De Klim naar Gombitelli en de Wielosofie

(Arthur van Amerongen, column 14 januari):

'Ik lijd gewoon aan vergankelijkheidspijn. 
Want het leven is als een rol toiletpapier: 
hoe dichter je bij het einde komt, hoe sneller het gaat.'

Jules Deelder zei het iets anders: 'Hoe langer je leeft, hoe korter het duurt'

__________

De Klim naar Gombitelli

Het werd hoog tijd om de klim naar Gombitelli, een van mijn favoriete, weer eens te doen. Een test. Hoe makkelijk of moeilijk zou ik daar nu boven komen?  Want ja, voetbalgrootheid Robbie Rensenbrink (komt hij in de voetbalHemel of vanwege dat schot op de paal wellicht eerst in het Vagevuur?) overleed onlangs op de leeftijd van 72 jaar, zelf krijg ik dit jaar rugnummer 71 opgespeld, en mijn 'medische tussenjaar' 2019 doet zich nog altijd gevoelen; in verband met het gefiets zijn het vooral vermoeidheid en gebrek aan kracht waar ik wat last van heb. 
Daarom niet getreurd, natuurlijk. Tiriamo avanti! , niewaar? Ik geniet nog altijd immens van mijn escapades op het velooke. Vooral werken aan het herstel van een degelijke basis is momenteel het parool, het is nog pas januari.

Zondag jl. was het zover. Een ritje met een opbouw. Vlakke aanloop, een inklimmertje over Monte Pitoro (4,5 km) en dan, gebruikmakend van de korte afzink op de SP1, in vliegende vaart de klim naar Gombitelli op, de eerste honderd meters zijn gratis. Dan ben je op het punt 'where hell begins'. Nog bijna 8 km te gaan. Valt wel mee hoor, met die hel, maar er moet wèl gewerkt worden. 

Nee, het valt heel niet mee.... (op  deze manier)

Het gaat goed omhoog, maar ik vind het een prachtige klim. Veel gefluit van vogels, zo vroeg in het jaar. Wie weet stoot ik wel op troep wilde zwijnen, of staat er ergens een wolf die het op mijn kuiten heeft voorzien achter een haarspeld op de smalle weg op mij te wachten. Want ja, ze zijn present, en het is uiterst rustig, geen kip te zien, laat staan een renner. Helaas, zoölogisch gezien blijft het rustig. 

Zoals wel meer klims in de regio is ook die naar Gombitelli nogal onregelmatig, Dat maakt het lastig om een steady ritme aan te houden. Gemiddeld bedraagt de stijging 6% of daaromtrent. Heel regelmatig stukjes tussen 7 en 10, tot zelfs 15%. Maar ook wat aan 2 à 3 % tot zelfs een kort daalklimmetje. Om even 'op oew eige' te komen, Mijn vitesse ligt niet al te hoog, maar het vordert, en ik geniet. Ik slinger van bocht naar haarspeld. Dan komt het eerste huis in beeld, ik nader Gombitelli. En ja hoor, nog een bocht om, et voilà: Daar zien we het plaatsje liggen, fraai tegen de heuvel aangeplakt. 

Zicht op Gombitelli

Daar moet het heen, en dan bovenlangs naar rechts verder. Eenmaal tussen de huizen moet ik nog twee behoorlijk steile bochten nemen, langs de beroemde worstfabriek (Salumificio) van Cerù (kan nog net voor flexitariërs),  en langs het gelijknamige hotel (?)-restaurant (met schitterend terras, uitzicht op zee!).

Hier ben je echter nog niet boven. Dat is pas zover als je je tot boven het plaatsje hebt geslingerd, ongeveer ter hoogte van het huis van een bekende, zal ik maar zeggen. . 

Ging het nu makkelijk of moeilijk, de vraag aan het begin van dit stukje. Ben ik nu tevreden? Nee en ja. Duidelijk dat ik heb ingeleverd, maar ik kom toch redelijk probleemloos door de klimkilometers. En tsja, zwaar getalenteerd op dit vlak ben ik ook niet, ik ben nu eenmaal geen Marco Pantani. de tragische Elephantino (come lui nessuno mai!), de begenadigde klimmer.. Op 13 januari jl. zou hij 50 jaar zijn geworden. De klimbenen van Pantani, had ik maar één zo'n been.....

