De jongeheer diens jongeheer

21 april

 

Afdaling vanaf Gombitelli: lekker haarspeldrijden 

Mooi weer in Nederland
Er is in Nederland dit keer minder reden dan normaal om jaloers te zijn op ons, mazzelaars, die in  Lucca maar lekker van (o.a.) het mooie weer zitten, lopen en liggen te genieten terwijl het in Nederland maar koud en nat blijft. Dat was in eerdere jaren zo, maar nu niet! Afijn, u weet er van.
De afgelopen weken was het weer in ons thuisland ten minste even fraai als hier in Toscane. Het is te zien aan de bruine koppen, de korte mouwtjes op foto's en ook aan de klassementen op Strava. Is het eigenlijk al rokjesdag geweest? Voor niet-kenners: via het medium Strava kunnen zowel profwielrenners als would be- coureurs elkaar wereldwijd kond doen van hun prestaties in harde cijfers, zoals geregistreerd door het gps-apparaat van bv. Garmin op hun bolide. Daar wordt dan ook wereldwijd op gereageerd met pakkende commentaren. Mooi, maar ook een beetje jammer ergens, denk ik soms. Elkaar imponeren met sterke verhalen over afstanden en daarbij gerealiseerde gemiddelden èn topsnelheden is er niet meer bij.  Via  Strava ben je virtueel in competitie met je fietsende vrienden. Vele clubgenoten van  WV Gaul, resp. Ledig Erf  hebben mij in de afgelopen week dik geklopt in het aantal afgelegde kilometers, en soms ook in het aantal overwonnen hoogtemeters. Voor het grootste deel te danken aan het mooie lenteweer dit jaar. Dames en heren, het is jullie van harte gegund!

1e Paasdag: werk aan de winkel, klant had zadelstrop gemold (ik niet!)

 

Niets te klagen

Voor ons valt er intussen weinig te klagen. We zijn weer op orde na de tussentijdse terugkeer vanwege mijn vader. Morgen zou hij 91 zijn geworden. Stelt nog niks voor, want hij wilde 106 worden. Oud-nieuwslezer Frits Thors, dezer dagen overleden, is 104 geworden, dus het kan wel. Hoe oud gaan wij/ga ik worden? Een ding is zeker: ik ben al over de helft. Wat zullen we/zal ik in de resterende tijd nog eens gaan doen; of laten? Ik heb zo mijn ideeën, maar die passen gelukkig niet in dit blok. Laat ik het maar houden bij het vermoeden dat er ons/mij nog wel enkele kille ontwikkelingen te wachten staan. En voorlopig blijf ik lekker fietsen, toch een der betere medicijnen die er in de wereld te koop zijn. Naast zo links en rechts wat rondklooien in de natuur. En, ik mag het niet zeggen, Titties and Beer en andere muziek. En Rokjesdag, dus.

Veel mensen hier hebben best wat te klagen, en dat doen ze ook. Dat gaat over hun eigen situatie, maar meer nog over de algemene toestand hier ter stede.

Voorbeeld 1: het nieuwe ziekenhuis van Lucca. In het café van Giulia en uit de krant horen we wat er zoal loos is. De kamers zijn wel erg klein, bij iets meer dan een beetje regen loopt de piano terra onder water. Trouwens, de medici daar zijn ook 3x niets, operatiemethoden uit vorige eeuw, ga alstublieft bij iets serieus naar het ziekenhuis van Pisa of Firenze. Ook mooi: op de dag van de gedachte oplevering was de weg naar het ziekenhuis nog niet klaar; men was nog doende met de aanleg  van een rotonde zo'n 100 meter voor het aankomstplein. Oh ja, men was ook vergeten in een mortuarium te verzien; kennelijk een ziekenhuis waar je met 100% zekerheid weer gezond uit komt. Tenslotte: je kan het ziekenhuis niet per bus bereiken.  Inmiddels schijnen de eerste 20 patiënten toch vanuit het oude ziekenhuis (van de binnenzijde bekend bij LE-Jakob) te kunnen worden overgebracht. Ondanks alles. We steken een kaarsje op, opdat zij het mogen overleven.

Voorbeeld 2: Piazzale Verdi is, net binnen de muren van Lucca, het eindstation voor alle regionale buslijnen. En daarmee een van de belangrijkste toegangspoorten voor de zomerse stroom toeristen tot Lucca-centrum. Het plein staat vol met oude Steeneiken, een prachtige view from the walls, zal ik maar zeggen.





 De locatie moest echt op de schop, wegens een combinatie van toegenomen drukte en verval. Het werd een privaat-publiek project, dat een jaar geleden in uitvoering kwam. Eerst archeologische opgravingen en een aantal Steeneiken voorbereiden op verplaatsing (snoeien, wortelkluit afsteken, stutten). Toen ging het donderen, deelnemende partijen werden het oneens (waren dat uiteraard al tevoren), er was onvoldoende geld. Alle werken werden stilgelegd. Het plein ligt open, de opgravingen zijn niet afgemaakt, de bomen niet verplaatst. Komende weken worden dan maar de meest noodzakelijke werken uitgevoerd teneinde het plein weer een toeristwaardig aanzien te verlenen; want de eerste golven zijn er al weer. Waarna we weer verder zien. Men spreekt er schande van. Zijn hier soms moreel gedeactiveerde ambtenaren aan het werk geweest?




