10 uur vanaf Pzz. Napoleone (let op Gaul-petje), stukje over de muur waar M-A vanmiddag reed, en dan richting Firenze voor 10 rondjes over het circuit aldaar. Dat rondje is heden uitgetest door eerder genoemde hoofdredacteur.

 

Iedereen aan de kant!

 

Al weer even verder terug was het bezoek van de familie Geiger. Zij besteedden een dagje van hun vakantie in Italië aan een bezoekje aan Lucca en ons. Zij zijn van onze Ethiopia-connectie. Bijzonder leuk dat ook Selam mee was; zij gaat binnenkort naar Addis Abeba voor een mooie job op het gebied van waterbeheer. Water, het eigenlijke goud der aarde. Worship it!! We maakten er met elkaar een heel prettige, ontspannen dag van met een rondleiding door de stad,  een heerlijke pranzo bij een van onze favoriete restaurants Giuglio, waarna uiteraard uitbuiken in ons appartementje. Veel succes, Selam!

 

 

Op het einde van dit blogje voel ik mij in volle voorbereiding op het WK, meer speciaal de start zondag van de profkoers op Piazza Napoleone. Eerst morgen en zaterdag zelf nog de pedalen geselen met de amici. En boodschappen doen, natuurlijk. En zo.Want leven, dat is meer dan fietsen alleen, al zou je (ik) het soms graag anders zien.

Het wielrennen leeft hier meer dan elders, en meer dan ooit. Getuige ook het verjaardagsgebak dat pasticciere Simone deze week dinsdag had gemaakt voor de jarige Paladino. Mooi Italiaans feest, volgend blog wellicht meer daar over.





 

 

 

Oh, hoofd vol bloed en wonden

 

Van Lamporecchio naar San Baronto

Riten en ritten
Nee, ik ben niet gevallen met mijn fietsje, hoor. Vallen, dat kan altijd nog, en dan hopelijk niet op mijn hoofd. Ook niet met mijn helm ertussen. Want een hoofd vol bloed en wonden.... daar heb ik nou eens 'helegaar geen zin an'.
De titel slaat op een tophit van de heer J.S. Bach. Heb ik vroeger veel gezongen in de tijd dat ik deel uitmaakte van het fameuze jongenskoor van de Theresia-kerk te Eindhoven - Strijp. Ook ik ben braaf geweest, ooit. Dit is de tekst van het eerste couplet:

O Hoofd, vol bloed en wonden, Met smaad gedekt en hoon,
O God’ lijk Hoofd omwonden, Met scherpe doornenkroon
O Gij, die and’ re kronen,En Glorie waardig zijt,
Ik wil mijn hart U tonen, Dat met U medelijdt.

Zo, u weet nu een beetje waar het over gaat.....


                                      
                                             In afwachting van het vertrek van de stoet (San Frediano)

Deze tekst, maar dan in het Italiaans, werd vrijdagavond jl. gezongen in de processie ter ere van Santa Croce. Mijn zieltje werd geraakt door de herinnering. In een stoet waaraan geen einde komt wordt het kruis met  het Heilig Gelaat (Volto Santo, naar men zegt van beeldhouwer Nico de Mus uit de 8e eeuw) van de ene basiliek (San Frediano) naar de andere kathedraal (San Martino) gedragen. Het is een uit de middeleeuwen overgebleven katholiek ritueel waarvan de wortels zelfs zouden teruggaan op pre-christelijk Athene. Met dit ritueel wordt de onderwerping van het gewone volk aan hogere machten, zowel behorende tot de clericale als de lekenbovenwereld gesymboliseerd.
Langs heel de route door de binnenstad word je in het duister slechts bijgelicht door de meegedragen fakkels en de kaarsen en waxines die aan openbare gebouwen en winkelpuien zijn aangebracht.

 

 

 

Het is een imposant gezicht. Als de voorhoede allang de San Martino heeft betreden moeten talloze groepen zich bij San Frediano nog in beweging zetten. Geen wonder, want de stoet wordt gevuld met vertegenwoordigers van alle parochies uit het aartsbisdom Lucca en een keur aan organisaties en bewegingen die zich op enigerlei wijze bezighouden met het lenigen van menselijke noden: alle bloedonorenclubs uit de wijde omgeving, de brandweer, ehbo'ers enz. enz. De bewegende beelden:

http://www.youtube.com/watch?v=AUauDM5ms7w
Bij elkaar neemt de optocht van vertrek tot aankomst een dikke 2,5 uur in beslag.

