________
Bij het begin van fase 2: En nu moeten we braaf zijn.....
___________
12 mei 2020
Lucca, leven want fietsen... het is al een reeks van jaren het overkoepelende motto van mijn geblog over ons verblijf in Lucca. Een motto dat de lading uiteraard niet helemaal dekt. Maar de fietsmogelijkheden in de wijde omgeving waren voor mij destijds een zwaarwegende reden om in te stemmen met het idee van Mary-Anne om Lucca te kiezen als plek voor een langer verblijf. Om aldaar voor een deel van het jaar ons leven voort te leven, maar dan op een andere plek. In de loop van de jaren zijn we aardig ingeburgerd geraakt, het prettige van ons verblijf gaat ver voorbij fietsen alleen, waarmee niet gezegd is dat fietsen aan belangzwaarte heeft ingeboet.
Naar buiten kijken mocht wel
Dat bleek nog maar eens duidelijk toen er vorige week maandag een einde kwam aan de 'eenzame opsluiting' die we ruim twee maanden mochten genieten. Onze voordeur was al die tijd eigenlijk de grens met de rest van de wereld. Maar goed, dat gold hier zo'n beetje voor iedereen. Met de versoepeling herkregen we juist de bewegingsvrijheid die het de Nederlanders gedurende de crisis niet heeft ontbroken. We mochten er weer op uit, fietsen en wandelen. op die punten kwam het oude normaal weer terug. Wat een heerlijkheid om weer door veld, bos en over heuvels te kunnen rijden. Over rustige wegen, zelfs de onontkoombare belangrijkere verbindingswegen waren een stuk rustiger dan normaal. Juist in deze periode rijd je vaak door een schilderij, met bovendien begeleiding van oneindig vogelgezang, zoals daar zijn de nachtegalen. Honderden! Beluistert derlui zang HIER. Hoe leuk wil je het hebben?
Het mag weer, maar alleen en met mondneusbescherming bij de hand
Ik kon die muzikale ondersteuning overigens best gebruiken, want de benen waren er in die twee maanden beperking niet bepaald beter op geworden. Vermoedelijk waren er ook wel twee coronakilootjes extra mee torsen; dat merk je bergop. In de eerste fietsweek heb ik het dan ook maar rustig aangedaan, wegens noodzaak om eerst maar eens wat aan conditie en vorm terug te winnen. Na zo'n activiteitsgat, op deze leeftijd, je moet het erkennen: het is de leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat.... Het wil wel eens wat meer kraken en piepen. Wat nog niet betekent dat ik instem met Jort Kelder en klessebes Marianne Zwagerman die mij in de 'dor hout'-categorie wensen in te delen. Ik wil wel zo lang mogelijk over mijn eigen lot kunnen blijven beschikken (lees DIT). Die mogelijkheid is veel ouderen in deze gezondheidscrisis onthouden.
Ook de dames waren zeer tevreden met de verruiming van de (wandel)mogelijkheden, Lucca al helemaal: ze mocht weer gaan zwemmen in de rivier! Als een speer ging het die kant op.
De Muren zijn ook weer open voor het publiek
Naar buiten kijken mocht wel
Dat bleek nog maar eens duidelijk toen er vorige week maandag een einde kwam aan de 'eenzame opsluiting' die we ruim twee maanden mochten genieten. Onze voordeur was al die tijd eigenlijk de grens met de rest van de wereld. Maar goed, dat gold hier zo'n beetje voor iedereen. Met de versoepeling herkregen we juist de bewegingsvrijheid die het de Nederlanders gedurende de crisis niet heeft ontbroken. We mochten er weer op uit, fietsen en wandelen. op die punten kwam het oude normaal weer terug. Wat een heerlijkheid om weer door veld, bos en over heuvels te kunnen rijden. Over rustige wegen, zelfs de onontkoombare belangrijkere verbindingswegen waren een stuk rustiger dan normaal. Juist in deze periode rijd je vaak door een schilderij, met bovendien begeleiding van oneindig vogelgezang, zoals daar zijn de nachtegalen. Honderden! Beluistert derlui zang HIER. Hoe leuk wil je het hebben?
