Gran Fondo Dead Sea- Israël

Het eerste hoogtepunt van het fietsjaar kwam, net als vorig jaar weer erg vroeg. In beide gevallen heb ik dat te danken aan Ran Margaliot,  teammanager van Israël Cycling Academy (met onder meer de Nederlander Dennis van Winden aan boord): .Vorig jaar was dat de nogal hilarische dag rond de Gino Bartali-memorialrit van Firenze naar Assisi. Nu was het een tripje naar Israël vanwege de Gran Fondo (Cyclo) Arad Dead Sea.
Ran zelf is ex-coureur bij Tinkof, en woonde een aantal jaren in Lucca. Een paar jaar geleden heb ik hem eens geïnterviewd voor een gerenommeerd periodiek. Helaas werd het artikel om onduidelijke redenen niet geplaatst. Shit happens, zoals wij allen weten. Hopelijk valt de verkiezingsuitslag woensdag a.s. niet in deze categorie. Stemadvies: stem op de partij waar je je het meest thuisvoelt; wie moet anders opkomen voor je ideeën? Stop het zweven en zweten! Maar we dwalen af.

Teammanger Ran nodigde de onvolprezen Paladino Meschi van de even onvolprezen fietswinkel Chronò,  mede-Lucchees Riccardo Bonini en mij uit om een lang weekend (2-5 maart) naar Israël te komen om deel te nemen aan deze bijzondere Gran Fondo. Die cyclosportieve speelt zich af op een parkoers in de Negevwoestijn met als startplaats Ein Bokek, fameus kuuroord aan de Dode Zee. in de buurt van Arad. Als je last hebt van psoriasis.... een bad in het het extreem zoute water van de Dode Zee schijnt een heilzame uitwerking te hebben, Ik heb het na afloop van de rit ook gedaan, en heb er in ieder geval niets aan over gehouden.

Terug op aarde...

Voor de race

Het duurde wel even, tot een paar dagen voor vertrek, voordat we wisten hoe ons programma er precies uit zou gaan zien. Twee dagen tevoren kenden we de meeste, maar zeker niet alle détails. Donderdagochtend 2/3 heel vroeg met de bus naar Firenze ( 1 uur), van daar met de Freccia rossa super sneltrein naar Milaan (1u 45 min), dan weer met de bus naar vliegveld Malpensa (1 uur). Wel een mooie naam voor een luchthaven om vandaan te vertrekken, gezien de paar kilootjes die er bij  mij nog te veel aanhangen.



We vlogen met Turkish Airlines, en via Istanbul. Daar wachtte ons een tussenstop van een kleine 4 uur. Gelukkig waren er nog geen diplomatieke spanningen tussen de heer Erdogan en Nederland. Lang wachten, wat doe je dan? Biertje? Smaakt best zo'n Efes.

Bij aankomst in Tel Aviv hadden we er al een lange dag opzitten. Snir Ovadia van fietswinkel Bike Me kwam ons oppikken voor het laatste stukje naar ons hotel, toch nog wel een eindje rijden. Onze fietsen voor twee dagen stonden op de auto, reeds keurig op onze maten afgesteld. Mij werd een mooie Giant TCR toebedeeld, met electrische schakeling (Shimano IUltegra Di2). .

Modern Tel Aviv

Jaffa, stad met rijke historie

Na een korte nacht en het ontbijt moesten we uiteraard op verkenning, eerst op de fiets langs de boulevard heen en weer naar Jaffa, de oude stad, later te voet, weer naar Jaffa en de moderne stad in. Tijd hadden we genoeg. Pas einde middag zou Ran ons komen ophalen voor de lange rit richting het strijdperk van de volgende dag. Nou ja, alvast in de buurt.





