Lucca - KERSTblog

Vita brevis, bici lunga

Lucca in kerstsfeer. Versiering opgetrokken uit petflesjes.

De reis 

Zo, op 1 december waren we er (al) weer, terug in Lucca. Niet eerder kwamen we zo vroeg in de winterperiode aan. Net als vorige jaren reisden we per trein, drie dagtrips van overzienbare lengte met prettige overnachtingen in Basel en Milaan. Beetje duurder dan vliegen, maar ja, het is voor het mulleu, hè? Ons hondje Lucca deed het i.h.a. heel goed in de trein, behoudens dan wanneer er veel tunnels moesten worden genomen, wat m.n. in de laatste etappe het geval was. Dan werd ze onrustig en zette het op een hijgen. Ze wilde dan wel graag op schoot. Afijn, al bij al een relaxte reis. We hadden nog behoorlijk mazzel met ons reisschema, want op avond van onze laatste etappe van Milaan naar Lucca begon een meerdaagse staking bij de Italiaanse Spoorwegen.

Mijn gedachten waren onderweg nog regelmatig bij vriend Ton, studiegenoot, waarvan het afscheid enkele dagen voor ons vertrek plaats vond. Mooie herinneringen, bv. dat we te zamen een gat in de wolken sprongen nadat we beiden met vroegpensioen waren gegaan. Ja mensen, op de leeftijd van 55 jaren... Onder het genot van een glaasje wijn en een portie bitterballen bespraken we regelmatig onze wederzijdse interesses en het woelen der wereld, meestal op een der terrassen in de stad. Op basis van onregelmatige regelmatigheid. Met nog jaren te leven voor ons. 

Zo hadden we het er ook wel eens over hoe we onze talenten nog te gelde konden maken. De uitkomst: Coach Lummelen & Lanterfanten. Daar had de maatschappij volgens ons grote behoefte aan. Ton was op dit vlak absoluut getalenteerd, en ik houd er ook wel van om bijvoorbeeld in mijn hangmat af te gassen en wat te mijmeren over 'Het Leven', Gelukkig kan ik me ook buiten de hangmat vaak 'gans aangenaam vermonterd voelen', zoals Professor Prlwytzkofsky het ooit formuleerde. Overigens is het tegenovergestelde ook regelmatig het geval. Het is de grauwe sluier van deze tijden, zal ik maar zeggen.

De eerste dag in Lucca 

Op Lucca-Station werden we opgepikt door onze verhuurders Natale en Gaia.en naar ons vertrouwde appartement gebracht. Daar konden we de vorige periode wegens niet al te vlot verlopende verbouwing niet in. Nou ja, verbouwing.... het is meer een totale make over geworden, waarbij twee appartementen tot een uiteraard veel groter appartement zijn samengevoegd. En alles nieuw.

Van het fraaie interieur laat ik de volgende keer wel wat zien, nu alvast de kapstok en twee stills van het terras (op het zuiden).

Het ritme in onze alternatieve leefomgeving pikten we eenvoudig op. Dus maar direct naar de bar van Giuly, die fungeert als soort wijktrefcentrum, om maar meteen wat spullen mee te nemen die we daar bij vertrek vorige keer hebben gestald. En checken of alle bekenden er nog wel zijn, immers een heel aantal daarvan op gevorderde leeftijd. Ook nu bleek een vaste waarde, Piera, er niet meer te zijn. Een dag voor onze aankomst is ze overleden, en op de dag van aankomst al begraven. Een bronchitis werd deze tandeloze en al een tijdje van gezondheid krakkemikkige, maar immer humorvolle en ietwat schalkse dame noodlottig. 

Waar zijn mijn nieuwe fietsschoenen?

De eerste dagen gingen voor een deel op aan de inrichting van onze woonst. En het regelen van wat problemen met de thermostaat (het werd 's nachts 24 graden) en met de moderne verlichting. Komt altijd goed.

We hadden de nodige spullen in Lucca achtergelaten, maar toch nog vier dozen vanuit Nederland opgestuurd (wv. 1 1/2 doos met louter spullen voor hondje Lucca) . Drie daarvan kwamen keurig op tijd aan, maar waar bleef de laatste? Potdorie, daar zaten mijn nieuwe SIDI-fietsschoenen in! Na een paar dagen zagen we via Track & Trace dat het pakket wel al in Italië was aangekomen, en onderweg was naar het (een) depot. Alleen, vanwege een staking bij de Italiaanse Posterijen liep de zending meerdere dagen vertraging op. Een eindje verderop in de tijd werd duidelijk dat de doos in een (het) depot in Lucca was aangekomen, zonder preciezere aanduiding waar dan. Maar wel met het bericht dat de adresseing niet klopte. Een bezoek aan het grootste depot van de post, een heel eindje buiten het centrum gelegen, was tevergeefs. Bij het volgende depot, in het centrum, was ook niets te vinden. Daar trof ik echter een behulpzame medewerker, die na het nodige zoekwerk vermoedde dat het pakket in een depot van Eurodis zou kunnen liggen. Ook nogal een eind buiten de stad gelegen. Daarop maar eens overlegd met Giuly. Die liet meteen man Luca even bellen naar iemand die op dat depot werkte; die bezorgde regelmatig in zijn winkel in strips en games. En ziet: het pakket kwam boven water (was al bijna op de terugweg naar Nederland) en werd de volgende dag bezorgd. Tsja, dat is nu Italian Life. Het komt altijd goed (of meestal toch), maar de weg waarlangs is soms bijzonder.

Ook bijzonder: het juiste adres is goed zichtbaar, en toch niet bezorgd. Maar okay, in sorteercentrum te Nieuwegein een fout adreslabel geplakt. En die wordt gescand. Dan hoef je je ogen niet te gebruiken.

