(27 februari 2018)
Avondlucht boven de Muren van Lucca (vanaf Piazza S.Maria)
Niagara, mooie naam voor een wasserette (de onze...)
Lange winter in Lucca
Lucca doet dutje in het zonnetje op ons terras
Je zou het aan de foto hierboven niet meteen zeggen, maar het is koud hier in Lucca. Niet eerder liet het voorjaar hier zo lang op zich wachten als dit jaar, ons achtste jaar in Lucca. Was januari nog dik in orde qua zonuren en temperatuur, de hele maand februari laat zich karakteriseren als frisjes en regenachtig. Zondag 25/2, werd het zelfs regelrecht koud, met sneeuw tot op lage quota, en de komende nachten matige vorst in Lucca-stad tot strenge vorst hogerop, met daar bovendien dus een ferme sneeuwlaag. In de meest aangedane delen van de regio zijn veel scholen voor enkele dagen dicht. Het is hier code geel, met dank aan de Russische Beer, die dus met één poot ook Italië een (m)aai geeft. In de stad valt het allemaal nog wel mee, zeker met het zonnetje er bij.
Smeltend ijsplakje op terrasrand
Voor de bewoners van de vele dorpen en gehuchten in de omgeving is het moeilijker, net als voor de daklozen van Lucca. Ook degenen die 'normaliter' de nacht doorbrengen in een zelf gecreëerde slaapplek worden opgevangen.
Slaapplaats bij ons om de hoek, wel goed beschut maar nu erg koud
Andere ongemakjes
De fietsmogelijkheden zijn door de actuele weersomstandigheden enigszins gehypothekeerd. De heuvel- en bergparkoersjes hier in de omgeving, zoals Monte Serra en Pizzorne zijn sowieso niet te doen wegens sneeuw en gladheid; hoe hoger hoe dikker de sneeuwlaag, en daar komt in de volgende dagen wellicht nog wat bij. Momenteel dus niet te doen. Het is nu dan wel zonovergoten, maar toch levert dat ook in het vlakke geen goeie fietsomstandigheden op. Dat geldt met name voor de meestal nogal smalle doorgaande wegen, waar je de ruimte moet delen met gemotoriseerd verkeer.
We moeten het er mee doen. Het voordeel van dit nadeel is dat ik mijn rugblessure kan laten wegebben. Dat begint te lukken dank zij de behandeling van fisioterapista Franco Del Tredici en de oefeningen die ik doe. Tsja, hoe kom ik daar eigenlijk aan, aan die vervelende, hopelijk tijdelijke handicap. Het is een kwaal die al ruim 20 jaar met enige regelmaat de kop op steekt. Pijn linksonder in de rug, met pijnpunten ook in aanpalende bil en dijbeen. Het is een houdingskwestie. Van bij geboorte reeds, vermoedelijk. Ik sta een beetje scheef, er zit een bochie in mijn ruggegraat. Vandaar.
Lucca jaagt achter een roodborstje aan
Dit rug-bil-dijcomplex wordt onder bepaalde omstandigheden te veel op de proef gesteld. Naarmate ik ouder wordt ook sneller. Bijvoorbeeld als hondje Lucca plots heftig aan de lijn trekt, als ze achter een groep duiven of ander gevogelte aan wil sprinten. Bij dat soort onverwachte bewegingen schieten er scherpe pijnscheuten doorheen het niet meer zo fruitige lichaam. Het is nog even wachten tot ik terug frisse benen heb en de Russische Beer de grens is overgezet vooraleer ik weer aan de steviger ritten begin. Dat moet in orde zijn als hier volgende week de Tirreno van start gaat met een ploegentijdrit in het nabije Lido di Camaiore. Ondermeer Tom Dumoulin en Wilco Kelderman aan het vertrek; en... Chris Froome.
Het is elk jaar weer erg leuk om daar tussen de renners door te scharrelen voor een praatje en een fotootje hier en daar.
Niagara, mooie naam voor een wasserette (de onze...)