Voedzame rennerslunch in hippe bar

Markt in Tel Aviv

Glaskunstenaar, markt Jaffa

Muurschildering, markt Jaffa

       Permanente markt Tel Aviv; achter mij Paladino en Riccardo

Centrum Tel Aviv, ff zitte

Na inchecken in ons tweede hotel in Arad werden we op door drie renners van Israël Cycling Academy onder de hoede, en mee uit eten genomen. Onder hen Dan Craven, relaxte gast, door uiterlijk en gedrag iconische figuur in het peloton . Op de laatste Olympische Spelen in Brazilië maakte hij nog furore door de tijdrit als enige te rijden op een normale wegfiets. Tsja, hij was op de valreep opgeroepen als invaller vanwege de vele valpartijslachtoffers in de wegrace. En hij had nu eenmaal geen tijdritfiets meegenomen. Dan Craven speelt zo'n beetje een vaderrol in zijn ploeg; die met uitzondering van ex-Lottoman Dennid van Winden louter uit jonge renners uit vele windstreken bestaat . Leuk om met hem en met Luis Davila (kampioen van Mexico) en met Aviv Yechezkel, (tolk/regelneef waar nodig), te tafelen en te kleppen.

De race

Ein Bokek, start- en finishplaats aan de Dode Zee

Op zaterdag was het dan zo ver. In alle vroegte kwamen onze hoeders voor twee dagen ons weer ophalen voor de laatste 40 km naar de startplaats Ein Bokek. Bij de start de gebruikelijke taferelen, fiets in elkaar zetten, bordje op de fiets binden, bandjes op spanning brengen, wat te eten wegsteken. Gauw nog even plassen voor het ultieme gewichtsverlies. Van die dingen, weet je wel?

Luis en Dan zoeken een plekje voor de start

Eerst gaan de deelnemers aan de meerdaagse Dead Sea Arad-tour van start. Het wordt hun 3e en laatste etappe. Onder hen ook Sjors Beukeboom, in 2014 Nederlands kampioen bij de journalisten en mijn clubgenoot bij WV Gaul. Hij zal toptien in het klassement eindigen.

En dan gaan wij. Het is meteen chaos. Paladino gaat er als een speer vandoor met de eerste ca. 150 renners. Riccardo en ik aarzelen. Achter ons wordt geroepen dat we moeten wachten, waarom is niet helemaal duidelijk. Met tweeën peddelen we maar zo'n beetje door, in afwachting van de achtevolgers, in wier midden we een mooi plekje opzoeken. 155 km voor de wielen. Het is in ieder geval prima weer, zonnig en bij de start al een graad of 16



We rijden lekker mee, totdat Riccardo platvalt, c.q. lek rijdt. Ik wacht, maar de rest rijdt door.

 Lek!

We rijden een tijdje met tweeën door, in afwachting van groepjes achter ons waar we weer post kunnen vatten..



En dan volgt na circa 75 km de gevreesde Scorpion's Climb, een historische site. Hij mag dan een gemiddelde stijging van 'slechts' 8.6% kennen, maar dat komt omdat er een tussenstukje in zit waar het wat omlaag gaat. Er zitten valse bochten in en steile stukken van zeer ruim boven de 10%; Ik zag in ieder geval een paar stukken van tegen de 20%. Hoe ook, ik werd 2 x voor even te voet gesteld wegens hevige krampaanvallen. Toch te weinig gedronken weer? Ik denk het.



                         De gevreesde Scorpion's Climb, gem. stijging 8.6%



De klim valt eenieder zwaar, maar de uitzichten zijn megamooi. Mij valt hij erg zwaar, het vergt het nodige van mijn krachten, ik doe het opkarakter. Ik vraag me af: hoe lang nog zal ik dit soort dingen (kunnen) blijven doen. Boven mij zie ik een grote roofvogel rondcirkelen, het lijkt me een havikarend. Heeft hij mij als potentiële prooi reeds op de korrel? Sta ik in de voedsselpyramide reeds onder hem?

Gelukkig wordt ik bovenin nog stevig aangemoedigd door de mensen van Israël Cycling Academy, ik krijg nog wat te eten. En vers water. De kramp trekt weer weg, nog zo'n dikke 60 km te gaan. De verzorging onderweg is overigens prima, er zijn vier bevoorradingsposten. We hoeven het niet zonder brandstof te doen. 

