Zondag 18 maart
Zicht op San Frediano vanaf de Muren
Verzamelen Via Busdraghi (Alden, Franco, .., Cristiana, Bruno)
Nefast weer
Zaterdag werd de eerste grote wielerklassieker van het seizoen gereden, Milaan-San Remo. We zijn nu echt vertrokken! MSR is ook bekend onder de naam La Primavera, de koers die de lente aankondigt. Daar klopte dit keer geen reet van.
Nat, maar al een toefje groen op de bomen
Ook in Lucca wachten wij nog altijd volle bak op het uitbreken van die lente. Het schiet niet erg op. Nochtans zingen de vogelen des velds dat het een aard heeft, ook achter ons appartementje.Waaronder bv. de Europese kanarie. Maar ook afgelopen week was het weer veel te nat, en absoluut niet te warm, zo niet te fris. We zijn nu voor het 8e jaar een tijdje hier gedurende de winter-en lentemaanden. 2018 gaat de boeken in als het qua weersomstandigheden met afstand slechtste jaar.
Maar klagen mogen we niet, in het vaderland is het dezer dagen immers Siberisch koud. Zit ik toch liever hier. Nou ja, da's vandaag (zondag) ook geen feest. Wat zegt men ook weer? Oh ja, 'de hemelsluizen staan open'. het regent da't zekt in Brabocountry. Niettemin werd dezer omstreken vandaag de Gran Fondo Il Diavolo in Versilia gereden. 1300 inschrijvingen, maar 800 van hen gingen niet van start. Te nat, te gevaarlijk. Zeker in de afdalingen. Op de foto komt een klein groepje boven op de pittige Piccolo Mortirolo. Op zo'n 30 seconden van leider Chiesa, de uiteindelijke winnaar. In het oranje Stefano Cecchini, locale Lucchese held, bijnaam 'Il Re dei cicloamatori'; hij stopt af voor Chiesa, zijn ploeggenoot.
foto: Meschi P., co-fondatore di Chronò Plus
Zelf fietsen, dat stond de laatste tijd noodgedwongen ook op een wat lager pitje in vergelijking met eerdere jaren. Gelukkig is mijn rugblessure zo'n beetje over. Nog een keer naar fysio Franco om me nog een keer uit elkaar te laten trekken, dan zullen de gevolgen van een slechte (aangeboren) houding wel weer voor een tijdje beheersbaar zijn. Ondanks alles wordt er wekelijks wel een paar keer een prettig rondje gereden. Bij voorbeeld deze mooie rit door het wijn-en olijfgaard beklede Matraia-gebied. Dank zij Paladino is daar ook een fotografische getuigenis van.
In het wiel van Alden en Franco
Zicht op Lucca
Afzink richting Lucca
Terug in Lucca-sottopassaggio
Op een ander ritje samen met Stuart ging het via Pietrasanta,the city of artists. Daar maken we graag een koffiestop op het prachtige centrale plein, de Piazza Duomo. Er is meestal wel wat fraais te zien aan kunstwerken, meestal beeldhouwwerken of sculpturen.
Maandag 19 maart
Niet moeilijk de dagen door te komen
Ondanks het mindere weer valt het goed mee de dagen door te komen. Er resteert niet eens tijd de wereld te redden, ik zou ook niet weten waar te beginnen. Met overal sukkels en cynici of anderszins malviventi aan de macht. Je haren rijzen je toch droef te moede.
Tsja, wat doe je zoal? Voor een groot deel gewoon het zelfde als thuis, zoals boodschappen doen, koken, rondlummelen, de krant (VK, il Tirreno, la Repubblca) lezen. Mijn favoriete weekbladen (Groene en l' Espresso) ook. Ik lees sowieso graag en veel. Het is toch een soort reizen in je geest; ik heb altijd graag gereisd. Dat kan fysiek nu misschien iets minder, in je geest kan je het blijven doen tot je er bij neervalt. Tot in den doet, zal ik maar zeggen, tenzij je eerder al je geestelijke vermogens verliest. Kan ook gebeuren.
Zoals fysiek reizen dat kan doen verruimt ook reizen in je geest je blik op de wereld. Dat gebeurt door je over te geven aan, mee te denken met, je te laten verrassen door de kijk op de dingen, gedachten en inzichten van anderen. Ja mevrouw, het zijn zware teksten! Mijn excuses.
Bij uitstek kan deze vorm van geestverruiming je treffen bij het lezen van romans. Zoals bv. bij het lezen van het prachtboek Non ti muovere (van Margaret Mazzantini), waar ik nu mee bezig ben. Dat is hoe dan ook wat anders dan het tot je nemen van hijgerige twittertweets en dito gedachtenerupties op andere asociale media. Het lezen van wielerbladen als Procycling en Bicisport brengt dan weer vooral ontspanning, geliëerd aan mijn sportieve hobby. Niks geestverruiming (die kan je tijdens het fietsen zèlf overigens wel ervaren). Die wielerbladen lees ik bij voorkeur in bed; ik ben er dan wel klaar mee, met dat reizen in de geest-gedoe.. De Muur (mijn favoriete wielerperiodiek) zit er wellicht ietsjes tussen in met haar licht literaire pretenties; die lees ik derhalve af en toe dan weer wel in bed.
