G7, Back on the track, bezoek

     Mary-Anne in namiddagzon bij Bar Martini




Haardhoutkunst uit Canada (klik hier voor meer) - met dank aan Bert Stasse

Beleef de Lente

Vanochtend om 11.06 uur legde vrouwtje steenuil van Beleef de Lente - Winterswijk haar 3e ei. Er zijn helaas steeds storingen op de webcamlijn, maar gelukkig hebben we wel een screendump toen er wel beeld was. Hopelijk worden de technische problemen rap opgelost, want het is zeer de moeite qwaard om het broedproces op de voet te volgen, zeker als er eenmaal jongen zijn. Dat geldt overigens ook voor andere 8 soorten. Neem dus regelmatig een kijkje. Bij de bosuil zitten twee al grote jongen in de kast.

Terug op de Fiets

Op Tweede Paasdag kon ik dan eindelijk weer op de fiets, 2 1/2 week na de onzachte aanvaring met een auto. Eerst maar eens alleen in zoveel mogelijk vlak terrein (Knietest), de dag erna een fraai parkoers met het nodige klimwerk, samen met Bruno en Stuart. Veel nachtegalen onderweg. Bescheiden afstanden nog even. Volgende week kan ik hopelijk opschalen.

Met Bruno en Stuart op de Passo Lucese (let op mijn alternatieve fietsbril)

Bij de botsing is mijn fiets wonderlijk genoeg heel gebleven, op wat schade aan de remgrepen na. Met dank aan mijn valtechniek,zullen we maar zeggen. Dat is jammer,want nu zit er helaas geen nieuwe fiets in....  Op het eerste gezicht viel ook de schade aan het lichaam wel mee. In de loop der dagen verdwenen de zwellingen en blauwe zones op schouder, bovenarm, jukbeen, heup en knie. Met diepe gat in mijn rechterknie was het een wat ander verhaal. Slijmbeursontsteking en infectie vertraagden de genezing van de ook wel diepe wond. Nu, na twee dagen fietsen, geeft de wond nog steeds last, vandaar even een rustdag. Kunnen Mary-Anne en ik mooi de voorbereidingen treffen voor een waardige ontvangst van het nieuwe bezoek, morgen. 

Ruim twee weken alleen dromen

De man zonder zijn fiets

Schaderegeling

De eigenaar/chauffeur van de auto heeft alle schuld op zich genomen. Hij zag me bij het wegrijden gewoon over het hoofd. Dat staat ook opgetekend op het schadeformulier. Mijn fietsbril was wel naar de gallemiezen, benevens mijn shirt, en mijn rechterschoen beschadigd, en nog zo wat. Rechterkant van de goddelijke body beurs. all over. En inmiddels voor zo'n €150,- aan verbandmateriaal in de periode erna. In Italië schijnt het niet zo te werken dat de verzekering het dan netjes afhandelt. Kunnen ze ook niet, want het schadeformulier wordt doorgaans gewoon niet ingediend door betrokkenen. 

Nee, als je je recht wil halen behoeft dat de tussenkomst van een advocaat. Nu had advocaat/fietsvriend Claudio Palazzoni zich al meteen aangeboden om het voor mij te gaan regelen. Na een bezoekje aan zijn kantoor heeft hij de zaak nu onder handen. Geen idee wat er uitkomt of hoe lang dit gaat duren. Kon hij ook niet zeggen. Maar ik heb vertrouwen in een goede afloop. Vooruitlopend op de heb ik me alvast maar een nieuwe fietsbril aangeschaft bij Futurumshop. Ons bezoek brengt de bril morgen voor me mee uit Nederland..Moeten er hier nog glazen op sterkte in worden gemonteerd.

