Lucca-slotblog 2015

De grote boodschappen bij Esselunga zijn weer gedaan

Rituelen

Gelijk een buitenmodel naaktslak langs een bemost muurtje glijdt de door mij geproduceerde bruine bolus langs de vochtige helling van de wc-pot naar beneden. Plons! De Grote Boodschap is te water gegaan.

 

Het betreft hier een vast onderdeel van de voorbereidingen op deze of gene fietstocht. Sterker, het is de start ervan. Daarna kan ik de fietskleding en overige spullen (reservebandje o.a.) klaar leggen. De bidons vullen, de banden checken. Ontbijt en koffie gaan naar binnen, ik kleed me aan. Klaar voor vertrek! Maar nee, mijn darmen gebieden me nog eens terug te gaan naar het kleinste kamertje. Shirt weer uit, broek naar beneden. Weer zoekt zo'n naaktslak zijn weg naar zijn natuurlijke habitat. Pfft, is het niet wonderlijk. Het zijn de vaste rituelen die kennelijk horen bij mijn fietsleven. Zelfs vanochtend was het zo, voorafgaand aan mijn kalme goodbye-rondje: https://www.strava.com/activities/334618956

 

Fietsrondjes

Intussen heb ik hier vanaf 1 februari een dikke 7100kms op de fiets gezeten, ofwel 297 uur, matig gemiddelde vitesse, maar dat krijg je wel met al die hoogtemeters. Er waren trouwens ook wat keetraces bij, waar het bewust rustig ging in verband met de aangename kout onderweg, en de koffie-/colapauzes. De boven beschreven rituelen hebben zich 105 keer voorgedaan, gemiddeld waren mijn ritjes dus 70 kms lang. Toch iets om over na te denken: ik heb 105 keer mijn fietsshirt weer uit moeten trekken om... afijn, u weet waar ik naar toe wil.

105 ritten, vandaag reed ik dus mijn laatste, waarmee de eindstand op 106 komt, en ik de grens van 7200 kms overschrijdt. Grofweg de helft van die 106 ging in groep (2 -16 personen), de rest alleen. Hoewel,  onderweg haak je nogal eens in, of wordt er ingehaakt. Het mooie van de omgeving van Lucca is dat je al naar gelang de behoefte je parkoersje kunt kiezen, hoewel er altijd wel wàt moet worden geklommen. Sommige ritten vragen het nodige van mijn fysiek, zeker als de vermoeidheid de dagen ervoor toch al is geaccumuleerd in het spiergestel. Goed herstellen is dan het parool.

Goed herstellen... meteen mee beginnen na afloop

Ik geef hier maar de STRAVA-gegevens van de ritten van deze week voor een indruk.
https://www.strava.com/activities/330046420 met Erik en René (alias Silver Foxx en Renato Gelato)

Erik en René op de Passo Luccese

https://www.strava.com/activities/331517666 met Team Chrono (van Paladino)  en 2 profs (Joey en Jay)

Jay Mc Carthy, Paladino en Joey Roskoff

https://www.strava.com/activities/332055876 met Foxx en Gelato

https://www.strava.com/activities/333601217 met Team Chrono



     Ponte del Diavolo, Borgo a Mozzano, r. Bagni di Lucca


De ritten van afgelopen week brachten me 2x in Pietrasanta città d'arte, waar het prettig pauze houden is. Er worden steeds weer nieuwe beelden in de openbare ruimte gezet. Prachtig! Als ze hier ergens trots op zijn, dan zijn ze er ook trots op..

Op het plein in Pietrasanta

Weinig gereden met Dario Trabucco en Roberto Ciampi, dit jaar. Zij rijden van de ene Gran Fondo naar de andere, heel vaak met als winnaar Stefano Cecchini. Kent u die naam ergens van?

Stefano, met hipster-tattoos all over de place

Ofwel was het trainen ervoor,  en groupe met La Bagarre - Tagetik. Toch is het af en toe gelukt samen een rondje te doen, zoals op deze mooie omloop: https://www.strava.com/activities/324418626

 Roberto rechts.... en ... Dario links.... (in Valdottavo)

Terugkijk

Appartement
Dit jaar hadden we een ander appartement, op de 2e verdieping, op het zuiden. Wel zelfde straat, dus in vertrouwde omgeving waar we veel mensen kennen, en onze vaste winkeltjes hebben.
Zeker vanwege het grote terras een goede keus, hoewel de binnenruimte niet al te groot is. Volgend jaar krijgen we een groter extra bureau, zodat we beide goed kunnen werken aan onze klusjes (dassen en steenuilen, digitaliseren oude burgerlijke stand-registers van gemeente Utrecht). Dan is het hier nog dikker in orde dan het nu al was.
Ook lekker veel gelezen. De Groene komt elke week in de bus, da's al een hele klus. Op de Aaipet ook het nodige aan romans gelezen, veel over of in verband met of naar aanleiding van 'het leven'. Hier gekocht: de nieuwe van Houellebecq, in het Italiaans Sottomissione. Niet dat je van lezing daarvan meteen vrolijker wordt, eerder is het tegendeel het geval. Maar het is wel een goed boek. Dat ook te denken geeft. Daar is een boek, althans een roman, ook voor.

Terras

Het terras wordt bezocht door merels, zwartkoppen, goudhaantjes, europese kanaries, en ja, ook door die k. duiven af en toe. En 's nachts horen we ook de steenuil van zijn aanwezigheid getuigen, toch bijzonder, in het oude centrum van Lucca. Net als het bezoek van een hop (zoek maar op).






Bezoek
Na de groep 'Huizen', Noud & Ineke en broer Mark met mijn neven Timo & Roel vereerden ons met een bezoek Tieneke en dochter Almas en de heren coureurs René en Erik (alias Renato Gelato en Silver Foxx). Was heel leuk. Met beide koppels was het o.a.goed van eten (en een beetje drinken), met de heren heb ik uiteraard het nodige gefietst. Zij een beetje meer. Het heeft René vandaag niet geholpen om een prestatie neer te zetten in de Wielerronde van Nieuw Vennep: eerste ronde lek. Ik heb begrepen dat daar dan weer andere voordelen tegenover stonden.





    Lekker eten: op ons terras    en bij .... La Norma


   ....... en bij Tambellini (daar hebben we morgen ons galgenmaal)

 

                                    Op ons terras.....              ... en bij Ammodonostro

Kortom: geen beter leven dan een goei! Ofwel: het leven is mooi, maar je moet het zien! Tis dat er overal zoveel ellende is, anders zou je het nog geloven ook. Hier in Lucca leven ook veel mensen van de armoei. Het aantal echt nooddruftigen is toegenomen, het groeiend aantal mensen dat hier om de hoek dagelijks een maaltijd kan halen is ten opzichte van vorig jaar flink gegroeid. Mensen van over zee,maar ook autochtone Lucchesi. Dus het leven is geen pretje, als je het niet kunt zien.

Stad - sociale leven
Ik geloof dat dit ons 5e verblijf was in Lucca. We kennen de stad wel zo'n beetje nu, en ook aardig wat mensen, waaronder uiteraard Giulia, meesteres van Bar Martini om de hoek, alwaar wij 6 dagen per week aan het eind der dag wat versnaperingen en aangename kout komen halen, met Giulia en haar andere gasten. Goed voor ons Italiaans.

 Giulia en Mary-Anne in het avondzonnetje

 

 

We missen dit jaar heel wat 'vaste' mensen in de buurt: Piero (overleden), de oude kromlopende pastoor van de kerk in de straat (overgeplaatst), de almaar vrome gebeden prevelende jesus-freak, de oude dame die met haar tasje onder de armen geklemd langs de huizen schuifelde, onze oude maar nog krasse buurman (overleden), en het uiterst breekbare hardloopvrouwtje dat dagelijks haar rondjes liep over de Muren (waarschijnlijk gebroken). De toename van het aantal hipsters is daarentegen opvallend, je weet wel, die lui met hun haar in een knotje, meestal behoorlijk getatoeëerd, rijden op een fluorescerende singlespeed, bier en witte wijn.

Times they are a changing, right?

We missen dus een aantal mensen, maar toch kennen we er steeds meer, dus dan zullen we wel redelijk ingeburgerd zijn, zeker. Klopt wel, voor sommigen zijn we zelfs semi-Lucchesi. Maar er zijn grenzen aan, die je steeds beter voelt naarmate je langer/vaker hier bent als medebewoner van de stad. Volgens mij zijn er meer Nederlanders tegen aan gelopen die hier langer verbleven. Gezien de lange werkdagen, tot 's avonds 8 uur, en dan moet er nog gegeten worden etc. blijft er weinig tijd over voor sociaal contact in de avonduren, op af en toe een feestje na. Het is hier wat meer van de korte ontmoetingen, maar dan wel vaker op een dag, doorgaans. Op straat, of bij het ontbijt aan de toog van deen of dandere bar. Heel gezellig, maar het brengt je niet dieper in het sociale leven. En tsja, we blijven natuurlijk toch buitenstaanders.

 

Verval

En als ik terugkijk op mijn fietsen hier... er is geen ontkomen aan: het verval schrijdt voort. Het gaat nog best lekker op de soms veeleisende parkoersen hier, maar ook moeizamer. Het zal min of meer normaal zijn voor een (op een haar na) 66-jarige. De aanslagen op het gestel, met name de beenspieren, nopen tot doseren en op tijd gas terugnemen. Maar goesting en grinta zijn er onverkort. Dus ik ga maar even door nog. Zoals de onlangs verscheiden Drs P (zonder puntje al zei: 

“De kindertijd biedt plaats aan luchtkastelen / de ouderdom, geloof me, is een straf / die kan ik u dus geenszins aanbevelen”. Dat worden dus nog mooie jaren!

 

Iets anders waar je lichamelijke veroudering aan merkt is je vel. Je kan er nog wel goed in zitten, maar het wordt toch slapper. Zie maar:

 

Links: wel rimpelig, maar egaal gebruind. Rechts: strak getrokken met zebrapatroon.

 

Maar ja, nog altijd jong van hart hè? Zoals mijn goede vader altijd zei: 'Een man blijft een jager'. Met afstand zijn meest filosofische uitspraak.

 

Volgend jaar zijn we hier weer terug. Als we er beiden weer zo van weten te genieten als nu het geval was.... dan is dat iets om weer naar uit te kijken. Maar eerst: terug naar Utreg, naar de Tourstartfeestelijkheden van diverse aard.

 

 

Voor de fietswinkel van Paladino: leuk gesprek met Daniel Teklehaimanot, coureur bij MTN-Qhubeka. Won het bergklassement in de jongste Dauphiné. Hoop hem zaterdag te zien in Utrecht, aan de tourstart. Ergens.

 

 

          Pieve  Elici, op de Pitoro-klim

                             Ritje met Mary-Anne in de heuvels rond Lucca

 

 

..... daar ging de kopgroep

 

Nog wat straatbeelden:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Luccadagen, van ijdelheid tot vertier

Bijgetekend

Het einde van ons verblijf hier begint al weer in zicht te komen. Het bevalt hier nog altijd prima, ons leven hier. Vandaar dat we voor volgend jaar hebben bijgetekend. Combinatie is het mooist: tijdje hier, tijdje daar, volgend jaar alweer voor de 5e (of is het de 6e?) keer. Kennelijk ben ik een conservatief mannetje. 'Vroeger' wilde ik elk jaar wel een ander gebied in Europa, c.q. de rest van de wereld bezoeken, liefst een beetje avontuurlijk. Verkennen en leren kennen. Lopend of met de fiets. De behoefte van toen is wat in kracht afgenomen. Maar ik wil nog wel naar Zambia en Vietnam. Maar verder..

Je wordt ouder papa, geef het maar toe, zong Peter Koelewijn ooit.

Wat doen we hier? Gewoon, plusminus het zelfde als in Nederland. Behalve naar de film gaan, wegens nagesynchroniseerd; niet te doen. In plaats daarvan kijken we regelmatig naar een aflevering van La Piovra, de beroemde Italiaanse Maffia-serie. De tv-serie besloeg iets van 15 jaar (1984-1999). Ziet er al best een beetje gedateerd uit, o.a. wegens automodellen die tegenwoordig wegens een te veel aan milieubelasting niet meer mogen rondrijden. Overigens hebben we zaterdag jl. (16-5) de nodige exemplaren uit deze categorie viezeriken gezien. De rallye 1000 Miglia deed namelijk Lucca aan. Geen gebrek aan lawaai, zowel op de Muren als in de oude binnenstad, vooral geproduceerd door de oudere jongeren onder de deelnemende Ferrari's (veel Testarossa's) en Mercedessen, wat minder door de categerie 'dat dat nog rondrijdt'.

Ons plekkie hier



Mary-Anne passeert de basiliek San Frediano op weg van huis naar de super Esselunga. Daar boodschappen we 1x in de week. Voor de rest doen we het met de buurtwinkels. Wel zo leuk wegens de directe contacten. En het helpt de kleine winkeltjes in stand te houden.

De Ierse bisschop Frediano van Lucca bouwde op deze plek al in de 6e eeuw een eenvoudige kerk.  Wat had die gast hier nou te zoeken? Afijn, hij heeft ter plaatse waarschijnlijk toch wel een grande lavoro verricht; ben nieuwsgierig naar de omstandigheden waaronder deze vrome man destijds aan de slag moest...  of eigenlijk: de mensen die hij inhuurde.

 

 

 

De kerk verkreeg zijn huidig uiterlijk van een typische Romaanse basiliek in de periode 1112-1147. De goudkleurige mozaiek, voorstellende de  Hemelvaart van Christus, dateert van de 13e en 14e eeuw. Schittert prachtig in de avondzon. Mooi, vinden ook de duizenden toeristen. Bij ons om de hoek dus. En... niet te vergeten, Lucca's beschermheilige San Zita (1218-1278) ligt midden in de kerk opgeslagen, gemummificeerd op een bedje van brocade in een glazen schrijn. 

 

                                Uitzicht vanaf terras richting Torre Guinigi

Tot voor enkele jaren zat er nog een steenuil in het complex van tuinen en de restanten van olijfgaarden waar we vanaf ons terras zicht op hebben. Helaas horen we zijn avondlijke roep niet meer. Maar er huist ook nu nog zat aan gevogelte. Dit voorjaar kwam de hop nog even langs, en in deze periode worden we dagelijks (op)gewekt door zingende merels, zwartkoppen, europese kanaries, goudhaan, boomkruiper. Trouwens ook door schijtduiven, de Lucchese ondersoort.

 Randbeplanting terras; inmiddels ook al weer uitgebloeid.....c' est la vie..

Het is een licht en rustig appartement waar we nu in zitten. Niet zo heel groot, maar mooi op de zon.

Fietsen met Fondriest

Door Fondriest gesigneerd Panasonicshirt, 1992

In 1988 werd Maurizio Fondriest wereldkampioen wielrennen. Spektakel! Bekijk de video van de laatste kilometer maar eens. Hij won wel meer koersen, en reed twee jaar voor de Panasonicploeg van Peter Post. In 1991 won hij in het shirt van Panasonic de wereldbeker (geëvolueerd naar de huidige UCI-Worldtour). Hij kwam met zijn vrouw Ornella naar de fietswinkel Chrono van Paladino in Lucca ter promotie van zijn eigen fietsenmerk, inderdaad: de Fondriest. Van Joost van Waert kreeg ik de volgende anecdote toegestuurd (inmiddels ook door Maurizio met instemming gelezen):

"Tijdens de Amstel Gold Race van 1995 had ik een kaartje gekregen voor de VIP-tent van de AGR. 

Overal tv-schermen (maar dan zonder commentaar). Toevallig zat ik vlak naar Post, die dat jaar net geen ploeg meer had. Toen Fondriest een keer in beeld kwam, hoorde ik hem zachtjes in zichzelf zeggen 'Kom op, Maurizio!'.
Oude liefde roest niet........ "

Op zondag 3 mei organiseerde Paladino  een gezamenlijk ritje van het echtpaar Klasbak met een selectie van Team Chrono Internazionale (Rus, Brit, 3 NLD-ers, 4 Italianen). Uiteraard allemaal op een nieuwe Fondriest-fiets. Moest ik na afloop helaas weer inleveren...

        Pronti per partire! - met geheel links Michel Smits, ondernemende ex-fietskoerier

Het hoekje om voor de klim naar Piazzano
(leading: the man from the north,Tim Lindley)

                                                 Onderweg 

 

 

                             Gezellig chiacchierare (kleppen) met Ornella

 

Uiteraard reed Maurizio met geschoren benen. Dat gold niet voor iedereen. Ijdelheid om het wel te doen? Peer pression werkt ook. Lees wat Tinkoff-Saxo-corridore Christopher Juul Jensen er van zegt in zijn Soigneurblog The vanity of the pro cyclist .

  

 

.... en weer terug op de Muren van Lucca 

 

 

4x Fondriest 

 

Uiteraard ook weer met div. anderen gefietst, o.a. met Ivan Soenario ......

 

 

 

.... en ook regelmatig alleen, als dat zo uit kwam. Div. anderen potentiële meefietskandidaten hebben namelijk doorgaans ook hun werk, of kunnen in verband daarmee maar een uurtje. Bovendien regent het hier ook wel eens, en ben ik ook wel eens moe aan de fietsspieren en - gewrichten. Dan past een alternatieve daginvulling. Boodschappen doen, iets anders huishoudelijks, wandelingetje over de Muren of iets anders met Mary-Anne, koken, ouwehoeren, c.q. een goed gesprek of een glas kantelen in de stad of op het terras van Giulia, een boek, of niets. Voor niets doen moet ik me wel behoorlijk inspannen, maar als ik goed mijn best doe lukt het net, voor eventjes. Maar het is wel lekker! Ik kan het iedereen aanbevelen. En dan gewoon kijken, er komen vanzelf interessante gedachten boven. Probeer maar eens.

 

  

Ook Mary-Anne is af en toe meefietskandidaat. Onderstaande foto is van een mooi ritje in de omgeving (50 kms), met daarin o.a. de pittige klim van Aquilea. Een behoorlijke inspanning, zelfs met de e-bike. Maar fijn dat haar langs een aantal plekken kan voeren waar ik zelf zo van geniet.

 

Dieettips voor een beter leven

 

En dan nog deze...  B.B. King is niet meer. Luister en kijk nog eens naar een optreden van deze blueslegende.