Op km 120 worden alle deelnemers voor een tijdje van de fiets gehaald. Vanaf deze plek is er escorte van politie naar de meet. Vanwege de hoge snelheden, het is afdalen naar de Dode Zee, maar vooral vanwege het wat drukkere verkeer. Na ongeveer een half uurtje (beetje eten, drinken en rekken) mag de inmiddels van achter nog flink aangegroeide groep verder. Het gaat behoorlijk hard, maar de weg is prima. Zonder al te grote inspanningen bereiken we Ein Bokek weer.

Na de race

Een drukte van belang daar op de finishlocatie. Als finisher krijg ik een mooi t-shirtje.

Het eerste bruin van het seizoen

Na een kort bad in de Dode Zee, ik ben er nu toch, reizen we weer af, richting Jerusalem. Hier hebben de renners en de meegereisde filmploeg van InCycleTV nog een paar dagen werk te doen. Paladino, Riccardo en ik douchen ons op de kamer van de heren coureurs. We zijn weer fris, voor het afscheidseten in een Libanees restaurant aan de rand van Jerusalem, en voor de terugreis naar Italië.

Aan tafel met de mensen die ons een heuglijk verblijf hebben bezorgd.

Hoogste tijd om naar het vliegveld te gaan, heel ver is dat niet meer.  Ran en zijn vrouw rijden voor ons uit. Na het hartelijke afscheid begint het wachten weer. Of eigenlijk eerst de toegangscontrole. Die is superstreng. Een voor een moeten we eerst een aantal vragen beantwoorden. 'Zitten er wapens in de koffer?' Shit, helemaal vergeten, in het hotel laten liggen is misschien een antwoord. Ik houd het maar bij 'nee'. 

Als ik klaar ben mag ik door, met een voorlopige instapkaart. Er volgen nog twee controles. Dat het zo streng is kan ik begrijpen, dat het een beetje vervelend toegaat, weinig vriendelijk, dat begrijp ik dan weer niet.

Een lange reis ligt voor ons, weer met een tussenstop in Istanbul met in de nacht ruim 4 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Milaan. We ondergaan het gelaten, moe als we zijn.

Bij Riccardo en Paladino is het kaarsje uit

De bus brengt ons van het vliegveld naar het treinstation in Milaan. Rond 15.30 zijn we terug in Lucca, na anderhalve dag zonder slaap maar wel met een pittige inspanning. Volledig afgedraaid meld ik me weer bij Mary-Anne, vertel haar in het kort mijn belevenissen. En duik het bed in, voor de eeertse paar uurtjes diepe slaap.

Het was een prachtige ervaring, de hele reis,en uiteraard de rit door nogal bizar terrein, het herhalen waard. Alleen het mag met wat minder totaalsress, m.a.w. een paar dagen extra zou het geheel een stuk relaxter maken. We gaan met de orgaisatie proberen om voor 2018 tot een aantrekkelijk pakket te komen met wat meer ruimte voor fietsen en ook een beetje toerischtische invulling. Reis, verblijf, programma, fietsen, dat en meer zijn daarbij de aandachtspunten

Verval en Wederopstanding

Verval, en wederopstanding?

Aankomst op Cipollaio (vanaf Castelnuovo), bij de tunnel, 7 februari

Joep, de gemankeerde klimmer

Het viel nog niet mee om weer goed in gang te komen op mijn fietsje, terwijl het hier toch gaat om een echte Viner Maxima. Er schiet me nu iets te binnen dat ik beter niet kan opschrijven. Hoe dan ook, aan de fiets kan het niet gelegen hebben, dus dan ligt het waarschijnlijk aan mij. Kan kloppen, De laatste maanden van 2016 ben ik niet of nauwelijks aan fietsen toegekomen, deels vanwege slecht weer, deels door wat lastige zaken in familiaire sfeer helaas.

 Viner maxima

En ja, je wordt ook ouder hè ('geef het maar toe', aldus dichtte mijn eerste rockheld Peter Koelewijn ooit). Dat betekent onherroepelijk verval, soms zelfs Verval. Je hebt het maar te accepteren.