Plaatselijk nieuws

Wie zeker ook wat te klagen heeft is, c.q. zich zelf moet beklagen is de jongeheer uit Prato, die zich zelf heeft beroofd van, tsja...,  zijn jongeheer met wat er zo bij hangt. Waarom? Nou, hij dacht dat hij seropositief was, en dat kon de thans voormalige eigenaar van die jonge heer niet verkroppen, gelovig als hij is volgens de berichten. Een dappere daad, dat wel, maar ook een overbodige, want van dat seropositieve, dat bleek niet waar. De edele delen liet hij op een muurtje achter, zo gaat het verhaal verder. Niet meer te repareren bleek in het ziekenhuis. Daar hadden ze enkele meters verbandgaas nodig om de bloedingen te stelpen. Hout me toch bezig: hoe zou het met beide jongeheren verder gaan?  Staat niet in de krant. Wellicht over een jaar, in een of andere bijlage een mooie sfeerreportage. Eeuwige roem zal zijn deel zijn.
 

Met Gruppo Chronò in de klim naar Fiano, corridore Van de Laar brengt 2e groep terug bij de koplopers. Of moet lossen, kan ook. Route? Klik hier.

 

Verder vermaak

Op bovenstaande foto rijd ik nog op een Pinarello Marvel . Il grande Paladino van Chrono Bikes heeft er voor dit jaar 20 aangeschaft voor de verhuur.  Compact-11 speed. Het eerste exemplaar mocht ik een maandje uitproberen. We hebben samen nog eens goed naar mijn zit gekeken; Paladino heeft het voor mekaar gekregen dat ik er een stuk comfortabeler op rijd dan op mijn eigen Cannondale Synaps Triple, o.a. door een langere voorbouw twee ringen minder op mijn stuurpen. Met een beetje spijt in het hart heb ik de geweldig gehoorzame bolide jl. zaterdag weer ingeleverd. Het toeristenseizoen is immers weer begonnen. Met overigens de veranderingen in het straatbeeld in Lucca-centrum van dien. Het straatkanen is weer begonnen; trainingspakachtige kledij meer en meer, om heen lichamen van minder sportieven. Maar och, het heeft ook wel wat gezelligs. Ook de fietsers weten Lucca te vinden, helemaal terecht. En die willen een lekkere huurfiets voor een week. Ik kan iedereen aanraden een weekje te komen rondfietsen op zo'n lekkere Pinarello van Pala. Neem je pedalen wel mee, dan, hè? En schaf je de Chrono-outfit va dit jaar aan!

 

 

 

Die fietsers komen uit de hele wereld naar Lucca. Ook dat maakt een langer verblijf hier leuk. Ik fietste dit jaar al met Britten, Australiërs, Zweedse dames en met pa en zoons Mellemsæter uit Noorwegen.

 

 Paladino, Pa Asmund en zijn zonen van 16 en 18, opkomende talenten!!

 

Terug van weer een ritje; Mary-Anne blijft braaf open doen

Mooie ritjes gemaakt weer, o.a. met Mary-Anne op haar e-bike. Mede als voorbereiding op onze vakantietrip in mei door Toscane van B&B naar B&B, volgens een programma van TRAP-reizen . Ziet er heel goed uit en we hebben er zin in. We hebben eerst eens een relatief vlakke route uit geprobeerd, nl. het Puccinipad vanuit Lucca naar de moerassen van Massaciuccoli. Uiteraard moesten we qua voorbereiding toch ook eens een meer heuvelend parkoers uitproberen. Dat deden we op een rondje Camaiore. Waarin opgenomen toch enkele serieuze bultjes als de Monte Magno (bekend uit de gloriedagen van Claudio Gaudianello) en de Monte Balbano.

Monte Magno GPM! Route? Klik hier

Ik rij ook met regelmaat in mijn eentje, maar kom dan onderweg meestal wel andere wielertypes tegen. Italianen uit de regio die ofwel in mijn wiel blijven hangen,  ofwel mij op uitermate arrogante wijze voorbij spuiten.

Het is inmiddels al weer laat geworden. Tijd om dit blogje af te ronden. Doe ik met nog twee van de fraaiere ritjes te memoreren. Eerste met Dario en Roberto, de politieman. Het was een ritje met in de eerste helft enkele zeer pittige, want onregelmatige hellingen. Waaronder de Piccolo Mortirolo, die zijn naam alle eer aan doet. De foto zegt wel genoeg, vermoed ik.

Piazzano-passo (Joep, Roberto, Dario) Route? Klik hier

 

Ook vandaag, 2e Paasdag was een mooie rit,dit keer met Sheffield-Tim en Niemand- Michel, aspirant-vader. Ook weer met enkele ambetante klimmetjes, maar prachtig. En dat in schitterende rust. Helaas werden we op zeker moment te voet gesteld omdat het asfalt overging in bekeide bagger. Stapvoets terug, maar tot vlak voor Lucca in de regen. Het is weer eens wat anders dan die zon.

Hansje Brinker the Second, in full action in Tuscany today

 .