Maar ik moet verder. Het is nog even relaxt falso piano doorrijden richting splitsing: rechtsaf ga je de afdaling in over Fibbiano en Castello, terug naar Lucca. Ik vervolg echter mijn weg richting Passo del Lucese. Daar begint de lange afdaling. Oppassen, de zon dringt hier in dit jaargetij nog niet door, veel natte blaadjes in de haarspelden op de weg. Beter niet remmen, of, indien echt nodig, dat een beetje bekeken doen. In een van die natte bochten ben ik al eens onderuit gegaan, geslipt over een pakketje bevoren bladeren. Gelukkig nu geen ijzig gedoe, ook in de schaduw is het zeer ruim boven het vriespunt. Eenmaal de haarspelden voorbij kan ik lekker doorhalen tot aan de 'grote weg', terug naar Lucca.. 

Wandelen langs Acquedotto Nottolini naar Vorno

Weer thuis blijken Mary-Anne en Lucca ook net terug van hun lange wandeling (NB.een andere dan op de foto). Joep beetje moe, Lucca beetje moe. Het volgende pogrammapunt is buiten discussie: uurtje relax voor 2.

Mijn rust pakken, samen met het baasje

De Wielosoof

De geest moet waaien, merkte dichter Johnny de Selfkicker ooit op. Dat kan perfect op de fiets. Wel blijven opletten, natuurlijk. Vaak komen er mooie gedachten in me op tijdens zo'n lange klim, ik zit op de fiets en plots is daar een idee, zoiets. Het komt waarachtig soms dicht bij filosoferen! Nou, nou... Maar zie het allemaal maar eens te onthouden, zonder pen en papier. De (zogenaamd) diepere gedachten lijken in de afdaling voor een groot deel weer te vervluchtigen. 

Nee, dan Guillaume Martin, de bij het Franse Cofidis fietsende prof. En geen slechte: hij eindigde 12e in de Tour de France van 2019. Meneer is tevens filosoof, een ongekende combinatie. Hij schreef Socrates op de Fiets - de Tour de France der filosofen. De Nederlandse vertaling verschijnt op 29 maart a.s. bij Uitgeverij Balans. Staat op de bucketlist. Uit het persbericht van de uitgeverij: 'Op de fiets, zo wordt al snel duidelijk, verandert ons besef van tijd en ruimte en neemt contemplatie andere wegen dan we gewend zijn. Zo kan het gebeuren dat Heidegger in een greppel terechtkomt, Socrates de kop van het peloton overneemt en Sartre de Franse ploeg coacht. Een ding is duidelijk: fysieke topprestaties hoeven niet in strijd te zijn met intellectuele activiteiten.' 

Socrates is de kopman van de Griekse nationale ploeg, hij kan rekenen op zijn meesterknechten Plato en Aristoteles. Sterk team, een soort Ineos. Ben erg benieuwd hoe het verhaal verder loopt, en of er nog wielosofische hoogstandjes zijn te bewonderen.

Filosofen en sport, waar hebben we dat meer gezien? Er is een geweldige sketch van Monty Python, een voetbalinterland, waarin de Griekse filosofen het opnemen tegen hun Duitse collega's. We zien de grote denkers al mijmerend en argumenterend over het veld dalen, terwijl de bal onaangeroerd op de middenstip blijft liggen, buitengewoon spannend...... Kijkt u zelf maar..  

Strandnieuws

Het is nog lang geen zomer, maar het goede nieuws lacht ons al tegemoet! Voor de heren onder ons dan.... Volgens de Gazzettino di Sicilia is een sixpack uit de mode. Dat komt door de vrouwtjes. Een van de 5 redenen: als de man zijn buik laat staan accepteert de vrouw haar eigen lichaam meer (en hoeven ze niet louter slablaadjes te kauwen). Het mag dus afgelopen zijn met dat moeizame gedraaf en gefiets, heren. Tenminste, als u in de smaak wil vallen bij de vrouwtjes

Wandelen over le Mura van Lucca

Om over na te denken:

- 80% van de in Nederland geproduceerde drugs gaat naar het buitenland

- 80% van de Nederlandse landbouwproducten gaat naar het buitenland

Tot slot

Dit verhaal is lang genoeg. Diverse onderwerpen verhuizen naar het volgend blog. Er is genoeg interessants aan de hand, en er is genoeg wat zorgen baart of diepe ergernis oproept. Om maar wat te noemen: de toeslagenmaffia bij de Belastingdienst. pure horror. En dan waren er nòg mensen die meenden dat de slachtoffers het er wel zelf naar gemaakt zouden hebben. Nee, uit overtrokken beheerszucht zogenaamd rationeel diverse data koppelen en algoritmes het werk laten doen, het is de hel. En, zo valt te vrezen, meer en meer de toekomst.

Over Sardientjes kom ik (ook) nog wel te spreken. Goed mogelijk dat deze beweging eindelijk de politiek in Italië in de goede richting gaat duwen.  

Aldus: tot de volgende keer!

Over (het) leven

  

  

Mathieu van der Poel, de nieuwe Marcel Kittel: met Alpecinshampoo zit mijn haar altijd goed

9 januari 2020

                          Fuck off met je vuurwerk!

Kerst en Nieuw

Zo! Het feestgedruis is weer voorbij. Wat een zaligheid, de kerst/ny-periode hier. Knallen bleef hier in Lucca in tegenstelling tot in Nederland beperkt tot de uurtjes rondom de jaarwisseling, en dan voornamelijk op een paar aangeduide locaties. Ook qua zwaarte won Nederland met 10-0 van Italië. Hier niks van ravage, zwaargewonden en wantoestanden als hulpverleners bekogelen met gevaarlijke zooi; het bleef gewoon gezelllig. Niettemin ging hondje Lucca,getraumatiseerd als ze al was van het geknal in Utrecht rillend de eerste nacht van het nieuwe jaar in. Dus de vuurwerkellende ontvluchten is niet helemaal gelukt. Overigens,als je dat in Nederland denkt te doen door een paar dagen in een huisje op de Veluwe te gaan zitten ben je ook nergens zeker van. Ik las dat een familie vuurwerkrefugees en hun hond op zo'n gegarandeerd rustig huisjesterrein tegen middernacht onaangenaam werden verrast door hun buren die evengoed meenden aldaar het nieuwe jaar met een hoop geknal te moeten inluiden. Tsja, aan nullen en enen geen gebrek in Nederland. Of ze hier zeggen: aan ignoranti. Ik ben het met die steenuil van hierboven eens: Fuck off met je vuurwerk! De petitie is getekend, nu nog een beetje politieke lef. Bij CDA en VVD met name...Niet toevallig vind je binnen die partijen ook veel klimaatontkennergekkies. Lees DIT boomers!! ('Strijd tegen klimaatcrisis hadzin toen die nog te winnen was').

Overigens hoeven we in januari niet te vasten, want we hebben heel normaal gegeten en gedronken, verre van gevroten en gezopen.

                                       Piazza del Giglio in kerstsfeer

De eerste maand

We zitten hier alweer een maand. Het mag dan op de dag van onze aankomst nogal nat zijn geweest, daarna hebben we louter zonovergoten dagen genoten. Temperatuur overdag altijd boven 10 graden, geregeld boven 15 ook. En dus voltrok een groot.deel van onze tijd zich fuori casa. Anders gezegd:het was goed van wandelen en fietsen. 

Op de non-bicidays wandelen we met hondje Lucca een eind weg. Op bicidays doet M-A dat in haar eentje. Vaak gaat het naar het park bij de rivier de Serchio waar ze (Lucca) lekker kan rossen met haar soortgenoten, of bijvoorbeeld, zoals met Driekoningen (hier: Befana) naar Monte San Quirico  aan de overkant van de rivier. Heerlijke lichte lunch bij Pane & Marmellata als break aldaar.

                  Doorheen M. S. Quirico, langs de herinneringspaaltjes gevallenen 1e W.O.

Het dagelijks leven hier ziet er tamelijk overzichtelijk uit. Relaxt is wel het kernwoord, het tempoligt niet hoog. Behoorlijk mindfull, zal ik maar zeggen. Het is wel vooral Lucca die het ritme bepaalt. Ze is erg levendig en wil graag naar buiten. En ja, er moet natuurlijk ook gekakt worden. Het moeten kakken doet zich voor het eerst voor tegen achten in de morgen. Dan mag ik haar uitlaten, M-A ligt dan nog te knorren. De tweede, langere shift,(minimaal ca. 1,5 uur) is meestal voor Mary-Anne; ik ga  mee op dagen dat ik niet fiets. Nou ja, enzovoort, ik bespaar jullie de verdere details van onze routines..
Elke dag ben ik al bij al goed in beweging. Maar we zitten ook geregeld, met name 'savonds om DWDD en het nieuws te kijken. Niet dat we daar per se vrolijker van worden.Soms is TV kijken wel goed voo mijn gemoed. Op de vroege zondagavond wil ik me nog wel eens verlustigen in het kijken naar met gelukzalig gezang omgeven kerkdiensten, uitgezonden door de EO. Prachtige teksten, zoals: 'Leid ons op Uw tijd in Uw Heerlijkheid' en 'Uw waarheid heeft noch paal noch perk'. Wat een overgave klinkt daar uit oude en jonge gereformaarde kelen!

                                        Met Cor en Liesbeth in 2018 in de 'corte' van Tambellini

Het mooie is wel dat we Lucca overal mee naar toe kunnen nemen, zoals naar een van onze favoriete eetgelegenheden Tambellini in Sant' Alessio, aan de andere kant van de rivier. We zijn er al weer een keer geweest, en het was weer bijzonder lekker.

         Omslag Menukaart (gemaakt door cheffin Manuela)

Vast punt in de dag is het bezoek aan Bar Martini van Giulia, waar we einde middag ook veel buurtbewoners, waaronder ook een aantal buurthondjes ontmoeten. Echt de stambar van ons alledrie..

                              Giulia, nog met nekbrace na haar valpartij begin november

Fietsen

Intussen heb ik ook al weer de nodige ritjes op mijn Pina gemaakt, en dat slechts een enkele keer alleen. Het is dan ook prachtig fietsweer, stralende zon, de laatste 2 weken wel in samenhang met frisse nachten met temperaturen soms even onder nul. Dat is wel uitkijken voor gladderigheid, zeker als je vroeg op pad gaat. Vertrekken doen we daarom meestal tegen of omstreeks het middaguur, en de ritten zijn vooralsnog van bescheiden lengte, maar er is doorgaans wel wat aan klimmetjes te overwinnen. Geleidelijk zullen omvang en intensiteit toenemen. Heel mooi in ieder gaval dat het allemaal weer kan na mijn medische tussenjaar.

                                  Ritje ter ere van Fausto Coppi




    Bij de in november j.l. gesneuvelde, 800 jaar oude steeneik van Montemagno



                                   Daar ligt ie dan, hopelijk was zijn leven zinvol?

                Wat een ellende GIRO 5215 Rode Kruis voor de mensen, en zie HIER voor                          doneren voor de natuur. Ik zeg: DOEN!!

Ouder worden

Hoe ouder je wordt hoe meer je op je zelf gaat lijken. Naar het schijnt. Zeggen ze. Ik ben nu 70, volgens sommigen het nieuwe 50. I wonder..... Laat ik maar doen alsof ik dat ben dan, 70.  Wanneer moet ik dat anders doen dan? Zeker en vast voel ik de tijd in mij verschuiven. Of ik nu dan meer op mezelf lijk dan pak hem beet 10 jaar geleden....daar moet ik nog eens over doordenken. Komen er tegenwoordig wellicht meer dan vroeger twee zielen in mij naar voren? En lijk ik daarmee wat meer op mezelf? Ik denk het. Want het zat er altijd al wel,die dubbele ziel. Je ziet het ook wel in mijn motto voor deze blogs: 'Leven is leven, en je moet er doorheen.' 

Er is een ziel die gevoelig is voor de kommer en kwel in deze wereld. Daar is heel veel van, meer dan een individu kan (ver)dragen. De haren schieten je geregeld droef te moede. Dat kan heel neerdrukkend zijn, somberte opwekken. De andere ziel zegt: het leven is mooi maar je moet het zien. De kunst is om het ongeluk zo veel mogelijk buiten de deur te houden, zei de gekende filosoof Schopie. 

In dit verband ben ik benieuwd wat de nieuwe gespreksreeks van Fokke Obbema in de Volkskrant over de vraag: 'Wat is voor U een zinvol leven?' aan ideeën gaat opleveren. Het eerste gesprek met Vlaamse filosoof Katrien Schaubroeck ('Hoe je iets doet, is belangrijker dan wat je doet') was alvast de moeite waard.


                                     Ouder worden en verval

Jammer dat Jules Deelder niet meer onder ons is. Want die wist in ieder geval het antwoord op die andere vraag: Wat is de zin van het leven? Volgens wijlen de dichter: de zin van het leven is dat we vergaan. Voor mij ligt de zin van het leven in de voortplanting, het doorgeven van je genen. Op dat vlak heb ik jammerlijk gefaald. Voor zover bekend. Voor mij komt het er dus op neer mijn zin in het leven te behouden, of, zo u wilt: zin in het overleven. mede geïnspireeerd op wat vriend Schopie daarover heeft gezegd. De balans vinden valt niet altijd mee. Geen wonder, het is geen toestand, maar een streven.   Ik heb weer niks met wat de EO-zangers over hùn worsteling zongen: 'In de woestenij, Heer, blijf ons nabij'. Je staat er toch zelf voor. Zelf probeer ik het te regelen met genieten (natuu, fietsen,tal van kleine dingen), onderhouden van vriendschappelijke relaties.en nieuwsgierig blijven. O.a. De dagscores op deze punten zijn uiteraard divers, en daarmee ook de balanseindscore. En dat is maar heel normaal.

Kamagurka in De Groene: dopingtest

Top 5 Favoriete Vogels

1. Gestoorde fuut
2. Werkuil
3. Schijtlijster
4. Thuisfluiter
5. Geilgors