Fiets op stal, sneeuw in maart

2 maart

Zondag verkiezingen. Met vreze worden de resultaten afgwacht. Wederopstanding van Il Cav? Je moet er toch niet aan denken.....

Late sneeuw, stad plat

Yoh, te gek, sneeuw in Lucca, de eerste dag van maart werd daarmee een bijzondere.  En het weer was de maand februari al niet te best... Vanuit 'kunnen fietsen-perspectief' in ieder geval. Ik zie het terug in de afgelegde fietskilometers en nog meer in de afgelegde parkoersjes. De heuvels en bergen zijn ten opzichte van vorige jaren nauwelijks aangedaan.

Sneeuw. Mooi, maar ook lastig. Verkeer lag wat plat, de scholen bleven gesloten. Hier en daar dus was dus zeker sprake van serieuze overlast. Voor ons, Lucchesi da adozione, maar wat meer gewend aan deze omstandigheden lagen de normale activiteiten op een wat lager pitje. Voor de hele achter ons liggende maand hadden we echter ruim voldoende te doen om deze wat abnormale periode te overleven.

Winterstop

De laatste 2 weken waren hier in Lucca, hoe zal ik het zeggen, sowieso niet de mooiste die we hier al doorbrachten. Het weer zat en zit nog steeds niet mee,ik zeihet al.  Het heeft iets van overleven. Zeker omdat ik ook nog met mijn rugblessure kamp maken we een beetje pas op de plaats.  Je moet er toch doorheen, door het leven zoals het zich aandient. Waarbij geldt dat als je niet te veel pech hebt je behoorlijk geluk hebt. Nou ja, een algemene soort van wijsheid toch.

Nee, dan vorig jaar om deze tijd! Toen verbleef ik in Israël, waar wel een lange reis Lucca-Istanbul-Tel Aviv voor nodig was. Met Paladino en Ricardo reed ik daar op uitnodiging de Gran Fondo Dead Sea. 

                                             Paar kilootjes eraf.... goed idee!

Niet alleen daarginder maar ook in Lucca was het toen qua weer heel wat beter toeven. Het is maar goed dat het 2017 was, nu zou ik wegens rug niet hebben kunnen gaan. 

Lucca, takkenwijffie

Maar goed, klagen doen we natuurlijk niet. We zitten wat in de ruststand, met prettige onderbrekingen zoals samen eten met vrienden hier (Stuart en Louise, Giuly en Luca, Kristel en Jan o.a. of gewoon samen met zijn 3-en op restaurant of met diversen op café bij Bar Martini van de zelfde Giuly; daar ontmoeten we alle generaties uit onze wijk. Wandelen met het hondje is een dagelijks ritueel in circa vijf etappes. Lucca heeft inmiddels veel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt.

                Beetje dollen door het hek heen

                                                Vier apies

Sneeuw in Lucca

 Met dank aan mijn rug en aan het slechte weer zit er 2 weken minder sleet op mijn fiets

Na een aantal dagen bedenkelijk weer begon het in de nacht van 28 februari op 1 maart nota bene ook nog flink te sneeuwen, Dat duurde tot in de middag van die eerste maartdag. Sneeuw in Lucca-stad, dat was al weer even geleden, en dat nog wel zo laat in het winterseisoen. Zo niet de schuld van Poetin, dan toch wel van Berlusconi, die aan een ongehoorde wederopstanding bezig is. Na zondag (landelijke verkiezingen waar met vreze naar wordt uitgezien) weten we meer.

Verdere vulling....enkele sneeuwfotoos. Omdat het zo bijzonder is. Was, inmiddels.

