Lucca en de rest van de wereld leven weer op (maar het hort en stoot nog)

Zwarten kennen de wereld van de zwarten, èn van de witten. witten kennen allleen de wereld van de witten (Stephan Sanders)


________________




















De Serchio onderlangs Monte San Quirico


31 mei 2020




Ergens wel jammer dat er een eind is gekomen aan de superstrenge lockdown zoals we die hier in Lucca mochten genieten. We mochten zo'n 10 weken lang niet naar buiten, echter alleen voor iets dringends, en dan heel erg kort en zo dichtbij mogelijk. In de praktijk betekende dat alleen het hondje laten kakken (om de hoek) en voor een boodschap (om de andere hoek). Het was dus uitermate rustig op straat, en van ons riante terras was ook geen verkeer te horen. Slechts een keur aan vogels doorkliefden de schone lucht en deden van zich horen.

De cafés zijn weer open, met restricties w.b. aantal bezoekers en onderlinge afstand

Inmiddels is met het loslaten van de meeste van de maatregelen de lucht weer wat minder schoon, en de drukte op straat weer grotendeels terug. Gedaabn met de rust. De meeste winkels, bars en restaurants zijn weer open. Alleen de hordes toeristen (en de rolkoffers) ontbreken. Dat scheelt heel veel slokken op de borrel. Lucca is weer van zichzelf. Het is een zegen voor sfeer en beleving, maar een ramp voor de neringdoenden en de van hen afhankelijken, de hordes werknemers met kleine contracten. Er is wel staatssteun, maar beperkt. En wat erger is...... door de bureaucratie hebben velen de toegezegde steun voor de maand maart nog niet binnen. Hoe ook... de economische gevolgen van de Coronarisis zijn ook hier in Italië immens. Eerst en vooral bij de 'haves-iets minder -tot heel weinig', de categorieën die altijd al het meest de sjaak zijn. Het aantal officiële armen is dan ook veel meer dan verdubbeld, de voedselbanken hebben te maken met een toenemend aantal klanten, tot 70% meer verzoeken in het zuiden des lands



Goeie schoenen, maar te weinig mensen kopen ze nog.... 

De vooruitgang staat niet stil....

In de afgelopen jaren heb ik regelmatig verhaald over het verdwijnen van kleine kwaliteitswinkels in Lucca-centrum. Zo verdween een prachtige macelleria  in dè centrumstraat Via Fillungo ten faveure van weer een ijswinkel. Doorgaans kwamen vestigingen van de grote ketens in de plaats van die vaak karakteristieke winkels. Elk jaar meer ijs- en andere snelvreetwinkels, alsmede kleding-en schoenenwinkels van 13 uit een dozijn.
Die ontwikkeling liep samen op met de opkomst van het massatoerisme, zo vanaf begin jaren '90. En met de ontvolking van Lucca-centrum. Een deel van de resterende kwaliteitswinkels krijgt nu de nekslag vanwege de corona-crisis. Ze overleven de toch al gestaag teruglopende klandizie niet nu ze ook nog een maand of 3 Corona-gesloten moesten blijven. Zo sluit de kwaliteitsschoenenwinkel van de gebroeders Lenci in de Via Fillungo eind dit jaar definitief de luiken, na 110 jaar. Dagelijks rijen vanwege de uitverkoop nu, dat dan weer wel... De gemeente heeft ontdekt dat de locale economie wat al te afhankelijk is geworden van het toerisme, en beraadt zich over mogelijkheden om het wonen in het centrum te bevorderen, voor levendigheid en voor meer klandizie voor de winkels, juist ook in de wintermaanden. Bekeken wordt o.a. of het aantal B&B's kan worden omgezet in woonappartementen voor de eigen bevolking.

Zij gingen hemelen....

De vooruitgang ('vooruitgang') biedt maar weinig plaats voor romantiek. Wonderlijk genoeg is er in Lucca-centrum nog altijd een ouderwetse smederij gevestigd, van de gebroeders Paladini. Sinds 1870. De foto geeft een idee van het begrip 'ouderwets'.

Romeo Paladini aan het werk

Dat zoiets nog bestaat...  mijn romantiekklier (iets onder het hart) onderging een hevige prikkeling toen ik de smederij van de gebroeders Paladini voor het eerst zag. Maar nu is vorige week baas Pietro overleden, bijna 90. Hij viel met zijn fiets, dijbeen gebroken, ziekenhuis, ging goed, en toen ineens niet meer. Hij was de allerlaatste sleutelkoning van Lucca, met als specialiteit historisch hang- en sluitwerk. Hij kon nog sleutels maken voor ingewikkelde deursloten uit 1300 of daaromtrent. Broer Romeo staat er nu alleen voor, het zal wel niet lang meer duren of ook de allerlaatste smederij in Lucca-centrum sluit de deuren.

Deze week ook overleden: mijn favoriete kapper (jawel) Giuliano. Zijn kapperszaak in het centrum was tevens een ouwehoercentrum, Italiaanser kon niet. Voor zover binnen mijn mogelijkheden deed ik graag mee aan dat geouwehoer. Dat ging het beste als het over de koers ging. Want Giuliano was zeker ook een passionato della bici. Begin januari sprak ik hem nog, hij kwam even in zijn oude zaak kijken, waar ik net in de stoel van zijn rijk getatoëeerde opvolger Massimiliano zat. Man, hoe die Giuliano de schaar liet vliegen.... een wonder! Het ging hem goed, zin in zijn pensioenjaren. Maar zijn lever dacht er anders over. Hij werd 69.

Giuliano in de stoel bij zijn opvolger, Massimiliano

Nog meer helden die gingen:

Phil May, zanger van de legendarische band The Pretty Things, passed away (75 jaar). De Roadrunner runt niet meer. Deed het destijds minder goed in onze ouderlijke huiskamer. 'Maria callas zingt beter'. Klopt!  Het is ook niet van de categorie 'Music to the Milions'...
"In Engeland werden The Pretty Things rond 1965 niet als beatgrootheid gezien. In Nederland wel. Toen The Rolling Stones bedankten voor een optreden in veilinghal Op Hoop van Zegen in Blokker viel de keus op May en de zijnen. Hij eindigde de woeste voorstelling zonder linkerbroekspijp." Kijk, dat zijn teksten!