De eerste twee weken miste ik dus mijn fietsschoentjes. Ondanks het mooie weer schoot het fietsen er daardoor bij in. Uiteindelijk bij Paladino van fietswinkel Chronò dan maar een paartje Fizik's geleend. Het weer was inmiddels helaas omgeslagen, regen, regen en maar sporadisch droge perioden. Dus tot nu toe bleef het bij vijf bescheiden ritjes (40 à 60 kms). De eerste  ging over de Muren rond de centrale stad. De kalme opbouw was niettemin voldoende voor de DS van Team Chronò om mij ook voor seizoen 2023 weer een contract aan te bieden. Het zal voor een shirt en een broek zijn.

Team Chronò wordt in 2023 gesponsord door Strada del Vino e dell' Olio, dus ik zal wel gaan vlammen.

Het zelfde leven als in Utrecht (maar dan een beetje anders)

Vuurwerk

We zijn hier niet zozeer op vakantie, wat vaak gedacht wordt, maar zetten hier ons gewone leven voort. Met alles wat er bij hoort. Maar in een wat lagere versnelling. Een vakantie van zes maanden zou ook wel wat lang zijn. Nou, vooruit,'laten we zeggen dat het iets er tussenin is.

Er zijn wel diverse zaken die het leven hier een aangename touch geven, zeker en vast zijn er verschillen tussen leven hier en leven in Utrecht. Zo zijn we af van de dagelijkse vuurwerkoverlast die wij, en vooral hondje Lucca vanaf begin october moesten ondergaan. Alleen toen Marokko van Portugal had gewonnen op het WK Voetbal in Qatar waren er kortstondig wat bescheiden knalletjes, overigens genoeg voor Lucca om 'in de dekking' te schieten, het is nu eenmaal een gevoelig typje. Datzelfde gebeurde gisteren toen hier om de hoek een aantal nooddruftige eencelligen met rotjes naar elkaar aan het gooien was Voor de rest heerst er totale rust op dit front. Als ik het goed heb begrepen is er tijdens de jaarwisseling ook geen door de gemeente georganiseerde vuurwerkshow meer. De bijdrage aan de slechte luchtkwaliteit in de stad komt dan ook niet van vuurwerk maar van de vele gestookte houtkachels.

Hopelijk komt het in Nederland snel tot een vuurwerkverbod. Zekere politieke partijen, ook die van Mark, zijn vooralsnog gekant tegen een dergelijk verbod. Intussen is er al weer een dode gevallen bij het afsteken van zwaar vuurwerk. En dan moet het ware geknal nog beginnen. Hopelijk kijken de vuurwerkslaafgemaakten vooraf goed naar dit instructiefilmpje van Krities AVRO-lid Cor van der Laak.

Wandelen

Ook met het wat regenachtige weer van de laatste tijd kan hier lekker worden gewandeld. Kan in Voordorp ook heel goed, maar de ambiance is hier aantrekkelijker, rustiger ook. Lucca (en Mary-Anne) genieten ook van de dagelijkse middagtreffens met andere hondjes en hun baasjes op de spalti, de graslanden net buiten de Muren. En dat eindigt altijd in Bar Martini voor de dagelijkse versnapering (thee en/of iets anders) Dan ben ik er uiteraard ook weer bij. Op de spalti ontmoet Lucca op andere momenten ook een van haar verloofden, Willy. Dolle boel altijd. Eergisteren waren we thuis bij haar andere verloofde, Igor, uitgenodigd op het avonddeten bij Cristina en Paladino.

Lucca en Willy op de spalti 

Il secondo bij Ristorante Tambellini in Sant'Alessio (ca. 4.5 km lopen vanaf huis)

Lekker eten

Wat we in Lucca vaker doen is uit eten, al een paar keer ook met vrienden hier. Er is een ruime keuze aan restaurants binnen loopafstand, hondje mag overal mee naar binnen (en weet zich daar prima te gedragen), èn de prijs-kwaliteit verhouding is heel goed. 

 

Toetje bij Ristorante La Norma

Kapper

Doet ie anders nooit: naar de kapper gaan! Meestal sta ik zelf wat te knippen en te scheren, met meestal een weinig overtuigend resultaat. Het gaat al beter als Mary-Anne zich er mee bemoeit. Is ook wel handig want die schamele tientallen haren aan de achterzijde krijg ik niet knap getrimd. Een en ander dient af en toe echter professioneel te worden aangepakt. Daartoe ben ik naar kapper Massimiliano gegaan, die weet van wanten, en ondertussen hebben we een gezellige babbel. Hieronder de situatie vóór en na de behandeling.

Natuurnieuws

Vogels

Vanaf ons terras en tijdens mijn omtrekkende bewegingen per fiets of te voet probeer ik de vogeltjes een beetje bij te houden. Het is nog tamelijk stilletjes in deze periode. Maar ik hoor de merels soms al zingen, zij het nog wat aarzelend. Ook roodborstjes doen van zich horen. Gisteravond hoorden we een roepende steenuil in de tuinen achter ons appartement. Steenuiltjes broeden hier al jaren, ergens onder dak waarschijnlijk. Opvallende aanwezigen zijn bonte kraaien. Op de spalti en ook op tijdens mijn fietsritjes zie ik regelmatig groepen koereigers en af en toe ook een kleine zilverreiger, mee zun geel tene. Naar dat is het ook wel ongeveer. 