 

 

Route? Klik hier

 

En de groeten van de wijkkat! 

 

 (Volgende keer o.a. over het kunstgebit van Piero)

 

Lucca, we zijn er weer

9 APRIL 2014 

 

 

In elke Italiaan klopt een hart van een kind

— Francesco Moser

 

     Op mijn nieuwe Pinarello Marvel           Hoe Fausto de oudere renner opbeurt

 

Mijn vader is niet meer

Niet eenvoudig om weer aan het bloggen te komen. De gedachten waren nog te veel elders. Bij  mijn vader. Het was al op dag 2 van ons verblijf in Lucca dit jaar dat we het bericht kregen dat hij in het ziekenhuis was opgenomen na een nachtelijke delieraanval met ambetante oorlogsherinneringen daarin. In eerste instantie waren de medici positief in hun verwachtingen. omtrent herstel. Hun optimisme moest echter worden ingeruild voor somberder berichten. Terug naar Nederland, dus. Daar werd al snel duidelijk dat het een aflopende zaak was. Een week na onze aankomst gooide hij, bijna 91 jaar oud, de handdoek in de ring. Ik heb goed afscheid kunnen nemen, al realiseerden Pa en ik ons bij mijn laatste bezoek niet dat het laatste keer zou zijn. Zijn overlijden maakt mij nu Pater familias of te wel Capo. Nog net voor mijn pensioen. Ik teken er voor om zo lang kwajongen te blijven als mijn ouwe heer.

 

De laatste foto die ik nam voor vertrek naar Lucca in februari

.... en weer terug aan de Via Michele Rosi
Inmiddels zijn we alweer ruim 2 weken terug op ons vertrouwde adres. In Lucca zijn er de eerste dagen nog de nodige condoleances van vrienden en bekenden bijgekomen. In Italië betekent het verlies van je vader een groot verlies. Zoals het ook voor mij is.

Gespot tijdens wandeling van busstation naar huis

We hebben de draad weer snel proberen op te pakken. De eerste week ging dat nog behoorlijk moeizaam. De vermoeidheid van de achterliggende periode moest er eerst nog even uit, zoals men zegt. Uiteraard ook het fietsen weer hervat, alsmede het toedienen van enige hersteldrank na afloop van de rit op mijn favoriete terrasje op het Piazza dell' Anfiteatro, hartje stad en toch maar 300 meter bij ons vandaan. Voor de kenners zoals daar zijn de heren RvS, ES, RF en JV, allen woonachtig te Utrecht: het blijft, verrassend misschien, bij één glas.
 

 

Ik dacht: een selfie? Kan ik ook! 

 

Mary-Anne's verjaardag

Die hebben we dan maar 2x gevierd. Op de eerste 'weer terug-zondag' hebben we met de familie Meschi (Cristina, Paladino plus zoon Davide) en Tim (the beast from Sheffield) primadeluxe gegeten in Il Rio (in Vorno). Zo wil je het wel vaker, mooie ambiance, goed volk en lekker eten.

 

 

 

De tweede keer was afgelopen weekend. We hebben de bloemetjes goed buiten gezet met Mirjam, Iem, Hil en Paul, speciaal overgekomen voor M-A's verjaardag, helemaal uit Huizen, Nederland. We hebben ze opgepikt bij het busstation hier in Lucca. Gelukkig waren ze goed herkenbaar :) aan hun gele koffertje en rose sjaal. Lekker gegeten (enne... met iets erbij), eerst hier in de tuin en de volgende dag bij een van onze favorieten, Tambellini, bar-restaurant een dik half uur open buiten Lucca.

 

 

Fietsen!

Ja , fietsen, daar zijn we hier toch (ook) voor! Na een maand van, op een dag na, alleen maar jours sans waren de benen weliswaar goed uitgerust, maar de vorm was pleite. Heerlijk om het weer op te pakken op de mooie parkoersen in de omgeving. Na een rustige herstart geleidelijk de meer pikante parkoersen aangevat, en dan bedoel ik niet alleen het Hoerenrondje. Er komt altijd wel enig klimmen bij kijken. Of meer dan enig. De mooiste klimparkoersen zijn meteen ongekend rustig qua verkeer. Het is er heerlijk haarspeldrijden, een van mijn favoriete bezigheden waar de Amerongse Berg noch de Cote de la Redoute mogelijkheden toe bieden. Gevoegd bij de fraaie landschappen waar het doorheen gaat een puur genoegen. En inmiddels zijn de meeste vogels ook weer terug van weggeweest. In de stad de Huiszwaluwen en Gierzwaluwen, Het gezang van Cetti's zanger, Zwartkop, Europese kanarie, Nachtegaal en Hop e.v.a zorgt voor een passende muzikale omlijsting.

 

De langste rit (140 kms) tot nu toe maakte ik met Dario en Pete, de sterke Australiër, tegenwoordig beide lid van cycloclub  La Bagarre.. Met de laatste puf ik hier op de foto uit op het bankje onder de eeuwenoude Steeneik op de Monte Magno, na de beklimming derzelve die volgde op gesterkte draf heen en weer langs de kust, onderbroeken door de klim van Monte Marcello. Die mannen zijn eigenlijk een maatje te groot voor mij, in ieder geval als het omhoog gaat. Maar het is good fun en ook een goeie training. Niet dan?

