Wonderen van Zita en andere feestelijkheden

Nabij Filettole

 

Feestelijkheden

Het barst dezer dagen van het feestgedruis in Lucca, zij het vandaag onder een miezerig regentje. Vier dagen lang wordt het feest van Santa Zita gevierd. Vandaag wordt herdacht dat Lucca 645 jaar geleden werd bevrijd van het juk van Pisa; dit bij decreet van Karel de 4e (meen ik). Waarschijnlijk nog verre familie van onze W-A. Die gisteren zijn eerste Koningsdag vierde. Hulde aan alle Gaullisten die samen een fantastische bijdrage aan War Child bijeen hebben geTaxt!!

 

 Daor hedde d'n guld!

 

De grootste locale gildevereniging, la Compania Balestrieri,  marcheert voor onze deur langs op weg naar de Dom, Daar wordt in het bijzijn van hoogwaardigheidsbekleders uit kerk en stad de hoogmis opgedragen om de verkregen vrijheid te vieren. Daar leest de huidige bisschop een preek voor , geschreven door zijn verre voorganger Guidicconi (16e eeuw). Zou ik eigenlijk een keer moeten gaan beluisteren. Overigens een mooi gezicht, de trommelaars en blazers, schutters en vaandeldragers van de Compagnia. Getuige de foto neemt men het een en nader uitermate serieus op. Goeie zaak.

 

Santa Zita en de bloemenmarkt

 

Jong en oud komt de bloemenpracht op Piazza dell' Anfiteatro bekijken

 

Vandaag is ook de laatste dag van de diverse feestelijkheden ter ere van Santa Zita (de heilige Ziet) . Santa Zita is de patroonheilige van dienstboden, dienstmaagden, bedienden, huishoudsters en loopjongens. De bloemenmarkt herinnert aan de verrichte wonderen waaraan Zita haar eeuwige roem èn haar heiligverklaring door Paus Innocentius heeft te danken.

 

 

 

 

'Hoe ken het bestaan? Ik geloof mijn ogen niet!'

De eenvoudige Zita diende bij een aanzienlijke familie in Lucca. Dat is al een tijdje terug, nl. in de 13e eeuw. De legende zegt onder meer dat zij de helft van haar eten aan de armen gaf. Ze bracht veel tijd door in de kerk, maar als ze terugkwam was al het werk toch gedaan. Ze zou eens water in wijn hebben veranderd toen de wijn op was bij een feest. Volgens de legende gaf ze de mantel van de vrouw des huizes aan een arme, toen ze werd betrapt bracht een engel de mantel terug. Toen zij stierf in 1272 doofde op hetzelfde moment een ster die boven de stad hing. Zo, daar heeft u niet van terug! En Paus Innocentius ook niet. Dat van dat water veranderen spreekt me uiteraard nog het meeste aan. Maar het verhaal dat als grootste mirakel voortleeft vertelt dat zij, toen ze weer eens op pad was haar goede werken te verrichten,werd aangesproken met de vraag wat ze daar in haar schort had te verbergen. Zij was erbij gelapt door een concollega die enigszins jaloers was op Zita's goede naam en faam. Die zei haar baas dat Zita alles wat ze aan de armen gaf had gejat. Toen de - toen nog - toekomstige heilige haar schort opende  vielen daar geen brood en dergelijke  uit, maar bloemen en blaadjes!

 

 

De - inmiddels dus - heilige Zita is na haar overlijden bijgezet in de basiliek van San Frediano,bij ons om de hoek. Haar intacte en op natuurlijke wijze gemummificeerd lichaam (alweer een wonder...) ligt er op een bedje van brocade in een glazen schrijn. Aan de kapelmuren hangen er verschillende doeken uit de 16e en 17e eeuw met episodes uit haar leven. Tijdens de Santa Zita- dagen wordt de schrijn voor in de kerk geplaatst, om de gelovigen de kans te geven een blik op hun heilige plaatsgenoot te werpen; .... en om wat te offeren.

 

 Nog nooit zo'n oud lijk van dichtbij gezien....