 

Kleine zilverreiger, een niet obligate freatopiet

Klimaattop/Biodiversiteitstop 

Klimaat en biodiversiteit zijn onderwerpen die ons aller aandacht behoeven. Ik kom er zeker op terug, maar intussen kunnen we vaststellen dat de klimaattop van onlangs in Sharm-el-Sheikh goeddels is mislukt. Er zijn immers geen afspraken gemaakt, laat staan bindende, over wanneer en hoe we van fossiele brandstoffen afgeraken. De biodiversiteitstop leverde wel wat op: de afspraak dat in 2030 30% van het land- en zeeoppervlak moet worden beschermd (nu ca. 15%). Binnen het akkoord vallen ook afspraken over de financiering van het natuurbehoud en de rol van inheemse volken bij bescherming van belangrijke natuurgebieden. Veel ambities zijn in de slottekst echter afgezwakt, zoals m.b/t/ het terugdringen van het gebruik van pesticiden. Ook is onduidelijk in hoeverre economische activiteiten binnen die 30% beschermde natuurgebieden mogelijk blijven, zoals de boskap in Papoea (met ca. 34 miljoen hectare het 3e grootste regenwoud na de Amazone en het Congo-bekken): de laatste jaren ging 1 miljoen hectaren daarvan plat. In de plaats daarvan kwamen acacia- en oliepalmplantages. Ook de veenbossen in Congo zijn bepaald niet gespeend van economische actibiteit. Aldaar zijn vergunningen lopende voor oliewinning en voor houtkap ten behoeve van - ook hier - oliepalmplantages (bron: Trouw). En hoe zit het met de olieboringen in onze eigen Waddenzee?

Verder ontbreekt het in het akkoord aan plannen voor concrete actie. Het zijn nog maar 7 jaartjes tot 2030. Er zal door de regeringen nog heel wat moeten worden uitgewerkt om een en ander ook waar te maken. Alle hens aan dek dus, en iedereen mag verder nadenken wat zijn/haar/hun etc. bijdrage kan zijn:

NB. In het origineel staat op deze plaats een cartoon uit een vooraanstaand Nld-weekblad van de hand van Kamagurka, maar die kwam niet voorbij  de FB-politie..... 

En parbleu, na verwijdering van die afbeelding werd die afbeelding nòg niet geplaatst! Daarom zet ik 'em maar weer terug:

 

Steenuil aan het Kerstmaal

Steenuil aan het kerstmaal nabij Antalya (foto: Hasan Rimawi)

BUONE FESTE

Nederland ligt op de es van Europa

"De aarde is onze woning, geef haar niet uit handen aan verwoesters, laag volk en leeghoofden."(Konstantin Paustovsky (1892-1968) in zijn laatste brief voor zijn overlijden)

____________________________________________________

Kamagurka in de Groene Amsterdammer

Einde verblijf alweer nabij (zelfs zeer....)

Nog een dagje temperaturen tussen tot 35 graden doorstaan, en we gaan weer op huis aan. Ook in appartement blijft het zeer warm. De zon staat de hele dag op het dak te branden, en heeft ook alle kans om ons via 4 grote ramen nog eens extra door te warmen. Gelukkig hebben we wel airco, maar dat had ik eigenlijk liever niet.

Dak woonkamer

Maandag 20 juni hopen we in de loop van de avond weer aan onze Voordorpse voordeur te staan. Na een treinterugreis met overnachtingen in Milaan en Basel.

Lindebloesem

Het is hier al zo'n week of 6 erg warm, op een enkel dagje na steeds ruim 30 (maar we doen het gewoon zonder hitteplan). En heel erg droog (het wordt rampzalig als de regen nog lang uitblijft). Een keer is die hitte wel genoeg. Anders sluipt de lamlendigheid er toch maar steeds verder in. Als je niet uitkijkt. Gelukkig is er de laatste weken genoeg te doen, als voorbereiding van de terugreis. Inmiddels hebben we 2 dozen met spullen per post teruggestuurd naar Nederland; een derde volgt dezer dagen nog. En dan blijven er nog 3 koffers hier, op te slaan in de berging bij vrienden. In afwachting van de dag dat we weer terug zijn (gelato en tempo dienende, tevens d.v.) op 1 december a.s.

Bovenop de warmte kwamen nog de zware luchten van de bloeiende linden (daar is bepaald geen gebrek aan), en trouwens ook die van de bloeiende Jasmijn (eveneens geen gebrek aan), nogal hoofdpijnverwekkend af en toe.

Nogal een dingetje, trouwens, dat opsturen van die dozen. Als we richting Lucca gaan doen we dat ook steeds. Vanuit Utrecht, dus. Ik ga dan met die dozen naar de vestiging van Primera in winkelcentrum De Gaard, Theo van Primera weegt elke doos, frankering en verzendbon erop, nog even scannen. Hop, klaar in 5 minuten. Terwijl u wacht, zogezegd.
Nou, wachten moesten we hier ook, maar  dan wat langer, wel 2,5 uur! Er komen heel wat formulieren en handelingen aan te pas bij de verzending van de spullen. Nauwkeurig dient eerst te worden aangegeven wat er zich zoal in de doos bevindt. Is het voor de handel, is het een cadeau? Oh, het zijn uw eigen spullen (oggietti personali). Fietsshirtjes, zegt u? Maar hoeveel dan? En wat wegen ze? En wat is de waarde? Enz. Nou, vooruit, we doen een gooi. En we tekenen het formulier. Maar vervolgens dient alles nog nauwgezet in de computer te worden ingevoerd, en de invoer nog eens 2x te worden vergeleken met het ingevulde formulier. Dat gaat niet in één keer goed, dat spreekt. Want invoer, formulier en de inmiddels daarvan gemaakte kopie moeten 100% vergelijkbaar zijn. In zulk soort situaties is geduld een behulpzamer deugd dan frustratie. Gelukkig hebben we daar in Afrika veel op kunnen oefenen. (Ja, hoor.... we hebben al een behoorlijk ecologisch footprintje bij elkaar gereisd).