 

 

De laatste zin brengt me via deze foto ('het vertrek dat een aankomst waard is') terug bij de koers. De jongste week heb ik weer een aantal zeer prettige parkoersjes gereden, hetzij alleen, hetzij met Mary-Anne op haar e-bike D1 op Vrijdag), dan wel met Dario en de Aussies Peter en Scott. Met dank aan het feit dat mijn zadelprobleem is opgelost. En.... hoe zijn de benen?,  vraagt u zich wellicht af. Ik ben niet ontevreden, al voel ik het verval, niet zozeer in de uithouding, maar wel in geproduceerd vermogen. De Strava-cijfers zijn in hun ontoereikendheid toch duidelijk genoeg. Bij de steilere gedeeltes in de klims moest ik er bij Dario en de Aussies wel eens af. Anderzijds hebben we ook lange stukken stevig doorgehaald (met mij meestal in het 3e of 4e wiel) en heb in de Giro delle Putine gisteren toch een mooi aantal PR's gevestigd. Ik ben wel klaar voor de Gran Fondo del Mondiale van a.s. zaterdag, denk ik. We gaan het zien. Komende week gaan we met groepje naar Firenze voor de verkenning van het WK-circuit aldaar.

De gereden ritten van deze week, een ruime 400 kms bij elkaar:

4Klims-Heuvelrit
Balbano - Pitoro
WK-Parkoerstest 
San Baronto - Montecatini Alto
D1 op vrijdag
Giro delle Putine 

 

                                                                                
                                               Lichte lunch bij Oasi Lipu (Massaciuccoli)

  

                                                            
                  Uitzicht Lago Massaciuccoli                    Einde middagzit bij Julia

Ronde van Toscane - vrouwen
Nou, dat was me een fraaie vertoning, vandaag bij de start van de 4e en laatste rit (Lucca- Firenze)van de vrouwenronde van Toscane! Stevig deelnemersveld, met Marianne Vos vrij stevig aan de leiding na 3x winst. Maar zeker de helft van de aanwezige ploegen weigerde vandaag van start te gaan. Een en ander bleek te maken te hebben de onveilige toestanden onderweg, begreep ik van Marianne en haar ploegleider Koos Moerenhout (heel grappige man: hij verwelkomde mij met een 'hé, daar is Vader Abraham', voor het eerst dat ik zoiets hoorde....). Er is simpelweg te weinig politie-escorte onderweg, als gevolg waarvan zeker de achterblijvers worden blootgesteld aan gevaarlijke toestanden in het gewone verkeer. Goed statement, het vrouwenwielrennen zou wat serieuzer moeten worden genomen.

                                                             Discussie bij de start.......   (de onzekeren)

                                                      ..... en op de Muren (de Rabo-stakers)

 

Deze Giro della Toscane - femminile was bedoeld als voorbereiding op de a.s. WK. Beetje op een mislukking uitgelopen, dus. Gaan we maar wachten op het echte grote werk. Dan zal het wel allemaal in orde zijn....

 

Etalage Paladino  

                                                               In afwachting van.....

  

Zadellast bij lekker weer

 

 

Zo, we zijn er weer! Alweer een week geleden (dinsdagmiddag) kwamen we aan te Lucca via Schiphol, vliegveld Pisa en de trein Pisa - Lucca. Op het station werden we opgepikt door Antonella, vrouw van huisbaas Alberto, en hun twee dochtertjes en een vriendinnetje. Ze brachten onze 4 (!) koffers en onszelf naar ons (c.q. hun) appartementje binnen de Muren.  Dezelfde dag nog en de dagen erna overal een hartelijk weerzien, op straat (vooral onder het wielerminded deel van de bewoners), in de winkels, in restaurants en bars (uiteraard). We voelden ons onmiddellijk weer thuis.

 

WK Wielrennen

Voor het eerst zijn we de maand september hier. Bij vorige gelegenheden meden we zoveel mogelijk de toeristenrijke maanden. Toeristen zijn er hier nu inderdaad nog volop, en gelijk hebben ze natuurlijk. Het is te doen, al dat volk, het heeft ook wel wat, al gaat onze voorkeur uit naar een straatbeeld met wat minder breedretigen. Dit ondanks de compensatie vanwege het vertoon van enige jeugdige rondborstigheid. Maar ja, we moesten wel natuurlijk.... De komende periode staat immers bol van de evenementen 'waar we niet mogen ontbreken'. Te beginnen met de Wereldkampioenschappen Wielrennen die hier in de laatste week van september gaan plaats grijpen.