 

Het is moeilijk om de prijs voor de mooiste gereden route toe te kennen. Heuvelen boven Lucca komt in aanmerking, een zeer goed trainingsparkoers door de opeenvolging van wat kortere en wat langere stijgingen. Komt nog het dichtst in de buurt van de Ardennen, zou ik zeggen. Behalve dan waar het de schitterende zichten op wijn- en olijfgaarden betreft. Met veel plezier rij ik ook de route met daarin opgenomen de klim naar Gombitelli vanwege de oorverdovende rust, de goede herinneringen en het getierelier van de belendende vogelen.

Vooruit, als ik dan de knoop moet doorhakken wordt het de rit met Team Chrono deze week over Fiano en Pescaglia, zeg maar met de club van Paladino. Daar had ik ook vrouwelijk gezelschap van de sterk rijdende Cristiana. Het meest bergachtige parkoers ook tot nu toe. Lange klim van zowat 20 km, zegge en schrijve twee auto's tegen gekomen. Onderweg was het ook gezellig, ouwehoeren op de fiets. 'A tuta' en kalmpjes an wisselden elkaar af.

 

 V.l.n.r. Tim (GB), Cristiana, Luca, Joep, Charly (GB), Michel (NL) en Simone (foto Paladino)

 

Nog ander vrouwelijk gezelschap. Mary-Anne en ik zijn ook nog op pad geweest. Voor het vertier, en meteen om een beetje te oefenen voor onze meerdaagse fietstrip in mei . Met de e-bike kan zij ook de wat heuvelachtige parkoersen aan.

 

Mary-Anne komt boven op de Monte Balbano

 

Langs de rivier de Cerchio over het Puccini-pad richting de moerassen van Massaciuccoli

Al met al, we zijn hier weer aardig geland. Leuk fietsen, leuk kleppen links en rechts, zoals vrijwel dagelijks bij Giulia van de bar om de hoek, lekker eten ook (morgen bij zo'n andere favoriet, Da Pasquale ).

Het fietsen gaat zeker aan de meeste Lucchesi voorbij. Geen tijd, veel te inspannend, ze motten er niet aan denken.... Men wordt wel dol als de Giro of de Tirreno passeert. Dat dan weer wel. Er wordt veel geschrokken (c.q. ook bewonderd) als ik vertel over wat ik zoal fiets. Verwachten ze ook niet zo van een ouwe lul.
Toch is het behoorlijk druk op de weg met fietsers met een krom stuur. Het valt niet mee om als je in je eentje bent vertrokken niet uiteindelijk met derden in de rondte te trappen. Opvallend: het kan best 20 graden zijn, het merendeel der corridori gaat hardnekkig in het lang. Pas met Pasen wordt het zomer; ze hebben geloof ik niet in de gaten dat Pasen het enen jaar vroeg, het andere jaar laat valt. Onderweg, en niet te vergeten in de winkel van Paladino zijn er volop (ex-)profs te aanschouwen. Vandaag kwam ik Il Re Leone Cipollini nog tegen ('Salve'). Vorige week werd ik door Garminprof Ben King nog uit het wiel gereden; tegen zijn intervalmoment was ik niet bestand. Maar ja, hij rijdt nu de Ronde van het Baskenland, en ik niet. En, zoals gezegd, bij Paladino kom je vaak rijders van de grote ploegen tegen. Een flink aantal woont hier gewoon, andere coureurs zijn tussen hun wedstrijden door tijdelijk aanwezig om hier in de buurt te trainen. Kortom, aan ambiance geen gebrek, als je van de koers houdt. 

                       Maandag jl. met Sebastian Lander (BMC), vandaag 27e in de Scheldeprijs

 

 

 



Weer terug van Lucca (na 2 weken).....

 

Beeld op de Muren van Lucca

Genieten

Waar word ik zoal vrolijk van? Van heel wat eigenlijk wel. Meno male (gelukkig maar). Bijvoorbeeld van onze 20 uur nieuwslezeres, woensdagavond in een fraai rood jurkje. Dat rode jurkje eigenlijk vooral. Van een wandeling met Mary-Anne over de Muren van Lucca, met een licht alcoholische versnapering (en/of thee) na. En van de scherts in de fietswinkel van Paladino, o.a. over de stand van het land, la Bella Italia, volgens hem en anderen hier failliet. Da's dan weer niet om mee te lachen. De vrouw van Pala, lerares Cristina, moet zelf papier kopen voor haar klassen, school noch  ouders hebben het geld daarvoor. En 's avonds moeten de schriften mee naar huis, anders worden die gejat.  Een andere schande volgens Paladino is dat er in Toscane en in andere traditionele wielerstreken binnen Italia komende maand niet of nauwelijks wedstrijden georganiseerd kunnen worden: wegens geldgebrek. Sommige ploegen gaan uit pure nood dan maar in Noord-Africa wedstrijdje rijden. Nota bene! Italia is een Midden-Afrikaans land geworden dat naar het noorden trekt om te kunnen wedstrijdfietsen.

Wel weer lachen is het met de zwarte dames langs een van mijn favoriete racerondjes, het zogeheten Hoerenrondje . Die lachen ook naar en/of om mij, om redenen die ik over laat aan de fantasie van u, lezer. Of om het over andere vormen van kunst te hebben... ik heug me nog het bezoek met Sonja en Richard aan Gent vanwege de tentoonstelling van Panamarenko in het SMAK te Gent; ik moest er weer aan denken toen gisteren in het nieuws kwam dat de baas daar, Jan Hoet was overleden.

Aeromodeller (Zeppelin), 1969

 

Uiteraard word ik ook vrolijk van al het vogelengezang onderweg, tijdens mijn ritjes op de Cannondale. De mannelijke vertegenwoordigers van soorten als Europese kanarie, Tjiftjaf, Zwartkop, de al genoemde Cetti's zanger etc.etc. laten zich van hun meest levenslustige kant horen. Gisteren (donderdag) vielen mij vooral de uitbundige Zanglijsters op; kennelijk zijndie niet allemaal tot paté  verwerkt. En des avonds lach ik mijn eige zelf de stuipe bij het lezen van 'Trager dan Snelheid', ja, een boek van Herman Brusselmans. Zo kan ik nog even doorgaan. Het leven is mooi, maar je moet het zien, weet je wel? Daar komt het wel op neer. Zo kijk ik er tegenaan als ik op mijn vaste stekje op het Anfiteatroplein neerstrijk voor een glas gezonde hersteldrank.

Genieten naar voren, dat kan ik ook. Morgen begint Beleef de Lente weer, met o.a. mijn favoriet de Steenuil. We verwachten zeker daarvan mooie beelden op de nieuwe nestlocatie (een anti-marterkast in een 105 jaren perenboom). En om bij het fietsen te blijven.... Zaterdag Omloop het Volk, kan niet wachten, de opening van het Noord-Europese wielerseizoen. Ik tip Lars Boom als winnaar. Evengoed kijk ik uit naar onze fietsvakantie hier in mei, etappegewijs door Toscane; Mary-Anne op haar Merida-ebike, ik op mijn Cannondale. Mary-Anne is dus van het bagagevervoer, dat spreekt!

Schaduwen en Sluiers

Ook in Nederland wordt het lente, hoor ik. En zie ik in de mooie fotoreportages van Freek Mayenburg over het Groene Hart. Die komen we voor enige tijd ter plaatse beleven. Vanmiddag vliegen we terug naar Amsterdam. En gaan dan meteen door naar het ziekenhuis in Eindhoven. Daar ligt mijn oude vader, en hij ligt niet best. De artsen met wie ik dagelijks contact heb gehad spreken hoopvol uit dat hij het ziekenhuis ook nog wel van de buitenkant zal kunnen bekijken. Binnen de familie- en vriendenkring wordt daar hevig aan getwijfeld. Niettemin moeten we ons voorbereiden voor als hij toch nog met ontslag zou kunnen. Er moet dan veel aan Thuiszorg worden georganiseerd. Dit alles heeft ons hier flink bezig gehouden: overleg met het ziekenhuis, overleg met de zorg, overleg met de familie. Graag gedaan, daar niet van. Want ja, hoe is het eigenlijk? Het is wat het is, en daar gaat het om. Hoe het intussen met onze Ethiopische 'zoon' Muluye gaat, weten we niet, maar ook hij ligt niet best.

Fietsen als afleiding

Op de fiets kan ik de zinnen goed verzetten. Gisteren, donderdag heb ik een rustig ritje van net aan 50 km gereden, een ritje dat ik heb opgedragen aan mijn vader. Beetje jammer wel dat ik de Gran Premio di Camaiore, de eerste serieuze profkoers hier in de regio, ga missen. Ik had daar graag mijn mede-Gaullist Marc de Maar aangemoedigd, die volgens mij mee rijdt voor zijn ploeg United Healthcare. Ook Thomas Dekker zal ik waarschijnlijk niet kunnen aanmoedigen als hij hier over enkele weken in de rondte rijdt in de Tirreno-Adriatico.

Parkoers GP

 

Mooiste zelf gereden route (met Michel en Dario) in de laatste week was zeker het Serra-rondje over Buti. Een schitterende klim vanuit dat plaatsje. Mooi open, in de zon, mooi uitzicht steeds. Pittig zeker ook. Voor Buti is het nog valsplatterig, in het stadje ter plaatse van het marktplein gaat het abrupt naar 9%. Dan moet er al een beetje worden gewerkt. Dat wordt verderop op sommige stukken zeker zo, als het bij tijd en wijle naar de 15% gaat. Toch kwamen we gezond boven, de laatste kilometer konden we rond de 4% al een beetje uitbollen. We kozen voor de afdaling naar Calci, lekker haarspeldend over een prima lopende, en goed overzichtelijke weg. Tot aan dat plaatsje zelf, waar het in een klap smal wordt en bochtig blijft. Oppassen hier.

 

Ook deze mooie herinnering neem ik vanmiddag mee in de vlieger naar het vaderland.  

 

 

Terug in Lucca!

