There is a bit of Magic in everything

                                   La contessa di Lucca

_________________________________________________

In de VS mag het lettertype Calibri niet meer, las ik. Te woke volgens Trump. Moet Times Roman wezen. Daarom schrijf ik dit blog in Calibri. Ik zal ze leren!

                    STOP met vuurwerk

_______________________________________

Ook in dit blog... 'heb ik gepoogd de flits van het NU te vangen uit de baaierd van ogenblikken die ons omringen' (Markies de Canteclaer van Barneveldt, o.a. dichter).

_________________________________

Van die dingen, ja....

Het is affreus, de aarde is een schijf bewoond door rapalje en botteriken. (bron: O.B. Bommel)

De ‘grootste vredestichter’ Trump ontving de leiders van Rwanda en Congo:

 ‘Iedereen gaat heel veel geld maken'..(bron: De Groene 11-12)

Infantilo/Infantili/Ignoranti/Decerebrati Ondeugnieten.

Zij levert een fijne bijdrage aan .... tsja, aan wat eigenlijk?

Nee 66

Stikstofcrisis? ‘Een natuurdegradatie-crisis, zo moet je het zien.’ (interview Johan Vollebroek, VK 19-12)

___________________________________________________________________________________

Dat de Heer Ollie B. Bommel, woonachtig te Rommeldam, over een rijk gevoelsleven beschikt is wijd en zijd bekend. Het volgende citaat maakt dat eens te meer duidelijk.

"Pfff," sprak heer Ollie moeilijk. "Ik voel me niet zo goed. Mijn innerlijk wordt verscheurd. Door gevoelens bedoel ik. Ik ben bang, dat de kwade dampen me op de lever geslagen zijn…"

Of, zoals Ilja Pfeiffer in zijn laatste bijdrage voor De Morgen stelt: Men hoeft geen leverschouwer te zijn of lezer van de vlucht der vogels om in te zien dat de voortekenen ongunstig zijn. You've got to have the strength to acknowledge it all (Robert Plant, Magic & Loss).

Er zijn van die momenten, dagen, periodes dat ik heel goed begrijp waarom die goeie Bommel de wereld als een nogal neerdrukkend landschap ervaart. Dan heeft het besef van wat er zoal van dichtbij en van veraf (mogelijk) op ons afkomt ook bij mij tijdelijk de overhand. Dat is uiteraard niet de fijnste gemoedstoestand, en lastig vol te houden bovendien. Maar ja..... soms ook wel moeilijk om tegen te vechten. Wat te doen?  

Uit Magic& Loss (Lou Reed):

They say no one person can do it all
but you want to in your head
But you can't be Shakespeare and you can't be Joyce
so what is left instead?

Als heer twijfelt men wel eens, en dat maakt zwak…

Behalve met het verval van de wereld zoals wij die dachten/hoopten te kennen, moeten we ons ook zien te verhouden met de eigen Aftakeling en Verval. Het is immers wat het is, en daar gaat het om.  Tot geruststelling van u, lieve lezer, slaag ik er doorgaans aardig in om het leven ondanks A&V ook op koude dagen te vieren. Waarover verderop (iets) meer.

Eerst maar even dit:

       'Waar haal ik zo gauw een noodpakket vandaan?' (Waterhole Okuakuejo, Etosha NP, Namibia)

Intussen in Lucca

     Deurklopper, een van de zeer vele hier te bewonderen

Ginkgo biloba in Via Elisa (ietsje groter dan die in Sandino/DBG)

Olympische Winterspelen (Milaan) in aantocht

Op vrijdag de 12e arriveeerde de Olympische vlam via de Porta Elisa in Lucca (en even later onder die Ginkgo door), als tussenstop op de reis van Athene naar Milaan, alwaar in februari a.s. de Winterspelen worden gehouden.