Het mag weer, maar alleen en met mondneusbescherming bij de hand
Ik kon die muzikale ondersteuning overigens best gebruiken, want de benen waren er in die twee maanden beperking niet bepaald beter op geworden. Vermoedelijk waren er ook wel twee coronakilootjes extra mee torsen; dat merk je bergop. In de eerste fietsweek heb ik het dan ook maar rustig aangedaan, wegens noodzaak om eerst maar eens wat aan conditie en vorm terug te winnen. Na zo'n activiteitsgat, op deze leeftijd, je moet het erkennen: het is de leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat.... Het wil wel eens wat meer kraken en piepen. Wat nog niet betekent dat ik instem met Jort Kelder en klessebes Marianne Zwagerman die mij in de 'dor hout'-categorie wensen in te delen. Ik wil wel zo lang mogelijk over mijn eigen lot kunnen blijven beschikken (lees DIT). Die mogelijkheid is veel ouderen in deze gezondheidscrisis onthouden.
Ook de dames waren zeer tevreden met de verruiming van de (wandel)mogelijkheden, Lucca al helemaal: ze mocht weer gaan zwemmen in de rivier! Als een speer ging het die kant op.
De Muren zijn ook weer open voor het publiek
Mondkapjes- & 1.5-metersamenleving
De nieuwe vrijheden zijn overigens nauw verbonden met bijhorende geboden. Naar buiten gaan betekent mondneusmasker op en het eerbiedigen van 1,5 m. onderlinge afstand. Daar wordt stevig op gehandhaafd, met stevige boetes bv. voor verboden groepsvorming (= meer dan twee personen). De winkels die open mogen zijn (levensmidddelen bv.) dien je te betreden met minimaal aantal personen tegelijk, afhankelijk van de ruimte; in de praktijk betekent dat ëén voor een in de kleine winkels in het centrum. En ontsmetting bij de deur plus plastic handschoenen aan. 'Een tegelijk' geldt ook voor de bankjes in de stad zoals de persoon op de foto hieronder aangeeft.
De mondkapjes willen nog niet echt wennen. Het voelt nogal ongemakkelijk, voor de brildragers geldt dat nog meer wegens beslaan der ruiten. Mensen herkennen op straat is lastiger. Tsja, het is toch een soort halve boerka. Ik troost me met de gedachte dat ik niet de enige ben die er een beetje moeite mee heeft. Tijdens het eten is het in ieder geval een behoorlijk obstakel.
Terug naar een 'nieuw normaal' - in kleine stapjes
De weg naar een breder herstel van het leven voor de crisis is nog best lang, en verloopt net als in Nederland stapsgewijs. De meeste winkels, inclusief bars en restaurants zijn nog gesloten, op bezoek bij vrienden mag niet, scholen zijn nog dicht, reizen kan ook binnen Italië niet. En wat betreft onze thuisreis, die was voorzien tussen 10 en 12 juni, die kan ook niet doorgaan. De Treinreiswinkel heeft de reis, waarin opgenomen overnachtingen in Milaan respectievelijk Basel enkele dagen geleden gecancelled. Ook het vliegalternatief is voorlopig niet aan de orde. Zo hebben we hier maar een maandje bijgetekend. In de verwachting dat er tegen die tijd wel weer gewoon teruggetreind kan worden. En zo niet, nou.... misschien dan nog eens bijtekenen. We gaan het zien!