 

Hier rijden de heren WK-coureurs straks hun eerste rondje

 

Met als hoogtepunt voor Lucca zelf de start van regenboogrit voor de heren wielrenners-professionals op 29 september a.s. De stad en ook de overige plaatsen langs het parkoers in Toscane treffen de laatste voorbereidingen, en men wordt geleidelijk gek en dol zoals het hoort bij een combinatie wielrennen en Italië, al helemaal in Toscane. Gisteren, onderweg met Dario en 2 sterke Australische fietsers, heb ik vastgesteld dat de route voor een groot deel is bekleed met mooi, vers asfalt. Hier op de Muren rond het oude centrum van Lucca is men nog niet zo ver. Na het startschot op Piazza Napoleone volgt een soort ereronde over de Muren (4,1 km) voordat de karavaan de stad verlaat richting Firenze; een rondje mede ter ere van het 500-jarig bestaan van het imposante, zowel bij Lucchesi als bij toeristen geliefde imposante bouwwerk. Men heeft besloten om niet alleen de bestaande barsten- en gatenrijke bedekking topkoersproof te verbeteren, maar er maar meteen een totale opknapbeurt tegen aan te gooien. Daarbij wordt o,a,, zoals op de foto hierboven is te zien, de verharding versmald, zodat de flankerende bomen meer ruimte krijgen; in een moeite door worden er nieuwe leidingen gelegd. Het zal mij benieuwen of het allemaal lukt, maar ach, we hebben nog meer dan twee weken de tijd!

 

Zelf fietsen

 

Een wiebelzadel rijdt niet lekker...

 

De woensdag kan wel als opstartdag worden geduid. Een kleine tijdsinvestering om de komende twee maanden lekker door te komen. Boodschappen doen, hier en daar langs om te melden dat we er weer zijn, etc. En natuurlijk ook de drie vanuit Nederland verstuurde fietsen (e-bike Mary-Anne, racefiets Joep en racefiets Bart D. die volgende week deze kant op komt) ophalen bij Paladino . Prima vervoerd door het bedrijf Soetens. Donderdag ging ik op pad om mijn Cannondale kennis te laten maken met de heuvelen hier in de buurt. Dat viel nog niet mee..., zie de fotoos. Op 12 km van huis had het nemen van een kleine hobbel funeste gevolgen voor de ideale zitpositie. Het lukte niet om het zadel weer in positie te klemmen; terug in Lucca lukte dat ook Paladino niet. Hij wond zich enorm op over de Cannondale-engineers die een zo bizarre constructie hadden bedacht.  Bij de lokale Cannondale-dealer (Cicli Max) werd definitief vastgesteld dat deze zadelbuis een gevalletje 'einde verhaal' betrof. Een nieuwe dan maar, want wat moet je anders? Gelukkig wel weer met een normale kleminrichting. Maar wel een rechte buis, met als gevolg dat mijn zadel iets verder naar voren staat en ik in de afdalingen wat minder ver naar achteren kan zitten en bijgevolg iets minderdruk met de billetjes op het achterwiel kan uitoefenen. En dat tegen betaling van €135,- .... Ik was de derde die Cicli Max met dit probleem moest depanneren. Ik ga de importeur in Nederland maar eens benaderen. Maar goed, ik kan gelukkig weer fietsen. Inmiddels heb ik al een stuk of 5 mooie ritjes gemaakt (o.a. het Hoerenrondje , 4-klimsheuvelrit en de klassieke Balbano-Pitoro-rit. In het voorjaar begeleidt een keur aan zangvogels (nachtegalen!!) je tijdens de inspanningen onderweg. Het werk van die gasten voor dit jaar zit er weer op; met meer of minder succes is aan de voortplanting gewerkt, het enige doel van hun (het) leven. In plaats daarvan nu de superzomerse geluiden van een immens koor van Boomkrekels. Ook het oog wordt voldoende gevoed door de kleurrijke bermen met o.a. Wilde peen en Cichorei. Heerlijk na de rit een consumtie gebruiken op Piazza dell' Anfiteartro.

 

 



Met Mary-Anne

Samen gaan we uiteraard regelmatig aan de wandel over de Muren, alsmede te bar. Terrasjes zat maar meestal strijken we einde middag wel even neer bij de bar van Julia om de hoek; daar treffen we vaak andere bewoners uit de buurt. Mary-Anne heeft hier de e-bike tot haar beschikking. Daarmee kan ook zij wat heuvelwerk aan. Komende tijd zullen we samen ook de omgeving induiken, b.v. om bij Renzo Baldaccini olijven te gaan oogsten. Je kan daar trouwens ook Bed & Breakfasten.

 

 

Bezoek

Op zaterdag kwamen Pia en Wim samen met hun kampeervrienden Jos en Tineke een dagje naar Lucca. Het werd een aangename dag waarop wij als semi-Lucchesi hun het een en ander hebben laten zien. Daarbij hoorde ook de pranzo in de tuin van Ristorante Ammodonostro (een van onze favorieten hier). Kijkt u even mee op tafel?

 

 



 

Een uitbuikwandeling over de Muren was daarna wel nodig.... We verwachten de komende tijd nog meer bezoek. Hopelijk blijft het nog even lekker nazomeren. Op het moment dat ik dit schrijf lokt buiten: zonnetje en 24 graden. Het kon minder. Gauw naar buiten, samen naar de CONAD-supermarkt maar even. Net als in Nederland is het ook hier prijzenoorlog tussen de supers. Eens kijken of er leuke aanbiedingen bij zijn. Hopelijk ook spaghetti.