Il konto (culo) di Barto

Bezoek uit Nederland

Met het toeristenseizoen is ook het bezoekseizoen begonnen. Renato Gelato, Marijke en Silverfoxx

beten het spits af..  Bart D. kwam ook al voor een weekje over, speciaal om met mij uit fietsen te gaan. Pech, het was kort na mijn ongeluk. We reden een ritje samen, maar dat had ik kniegezien beter niet kunnen doen; de reactie van de gekwetste knie loog er niet om. Gelukkig voor Bart kon hij de overige dagen toch mooi op pad met uiteenlopende gezelschapjes uit de gelederen van Team Chronò Internazionale (the best there is for (race)bikerenting and -tours in Lucca). Gezien het feit dat er ook buiten het fietsen om nog een leven is was het voor de rest weer uitermate gezellig om gedrieën op te trekken.

Cristiana, Bart, Paladino en Gabriele

Morgen arriveert het Huizen-genootschap van vier, over onze Luccajaren trouwe bezoekers. Even wat wijn bijkopen dus vandaag. Ook zij verblijven in B&B La Gemma, bij ons om de hoek. We zien uit naar hun komst, Dat, uitkijken naar, deden we ook zeer naar het bezoek dat vorige week zou komen. Dat moest helaas vlak voor vertrek om dwingende redenen worden gecancelled. Ja, het leven kan elk moment een andere wending nemen...  Hopelijk kunnen de overige geplande bezoeken wel doorgang vinden.

Lekker eten..

Trump geroosterd bij Ristorante Giglio (prima restaurant en uitstekende keuken, zoals u ziet, ook vegetarisch mogelijk)

Zeker met bezoek permitteren we ons nog wel eens een bezoekje aan een restaurant. Alles met mate, maar toch. Denk niet dat we hier ons hoofd moeten pijnigen over de vraag of het Vietnamees Ethiopisch, Frans o.i.d. warm eten moet zijn. De keuze is Italiaans of Italiaans. Maar binnen dit enkelvoudige thema bestaat de nodige variatie. Het kan eenvoudig, het kan ook iets byzonderderder. Een goede pizza is hier ook heel best te scoren, maar dat doen we bij tamelijk hoge uitzondering. Bijvoorbeeld morgenavond met het nieuwe bezoek. Omdat zij het willen.

Ik heb al vaker onze favorieten onder de eetgelegenheden gemeld (Ammodonostro, Giglio, Gli Orti di Elisa, Buca di Sant' Antonio (mooie historie, ietsje duurder, fraaie ambiance), La Norma, Da Pasquale, Da Gigi, Da Giulio, .... ). 

Olie van Renzo, wijntje, water, Mary-Anne, 3 soorten asperges

En vooral niet te vergeten Ristorante Tambellini, net buiten Lucca. Ook daar gaan we met het nieuwe bezoek naar toe. Maar we waren er onlangs ook al. Op lunch in de tuin. Heerlijk, en, want, maar ook uitermate relaxt.

Met Manuela, chef de cuisine

Best kans dat er binnenkort nog restaurants aan dit rijtje moeten worden toegevoegd, want samen met Giulia (Bar Martini) en haar Luca gaan we nog op onderzoek terzake uit.

Paaslunch

Lekker eten, dat deden we ook tijdens de paaslunch bij de familie Meschi thuis. We waren er te gast samen met Vlamingen Jan en Kristel, mensen met een groot wielerhart. Bij elkaar dus een sterk fietsminded gezelschap, al geldt dat (nog) niet voor zonen Davide en Carlo. Cristina zorgde voor een werkelijk heerlijke en uitgebreide, ja feestelijke maaltijd. Mille grazie, Cri! Daar was natuurlijk ook iets te drinken bij, water onder andere. Na de lunch was het gezamenlijk Amstel Gold Race kijken geblazen. Wat een kerel, winnaar Gilbert. Valt, sluit weer aan, forceert de beslissende ontsnapping en verslaat zijn enig overgebleven concurrent in een fantastische spurt. Het wordt ongelooflijk als je weet dat hij bij die valpartij een scheurtje in een van zijn nieren opliep, en bij de dopingcontrole bloed plaste. 

Kristel pakt paasei uit onder toeziend oog Cristina

Amstel kijken bij Meschi

G7 in Lucca

Het zal veel lezers wellicht zijn ontgaan, maar vorige week was hier een tweedaagse bijeenkomst van de G7-ministers van Buitenlandse Zaken. Lucca is dezer dagen de navel van een gek geworden wereld, zo stond in de krant te lezen. Nou, dat hebben wij Lucchesi geweten. De helft van de binnenstad was hermetisch afgesloten en er waren zo'n 1000 politieagenten op de been voor de beveiliging van een en ander, de eigen beveiligingscrews van de delegaties nog uitgesloten. 

Onder de inwoners was behoorlijk wat chagrijn, vooral bij de winkeliers in het 'getroffen' gebied in het centrum; hun winkels bleven noodgedwongen 3 dagen dicht. Meer in het algemeen werd vaak de vraag gesteld: wat heeft Lucca hier eigenlijk aan? Alle delegaties verbleven immers in enkele luxueuse hotels aan de kust, in Viareggio en in Forte dei Marmi respectievelijk. Het antwoord van de autoriteiten: Lucca was toch maar mooi een paar dagen de navel van de wereld.

En waarover spraken zij? Over hoe het moslimterrorisme te bekampen en over een gezamenlijke opstelling jegens Syrië. een standpunt dat de Amerikaanse minister maar meteen in Moskou moest gaan melden. Ik heb begrepen dat ze er ginder niet erg van onder de indruk waren... En zo gaat het desastreuze geweld in Syrië zeker nog weer een tijd door... 

Er werd ook nog een beetje geknokt. Ongeveer 400 mensen waren bijeen voor een anti-G7 demonstratie. Motto van de dag: tegen de moordenaars die met elkaar maar geen einde aan het geweld konden maken. De manifestanti hadden geen toestemming om hun zegje in het centrum te doen. Toch waagde een deel van de groep nog een 'aanval op het centrum', zoals het in wat grote woorden in de krant werd verwoord. En wel bij 'onze'poort, de Porta San Jacopo aan het eind van de straat. De foto hierboven maakte ik van bovenaf, op de Muren. Daar stootten ze op een dubbele rij ME-ers. De confrontatie wachtte om te gebeuren. Binnen 1 minuut en 20 seconden was het plet beslecht. Vier gewonden, drie arrestaties. En de rust keerde weer.

 

Tenslotte. Mag ik het zeggen? Ik zeg het: Heel erg: Marianne Zwagerman....... wat een kakelkip is dat!

Lucca lente

        Prachtige outfit 2017 Team Chronò

Lente

Deze week waren ze weer terug: o.a. de hop, de koekoek, de huiszwaluwen bij ons in de straat en de gierzwaluwen boven de stad. Ik heb het over vogels.Even noteren voor volgend jaar: die gierzwaluwen waren er op 1 april, net als trouwens het eerste ei bij het Dongense paartje steenuil bij Beleef de Lente. Aan de vroege kant. Prachtige vogel trouwens, die hop.
De hop dus, verschijnt ook wel eens in Nederland, maar blijft bij ons een zeldzaamheid.

Het is lente, of beter: bijna Pasen,.. dat betekent dat het ook gedaan is met de rust in de stad, de toeristenbussen en de rolkofferbrigade hebben zich weer gemeld. Met alle drukte van dien in de stad. Het is echt oppassen geblazen met de links en rechts wegspringende toerist naar weer een andere etalage. Dit jaar zijn er weer meer ijswinkels en ketenwinkels bijgekomen in de beroemde Via Fillungo, dè centrale staart en ontmoetingsplek in Lucca, tot voor kort met louter kwaliteitswinkels gestoffeerd. Geleidelijk verdwijnen die meer authentieke, vaak historische winkels uit het straatbeeld. Jammer, maar dat is kennelijk wat de Homo rolkofferiensis, een nieuwe ondersoort van de Homo sapiens, wenst. En de economie van Lucca is er intussen meer en meer vafhankelijk van, van die toerist. Diens wil lijkt wet. Ik las laatst dat de huidige europese mens nog altijd 2-4% van het DNA gemeen heeft met de Neanderthalers. Zou best kunnen kloppen.

