Lucca, leven want fietsen: december 2022

Vita brevis, bici lunga

Lucca in kerstsfeer. Versiering opgetrokken uit petflesjes.

De reis

Zo, op 1 december waren we er (al) weer, terug in Lucca. Niet eerder kwamen we zo vroeg in de winterperiode aan. Net als vorige jaren reisden we per trein, drie dagtrips van overzienbare lengte met prettige overnachtingen in Basel en Milaan. Beetje duurder dan vliegen, maar ja, het is voor het mulleu, hè? Ons hondje Lucca deed het i.h.a. heel goed in de trein, behoudens dan wanneer er veel tunnels moesten worden genomen, wat m.n. in de laatste etappe het geval was. Dan werd ze onrustig en zette het op een hijgen. Ze wilde dan wel graag op schoot. Afijn, al bij al een relaxte reis. We hadden nog behoorlijk mazzel met ons reisschema, want op avond van onze laatste etappe van Milaan naar Lucca begon een meerdaagse staking bij de Italiaanse Spoorwegen.

Mijn gedachten waren onderweg nog regelmatig bij vriend Ton, studiegenoot, waarvan het afscheid enkele dagen voor ons vertrek plaats vond. Mooie herinneringen, bv. dat we te zamen een gat in de wolken sprongen nadat we beiden met vroegpensioen waren gegaan. Ja mensen, op de leeftijd van 55 jaren... Onder het genot van een glaasje wijn en een portie bitterballen bespraken we regelmatig onze wederzijdse interesses en het woelen der wereld, meestal op een der terrassen in de stad. Op basis van onregelmatige regelmatigheid. Met nog jaren te leven voor ons.
Zo hadden we het er ook wel eens over hoe we onze talenten nog te gelde konden maken. De uitkomst: Coach Lummelen & Lanterfanten. Daar had de maatschappij volgens ons grote behoefte aan. Ton was op dit vlak absoluut getalenteerd, en ik houd er ook wel van om bijvoorbeeld in mijn hangmat af te gassen en wat te mijmeren over 'Het Leven', Gelukkig kan ik me ook buiten de hangmat vaak 'gans aangenaam vermonterd voelen', zoals Professor Prlwytzkofsky het ooit formuleerde. Overigens is het tegenovergestelde ook regelmatig het geval. Het is de grauwe sluier van deze tijden, zal ik maar zeggen.

De eerste dag in Lucca

Op Lucca-Station werden we opgepikt door onze verhuurders Natale en Gaia.en naar ons vertrouwde appartement gebracht. Daar konden we de vorige periode wegens niet al te vlot verlopende verbouwing niet in. Nou ja, verbouwing.... het is meer een totale make over geworden, waarbij twee appartementen tot een uiteraard veel groter appartement zijn samengevoegd. En alles nieuw.

Van het fraaie interieur laat ik de volgende keer wel wat zien, nu alvast de kapstok en twee stills van het terras (op het zuiden).

Het ritme in onze alternatieve leefomgeving pikten we eenvoudig op. Dus maar direct naar de bar van Giuly, die fungeert als soort wijktrefcentrum, om maar meteen wat spullen mee te nemen die we daar bij vertrek vorige keer hebben gestald. En checken of alle bekenden er nog wel zijn, immers een heel aantal daarvan op gevorderde leeftijd. Ook nu bleek een vaste waarde, Piera, er niet meer te zijn. Een dag voor onze aankomst is ze overleden, en op de dag van aankomst al begraven. Een bronchitis werd deze tandeloze en al een tijdje van gezondheid krakkemikkige, maar immer humorvolle en ietwat schalkse dame noodlottig.

Waar zijn mijn nieuwe fietsschoenen?

De eerste dagen gingen voor een deel op aan de inrichting van onze woonst. En het regelen van wat problemen met de thermostaat (het werd 's nachts 24 graden) en met de moderne verlichting. Komt altijd goed.

