Elke dag weer een nieuwe dag

We hebben er niet altijd zin in. Ik ook niet altijd. Al was het maar omdat er geen Zware Verplichtingen meer in je zij liggen te porren. Maar opstaan doen we elke dag. Nou ja, tijdens het tijdelijke. Vanuit de wegdrijvende droom vind je je als vanzelf terug in de reële wereld. Op enig moment blijven we gewoon liggen, voor eeuwig. Binnen min of meer afzienbare tijd. Er blijven dan nog (veel) meer dan genoeg mensen over. Een troostvolle gedachte. Of juist niet. Hoe ook, ook dat 'meer dan genoeg' lijkt me iets tijdelijks hebben. Wel iets langer tijdelijks, gaan we maar van uit.

'Waarheen leidt de weg die we moeten gaan?' - (Mieke Telkamp)

We staan op omdat we wakker worden. Ook al heb ik er niet altijd evenveel zin in....dat hondje Lucca zich tegen achten aandient voor de eerste sanitaire wandeling helpt om eventuele muizenissen in het hoofd, uhhh, het hoofd te bieden. In je hoofd zit alles aan muizenissen wat er thuis ook al in zat. Zo staat het in het contract met de Heere (lees altijd de kleine lettertjes!). De meeste betreffen kleine lastigheden van geest en lichaam. Bijvoorbeeld hoe het verval dient te worden gemanaged. Dat zijn maar particuliere lastigheden. Rampspoed her en der passeert ook, zaken waar je weinig tot geen invloed op hebt. Tegenwoordig gaat het meer en meer ook om gevallen van ernstige ziekte en dood in de nabije omgeving, soms nogal aangrijpend.... Goeddeels een generatiekwestie, maar niet altijd.

Voor Jan

In het centrum van Lucca zie ik heel wat mensen bij wie ik me afvraag hoe die zich op gang trekken bij weer een nieuwe dag. Waar zit de zin, hun dagelijkse drive? Zo zit er de meeste dagen een manspersoon van een jaar of 40 in onze zeker in het weekend zeer drukke Via Fillungo. Op zijn knieën! De hele dag! Hij heeft zijn tamelijk heldere blik gericht op het in zijn richting lopende publiek. Met in zijn handen een bordje met de tekst: 'Un po' di aiuto' (= een beetje hulp). En met voor zich een bakje waar de aflaat in kan worden gestort. Vijf jaar geleden zat hij er ook al. Je vraagt je af: is deze bedelwijze zo lonend, of is hij in al die jaren niks verder gekomen? Ik zou het hem kunnen vragen, maar zo'n held ben ik ook weer niet. Nog intrigerender is de persoon die van 's morgens vroeg tot 's avonds een uur of acht op een randje zit tegenover een apotheek, hier om de hoek. Capuchon diep over zijn hoofd getrokken, en dat hoofd dan weer tussen zijn opgetrokken knieën. Met voor zich alleen een plastic koffiebekertje als centenbakje. En naast zich twee tassen met vage vulling. Ook de hele dag dus. Bizar.

Minder bizar, wel confronterend is de donkere jongen bij de deur van de bakker, waar ik mij elke ochtend bevoorraad. Hij heeft een pet. Die hij mij uitnodigend onder de neus reikt, een ochtendwens murmelend. Soms mik ik een muntstuk in die pet. Fijn, de wereld weer een beetje vooruit geholpen. Of niet, wellicht wordt de arme jongen 'aangestuurd' door Nigeriaanse criminelen die hier in Toscane een naam hebben hoog te houden als uitzendorganisatie van (ook) prostituees en drugshandelaartjes. Die pet associeer ik niet meteen met perspectief. Ik heb vanochtend even met de man gesproken, ten koste van een euro. Hij is dakloos, en hij komt uit ... Nigeria.

Je wordt juist oud als je stopt met fietsen

Weer lekker fietsen

(en dagelijks wandelen)

Monte Balbano

Intussen kost het mij weinig moeite om hier de dagen door te komen. Integendeel, eerder kom ik tijd tekort. Het is al weer gauw bedtijd. Lezen, wandelen met de hond, op café, op bezoek, uit eten, al een heel aantal keren met de vrienden hier (maar meestal zelf koken, natuurlijk)... allemaal fijn om te doen. En na zes weken gedwongen stilstand komt het fietsen zoetjes an ook weer op de rails. Meestal in goed (wisselend) gezelschap. Op Stuart en Vlaming Jan na Italiaans van snit, want de buitenlanders zijn er vanwege Covid (nog niet). Dus: Paladino, Cristina, Cristiana, Bruno, Ilaria, Rodolfo, Stefano....

Naast Luca D 'Attoma, top-enoloog

De afstanden waren tot nu toe bescheiden, max. 60, daaromtrent, nog niet te veel omhoog. Basis bouwen, hè! De meeste hoogtemeters (664) maakte ik in de Matraia-heuvels, benoorden Lucca, in gezelschap van Bruno, Ilaria, Stuart en Vittorio.

Fotomoment Matraia (fotograaf op de voorgrond)

Na de stevige regens van de eerste dagen van deze week treedt een nieuwe fase in: grotere afstanden, meer klimwerk. Genoten van mijn ritjes heb ik alleszins. Tijdens mijn laatste ritje zondag jl. met Paladino en Jan, beiden bepaald geen koekenbakker (dus stukje sterker dan deze oudere jongere) ging het voor het eerst weer echt lekker, we reden op het stuk terug naar Lucca behoorlijk hard. Toch werden we voorbij geknald door een groepje van 5 dat aanzienlijk vlotter vorderde. Op kop Mario Cipollini, il Re Leone (die wel zijn vrouw heeft geslagen), wie kent hem niet? In zijn wiel Alexandr Bhazenov, wie kent hem niet? Oh, niet? Hij werd anders wel Russisch kampioen in 2003, en in het zelfde jaar behaalde hij een mooie zesde plek bij de Wereldkampioenschappen voor Beloften in Hamilton (Johan van Summeren zilver, Thomas Dekker brons). Bhazenov, 40 jaar oud nu, reed als prof voor enkele Italiaanse ploegen, en woont nog altijd in Toscane.

Dit is 'em dan, d'n Bhazenov

De Monte Serra (hier ex Sant'Andrea di Compito) moet nog heel even wachten....

Lievelingsrenner

Op mijn 18e verjaardag (13 juli 1967) stierf de Brit Tommy Simpson tijdens een touretappe op de flanken van de Mont Ventoux. Eigenlijk was hij al bijna boven. De étappe werd overigens gewonnen door Jan Janssen.

Ik ben een keer of 12 de plek des onheils gepasseerd, op de fiets uiteraard. Nabij is bovenstaand herdenkingsmonument opgericht, waar elke min of meer romantisch ingestelde fietser op zijn minst even een groet brengt. De plek leent zich ook prima om lekke binnenbanden en bidons achter te laten.

Het had gekund, maar Simpson is niet mijn lievelingsrenner geworden. Want die had ik al. Al sinds 1957, tien jaar eerder dus. Het ging om Pietje Damen, van bij ons in de regio. Dat bleef zo t/m voorjaar 1958 toen hij de Vredeskoers won (bekend als de Tour de France van achter het IJzeren Gordijn). Maar Pietje wisselde ik nog datzelfde jaar met gemak om voor Charly Gaul. Hoe dat zo kwam leest u hier .

Charly rijdt naar de overwinning op de Mont Ventoux Tour de France 1958

In het eerste nummer van 2022 (nr. 75) van wielertijdschrift De Muur (ik ben vanaf nr. 1 geabonneerd, en dat blijft zo tot de dood) van dit jaar beschrijft Frank Heinen in een leuk verhaal een voorlopige taxonomie van de 'lievelingsrennerhebber' voor. Hij onderscheidt maar liefst 17 categorieën. Met mijn keuze voor Charly Gaul als lievelingsrenner val ik onder de categorie 'gevorderde chauvinist', een positie die ik deel met Henk Spaan, en nog wel om de zelfde reden. Namelijk omdat Charly in 1958 de Tour de France won in een gemengd Nederlands-Luxemburgse ploeg, een halve Nederlandse Tourzege dus. Piet Damen was een van zijn Nederlandse ploeggenoten. Dus mede hulde ook aan mijn ex-lievelingsrenner.

Wandelen

In het namiddaglicht de Muren op (r. Bar Martini)

Aan de fietsritten heb ik nog een aantal dagelijkse wandelingen toe te voegen. Het hebben van een (jacht)hond noopt daartoe, geen ontkomen aan. De eerste van de dag is voor mij, een klein uurtje. Mary-Anne ligt dan nog in bed te knorren. De tweede van de dag, meteen de langste (6 à 9 kms), doen we als ik niet fiets samen. Kan een tochtje door de buitenwijken zijn (hondje Lucca heeft wel iets van een ontdekkingsreiziger), maar vaker een ronde onderlangs de Muren, of naar het park bij de rivier, alwaar Lucca ook graag te water gaat. Wel oppassen voor de stroming daar, er is al eens een hond 5 km verderop teruggevonden. Bovendien zijn zwijnen (zeker) en wolven (mogelijk, zie volgend blog) niet ver.

2e wandeling van de dag (de langste) met Lucca en Mary-Anne, voorbeeld

Tegen einde middag is er een leuk hondentreffen op de spalti, tussen de 3 en 7 hondjes krijgen dan alle tijd van d'rlui baasjes om met elkaar te dollen. Ook voor circa een uur. Lucca gaat er graag heen, doorgaans alleen met M-A. We zien elkaar dan weer bij Bar Martini.

Lucca hier met Kyra en Mina

De laatste ronde doen we samen, en gaat door hartje stad. Lucca mag dan de route bepalen. Uitgezonderd het weekend (vr/za)ligt hartje er heerlijk rustig bij. Rond 22.15 u zijn we terug thuis, nog ff lezen en dan plat.

Om maar te zeggen: hondje Lucca bepaalt voor een groot deel onze dagindeling.

Puccini en zijn Fietsie

Componerende coureur

Een van de grote zonen van Lucca is de componist Giacomo Puccini, vooral beroemd om zijn opera's. In lijn met zijn kennelijk rusteloze karakter hield Puccini van snelheid. In 1901 schafte hij zich voor 3.800 Lire een automobiel aan, een De Dion Bouton , een Frans product; hij 'passeerde' daarmee het Italiaanse FIAT (Fabbrica Italiana Automobili Torino). Hij zou daarna nog een stuk of 13 automobielen aanschaffen (waaronder toch enkele FIAT's). Verder hield de componist met gevoel voor snelheid ook van motoren en motorboten.

Maar al rond 1893 viel hij voor de fiets. Zijn eerste was een Humbert. Vrienden hadden hem aangeraden om te gaan fietsen, als geschikt strijdmiddel tegen zijn overgewicht (> 100) met bijbehorende buik (ik voel mij enigszins verwant nu, al weeg ik er 'maar' 80...). Met zijn fietsie reed hij heen en weer tussen zijn huis in Torre del Lago, het meer van Massaciuccoli en Lucca, een parkoers dat ik ook regelmatig min of meer volg, zij het doorgaans zonder de lange stukken onverhard. Maar dat gefiets als tijdverdrijf was hem niet genoeg, Puccini ging - uiteraard - voor meer snelheid. En dus raakte hij in de ban van de wielersport, die in zijn periode sterk in opkomst was (de eerste Giro d' Italia was in 1909). Hij heeft hier in de wijde omstreken van Lucca talloze wedstrijden betwist. Over eventueel behaalde resultaten, ook wat betreft bereikte gewichtsafname is mij helaas niets bekend.

Ter herinnering aan Puccini's daden op de fiets en ter stimulering van het gezonde toerisme legt de 'Ciclopedonale Puccini' een aantrekkelijke wandel- en fietsverbinding tussen de plaatsen waar Puccini destijds vertoefde. Voor een groot deel loopt de route langs rivier de Serchio, ruim 60% is 'sterrata' (onverhard) en mede daardoor zeer verkeersluw. Begin april is de Ciclopedonale speelveld voor een grote toertocht.