Plasje in de sneeuw op ons terras

Maagdelijk witte Muren, 8 uur 's morgens, 1 maart

Aan de wandel

Bij Porta Elisa

Zonder titel

Terras 

Dinges

Einde middag, onze straat

Voormalig kloostercomplex San Francesco, volledig opgeknapt. Met nieuwe functies, waaronder mooie appartementen en een ondergrondse parkeergarage. Bij ons om de hoek

                                               Via del Fosso

Lucca warmt zich op na nattig uitje

Terwijl wij ons leven leven in Lucca wordt ons huis in Utrecht warm gehouden door onze huurders Zeliha en Ken. Een geruststellende gedachte! Ken stuurt af en toe foto's van de vogels die de tuin aandoen. Dat betreft aardig wat soorten. Hij zet de door mij ingezette wintervoering door, daar komt het nodige spul op af, tot verbazing en vreugde van onze huurders.

Picture by Ken Brindley, Utrecht-Voordorp

 Tsja, bijvoederen... Wat in de Oostvaardersplassen niet verstandig is kan in een stadstuin voor de vogeltjes wel, als het met mate gebeurt. Toch? En de steenuilen van Beleef de Lente dan weer niet. Of... maar. Zoek de verschillen en kleur de plaatjes. Het is niet eenvoudig hier een rechte lijn te vinden, in het wel/niet bijvoeren. Het hangt er maar van af wat het doel is. Zowel in de Oostvaardersplassen als bij Beleef de Lente is het hoofddoel te laten zien hoe de natuur functioneert. Het was de bedoeling dat de Oostvaardersplassen een stevige verbinding zouden krijgen met het Horsterwold en het verdere achterland (Veluwe, Reichswald)  Dat zou een deel van de huidige problemen, of 'problemen' hebben opgelost want de beesten zouden in principe een vele malen groter gebied ter beschikking krijgen. Maar ja, toen kwam staatsecretaris Bleeker aan de knoppen te draaien. En die haalde een dikke streep door die zogeheten robuuste verbindingszone. Jammer. Zou mooi zijn als die oorspronkelijke plannen alsnog zouden kunnen woren gerealiseerd. Dan kunnen we veel verder weg blijven van het huidige pappen en nathouden.

In de natuur is de scheidslijn tussen leven en sterven tamelijk dun, de dood ligt altijd om de hoek te gluren omtoe te slaan. Vijanden, te onvriendelijk weer, gebrek aan voer voor allen. Ongeveer 70 % van de jonge steenuiltjes overleeft hun eertse levensjaar niet. Individueel een lullig lot, maar voor de populatie als geheel een goede zaak. Zolang de jaarlijkse aanwas maar min of meer gelijke tred houdt met de jaarlijkse sterfte. We zien het gebeuren in de vaak wat geromantiseerde films over het leven op de Afrikaanse savannes. We zien heel wat 'zielige' antiloopjes verdwijnen in de wrede muil van de leeuwin en haar jongen, Individuele, soms ook familiedrama's. Het zou mooi zijn als de wolf tot in de Oostvaardersplassen zou kunnen komen. 

Wolven weten wel raad met jonge kalfjes en veulens, trouwens ook met de oudere en/of zwakke exemplaren. Zolang die wolven er niet zijn bereiken de in Oostvaarders rondzwervende groepen 'grote grazers' via concurrentie om het beschikbare voedsel op een andere manier een evenwicht. Via geboorte en sterfte. De zwakkeren leggen het elk jaar weer af. Je zou kunnen zeggen ten faveure van de nieuwe generatie die hen opvolgt. In de tijd blijven de aantallen dan min of meer stabiel. Dat is het proces dat we in de Oostvaardersplassen kunnen volgen. Heeft tijd nodig, zeker zonder de bovengenoemde robuuste verbindingszone die ooit was voorzien. Heel wat anders dan paarden houden of een melkveebedrijf uitbaten. In deze bedrijvigheid dient elk dier uiteraardmet de meeste zorg te worden omringd. Natuurvriend of dierenvriend, that's the question. Ik kies voor natuurvriend, maar dan zonder de romantiek de onderte veel natuurfilms meeloopt. 

Sneeuw in Lucca, ook sneeuw in Utrecht (foto door onze huurder Ken Brindley)