Aldus moest ik eenmaal aangekomen in Lucca weer van ver komen, van min of meer acquit beginnen om conditie en vorm weer op een acceptabel niveau te krijgen. Het viel die eerste weken dus allesbehalve mee. Het kraakte en piepte dat het een aard had. Vooral als de weg omhoog liep, amai!

Nu ben ik van huis uit toch al een 'lousy climber'. Als conditie en vorm dan veel te wensen overlaten merk je dat extra bergop. Je kan je natuurlijk langs oneigenlijke weg laten stimuleren, met pillen bijvoorbeeld, maar zeker bij verkeerd gebruik is dat niet zonder gevaar.

 Viagra moet je niet snuiven

Tsja, klimmen, waartoe eigenlijk? Is het nog wel iets voor mannen op hun retour, al of niet op de vlucht voor de dood? Waarom beklim je een berg? Omdat ie er ligt natuurlijk, het enige goede antwoord. Het is net als leven. Dat zit zo: leven is leven, en je moet er door heen. Denk aan het motto van de Tilburgse voetbalclub N.O.A.D. : Nooit ophouden, altijd doorspelen.

Sommigen verwachten een hoge beloning na het leven, voor al het afzien tijdens. Een ding is zeker: na het meer of minder afzien in de een of andere steile of onregelmatige klim per fiets volgt de beloning zeer beslist. Die dient zich steevast aan in de vorm van de afdaling. Komt eerst ook nog de loutering van het boven komen. Dubbele punten!

Hier in de buurt ontbreekt het niet aan fijne afzinken. Lekker draaien door de haarspelden, gaan op de langere stukken, het is puur genot. Ik houd er erg van. Tot mijn favorieten terzake behoort de afdaling van de Cipollaio, richting kust. Mario Cipollini laat zien hoe deze gaat, zijn uitvoering van Downhill Cipollaio by Cipollini ware beter niet na te volgen overigens. Mijn uitvoering deze week tijdens de Omloop Cipollaio ging dan ook ietwat netter. Moest ook wel, Veel klatervallen op de weg wegens neerstortend  dooiwater. Prachtig rondje in goed gezelschap. Het was mijn langste rit tot nu toe hier.

Team Chronò Internazionale, v.l.n.r. Paladino (it), Frank(Den), Stuart (GB), Florenc (Alb)

Afdaling begint met passage tunnel

Als iemand zich van voren losmaakt uit peloton of kopgroep, met een demarrage of als zijn/haar medecoureurs het tempo niet langer kunnen volgen, dan is de ontsnappeling bezig met, zoals ze hier zeggen, 'prendere il vuoto'. de leegte opzoeken. Op de klim naar de Cipollaio vanuit Castelnuovo di Garfagnana deed ik dat ook. Maar niet vooraan.... Zwalken van zwakte was het.

Joep bezig met 'prendere il vuoto', maar dan van achteren

Ik kwam op een best gat te zitten, maar ik vond een goed ritme, en kwam op een luttele 100 meter toch weer aansluiten bij de kop. Een wonder. Iets van wederopstanding? Je zou het haast zeggen. Dat idee zou in de loop van de dagen erna echter nog de kop in worden gedrukt, het blijft toch een strijd, de weg omhoog. Zoals ook mijn soloklimmetjesescapade met zo'n andere prachtklim doorheen olijfgaarden naar Capriglia met steeds zicht op zee mij wel duidelijk maakte. Om maar niet te spreken van de Pizzorne vanaf Matraia, een ware mindfuckklim. Maar okay. ik hoef niet te winnen. Elke dag dat ik kan fietsen is rijden naar de winst. Ik heb hier nu 21 ritten gemaakt, een kleine 1200 kilometers inmiddels,  waarvan afgelopen week 345, hopelijk volgen er nog veel meer.

Toch is klimmen niet slechts lijden, pijn is (soms) ook (een beetje) genot. Zo speelt de Cipollaio-klim zich af in een geweldige Apennijnengeologie, en staat daarmee garant voor spectaculaire views. Bovendien, je rijdt door dit gebied in de wetenschap dat de wolven het hier goed doen. Ze zijn terug van helemaal weggeweest uit deze streken. Een heuse wederopstanding! Waar niet iedereen op zit te wachten, de in Nederland bekende conflicten tussen jagers en natuurbeschermers spelen ook hier. Ze, de wolven, zouden het natuurlijk evenwicht in gevaar brengen volgens de jagers. Apenkool, eerder zouden de wolven kunnen bijdragen aan het onder de duim houden van de wilde zwijnen, die hier en daar gevaarlijke situaties opleveren. Het is waar, de wolven vatten ook wel eens een schaap (dat anders op ons bord zou zijn terecht gekomen), maar die schade wordt vergoed. Niettemin, de Italiaanse wolven zijn hun leven verre van zeker.

                                            Wolventrio in de Apennijnen

Dieren in het nieuws, het is hier aan de orde van de dag...

        Aan de kust van Toscane: de Trumpeend probeert illegaal Italië binnen te komen.

Bent u ook een zwetende kiezer?

Ja, die Trump, die heeft wat teweeg gebracht. De wereld is onzeker. Ook in Europa, o.a. in Nederland zijn belangrijke verkiezingen in aantocht. Er wordt veel over gedebatteerd, in alle media. Waar gaat dat heen, nu PVV in de peilingen nog altijd de grootste is. De zelfde kant op als de Amerikaanse kiezer heeft bepaald?  Krachten bundelen op links? Ik ben voor. Een strategische stem op eeuwig lachebekje Rutte om te voorkomen dat die andere figuur met typiche haardracht en verkeerde ideeën straks premier wordt? Ik ben tegen. Niet doen! Ik begrijp dat 80 % van de Nederlanders onder meer vanwege overwegingen van strategie nog niet weet op wie te stemmen, er wordt duchtig gezweefd. Ik weet wel op wie ik ga stemmen. Als ik tenminste mag. Hopelijk stuurt de gemeente Utrecht tijdig onze kiesformulieren door...Strategisch stemmen ga ik niet doen, ik ga stemmen op de partij met wie ik me het meest verwant voel. Dat is ook mijn stemadvies. Het is de beste garantie dat jouw ideeën straks met tenminste enige kracht in de politieke arena verwoord zullen blijven worden. Verval, moreel verval ligt serieus op de loer. Laten we er maar niet te naief over zijn.

L' Uomo di cacca (de strontman)

Vrijwel dagelijks gaan Mary-Anne en ik einde middag naar Bar Martini van Giulia. Zondag is de uitzondering, dan is de bar dicht. Bar Martini is bij ons om de hoek. Aldaar hebben we aangename kout met tal van buurtbewoners en Giulia zelf natuurlijk, aan wie ik maar meteen les Nederlands geef. IJverige leerlinge, moet ik zeggen die evenwel nog veel moeite heeft met de uitspraak van sommige letters en lettergrepen (ge-). Er komt van allerlei schoon volk bij barista Giulia binnen. Zo ook een keer een heer, niet zo heel veel ouder dan ik ben. Gehuld in wijde trainingsbroek en lange jas. Dat bij hem het verval zich flink had ingezet kon je bij binnenkomst meteen ruiken: puzza di cacca, oftewel strontlucht. Meneer nam een stevige borrel, een dubbele whisky en vroeg vervolgens of hij van het toilet gebruik mocht maken. Hij bleef minstens een kwartier weg, kwam weer terug en nam er nog eentje. We konden opnieuw genieten van een indringende putlucht. Uit zijn jaszak stak het uiteinde van een luier, ongetwijfeld gevuld met twijfelachtige waar. Het ergste is dan dat hij het zelf niet in de gaten leek te hebben. Dat lijkt mij nog het ergste, zo alle decorum te verliezen. Wederopstanding, daar mag je dan niet meer op hopen. Ik hoop dat een dergelijke toestand mij bespaard zal blijven.....

Op restaurant bij 'Da Pasquale' met Giulia en Luca, ottima cena!

Uit het zeeeer oude archief (dank aan Willem van Beek):

Ja, vroeger.....

Een tuin is een lust voor het oog en soelaas voor de grond; een tuin sust kwade driften en verstrekt genoegens die een voorproefje zijn van het paradijs

Zo, die wijsheid is er uit! Met dank aan Sa’Di (1184 – 1291) – middeleeuws Perzisch dichter

Volgende keer: Lucca, fietsen, eten met en bij onze Lucchese vrienden en w.v.t.t.k. Heeft iemand nog vragen?

Nieuw seizoen LUCCA

Zou het?

Niet zo warm

Vandaag, maandag 23 januari,  werd mijn salaris weer op mijn rekening gestort door mijn vrienden van het ABP en de SVB. Meteen brak de lente uit. Het werd wel 13, 14 graden vandaag, onder een fijn zonnetje. Voor het eerst sinds we hier op 6/1 zijn aangekomen werd het zo warm.. Heerlijk voor een rondje over Le Mura di Lucca (4,2 km). Mary-Anne heeft warempel al een licht verbrande neus opgelopen.

Tot aan het weekend was het hier nog een stuk frisser dan we gewend waren voor deze periode, met lichte vorst in de nacht, overdag even boven nul, en vaak een straffe wind, een ware Burrasco di Grecale, ofwel een koude noordoostenwind. Gevoelstemperatuur, weet je wel? Maar geen sneeuw in deze regio, hooguit op een aantal toppen in de bergen in de omgeving. Vanaf de Muren van Lucca op sommige dagen goed te zien. Lekker? Dat ook weer niet. Voor kloeke Hollanders waren die weersomstandigheden echter niet zo moeilijk te doorstaan. 



Dat lag voor de lokalen wel anders. Er was protest omdat de olifanten van het circus dat Lucca aandeed het bij de -3,8 graden veel te koud zouden hebben. Olifanten in een circus is misschien niet meer van dze tijd maar Meerin het algemeen werd er veel gepiept en geklaagd. Soms was daar overigens wel enige reden toe. Zo deed de verwarming op een aantal scholen het niet, en moesten de leerlingen zelf dekens van huis mee nemen. Sommigen namen zelfs een straalkacheltje mee.... Gekker moet het niet worden, zeggen wij dan. Vinden ze hier natuurlijk ook. Maar goed, de Italianen zijn er wel aan gewend dat niet alles werkt zoals het zou moeten, om het voorzichtig uit te drukken.

In Nederland was zo'n beetje het tegenovergestelde het geval. Door de sinds lang meer geziene koudegolf steeg de gevoelstemperatuur, tot koortshoogte nog wel: de Elfstedenkoorts. Zou het er dan toch weer van komen.....? Nog even niet denk ik, maar ja, het moet nog februari worden.Volgens Trump zit het er nog dik in. En die heeft altijd gelijk, ook als dat niet zo is.

Niet iedereen blijkt overigens door de koorts bevangen, er zijn er die de lente al in het hoofd hebben.

Eten en Fietsen

                          
                                                       Trendy eten

Als het goed is staat mij intussen wel een mooi evenement te wachten, nl. de Gran Fondo Dead Sea in Israël, 2 tot 4 maart a.s..... Voor mij een niet al te voor de hand liggend reisdoel. Het is op uitnodiging van Cycling Academy Team, de Israëlische procontinentale wielerploeg waar dit jaar ook de Nederlander Dennis van Winden voor rijdt. Toch ook in dit geval maar even afwachten of het echt doorgaat...... Ik kan in ieder geval nog een week of 5 trainen om die épreuve goed te doorstaan. En dat is hard nodig om weer wat van vorm te bereiken na door vervelende 'omstandigheden' afgedwongen inactiviteit in de laatste maanden van het jaar 2016. Dan moet er weer veel worden geïnvesteerd in de wederopbouw. Dat vergt meer tijd dan vroeger, want ja, er zit sleet op het lichaam: meer pijntjes, minder snel herstel,het kraakt en piept bij wijlen aanzienlijk. Lastige onderrug ook (oefeningen blijven doen). You know what I am saying? Maar goed, klaar geklaagd! Het gaat toch door tot 'in den doet' en dat dient maar het best geaccepteerd te worden. Daar heb ik geen moeite mee maar ik verzet me wel! Zolang ik er lol in heb. Het is een kwestie van balans, voor lichaam en zeker ook geest, zoals in het hele leven. Albert E. wist dat ook al...