Nieuwe bob-, rodel- en skeletonbaan, stevige milieu-impact

 Kerstsferen in Lucca

Over Magic gesproken..... Lucca magico Natale ziet er zo uit: 

                              Zondag 7 december Lucca Magico Natale, beetje druk in città

                                      Domplein Lucca

Lekker gegeten 

Een goede maaltijd is ....een surplace in een verder gejaagd leven (Jarl van der Ploeg, VK 12-12).

Waarheid als een koe! Een goede maaltijd kan thuis, met twee, met gasten. Kan bij vrienden. Kan ook op restaurant. Het zijn niet slechts surplaces, het zijn ook opkikkers voor het mogelijk bezwaarde gemoed, zeker wanneer met vrienden. De moeite waard om daarin te investeren.

                                                       Bij ons, met Cristina en Paladino

        Nog ff afmaken + eitje bakken: nasi goreng

Bij Giuly & Luca thuis

Giro d' Italia 2026 

Ook in 2026 doet de Ronde van Italië de regio weer aan. Het parkoers is onlangs bekend gemaakt. Etappe 10  is een vlakke tijdrit (Viareggio- Viareggio) van 40.2 km langs de Thyrreense kust. Dit traject heb ik vele malen gereden. 'Beetje' minder snel dan ook de traagste renner op dinsdag 19 mei. Ik ga zeker kijken, maar dan op TV, thuis in Utrecht....  Voordat het zover is zal ik nog een parkoersverkenning uitvoeren met mijn Pina.

Barba e Capelli sistemati  - ik sta er weer netjes op, maar niet tè netjes

Op bezoek bij barbiere Massimiliano, haarkunstenaar

Avondwandeling

Aftakeling en Verval

In Italië, ook hier in Lucca, is naast veel moois ook heel veel aftakeling en verval te zien. In Lucca-centrum staan ongelooflijk veel grote herenhuizen en oude fabrieksgebouwen, kazernes en wat dies meer zij, te verpieteren. In een volgend blog meer over Opbouw en Versterking zoals we die hier óók hebben meegemaakt, en meemaken.

Aan de voet van de brug over de Serchio, stadsrand Lucca. Voorbeeld van 'mooi' verval.

Loss

Als je met generatiegenoten - zeg: 70-plussers - praat, wil het gesprek nog wel eens, wat zeg ik, vaak uitkomen bij het onderwerp Aftakeling en Verval. En het naderende einde. Alsof onze gezondheid zijn koffers al aan het pakken is. We hebben allemaal al afscheid moeten nemen van heel wat min of meer- generatiegenoten, zoveel is zeker. Onder familie, vrienden, bekenden, en bij bekende figuren die je niet persoonlijk kent, zeg Tony Eijk. Soms werden zij volkomen onverwacht weggerukt, soms na een periode van ziekte. Allemaal mensen die op een of andere manier een rol hebben gespeeld in ons eigen leven. 

                                            Levenstrap (ontwerp Jörg Breu de Jongere, 1540)

 Anderen zijn al tijden ziek, of overleefden een onverhoedse aanval van Pietje de Dood. Meestal werd het leven erna dan vanwege allerlei beperkingen voor het functioneren niet meer zoals het was. Dat gebeurt bijvoorbeeld ook op bij een reeks aan aandoeningen, zoals long covid, astma en me/cvs, kwalen die mogelijk alledrie zijn terug te voeren op hetzelfde  mechanisme, maar welk mechanisme precies is de geleerden nog onbekend, iets met een gestoorde energiehuishouding wellicht? Het lastigste om naar te leven is het advies vande Astma-vereniging: Plan bewust RUST in in de agenda, doseer bijeenkomsten, inclusief gezamenlijke etentjes tot 1 moment per week.

Hoe dan ook, als het je treft moet je behoorlijk afschakelen qua  voorheen normale activiteiten. Ik zie het dagelijks van zeer nabij, bij Mary-Anne. Ik zeg het dan Heer Bommel na:  ‘Als heer moet ik een dame bijstaan in haar nood.'