In het kader van 'elk nadeel hep se voordeel' nemen we vanwege de verlenging verblijf tot ons voordeel mee dat we wat ruimer de Luccheser geneugten en het min of meer gewone leven als vanouds nog een tijdje kunnen genieten. Alsnog. Zij het gemondkapt en op 1,5 meter van elkaar. Gisteren werd bekend dat winkels, terrassen, bars en restaurants al komende maandag weer open kunnen gaan i.p.v. op 1 juni a.s. zoals eigenlijk de bedoeling was. De economie, de werkgelegenheid, het perspectief voor de mensen kan langer wachten niet aan. Vanwege o.a. het wegvallen van inkomsten staan vele bedrijven op omvallen, met meer baanverlies, inkomstenverlies dus armoede als grote gevolgen op de kortere termijn. Het aantal officiële armen in Toscane is inmiddels meer dan verdubbeld.
Gelijk in Nederland was de druk op de overheid groot om toch wat sneller te ontlocken. Ik zeg: als dat maar goed gaat..... Net als premier Conte die ook zegt: als het aantal besmettingen weer oploopt worden de vrijheden weer teruggedraaid. Dat dat niet gebeure! De komende maand wordt daarmee cruciaal, en gaat ook bepalend voor wanneer we terug naar NLD kunnen. Wij blijven de regels zo veel mogelijk respecteren, druktes vermijden (wij zijn toch brandhout natuurlijk). Maar zo gauw het kan zullen we heel graag ook weer eens buiten de deur eten, Tambellini in Sant'Alessio in de eerste plaats. En op terras gaan bij Bar Martini. Daar kunnen met in achtneming van de afstandsregels nog 5 tafels staan. Biedt al meer gelegenheid tot ontmoeting dan de laatste lange tijden. Ook hier geldt (een ander levensmotto dezerzijds): het is wat het is, en daar gaat het om.
Gelijk in Nederland was de druk op de overheid groot om toch wat sneller te ontlocken. Ik zeg: als dat maar goed gaat..... Net als premier Conte die ook zegt: als het aantal besmettingen weer oploopt worden de vrijheden weer teruggedraaid. Dat dat niet gebeure! De komende maand wordt daarmee cruciaal, en gaat ook bepalend voor wanneer we terug naar NLD kunnen. Wij blijven de regels zo veel mogelijk respecteren, druktes vermijden (wij zijn toch brandhout natuurlijk). Maar zo gauw het kan zullen we heel graag ook weer eens buiten de deur eten, Tambellini in Sant'Alessio in de eerste plaats. En op terras gaan bij Bar Martini. Daar kunnen met in achtneming van de afstandsregels nog 5 tafels staan. Biedt al meer gelegenheid tot ontmoeting dan de laatste lange tijden. Ook hier geldt (een ander levensmotto dezerzijds): het is wat het is, en daar gaat het om.
Dus zeg ik nog eens (zegt u mij na):
Waarheen leidt De Weg?
Wie zal het zeggen? En hoe vinden we die weg? Er wordt al heel veel gepalaverd en geschreven hoe de wereld gaat veranderen, eens de gezondheidscrisis voorbij. In Nederland, en ook hier. Er zijn krachten die zo snel als mogelijk willen terugveren (terugveren) naar het oude normaal ('over twee jaar wordt er weer net zo veel gevlogen als voor de coronacisis'). Maar het oude normaal was nou net het probleem, we hebben er ook deze virusuitbraak aan te danken. Dus of dat dan de weg is?Anderen spreken liever over een nieuw normaal (het zal niet meer hetzelfde worden als pre-corona). De invulling van zo'n nieuw normaal wisselt al naar gelang wereldbeeld, machtspositie en nog wel meer van die dingen. En ja, wie gaat de beslissingen nemen? Ik hoop echt dat de '(nog) niet dor hout-generaties' die handschoen zullen opnemen. Dat ze de boodschappen van deze crisis oppakken. Er moet het een en ander worden afgebroken tegen druk van degenen die alles bij het oude wensen te houden en vaak somber stemmende trends in, nieuwe verbanden moeten worden opgetuigd. Een meer duurzame samenleving zou wat mij betreft het doel moeten met de eindigheid van de aarde als vertrekpunt. Het zal niet al te gemakkelijk vinden en volgen zijn, die weg. Stel bv. dat de Chinezen straks met een grotere globale invloed uit de wolken opstijgen (waar ze nu hard aan werken), tsja, wat zijn dan je reële kansen richting bv. verduurzaming? Leven met de Chinezen, niet meteen het fijnste perspectief.. Het is de kunst hoop te houden. Dat lukt misschien wat beter binnen Nederland/Europa dan op wereldschaal. Het moet toch haalbaar zijn om iets beters te bedenken dan de doorgeschoten en erg onduurzame landbouwpraktijken of de privatisering in diverse sectoren waar we al tijden last van hebben. U weet wel over welke sectoren ik het heb. En wij, de kiezers, bepalen het zelf. Eerste belangrijke gelegenheid op 17 maart a.s., Tweede Kamerverkiezingen.