Lange winter in Lucca
Lucca doet dutje in het zonnetje op ons terras
Je zou het aan de foto hierboven niet meteen zeggen, maar het is koud hier in Lucca. Niet eerder liet het voorjaar hier zo lang op zich wachten als dit jaar, ons achtste jaar in Lucca. Was januari nog dik in orde qua zonuren en temperatuur, de hele maand februari laat zich karakteriseren als frisjes en regenachtig. Zondag 25/2, werd het zelfs regelrecht koud, met sneeuw tot op lage quota, en de komende nachten matige vorst in Lucca-stad tot strenge vorst hogerop, met daar bovendien dus een ferme sneeuwlaag. In de meest aangedane delen van de regio zijn veel scholen voor enkele dagen dicht. Het is hier code geel, met dank aan de Russische Beer, die dus met één poot ook Italië een (m)aai geeft. In de stad valt het allemaal nog wel mee, zeker met het zonnetje er bij.
Smeltend ijsplakje op terrasrand
Voor de bewoners van de vele dorpen en gehuchten in de omgeving is het moeilijker, net als voor de daklozen van Lucca. Ook degenen die 'normaliter' de nacht doorbrengen in een zelf gecreëerde slaapplek worden opgevangen.
Slaapplaats bij ons om de hoek, wel goed beschut maar nu erg koud
Andere ongemakjes
De fietsmogelijkheden zijn door de actuele weersomstandigheden enigszins gehypothekeerd. De heuvel- en bergparkoersjes hier in de omgeving, zoals Monte Serra en Pizzorne zijn sowieso niet te doen wegens sneeuw en gladheid; hoe hoger hoe dikker de sneeuwlaag, en daar komt in de volgende dagen wellicht nog wat bij. Momenteel dus niet te doen. Het is nu dan wel zonovergoten, maar toch levert dat ook in het vlakke geen goeie fietsomstandigheden op. Dat geldt met name voor de meestal nogal smalle doorgaande wegen, waar je de ruimte moet delen met gemotoriseerd verkeer.
We moeten het er mee doen. Het voordeel van dit nadeel is dat ik mijn rugblessure kan laten wegebben. Dat begint te lukken dank zij de behandeling van fisioterapista Franco Del Tredici en de oefeningen die ik doe. Tsja, hoe kom ik daar eigenlijk aan, aan die vervelende, hopelijk tijdelijke handicap. Het is een kwaal die al ruim 20 jaar met enige regelmaat de kop op steekt. Pijn linksonder in de rug, met pijnpunten ook in aanpalende bil en dijbeen. Het is een houdingskwestie. Van bij geboorte reeds, vermoedelijk. Ik sta een beetje scheef, er zit een bochie in mijn ruggegraat. Vandaar.
Lucca jaagt achter een roodborstje aan
Dit rug-bil-dijcomplex wordt onder bepaalde omstandigheden te veel op de proef gesteld. Naarmate ik ouder wordt ook sneller. Bijvoorbeeld als hondje Lucca plots heftig aan de lijn trekt, als ze achter een groep duiven of ander gevogelte aan wil sprinten. Bij dat soort onverwachte bewegingen schieten er scherpe pijnscheuten doorheen het niet meer zo fruitige lichaam. Het is nog even wachten tot ik terug frisse benen heb en de Russische Beer de grens is overgezet vooraleer ik weer aan de steviger ritten begin. Dat moet in orde zijn als hier volgende week de Tirreno van start gaat met een ploegentijdrit in het nabije Lido di Camaiore. Ondermeer Tom Dumoulin en Wilco Kelderman aan het vertrek; en... Chris Froome.
Het is elk jaar weer erg leuk om daar tussen de renners door te scharrelen voor een praatje en een fotootje hier en daar.
Hoe kom ik zo met die Fabiana te fietsen? Wel, ze woont hier in de buurt. Interessanter is dat ze zich als gids verbonden heeft aan het nieuwe, gezamenlijke initiatief van Paladino Meschi van fietswinkel Chronò alhier en Gabriele Mirra, tevens twee van mijn regelmatige fietspartners op gezamenlijke ritten in de omgeving. Chronò Plus biedt uitgelezen fietsvakanties met veel nevenctiviteiten in de wijde omgeving van Lucca aan, op verschillende niveaus van toeristisch tot geschikt voor de serieuze racers met veel klimwerk. Er zijn enkele basispakketten met alles er op en er aan, maar 'tailormade' is er ook het een en ander mogelijk. Desgewenst is er ook een partnerprogramma voor niet fietsende meereizigers. Fabiana is een van de zeer ervaren en sterke fietsers die de zwaarste ritten zal gidsen. Waarschijnlijk zal ook ex-renner Francesco Chicchi aan de rijdende staf worden toegevoegd. Ervaren begeleiders die de regio heel goed kennen zijn er genoeg. Ik zal zelf ook wel eens de gids spelen, maar de zwaartse ritten laat ik graag aan de ex-profis in de staf. Later nog eens meer hierover.
Verkiezingen
Zondag a.s. zijn er in Italië landelijke verkiezingen. Daar wordt met zeer grote spanning naar uit gekeken.
Aan de economische malaise waar veel Italianen dagelijks de (o.a. financiële) gevolgen van ondervinden is naar tamelijk algemeen gevoelen door de huidige en vorige regeringen bitter weinig gedaan. Veel Italianen, ook veel van onze vrienden hier, zien de toekomst somber in. Italië loopt achter, Italië is failliet, er verandert niets. Van alles wat niet goed gaat, van slechte wegen of haperend internet wordt opgemerkt: 'Dit is Italië'. Moedeloos zijn ze, zonder hoop.
Mede met dank aan Europa ervaren veel Italianen bovendien een groot vluchtelingenprobleem. In 'de Italiaan' zit nog veel Mussolini (daar is net ook een mooie film over in roulatie gekomen). De verkiezingstrijd is hevig en vaak grof. Een aantal (extreem)-rechtse partijen roert zich hevig. En we beleven de terugkeer van Berlusconi, 84 jaar oud inmiddels. Compleet met nieuwe tanden en heel veel nieuw haar. Zijn huid is inmiddels zo opgetrokken dat hij 's ochtends waarschijnlijk zijn schaamhaar afscheert i.p.v. zijn baardhaar. Oei, slechte grap!
De herrijzenis van Il Cavaliere brengt mij een frase in gedachten uit een van de vrome liederen uit het TV-programma 'Nederland zingt' waar ik op de vroege zondagavond in afwachting van Studio Sport graag naar mag kijken (op BVN): 'Hallelujah! Spoedig, zeer spoedig, gaan wij de Koning zien'.
Uit de verkiezingen lijkt geen winnaar tevoorschijn te komen. Gezien de aanhang èn de opstelling van de diverse partijen (vele partijen sluiten samenwerking met andere uit) lijkt het er sterk op dat er geen werkbare meerderheden uit de bus komen. Cinque Stelle zal ook wel winst oogsten, maar sluit elke samenwerking uit. Wat al met al dreigt is een patstelling als het op regeringsvorming aankomt. Het zou bizar zijn, Italië zonder regering. De tegenstellingen zijn dermate groot dat sommigen in die situatie vrezen voor een burgeroorlog, of zelfs een staatsgreep. Nee, de stemming is niet fijn hiero. We gaan het zien, zondag a.s. En erna...
Inburgering dank zij Lucca
Voor hondje Lucca is het hier quasi dorado. In de brede groenstrook van een dikke 5 km rondom de Muren kan zij zich naar hartelust uitleven: lekker rennen en spelen, de sloot induiken, de koereigers een hartverzakking bezorgen, etc. Ook vele andere baasjes laten hier hun oogappeltjes uit. Zo zijn er vele ontmoetingen, niet alleen voor de honden is er aan contacten geen gebrek, het geldt ook voor hun baasjes. Leuke ontmoetingen levert dat op. Nu waren we al aardig ingeburgerd, maar dank zij Lucca vorderen we zo weer een stukkie.Wie weet worden we nog eens volwaardig Lucchees. Dat is nog wel een paar trapjes hoger dan de status die we nu genieten: Lucchese da Adozione... Zeg maar geadopteerd Lucchanees.
Ontmoetingen in de groenstrook
Heilige grond in de groenstrook: Mathieu van der Poel werd hier Europees kampioen veldrijden bij de junioren (2011). Lucca weet van niks.
Jammer, dan zijn we er niet
In de klim op Monte Pitoro (foto vanuit Pieve a Elici) op een van de schaarse ritjes van de laatste tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten