Lucca lente

        Prachtige outfit 2017 Team Chronò

Lente

Deze week waren ze weer terug: o.a. de hop, de koekoek, de huiszwaluwen bij ons in de straat en de gierzwaluwen boven de stad. Ik heb het over vogels.Even noteren voor volgend jaar: die gierzwaluwen waren er op 1 april, net als trouwens het eerste ei bij het Dongense paartje steenuil bij Beleef de Lente. Aan de vroege kant. Prachtige vogel trouwens, die hop.
De hop dus, verschijnt ook wel eens in Nederland, maar blijft bij ons een zeldzaamheid.

Het is lente, of beter: bijna Pasen,.. dat betekent dat het ook gedaan is met de rust in de stad, de toeristenbussen en de rolkofferbrigade hebben zich weer gemeld. Met alle drukte van dien in de stad. Het is echt oppassen geblazen met de links en rechts wegspringende toerist naar weer een andere etalage. Dit jaar zijn er weer meer ijswinkels en ketenwinkels bijgekomen in de beroemde Via Fillungo, dè centrale staart en ontmoetingsplek in Lucca, tot voor kort met louter kwaliteitswinkels gestoffeerd. Geleidelijk verdwijnen die meer authentieke, vaak historische winkels uit het straatbeeld. Jammer, maar dat is kennelijk wat de Homo rolkofferiensis, een nieuwe ondersoort van de Homo sapiens, wenst. En de economie van Lucca is er intussen meer en meer vafhankelijk van, van die toerist. Diens wil lijkt wet. Ik las laatst dat de huidige europese mens nog altijd 2-4% van het DNA gemeen heeft met de Neanderthalers. Zou best kunnen kloppen.

          Stuart Berry (Team Chronò) - op de weg terug naar Lucca

Met Team Chronò Internazionale heb ik inmiddels alweer tientallen ritjes gemaakt, sommige in stand 'tamelijk relaxt', andere van de behoorlijk zeer pittige Pizzorne, Monte Serra). Volgende keer wat meer info terzake, nu eerst wat anders. Het is wat het is, en daar gaat het om. Leven is leven, en je moet er door heen, ook als je eens valt.

Gelato en Foxx op de Passo Luccese

Vallen, het hoort erbij...



Het was toch al weer 23 jaar geleden dat ik nog eens gevallen ben met de fiets. Het werd dus wel weer de hoogste tijd dat het me nog eens zou gebeuren. Jongstleden donderdag was het dan eindelijk zover. Dank zij die valpartij in de vorige eeuw kon ik o.a. een zware hersenschudding en een gebroken sleutelbeen op mijn palmares bijschrijven. En een sabbatical van een half jaar. Want het herstel verliep niet helemaal voorspoedig. Destijds reed ik nog wel eens zonder helm, dat is nadien nooit meer gebeurd.
Dat je met helm op geen risico meer loopt op vallen en beschadiging, dat klopt niet, zoals antihelmdragers zeggen... . Mij lijkt het geen argument om geen helm te dragen. Het werd deze week maar weer eens bewezen dat een ongeluk in een klein hoekje zit. De feiten vonden plaats op het eind van een mooi ritje met 7. Daaronder ook de heren Renato Gelato en SilverFoxx uit Utrecht, fameuze corridori, en onze eerste gasten van het jaar.

Passage Fondagno: boven Gabriele (It) en Frank (Den), onder Inez en Erik (Nld)

 Gelato op de Aquilea-klim, in de ramstand,zoals altijd, weet je wel?

We waren bezig aan de laatste afdaling, vanaf Aquilea, prachtige uitzichten.  Het ging over een smalle weg goed naar beneden, links een rotsachtig talud, rechts enkele huizen met er naast en erachter olijfgaarden. Vanuit de corte van een van die huizen zag ik een autootje de weg op komen. Zoals hier in de wijde omgeving vrij gebruikelijk zette de chauffeur zijn auto alvast met de neus op de weg. Het gebeurt hier ook volop op de uitvalswegen van de stad. Voor het naderende verkeer lastig omdat er toch om het obstakel heen moet worden gemanoevreerd; voor de chauffeur het voordeel dat hij/zij beter kan zien of hij/zij kan vertrekken. Voorbereid op dit soort situaties als ik ben dacht ik ruim voorlangs te kunnen passeren. Dat was buiten de chauffeur gerekend, want die zette de auto midden op de weg. Ik was al zeer dicht genaderd en kon er niet meer langs. Het schuine talud induiken was ook geen optie, ook al gezien het het rotsachtige karakter ervan. Kortom, het ging van 'kabang'. Toch net nog een beetje voorlangs, maar ook weer niet helemaal: met rechterkant op/tegen de auto, het is me wat. En vervolgens een duik op het asfalt. Kostte me niet meer dan 1,5 seconde, schat ik.



Ambulance, ziekenhuis, de schade

Elk nadeel hep se voordeel, u weet wel. Want aldus kon ik kennis maken met een nog onbekend aspect van het leven hier, namelijk de medische verzorging. Al leek de impact op het lichaam niet te groot, het leek toch verstandig de ambulance op te roepen. Met name mijn jukbeen baarde me enige zorgen. We hoorden hem al van verre komen, joehoe joehoe, om met Henk Elsink te spreken. Geen idee wat betreft de kleur ogen der 4 (vier!) verzorgenden die uit de ambulance sprongen met als enige doel mij te redden.Vakkundig werd het protocol gevolgd. Nekbrace, reacties controleren etc., hup op de brancard, stevig vastsnoeren en opladen. Met zijn vieren dus. De hele weg naar het (nieuwe) ziekenhuis in Lucca hoorde ik de sirenes, terwijl ik werd ondervraagd over het een en over het ander.
Eenmaal aangekomen volgde voornamelijk wachten; ik had ook de code groen aan mijn arm hangen: geen kritiek geval. Het duurde in totaal 4 uur vooraleer ik weer weg mocht. Met dank aan Renato en Marijke die me kwamen ophalen. Maar intussen had ik wel een volledige check up gekregen: inwendige organen, ruggengraat, nek, X-rays hoofd en de gekwetste gewrichten ter rechter zijde. Ik moet zeggen: alles verliep bijzonder professioneel, dus ookvriendelijk. Ik kreeg wel het idee dat het goed uitkwam dat we ons gewoon in het Italiaans konden verstaan. Uiteindelijk viel de schade mee, zoals al wel verwacht. Een beeld:

Het knietje, daar heb ik momenteel nog het meest last van. Morgen, maandag, maar eens een testritje uitvoeren. Op mijn fiets die behoudens aan de remgrepen geen averij heeft opgelopen. Fietsbril is wel behoorlijk naar de gallemiezen. Jammer wel, dat die fiets niet total loss is, daar gaat mijn door de verzekering van de automobilist gefinancierde Pinarello Dogma.

Lente, ja, die is begonnen

Aan vele lokale corridori die we hier tegen komen, zou je dat niet meteen zeggen. Ook Renato en Foxx verbaasden zich over het feit dat velen nog in het lang op de fiets zitten, compleet met een wolletje over mond en neus, ook al is het meer dan 20 graden. Ik krijg ook commentaar als ik kortgemouwd bar of bakkerswinkel binnen kom.

Maar in meerderheid geloven ze ook hier wel dat de winter voorbij is. Meer terrassen buiten, en dit weekend was er de jaarlijkse fleurige manifestatie Verde Mura, een soortement alles voor de tuin-markt. Voor de Italianen hoort daar ook eten en iets te drinken bij. Kijk, dat is talking business. En trouwens ook heel gezellig. Als bejaarden genoten Mary-Anne en ik een welverdiende korting op de entrée.

Wij vinden het altijd weer leuk om hier een paar uurtjes rond te stappen. En elk jaar vinden we het jammer dat we die schitterende tuintafel niet kunnen kopen. 

Gelukkig, toch nog een foto van Mary-Anne

                                                     Artichokken genoeg

Houtkunst

Met Mary-Anne op de Verde Mura- één foto is wel wat weinig....

Tot slotsom

Met Erik, René en Marijke (la fiamma di Renato) beleefden we deze week ons eerste bezoek. De kop is er wat betreft af, dinsdag verwelkomen we onze volgende gast alweer. Tot ons vertrek in juni is het wel aardig vol. Was ook weer erg leuk met dit gezelschap, maar m.n.voor M-A zeker wel een inspanning. Maar hoe ook, we hebben een aantal keer lekker gegeten, hier, daar en elders, zoals bij onze (Rene's, M-A's en mijn) vriend Antonio van Ristorante Castello, in inderdaad Castello, een gehucht in de heuvels ten noordwesten van Lucca. En we hebben lekker gefietst, ook al was ik enkele dagen onthand. 

Renato e fiamma voor onze stamkroeg van Giulia

Met dank aan Wim Daniels sluit ik af:

Only he said he loved her
He only said he loved her
He said only he loved her
He said he only loved her
He said he loved her only
He said he loved only her
He said he only loved her

Reacties/Vragen welkom

Oh ja, er moet altijd een Gaul-fotootje bij:

Pauze in Pietrasanta, kunststadje

Gran Fondo Dead Sea- Israël

Het eerste hoogtepunt van het fietsjaar kwam, net als vorig jaar weer erg vroeg. In beide gevallen heb ik dat te danken aan Ran Margaliot,  teammanager van Israël Cycling Academy (met onder meer de Nederlander Dennis van Winden aan boord): .Vorig jaar was dat de nogal hilarische dag rond de Gino Bartali-memorialrit van Firenze naar Assisi. Nu was het een tripje naar Israël vanwege de Gran Fondo (Cyclo) Arad Dead Sea.
Ran zelf is ex-coureur bij Tinkof, en woonde een aantal jaren in Lucca. Een paar jaar geleden heb ik hem eens geïnterviewd voor een gerenommeerd periodiek. Helaas werd het artikel om onduidelijke redenen niet geplaatst. Shit happens, zoals wij allen weten. Hopelijk valt de verkiezingsuitslag woensdag a.s. niet in deze categorie. Stemadvies: stem op de partij waar je je het meest thuisvoelt; wie moet anders opkomen voor je ideeën? Stop het zweven en zweten! Maar we dwalen af.

Teammanger Ran nodigde de onvolprezen Paladino Meschi van de even onvolprezen fietswinkel Chronò,  mede-Lucchees Riccardo Bonini en mij uit om een lang weekend (2-5 maart) naar Israël te komen om deel te nemen aan deze bijzondere Gran Fondo. Die cyclosportieve speelt zich af op een parkoers in de Negevwoestijn met als startplaats Ein Bokek, fameus kuuroord aan de Dode Zee. in de buurt van Arad. Als je last hebt van psoriasis.... een bad in het het extreem zoute water van de Dode Zee schijnt een heilzame uitwerking te hebben, Ik heb het na afloop van de rit ook gedaan, en heb er in ieder geval niets aan over gehouden.

Terug op aarde...

Voor de race

Het duurde wel even, tot een paar dagen voor vertrek, voordat we wisten hoe ons programma er precies uit zou gaan zien. Twee dagen tevoren kenden we de meeste, maar zeker niet alle détails. Donderdagochtend 2/3 heel vroeg met de bus naar Firenze ( 1 uur), van daar met de Freccia rossa super sneltrein naar Milaan (1u 45 min), dan weer met de bus naar vliegveld Malpensa (1 uur). Wel een mooie naam voor een luchthaven om vandaan te vertrekken, gezien de paar kilootjes die er bij  mij nog te veel aanhangen.



We vlogen met Turkish Airlines, en via Istanbul. Daar wachtte ons een tussenstop van een kleine 4 uur. Gelukkig waren er nog geen diplomatieke spanningen tussen de heer Erdogan en Nederland. Lang wachten, wat doe je dan? Biertje? Smaakt best zo'n Efes.

Bij aankomst in Tel Aviv hadden we er al een lange dag opzitten. Snir Ovadia van fietswinkel Bike Me kwam ons oppikken voor het laatste stukje naar ons hotel, toch nog wel een eindje rijden. Onze fietsen voor twee dagen stonden op de auto, reeds keurig op onze maten afgesteld. Mij werd een mooie Giant TCR toebedeeld, met electrische schakeling (Shimano IUltegra Di2). .

Modern Tel Aviv

Jaffa, stad met rijke historie

Na een korte nacht en het ontbijt moesten we uiteraard op verkenning, eerst op de fiets langs de boulevard heen en weer naar Jaffa, de oude stad, later te voet, weer naar Jaffa en de moderne stad in. Tijd hadden we genoeg. Pas einde middag zou Ran ons komen ophalen voor de lange rit richting het strijdperk van de volgende dag. Nou ja, alvast in de buurt.





Voedzame rennerslunch in hippe bar

Markt in Tel Aviv

Glaskunstenaar, markt Jaffa

Muurschildering, markt Jaffa

       Permanente markt Tel Aviv; achter mij Paladino en Riccardo

Centrum Tel Aviv, ff zitte

Na inchecken in ons tweede hotel in Arad werden we op door drie renners van Israël Cycling Academy onder de hoede, en mee uit eten genomen. Onder hen Dan Craven, relaxte gast, door uiterlijk en gedrag iconische figuur in het peloton . Op de laatste Olympische Spelen in Brazilië maakte hij nog furore door de tijdrit als enige te rijden op een normale wegfiets. Tsja, hij was op de valreep opgeroepen als invaller vanwege de vele valpartijslachtoffers in de wegrace. En hij had nu eenmaal geen tijdritfiets meegenomen. Dan Craven speelt zo'n beetje een vaderrol in zijn ploeg; die met uitzondering van ex-Lottoman Dennid van Winden louter uit jonge renners uit vele windstreken bestaat . Leuk om met hem en met Luis Davila (kampioen van Mexico) en met Aviv Yechezkel, (tolk/regelneef waar nodig), te tafelen en te kleppen.

De race

Ein Bokek, start- en finishplaats aan de Dode Zee

Op zaterdag was het dan zo ver. In alle vroegte kwamen onze hoeders voor twee dagen ons weer ophalen voor de laatste 40 km naar de startplaats Ein Bokek. Bij de start de gebruikelijke taferelen, fiets in elkaar zetten, bordje op de fiets binden, bandjes op spanning brengen, wat te eten wegsteken. Gauw nog even plassen voor het ultieme gewichtsverlies. Van die dingen, weet je wel?

Luis en Dan zoeken een plekje voor de start

Eerst gaan de deelnemers aan de meerdaagse Dead Sea Arad-tour van start. Het wordt hun 3e en laatste etappe. Onder hen ook Sjors Beukeboom, in 2014 Nederlands kampioen bij de journalisten en mijn clubgenoot bij WV Gaul. Hij zal toptien in het klassement eindigen.

En dan gaan wij. Het is meteen chaos. Paladino gaat er als een speer vandoor met de eerste ca. 150 renners. Riccardo en ik aarzelen. Achter ons wordt geroepen dat we moeten wachten, waarom is niet helemaal duidelijk. Met tweeën peddelen we maar zo'n beetje door, in afwachting van de achtevolgers, in wier midden we een mooi plekje opzoeken. 155 km voor de wielen. Het is in ieder geval prima weer, zonnig en bij de start al een graad of 16



We rijden lekker mee, totdat Riccardo platvalt, c.q. lek rijdt. Ik wacht, maar de rest rijdt door.

 Lek!

We rijden een tijdje met tweeën door, in afwachting van groepjes achter ons waar we weer post kunnen vatten..



En dan volgt na circa 75 km de gevreesde Scorpion's Climb, een historische site. Hij mag dan een gemiddelde stijging van 'slechts' 8.6% kennen, maar dat komt omdat er een tussenstukje in zit waar het wat omlaag gaat. Er zitten valse bochten in en steile stukken van zeer ruim boven de 10%; Ik zag in ieder geval een paar stukken van tegen de 20%. Hoe ook, ik werd 2 x voor even te voet gesteld wegens hevige krampaanvallen. Toch te weinig gedronken weer? Ik denk het.



                         De gevreesde Scorpion's Climb, gem. stijging 8.6%



De klim valt eenieder zwaar, maar de uitzichten zijn megamooi. Mij valt hij erg zwaar, het vergt het nodige van mijn krachten, ik doe het opkarakter. Ik vraag me af: hoe lang nog zal ik dit soort dingen (kunnen) blijven doen. Boven mij zie ik een grote roofvogel rondcirkelen, het lijkt me een havikarend. Heeft hij mij als potentiële prooi reeds op de korrel? Sta ik in de voedsselpyramide reeds onder hem?

Gelukkig wordt ik bovenin nog stevig aangemoedigd door de mensen van Israël Cycling Academy, ik krijg nog wat te eten. En vers water. De kramp trekt weer weg, nog zo'n dikke 60 km te gaan. De verzorging onderweg is overigens prima, er zijn vier bevoorradingsposten. We hoeven het niet zonder brandstof te doen. 

Op km 120 worden alle deelnemers voor een tijdje van de fiets gehaald. Vanaf deze plek is er escorte van politie naar de meet. Vanwege de hoge snelheden, het is afdalen naar de Dode Zee, maar vooral vanwege het wat drukkere verkeer. Na ongeveer een half uurtje (beetje eten, drinken en rekken) mag de inmiddels van achter nog flink aangegroeide groep verder. Het gaat behoorlijk hard, maar de weg is prima. Zonder al te grote inspanningen bereiken we Ein Bokek weer.

Na de race

Een drukte van belang daar op de finishlocatie. Als finisher krijg ik een mooi t-shirtje.

Het eerste bruin van het seizoen

Na een kort bad in de Dode Zee, ik ben er nu toch, reizen we weer af, richting Jerusalem. Hier hebben de renners en de meegereisde filmploeg van InCycleTV nog een paar dagen werk te doen. Paladino, Riccardo en ik douchen ons op de kamer van de heren coureurs. We zijn weer fris, voor het afscheidseten in een Libanees restaurant aan de rand van Jerusalem, en voor de terugreis naar Italië.

Aan tafel met de mensen die ons een heuglijk verblijf hebben bezorgd.

Hoogste tijd om naar het vliegveld te gaan, heel ver is dat niet meer.  Ran en zijn vrouw rijden voor ons uit. Na het hartelijke afscheid begint het wachten weer. Of eigenlijk eerst de toegangscontrole. Die is superstreng. Een voor een moeten we eerst een aantal vragen beantwoorden. 'Zitten er wapens in de koffer?' Shit, helemaal vergeten, in het hotel laten liggen is misschien een antwoord. Ik houd het maar bij 'nee'. 

Als ik klaar ben mag ik door, met een voorlopige instapkaart. Er volgen nog twee controles. Dat het zo streng is kan ik begrijpen, dat het een beetje vervelend toegaat, weinig vriendelijk, dat begrijp ik dan weer niet.

Een lange reis ligt voor ons, weer met een tussenstop in Istanbul met in de nacht ruim 4 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Milaan. We ondergaan het gelaten, moe als we zijn.

Bij Riccardo en Paladino is het kaarsje uit

De bus brengt ons van het vliegveld naar het treinstation in Milaan. Rond 15.30 zijn we terug in Lucca, na anderhalve dag zonder slaap maar wel met een pittige inspanning. Volledig afgedraaid meld ik me weer bij Mary-Anne, vertel haar in het kort mijn belevenissen. En duik het bed in, voor de eeertse paar uurtjes diepe slaap.

Het was een prachtige ervaring, de hele reis,en uiteraard de rit door nogal bizar terrein, het herhalen waard. Alleen het mag met wat minder totaalsress, m.a.w. een paar dagen extra zou het geheel een stuk relaxter maken. We gaan met de orgaisatie proberen om voor 2018 tot een aantrekkelijk pakket te komen met wat meer ruimte voor fietsen en ook een beetje toerischtische invulling. Reis, verblijf, programma, fietsen, dat en meer zijn daarbij de aandachtspunten

Verval en Wederopstanding

Verval, en wederopstanding?

Aankomst op Cipollaio (vanaf Castelnuovo), bij de tunnel, 7 februari

Joep, de gemankeerde klimmer

Het viel nog niet mee om weer goed in gang te komen op mijn fietsje, terwijl het hier toch gaat om een echte Viner Maxima. Er schiet me nu iets te binnen dat ik beter niet kan opschrijven. Hoe dan ook, aan de fiets kan het niet gelegen hebben, dus dan ligt het waarschijnlijk aan mij. Kan kloppen, De laatste maanden van 2016 ben ik niet of nauwelijks aan fietsen toegekomen, deels vanwege slecht weer, deels door wat lastige zaken in familiaire sfeer helaas.

 Viner maxima

En ja, je wordt ook ouder hè ('geef het maar toe', aldus dichtte mijn eerste rockheld Peter Koelewijn ooit). Dat betekent onherroepelijk verval, soms zelfs Verval. Je hebt het maar te accepteren.