 



Nog meer feestelijkheden vandaag, maar dan een eindje verderop, nl. in Rome. Daar werden maar liefst twee pausen tegelijk heilig verklaard. De kranten staan er hier vol van. Ik herinner me slechts een wonder dat een van beide zou hebben verricht. In de krant vertelt een vrouw dat ze bijna dood ging aan een aderscheuring, naar bed ging, en toen een bericht van boven kreeg: ze moest naar de op TV uitgezonden dienst in de Sint Pieter kijken. En warempel, of de duvel er mee speelde, haar aderscheuring was genezen!

Vanuit Polen kwamen velen zelfs op de fiets naar Rome om bij de heiligverklaring van een van die twee te kunnen zijn, nl. hun eigen Johannes Paulus, bij ons beter bekend onder zijn nickname Popie Jopie . Hij was ook degene die in 1989 uit handen van Claudio Golinelli diens net tijdens de WK Sprint verworven regenboogtrui  mocht ontvangen (klik hier). Kwestie van iets terug doen voor de sponsor.

 

 Claudio Golinelli

 

Het wielrennen

Zo komen we bij de kwestie of wielrennen een bij uitstek katholieke sport is. Dat wordt vaak gezegd, o.a. Mart Smeets is er van overtuigd. Ook zonder doping hangt de sport volgens hem van list en bedrog aan elkaar. En als je eens gezondigd hebt tegen de regels, dan volstaan drie weesgegroetjes om weer terug te vallen in de staat van genade. Maar flikken hoort gewoon bij de sport volgens onze anchor. In een stukje in het Dagblad Trouw werden wel enige kanttekeningen geplaatst bij die gedachte. Zeker is dat je eerst het bordje van een ander moet leegeten voordat je aan je eigen bordje begint, wil je een grote koers winnen. Aldus sprak ooit Hennie Kuiper. Het verloop van de Ardennenklassiekers deze week stelt Hennie in het gelijk. Alle 3 winnaars kwamen pas in de laatste kilometers van de koers uit hun pijp; hun bordje was nog goed gevuld. De anderen, hun ploegmaats, knapten onderweg voor hun het vuile werk op. We zagen Thomas Dekker vandaag als superknecht voor ploegmaats Daniel Martin (en Tom Jelte Slagter). Hij beulde zich zowat 200 km in de voorste gelederen van het peloton af, opdat de kopmannen van de dag min of meer relaxt konden meedraaien in de beschutting van het peloton. We waren gewend dat TD koersen wint, maar dit was ook mooi. Hopelijk komt dat winnen nog wel. Jammer dat die Martin er in de laatste bocht bij ging liggen; hij leek op weg naar het podium, zo niet de overwinning. Beetje voor niets gebeuld..... 

 

Zelf heb ik deze week ook weer lekker gefietst, deze week 451 kms, waarvan 20,5 samen met Mary-Anne. Dat was een ritje Lucca - Vorno v.v., afscheidslunch met zwangere Minke en ex-fietscourier Michel, thans e-handelaar in fietsonderdelen,  op een werkelijk fabeltastische locatie (Tenuta dello Scompiglio).

 

 

Dik genoten onderweg, elke rit was een heus Nachtegalenrondje. Tijdens mijn langste rit deze week telde ik maar liefst 37 zingende exemplaren.

In het Strava-klassement moest ik met mijn ruim 450 kms van mijn mede-Gaullisten alleen de heer J.F. Benedictus voor laten gaan, zowel qua afstand als qua hoogtemeters (gefeliciteerd, makker!). In het Ledig Erf-klassement moest ik met de 3e plek genoegen nemen, maar wel met 2x zoveel hoogtemeters als mijn 'concurrenten' op de plaatsen 1 en 2. Dat dan weer wel.

Na dergelijke inspanning waarbij de nodige calorieën worden vertimmerd past uiteraard een gepaste inname van enige hersteldrank. Zelfs het wondermiddel Weihenstephaner is alhier verkrijgbaar.

 

 

 Aan het herstel wordt immer serieus gewerkt

 

Ik rijd mijn rondjes met anderen of alleen, zo het uitkomt. Het boven genoemde rondje van 116 kms reed ik alleen, maar bv. op 2e paasdag reed ik een ondanks de regen supermooi parkoers in de heuvels samen met Tim en Michel, waarbij we uiteindelijk in de modder vastliepen. Maar wat een weldadige rust onderweg!

 

 

 

 

Lente

Nu ook de avonden warmer zijn gaat het leven hier zich steeds meer op straat afspelen. Terrassen zijn goed gevuld. Er waren de laatste weken diverse markten met allerhand producten, van meuk tot gezonde waar. Ook de bloemenmarkt vanwege Santa Zita ging tot laat in de avond door. En er is muziek. Grappig was een rennersconcert door Tim, Sam en Luca, allen geliëerd aan Paladino. Het was een open air gelegenheidsoptreden voor het etablissement 'Soup in Town' op Piazza San Giusto, hartje stad. De jongens deden goed hun best voor het aanwezige (vrnl. wieler-)volk, waaronder diverse profi's. Paladino zette mij met een van hen op de foto.

 

 

.... met Matti Breschel (Tinkoff-Saxo)

 

 

We gaan weer een nieuwe week in. Benieuwd wat dat weer gaat brengen. Een ding is zeker: Piet en Marriët komen op bezoek. We zien er naar uit, wordt vast gezellig. Het fietsen ga ik er een beetje tussendoor frommelen.

De jongeheer diens jongeheer

21 april

 

Afdaling vanaf Gombitelli: lekker haarspeldrijden 

Mooi weer in Nederland
Er is in Nederland dit keer minder reden dan normaal om jaloers te zijn op ons, mazzelaars, die in  Lucca maar lekker van (o.a.) het mooie weer zitten, lopen en liggen te genieten terwijl het in Nederland maar koud en nat blijft. Dat was in eerdere jaren zo, maar nu niet! Afijn, u weet er van.
De afgelopen weken was het weer in ons thuisland ten minste even fraai als hier in Toscane. Het is te zien aan de bruine koppen, de korte mouwtjes op foto's en ook aan de klassementen op Strava. Is het eigenlijk al rokjesdag geweest? Voor niet-kenners: via het medium Strava kunnen zowel profwielrenners als would be- coureurs elkaar wereldwijd kond doen van hun prestaties in harde cijfers, zoals geregistreerd door het gps-apparaat van bv. Garmin op hun bolide. Daar wordt dan ook wereldwijd op gereageerd met pakkende commentaren. Mooi, maar ook een beetje jammer ergens, denk ik soms. Elkaar imponeren met sterke verhalen over afstanden en daarbij gerealiseerde gemiddelden èn topsnelheden is er niet meer bij.  Via  Strava ben je virtueel in competitie met je fietsende vrienden. Vele clubgenoten van  WV Gaul, resp. Ledig Erf  hebben mij in de afgelopen week dik geklopt in het aantal afgelegde kilometers, en soms ook in het aantal overwonnen hoogtemeters. Voor het grootste deel te danken aan het mooie lenteweer dit jaar. Dames en heren, het is jullie van harte gegund!

1e Paasdag: werk aan de winkel, klant had zadelstrop gemold (ik niet!)

 

Niets te klagen

Voor ons valt er intussen weinig te klagen. We zijn weer op orde na de tussentijdse terugkeer vanwege mijn vader. Morgen zou hij 91 zijn geworden. Stelt nog niks voor, want hij wilde 106 worden. Oud-nieuwslezer Frits Thors, dezer dagen overleden, is 104 geworden, dus het kan wel. Hoe oud gaan wij/ga ik worden? Een ding is zeker: ik ben al over de helft. Wat zullen we/zal ik in de resterende tijd nog eens gaan doen; of laten? Ik heb zo mijn ideeën, maar die passen gelukkig niet in dit blok. Laat ik het maar houden bij het vermoeden dat er ons/mij nog wel enkele kille ontwikkelingen te wachten staan. En voorlopig blijf ik lekker fietsen, toch een der betere medicijnen die er in de wereld te koop zijn. Naast zo links en rechts wat rondklooien in de natuur. En, ik mag het niet zeggen, Titties and Beer en andere muziek. En Rokjesdag, dus.