Live:: https://www.youtube.com/watch?v=2cY4uRT198s - drummertje!

Origineel: https://www.youtube.com/watch?v=qktg57kHl4w

Jonge Phil, werd destijds uitermate ruig bevonden..

Ook Willy Schmidt stopte met leven, hij werd iets ouder dan Phil May, 93. Ik weet niet of hij kon zingen. Wat Willy wel kon? Heel goed hockeyen, bij HTCC in Eindhovenl hij was daar nog een tijd trainer van mijn broer Mark, destijds een hockeytalent. Maar nog beter kon Willy voetballen. Hij was de laatste nog levende oud-speler van het kampioenselftal van E.V.V Eindhoven uit 1954, samen met o.a. Frans Tebak (zie vorige blog). Een getructe linksbuiten, hij heeft ook enkele jaren voor Ajax gespeeld. De fameuze schaarbeweging, die heeft Piet Keizer van Willy geleerd. Heeft Piet zelf gezegd.

Eindhoven (W. Schmidt onderste rij, rechts; FransTebak bobenste rij, 3e van links)

En, tenslotte.. , overleeed vorige week ook Jan Boot. 'Banjo' was jarenlang mijn technisch begaafde en aimabele teamgenoot in de 'sterrenformatie' HTCC (HES), de inmiddels in een fusieclub.opgegane hockeyclub in Eindhoven. Voor HTCC heb ik precies 25 jaar gespeeld, vanaf mijn 7e jaar.

Met zekere regelmaat komt het team nog bij elkaar voor een reünie, dit jaar in september. Dat zal nu met 4 man minder zijn, 3 andere ex-teammaten gingen Jan voor. Confronterend is het wel...

Lucca tegen de stroom in

Oude vrijheden deels terug

Ikke moe, ikke moet ff ruste onder het bankje


We zijn blij met het feit dat we weer bewegingsvrijheid hebben. Dat is wel weer wennen, Zelfs hondje Lucca moest regelmatig afzien bij de nu weer langere wandelingen. Dat gold zeker voor baasje Joep, de vermeende coureur. Die moest toegeven dat je op zijn leeftijd na 10 weken complete stilstand qua conditie en kracht niet kon voortgaan vanaf het punt waar je was gebleven. Qua vorm en zo. Dat had-ie trouwens al wel gedacht, maar om er dan ook echt mee geconfronteerd te worden......

Maar het is wat het is, en daar gaat het om; een mooie levenswijsheid (heeft het gebracht tot mijn top-3 motto's). Dus ik ben kalmpjes aan weer begonnen. De eerste weken mocht uit fietsen trouwens uitsluitend alleen. Samen fietsen mag weer sinds kort. Helaas ontbreken dit jaar fietsers uit de vele buitenlanden, waarvan ik er vele over de Toscaanse wegen heb geleid. Dus het samen fietsen beperkt zich tot ritjes met een beperkt aantal localen, zoals met Paladino en Cristina een lange rit (wat had ik het zwaar...) over San Baronto en Lamporecchio (woonplaats Andrea Tafi) en diverse koffieritjes met Stuart, waaronder eentje met fraaie klim over Monte Bello naar Pietrasanta, prettige pitsstopplek, maar in deze tijden al evenzeer verstoken van bezoekers van buiten als Lucca. 



Het zo goed als lege centrumplein in kunst(enaars)stadje Pietrasanta

Ja, al met al ziet het fietsen er hier dit jaar toch heel anders uit. Minder kilometers, minder in groep door Corona-maatregelen . Minder een sociale activiteit ook, wegens het ontbreken van buitenlandse fietslustige bezoekers,jarenlang goed voor een deel van de lol. De komende weken ga ik mijn best nog doen om weer qua vorm weer enigszins op punt te geraken. Hopelijk werken rug, benen en prostaat een beetje mee. En kom ik nog een been van Jaïr, de Utrechtse powerball,  tegen...... Dat zou pas helpen!

Chiatri, onregelmatige klim, tot max. 15.1%

________

Muzikaal Intermezzo 1: Ali Birra (Ethiopië, Oromo)
________

2 juni 2020, nationale feestdag

2 juni 1946: "De Italiaanse republiek is geboren!"

En dat is vandaag dus 64 jaar geleden. Na de val van het fascisme moest het volk per referendum kiezen voor ofwel (de terugkeer naar) de monarchie ofwel voor de republiek als staatsvorm. De republiek won, met 2 miljoen stemmen meer. 





Foto: Ciao Tutti-blog

Van feestelijkheden en vlagvertoon was vandaag in Lucca in ieder geval geen sprake. Sowieso zijn alle events vanwege Corona voorlopig nog van de baan, maar andere uitingen van een feestelijke stemming zagen we vandaag tijdens onze stadswandeling ook niet, het was eerder nogal leeg. Zelfs de twee kranten die ik vandaag las deden er het zwijgen toe. 

Italië kwam die eerste jaren maar met horten en stoten op gang, verarmd en verdeeld als het was. In 1948 werd een aanslag gepleegd op Palmiro Togliatti, leider van de communisten, destijds een der partijen in gevecht om de politieke hegemonie. Het gebeurde net tijdens de Tour de France van dat jaar. Het land dreigde weer uiteen te vallen. Het verhaal gaat dat premier De Gaspari telefoneerde met Gino Bartali, de grote Italiaanse coureur, ook om zijn grote daden in de oorlog beroemd en geliefd. Of hij het land wilde redden van de ondergang. Door de Tour te winnen. Da's goed, zei Gino, en won. Mooie beelden die de romantiekklier andermaal kietelen. Of het verhaal klopt? Sommigen houden het op een mythe. Geenszins een mythe is het verhaal over zijn hulp aan de joden tijdens de oorlog. In Israël heeft hij dan ook de heldenstatus.

