Lucca lente

        Prachtige outfit 2017 Team Chronò

Lente

Deze week waren ze weer terug: o.a. de hop, de koekoek, de huiszwaluwen bij ons in de straat en de gierzwaluwen boven de stad. Ik heb het over vogels.Even noteren voor volgend jaar: die gierzwaluwen waren er op 1 april, net als trouwens het eerste ei bij het Dongense paartje steenuil bij Beleef de Lente. Aan de vroege kant. Prachtige vogel trouwens, die hop.
De hop dus, verschijnt ook wel eens in Nederland, maar blijft bij ons een zeldzaamheid.

Het is lente, of beter: bijna Pasen,.. dat betekent dat het ook gedaan is met de rust in de stad, de toeristenbussen en de rolkofferbrigade hebben zich weer gemeld. Met alle drukte van dien in de stad. Het is echt oppassen geblazen met de links en rechts wegspringende toerist naar weer een andere etalage. Dit jaar zijn er weer meer ijswinkels en ketenwinkels bijgekomen in de beroemde Via Fillungo, dè centrale staart en ontmoetingsplek in Lucca, tot voor kort met louter kwaliteitswinkels gestoffeerd. Geleidelijk verdwijnen die meer authentieke, vaak historische winkels uit het straatbeeld. Jammer, maar dat is kennelijk wat de Homo rolkofferiensis, een nieuwe ondersoort van de Homo sapiens, wenst. En de economie van Lucca is er intussen meer en meer vafhankelijk van, van die toerist. Diens wil lijkt wet. Ik las laatst dat de huidige europese mens nog altijd 2-4% van het DNA gemeen heeft met de Neanderthalers. Zou best kunnen kloppen.

          Stuart Berry (Team Chronò) - op de weg terug naar Lucca

Met Team Chronò Internazionale heb ik inmiddels alweer tientallen ritjes gemaakt, sommige in stand 'tamelijk relaxt', andere van de behoorlijk zeer pittige Pizzorne, Monte Serra). Volgende keer wat meer info terzake, nu eerst wat anders. Het is wat het is, en daar gaat het om. Leven is leven, en je moet er door heen, ook als je eens valt.

Gelato en Foxx op de Passo Luccese

Vallen, het hoort erbij...



Het was toch al weer 23 jaar geleden dat ik nog eens gevallen ben met de fiets. Het werd dus wel weer de hoogste tijd dat het me nog eens zou gebeuren. Jongstleden donderdag was het dan eindelijk zover. Dank zij die valpartij in de vorige eeuw kon ik o.a. een zware hersenschudding en een gebroken sleutelbeen op mijn palmares bijschrijven. En een sabbatical van een half jaar. Want het herstel verliep niet helemaal voorspoedig. Destijds reed ik nog wel eens zonder helm, dat is nadien nooit meer gebeurd.
Dat je met helm op geen risico meer loopt op vallen en beschadiging, dat klopt niet, zoals antihelmdragers zeggen... . Mij lijkt het geen argument om geen helm te dragen. Het werd deze week maar weer eens bewezen dat een ongeluk in een klein hoekje zit. De feiten vonden plaats op het eind van een mooi ritje met 7. Daaronder ook de heren Renato Gelato en SilverFoxx uit Utrecht, fameuze corridori, en onze eerste gasten van het jaar.

Passage Fondagno: boven Gabriele (It) en Frank (Den), onder Inez en Erik (Nld)

 Gelato op de Aquilea-klim, in de ramstand,zoals altijd, weet je wel?

We waren bezig aan de laatste afdaling, vanaf Aquilea, prachtige uitzichten.  Het ging over een smalle weg goed naar beneden, links een rotsachtig talud, rechts enkele huizen met er naast en erachter olijfgaarden. Vanuit de corte van een van die huizen zag ik een autootje de weg op komen. Zoals hier in de wijde omgeving vrij gebruikelijk zette de chauffeur zijn auto alvast met de neus op de weg. Het gebeurt hier ook volop op de uitvalswegen van de stad. Voor het naderende verkeer lastig omdat er toch om het obstakel heen moet worden gemanoevreerd; voor de chauffeur het voordeel dat hij/zij beter kan zien of hij/zij kan vertrekken. Voorbereid op dit soort situaties als ik ben dacht ik ruim voorlangs te kunnen passeren. Dat was buiten de chauffeur gerekend, want die zette de auto midden op de weg. Ik was al zeer dicht genaderd en kon er niet meer langs. Het schuine talud induiken was ook geen optie, ook al gezien het het rotsachtige karakter ervan. Kortom, het ging van 'kabang'. Toch net nog een beetje voorlangs, maar ook weer niet helemaal: met rechterkant op/tegen de auto, het is me wat. En vervolgens een duik op het asfalt. Kostte me niet meer dan 1,5 seconde, schat ik.