Veel mensen hier hebben best wat te klagen, en dat doen ze ook. Dat gaat over hun eigen situatie, maar meer nog over de algemene toestand hier ter stede.

Voorbeeld 1: het nieuwe ziekenhuis van Lucca. In het café van Giulia en uit de krant horen we wat er zoal loos is. De kamers zijn wel erg klein, bij iets meer dan een beetje regen loopt de piano terra onder water. Trouwens, de medici daar zijn ook 3x niets, operatiemethoden uit vorige eeuw, ga alstublieft bij iets serieus naar het ziekenhuis van Pisa of Firenze. Ook mooi: op de dag van de gedachte oplevering was de weg naar het ziekenhuis nog niet klaar; men was nog doende met de aanleg  van een rotonde zo'n 100 meter voor het aankomstplein. Oh ja, men was ook vergeten in een mortuarium te verzien; kennelijk een ziekenhuis waar je met 100% zekerheid weer gezond uit komt. Tenslotte: je kan het ziekenhuis niet per bus bereiken.  Inmiddels schijnen de eerste 20 patiënten toch vanuit het oude ziekenhuis (van de binnenzijde bekend bij LE-Jakob) te kunnen worden overgebracht. Ondanks alles. We steken een kaarsje op, opdat zij het mogen overleven.

Voorbeeld 2: Piazzale Verdi is, net binnen de muren van Lucca, het eindstation voor alle regionale buslijnen. En daarmee een van de belangrijkste toegangspoorten voor de zomerse stroom toeristen tot Lucca-centrum. Het plein staat vol met oude Steeneiken, een prachtige view from the walls, zal ik maar zeggen.





 De locatie moest echt op de schop, wegens een combinatie van toegenomen drukte en verval. Het werd een privaat-publiek project, dat een jaar geleden in uitvoering kwam. Eerst archeologische opgravingen en een aantal Steeneiken voorbereiden op verplaatsing (snoeien, wortelkluit afsteken, stutten). Toen ging het donderen, deelnemende partijen werden het oneens (waren dat uiteraard al tevoren), er was onvoldoende geld. Alle werken werden stilgelegd. Het plein ligt open, de opgravingen zijn niet afgemaakt, de bomen niet verplaatst. Komende weken worden dan maar de meest noodzakelijke werken uitgevoerd teneinde het plein weer een toeristwaardig aanzien te verlenen; want de eerste golven zijn er al weer. Waarna we weer verder zien. Men spreekt er schande van. Zijn hier soms moreel gedeactiveerde ambtenaren aan het werk geweest?




Plaatselijk nieuws

Wie zeker ook wat te klagen heeft is, c.q. zich zelf moet beklagen is de jongeheer uit Prato, die zich zelf heeft beroofd van, tsja...,  zijn jongeheer met wat er zo bij hangt. Waarom? Nou, hij dacht dat hij seropositief was, en dat kon de thans voormalige eigenaar van die jonge heer niet verkroppen, gelovig als hij is volgens de berichten. Een dappere daad, dat wel, maar ook een overbodige, want van dat seropositieve, dat bleek niet waar. De edele delen liet hij op een muurtje achter, zo gaat het verhaal verder. Niet meer te repareren bleek in het ziekenhuis. Daar hadden ze enkele meters verbandgaas nodig om de bloedingen te stelpen. Hout me toch bezig: hoe zou het met beide jongeheren verder gaan?  Staat niet in de krant. Wellicht over een jaar, in een of andere bijlage een mooie sfeerreportage. Eeuwige roem zal zijn deel zijn.
 

Met Gruppo Chronò in de klim naar Fiano, corridore Van de Laar brengt 2e groep terug bij de koplopers. Of moet lossen, kan ook. Route? Klik hier.

 

Verder vermaak

Op bovenstaande foto rijd ik nog op een Pinarello Marvel . Il grande Paladino van Chrono Bikes heeft er voor dit jaar 20 aangeschaft voor de verhuur.  Compact-11 speed. Het eerste exemplaar mocht ik een maandje uitproberen. We hebben samen nog eens goed naar mijn zit gekeken; Paladino heeft het voor mekaar gekregen dat ik er een stuk comfortabeler op rijd dan op mijn eigen Cannondale Synaps Triple, o.a. door een langere voorbouw twee ringen minder op mijn stuurpen. Met een beetje spijt in het hart heb ik de geweldig gehoorzame bolide jl. zaterdag weer ingeleverd. Het toeristenseizoen is immers weer begonnen. Met overigens de veranderingen in het straatbeeld in Lucca-centrum van dien. Het straatkanen is weer begonnen; trainingspakachtige kledij meer en meer, om heen lichamen van minder sportieven. Maar och, het heeft ook wel wat gezelligs. Ook de fietsers weten Lucca te vinden, helemaal terecht. En die willen een lekkere huurfiets voor een week. Ik kan iedereen aanraden een weekje te komen rondfietsen op zo'n lekkere Pinarello van Pala. Neem je pedalen wel mee, dan, hè? En schaf je de Chrono-outfit va dit jaar aan!

 

 

 

Die fietsers komen uit de hele wereld naar Lucca. Ook dat maakt een langer verblijf hier leuk. Ik fietste dit jaar al met Britten, Australiërs, Zweedse dames en met pa en zoons Mellemsæter uit Noorwegen.

 

 Paladino, Pa Asmund en zijn zonen van 16 en 18, opkomende talenten!!

 

Terug van weer een ritje; Mary-Anne blijft braaf open doen

Mooie ritjes gemaakt weer, o.a. met Mary-Anne op haar e-bike. Mede als voorbereiding op onze vakantietrip in mei door Toscane van B&B naar B&B, volgens een programma van TRAP-reizen . Ziet er heel goed uit en we hebben er zin in. We hebben eerst eens een relatief vlakke route uit geprobeerd, nl. het Puccinipad vanuit Lucca naar de moerassen van Massaciuccoli. Uiteraard moesten we qua voorbereiding toch ook eens een meer heuvelend parkoers uitproberen. Dat deden we op een rondje Camaiore. Waarin opgenomen toch enkele serieuze bultjes als de Monte Magno (bekend uit de gloriedagen van Claudio Gaudianello) en de Monte Balbano.

Monte Magno GPM! Route? Klik hier

Ik rij ook met regelmaat in mijn eentje, maar kom dan onderweg meestal wel andere wielertypes tegen. Italianen uit de regio die ofwel in mijn wiel blijven hangen,  ofwel mij op uitermate arrogante wijze voorbij spuiten.

Het is inmiddels al weer laat geworden. Tijd om dit blogje af te ronden. Doe ik met nog twee van de fraaiere ritjes te memoreren. Eerste met Dario en Roberto, de politieman. Het was een ritje met in de eerste helft enkele zeer pittige, want onregelmatige hellingen. Waaronder de Piccolo Mortirolo, die zijn naam alle eer aan doet. De foto zegt wel genoeg, vermoed ik.

Piazzano-passo (Joep, Roberto, Dario) Route? Klik hier

 

Ook vandaag, 2e Paasdag was een mooie rit,dit keer met Sheffield-Tim en Niemand- Michel, aspirant-vader. Ook weer met enkele ambetante klimmetjes, maar prachtig. En dat in schitterende rust. Helaas werden we op zeker moment te voet gesteld omdat het asfalt overging in bekeide bagger. Stapvoets terug, maar tot vlak voor Lucca in de regen. Het is weer eens wat anders dan die zon.

Hansje Brinker the Second, in full action in Tuscany today

 .

 

 

Route? Klik hier

 

En de groeten van de wijkkat! 

 

 (Volgende keer o.a. over het kunstgebit van Piero)

 

Lucca, we zijn er weer

9 APRIL 2014 

 

 

In elke Italiaan klopt een hart van een kind

— Francesco Moser

 

     Op mijn nieuwe Pinarello Marvel           Hoe Fausto de oudere renner opbeurt

 

Mijn vader is niet meer

Niet eenvoudig om weer aan het bloggen te komen. De gedachten waren nog te veel elders. Bij  mijn vader. Het was al op dag 2 van ons verblijf in Lucca dit jaar dat we het bericht kregen dat hij in het ziekenhuis was opgenomen na een nachtelijke delieraanval met ambetante oorlogsherinneringen daarin. In eerste instantie waren de medici positief in hun verwachtingen. omtrent herstel. Hun optimisme moest echter worden ingeruild voor somberder berichten. Terug naar Nederland, dus. Daar werd al snel duidelijk dat het een aflopende zaak was. Een week na onze aankomst gooide hij, bijna 91 jaar oud, de handdoek in de ring. Ik heb goed afscheid kunnen nemen, al realiseerden Pa en ik ons bij mijn laatste bezoek niet dat het laatste keer zou zijn. Zijn overlijden maakt mij nu Pater familias of te wel Capo. Nog net voor mijn pensioen. Ik teken er voor om zo lang kwajongen te blijven als mijn ouwe heer.

 

De laatste foto die ik nam voor vertrek naar Lucca in februari

.... en weer terug aan de Via Michele Rosi
Inmiddels zijn we alweer ruim 2 weken terug op ons vertrouwde adres. In Lucca zijn er de eerste dagen nog de nodige condoleances van vrienden en bekenden bijgekomen. In Italië betekent het verlies van je vader een groot verlies. Zoals het ook voor mij is.

Gespot tijdens wandeling van busstation naar huis

We hebben de draad weer snel proberen op te pakken. De eerste week ging dat nog behoorlijk moeizaam. De vermoeidheid van de achterliggende periode moest er eerst nog even uit, zoals men zegt. Uiteraard ook het fietsen weer hervat, alsmede het toedienen van enige hersteldrank na afloop van de rit op mijn favoriete terrasje op het Piazza dell' Anfiteatro, hartje stad en toch maar 300 meter bij ons vandaan. Voor de kenners zoals daar zijn de heren RvS, ES, RF en JV, allen woonachtig te Utrecht: het blijft, verrassend misschien, bij één glas.
 

 

Ik dacht: een selfie? Kan ik ook! 

 

Mary-Anne's verjaardag

Die hebben we dan maar 2x gevierd. Op de eerste 'weer terug-zondag' hebben we met de familie Meschi (Cristina, Paladino plus zoon Davide) en Tim (the beast from Sheffield) primadeluxe gegeten in Il Rio (in Vorno). Zo wil je het wel vaker, mooie ambiance, goed volk en lekker eten.

 

 

 

De tweede keer was afgelopen weekend. We hebben de bloemetjes goed buiten gezet met Mirjam, Iem, Hil en Paul, speciaal overgekomen voor M-A's verjaardag, helemaal uit Huizen, Nederland. We hebben ze opgepikt bij het busstation hier in Lucca. Gelukkig waren ze goed herkenbaar :) aan hun gele koffertje en rose sjaal. Lekker gegeten (enne... met iets erbij), eerst hier in de tuin en de volgende dag bij een van onze favorieten, Tambellini, bar-restaurant een dik half uur open buiten Lucca.

 

 

Fietsen!

Ja , fietsen, daar zijn we hier toch (ook) voor! Na een maand van, op een dag na, alleen maar jours sans waren de benen weliswaar goed uitgerust, maar de vorm was pleite. Heerlijk om het weer op te pakken op de mooie parkoersen in de omgeving. Na een rustige herstart geleidelijk de meer pikante parkoersen aangevat, en dan bedoel ik niet alleen het Hoerenrondje. Er komt altijd wel enig klimmen bij kijken. Of meer dan enig. De mooiste klimparkoersen zijn meteen ongekend rustig qua verkeer. Het is er heerlijk haarspeldrijden, een van mijn favoriete bezigheden waar de Amerongse Berg noch de Cote de la Redoute mogelijkheden toe bieden. Gevoegd bij de fraaie landschappen waar het doorheen gaat een puur genoegen. En inmiddels zijn de meeste vogels ook weer terug van weggeweest. In de stad de Huiszwaluwen en Gierzwaluwen, Het gezang van Cetti's zanger, Zwartkop, Europese kanarie, Nachtegaal en Hop e.v.a zorgt voor een passende muzikale omlijsting.