De herinnering aan de goede daden van Gino Bartali ('de Vrome') werd in 2016 nieuw leven in geblazen.  Het eerste Israelische Pro Team (ICA, Israel Cycling Academy; nu Israel Startup Nation) besloot Bartali's vaste smokkeltraject tussen Firenze en Assisi ter ere van zijn nagedachtenis als ploegtraining af te leggen. Met een tiental genodigden; een van hen was ik. Voor mij een prachtige herinnering, om meer redenen een van de absolute hoogtepunten uit mijn 'wielercarrière', lees het verslag van die dag er maar eens op na. 



Eten bij Tambellini met Guilia en Luca

4 juni 2020

Mary-Anne (zonder tattoos) tussen de bloeiende Jasmijn bij Bar Martini

Wanneer weer naar Nederland?

Het is ook weer standvastig mooi weer hier. Nou ja, zoals in Nederland ongeveer de laatste tijd, maar dan zonder de terugvaldagen (behalve vandaag dan: ook in Lucca regnachtig). Betekent dat de tattoos op armen en benen op straat weer worden blootgesteld aan het daglicht, en soms ook op andere landstreken des lichaams; je kijkt je ogen uit!

Volgens plan zouden we op 10 juni weer richting huis gaan. In 3 dagen, per trein. Reis was geregeld, de onderkomens onderweg eveneens. Maar de reis werd enkele weken terug geannuleerd. De komende week bekijken we wanneer de reis wel weer mogelijk gaat zijn. Het moet wel kunnen zonder al te veel gedoe onderweg. Vooralsnog gaan we er van uit dat we ongeveer half juli terugkomen. En tot dan voelen wij ons hier wel op het gemak nu we er weer wat op uit mogen. Vanavond naar vriend Carlo van Ristorante La Norma. Hondje mag ook mee, mag hier eigenlijk overal,en in NLD niet.

________

Muzikaal Intermezzo 2: De scheet van de Week

________

Slokdown ten einde

Soort van nieuw normaal (op weg naar)

Zou de vooruitgang nu een beetje stil gaan staan? Verwachtingen gaan alle kanten op, waar het naar toe gaat? Nobody knows. Maar de meeste meninghouders denken dat het 'anders' gaat zijn dan in het pre-Coronatijdperk. Gaan we naar een betere wereld, naar meer gelijkheid, minder armoede? Naar een manier vam leven met meer respect en ruimte voor de natuur? Ik mag het hopen. Maar ik vrees ook. Michel Houellebecq, éen van mijn favoriete schrijvers, weet alvast:  "We zullen na de lockdown niet in een andere wereld wakker worden; het zal dezelfde wereld zijn,maar dan erger." 
Nou,  fasten your seatbelts!

Antiracisme

De gang van zaken rond de gruwelijke moord op George Floyd in Minneapolis, Minnesota, de acties erna en de discussies in de media er over maken een ding wel duidelijk: er is veel al dan niet verborgen racisme onder de mensen. In Nederland ook, getuige alleen al die toeslagaffaire bij de Belastingdienst, een regelrechte schande, zou ik zeggen. De overheid bezondigt zich zelf ernstig aan racisme, hoewel daar officieel natuurlijk geen sprake van is. Want de Grondwet staat het niet toe.
Maar bij de Overheid werken mensen. Dragen we dan allemaal het racismevirus in ons? Een ongemakkelijke vraag. Maar gezien ook de openingszinnen boven aan dit blog toch de moeite waard om de vraag niet uit de weg te gaan.

Ik moet onwillekeurig denken aan mijn jeugdjaren in Eindhoven. 'Fijn' katholiek gezin, het hele leven speelde zich af in de katholieke bubbel. Op school heb ik bij mijn weten nooit iets gehoord over kolonialisme, slavernij, racisme, uitbuiting. Dat was in die tijden nog een politiek uiterst heikel onderwerp.
Overigens ook nooit iets gehoord als zou de zwarte medemens tweederangs zijn. Zo expliciet ging dat niet. Die beeeldvorming verliep subtieler, zou je kunnen zeggen. Wij katholieken moesten de 'arme zwartjes' verheffen. Er moesten kerken worden gebouwd, ginder. Zo kon de doelgroep makkelijker de genade van de Hoogste bekomen, zal het idee zijn geweest. Met bemiddeling van de Witman, dus.  Bij toerbeurt kwamen de toen nog talrijke missionarissen op verlof in de kerk om een ruime bijdrage vragen voor hun nobele werken in den zwarte vreemde. De bedelpreken van de missionarissen gingen er destijds in als koek (of als Gods woord in....). Lekker makkelijk ook wel: je voelt je een nobelegodsvruchtige burger om met je bijdrage 'de zwartjes' te helpen,zonder dat je je hoeft sappel te denken over de achtergronden erbij.

Tussen de misssionarisbezoeken hielden (lagere) school en mijnheer pastoor onze betrokkenheid bij de verheffingsgedachte levend. Wij spaarden melkflesdoppen bij het leven, en ook het zilverpapier van pa's sigarettenpakjes (Golden Fiction) was waardevol materiaal dat te gelde kon worden gemaakt. En pa maar roken, de zwarte medemens zou er beter van worden. Dat lijkt zeer de vraag, maar voor pa's longen gold dat zeker niet: In zijn pensioenjaar kreeg hij longkanker, wist die aanval op het nippertje af te slaan, en overleed uiteindelijk pas op zijn negentigste.

Waarschijnlijk, ik neem het aan, hebben meer mensen dergelijke herinneringen. Via het fanatiek sparen van zilverpapier en melkflesdoppen zal je niet meteen racist worden, dat niet. Maar het zal zo zijn dat er al doppen sparende gaandeweg door beeldvorming wel een kiem voor werd gelegd. Die je je niet (altijd) bewust bent. Die kan leiden tot ellendige uitwassen, zoals we nu ook weer beleven. Maar die er onbedoeld en zonder we ons dat  realiseren voor zorgt dat het niet-witte deel van onze gemeenschap zich tweederangs voelt.