Genieten onder een Grauwsluier

 De heer Puccini, voornaam Lucchees

Het gaat snel, de eerste week van ons verblijf in LUCCA zit er al weer op. En wat voor week werd het....! Mogelijk zijn we snel weer thuis.
Ik kan beginnen over de warme ontvangst door bekenden en het mooie, lenteachtige  weer. Dat heb ik bij deze gedaan. Ook kan ik het hebben over de knalharde zang van de Cetti's zanger langs het parkoers van sommige van mijn fietsritjes; ze baltszangen de vouwen uit mijn fietsbroek. Of de heer Goudhaan(tje) die in onze achtergiardino met zijn loopje de naalden van de Fijnspar in trilling brengt, de merels die hun druifje komen ophalen, en al die andere zangers die horen bij de lente. Dan wel kan ik het hebben over de sfeer in de oude stad, nu nog zonder hordes toeristen. Prachtig, allemaal. Als je van dat alles niet, of niet ten volle weet te genieten, dan mankeert er wat.

 

Corso  Garibaldi

Dat was meer dan het geval in de achterliggende week; niks onbekommerd het lokale leven genieten vooralsnog. Koud 3 dagen hier werden we opgeschrikt door het bericht dat mijn vader (dement en bijna 91) 's morgens op de vloer van de huiskamer in zijn appartement was gevonden. Hij bleek de deur naar zijn huiskamer te hebben gebarricadeerd. Hij was weliswaar gewond maar goed aanspreekbaar. Er zou op hem zijn geschoten. De laatste tijd had hij al flink last gehad van - al of niet vermeende -  oorlogsherinneringen. Maar verder was hij nog redelijk kwiek, zeker ook bij mijn afscheid, een paar dagen voor ons vertrek naar Lucca; hij wist precies wanneer we er weer zouden zijn (o.a. voor zijn verjaardag in april).  Uiteraard zijn we hevig geschrokken. In het ziekenhuis bleek hij een longontsteking te hebben, geen sinecure voor iemand die al sinds zijn 65e leeft op slechts één long, die het bovendien niet 100% doet. Vandaag bleek dat hij achter die ene long vocht vasthoudt. In het ziekenhuis doen ze er alles aan om hem weer op de been te helpen. Sinds de gebeurtenissen heb ik dagelijks contact met de afdeling waar pa ligt, met de medici, en ook met de familie. Het hakt er emotioneel behoorlijk in, uiteraard. Vandaag was er absoluut nog geen aanleiding om terug te komen, zo verzekerde het ziekenhuis mij, maar we houden absoluut rekening met een voortijdige terugkeer in de loop van deze week of snel erna. A.s. dinsdag heb ik een gesprek met de hoofdarts-geriater, dan weten we meer.

Verder vroegen nog enkele zaken veel energie, ook m.b.t. de familie. Kan ik hier niets over kwijt. Wel over het noodbericht dat we vrijdag jl kregen van de broer van onze 'zoon' Muluye in Ethiopië. Trouwe lezers herinneren zich wellicht dat wij de opleiding van Muluye hebben gesponsord t/m de universiteit. En dat hij - net aan het werk - werd getroffen door immense nierproblemen; alleen een transplantatie kon hem redden. Die is uitgevoerd, in India. Eens in de 2,3 maanden moet hij naar de hoofdstad, Addis Abeba. De medische zorg in Ethiopië is niet bepaald van het niveau wat wij gewend zijn. Muluye moest deze week met acute, levensbedreigende problemen in het ziekenhuis van Lalibela worden opgenomen. Alleen... daar beschikte men niet over de middelen om hem te helpen. Daarvoor moest hij naar Addis Maar ja, geen geld, enzo. We wachten de berichten af, maar zien het eerlijk gezegd wat somber in.

Toch wat gefietst... 

... en gewandeld.

Daarom: niet slecht, wat afleiding op zijn tijd. Fietsen helpt mij heel goed. Ik heb al wat mooie ritjes gemaakt, 6 in totaal, maar de meeste kort, maar toch inspannend genoeg. Tsja, mijn Italiaans wordt dan misschien langzamerhand wel wat beter, voor het fietsen geldt het omgekeerde. Een zeer ambetant ritje betrof het Matraia-rondje, heb ik met Dario maar wat op het gemak gedaan. Gisteren, zaterdag, was ik voor het eerst weer een beetje tevreden over mezelf. Het liep lekker op mijn rondje Monte Magno. Morgen heb ik afspraak voor rit over de Monte Serra, die we te grazen gaan nemen vanaf Buti, een klim bekend van een eerder blog 'Ik reed met Taylor Phinney'.

 

Spoelt Toscane weg??

Ben wel benieuwd hoe de weg naar boven (en naar beneden, richting Calci) er bij zal liggen. Het heeft hier de voorbije maanden hevig geregend, met veel aardverschuivingen en wegverzakkingen tot gevolg (een paar 1000!!!). Voorzichtigheid geboden hier, zeker tijdens afdalingen, toch vaak al van het onoverzichtelijke type. Veel gaten in de weg, en veel linke plekken met steentjes en afgespoelde aarde.

                                          Lastig rijden hier....

Ik hoop over dat voor vele coureurs en andere renners favoriete rondje de volgende keer te kunnen berichten.

 

 

 

Marco Pantani, afgelopen week ook al 10 jaar geleden vertrokken

Lucca, de groeten (en tot de volgende keer)

 

De roodhemden van Garibaldi

 

Terugblik

Gisteravond ons laatste afscheidsetentje gehad met de lokale Steenuil-deskundige Riccardo. Het zit er weer op, het waren (ruim) twee fantastische maanden. En de weergoden deden in tegenstelling tot dit voorjaar goed hun best om het ons naar de zin te maken. Er waren weliswaar ook enkele noodweerdagen met overvloedige regenval ('waterbommen'), met nogal wat schade en vertwijfeling in de regio tot gevolg. Overstromingen, weggezakte wegen, geïsoleerde bewoners, dat werk. Te warm voor de tijd van het jaar, en soms wateroverlast; dat gebeurde met name in Ottobre pazzo veel te warm en toch zeer nat. In het algemeen dus wel pracht weer. Zo kon ik in september fietsen met temperaturen rond en boven de 30, en in oktober was dat nog altijd (dik) boven de 20. Nog steeds is het lekker toeven (vandaag graadje of 21). Bij elkaar heb ik deze periode circa 2750 kms weggetrapt, in het algemeen ook 'kwaliteitskilometers', gelet op het aantal hoogtemeters; dat waren er ruim 30.000. Ook met Mary-Anne samen wat tochtjes gemaakt en uiteraard i.h.a. voor een groot deel buiten geleefd. Nadeel: heel veel muggen, zeker bij ons in de tuin.

 

In deze periode waren er ook enkele aanprekende evenementen. Vanzelfsprekend denk ik in de eerste plaats terug aan het WK Wielrennen; geweldig om dat in het zeer wielerminded Toscane van zeer nabij - wat zeg ik? er midden in!- mee te beleven. Meest recent in het geheugen echter: het festival Comics & Games van het afgelopen lang weekend. Lucca-centrum beleefde een soort overstroming met de  > 300.000 bezoekers in 4 dagen. De Muren en het centrum waren mudjemudjevol. Heel bijzonder: zeer relaxte sfeer, geen enkele wanklank. Zie ik in Olanda nog niet zo gauw gebeuren. Overigens had ik totaal geen idee wat er zoal door individuen en groepen werd uitgebeeld. Zo lagen er links en rechts in de bermen of andere  'strategische' locaties quasi-militairen quasi te schieten. Leuke hobby's hebben sommige mensen... Andere players zagen er heel wat minder agressief uit, waarvan bijgaand enkele voorbeelden.

  

 

Een willekeurige selectie  

 

 

 

  

                                       

Ook medefietsers Pete 'Ziddy' Zaitsev en Dario Trabucco werden aangestoken door de feestelijkheden. Foto is van bij de start van ons ritje d.d. 31/10 in de noordoostelijke heuvelen.

 

 

 

 

2750 kms gereden, dus. Dat lijkt heel wat, maar ik zag laatst een staatje dat inzicht biedt in het aantal door de wielerprofs afgelegde wedstrijdkilometers. Albert Timmer van Argos-Shimano staat op nr. 1, met 16.579 kilometer, bijeen getrapt in 97 wedstrijddagen. Onze vriend Voeckler staat 2 met 500 km achterstand. Heeft denk ik 3 wedstrijden minder gereden. Binnen de top-11 vinden we nog 3 Nederlanders terug. Jawel, onze jongens Trappen met Lust. Ik neem aan dat ze ook nog een beetje trainen. Reken maar uit. Kortom, waar hebben we het over met mijn schamele kilometertjes. Maar goed, ik ben  geen wielrenner, ik hoef er zeker mijn geld niet mee te verdienen. Meer een enthousiast, of gepassioneerd fietser, die wielrennertje speelt, af en toe zelfs met enige verve. Met ongeschoren benen, de ultieme ontmaskering. Voor wat het waard is. Maar wel lid van Gaul! , genomineerd voor DE wielervereniging van  het jaar

 

Op dinsdag heb ik als afronding van het fietsgedeelte nog maar eens het rondje Balbano-Pitoro gemaakt. Er zat onverwacht nog een PR op de Balbano-klim, daarna deed ik het heel rustig aan over de Pitoro, want nog even genieten van rust, uitzicht over olijfgaarden, moerassen en de zee; en van de volle zon. Lekkere haarspelden, niet te gek zwaar (al bepaalt de coureur zelf hoe zwaar het gaat zijn....). Met mijn PR werd ik overigens bij lange na nog geen KOM (King of the Mountain) ter plaatse. Da's maar goed ook, want zo'n positie kan je zo maar weer kwijt zijn, zoals de bekende coureur A.Hitler destijds overkwam. 

 

Economie

Mary-Anne en ik hebben goed ons best gedaan de economie te steunen. Het zal lokaal hebben geholpen (omzet), voor Italië als geheel heeft het weinig zoden aan de dijk gezet. Met name de jeugdwerkeloosheid (> 40%) en de staatsschuld zijn torenhoog, en toegenomen sinds wij hier begin september neerstreken. Niettemin, hier rondlopend lijkt het of het wat beter gaat. Veel bouwactiviteit, alleen al in ons straatje worden momenteel 7 appartementen geheel gerenoveerd. En ook de bouwvallen op de Muren, waaronder de Casa del Boia. Voor 1825 was dit een van de plekken waar schutters de stad moesten beschermen tegen aanvallen van buiten. In de twee decennia erna was het de locatie waar de beul zijn werkzaamheden verrichtte. Er kwam ook een guillotine te staan, maar die werd nimmer in actie gesteld, en daarom in 1847 weer afgebroken. Vanaf  dat jaar1847 (!) staat het pand al leeg en legt het te vervallen. Daar is nu dus een einde aan gekomen, na de voltooiing van de restauratie komt er een museum, gewijd aan de pelgrimsroute Via Francigena, een oude pelgrimsroute (voor het eerst beschreven in het jaar 990), ook wel bekend als de Weg naar Rome. Het is maar dat u het weet.

 

Mary-Anne poseert gedwee voor de Casa del Boia

 

Ondanks de belabberde economie is de jacht in Italië nog altijd een populaire sport. Het is nu weer het seizoen. Voor de jacht op Wilde zwijnen bijvoorbeeld. In de krant heb ik al diverse malen het verslag van weer een jachtongeluk in (ook) Toscane kunnen lezen. Zoals het verhaal hoe een groepje marmermagnaten op zwijnenjacht ging en de ene jager op zeker moment de ander voor een Wild zwijn aanzag, en -paff - plat die gozer. Weer een man minder, zou de heer Thom van Rossum zeggen, in dit geval een jachtman. Een andere keer was het nog straffer: een zeker gezelschap was op pad gegaan op de Houtsnippenjacht (de Wilde zwijnen gingen een beetje vervelen, kennelijk). U voelt hem aankomen: een van de jagers meende dat er ergens in de bosjes een Houtsnip opvloog, en - knal - weer raak, ook plat. Niet die snip, maar die maat van de schutter. Zo neemt het aantal jagers in Italië toch gestaag af, want van de onderkant schijnt er niet veel bij te komen. Ook een gevolg van de crisis, naar men zegt.

 

Grappige ontmoetingen

We hebben opnieuw weer vele leuke contacten gehad. Zoals op het terras van de bar van Julia (met wie we bijna dagelijks een eind weg kleppen en met wie ik recepten uitwissel). Een grappige ontmoeting met onverwachte wending was wel die met twee bouwvakkers. Eentje er van  kenden we al van vorige bezoeken, maar zijn maat bleek net als wij goed bekend met Oddballs, een prachtverblijfplek in het hartje van de uiterst fascinerende Okavango-delta in Botswana. Zeer geanimeerd wisselden we ervaringen uit, m.n. wat betreft onze belevenissen met Krokodillen, Nijlpaarden, Leeuwen en ander lokaal gespuis. Ik zou zo wel terug willen....

 

Eerder had ik in het op de Passo Lucese nabij Gombitelli een leuke ontmoeting met een groep fietsers uit Nederland, de mannen van de Houtlijntrein. Met éen van hen had ik al eens mailcontact gehad, zij lieten zich voor hun trip deels inspireren door mijn blog. Een hele eer en ook erg leuk! Zie eerder blog en hun verslag van die dag.  

 

Met de Houtlijntrein en Bart Dekker op de Passo Lucese

 

Cultuur

Wat betreft 'geestelijk voedsel' hebben we nog wel een en ander tot ons genomen. Veel schilderingen/fresco's in diverse kerken. Heel oud al, en heel prachtig, maar bij de 37e ten hemelopneming slaat het me wat klam uit de plunje.

 

Twee bijzondere gevallen:

1. De tentoonstelling in het Museo del Risorgimento (Palazzo Ducale), gewijd aan het leven van Giuseppe Garibaldi. Hij is een van DE belangrijke figuren in de wording van de Italiaanse staat (in de 19e eeuw). Zo werd hij een nationale held. Lees hier maar wat hij zoal met zijn gewapende broeders en zusters heeft verricht. Beroemd is ook zijn gade Anita (Ana Maria De Jesus Ribeiro), geboren Braziliaanse en aldaar op haar 18e ook erg revolutionair bezig. Zij volgde Garibaldi in 1848 naar Italië, maar een jaar later, samen op de vlucht voor de Fransen, stierf zij in de armen van haar geliefde, zwanger en ziek van de malaria.

 

 

Met zijn stervende vlam en medestrijder Anita in de armen

 

2. Met Dario en Genny bezochten we jl. zaterdag Pietrasanta, stadje met vele kunstenaars onder de inwoners. Lekker gegeten ook, maar de ontmoeting met de werken van Fernando Botero, de Columbiaanse schilder/beeldhouwer was eveneens indrukwekkend. Meneer houdt van ronde vormen. Het grappige is dat hij ook een fresco met zijn kenmerkende wulpse vormen in een van de kerken heeft hangen: ‘De poort naar het paradijs’

 

 

 

Mary-Anne en Genny in hartje Pietrasanta                  Poort naar het paradijs

 

Het zit er op, we lopen op het laatste gras, zoals Bart D. het zegt. Volgend jaar zitten we hier D.V. weer een poosje. Tot slot nog een leuk muziekje en, vooruit, nog een paar foto's.

 

Ich hab den Tag auf meiner Seite ich hab Rückenwind!

 

 

 

 



                                                 Duizendpoten