Papieren beeld in Mercato di Carmine

De reis regelen, we gaan dus per trein, gaat ook niet helemaal vanzelf. Het laatste traject (Basel - Utrecht) was via NS -Internationaal vlot voor mekaar, inclusief het ticket voor de hond). Gewoon via internet. Voor de etappes Pisa - Milaan en Milaan - Basel lag dat enigszins anders. Op de site kaartjes kopen voor onszelf ging nog wel soepel, voor het (verplichte) hondenkaartje werd verwezen naar het stationloket. Wij naar het station in Lucca. De dienstdoende functionaris tuurde zich te pletter op het scherm, maar kwam er ook niet uit. Hij besloot dan maar tot een gratis annex bij onze kaartjes. Hilarischer was toen we bij een vorige terugreis, 2 jaar geleden, uiteindelijk een kinderkaartje kregen aangeboden. Voor de hond. Ik kan me overigens niet herinneren dat een en ander onderweg nog werd gecontroleerd.

Hagedissengat blijkt Hoppenhol

In mijn vorige blog zag de lezer o.a. een foto van hondje Lucca en haar vriendinnetje Mina, zittend voor een gat aan de buitenzijde van de Muren. Met aandacht voor de muurhagedisen, zo dacht ik. Want die had ik eerder al eens in dat gat zien verdwijnen. Maar het bleken niet de muurhagedissen die de aandacht van beider hondjes trokken, maar een nestelend paartje Hop. 

Hop bij ingang nest

Voor de zekerheid heb ik mijn neus maar eens in dat gat gestoken. En ja hoor, de nauwe toegang kwam uit op een ruime holte. Er lagen eieren, en het stonk er behoorlijk. De Hop bevuilt haar eieren om evt. rovers af te schrikken. Dat afschrikken is goed gelukt. Als Lucca nu dichterbij gaat gebeurt dat in een soort bedremmelde tijgersluipgang. Voor mij is dit het tweede hoppennest van dichtbij; de eerste was in Okaukuejo, gastenplek in het schitterende wildpark Etosha in Namibië.

Fietsen 2022, een DUMOULINtje

Fietsen kwam dit jaar niet echt goed op gang. En finishte in, laten we zeggen, halve mineur. Ik heb hier een kleine 3100 km onder de wielen door laten glijden (in 74 ritjes). Dat is ruim minder dan te doen gebruikelijk. In januari voelde ik me nogal vaak zwak, ziek, miselijk, mentaal ook niet fit.  En Mary-Anne had Corona, ik misschien ook wel, al testte ik thuis negatief. Verder was er divers fysiek ongemak, waar ik me verder niet over ga beklagen, het is wel een constatering dat het lichaam niet alles meer zomaar doet wat het baasje in het hoofd heeft. 

Wat ook niet hielp was dat het ontbrak aan fietsende buitenlanders, met wie ik eerdere jaren via Paladino heb rondgereden. Nochtans heb ik wel zeker een aantal mooie tochtjes gemaakt, met de mensen die er wel waren of gewoon alleen. Maar nee, van een opbouw richting goede vorm kwam maar weinig in huis. Het ging slow, o zo slow.

Het investeren in de opbouw leek wel omgekeerd effect te sorteren: ik werd eerder slechter dan beter. Zoals ook Tom Dumoulin onlangs liet weten: 'Zodra de belasting in trainingen.... hoger wordt, krijg ik last van vermoeidheid, pijntjes en blessures.' Het rendement van de trainingen was ook in mijn geval beperkt. Het is wat het is (en daar gaat het om). In U. verder zien.

Weerzien met Virginia Stevin, Australische. Zij komt jaarlijks naar Lucca vanwege de organisatie van yoga/fietsweken  (https://www.soulfitadventures.com/).

(Afscheids)etentjes

Bij Bar Martini van Giulia (ook op de foto Ermano en Gabri)

Geen gebrek aan fijne bijeenkomsten, zeker deze laatste weken niet. Tsja, we poetsen de plaat weer, en dat moet kennelijk gevierd. Zoals de bbq in de tuin van Simone en Simona aan de Via del Fosso. Zoals vorige zaterdag bij Louise en fietsmaat Stuart te Sant' Andrea di Compito (aan de voet van de Monte Serra!). Ik sla het een en ander over, maar die van gisteren te Montecarlo in het restaurant van La Torre noem ik nog even, zijnde de laatste. Heel mooie plek, uitstekende wijn ook. Deze dus, mijnheer P. te Z.B.

Gezellig en lekker: meertalige cena bij Louise en Stuart (Italiaans, Engels, Vlaams/Nederlands)

De Nieuwe Kaart van Nederland

Ja, de stikstofkwestie emotioneert hevig momenteel, en we zullen daar het laatste niet van hebben gezien. De resterende boeren in NLD, en dus ook de (hun) politieke partijen, het VVD en de CDA (grapje), zij roeren zich. Soms over het schamteloze heen. Je hebt 'schuldige landschappen', en schuldige politieke partijen. Juist genoemde partijen hebben gepast beleid, gevolgd door gepaste maatregelen, eindeloos voor zich uitgeschoven. De drift bij LTO en de grotere boeren ging naar schaalvergroting, specialisatie, steeds hogere productie etc. En naar overmatige bemesting, met als gevolg daarvan onder meer verzuring van de bodem, niet alleen in natuurgebieden, op de agrarische gronden zelf, en bij u in de tuin.