Zilverpapier sparen voor de missie doen we al lang niet meer, dat scheelt al met die beeldvorming. Als op basis- en middelbare scholen nu, in tegenstelling tot vroeger wèl ruimte is of wordt gereserveerd om zaken als kolonialisme, slavernij, racisme, uitbuiting aan de orde te stellen... dan kan het goed komen.

Modern leven

Nu ook in Lucca: ecologisch slootkantbeheer

______

Jammer: in China is de luchtvervuiling weer helemaal terug op het oude vieze niveau. Gaat dat bij ons ook zo zijn?

Toegevoegd op 5 juni (uit column Bert Wagendorp VK):

"In China is de lucht alweer net zo smerig als voor de crisis. Nog even volhouden, dan is het hier ook weer zover en kunnen we opgelucht ademhalen."

Fare i bravi (braaf zijn) is nu het parool

 Hier zit ik ergens:‘het heerlijkst is een leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat, maar nog niet omlaag stort.’ L.A. Seneca (4 v. Chr - 65 n. Chr.)
________

Bij het begin van fase 2: En nu moeten we braaf zijn.....

___________

12 mei 2020

Lucca, leven want fietsen... het is al een reeks van jaren het overkoepelende motto van mijn geblog over ons verblijf in Lucca. Een motto dat de lading uiteraard niet helemaal dekt. Maar de fietsmogelijkheden in de wijde omgeving waren voor mij destijds een zwaarwegende reden om in te stemmen met het idee van Mary-Anne om Lucca te kiezen als plek voor een langer verblijf. Om aldaar voor een deel van het jaar ons leven voort te leven, maar dan op een andere plek. In de loop van de jaren zijn we aardig ingeburgerd geraakt, het prettige van ons verblijf gaat ver voorbij fietsen alleen, waarmee niet gezegd is dat fietsen aan belangzwaarte heeft ingeboet.

                                                   Naar buiten kijken mocht wel


Dat bleek nog maar eens duidelijk toen er vorige week maandag een einde kwam aan de 'eenzame opsluiting' die we ruim twee maanden mochten genieten. Onze voordeur was al die tijd eigenlijk de grens met de rest van de wereld. Maar goed, dat gold hier zo'n beetje voor iedereen. Met de versoepeling herkregen we juist de bewegingsvrijheid die het de Nederlanders gedurende de crisis niet heeft ontbroken. We mochten er weer op uit, fietsen en wandelen. op die punten kwam het oude normaal weer terug. Wat een heerlijkheid om weer door veld, bos en over heuvels te kunnen rijden. Over rustige wegen, zelfs de onontkoombare belangrijkere verbindingswegen waren een stuk rustiger dan normaal. Juist in deze periode rijd je vaak door een schilderij, met bovendien begeleiding van oneindig vogelgezang, zoals daar zijn de nachtegalen. Honderden! Beluistert derlui zang HIER. Hoe leuk wil je het hebben?


























Het mag weer, maar alleen en met mondneusbescherming bij de hand

Ik kon die muzikale ondersteuning overigens best gebruiken, want de benen waren er in die twee maanden beperking niet bepaald beter op geworden. Vermoedelijk waren er ook wel twee coronakilootjes extra mee torsen; dat merk je bergop. In de eerste fietsweek heb ik het dan ook maar rustig aangedaan, wegens noodzaak om eerst maar eens wat aan conditie en vorm terug te winnen. Na zo'n activiteitsgat, op deze leeftijd, je moet het erkennen: het is de leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat.... Het wil wel eens wat meer kraken en piepen. Wat nog niet betekent dat ik instem met Jort Kelder en klessebes Marianne Zwagerman die mij in de 'dor hout'-categorie wensen in te delen. Ik wil wel zo lang mogelijk over mijn eigen lot kunnen blijven beschikken (lees DIT). Die mogelijkheid is veel ouderen in deze gezondheidscrisis onthouden.



Ook de dames waren zeer tevreden met de verruiming van de (wandel)mogelijkheden, Lucca al helemaal: ze mocht weer gaan zwemmen in de rivier! Als een speer ging het die kant op.

                                            De Muren zijn ook weer open voor het publiek

Mondkapjes- & 1.5-metersamenleving

De nieuwe vrijheden zijn overigens nauw verbonden met bijhorende geboden. Naar buiten gaan  betekent mondneusmasker op en het eerbiedigen van 1,5 m. onderlinge afstand. Daar wordt stevig op gehandhaafd, met stevige boetes bv. voor verboden groepsvorming (= meer dan twee personen). De winkels die open mogen zijn (levensmidddelen bv.) dien je te betreden met minimaal aantal personen tegelijk, afhankelijk van de ruimte; in de praktijk betekent dat ëén voor een in de kleine winkels in het centrum. En ontsmetting bij de deur plus plastic handschoenen aan. 'Een tegelijk' geldt ook voor de bankjes in de stad zoals de persoon op de foto hieronder aangeeft.

De mondkapjes willen nog niet echt wennen. Het voelt nogal ongemakkelijk, voor de brildragers geldt dat nog meer wegens beslaan der ruiten. Mensen herkennen op straat is lastiger. Tsja, het is toch een soort halve boerka. Ik troost me met de gedachte dat ik niet de enige ben die er een beetje moeite mee heeft. Tijdens het eten is het in ieder geval een behoorlijk obstakel. 

Terug naar een 'nieuw normaal' - in kleine stapjes

De weg naar een breder herstel van het leven voor de crisis is nog best lang, en verloopt net als in Nederland stapsgewijs. De meeste winkels, inclusief bars en restaurants zijn nog gesloten, op bezoek bij vrienden mag niet, scholen zijn nog dicht, reizen kan ook binnen Italië niet. En wat betreft onze thuisreis, die was voorzien tussen 10 en 12 juni, die kan ook niet doorgaan. De Treinreiswinkel heeft de reis, waarin opgenomen overnachtingen in Milaan respectievelijk Basel enkele dagen geleden gecancelled. Ook het vliegalternatief is voorlopig niet aan de orde. Zo hebben we hier maar een maandje bijgetekend. In de verwachting dat er tegen die tijd wel weer gewoon teruggetreind kan worden. En zo niet, nou.... misschien dan nog eens bijtekenen. We gaan het zien!

In het kader van 'elk nadeel hep se voordeel' nemen we vanwege de verlenging verblijf tot ons voordeel mee dat we wat ruimer de Luccheser geneugten en het min of meer gewone leven als vanouds nog een tijdje kunnen genieten. Alsnog. Zij het gemondkapt en op 1,5 meter van elkaar. Gisteren werd bekend dat winkels, terrassen, bars en restaurants al komende maandag weer open kunnen gaan i.p.v. op 1 juni a.s. zoals eigenlijk de bedoeling was. De economie, de werkgelegenheid, het perspectief voor de mensen kan langer wachten niet aan. Vanwege o.a. het wegvallen van inkomsten staan vele bedrijven op omvallen, met meer baanverlies, inkomstenverlies dus armoede als grote gevolgen op de kortere termijn. Het aantal officiële armen in Toscane is inmiddels meer dan verdubbeld.

Gelijk in Nederland was de druk op de overheid groot om toch wat sneller te ontlocken. Ik zeg: als dat maar goed gaat..... Net als premier Conte die ook zegt: als het aantal besmettingen weer oploopt worden de vrijheden weer teruggedraaid. Dat dat niet gebeure! De komende maand wordt daarmee cruciaal, en gaat ook bepalend voor wanneer we terug naar NLD kunnen. Wij blijven de regels zo veel mogelijk respecteren, druktes vermijden (wij zijn toch brandhout natuurlijk). Maar zo gauw het kan zullen we heel graag ook weer eens buiten de deur eten, Tambellini in Sant'Alessio in de eerste plaats. En op terras gaan bij Bar Martini. Daar kunnen met in achtneming van de afstandsregels nog 5 tafels staan. Biedt al meer gelegenheid tot ontmoeting dan de laatste lange tijden. Ook hier geldt (een ander levensmotto dezerzijds): het is wat het is, en daar gaat het om.

Dus zeg ik nog eens (zegt u mij na): 

Waarheen leidt De Weg?

Wie zal het zeggen? En hoe vinden we die weg? Er wordt al heel veel gepalaverd en geschreven hoe de wereld gaat veranderen, eens de gezondheidscrisis voorbij. In Nederland, en ook hier. Er zijn krachten die zo snel als mogelijk willen terugveren (terugveren) naar het oude normaal ('over twee jaar wordt er weer net zo veel gevlogen als voor de coronacisis'). Maar het oude normaal was nou net het probleem, we hebben er ook deze virusuitbraak aan te danken. Dus of dat dan de weg is?

Anderen spreken liever over een nieuw normaal (het zal niet meer hetzelfde worden als pre-corona). De invulling van zo'n nieuw normaal wisselt al naar gelang wereldbeeld, machtspositie en nog wel meer van die dingen. En ja, wie gaat de beslissingen nemen? Ik hoop echt dat de '(nog) niet dor hout-generaties' die handschoen zullen opnemen. Dat ze de boodschappen van deze crisis oppakken. Er moet het een en ander worden afgebroken tegen druk van degenen die alles bij het oude wensen te houden en vaak somber stemmende trends in, nieuwe verbanden moeten worden opgetuigd. Een meer duurzame samenleving zou wat mij betreft het doel moeten met de eindigheid van de aarde als vertrekpunt. Het zal niet al te gemakkelijk vinden en volgen zijn, die weg. Stel bv. dat de Chinezen straks met een grotere globale invloed uit de wolken opstijgen (waar ze nu hard aan werken), tsja, wat zijn dan je reële kansen richting bv. verduurzaming?  Leven met de Chinezen, niet meteen het fijnste perspectief.. Het is de kunst hoop te houden. Dat lukt misschien wat beter binnen Nederland/Europa dan op wereldschaal. Het moet toch haalbaar zijn om iets beters te bedenken dan de doorgeschoten en erg onduurzame  landbouwpraktijken of de privatisering in diverse sectoren waar we al tijden last van hebben. U weet wel over welke sectoren ik het heb. En wij, de kiezers, bepalen het zelf. Eerste belangrijke gelegenheid op 17 maart a.s., Tweede Kamerverkiezingen.

De zomermaanden, vakantiemaanden

Citaat uit column Bert Wagendorp (VK 30/4): 

Ilja Leonard Pfeijffer schreef in 2018 een dikke roman over de plaag van het toerisme. Maar zo visionair was de schrijver niet dat hij het einde daarvan in 2020 had voorzien. Zijn geliefde Genua is de komende zomer weer helemaal van de Genuezen. Misschien is straks in Amsterdam de pest van rolkoffers en dronken Britten uitgewoed en blijft de bizarre Chinese invasie in Giethoorn uit.

Wat Bert daar schrijft over Genua en Amsterdam  is ook van toepassing op Lucca (en Utrecht), Het wegvallen van boekingen vanuit het buitenland is een ramp voor de sector en noopt al tot nadenken over hoe Lucca haar afhankelijkheid van het toerisme kan verminderen. Voor ons is de relatieve rust juist wel prettig. Fijn om die nog even te kunnen genieten eigenlijk... In contrast is in NLD juist drukte i.p.v. relatieve rust te verwachten, aangezien de Ollanders gedoemd zijn de vakantie in eigen land door te brengen. Zoiets noem je nou een voortschrijnend inzicht. Eigenlijk wel een goed idee om hier wat langer te blijven. 

Zicht vanaf ons terras

Voorjaar

Ondanks de toegenomen bewegingsvrijheid zijn we nog steeds overwegend thuis, we mijden de binnenstad nog erg. Maar ja, het is wel lente, en er valt het nodige te genieten, gezeten op ons ruime terras. Zo scheuren er overdag regelmatig vluchten gierzwaluwen op ooghoogte voorbij, in de schemer worden de steenuiltjes die hier ergens onder dak broeden actief, etc. We hebben nog een leuk uilensoortje dicht bij huis.Op de avondwandeling met Lucca worden we steevast begeleid door een roepende dwergooruil (Assiolo). Te zien krijgen we hem niet, ook niet als hij binnen 10 meter bij ons vandaan in een boom zit. Ja, klein en uitstekende schutkleuren. Wordt moeilijk. 

Dwergooruil (klik)

Over steenuilen gesproken... ik volg regelmatig de beelden bij Beleef de Lente. Fijn is dat hoogtepunten worden vastgelegd in filmpjes. Zoals deze: Het zijn weer Hamsterdagen:

Baas, valt er nog iets te beleven?

Ook hondje (op 7 mei 3 jaar geworden alweer) vindt het heerlijk om samen met ons te terrasseren; zij is de mening toegedaan dat als de een buiten zit dat de ander dan ook moet komen. 

Andere dieren

Ik dacht een gewone dwergvleermuis (Pipistrellus pipistrellus) maar het is ws. zijn broer, P. savi), komt niet in Nederland voor, maar wel dood naast onze voordeur in Lucca

Icerya purchasi (cottony cushion scale, cocciniglia cotonosa scoltata) vergrijpen zich aan de mooie roos. Gevaarlijke gasten, ook in citrus

______

Fabio nog een jaar langer Nederlands kampioen, 2 voor de prijs van 1

Room to Move

'.... Is het Covid 19- virus de wraak van de millennials op de boomers....?'

______

 ‘Het enige dat we te vrezen hebben is de vrees voor schulden zelf.’ (Paul Krugman, New York Times)
_______

Gezocht: Room to move, mijn vriend John Mayall in lastige tijden, had het er al over.

  Kijk ff naar die ouwe bluesgigant.


______

Piazza dell' Anfiteatro, Lucca (tussen de tweede en de derde ommuring)





28 april 2020





































In onze straat: Hang hier uw paard

Lockdown until now

Room to move, daar ontbreekt het hier nu al 2 maanden aan. Sinds eind februari is het binnen zitten geblazen, we mogen er alleen even uit voor de Hoogste Noodzakelijkheden. En daar hoort fietsen niet bij. Mijn middels jarenlang doorgevoerde fietsinspanningen gefokte beenhammetjes zijn in die twee maanden aanzienlijk geslonken. Gelukkig heeft er elders aan het lichaam enige compensatie plaats gevonden.

Wanneer ik weer terugkeer op de fiets

_________

Italië                    320

Regio Toscane       242

Prov. Lucca           321

Regio Piemonte    342

_________________

Aantal besmettingen per 100.000 inwoners (Il Tirreno, 26 april)

_________

Bij ontstentenis van de normale contacten gluurt eenzaamheid vals grijnzend om de hoek. Met zijn ambetante tronie. Dat is voor veel mensen heel moeilijk, in Nederland maar hier zeker niet minder. Anzi! Integendeel. Niemand ziet nog iemand, en dat nu al dik 9 weken. Corona heeft Italië - het noorden veel meer dan het zuiden - en ook de provincie Lucca stevig getroffen. In maart was er hier in stad Lucca  een crowdfundingactie nodig (meegedaan natuurlijk) om het ziekenhuis aan de noodzakelijke spullen te helpen om de toestroom aan patiënten goed te kunnen helpen.  Inmiddels gaat het geleidelijk de goede kant op, maar vooralsnog zijn de regels streng: thuis blijven, geen bezoek aan vrienden of zelfs naaste familie. Moet je net de Italianen hebben...

Liever lui dan moe?

Ik ben blij dat we de opgelegde eenzaamheid met zijn tweeën - wat zeg ik? - met zijn drieën kunnen proberen te attaqueren. Dat gaat heel goed. Voor Lucca is dat nog het moeilijkst, die houdt veel energie over om binnenshuis te besteden, nu wat langere wandelingen en zwemmen in de rivier niet mogelijk zijn. Al zou je dat van bovenstaande foto niet zeggen. Gelukkig kan ze nog af en toe rennen met vriendjes hier in de buurt op een kleiner veldje. Mimi, Mike, Ettore, Hermes, Lucio, Djiwago, Gigolo, Akira, Willy, Celeste, Chrono, Maggie, Mina, Zara, natuurlijk verloofde Igor en nog anderen. Dus waarom klagen dan? Doet ze ook niet, alleen zou ze haar vriendjes best wel vaker willen tegen komen dan nu mogelijk is. Want de rondjes zijn verplicht kort, en de kans op ontmoetingen dus noodzakelijkerwijs laag. Maar ze begrijpt het wel.



Lucca en vriendinnetje Mini in het vanwege Corona niet gemaaide grasveld

Voor ons valt het eigenlijk best mee. We moeten het leed maar niet overdrijven, er is veel tijd om te lezen en te denken en te niksen (kan heel productief zijn). De afwezigheid van herrie, c.q. de rust die nu over de stad heerst heeft trouwens ook wel wat lekkers, zoals ook de betere luchtkwaliteit. We beleven de lockdown samen, maar elk van ons zeker ook in ons privé-hoofd. Dat is maar logisch. We volgen de ontwikkelingen zowel hier als in Nederland uiteraard wel, mede in het licht van onze thuisreismogelijkheden. Doen we in elk geval even bij elk nieuw decreet, en verder niet meer dan 1x per week, dan doen we een huisvergadering om onderling af te stemmen, te kijken of de neuzen nog de zelfde kant op wijzen. Een ding is helder: er rijden geen treinen, er vliegen geen tuigen, de grenzen zijn dicht. Effe (af)wachten dus nog maar, met die thuisreis.

Het is ook weer niet zo dat we hier al twee maanden staan te juichen; anzi, in tegendeel, natuurlijk voelen we ons onder de strenge regels best nogal gevangen. Voor een groot deel kunnen we ons ding niet doen, maar ach, er blijft genoeg over om de dag door te komen (zoals een half uurtje per dag Chairworkouts met Karen, sponsored by Nestlé Malaysia). Het zijn eerst en vooral de sociale contacten met vrienden en bekenden hier die we erg missen. Wat ons in deze situatie helpt zijn onze gezamenlijke herinneringen aan al die (berg)wandelingen in Europa, Afrika en Azië, daar waren ook regelmatig moeilijke situaties te overwinnen, waar we dan samen wel weer uitkwamen.
Vooral de ervaringen, opgedaan tijdens al die min of meer lange verblijven op locatie (dat is iets anders, minder vluchtig dan een vakantie.., zal ik maar zeggen) in landen als Ethiopië, Guiné-Bissau, Marokko, Namibië, Botswana o.a. helpen volgens mij om deze periode met zo opgewekt mogelijk gemoed door te komen. In dit verband moet ik zeker de bijna 4-weekse wandeltocht dwars doorheen de woestijn van Mauretanië apart noemen, een groepsreis met het onvolprezen reisbureau Himalaya Trekking. Als je ergens op je eigen hoofd ( de binnenkant) wordt teruggeworpen dan is het wel tijdens zo'n trip, ik zou er een boek over kunnen schrijven, het is fenomenaal.






Van al die ervaringen, die bergwandelingen met twee, die verblijven in den heel erge vreemde, daar  waar het leven zich niet voltrekt zoals je thuis gewend bent, heb ik (hebben wij) wel het een en ander geleerd over 'het leven'. Je eigen situatie relativeren, bv.  Het belang van zijn, in plaats van iets najagen. Zoiets. Teen en tander zo mogelijk van de positieve kant bekijken, of, als dat niet kan, de situatie maar accepteren. Het is wat het is, en daar gaat het om.

Hoe dan ook..... met dank aan onze vrienden Rob & Tineke, Maria en Theo, bij wie we op bezoek gingen om hun leven in den vreemde mee te leven (schept een band voor eeuwig), en ook aan Bea & John (onze HT- reisbegeleiders in Mauretanië en Ethiopië), en aan onszelf. Want ja, we hebben dat soort ervaringen zeker ook zelf opgezocht.


























Verschuiving doodsoorzaken in Coronatijden

Divers vogelvermaak




Waarmee ik me zoal vermaak..... de vogels nemen zeker hun deel. Enkele voorbeelden.

Ik ga regelmatig langs bij de camera's van Beleef de Lente. De natuur aan het werk 24/7 op de nestplekken en omgeving ervan bij diverse soorten vogels biedt mooie kijkervaringen. Neem gerust een KIJKJE. Mijn favoriet is nog altijd de steenuil; ze hebben als vanouds veel te stellen met kauwen en holenduiven die ook wel zo'n mooie nestkast willen. De steenuilen houden fier stand, de eieren staan op uitkomen. Ook bij andere gevolgde nesten zijn er mooie beelden te bewonderen. Neem de jonge bosuil die op uitvliegen staat. Of de jonge slechtvalken die een spechtontbijt krijgen geserveerd (ja, da's zielig). Ja, de een zijn dood.... het gaat er soms gruwelijk aan toe... Zie hier hoe een kauw op het nest te grazen wordt genomen door een steenmarter (ja, da's héél zielig).

Daarnaast heb ik diverse buitengemeen boeiende artikelen uit het themanummer Sahel van het Tijdschrift Limosa tot mij genomen. De Sahel is het gebied in Afrika waar veel van 'onze' broedvogels (bijvoorbeeld gekraagde roodstaart en grasmus) de winter doorbrengen. Een van de artikelen gaat over het belang van de Sahel als overwinteringsgebied voor grauwe kiekendieven. Door een combinatie van veldwerk en het volgen van gezenderde vogels is dat belang prachtig duidelijk gemaakt. Ook duidelijk: het wordt daar steeds moeilijker om aan de kost te komen. Ook ginder staat de voruitgang, of wat daar voor doorgaat niet stil. De grauwe kiekendieven zijn nu nog onderweg naar hun broedgebieden in Groningen.Je kunt ze HIER volgen. Hun terugreis - over alle grenzen heen ... - beslaat ongeveer 40 dagen. Dat betekent dat ze per dag gemiddeld zo'n 250 km afleggen! Dat haal ik de laatste tijd niet.

Tenslotte: ik heb een vogellijstje gemaakt voor de tuinen achter ons appartement. Alle waarnemingen vanaf ons terras/balkon. In deze tijd zijn de vogeltjes allemaal druk doende met de voortplanting en wat daar zoal aan vast zit. Dan zijn je dagen welgevuld met nuttige arbeid. 

Hier komt de opsomming:

Zwartkop, tjiftjaf, groenling, zwarte roodstaart, huismus, merel, spreeuw, Europese kanarie, roodborst, putter, goudhaan, turkse tortel, bonte kraai, koereiger, kleine zilverreiger, zilvermeeuw, koolmees, groene specht, huiszwaluw, boerenzwaluw, gierzwaluw, steenuil (broedt!) en dwergooruil.. Te zamen 23 soorten, zo slecht nog niet!

Premier Conte spreekt

Zondagavond jl.sprak premier Conte zijn volk toe, een speech van ruim een half uur. Hij had veel tijd nodig om uit te leggen dat er niet héél veeel verandert per 4 mei. Er komt wel weer wat meer room to move! Zij het met beperkingen en met het gebod de regels van onderlinge afstand goed op te volgen. Maar goed.... vanaf 4 mei mogen we dan eindelijk (na 10 weken!) weer naar buiten, om te fietsen of te wandelen .  Parken gaan ook weer open. Dat is heel goed nieuws voor de fietser en hondenuitlater in mij. Maar fietsen mag voorlopig alleen.... alleen. Lucca ook blij natuurlijk... ze mag vanaf 4 mei eindelijk weer naar het park aan de rivier om lekker te rennen en te ravotten met collega-hondjes, en om lekker eeen stukje te zwemmen in rivier de Serchio. Het dragen van mondkapjes is verplicht als je naar buiten gaat. Ik moet nog even nagaan of dat ook voor wielrnnen geldt; met zo'n ding over neus en mond gaat dat fietsbrilletje wel beslaan, denk ik.

Hoe dan ook... dat gaat me nog wat worden als straks al die testeronbommen ineens weer los mogen met hun fietsie! De kans is aanzienlijk dat alle opgepotte dadendrang (Peter Winnen, VK 28/4) er in een keer uitkomt.



Hier in Lucca mogen we vanaf 4 mei ook weer over de Muren, open voor joggers, wandelaars en fietsers. Daar je zo lang niet mogen vertonen was voor vele Lucchesi nauwelijks te verteren. Mocht het te druk worden dan worden de teugels weer meteen stakker getrokken. Sowieso mondkapjes op.

De meeste winkels blijven voorlopig nog gesloten; ze mogen ws.open op 18 mei, bars en restaurants blijven tot 1 juni dicht. Op bezoek bij vrienden thuis mag ook nog niet. Scholen blijven nog tot 1 september dicht. Er wordt nog het nodige gedelibereerd over de juiste interpretatie van diverse artikelen in het decreet. Onder de winkeleigenaren hier in Lucca begint het oproer inmiddels een beetje te kraaien. Ze willen open, omdat ze anders kopje onder dreigen te gaan.

We gaan zien hoe het verder loopt. Op 18 mei komt er weer een volgend decreet. Dan hopen we ook duidelijkheid te krijgen of,  en zo ja,  hoe en wanneer we onze terugreis kunnen gaan ondernemen. Dat kan nu in ieder geval nog niet.

Een oude liaison tussen wielrennen, de oorlog, voetbalclub Eindhoven, slagerij Tebak en de familie Van de Laar

Het verhaal begint met deze advertentie; we schrijven 1934. Mijn grootvader (vaderszijde) had een busonderneming opgericht: Labeto (Laar's Bus en Touringcaronderneming). Het reisbureau was gevestigd aan de Gestelschestraat 25b in Eindhoven, mijn vader zaliger's ouderlijk huis. Overigens baatte mijn grootmoeder daar een hoedjeswinkel uit (advertentie 31 oktober 1940...).

Labeto verzorgde comfortabele busreizen naar o.a. dus de Zesdaagse van Antwerpen. In 1934 werd die 'zesdaagsche' gewonnen door het Nederlandse koningskoppel Cor Wals met Jan 'Kanonbal' Pijnenburg. In 1936 stonden zij aan de start van de allereerste Zesdaagse van Rotterdam die ze maar meteen aan hun rijke palmares toevoegden. Zij waren de groten van hun tijd, en immens populair.

 In de oorlog sloot Cor Wals zich aab bij de Waffen-SS, waarmee hij zijn populariteit totaal vergooide, al helemaal toen hij in 1941 de wielerbaan van Amsterdam opreed in een SS-truitje. Hij schopte het als SS-er tot kampbewaarder, nadat hij eerder als Rottenführer aan het Oostfront had meegevochten. Natuurlijk moest hij na de oorlog boeten: hij heeft 12 jaar moeten brommen. Eenmaal daarmee klaar ging hij na de scheiding van zijn eerste vrouw Antonetta van Geloven een relatie aan met de weduwe van een collega-renner, Jan van Hout. Deze was nota bene omgekomen in een concentratiekamp! Die nieuwe echtgenote was de zus van voetballer Jan Louwers. Die heb ik vaak zien spelen in het Eindhoven-stadion, samen met Frans Tebak, 11 -voudig international; Jan rechtsbuiten, Frans linksback. Frans Tebak speelde tussen 1946 en 1963 bijna 600 wedstrijden voor EVV Eindhoven. Daar heb ik er naar schatting zeker zo'n 15 van gezien. Ik was hardcore-fan, van EVV en van Frans, want dat was onze slager.

Het stadion van (tegenwoordig) FC Eindhoven is enkele jaren terug omgedoopt tot Jan Louwers-stadion, en er is een Frans Tebak-tribune. Clubiconen.

Frans Tebak

In 1954 werden EVV Eindhoven kampioen van Nederland na een beslissingswedstrijd tegen DOS-Utrecht, en wel met dit befaamde elftal: Jan Hanssen, Lambert van Tuijl, Frans van Tuijl en Frans Tebak, Frans van Kemenade, Jo Tebak, Jan Louwers, Dick Snoek (later Cor Vlemmix), Noud van Melis, Piet van Rooij en Willy Schmidt. Jan Louwers ging na zijn carrière in de catering; in de rust van de wedstrijden in het Eindhovenstadion liep hij rond met knakworst, later ook bij PSV. Frans Tebak was  lang onze slager. Op vrijdagmiddag na school ging ik een aantal jaren achtereen op de fiets naar de winkel in een ander stadsdeel (van Strijp naar Stratum) om bij hem vlees voor de dagen erna te kopen. Ooit bedacht ik nog een krachtige slogan: 'Met worst van Tebak koopt men geen kat in de zak'. Echt waar! Van zijn vrouw Joke kreeg ik een extra groot stukje worst.

Evert Tebak

Daarmee is het verhaal nog niet helemaal af. Zoon Evert leidt een moderne slagers- (en delicatessen)zaak in het hart van Nuenen. Mijn vader kwam daar bij leven nog regelmatig; en als wij bij mijn vader op bezoek gingen liepen we graag even het dorp in, naar de Evert's mooie winkel voor 'ne goeie buurt'. Waarna een terrasje. N.B. Mijn ouders kochten hun vlees eind jaren '40/jaren 50' het vlees al bij slagerij Evert Tebak senior, vader van Frans, grootvader van Evert jr.

Neonato

Ook in Coronatijden worden er kinderen geboren. Op 21 april gebeurde dat bij onze onderburen, de familie Bucellati. Zijn naam is Giorgio. Gelukkig heeft het jochie geen weet van de actuele crisissfeer. Hopelijk gaat hij een mooi leven tegemoet, en gaat hij zijn brijdrage leveren aan het realiseren van een mooie toekomst.

Plannen voor de Lucca (Tambellini)

Piazza dell'Anfiteatro by drone

Vorige blog: https://joepluccawk.blogspot.com/2020/04/wopke-en-de-zuidas.html

KEEP UP THE PASSION!