Van Lucca naar Colonnata, centrum voor marmer en lardo

 

Het begint hier in Lucca weer serieus frisser te worden. Dat doet zich vooral gevoelen in de ochtend- en late middaguren. Overdag reikt de temperatuur nog wel tot of een eindje boven de 20 graden. Dat zijn ideale omstandigheden voor het maken van mooie 'wielrennen-lookalike'-(trainings)fietstochtjes en voor andere buitenactiviteiten, al of niet met Mary-Anne. Zo hebben we samen enig sloopwerk verricht aan de fors uitgegroeide Oleander en enkele rozenstruiken in 'onze' tuin.

En dagelijks terrasseren gaat ook nog prima. Nog altijd leuke gesprekken bij Bar Martini van Julia ( con locali e altri), maar einde dag nu soms met vestje aan.

Vrijdag jl. maakte ik, kort gemouwd en -gebroekt)  met Dario Trabucco en Australiër Peter 'Ziddy' Zaitsev een mooie rit naar. Colonnata, wereldberoemd centrum voor de productie van Lardo in de bergen benoorden Carrara (120 kms gereden). Over het vals plat omhoog over de SP1 richting kust waren we binnen het uur al in Pietrasanta aan Zee, 34 km verderop. Daarna ging het een hele tijd minder gezwind vanwege het erg drukke en niet te vermijden verkeer  op de 2-baanswegen in de kustzone. Best vervelend, maar ja, je hebt je doel, nietwaar. Dat was deze dag dus Colonnata. Gelukkig is de klim vanuit het kustgebied die kant op wel aansprekend: links en rechts zie je de marmerwerken weerkaatsen in het zonlicht. En maar weinig verkeer.



Colonnata werd al in 60 v. Chr. gesticht door de Romeinen als vestigingsplek voor slaven die werden ingezet voor de marmerwinning. Die marmerwinning bepaalt ook nu nog de economie van het plaatsje. Maar de andere pijler is beslist de wereldberoemde Lardo di Colonnata, een delicatesse. De lekkernij wordt gemaakt uit de ruggetjes van dit lieve beestje, het Siena-varken. Bij de slacht moet ie wel tenminste 160 kg wegen. Kwestie van veel kastanjes eten, naar het schijnt. Die kastanjes schieten ook de smaak in. Zeggen ze. In ieder geval groeien de varkens er best op.

 

Speciaal is het rijpingsproces. De blokken spek, uit de rug gewonnen dus, worden ingemaakt in marmeren bakken met grof zeezout, peper en kruiden als rozemarijn, tijm en jeneverbessen. De rijping duurt minimaal 10 maanden.

Het resultaat is een werkelijk spectaculair stuk ambachtelijk spek dat letterlijk smelt in de mond met een zoutige, licht kruidige en heel intense en elegante smaak. Geheel wit van kleur, net zo wit als het marmer uit de omgeving.

 

Na ons ruim met dit spul gedopeerd te hebben ging het retour casa, met weer de drukte na de afdaling, de klim over de Montemagno en in recordtijd over de SP1 tot Lucca. Kortom, een bezoek aan Colonnata is een aanrader, en niet alleen voor fietsers/wielrenners.

Natuurlijk heb ik meer ritten gereden, zoals over Bagni di Lucca met o.a. de Trebbioklim en de Putine-Pitoro Challenge

Vlak voor de start, met Cristina (vrouw van Paladino)

 

Ook met Mary-Anne nog een mooi ritje gemaakt langs  de Acquedotto Nottolini, gebouwd in de periode 1823-1851. Het ding werd gebouwd om Lucca van goed water te voorzien vanuit de bergen ron Guamo. ten zuiden van Lucca. 



Vanmiddag maken we weer een rondje, het ziet er goed uit buiten, het wordt 21 graden. Behoudens een enkele dag zijn de weergoden ons tot op heden gunstig gezind geweest. We zijn dus veel buiten te vinden. Uitgerekend vorige week zaterdag, de Grote Dag vanwege de vieringen rond het 500-larig bestaan van de Muren was het ronduit pokkenweer; de festiviteiten moesten worden afgeblazen. De rituele (tijdelijke) sluiting van de poorten van Porta Santa Maria, bij ons om de hoek kon de volgende dag wel doorgaan. Nu een regen van slaapverwekkende toespraken, maar wel mooie beelden van de aanwezige groepen in Middeleeuwse kledij. Op de foto's hieronder passeert een zo'n groep onze voordeur.

 

                Een serieuze aangelegenheid......

 

Na het vele en plezierige bezoek is het nu weer een stuk rustiger, we leven kalm ons leven, en doen ons ding. Ook de meeste buitenlandse fietsmaten en - matinnen zijn weer op huis aan gegaan. Maar er zijn er nog wel een paar: Pete, Craig, the man from the north (Sheffield) Tim en ex-fietskoerier Michel. En nog een overdosis Italianen, natuurlijk. 

 

Het is voor ons beiden best een erg prettig leven hier met de dagelijkse staprondjes over de Muren met bezoekjes en gesprekken links en rechts, terrasbezoek, meestal bij Julia, af en toe uit eten etc. We hebben weer uitermate lekker gegeten bij Da Pasquale, Giglio en Bar Tambellini. Het wonderbaarlijke is dat we ook hier nergens de volle mep hoefden te betalen; bij Tambellini zelfs helemaal niks, maar dat kwam omdat we wat flesjes Trappist en een voorraad tulpenbollen als presentje hadden meegenomen.

 

             Terras Piazza Michele                               Het bruin is er wel af....

Op onze wandelingen over de Muren en door de stad is meestal wel het nodige te beleven. Alleen al al die mensen op de Muren en in de Via Fillungo. Toch nog steeds veel toeristen, m.n. Amerikanen en ook Chinezen. Interessanter zijn de beeldhouwwerken van marmer en brons die links en rechts zijn neergezet. Van marmer of van brons, alle van kunstenares Paola Epifani. Ik zet twee plaatjes ervan in dit blog voor een idee. Ik zeg: prachtig!


                          Brons                                                              Marmer

Soms loop je ook zo maar tegen iets verrassends aan, zoals begin deze week in de Via Fillungo, de drukste winkelstraat van de stad tegen de opname van een scène voor een nieuwe Bollywoodfilm, geheten Iron Horse .

Kortom, afleiding genoeg hier. En dan moet het festival Comics & Games nog beginnen. Niettemin volgen we hier het nieuws uit Nederland ook nog. Volkskrant, De Groene, radio en TV (nieuws en de Sluipschutters). Over de politieke ontwikkelingen zal ik het niet hebben. Ik werd getroffen door de volgende berichten. In aflopende volgorde van tragiek:

* De Dienst Landelijk Gebied (DLG) wordt per 1 -1- 2015 opgeheven; onzekere tijden voor vele van mijn ex-collega's. Aan mijn medeleven hebben ze niet erg veel.
* Seks op het spoor: ergens in de Oekraïne is een vrijpartij op het spoor fataal geëindigd. De door het koppel gezochte extreme situatie voor het beleven van hun natuurlijke passie moest de vrouw bekopen met haar leven, de man met het verlies van beide benen. Vergeten het spoorboekje te raadplegen.
* Inbreker veroordeeld die zich in de nacht van 10 op 11 juni had verstopt in een kliko. Helaas voor hem was dat een buurtbewoner niet ontgaan. Deze ging meteen op de kliko zitten, de boef kon geen kant meer op. Kennelijk een zware jongen, die buurtbewoner.

Tenslotte: de toerversie van de profkoers Strade Bianche (eigenlijk is het andersom...) ligt ook al weer achter ons. Mede vanwege de slechte weersverwachting liet ik deze prachttocht dit keer aan mij voorbijgaan. Achteraf met enige spijt, want het werd toch een aardig-mooi-weerdag. Maar goed,  ik heb de foto's nog van vorig jaar.  Peter Valkema reed hem wel, de langste afstand. Hulde! Hier zijn verslag .