Aldus moest ik eenmaal aangekomen in Lucca weer van ver komen, van min of meer acquit beginnen om conditie en vorm weer op een acceptabel niveau te krijgen. Het viel die eerste weken dus allesbehalve mee. Het kraakte en piepte dat het een aard had. Vooral als de weg omhoog liep, amai!

Nu ben ik van huis uit toch al een 'lousy climber'. Als conditie en vorm dan veel te wensen overlaten merk je dat extra bergop. Je kan je natuurlijk langs oneigenlijke weg laten stimuleren, met pillen bijvoorbeeld, maar zeker bij verkeerd gebruik is dat niet zonder gevaar.

 Viagra moet je niet snuiven

Tsja, klimmen, waartoe eigenlijk? Is het nog wel iets voor mannen op hun retour, al of niet op de vlucht voor de dood? Waarom beklim je een berg? Omdat ie er ligt natuurlijk, het enige goede antwoord. Het is net als leven. Dat zit zo: leven is leven, en je moet er door heen. Denk aan het motto van de Tilburgse voetbalclub N.O.A.D. : Nooit ophouden, altijd doorspelen.

Sommigen verwachten een hoge beloning na het leven, voor al het afzien tijdens. Een ding is zeker: na het meer of minder afzien in de een of andere steile of onregelmatige klim per fiets volgt de beloning zeer beslist. Die dient zich steevast aan in de vorm van de afdaling. Komt eerst ook nog de loutering van het boven komen. Dubbele punten!

Hier in de buurt ontbreekt het niet aan fijne afzinken. Lekker draaien door de haarspelden, gaan op de langere stukken, het is puur genot. Ik houd er erg van. Tot mijn favorieten terzake behoort de afdaling van de Cipollaio, richting kust. Mario Cipollini laat zien hoe deze gaat, zijn uitvoering van Downhill Cipollaio by Cipollini ware beter niet na te volgen overigens. Mijn uitvoering deze week tijdens de Omloop Cipollaio ging dan ook ietwat netter. Moest ook wel, Veel klatervallen op de weg wegens neerstortend  dooiwater. Prachtig rondje in goed gezelschap. Het was mijn langste rit tot nu toe hier.

Team Chronò Internazionale, v.l.n.r. Paladino (it), Frank(Den), Stuart (GB), Florenc (Alb)

Afdaling begint met passage tunnel

Als iemand zich van voren losmaakt uit peloton of kopgroep, met een demarrage of als zijn/haar medecoureurs het tempo niet langer kunnen volgen, dan is de ontsnappeling bezig met, zoals ze hier zeggen, 'prendere il vuoto'. de leegte opzoeken. Op de klim naar de Cipollaio vanuit Castelnuovo di Garfagnana deed ik dat ook. Maar niet vooraan.... Zwalken van zwakte was het.

Joep bezig met 'prendere il vuoto', maar dan van achteren

Ik kwam op een best gat te zitten, maar ik vond een goed ritme, en kwam op een luttele 100 meter toch weer aansluiten bij de kop. Een wonder. Iets van wederopstanding? Je zou het haast zeggen. Dat idee zou in de loop van de dagen erna echter nog de kop in worden gedrukt, het blijft toch een strijd, de weg omhoog. Zoals ook mijn soloklimmetjesescapade met zo'n andere prachtklim doorheen olijfgaarden naar Capriglia met steeds zicht op zee mij wel duidelijk maakte. Om maar niet te spreken van de Pizzorne vanaf Matraia, een ware mindfuckklim. Maar okay. ik hoef niet te winnen. Elke dag dat ik kan fietsen is rijden naar de winst. Ik heb hier nu 21 ritten gemaakt, een kleine 1200 kilometers inmiddels,  waarvan afgelopen week 345, hopelijk volgen er nog veel meer.

Toch is klimmen niet slechts lijden, pijn is (soms) ook (een beetje) genot. Zo speelt de Cipollaio-klim zich af in een geweldige Apennijnengeologie, en staat daarmee garant voor spectaculaire views. Bovendien, je rijdt door dit gebied in de wetenschap dat de wolven het hier goed doen. Ze zijn terug van helemaal weggeweest uit deze streken. Een heuse wederopstanding! Waar niet iedereen op zit te wachten, de in Nederland bekende conflicten tussen jagers en natuurbeschermers spelen ook hier. Ze, de wolven, zouden het natuurlijk evenwicht in gevaar brengen volgens de jagers. Apenkool, eerder zouden de wolven kunnen bijdragen aan het onder de duim houden van de wilde zwijnen, die hier en daar gevaarlijke situaties opleveren. Het is waar, de wolven vatten ook wel eens een schaap (dat anders op ons bord zou zijn terecht gekomen), maar die schade wordt vergoed. Niettemin, de Italiaanse wolven zijn hun leven verre van zeker.

                                            Wolventrio in de Apennijnen

Dieren in het nieuws, het is hier aan de orde van de dag...

        Aan de kust van Toscane: de Trumpeend probeert illegaal Italië binnen te komen.

Bent u ook een zwetende kiezer?

Ja, die Trump, die heeft wat teweeg gebracht. De wereld is onzeker. Ook in Europa, o.a. in Nederland zijn belangrijke verkiezingen in aantocht. Er wordt veel over gedebatteerd, in alle media. Waar gaat dat heen, nu PVV in de peilingen nog altijd de grootste is. De zelfde kant op als de Amerikaanse kiezer heeft bepaald?  Krachten bundelen op links? Ik ben voor. Een strategische stem op eeuwig lachebekje Rutte om te voorkomen dat die andere figuur met typiche haardracht en verkeerde ideeën straks premier wordt? Ik ben tegen. Niet doen! Ik begrijp dat 80 % van de Nederlanders onder meer vanwege overwegingen van strategie nog niet weet op wie te stemmen, er wordt duchtig gezweefd. Ik weet wel op wie ik ga stemmen. Als ik tenminste mag. Hopelijk stuurt de gemeente Utrecht tijdig onze kiesformulieren door...Strategisch stemmen ga ik niet doen, ik ga stemmen op de partij met wie ik me het meest verwant voel. Dat is ook mijn stemadvies. Het is de beste garantie dat jouw ideeën straks met tenminste enige kracht in de politieke arena verwoord zullen blijven worden. Verval, moreel verval ligt serieus op de loer. Laten we er maar niet te naief over zijn.

L' Uomo di cacca (de strontman)

Vrijwel dagelijks gaan Mary-Anne en ik einde middag naar Bar Martini van Giulia. Zondag is de uitzondering, dan is de bar dicht. Bar Martini is bij ons om de hoek. Aldaar hebben we aangename kout met tal van buurtbewoners en Giulia zelf natuurlijk, aan wie ik maar meteen les Nederlands geef. IJverige leerlinge, moet ik zeggen die evenwel nog veel moeite heeft met de uitspraak van sommige letters en lettergrepen (ge-). Er komt van allerlei schoon volk bij barista Giulia binnen. Zo ook een keer een heer, niet zo heel veel ouder dan ik ben. Gehuld in wijde trainingsbroek en lange jas. Dat bij hem het verval zich flink had ingezet kon je bij binnenkomst meteen ruiken: puzza di cacca, oftewel strontlucht. Meneer nam een stevige borrel, een dubbele whisky en vroeg vervolgens of hij van het toilet gebruik mocht maken. Hij bleef minstens een kwartier weg, kwam weer terug en nam er nog eentje. We konden opnieuw genieten van een indringende putlucht. Uit zijn jaszak stak het uiteinde van een luier, ongetwijfeld gevuld met twijfelachtige waar. Het ergste is dan dat hij het zelf niet in de gaten leek te hebben. Dat lijkt mij nog het ergste, zo alle decorum te verliezen. Wederopstanding, daar mag je dan niet meer op hopen. Ik hoop dat een dergelijke toestand mij bespaard zal blijven.....

Op restaurant bij 'Da Pasquale' met Giulia en Luca, ottima cena!

Uit het zeeeer oude archief (dank aan Willem van Beek):

Ja, vroeger.....

Een tuin is een lust voor het oog en soelaas voor de grond; een tuin sust kwade driften en verstrekt genoegens die een voorproefje zijn van het paradijs

Zo, die wijsheid is er uit! Met dank aan Sa’Di (1184 – 1291) – middeleeuws Perzisch dichter

Volgende keer: Lucca, fietsen, eten met en bij onze Lucchese vrienden en w.v.t.t.k. Heeft iemand nog vragen?