Het is waar, dat gebeurde onder landbouwpolitieke druk. Wat overbleef (ik citeer oud-hoogleraar Van der Ploeg rurale economie aan Wageningen Universiteit) waren 'grootschalige, sterk gespecialiseerde en hoogproductieve bedrijven, die voortdurend expanderen en forse schulden meetorsen. Deze bedrijven onderscheiden zich ook door een hoog gebruik van fossiele energie en industriële hulpmiddelen (als kunstmest, krachtvoer, medicijnen) en daarmee ook door een relatief hoge milieudruk.' En: 'Het zijn, ironisch genoeg de agrarische ondernemers die het meest zijn meegegaan in het landbouwpolitieke vertoog van de afgelopen decennia. Ze hebben hun bedrijven, meer dan anderen, gemodelleerd naar het beeld dat het ministerie van landbouw, de universiteit van Wageningen, de agrarische industrie en de Rabobank als ideaal naar voren brachten." Vroeger noemden we dat het agrarisch-industrieel complex. Nogmaals Van der Ploeg (Volkskrant 16-6): ' Uitgerekend hun bedrijfsmodel (‘hun trots’) bleek in toenemende mate stuk te lopen op de grenzen van natuur en samenleving. Het botst met milieu, klimaat, landschap, biodiversiteit, maar op veel plaatsen ook met de leefbaarheid van het platteland, de kwaliteit van het voedsel en nu dus ook met huizenbouw en infrastructurele werken elders.'

Zeker, er is door vele boeren ruim geïnvesteerd in innovaties en nieuwe technologie. En zeker zijn er de nodige boeren die proberen te werken met respect voor natuur en omgeving. En er zijn ontwikkelingen als precisielandbouw (alleen mest en pesticiden daar waar het nodig is, en daarbuiten niet) en kringlooplandbouw. Maar vooralsnog: nergens is de dichtheid aan kippen, varkens en runderen zo hoog als in Nederland (Zie: Nederland op zijn kop, 17 juni op zender Arte). Die nieuwe technologie blijkt echter minder op te brengen in termen van uitstootreducties dan gehoopt. Het raakt de kern van het probleem ook niet. Want:

Nederland ligt op de es van Europa (en nu van de wereld)

Al in de jaren zeventig muntte ecosoof/hydrobioloog Piet Schroevers dit begrip. Om het toen ook al veel te grote 'te veel' aan vee te voeden moest van buiten Nederland veel voer en mest worden aangevoerd (pesticiden en antibiotica laat ik even). Energie werd aan het lokale systeem toegevoegd, zogezegd. Dat deed Schroevers erg denken aan het middeleeuwse landbouwsysteem op de hogere zandgronden van Nederland. Om op die arme gronden graangewassen e.d voor menselijke consumptie te kunnen telen, moest er stevig worden bemest met dierlijke mest en afval. Het daarbij behorende 'potstalsysteem' heeft tot begin 20e eeuw gefunctioneerd, tot de komst van de kunstmest. Het systeem was verregaand circulair/kringloperig, en heeft vanwege de schaal waarop het werd toegepast de mooie esdorpenlandschappen (vooral in Drente) opgeleverd.

Vijftig jaar verder kan de nu vele malen ruimere veestapel alleen worden gevoed door nog veel meer import van m.n. granen en soja. Tsja, niet gek dat er steeds grotere problemen ontstonden wat betreft overbemesting (met problemen tot in het grondwater) en stikstofuitstoot. Ligt Nederland m.b.t. mest al vele jaren op de 'es van Europa', m.b.t. stikstof is dat evenzeer het geval. Zie de satellietbeelden, en u ziet Nederland (en Vlaanderen ietsje minder) sterk oplichten.Zoals Sheila Sitalsing het in de Volkskrant van 11 juni formuleerde:'Het voer komt van elders, de dieren en producten gaan naar elders. Wat hier blijft liggen is de stikstof.'

De problemen zijn sinds jaar en dag bekend. Oplossingen werden door de politiek alleen maar vooruitgeschoven. Nu gaat de kogel door de kerk.: de veestapel moet ingekrompen. Dat individuele boeren die veel hebben geïnvesteerd, en daarmee bergen schuld met zich meetorsen boos zijn valt te snappen. Maar de hoop dat technologie en innovatie de problemen wel zouden oplossen is vals gebleken. Volgens mij kunnen die zeker wel bijdragen aan de oplossing, DE  oplossing zijn ze zelden. Zoals ook het agrarisch natuurbeheer niet heeft gebracht wat ervan werd gehoopt, nl. agrarische landschappen waar meer planten en dieren kunnen leven dan in de huidige meer gebruikelijke grootschalige landbouw/veeteelt-woestijnen. 

De nu voorgestelde krimp doet ook de gelederen binnen CDA en VD sidderen  'Kunnen we toch niet meer inzetten op innovatie en technologie?', zo suggeren zij. Dit noemen wij de Willie Wortel-reflex: een rotsvast vertrouwen in de uitvinders, die nu ingrijpen achteraf gezien overbodig zullen maken (gejat uit een VK-column).  

Minder en extensiever bedrijven, meer kringlooplandbouw.... die kant moet het op.

Zo, morgen vertrekken we, het is dan maar 36 graden hier. In de trein zal het koeler zijn. In december hopen we weer in ons andere, na de verbouwing thans schitterende appartement te kunnen terugkeren. Laat Covid een beetje meewerken....

Grote droogte dreigt in Lucca

.... maar gelukkig kan Lucca elke dag zwemmen

Als je omhoog fietst kan je nmaar beneden kijken

Berichten van een montere hypochonder

 

Gehoord op NPO 1:

'Kom naar de Betuwe, de bloesem staat in bloei'.