Voor mij komt dat vooral neer op rekening houden met deze beperkingen bij het bedenken van activiteiten, en verder bekijken waar ik mijn eigen ding kan doen. Het is voor ons het nieuwe Normaal geworden.

Ook als je (vooralsnog) niet getroffen bent door iets van hierboven beschreven onheil, kachel je op deze leeftijd even goed achteruit. Meestal beetje bij beetje, pijntjes hier en daar die zich plotsklaps aandienen, soms weer verdwijnen maar vaker niet meer. 'Je wordt ouder papa, geef het maar toe!', zong Peter Koelewijn. Je staat erbij en voelt je fitheidsniveau naar beneden gaan, als het ware. Dat ervaar ik ook zo. 

Echte impact op mijn fysiek was er ook: sinds mijn prostaatoperatie moet ik minstens 2x per nacht  'met den broek af'. Dat is niet zo zeer om te plassen, maar om een flinke hoeveelheid 'Odeur Units' af te scheiden. Per keer kost me dat een minuut of tien. 

Nou ja, leuk is anders, want het zijn hinderlijke onderbrekingen van de slaap. Ik mankeer verder niet zo gek veel, de jaarlijkse gezondheidscheck bij de huisarts liet ook de laatste keer altans zien dat mijn gezondheid okay is. Maar ik merk bv. dingen als dat ik me vaker verslik, en dat mijn behoefte aan slaap is toegenomen. Maar dat laatste heeft misschien te maken met de inspanningen rond het produceren van die odeurunits.

Beide boeken hierboven geven elk op eigen manier een inkijkje wat wij oudjes zoal meemaken qua verval. Het boek van Midas Dekkers is vooral geinig en tamelijk hilarisch soms, in een stijl die we van hem kennen. Het boek van Koos van Zomeren, in dagboekvorm geschreven, is  veel breder in zijn onderwerpen. Mooi boek, met veel mijmeringen over wat was, over de actualiteit, enz. Maar ook allerlei gedachten rond het ouder worden, c.q. de aftakeling, komen in dit boek volop aan de orde, heel herkenbaar. Uit de titel moge blijken dat Koos van Zomeren zich ten volle realiseert op welke trede van de Levenstrap hij zich inmiddels bevindt. Daar zit ik ook zo ongeveer.

Hoe ook, we moeten er meer en meer rekening mee gaan houden dat Pietje de Dood ons op enig moment komt verzoeken met hem mee te gaan naar gene zijde.

Want het is wat Levi Weemoedt in een interview met Trouw verzuchtte:  "Maar ja, het einde nadert, hè? Het graf gaapt. De dood komt dichterbij."

Zoals bekend houdt Pietje zich al gniffelend schuil op allerhand plekken, zijn kansen wegend. Daar moeten we wel rekening mee houden. Het kan overal zijn. Bijvoorbeeld kan hij liggen te loeren achter deze stapel stenen, een restant van de eerste ommuring van Lucca. Opgetrokken rond 180 v. Chr. , toen Lucca een Romeinse kolonie werd. Voor Pietje is het vast een favoriete plek, hij houdt wel van geschiedenis en archeologie.

Aangezien ik het tijdelijke nog niet met het eeuwige wens te verwisselen kijk ik toch maar goed uit bij het oversteken op die plek. Ik ben nog onvoldoende gemotiveerd voor een reis naar gene zijde zonder retourticket. Want  het leven boven de 70 jaar kan best nog wel gevarieerd, uitdagend en aangenaam zijn.

Dat zal voor iedereen wat anders betekenen, maar Heer O. Bommel (te Rommeldam) zegt het, trefzeker als altijd,  zo:  De echte ruimte zit in je hoofd…

Ik kan me aardig vinden in die gedachte. In mijn hoofd. Een beetje zelfrelativering kan hierbij overigens ook geen kwaad.

Magic

                   Magic in everything

Ik geef het woord eerst weer aan Heer Bommel: 

Ach, … véél is niet mooi of lekker, en groot is helemaal niet prachtig. Leer dat van een oudere en wijzere, die door het leven gelouterd is!

En vervolgens aan Loesje:

Een belangrijke stelregel lijkt mij: ' Wees realistisch, en toch opgewekt.' (bedankt, Frank)

De balans tussen die twee zoeken zie ik een beetje als een opdracht (van mij aan mij). Zonder haast, maar blijvend, tot aan het moment dat ik ook van die laatste trede van de Levenstrap ben getuimeld.

 

In dat kader heb ik om 'de geest te voeden' in de periode nazomer-herfst de Basiscursus Paddenstoelen gevolgd, met gunstig resultaat. In januari wacht mij het welverdiende diploma. Die 13 cursusweken liepen door tot in Lucca. Af  en toe iets bij leren kan heel geen kwaad om de hersencellen actief te houden.

Het zoeken van balans qua fysieke activiteit (verhouding inspanning - rust) gaat vanuit het gegeven dat ik/dat M-A en ik samen vanuit onze fysieke beperkingen dingen niet meer kunnen die we lange tijd heel graag deden. Herinneringen, en foto's om die te helpen oproepen, aan al die schitterende wandelingen die we samen deden in de diverse  hooggebergtes bijvoorbeeld, vaak onder barre omstandigheden (Kirgizië!) en doorheen woestijnen (bv. ruim drie weken te voet door Mauretanië!) zijn er echter volop.  Op deze en vele andere mooie herinneringen valt prima te teren. En andere dingen kunnen nog wel, er zijn terugvalopties. Welke dingen? Dat leren we proefondervindelijk.

Voor mij in persoon geldt afschakelen ook wat betreft fietsen in het (hoog)gebergte. Dat was al enkele jaartjes zo. Maar na mijn prostaatoperatie en dit jaar nog de nieuwe heup viel het herstel wat tegen, ik moet nu eerst weer wat  fietsconditie opbouwen. De fameuze Monte Serra gaat het niet meer worden, denk ik.  Hier in Lucca hoop ik eerst maar eens  te werken aan een goede basis (via een opbouwschema) om nog wat jaartjes toe te voegen aan mijn 'racecarrière'. Totdat Pietje het mooi geweest vindt. Een en ander onder het motto: 'Non si smette di pedalare quando si invecchia, si invecchia quando si smette di pedalare.' (bron onbekend). Je wordt pas oud als je stopt met fietsen.

Zover als de 87-jarige Vlaamse bodybuilder Billy van Doorne ga ik zeker niet. Ik heb dan liever een klein buikje. Billy verzucht: ''Als ik leeftijdsgenoten zie rondlopen met een stok, of in zo’n karretje zie bollen, denk ik: godverdomme, nee.” Dus Billy gaat door met oefenen met gewichten in zijn eigen gymhol. En hij verzekert: "Ik heb nooit brol gepakt. Alleen vitaminen, leverpillen en aminozuren.’' (Bron: De Morgen).

Bron 

                                                           Billy (87)

Ons dagritme hier in Lucca wordt verregaand bepaald door hondje Lucca. Is dat lastig? Soms. Is dat prettig? Ja, eigenlijk wel, het verschaft houvast. Bovendien verplicht het de baasjes zelf te bewegen.

Hondje meldt zich 's morgens bij half negen bij mij voor het bakkersrondje. Rond het middaguur maken we meestal met drieën een langere wandeling. Enkele keren per week gaat Mary-Anne met enkele dames en hun hondjes naar een mooie locatie buiten de stad, waar onbeperkt gehold en gedraafd kan worden; het is daar meestal een vrolijke, dolle boel. Bij thuiskomst wacht haar eerst het eten, gevolgd door diepe slaap op de bank. Het was leuk maar vermoeiend, straalt Lucca uit.

Zo tegen tienen 's avonds doen we gezamenlijk nog een einde dag-rondje voor de laatste plasjes en  hopelijk nog een poepje.

Binnen dit vrij strakke dagritme doe ik mijn ding. En ik moet zeggen, ik kom geregeld nog tijd tekort. Een eindje fietsen als het weer het toestaat en het past in mijn opbouwschema is de belangrijkste fysieke activiteit. Niet fietsen? Dan altijd wandelen. 

Met de dames naar Parco fluviale

Mijn hersens voorzie ik van stimulerende prikkels door o.a. te lezen; lezen als reizen in de geest. Ik ben nu bezig met dit boek, niet geheel toevallig vanwege de titel. Overigens lees ik het in het Italiaans, kost wel iets meer moeite (en tijd) natuurlijk, maar is ook leuker (oorspronkelijke titel: Senilità, uit 1898). 

In de periode oktober-april, dus goeddeels samenvallend met ons verblijf hier, ben ik ruim doende met redactiewerk voor het fameuze blad UILEN, het nieuwe nummer wordt verwacht in mei 2026. Na afronding van dit blog ga ik verder met een leuk artikel over de oehoe, onze grootste uilensoort. De oehoe is aan een stevige opmars bezig, met dit jaar zo rond de 120 broedparen. 

Maar tussen die twee neem ik eerst ruim de tijd voor een andere geliefde bezigheid: een eindje koken. Muziekje erbij, heerlijk. Voelt als Bhagwan-worshippen, zal ik maar zeggen. Meditatieve momenten, ik neem de tijd. De pollepel hanteren doe ik vrijwel elke dag. Dat is wel anders dan voorheen... decennia lang hadden we de afspraak over koken: een week op, een week af. Ja, dat was ook in de tijd dat we beiden nog werkten, het was onze beste afspraak ooit (er waren nog andere...). 

Ik kan best lekker koken, maar ben natuurlijk geen topkok. Gevulde doperwten met drie (3) blaadjes rucola, afgetopt met een technotietje pesto zijn aan mij niet besteed.

Het weekmenu houd ik zo breed en zo gezond mogelijk, het recente advies om ook voldoende peulvruchten te eten heeft sinds tijden al een vast plekje. Verder kook ik vaak Italiaanse stijl (maar geen pizza), en ook met regelmaat iets werelds, bv. Indisch of Ethiopisch. Vandaag wordt het een rijke salade van borlottibonen.

Voor een wat aparte 'activiteit' ruim ik ook regelmatig tijd in: Lummelen, ik kan het iedereen aanraden. Het zijn momenten van alledaagse vertraging waarin niets hoeft. Ik raad ten stelligste af  lummelen te combineren met gelijktijdig andere activiteiten, dus hou het apart. Want lummelen is om tenminste vijf redenen heel gezond. Het is meteen een antwoord op een andere verzuchting van Heer O.B. Bommel:  Ik geloof dat ik voorlopig iets geestelijks ga doen, voor mijn gedachtenleven. Maar wat?  

                                            Zicht op Via del Fosso

Sigmund, VK 15-12

_________________________________________________________________________________

In Memoriam Patrick Greeven (1954-2025) uit Driebergen, onze eigen Rob Bijlsma in de provincie Utrecht, maar dan niet de onderzoekers- maar de beschermersversie.

________________

In Memoriam Bram.

__________________________

Stairway to Heaven, bijzondere uitvoering.

Zo, ik ga nu een eindje lopen in de vrije natuur, omdat ik een grote gedachte omhoog voel borrelen, zonder dat ik weet wat het is. (de heer O. B. Bommel).

_________

Volgende keer o.a. over Edmondo de Amicis, meer in het bijzonder van de reis die hij naar Nederland maakte...... in 1873/1874.