Ambulance, ziekenhuis, de schade

Elk nadeel hep se voordeel, u weet wel. Want aldus kon ik kennis maken met een nog onbekend aspect van het leven hier, namelijk de medische verzorging. Al leek de impact op het lichaam niet te groot, het leek toch verstandig de ambulance op te roepen. Met name mijn jukbeen baarde me enige zorgen. We hoorden hem al van verre komen, joehoe joehoe, om met Henk Elsink te spreken. Geen idee wat betreft de kleur ogen der 4 (vier!) verzorgenden die uit de ambulance sprongen met als enige doel mij te redden.Vakkundig werd het protocol gevolgd. Nekbrace, reacties controleren etc., hup op de brancard, stevig vastsnoeren en opladen. Met zijn vieren dus. De hele weg naar het (nieuwe) ziekenhuis in Lucca hoorde ik de sirenes, terwijl ik werd ondervraagd over het een en over het ander.
Eenmaal aangekomen volgde voornamelijk wachten; ik had ook de code groen aan mijn arm hangen: geen kritiek geval. Het duurde in totaal 4 uur vooraleer ik weer weg mocht. Met dank aan Renato en Marijke die me kwamen ophalen. Maar intussen had ik wel een volledige check up gekregen: inwendige organen, ruggengraat, nek, X-rays hoofd en de gekwetste gewrichten ter rechter zijde. Ik moet zeggen: alles verliep bijzonder professioneel, dus ookvriendelijk. Ik kreeg wel het idee dat het goed uitkwam dat we ons gewoon in het Italiaans konden verstaan. Uiteindelijk viel de schade mee, zoals al wel verwacht. Een beeld:

Het knietje, daar heb ik momenteel nog het meest last van. Morgen, maandag, maar eens een testritje uitvoeren. Op mijn fiets die behoudens aan de remgrepen geen averij heeft opgelopen. Fietsbril is wel behoorlijk naar de gallemiezen. Jammer wel, dat die fiets niet total loss is, daar gaat mijn door de verzekering van de automobilist gefinancierde Pinarello Dogma.

Lente, ja, die is begonnen

Aan vele lokale corridori die we hier tegen komen, zou je dat niet meteen zeggen. Ook Renato en Foxx verbaasden zich over het feit dat velen nog in het lang op de fiets zitten, compleet met een wolletje over mond en neus, ook al is het meer dan 20 graden. Ik krijg ook commentaar als ik kortgemouwd bar of bakkerswinkel binnen kom.

Maar in meerderheid geloven ze ook hier wel dat de winter voorbij is. Meer terrassen buiten, en dit weekend was er de jaarlijkse fleurige manifestatie Verde Mura, een soortement alles voor de tuin-markt. Voor de Italianen hoort daar ook eten en iets te drinken bij. Kijk, dat is talking business. En trouwens ook heel gezellig. Als bejaarden genoten Mary-Anne en ik een welverdiende korting op de entrée.

Wij vinden het altijd weer leuk om hier een paar uurtjes rond te stappen. En elk jaar vinden we het jammer dat we die schitterende tuintafel niet kunnen kopen. 

Gelukkig, toch nog een foto van Mary-Anne

                                                     Artichokken genoeg

Houtkunst

Met Mary-Anne op de Verde Mura- één foto is wel wat weinig....

Tot slotsom

Met Erik, René en Marijke (la fiamma di Renato) beleefden we deze week ons eerste bezoek. De kop is er wat betreft af, dinsdag verwelkomen we onze volgende gast alweer. Tot ons vertrek in juni is het wel aardig vol. Was ook weer erg leuk met dit gezelschap, maar m.n.voor M-A zeker wel een inspanning. Maar hoe ook, we hebben een aantal keer lekker gegeten, hier, daar en elders, zoals bij onze (Rene's, M-A's en mijn) vriend Antonio van Ristorante Castello, in inderdaad Castello, een gehucht in de heuvels ten noordwesten van Lucca. En we hebben lekker gefietst, ook al was ik enkele dagen onthand. 

Renato e fiamma voor onze stamkroeg van Giulia

Met dank aan Wim Daniels sluit ik af:

Only he said he loved her
He only said he loved her
He said only he loved her
He said he only loved her
He said he loved her only
He said he loved only her
He said he only loved her

Reacties/Vragen welkom

Oh ja, er moet altijd een Gaul-fotootje bij:

Pauze in Pietrasanta, kunststadje