Het leven is als fietsen; om je evenwicht te houden moet je je bewegen

In dit verband een quote uit de reisbrief van vriend, leeftijdgenoot en met meer talent begiftigde Cor, momenteel met Liesbeth fietsend door Chili & Argentinië: "Ik voel me sterk, het lijkt of er nog niets veranderd is, maar de cijfers en de harde werkelijkheid als je er zo wordt 'afgefietst' zijn duidelijk, het verval treft ook deze 67'er". Gelukkig, ook hij. Ik weet zeker dat het motto - 'mag ik het volgende plaatje?' - ook op Cor van toepassing is. Geen behoefte aan therapie, alleen maar aan fietsen.




Inmiddels zitten we hier weer goed in ons ritme. Kan ook niet anders na het warme welkom her en der. In alle buurtwinkels, de vuilnisman, Ali van Moneytransfer, de lokale corridori en uiteraard bij familie Chronò van Paladino en van de klandizie van de bar van Giuli, waar we elke dag iets meer dan een stief kwartiertje verblijven. Het was weer als thuis komen. 

De ondertekening van mijn contract voor 2017 bij Team Chronò (DS Paladino Meschi)  in de hoofdvestiging was al meteen een hoogtepunt. De winterkleding voor dit jaar mag er alvast zijn! Nu nog fietsen! 

                        

Er moeten nog enkele kilootjes af (zoals u ziet) om weer een beetje op punt te komen. Waartoe zijn wij op aarde? Tsja...


                          Bij de Ponte di Diavolo met Stuart Berry, jl. zondag

Welnu, het project 'Wederopbouw Conditie & Vorm' is inmiddels goed op de rails. Tot nu toe 9 ritten, met steeds fijne klimmetjes er in. Gisteren de langste Met Team Chronò Internazionale, met meer bescheiden hoogteverschillen onderweg, de Giro di Pisa. We waren allemaal wat te warm gekleed... verrast door de inval van iets dat op lente leek (15 graden).

                                                        

    Pisa : Florenc (ALB), Joep, Frank (DAN), Stuart (GB), Inez (NLD). Foto: Paladino (IT)     

Ter instandhouding van de juiste balans dient er ook goed gegeten te worden, eventueel met iets te drinken erbij. Ook dat project is goed in gang gezet. Traditioneel namen we op de dag van aankomst een prima pizza bij Mara Meo. Uiteraard koken we hier in het algemeen zelf (allebei een week op en een week af), net als in Utrecht. Maar af en toe uithuizig eten hoort er ook bij, keuze genoeg hier in Lucca. Zo hebben we ons inmiddels laten verwennen bij Ristorante Tambellini, een van onze favorieten.  

                                               

                                Met Manuela van Tambellini

Behalve met twee hadden we ook al enkele keren het grote genoegen om en groupe uit eten te gaan. Ook al in internationaal gezelschap: met Luca (It) en Giulia (Alb), Nancy en Gabri (Peru) en Jan (Amsterdam, maar hier gelieeerd aan B&B La Gemma)

Ristorante Da Valentino in Fiano

De kop is er af, van ons verblijf hier, en van mijn bloginspanningen. Het bevalt weer prima, dus we blijven nog even.

Zicht op de moerassen van Massaciuccoli(waar ik nog een Spaanse keizerarend spotte)

                                       Van wie bende gij er ene??


Volgende keer o.a. wolven en wilde zwijnen, l'uomo di cacca, beroemdheden in onze straat, vluchtelingen, lokale eigenaardigheden, aardbevingen. Wat we hier doen aan klusjes en projecten. O.a.  Beleef de Lente, de webcamcampagne van Vogelbescherming (webcams open in de loopvan maart), met o.a. de steenuil. Het paartje steenuil zit overdag al in de kast, in afwachting tot ze er weer tegenaan kunnen. Gelukkig hebben we geen 'uitdagend project op het snijvlak van business en ICT' te doen waar we onze hersens op leeg hoevn te laten lopen.