_______________________________________

V.l.n.r.: Lucca, Mary-Anne, nieuwe koffer

Covid en andere kwalen

Het is Mary-Anne na 26 maanden toch nog gelukt om besmet te geraken met het vermaledijde coronavirus. Ondanks de booster, ondanks permanent verstandig voorzichtig gedrag (buitenshuis mondkapje dragen, mijden van druktes etc.) testte zij op 11 april positief. Met relatief milde verschijnselen, waarvan vooral het gebrek aan energie en vermoeidheid lastigheid in het dagelijks opleverde, en mij mantelzorg. Pas op 27 april testte zij weer negatief. Hoewel ik mij zelf niet echt fit voelde (nog steeds niet helemaal, eigenlijk) testte ik die hele periode negatief. Een coroschampschot toch? Toevallig of niet.... in de nacht van 12 op 13 april werd ik voor het eerst bezocht door duizelingen. Toen ik uit bed stapte om mijn nachtplasje te gaan doen begon de wereld serieus te draaien. Waarschijnlijk een gevalletje van positieduizeligheid c.q. draaiduizeligheid (BPPD): losgetrilde oorsteentjes in het binnenoor, zoiets. Die moet ik nog even terug trillen dan. Misschien tijdelijk wat lage bloeddruk. Drinkt Joep wel genoeg? Straks maar een biertje dan. Inmiddels heb ik wat minder last van het verschijnsel, maar het is nog niet weg. Wat nog niet weg is: de hooikoorts. Die begon in maart al de kop op te steken, en houdt nog steeds aan, sterker nog, ik heb er nu nog veel last van. Maar ja, gevoelig voor boompollen èn graspollen...

Biertje met Wibe (was met Geke begin mei een week op bezoek)

Vogelgriep

In Nederland schijnen we er tegen de100 miljoen kippen op na te houden (bron: CBS), in een dichtheid 6x het Europese gemiddelde. Niet zo gek dat de vogelgriep weer de kop opstak in de 'kippenbelt' in de Gelderse Vallei.

Volgens Marianne Koopmans is het  risico voor mens NU laag, maar niet 0. Het vogelgriepvirus is van het zgn. H5-type, potentieel gevaarlijk voor de mens. Tien jaar geleden kwam het alleen in China voor, nu ook volop in onze streken. Naarmate het virus meer circuleert neemt de kans op ook naar de mens overdraagbare mutaties toe. Dat schijnt in China al gebeurd te zijn. De verschijnselen lijken op die van ernstige COVID. Geen plezant vooruitzicht. 

En in Zuid-Afrika zijn alweer enkele nieuwe Covid-varianten ontdekt, nl. twee subvarianten van het omikron. Die schijnen wel iets besmettelijker te zijn, maar niet ziekmakender (bron: Nieuwsuur). Da's dan mazzel. Ook hier geldt dat de kans op het ontstaan van ziekmakender varianten groter wordt naarmate het virus breder en langer rondwaart. Dat dit ons bespaard moge blijven....Maar ja, het leven ziet er inmiddels, zeker in Nederland, weer heel erg uit als pre-corona, overal druk en onbekommerd. Het wachten is volgens de deskundigen op een nieuwe opleving van het virus, in de hoop dat er een beetje tegenop valt te boosteren. En dat die boosters ook bescherming bieden tegen eventuele nieuwe besmettelijker en/of ziekmakender varianten. Hier in Lucca zijn de mondkapjes nog niet uit het straatbeeld verdwenen.

Vijg is ontkiemd in de voet van Linde

Het gemoed

Als het moet, even praten over mijn gemoed, dan heb ik nog wel eens last van een wisselgemoed. Dat past op zich prima bij een 'montere misantroop' (zoals ik mezelf zie): de balans tussen glas halfvol en half leeg constant in beweging. Dipjes en topjes in regelmatige afwisseling, en er tussendoor 'gewoon' halfvol-half leeg (dat glas dus). Weinig aan de hand met die balans, normaal gesproken. De eerste maanden van het jaar kregen de wegzakkers echter de overhand. Mijn haren schoten nogal eens droef te moede.  

Meerdere  neerdrukkende zaken volgden elkaar in rap tempo op. Nogal wat (ernstig) zieken en overledenen onder vrienden, goeie ex-collega's, en in de muzieksector, generatiegenoten door de bank. Vlaming Arno zong het al: 'Tout le monde va mourir'. Hijzelf onlangs ook. Net als vakgenoten Gary Brooker, Mark Lanagan, Jan Rot en Henny Vrienten ('.. maar zeg u, u, u!). En ex-wereldkampioen wielrennen Harm Ottenbros natuurlijk, in 1969 vergiswereldkampioen bij de profs.

Vergis-wereldkampioen 1969 te Zolder (te veel stront tussen favorieten Eddy Mercks en Rik van Looy

Nou ja, beetje confronterend toch, mede mijn eigen geleidelijke fysieke aftakeling en lichte ongemakken en blessures in aanmerking genomen. 

ARNO Hintjes

Daarbovenop kwam het gewoel in de wereld, de oorlog momenteel voorop. Zoals vriend Bert opmerkte: 'De oorlog werpt een schaduw die je boos en leeg tegelijk maakt.' Wel goed dan dat Mc Donalds vertrekt uit Rusland: hun 850 filialen gaan in de verkoop, dat zal ze leren!! 

Door dat alles had ik de eerste vier maanden last van gebrekkige goesting & grinta als het om het fietsen ging. Ik heb dan ook heel wat kilometertjes minder afgetrappeld dan in eerdere jaren hier. Nu in mei, de mooiste maand, gaat het weer veel beter.

Ook in Lucca heerst de droogte: het water in de Serchio staat erg laag.

Een ander, en ook wel echt een nogal groot 'dingetje' betreft het klimaat. Wel fijn, dat mooie weer in Nederland en de productie van de zonnepanelen op ons dak, maar in India zijn er superhittegolven en in Oost-Afrika zorgt de grote droogte voor alweer een kolossale hongersnood. Ook bij ons in Nederland komen de droogtes vaker, en duren ze langer. Als zelfs de Zeeuwse akkers gaan stuiven....

In West-Europa hernamen de mensen post corona hun oude leven, gesymboliseerd door de overvolle Schiphollen. Doet me denken aan de 'Wet van Behoud van Ellende', uitgevonden door de 'Nederlandse Darwin' Chris van Leeuwen, mede grondlegger van het moderne natuurbeheer: 'Als je het ene doet, kan dat wel eens ten koste gaan van het andere'. Cruijjff had het kunnen zeggen.

Citaat van zijn collega Piet Schroevers, ecofilosoof/holist: 'Een economie die niet wortelt in de kansen die de natuur ons biedt, is gedoemd te verdwijnen' (bron: De Natuur als randvoorwaarde, 1984). Ik heb niet doorgeleerd in de economie, maar het lijkt me verstandig als de vaart der volkeren een halt wordt toegeroepen. Het lukt me niet om op dit punt erg gerust te zijn.

“Het gaat er (echter) om, een zonnige kijk op de dingen te houden, vandaag de dag.”, zoals een der bovenbazen (oliekeizer A.W. Steinhacker),  uit het verhaal Heer Bommel en de zonnige kijk terecht opmerkt. Daar probeer ik zo veel mogelijk gevolg aan te geven, en dat lukt al weer aardig.

Relaxen met de baas in het park

Prettige zaken voor het gemoed

In de eerste plaats natuurlijk deze wetenschap: 

'Eenvoudige^[3] lieden gaan ook in slechte tijden rustig slapen in de wetenschap dat hoogstaande figuren over hen waken.' (marten Toonder). -  Ik adviseer: blijf wakker! (mede onder verwijzing naar de zoveelste Rutte-blunder)

In het park (april)

Daar is op de keper beschouwd heel veel van. In de maanden april en mei is er ook het nodige om van te genieten. Mei is wel een heel mooie maand, langere namiddagen op het terras van Bar Martini, en in de avondschemering horen we vanuit ons huis geregeld de zang van de dwergooruil, voor mij als uiloloog bijzonder, want in Nederland hoor je hem eigenlijk nooit (al schijnt er nu in Lelysyad een exemplaar in de bosjes te baltsen en te zingen). Om maar wat te  noemen. En ja, de wilde kat is teruggekeerd in Regionaal Natuurpark Alpi Apuane, net boven Lucca. Vinnik ook leuk. 

Lucca tegen Mina: 'Verrek, waar zijn die hagedissen nu gebleven? Net zaten zer nog'... De Hop wilde er ook wel eens het fijne van weten.

Eerder al genoemd, samen met hondje Lucca hebben we het fijn hier. Dagelijks doen we div. wandelingen, de late middagwandeling eindigt altijd bij Bar Martini van Giulia. Daar treffen we mensen uit ons kwartier, Italianen en andere hier min of meer permanent wonende nationaliteiten van her en der, waaronder onze Vlaamse vrienden Kristel en Jan. Gezellig! In april en mei waren er ook vrienden uit Nederland over voor een kort verblijf. Heel fijne dagen met Ineke, Geke en Wibe, en met Anna en Wouter, in volgordevan aankomst. Uiteraard met hun lekker gegeten bij onze favorieten, zoals daar zijn Gigliola (waar vriend fietser Florenc werkt), La Norma van chef Carlo en uiteraard bij onze numero uno, Tambellini. 

Met Ineke bij La Norma

Met Wibe en Geke bij Pizzeria Mara Meo

..... en bij La Norma

Met Wout en Anna in de tuin van Ristorante Tambellini

Ook met onze vrienden van hier hebben we al vaker vork en mes gekruist, niet te vergeten het glas geheven.  Cristina, vrouw van Paladino (fietswinkel Chronò) wordt hierbij verheven tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau!!! Wegens het bij herhaling lekker koken voor ons. 

Lunch bij Giuly

Dat gaat evenzeer op voor barista Giulia van Bar Martini, die ons inmiddels al heel wat lekkere lunches heeft bereid.

                                                 

Zo, genoeg geluld, en gesmuld.... Tijd om te gaan fietsen, de calorieën dienen te worden verbrand. 

Fietsen

Over het geheel genomen is dat fietsen en dat verbranden nog te weinig gebeurd. De beenspieren werken niet alte best mee. Het lijkt wel alsof die beenspieren zeggen: 'me rug op!' na 25 jaar hockey, 25 jaar voetbal, al dat bergwandelen, en ja, inmiddels ook 40 jaar fietsen/wielrennen, onder meer over alle hoge cols in Frankrijk, Italië, Zwitserland en (deels) Oostenrijk. De conditie is eigen prima, het is de kracht die achteruit kachelt. Dat was ook het resultaat van mijn laatste SMA-test, vorig jaar.

Er moet op het punt van calo's verbranden nog wel een tandje bij, De daily intake aan calorieën moet naar beneden, naar de Aanvaardbare Dagelijkse Inname (ADI). Voor een betere balans. Een tandje eraf blijkt in de praktijk tòch tegen te vallen. Tsja, Italië, hè?

Op het terras bij Giulia

Niettemin heb ik inmiddels toch weer diverse aantrekkelijke ritjes gereden, ofwel alleen ofwel en in toenemende mate ook in groepjes. Mede dankzij het feit dat buitenlandse fietsers de weg naar Lucca ook weer een beetje weten te vinden na 2 jaren stand-still. Ik pik er maar eentje uit, een mooie rondrit over Montecarlo met zo'n internationaal samengestelde groep (It, B, Can, Sc, Nld), zie de foto hieronder.

Stop te Montecarlo

Nog een paar dan:

Heuvelen onder geurende Cipressen met Stuart en Cristiana was een fijn ritje.

 Ook leuk: Fietsen en Cultuur

         Eerste aflevering van Cicloclassica Puccini

                                         Met de Meschi's naar Pisa

Ondanks de wegversperringswegvalweg ook de Piccolo Mortirolo nog maar eens aan het palmares toegevoegd. Stuk van de weg was naar beneden geschoven, maar je kon er langs.

Halverwege de Piccolo Mortirolo, eindje verder een flink stuk van de weg de diepte in gevallen

Het mooiste wielermoment van de laatste tijd was de historische overwinning van Biniam Grmay in de 10e etappe van de Giro d' Italia, want de eerste zwarte Afrikaan ooit die een etappe wint in een grote ronde. Hij legde onze eigen Matje er net aan op in een machtige sprint lichtjes omhoog. Bij het ontkurken van de fles bubbeltjeswijn op het podium demarreerde de kurk met hoge snelheid, recht in zijn linkeroog. Tweemaal op één dag raak schieten, het is weinigen gegeven.

Lucca 2022

We blijven nog tot in de derde week van juni in Lucca, de 20e zijn we weer in Utrecht. Een pre-balans opmaken kan al wel. Bij onze alweer 11e periode kunnen we vaststellen dat we hier zeer vertrouwd zijn geraakt, zeg: aardig ingeburgerd, voorzover je daar van kan spreken. Een Italiaan word je nooit; ik ben tevreden met de kwalificatie 'semi-Lucchese'. 

De verrassing van de eerste jaren heeft natuurlijk plaats gemaakt voor het (tamelijk) gewone. Al verandert er zeker het een en ander in Lucca. Neem de komst van een vestiging van Ali Baba- streetfood op de plek waar tot voor kort een buurtwasserette zat. Breder: steeds meer winkels/gelegenheden waarmee men denkt de (massa)toerist te bedienen. Op de drukke rondweg om de oude stad, daarvan gescheiden door een brede grasvlakte (de spalti), en waar het gehalte aan ongezonde stoffen altijd veel te hoog is, evenals de snelheid van de auto's, zijn inmiddels bij alle voorheen met stoplichten uitgeruste kruispunten met de wegen uit de oude stad mooi aangeklede rotondes verrezen, verkeerstechnisch een hele verbetering, en ook veel mooier. Mmm, te lange zin eigenlijk. Dat krijg je met die bijzinnen.

            Jaarringen: in de loop van enkele decennia opgehoopte duivenpoep

Elders is er daarentegen nog veel leegstand, en dus verval. Een mooi voorbeeld is te zien aan het begin van de Via del Fosso,daar waar het water van buiten met veel geklater de oude stad binnenstroomt. Daar staat de ruïne van een voormalige papierfabriek. Aan de opgestapelde duivenpoep te zien zijn de activiteiten daar al héééél lang geleden tot een eind gekomen. Er waren enkele jaren geleden ideeën over het stichten van een hotel in deze bouwval. Maar ja, tussen droom en daad..... Mazzeltje voor de vele duiven: deze licht dangereuze fauna-elementen hebben in deze bouwval een mooi hotel gevonden. 

Ons onderkomen

                              We kijken in de r. van Borgo Gianotti waar we nu wonen

Het was erg jammer dat we niet in ons gerenoveerde appartement in de Via Michele Rosi terecht konden, wegens allerlei bouw- en leveringsproblemen. Voor tijdelijk kregen we een ander onderkomen in de drukke Via Fillungo, de centrale winkelstraat alwaar men zich slechts slenterend met hele kleine minipasjes voortbeweegt, ook de jongelui. Zoals signora R.V. ooit opmerkte: 'het slenteren is hier uitgevonden'; best irritant als je je in een wat normaler tempo wenst voort te bewegen. Al helemaal irritant nu de toeristen zich in die optocht mengen. Menig toerist kijkt niet waar ie loopt, maar loopt waar ie kijkt. De Via Fillungo, een straat om zo veel mogelijk te mijden (tenzij je een mooi overhemdje o.i.d. zoekt). 

Aan de andere kant zien we een voor Lucca vrij nieuw verschijnsel. Veel te snelle verkeersdeelnemers in het voetgangersgebiedafgeknepen, electrische stepjes en het door een crimineel verdienmode voortgedreven het etenthuisbezorggilde. Een gevolg van de toenemende gemakszakkerij, net als in NLD.

Citaat VK 20-5: Maar de welvarende Nederlander wil nu dat alle producten op maat naar hem toe worden gebracht: kleding, schoeisel en levensmiddelen. Liefst binnen tien minuten via flitsbezorging. De supermarkt zal in de toekomst even leeg worden als de kerk.

Begin februari werd duidelijk dat een terugverhuizing naar de Via Michele Rosi er deze periode niet meer van zou komen. We zijn verkast naar een t.o.v. de Via Fillungo prettiger gelegen en lichter appartement (met lift) net een paar honderd meter buiten de Muren. Met een klein dakterras. Daar zitten we onze tijd met plezier uit. 

 

Zit-/tv-/Blogtik-kamer

Het goede nieuws is dat we de volgende periode Lucca alweer hebben vastgelegd: vanaf 1 december a.s. gaan we d.v. alsnog naar ons vertrouwde appartement waar momenteel alleen nog wat afwerkdingetjes moeten gebeuren. In tegenstelling tot de meeste verhuur is de inrichting niet met zo goedkoop mogelijk IKEA-spul, maar van designkwaliteit.

Zie het peertje, daar komt nog een fatsoenlijke verlichting

Terras met uitzicht op Monte Serra en tuinencomplex

Fietsen langs Avane

Na het fietsen vaak een tukkie ('nana') met Lucca

Deze linde zegt: `Non mollo mai!` (Ik geeft het nooit op)

De Jasmijntjes

______________