 

De langste rit (140 kms) tot nu toe maakte ik met Dario en Pete, de sterke Australiër, tegenwoordig beide lid van cycloclub  La Bagarre.. Met de laatste puf ik hier op de foto uit op het bankje onder de eeuwenoude Steeneik op de Monte Magno, na de beklimming derzelve die volgde op gesterkte draf heen en weer langs de kust, onderbroeken door de klim van Monte Marcello. Die mannen zijn eigenlijk een maatje te groot voor mij, in ieder geval als het omhoog gaat. Maar het is good fun en ook een goeie training. Niet dan?

 

Het is moeilijk om de prijs voor de mooiste gereden route toe te kennen. Heuvelen boven Lucca komt in aanmerking, een zeer goed trainingsparkoers door de opeenvolging van wat kortere en wat langere stijgingen. Komt nog het dichtst in de buurt van de Ardennen, zou ik zeggen. Behalve dan waar het de schitterende zichten op wijn- en olijfgaarden betreft. Met veel plezier rij ik ook de route met daarin opgenomen de klim naar Gombitelli vanwege de oorverdovende rust, de goede herinneringen en het getierelier van de belendende vogelen.

Vooruit, als ik dan de knoop moet doorhakken wordt het de rit met Team Chrono deze week over Fiano en Pescaglia, zeg maar met de club van Paladino. Daar had ik ook vrouwelijk gezelschap van de sterk rijdende Cristiana. Het meest bergachtige parkoers ook tot nu toe. Lange klim van zowat 20 km, zegge en schrijve twee auto's tegen gekomen. Onderweg was het ook gezellig, ouwehoeren op de fiets. 'A tuta' en kalmpjes an wisselden elkaar af.

 

 V.l.n.r. Tim (GB), Cristiana, Luca, Joep, Charly (GB), Michel (NL) en Simone (foto Paladino)

 

Nog ander vrouwelijk gezelschap. Mary-Anne en ik zijn ook nog op pad geweest. Voor het vertier, en meteen om een beetje te oefenen voor onze meerdaagse fietstrip in mei . Met de e-bike kan zij ook de wat heuvelachtige parkoersen aan.

 

Mary-Anne komt boven op de Monte Balbano

 

Langs de rivier de Cerchio over het Puccini-pad richting de moerassen van Massaciuccoli

Al met al, we zijn hier weer aardig geland. Leuk fietsen, leuk kleppen links en rechts, zoals vrijwel dagelijks bij Giulia van de bar om de hoek, lekker eten ook (morgen bij zo'n andere favoriet, Da Pasquale ).

Het fietsen gaat zeker aan de meeste Lucchesi voorbij. Geen tijd, veel te inspannend, ze motten er niet aan denken.... Men wordt wel dol als de Giro of de Tirreno passeert. Dat dan weer wel. Er wordt veel geschrokken (c.q. ook bewonderd) als ik vertel over wat ik zoal fiets. Verwachten ze ook niet zo van een ouwe lul.
Toch is het behoorlijk druk op de weg met fietsers met een krom stuur. Het valt niet mee om als je in je eentje bent vertrokken niet uiteindelijk met derden in de rondte te trappen. Opvallend: het kan best 20 graden zijn, het merendeel der corridori gaat hardnekkig in het lang. Pas met Pasen wordt het zomer; ze hebben geloof ik niet in de gaten dat Pasen het enen jaar vroeg, het andere jaar laat valt. Onderweg, en niet te vergeten in de winkel van Paladino zijn er volop (ex-)profs te aanschouwen. Vandaag kwam ik Il Re Leone Cipollini nog tegen ('Salve'). Vorige week werd ik door Garminprof Ben King nog uit het wiel gereden; tegen zijn intervalmoment was ik niet bestand. Maar ja, hij rijdt nu de Ronde van het Baskenland, en ik niet. En, zoals gezegd, bij Paladino kom je vaak rijders van de grote ploegen tegen. Een flink aantal woont hier gewoon, andere coureurs zijn tussen hun wedstrijden door tijdelijk aanwezig om hier in de buurt te trainen. Kortom, aan ambiance geen gebrek, als je van de koers houdt. 

                       Maandag jl. met Sebastian Lander (BMC), vandaag 27e in de Scheldeprijs