De zomermaanden, vakantiemaanden
Citaat uit column Bert Wagendorp (VK 30/4):
Ilja Leonard Pfeijffer schreef in 2018 een dikke roman over de plaag van het toerisme. Maar zo visionair was de schrijver niet dat hij het einde daarvan in 2020 had voorzien. Zijn geliefde Genua is de komende zomer weer helemaal van de Genuezen. Misschien is straks in Amsterdam de pest van rolkoffers en dronken Britten uitgewoed en blijft de bizarre Chinese invasie in Giethoorn uit.
Wat Bert daar schrijft over Genua en Amsterdam is ook van toepassing op Lucca (en Utrecht), Het wegvallen van boekingen vanuit het buitenland is een ramp voor de sector en noopt al tot nadenken over hoe Lucca haar afhankelijkheid van het toerisme kan verminderen. Voor ons is de relatieve rust juist wel prettig. Fijn om die nog even te kunnen genieten eigenlijk... In contrast is in NLD juist drukte i.p.v. relatieve rust te verwachten, aangezien de Ollanders gedoemd zijn de vakantie in eigen land door te brengen. Zoiets noem je nou een voortschrijnend inzicht. Eigenlijk wel een goed idee om hier wat langer te blijven.
Zicht vanaf ons terras
Voorjaar
Ondanks de toegenomen bewegingsvrijheid zijn we nog steeds overwegend thuis, we mijden de binnenstad nog erg. Maar ja, het is wel lente, en er valt het nodige te genieten, gezeten op ons ruime terras. Zo scheuren er overdag regelmatig vluchten gierzwaluwen op ooghoogte voorbij, in de schemer worden de steenuiltjes die hier ergens onder dak broeden actief, etc. We hebben nog een leuk uilensoortje dicht bij huis.Op de avondwandeling met Lucca worden we steevast begeleid door een roepende dwergooruil (Assiolo). Te zien krijgen we hem niet, ook niet als hij binnen 10 meter bij ons vandaan in een boom zit. Ja, klein en uitstekende schutkleuren. Wordt moeilijk.
Dwergooruil (klik)
Dwergooruil (klik)
Over steenuilen gesproken... ik volg regelmatig de beelden bij Beleef de Lente. Fijn is dat hoogtepunten worden vastgelegd in filmpjes. Zoals deze: Het zijn weer Hamsterdagen:
Ook hondje (op 7 mei 3 jaar geworden alweer) vindt het heerlijk om samen met ons te terrasseren; zij is de mening toegedaan dat als de een buiten zit dat de ander dan ook moet komen.
Andere dieren
Ik dacht een gewone dwergvleermuis (Pipistrellus pipistrellus) maar het is ws. zijn broer, P. savi), komt niet in Nederland voor, maar wel dood naast onze voordeur in Lucca
______
Fabio nog een jaar langer Nederlands kampioen, 2 voor de prijs van 1