          Stuart Berry (Team Chronò) - op de weg terug naar Lucca

Met Team Chronò Internazionale heb ik inmiddels alweer tientallen ritjes gemaakt, sommige in stand 'tamelijk relaxt', andere van de behoorlijk zeer pittige Pizzorne, Monte Serra). Volgende keer wat meer info terzake, nu eerst wat anders. Het is wat het is, en daar gaat het om. Leven is leven, en je moet er door heen, ook als je eens valt.

Gelato en Foxx op de Passo Luccese

Vallen, het hoort erbij...



Het was toch al weer 23 jaar geleden dat ik nog eens gevallen ben met de fiets. Het werd dus wel weer de hoogste tijd dat het me nog eens zou gebeuren. Jongstleden donderdag was het dan eindelijk zover. Dank zij die valpartij in de vorige eeuw kon ik o.a. een zware hersenschudding en een gebroken sleutelbeen op mijn palmares bijschrijven. En een sabbatical van een half jaar. Want het herstel verliep niet helemaal voorspoedig. Destijds reed ik nog wel eens zonder helm, dat is nadien nooit meer gebeurd.
Dat je met helm op geen risico meer loopt op vallen en beschadiging, dat klopt niet, zoals antihelmdragers zeggen... . Mij lijkt het geen argument om geen helm te dragen. Het werd deze week maar weer eens bewezen dat een ongeluk in een klein hoekje zit. De feiten vonden plaats op het eind van een mooi ritje met 7. Daaronder ook de heren Renato Gelato en SilverFoxx uit Utrecht, fameuze corridori, en onze eerste gasten van het jaar.

Passage Fondagno: boven Gabriele (It) en Frank (Den), onder Inez en Erik (Nld)

 Gelato op de Aquilea-klim, in de ramstand,zoals altijd, weet je wel?

We waren bezig aan de laatste afdaling, vanaf Aquilea, prachtige uitzichten.  Het ging over een smalle weg goed naar beneden, links een rotsachtig talud, rechts enkele huizen met er naast en erachter olijfgaarden. Vanuit de corte van een van die huizen zag ik een autootje de weg op komen. Zoals hier in de wijde omgeving vrij gebruikelijk zette de chauffeur zijn auto alvast met de neus op de weg. Het gebeurt hier ook volop op de uitvalswegen van de stad. Voor het naderende verkeer lastig omdat er toch om het obstakel heen moet worden gemanoevreerd; voor de chauffeur het voordeel dat hij/zij beter kan zien of hij/zij kan vertrekken. Voorbereid op dit soort situaties als ik ben dacht ik ruim voorlangs te kunnen passeren. Dat was buiten de chauffeur gerekend, want die zette de auto midden op de weg. Ik was al zeer dicht genaderd en kon er niet meer langs. Het schuine talud induiken was ook geen optie, ook al gezien het het rotsachtige karakter ervan. Kortom, het ging van 'kabang'. Toch net nog een beetje voorlangs, maar ook weer niet helemaal: met rechterkant op/tegen de auto, het is me wat. En vervolgens een duik op het asfalt. Kostte me niet meer dan 1,5 seconde, schat ik.



Ambulance, ziekenhuis, de schade

Elk nadeel hep se voordeel, u weet wel. Want aldus kon ik kennis maken met een nog onbekend aspect van het leven hier, namelijk de medische verzorging. Al leek de impact op het lichaam niet te groot, het leek toch verstandig de ambulance op te roepen. Met name mijn jukbeen baarde me enige zorgen. We hoorden hem al van verre komen, joehoe joehoe, om met Henk Elsink te spreken. Geen idee wat betreft de kleur ogen der 4 (vier!) verzorgenden die uit de ambulance sprongen met als enige doel mij te redden.Vakkundig werd het protocol gevolgd. Nekbrace, reacties controleren etc., hup op de brancard, stevig vastsnoeren en opladen. Met zijn vieren dus. De hele weg naar het (nieuwe) ziekenhuis in Lucca hoorde ik de sirenes, terwijl ik werd ondervraagd over het een en over het ander.
Eenmaal aangekomen volgde voornamelijk wachten; ik had ook de code groen aan mijn arm hangen: geen kritiek geval. Het duurde in totaal 4 uur vooraleer ik weer weg mocht. Met dank aan Renato en Marijke die me kwamen ophalen. Maar intussen had ik wel een volledige check up gekregen: inwendige organen, ruggengraat, nek, X-rays hoofd en de gekwetste gewrichten ter rechter zijde. Ik moet zeggen: alles verliep bijzonder professioneel, dus ookvriendelijk. Ik kreeg wel het idee dat het goed uitkwam dat we ons gewoon in het Italiaans konden verstaan. Uiteindelijk viel de schade mee, zoals al wel verwacht. Een beeld:

Het knietje, daar heb ik momenteel nog het meest last van. Morgen, maandag, maar eens een testritje uitvoeren. Op mijn fiets die behoudens aan de remgrepen geen averij heeft opgelopen. Fietsbril is wel behoorlijk naar de gallemiezen. Jammer wel, dat die fiets niet total loss is, daar gaat mijn door de verzekering van de automobilist gefinancierde Pinarello Dogma.

Lente, ja, die is begonnen

Aan vele lokale corridori die we hier tegen komen, zou je dat niet meteen zeggen. Ook Renato en Foxx verbaasden zich over het feit dat velen nog in het lang op de fiets zitten, compleet met een wolletje over mond en neus, ook al is het meer dan 20 graden. Ik krijg ook commentaar als ik kortgemouwd bar of bakkerswinkel binnen kom.

Maar in meerderheid geloven ze ook hier wel dat de winter voorbij is. Meer terrassen buiten, en dit weekend was er de jaarlijkse fleurige manifestatie Verde Mura, een soortement alles voor de tuin-markt. Voor de Italianen hoort daar ook eten en iets te drinken bij. Kijk, dat is talking business. En trouwens ook heel gezellig. Als bejaarden genoten Mary-Anne en ik een welverdiende korting op de entrée.

Wij vinden het altijd weer leuk om hier een paar uurtjes rond te stappen. En elk jaar vinden we het jammer dat we die schitterende tuintafel niet kunnen kopen. 

Gelukkig, toch nog een foto van Mary-Anne

                                                     Artichokken genoeg

Houtkunst

Met Mary-Anne op de Verde Mura- één foto is wel wat weinig....

Tot slotsom

Met Erik, René en Marijke (la fiamma di Renato) beleefden we deze week ons eerste bezoek. De kop is er wat betreft af, dinsdag verwelkomen we onze volgende gast alweer. Tot ons vertrek in juni is het wel aardig vol. Was ook weer erg leuk met dit gezelschap, maar m.n.voor M-A zeker wel een inspanning. Maar hoe ook, we hebben een aantal keer lekker gegeten, hier, daar en elders, zoals bij onze (Rene's, M-A's en mijn) vriend Antonio van Ristorante Castello, in inderdaad Castello, een gehucht in de heuvels ten noordwesten van Lucca. En we hebben lekker gefietst, ook al was ik enkele dagen onthand. 

Renato e fiamma voor onze stamkroeg van Giulia

Met dank aan Wim Daniels sluit ik af:

Only he said he loved her
He only said he loved her
He said only he loved her
He said he only loved her
He said he loved her only
He said he loved only her
He said he only loved her

Reacties/Vragen welkom

Oh ja, er moet altijd een Gaul-fotootje bij:

Pauze in Pietrasanta, kunststadje