We hadden de nodige spullen in Lucca achtergelaten, maar toch nog vier dozen vanuit Nederland opgestuurd (wv. 1 1/2 doos met louter spullen voor hondje Lucca) . Drie daarvan kwamen keurig op tijd aan, maar waar bleef de laatste? Potdorie, daar zaten mijn nieuwe SIDI-fietsschoenen in! Na een paar dagen zagen we via Track & Trace dat het pakket wel al in Italië was aangekomen, en onderweg was naar het (een) depot. Alleen, vanwege een staking bij de Italiaanse Posterijen liep de zending meerdere dagen vertraging op. Een eindje verderop in de tijd werd duidelijk dat de doos in een (het) depot in Lucca was aangekomen, zonder preciezere aanduiding waar dan. Maar wel met het bericht dat de adresseing niet klopte. Een bezoek aan het grootste depot van de post, een heel eindje buiten het centrum gelegen, was tevergeefs. Bij het volgende depot, in het centrum, was ook niets te vinden. Daar trof ik echter een behulpzame medewerker, die na het nodige zoekwerk vermoedde dat het pakket in een depot van Eurodis zou kunnen liggen. Ook nogal een eind buiten de stad gelegen. Daarop maar eens overlegd met Giuly. Die liet meteen man Luca even bellen naar iemand die op dat depot werkte; die bezorgde regelmatig in zijn winkel in strips en games. En ziet: het pakket kwam boven water (was al bijna op de terugweg naar Nederland) en werd de volgende dag bezorgd. Tsja, dat is nu Italian Life. Het komt altijd goed (of meestal toch), maar de weg waarlangs is soms bijzonder.

Ook bijzonder: het juiste adres is goed zichtbaar, en toch niet bezorgd. Maar okay, in sorteercentrum te Nieuwegein een fout adreslabel geplakt. En die wordt gescand. Dan hoef je je ogen niet te gebruiken.

De eerste twee weken miste ik dus mijn fietsschoentjes. Ondanks het mooie weer schoot het fietsen er daardoor bij in. Uiteindelijk bij Paladino van fietswinkel Chronò dan maar een paartje Fizik's geleend. Het weer was inmiddels helaas omgeslagen, regen, regen en maar sporadisch droge perioden. Dus tot nu toe bleef het bij vijf bescheiden ritjes (40 à 60 kms). De eerste ging over de Muren rond de centrale stad. De kalme opbouw was niettemin voldoende voor de DS van Team Chronò om mij ook voor seizoen 2023 weer een contract aan te bieden. Het zal voor een shirt en een broek zijn.

Team Chronò wordt in 2023 gesponsord door Strada del Vino e dell' Olio, dus ik zal wel gaan vlammen.

Het zelfde leven als in Utrecht (maar dan een beetje anders)

Vuurwerk

We zijn hier niet zozeer op vakantie, wat vaak gedacht wordt, maar zetten hier ons gewone leven voort. Met alles wat er bij hoort. Maar in een wat lagere versnelling. Een vakantie van zes maanden zou ook wel wat lang zijn. Nou, vooruit,'laten we zeggen dat het iets er tussenin is.

Er zijn wel diverse zaken die het leven hier een aangename touch geven, zeker en vast zijn er verschillen tussen leven hier en leven in Utrecht. Zo zijn we af van de dagelijkse vuurwerkoverlast die wij, en vooral hondje Lucca vanaf begin october moesten ondergaan. Alleen toen Marokko van Portugal had gewonnen op het WK Voetbal in Qatar waren er kortstondig wat bescheiden knalletjes, overigens genoeg voor Lucca om 'in de dekking' te schieten, het is nu eenmaal een gevoelig typje. Datzelfde gebeurde gisteren toen hier om de hoek een aantal nooddruftige eencelligen met rotjes naar elkaar aan het gooien was Voor de rest heerst er totale rust op dit front. Als ik het goed heb begrepen is er tijdens de jaarwisseling ook geen door de gemeente georganiseerde vuurwerkshow meer. De bijdrage aan de slechte luchtkwaliteit in de stad komt dan ook niet van vuurwerk maar van de vele gestookte houtkachels.

Hopelijk komt het in Nederland snel tot een vuurwerkverbod. Zekere politieke partijen, ook die van Mark, zijn vooralsnog gekant tegen een dergelijk verbod. Intussen is er al weer een dode gevallen bij het afsteken van zwaar vuurwerk. En dan moet het ware geknal nog beginnen. Hopelijk kijken de vuurwerkslaafgemaakten vooraf goed naar dit instructiefilmpje van Krities AVRO-lid Cor van der Laak.

Wandelen

Ook met het wat regenachtige weer van de laatste tijd kan hier lekker worden gewandeld. Kan in Voordorp ook heel goed, maar de ambiance is hier aantrekkelijker, rustiger ook. Lucca (en Mary-Anne) genieten ook van de dagelijkse middagtreffens met andere hondjes en hun baasjes op de spalti, de graslanden net buiten de Muren. En dat eindigt altijd in Bar Martini voor de dagelijkse versnapering (thee en/of iets anders) Dan ben ik er uiteraard ook weer bij. Op de spalti ontmoet Lucca op andere momenten ook een van haar verloofden, Willy. Dolle boel altijd. Eergisteren waren we thuis bij haar andere verloofde, Igor, uitgenodigd op het avonddeten bij Cristina en Paladino.