Een eervolle vermelding is op zijn plaats voor het eerste clubblad in 2018 van mijn Fietsclub Ledig Erf, geheel gewijd aan het onderwerp Mijn Fiets. Hele leuke uitgave met allemaal persoonlijke verhalen die getuigen van de liefde voor la Bici. Die zit diep, zoveel is zeker. Complimenti, redactie!
Verder verdiep ik me geregeld ook nog in Limosa en De Levende Natuur, twee van mijn favoritete natuurbladen. Zo houd ik mijn vak nog een beetje bij. Al het leeswerk dat de post in onze Voordorpse brievenbus deponeert wordt doorgestuurd door buurman Roel. Daar ben ik heel blij mee.
Ten slotte staat er ook nog het een en ander op de computer aan e-books te wachten om gelezen te worden. Net uit: het filosofisch pamflet van Bert Keizer Voltooid- nieuw zicht op een zelf gekozen dood; zeker mevrouw, opbeurende teksten. Ze passen echter prima in het bovengenoemde idee van reizen in je geest''. Het volgende e-book dat ik ga lezen zal een heel stuk luchtiger maar niet minder interessant zijn: Geroezemoes in het gras van Dave Coulson (vertaling uit het Engels door Niko Groen); .
Omdat er eigenlijk teveel te lezen is heb ik meestal veel en ook divers leeswerk tegelijk onder handen.Waar je niet altijd rustiger van wordt.... .... Nee, het is ook niet bij te houwe, mevrouw...
Lucca en haar verloofde (fidanzato) Igor bij ons thuis
En ja, dan is er nog het dagelijkse festijn de hond uitlaten, wel 5x per dag. Ten opzichte van onze vorige verblijven hier slaat dat aspect een goed gat in de dag. Mary-Anne en ik verdelen ook deze taak, Ik begin 's morgens, M-A draait zich dan nog eens lekker om. Voor en na twaalven volgen nog twee uitgebreidere uitlaatsessies. M-A heeft dan de lead. Het hangt er maar vanaf waar ik dan mee doende ben, maar ik ga een van die keren graag mee. In de groene zone rondom de Muren kan hondje Lucca fantastisch rennen en spelen met andere honden; samen zorgen ze voor geweldig spektakel.
Aan het einde van de dag gaat Lucca mee naar Bar Martini voor ons eindemiddag-slokje (bv. thee). Hondje ligt dan braaf op haar kleedje terwijl wij aan het kleppen zijn met andere bezoekers en uitbaatster Giulia. Als Lucca vindt dat het tijd is om te gaan pakt ze haar kleedje op en loopt naar de deur. Tenslotte doen we met zijn drietjes nog een late avondrondje van een half uur over de Muren.
Lucca heeft hier veel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Lucca's allergrootste vriend echter is volgens mij Igor, de hond van Cristina en Paladino. Zij waren jl. vrijdag bij ons op cena, ze prikten 's avonds een gezellig vorkje mee. Onderwijl hielden de hondjes zich met elkaar bezig, niks geen last.
Met zijn drieën aan de wandel
In Bar Martini ontmoeten we veel buurtbewoners. Goed voor ons Italiaans. Iemand die we daar ook af en toe tegenkomen is Paolo Colombini. Deze aardige gozer heeft twee fraaie appartementen in hartje centrum (Via Santa Croce) in de verhuur: nr. 1 en nr. 2. Ik ben er enkele dagen geleden op inspectie geweest, en ik moet zeggen.... een uitstekende keuze voor als je eens een weekje in Lucca zou willen doorbrengen. En wie wil dat nu niet? De appartementen bevinden zich in een eeuwenoud gebouw, maar ze hebben beide een voortreffelijke eigentijdse inrichting, bv. overal ledverlichting, flatscreens, dubbel glas, moderne koelkast, airco etc. Originele details zijn er ook nog zoals een minstens 300 jaar oude deur met minstens zulk antiek slot en een fraai vormgegeven handgemaakte al even bejaarde espagnolet op een van de ramen. Echt mooi èn gerieflijk. Aanbevolen.
Een dag of tien geleden namen we in Bar Martini feestelijk afscheid van Gabri. Hij gaat terug naar Peru na enkele jaren gewerkt te hebben voor B&B La Gemma. Het was gezellig, en goed van eten en drinken, zoals het betaamt.
Gabri (zwarte trui) en Giulia (achter de bar)
Buiten fietsen kijken
Tirreno - Adriatico
De Tirreno ligt ook al weer achter ons. Er was weer een heel sterk deelnemersveld. Helaas waren er geen Nederlandse successen te vieren dit keer. Jos van Emden werd nog knap tweede in de afsluitende tijdrit, dat was het wel. En tuurlijk, Primoz Roglic van het Nederlandse Lotto-Jumbo behaalde een knappe etappe-overwinning.
Ik ga alle jaren een kijkje nemen bij de start van de eerste etappe, de ploegentijdrit in Lido di Camaiore, altijd weer fascinerend. Het leuke is dat je overal een kijkje kan nemen bij de ploegbussen, waar de renners zich aan het warm rijden zijn. Leuke sfeer.
Rug van Danny van Poppel, in afwachting van de start
De tweede etappe voerde al na een luttel aantal kilometers over de Monte Magno die we hier ook geregeld in ons parkoers opnemen. Voordat de kopgroep daar voor de bergpunten sprintte was er even tijd om een afspraak met hoofdcoach Pino Toni van Katusha te maken..
De tweede etappe voerde al na een luttel aantal kilometers over de Monte Magno die we hier ook geregeld in ons parkoers opnemen. Voordat de kopgroep daar voor de bergpunten sprintte was er even tijd om een afspraak met hoofdcoach Pino Toni van Katusha te maken..
Droog hielden de heren corridori het bepaald niet. Wij toeschouwers ook niet. Nog onderaan de Monte Magno, op de weg terug naar huis, viel het met bakken naar beneden. Gelukkig bood een wegkapel ons een veilige en gezegende schuilplek.
Met o.a. Inez en Fred
Gran Fondo Colline
Zoals wel vaker ging ook aan deze profkoers een semi-koers voor enthousiaste en goedgetrainde hobbyfietsers, een zogeheten Gran Fondo of Cyclosportive vooraf. De Internationale kalender is behoorlijk vol. Onder de deelnemers ondermeer de zeer oudgediende Claudio Gaudianello. Hij reed in de jaren '30 nog rond op houten wielen waarvan hij zelf zo nodig onderweg de gebroken of gebarsten spaken wist te repareren. Als de nood echt aan de man was zelfs door langs het parkoers een geschikte beukentak af te breken (met zijn blote handen) en die met een soort stenen vuistbijl in de gewenste vorm te handwerken.
Claudio Gaudianello, eerste boven op de Monte Magno
Er doen nog veel meer straffe verhalen over deze voormalige superster de ronde. Zo knalde hij eens in een ziedende afdaling (toevallig de Monte Magno) op een overstekend wild zwijn, een vrouwtje. Nadat Claudio was opgekrabbeld verloste hij het arme beest in hoogsteigen persoon uit haar lijden door een welgemikte klap achter haar linkeroor (naar ik meen). Vervolgens bond hij het beest op zijn besmeurde tricot. Hij achterhaalde de kopgroep en demarreerde vol op de volgende klim. Zo reed hij solo naar de meet waar hij het wild zwijn verdeelde onder zijn dolenthousiaste supporters. Ongelooflijk! Fijne vent, die Claudio. En dit is nog maar een van zijn vele heroïsche exploits. Nee, zo worden ze niet meer gemaakt. Peter Sagan komt nog het dichtst in de buurt van zijn populariteit en krachtpatserij. Maar Peter zie ik nog niet zo gauw met een wild zwijn over de meet komen. Al was het maar bij gebrek aan wilde zwijnen op de meeste Protourparkoersen..
Het peloton passeert op circa 4 minuten van Claudio. We herkennen onder meer Alie Stroet, de Canadese ex-Olympiër, de in haar toch wel laatste jaren koersende Stella Cadente en de zeer talentvolle Britse Maggie Straal (daar gaan we nog veel van horen!), Aurelia Fiasco (zus van de gekende Gianni). Zij passeren in de eerste linies van het peloton. Bij hen in de buurt ook de licht kalende kanshebber Alfredo Herrel. Een wonder dat die hier aan het eind van de klim nog zo van voren zit; net terug van een gevangenisstraf wegens tasjesroof moet hij toch slechte benen hebben, zou je zeggen. En hij staat ook een beetje bol. De gebroeders Giovanni en Gianbattista Gaudianello verrichten helemaal vooraan afstopwerk voor hun oudste broer. Omringd door zijn knechten zie ik in het midden van het peloton ook de volgens zeggen intelligente Edu Cato voorbij schuiven.
Toch wist Claudio deze koers niet te winnen. Sterker nog, aan de finish was het vergeefs wachten op zijn aankomst. Daarop werd onmiddellijk een grote zoekactie opgezet. Pas diep in de avond werd hij ontdekt in het orchideeënrijke hellingbos halfweg parkoers. Dank zij een onder een oude eik huilende wolf (die rukken net als bij ons ook in Toscane op). Hoog in die boom hing onze held Claudio dubbelgevouwen over een dikke tak Hij moet in de afdaling een haarspeldbocht verkeerd hebben ingeschat. Een merel was al begonnen met een nestje te bouwen opzijn pet. Want ja, het is toch het begin van de lente. Maar aldus kwam wel een toch nog onverwacht einde aan de glanzende carrière van Claudio Gaudianello. Jammer, zo'n tragisch einde. Er zat nog veel in. In Claudio.
Wisselend bewolkt
Zonsondergang op de Muren, 13 maart