Lucca en Willy op de spalti

Il secondo bij Ristorante Tambellini in Sant'Alessio (ca. 4.5 km lopen vanaf huis)

Lekker eten

Wat we in Lucca vaker doen is uit eten, al een paar keer ook met vrienden hier. Er is een ruime keuze aan restaurants binnen loopafstand, hondje mag overal mee naar binnen (en weet zich daar prima te gedragen), èn de prijs-kwaliteit verhouding is heel goed.

Toetje bij Ristorante La Norma

Kapper

Doet ie anders nooit: naar de kapper gaan! Meestal sta ik zelf wat te knippen en te scheren, met meestal een weinig overtuigend resultaat. Het gaat al beter als Mary-Anne zich er mee bemoeit. Is ook wel handig want die schamele tientallen haren aan de achterzijde krijg ik niet knap getrimd. Een en ander dient af en toe echter professioneel te worden aangepakt. Daartoe ben ik naar kapper Massimiliano gegaan, die weet van wanten, en ondertussen hebben we een gezellige babbel. Hieronder de situatie vóór en na de behandeling.

Natuurnieuws

Vogels

Vanaf ons terras en tijdens mijn omtrekkende bewegingen per fiets of te voet probeer ik de vogeltjes een beetje bij te houden. Het is nog tamelijk stilletjes in deze periode. Maar ik hoor de merels soms al zingen, zij het nog wat aarzelend. Ook roodborstjes doen van zich horen. Gisteravond hoorden we een roepende steenuil in de tuinen achter ons appartement. Steenuiltjes broeden hier al jaren, ergens onder dak waarschijnlijk. Opvallende aanwezigen zijn bonte kraaien. Op de spalti en ook op tijdens mijn fietsritjes zie ik regelmatig groepen koereigers en af en toe ook een kleine zilverreiger, mee zun geel tene. Naar dat is het ook wel ongeveer.

Kleine zilverreiger, een niet obligate freatopiet

Klimaattop/Biodiversiteitstop

Klimaat en biodiversiteit zijn onderwerpen die ons aller aandacht behoeven. Ik kom er zeker op terug, maar intussen kunnen we vaststellen dat de klimaattop van onlangs in Sharm-el-Sheikh goeddels is mislukt. Er zijn immers geen afspraken gemaakt, laat staan bindende, over wanneer en hoe we van fossiele brandstoffen afgeraken. De biodiversiteitstop leverde wel wat op: de afspraak dat in 2030 30% van het land- en zeeoppervlak moet worden beschermd (nu ca. 15%). Binnen het akkoord vallen ook afspraken over de financiering van het natuurbehoud en de rol van inheemse volken bij bescherming van belangrijke natuurgebieden. Veel ambities zijn in de slottekst echter afgezwakt, zoals m.b/t/ het terugdringen van het gebruik van pesticiden. Ook is onduidelijk in hoeverre economische activiteiten binnen die 30% beschermde natuurgebieden mogelijk blijven, zoals de boskap in Papoea (met ca. 34 miljoen hectare het 3e grootste regenwoud na de Amazone en het Congo-bekken): de laatste jaren ging 1 miljoen hectaren daarvan plat. In de plaats daarvan kwamen acacia- en oliepalmplantages. Ook de veenbossen in Congo zijn bepaald niet gespeend van economische actibiteit. Aldaar zijn vergunningen lopende voor oliewinning en voor houtkap ten behoeve van - ook hier - oliepalmplantages (bron: Trouw). En hoe zit het met de olieboringen in onze eigen Waddenzee?

Verder ontbreekt het in het akkoord aan plannen voor concrete actie. Het zijn nog maar 7 jaartjes tot 2030. Er zal door de regeringen nog heel wat moeten worden uitgewerkt om een en ander ook waar te maken. Alle hens aan dek dus, en iedereen mag verder nadenken wat zijn/haar/hun etc. bijdrage kan zijn:

NB. In het origineel staat op deze plaats een cartoon uit een vooraanstaand Nld-weekblad van de hand van Kamagurka, maar die kwam niet voorbij de FB-politie.....

En parbleu, na verwijdering van die afbeelding werd die afbeelding nòg niet geplaatst! Daarom zet ik 'em maar weer terug: