Over (het) leven

  

  

Mathieu van der Poel, de nieuwe Marcel Kittel: met Alpecinshampoo zit mijn haar altijd goed

9 januari 2020

                          Fuck off met je vuurwerk!

Kerst en Nieuw

Zo! Het feestgedruis is weer voorbij. Wat een zaligheid, de kerst/ny-periode hier. Knallen bleef hier in Lucca in tegenstelling tot in Nederland beperkt tot de uurtjes rondom de jaarwisseling, en dan voornamelijk op een paar aangeduide locaties. Ook qua zwaarte won Nederland met 10-0 van Italië. Hier niks van ravage, zwaargewonden en wantoestanden als hulpverleners bekogelen met gevaarlijke zooi; het bleef gewoon gezelllig. Niettemin ging hondje Lucca,getraumatiseerd als ze al was van het geknal in Utrecht rillend de eerste nacht van het nieuwe jaar in. Dus de vuurwerkellende ontvluchten is niet helemaal gelukt. Overigens,als je dat in Nederland denkt te doen door een paar dagen in een huisje op de Veluwe te gaan zitten ben je ook nergens zeker van. Ik las dat een familie vuurwerkrefugees en hun hond op zo'n gegarandeerd rustig huisjesterrein tegen middernacht onaangenaam werden verrast door hun buren die evengoed meenden aldaar het nieuwe jaar met een hoop geknal te moeten inluiden. Tsja, aan nullen en enen geen gebrek in Nederland. Of ze hier zeggen: aan ignoranti. Ik ben het met die steenuil van hierboven eens: Fuck off met je vuurwerk! De petitie is getekend, nu nog een beetje politieke lef. Bij CDA en VVD met name...Niet toevallig vind je binnen die partijen ook veel klimaatontkennergekkies. Lees DIT boomers!! ('Strijd tegen klimaatcrisis hadzin toen die nog te winnen was').

Overigens hoeven we in januari niet te vasten, want we hebben heel normaal gegeten en gedronken, verre van gevroten en gezopen.

                                       Piazza del Giglio in kerstsfeer

De eerste maand

We zitten hier alweer een maand. Het mag dan op de dag van onze aankomst nogal nat zijn geweest, daarna hebben we louter zonovergoten dagen genoten. Temperatuur overdag altijd boven 10 graden, geregeld boven 15 ook. En dus voltrok een groot.deel van onze tijd zich fuori casa. Anders gezegd:het was goed van wandelen en fietsen. 

Op de non-bicidays wandelen we met hondje Lucca een eind weg. Op bicidays doet M-A dat in haar eentje. Vaak gaat het naar het park bij de rivier de Serchio waar ze (Lucca) lekker kan rossen met haar soortgenoten, of bijvoorbeeld, zoals met Driekoningen (hier: Befana) naar Monte San Quirico  aan de overkant van de rivier. Heerlijke lichte lunch bij Pane & Marmellata als break aldaar.

                  Doorheen M. S. Quirico, langs de herinneringspaaltjes gevallenen 1e W.O.

Het dagelijks leven hier ziet er tamelijk overzichtelijk uit. Relaxt is wel het kernwoord, het tempoligt niet hoog. Behoorlijk mindfull, zal ik maar zeggen. Het is wel vooral Lucca die het ritme bepaalt. Ze is erg levendig en wil graag naar buiten. En ja, er moet natuurlijk ook gekakt worden. Het moeten kakken doet zich voor het eerst voor tegen achten in de morgen. Dan mag ik haar uitlaten, M-A ligt dan nog te knorren. De tweede, langere shift,(minimaal ca. 1,5 uur) is meestal voor Mary-Anne; ik ga  mee op dagen dat ik niet fiets. Nou ja, enzovoort, ik bespaar jullie de verdere details van onze routines..
Elke dag ben ik al bij al goed in beweging. Maar we zitten ook geregeld, met name 'savonds om DWDD en het nieuws te kijken. Niet dat we daar per se vrolijker van worden.Soms is TV kijken wel goed voo mijn gemoed. Op de vroege zondagavond wil ik me nog wel eens verlustigen in het kijken naar met gelukzalig gezang omgeven kerkdiensten, uitgezonden door de EO. Prachtige teksten, zoals: 'Leid ons op Uw tijd in Uw Heerlijkheid' en 'Uw waarheid heeft noch paal noch perk'. Wat een overgave klinkt daar uit oude en jonge gereformaarde kelen!

                                        Met Cor en Liesbeth in 2018 in de 'corte' van Tambellini

Het mooie is wel dat we Lucca overal mee naar toe kunnen nemen, zoals naar een van onze favoriete eetgelegenheden Tambellini in Sant' Alessio, aan de andere kant van de rivier. We zijn er al weer een keer geweest, en het was weer bijzonder lekker.

         Omslag Menukaart (gemaakt door cheffin Manuela)

Vast punt in de dag is het bezoek aan Bar Martini van Giulia, waar we einde middag ook veel buurtbewoners, waaronder ook een aantal buurthondjes ontmoeten. Echt de stambar van ons alledrie..

                              Giulia, nog met nekbrace na haar valpartij begin november

Fietsen

Intussen heb ik ook al weer de nodige ritjes op mijn Pina gemaakt, en dat slechts een enkele keer alleen. Het is dan ook prachtig fietsweer, stralende zon, de laatste 2 weken wel in samenhang met frisse nachten met temperaturen soms even onder nul. Dat is wel uitkijken voor gladderigheid, zeker als je vroeg op pad gaat. Vertrekken doen we daarom meestal tegen of omstreeks het middaguur, en de ritten zijn vooralsnog van bescheiden lengte, maar er is doorgaans wel wat aan klimmetjes te overwinnen. Geleidelijk zullen omvang en intensiteit toenemen. Heel mooi in ieder gaval dat het allemaal weer kan na mijn medische tussenjaar.

                                  Ritje ter ere van Fausto Coppi




    Bij de in november j.l. gesneuvelde, 800 jaar oude steeneik van Montemagno



                                   Daar ligt ie dan, hopelijk was zijn leven zinvol?

                Wat een ellende GIRO 5215 Rode Kruis voor de mensen, en zie HIER voor                          doneren voor de natuur. Ik zeg: DOEN!!

Ouder worden

Hoe ouder je wordt hoe meer je op je zelf gaat lijken. Naar het schijnt. Zeggen ze. Ik ben nu 70, volgens sommigen het nieuwe 50. I wonder..... Laat ik maar doen alsof ik dat ben dan, 70.  Wanneer moet ik dat anders doen dan? Zeker en vast voel ik de tijd in mij verschuiven. Of ik nu dan meer op mezelf lijk dan pak hem beet 10 jaar geleden....daar moet ik nog eens over doordenken. Komen er tegenwoordig wellicht meer dan vroeger twee zielen in mij naar voren? En lijk ik daarmee wat meer op mezelf? Ik denk het. Want het zat er altijd al wel,die dubbele ziel. Je ziet het ook wel in mijn motto voor deze blogs: 'Leven is leven, en je moet er doorheen.' 

Er is een ziel die gevoelig is voor de kommer en kwel in deze wereld. Daar is heel veel van, meer dan een individu kan (ver)dragen. De haren schieten je geregeld droef te moede. Dat kan heel neerdrukkend zijn, somberte opwekken. De andere ziel zegt: het leven is mooi maar je moet het zien. De kunst is om het ongeluk zo veel mogelijk buiten de deur te houden, zei de gekende filosoof Schopie. 

In dit verband ben ik benieuwd wat de nieuwe gespreksreeks van Fokke Obbema in de Volkskrant over de vraag: 'Wat is voor U een zinvol leven?' aan ideeën gaat opleveren. Het eerste gesprek met Vlaamse filosoof Katrien Schaubroeck ('Hoe je iets doet, is belangrijker dan wat je doet') was alvast de moeite waard.


                                     Ouder worden en verval

Jammer dat Jules Deelder niet meer onder ons is. Want die wist in ieder geval het antwoord op die andere vraag: Wat is de zin van het leven? Volgens wijlen de dichter: de zin van het leven is dat we vergaan. Voor mij ligt de zin van het leven in de voortplanting, het doorgeven van je genen. Op dat vlak heb ik jammerlijk gefaald. Voor zover bekend. Voor mij komt het er dus op neer mijn zin in het leven te behouden, of, zo u wilt: zin in het overleven. mede geïnspireeerd op wat vriend Schopie daarover heeft gezegd. De balans vinden valt niet altijd mee. Geen wonder, het is geen toestand, maar een streven.   Ik heb weer niks met wat de EO-zangers over hùn worsteling zongen: 'In de woestenij, Heer, blijf ons nabij'. Je staat er toch zelf voor. Zelf probeer ik het te regelen met genieten (natuu, fietsen,tal van kleine dingen), onderhouden van vriendschappelijke relaties.en nieuwsgierig blijven. O.a. De dagscores op deze punten zijn uiteraard divers, en daarmee ook de balanseindscore. En dat is maar heel normaal.

Kamagurka in De Groene: dopingtest

Top 5 Favoriete Vogels

1. Gestoorde fuut
2. Werkuil
3. Schijtlijster
4. Thuisfluiter
5. Geilgors

Met Lucca weer terug in Lucca

'Hoe langer je leeft, hoe korter het duurt' 

Jules Deelder (19 december 2019)

Terug in de Lucca-mood

Van acquit

Na zo veel jaren kost het weinig moeite om weer in de Lucca-mood te geraken, het gaat vanzelf. Hoewel... we moesten wel eerst bekomen van de reis. En na aankomst laat vrijdagmorgen moesten er nog voor het weekend de nodige zaken worden geregeld om het huishouden hier in gang te trekken. Zoals het verzamelen van allerlei spullen die we hier op drie adressen hadden achtergelaten. Want ja, als je met de trein gaat wil je toch zo light mogelijk travellen.

De reis

We gingen met de trein dus, nu voor de tweede keer. Vanwege de footprints, maar zeker ook omdat we hondje Lucca het ongemak wilden besparen van nog eens zonder baasjes in de buik van het vliegtuig de trip Amsterdam - Pisa te moeten afleggen. Dat was eens, maar niet weer (vanwege wanprestatie Transavia, waarvoor we nog steeds op een reactie op onze klacht wachten).

In mei van dit jaar namen we dan ook voor het eerst de trein deze kant op: 3 dagafstanden, 2 overnachtingen. Dat zag er best relaxt uit, en dat was het ook wel, met uitzondering dan van het eerste traject Utrecht - Basel, het grootste stuk door Duitsland dus.... Daar bleken een Obersturmgruppenführer en een originele SS-er de rol van conducteur op zich genomen te hebben. Eerst werden we afgeblaft waar het ticket van de hond was (had ik hem net gegeven, maar hij ontkende, maar vond het kennelijk erg lastig toen bleek dat hij zijn verlies moest nemen), vervolgens begonnen ze beiden te tieren dat de hond onmiddellijk de muilkorf om moest, anders zouden we ons op het volgende station verabschieden (ik zat met het ding in mijn hand klaar om het op verzoek om te doen). Ik bleef keurig beleefd (u kent mij), werkte nederig mee, maar dan moet je net bij die gasten aankomen.Vinden ze lekker, macht uitoefenen. Jezelf terugvinden in de situatie dat je maar beter kunt meewerken en zeker niet op de zelfde toon 'terugcommuniceren', je bek houden tegen je gevoel van redelijkheid en rechtvaaardigheid in, die volledige afhankelijkheid van hen die de macht uitoefenen, da's erg. Op alle andere deeltrajecten, en ook op de retourreis inclusief het deel Basel-Utrecht waren de conducteurs de voorkomendheid en vriendelijkheid zelve. Niks gebrul over kaartjes, muilkorven en wat dies meer zij. Zo kan het dus ook.

Andere route

Dit keer kozen we voor een ander traject, met een overnachting in Düsseldorf, een dagrit naar München en dan meteen de zelfde avond de nachttrein naar Firenze. Van overspannen conducteurs hebben we geheel geen last gehad. Wel hadden we last van hondje Lucca. Die vond het maar niks in onze nachttreincouchette. Waarschijnlijk was het gerammel en gekraak van de nogal antieke Oostenrijkse treinstellen haar teveel. De krapte van de ruimte zal ook een rol hebben gespeeld. Hoe ook, slapen was er niet bij, de hele nacht opzitten en hijgen wel. In alle vroegte,  maar met reeds een ontbijtje achter de kiezen kwamen we aan in Firenze. Geheel uitgewoond. Want ook geen oog dicht gedaan. Het is dan nog een groot uurtje naar Lucca. Onderweg liep de vertraging steeds verder op, en in Pescia moest iedereen de trein uit, wachten op de volgende. Nou ja, dat gebeurt dan op een gekend boemeltraject, deels eenspoors. 

Werk aan de winkel voor Europa

Ongeloof en ja, ook enige ergernis maakten zich echter meester over ons en de andere reizigers van de ICE tussen Düsseldorf en München. Superdruk,en meer bagage dan de trein redelijkerwijs kon bergen. Veel stops onderweg,  met steeds een gedeeltelijke en nogal chaotische wisseling van de reizigerswacht. Via de treinintercom hoorden we al snel dat enkele wc's niet bruikbaar waren wegens defect c.q. gebrek aan water. Intussen ging de vertraging richting het uur. Vlak voor Neurenberg kregen we te horen dat we aldaar allemaal de trein uit moesten; inmiddels zaten alle wc's zonder water.... Geadviseerd werd de volgende ICE te nemen, Die wat kortere trein kwam 25 minuten later, reeds redelijk gevuld. Van een afstandje keken we buitengewoon mindfull toe hoe de zwaar bekofferde menigte zich de trein in wrong. Nog ff wachten leek ons de betere optie, gelukkig gaf ons reisschema ons daartoe de ruimte. Beloning: ruime zit en toch ruim op tijd aankomst te München. Eigenlijk hoef ik het niet te:zeggen: er is het nodige werk aan de winkel voor Europa om er voor te zorgen dat de trein een volwaardig alternatief is voor vliegen: duurder, omslachtiger,ongemakkelijker en onbetrouwbaarder. Er schijnt wel verandering in de lucht te zitten. Maar ga ik het nog meemaken dat we over het spoor lekker naar Italië kunnen zoeven? I wonder...

Piazza del Giglio in eidejaarssfeer

Terug in Lucca

Onze verhuurder Natale pikte ons op van het station in het regenachtige en frisse Lucca. Gaf niks, we gingen alledrie toch eerst voor een paar uur het mandje in. Weer wat opgefrist werd het tijd voor de welkomstceremonieën. Niet dat er zalen waren afgehuurd om onze terugkomst te vieren maar we werden op straat, in de winkels etc. wel buitengewoon hartelijk begroet door deze en gene. Meteen vrijdagavond waren we eetgasten bij Luca en Giulia van Bar Martini bij hun thuis, zondag gevolgd door heerlijke avond bij Cristina en Paladino van Chronòbikes. Nou ja, we voelen ons meer dan welkom wederom. Enne... wat ook lekker is: geen vuurwerk hier. Vooral Lucca weet dat te waarderen.

De rugzak van Daniel Teklehaimanot

Nog even wachten met fietsen

Vanaf zaterdag knapte het weer behoorlijk op, woensdag raakten we even de 20 graden. We konden er goed op uit met hondje Lucca. Overigens een buitengewoon intelligent exemplaar. Ze herinnerde zich alle belangrijke adressen, w.o.ons appartement, Bar Martini, de winkel Chronò, en zondagavond j.l. het huis van Igor, haar fidanzato (verloofde, de hond van Paladino en Cristina). In een streep er naar toe. En binnen onder de tafel lekker bekken met elkaar.

Wandeling over Le Mura

Route Casa - Ristorante Tambellini (Sant' Alessio)

In het weekend was ik nog een beetje druk met de controle van de drukproeven voor het nieuwe nummer  (nr. 9) van UILEN,dat begin januari zal verschijnen. Ik kan u zeggen dat het weer een mooi nummer wordt. 2019 was door een overaanbod aan prooien (m.n. veldmuizen) een uitzonderlijk goed jaar voor de verschillende soorten uilen, de artikelen getuigen daarvan. Je zou het nummer trouwens alleen al aanschaffen voor de vele fraaie foto's. Belangstelling gewekt? Stuur een berichtje naar de administratie, tijdelijk gevestigd te Lucca, Italia. 

Inmiddels was ik al wel Daniel Teklehaimanot tegengekomen bij Chronò, ook op vrijdag aangekomen. Winnaar bolletjestrui in de Dauphiné van 2016 en ook enkele dager drager van hetzelfde kleinood in Tour en Giro.

Bergklassement
Plaats	Naam	Ploeg	Punten
	Daniel Teklehaimanot	Dimension Data	44
2	Tsgabu Grmay	Lampre-Merida	39
3	Thibaut Pinot	FDJ	37
4	Steve Cummings	Dimension Data	22
5	Romain Bardet	AG2R La Mondiale	22

Kon ik het tenminste alvast over wielennen hebben. Dani heeft momenteel geen ploeg, en is naarstig op zoek, geeft de hoop nog niet op. Hij zat eigenlijk voller van hetgeen hem bij de inreis van Italië was overkomen. Op het vliegveld was hij al uit de rij gehaald en moest alles binnenstebuiten. En net ingecheckt in een hotel in Rome stond de politie al voor de deur, voor een pittige ondervraging. Daar hebben wij dan weer geen last van... Afijn, we zijn maar een kopje koffie gaan drinken.

Klaar voor de start, eerste ritje gemaakt

Eerst heb ik me een nieuwe helm aangeschaft, een fantastisch zittende KASK Protone. Toen die dus uitstekend bleek te passen was het tijd om mijn Pina op te halen voor een eerste bescheiden ritje.  https://www.strava.com/activities/2938805303 Niet alleen mijn eerste ritje hier, maar ook in de maand december. Ik ben dus beginnen opbouwen.

                               Nieuwe helm op ouwe kop

Onderweg ben ik op het gemak de Monte Pitoro opgepeddeld. In de eerste rit van de komende Tirreno-Adriatico op 11 maart a.s. gaan de pro's die waarschijnlijk op het buitenblad nemen, en dat dan 3x; ga ik later ook nog een keer doen, als ik iets heb opgebouwd. 

Gisteren en vandaag was het minder fietsweer, helaas. Regen. Vanaf morgen herneem ik. Het zal geruime tijd droog en redelijk van temperatuur zijn volgens de verwachtingen. We gaan het zien!

Via del Fosso (bij ons het hoekie om)

Tot slot wens ik jullie fijne feestdagen en voorspoedig 2020

Luccatalk

Tegen agressieve dierenvrienden: de wapenstok wordt uitgerold bij Staatsbosbeheer
(de wereld gaat er op vooruit)

7 juni

Jasmijn

Lucca spreekt

Igor, mijn verloofde

Mijn naam is Lucca, met dubbel c, dus niet Luka. Nou ja, het is toch een leuk nummertje van Susan Vega. Net als Luka woon ik op de 2e verdieping, samen met mijn baasjes Mary-Anne en Joep. Ik ben net terug van onze avondwandeling. Amai,wat een zware lucht hing er weer op ons wandelparkoers! Eerst moet ik door de Jasmijn-geuren heen, en op de Muren zelf moet ik me dan door een zware deken van lindebloesemlucht heen ploegen. Ik krijg er een beetje koppijn van, en mijn baasjes hoofdpijn. Maar ik vind het wel leuk om daar 's avonds te wandelen. Alleen moet ik af en toe stil staan, want dan zoekt Joep vleermuizen met zijn batdetector. Of ze horen een steenuil of een dwergooruil; vinden ze nogal bijzonder. Nou ja, ze doen maar.


Lindebloesem

Gelukkig kom ik op de Muren ook vaak vriendjes tegen. Ik hoop altijd dat ik Igor tegenkom want dat is mijn verloofde, fidanzato zeggen ze hier. Igor is groot en sterk, maar ook heel lief. Maar ik ben ook verliefd op Gigolo, Ginger, Jazz en nog een paar. Daar kan ik heel fijn mee spelen en rennen in bijvoorbeeld het park bij de rivier. Baba vind ik ook best leuk, maar die is een beetje lomp. En Césare lijkt Froome wel, met zijn astmatisch gepiep. Vinnik maar niks. Ik ben niet zo op Froome; ik ben fan van Tom Dumoulin, die heeft de Giro d' Italia voor niet-astmalijders gewonnen. Zelf moet ik een beetje piano doen als ik met Mimi speel, want die is erg klein maar wel heel schattig.. Soms komt kleine Mimi zelfs met mij spelen als we ergens in een restaurant aan het eten zijn. Nou ja, dan krijg ik natuurlijk alleen water.

Mijn baasjes

Mijn baasjes

Ik ben best heel blij met mijn baasjes. Ze gaan veel met mij naar buiten, en thuis spelen we ook veel. Laatst waren we een keer in het park bij de rivier. Toen kwam ik een wild zwijn tegen in het hoge gras. Ik heb heel gauw geblaft om mijn baasjes te waarschuwen. We zijn maar snel weggegaan. Als het erg warm is mag ik even het water van de rivier in om af te koelen. Serchio heet die rivier. Eerst ging ik er alleen maar in staan, maar vandaag heb ik voor het eerst ook een stukje gezwommen. Mijn baasjes noemen dat een mijlpaal. Ik zal Igor vragen of hij ook een mijlpaal heeft, misschien dat ik het dan wat beter snap wat ze daar mee bedoelen.

Als ik niet ga wandelen ben ik soms alleen thuis met Mary-Anne. Want Joep gaat veel fietsen. Ik ben er niet bij, maar het schijnt af en toe best zwaar te zijn. Tenminste, dan kraakt en piept hij als een roestige motor als hij weer thuis komt; of hij heeft last van zijn rug. Soms gaat hij even 'zijn rust pakken', dan gaat ie een tijdje op bed liggen. Ik hoop niet dat zijn dagen al geteld zijn, want ik ben pas een jaar en een maand oud, maar dat de dagen voor mijn baasje een beetje beginnen te tellen is wel duidelijk. Ik hoop maar dat hij het nog een paar jaartjes volhoudt....

Chronò Lucca Internazionale Wild Bunch

Joep fietst veel met andere mensen, uit Italië maar ook uit heel veel andere landen. Dat vind ik erg leuk voor hem want hij krijgt er zo net als ik heel wat vriendjes bij. Hij heeft ook een paar keer gefietst met Fabiana Luperini. Die is heel beroemd want zij heeft 5 keer de Giro d' Italia voor vrouwen gewonnen. Ik vind haar wel erg klein, bijna net zo klein als Mimi. 

Naar huis en weer terug

Gisteren vertelden mijn baasjes mij dat we volgende week weer naar huis gaan. Mmm, moet ik weer in mijn bench en helemaal alleen in het ruim van het vliegtuig. Niet zo leuk maar gelukkig zijn we snel in Amsterdam-Schiphol. Ik vind het lastiger om aan mijn verloofde Igor te vertellen dat ik weg ga. Hij zal wel jaloers zijn want in Nederland heb ik ook vriendjes, zoals Jip, Boris en Marlie en ook Storm. Die woont bij ons in de straat maar is wel erg druk. Ik heb ook gehoord dat ze mij straks in Nederland gaan castreren. Dat heb ik mijn verloofde maar niet verteld, want die kan nog alles.

Ik ben wel blij dat we einde van dit jaar al terug gaan naar Lucca, Igor denk ik ook, al ben ik tegen die tijd dan gecastreerd. We gaan dan niet meer met het vliegtuig, maar met de trein. Dat moet van het mulleu, zeggen mijn baasjes. Want vliegen is veels te  goedkoop en de vliegtuigen spuiten veel te veel CO2 in de lucht. Daar wordt de aarde warmer van, en ik heb het vaak al zo warm...  Dus ik ben het er wel mee eens. De reis duurt wel langer en we moeten geloof ik 5x overstappen. Nou ja, ik mag wel steeds bij de baasjes blijven. Met de trein is trouwens ook een stuk duurder maar ik hoef gelukkig niet mee te betalen.

'Zorg voor de aarde, er is er maar eentje'

Mijn baasjes hebben geen auto en ook geen kinderen. Vlees eten ze ook niet veel. Dus ze denken dat ze heel goed bezig zijn. Voor het mulleu. Vroeger gingen ze veel met de trein op reis als ze ergens in de bergen gingen wandelen. Voor die vakanties pakten ze nooit het vliegtuig. Toch is hun 'ecologische voetafdruk' best groot. Met mij erbij wordt die weer een beetje groter. Of kan ik ergens CO2-emissierechten kopen, of een  boom planten, of zo? En helpt dat dan? Ik kan het niet zo goed volgen, maar de baasjes denken van niet. Joep zegt dat het de Wet van behoud van Ellende is maar dat vind ik te moeilijk.

Of mijn baasjes nog wel eens gaan vliegen weet ik niet. Zo weinig mogelijk, alleen als het niet anders kan. Dat zou wel jammer zijn voor het mulleu. Want ze zijn al best veel met het vliegtuig weggeweest, en ver weg ook! Naar Costa Rica (samen met hun twee leenkinderen Ester en Leta), naar Kazachstan, Tadzikistan, Kyrgystan en Oezbekistan voor een schitterende Himalayawandeltocht met HT Wandelreizen) en naar Laos, bijvoorbeeld. Maar ook naar Ethiopië, Guinee Bissau, Mauretanië, Marokko, Niger, Namibië, Zimbabwe en Botswana. Daar wonen allemaal zwarte mensen. Als ik die hier op straat tegenkom ga ik wel eens blaffen, maar dat mag niet van mijn baasjes. Moet je maar eens naar hun muziek luisteren!, zeggen ze dan. Bijvoorbeeld naar Tinariwen

Opvang vluchtelingen in Lucca

In die landen hebben mijn baasjes heel veel geleerd over het leven en zo, maar ze hebben daarginds ook heel veel mooie dingen gezien, zelfs wilde honden. En Joep heeft wel eens een leeuw weggejaagd toen hij 's avonds bij de tent ging plassen. Nou, daar snap ik niks van, ik schrik helemaal niet als ik Joep zie plassen. Dat was in de Okavangodelta. Daar wonen veel gevaarlijke dieren, zoals krokodillen. Ze zeggen dat het daar net het paradijs is. Misschien wel, maar dan wel een gevaarlijk paradijs.

  Wilde hond

De eerste grote reis was in 1976 naar Ethiopië; daar zijn Joep & Mary-Anne maar meteen bijna 5 maanden gebleven in het huis van Rob en Tineke, want die moesten daar werken, iets met koffie geloof ik. In 1976 woonden daar ongeveer 28 miljoen mensen. Nu zijn dat er bijna 125 miljoen. Dat is wel veel.... Er is nog steeds veel armoede en honger. En jammer genoeg is er heel veel natuur verdwenen en is het mulleu erg vervuiild op veel plaatsen, zoals in Lake Awassa; daar is nu ook plastic soep.. In 1976 was het daar nog heel schoon met heel veel vogels. Toch is er nog steeds armoede en honger. Ook als mijn baasjes daar niet meer heen vliegen zal het daar niet zo gauw veel beter worden voor de mensen en de natuur, ben ik bang.

Lalibela - Saint George Day

Vijftien jaar geleden zijn ze voor de tweede keer naar Ethiopië geweest. Sindsdien hebben ze ook een zoon maar die heb ik nog nooit gezien. Joep en zijn reisgenoten hebben met hem en nog een stel andere magere mannekes gevoetbald op het veldje bij het hotel in Lalibela (Ethiopië - Nederland: 3 -9). Hij heet Muluye Tsegaw en woont nog steeds in Lalibela. Daar zijn allemaal oude kerken, heel bijzonder. Muluye heeft goed zijn best gedaan op school maar hij is jammer genoeg ook erg ziek geweest, hij heeft nog maar een nier. Het gaat nu best goed met hem, hij heeft nu een reisbureau Zagol Ethiopia Tours. Muluye schijnt een prima gids te zijn. Dus als u nog wat voetafdrukken over heeft....

Muluye is door de medicijnen een beetje dikker geworden

8 juni

Als ik straks thuis ben

Wat wel leuk is.... straks kan ik weer lekker de katten uit de buurt wegjagen uit de tuin. Daar heb ik heel veel zin in want dat kan hier in Lucca niet. Ik ga wel eens jagen op hagedissen en gekko's op ons terras, dat dan weer wel. Maar dat is toch anders.

Ik mag jammer genoeg geen kuilen graven in de tuin, en ik moet goed oppassen voor de bloemen, heeft Joep gezegd. Want hij heeft een soort natuurtuin met allemaal wilde bloemen. Al die bloemen schijnt een prachtig gezicht te zijn. Als we weer terug zijn staat bijvoorbeeld de kleine ratelaar (nog) vol in bloei .  

Kleine ratelaar met hommel

In de tuin groeien nog veel meer planten waar hommels, bijen, zweefvliegen en vlinders op af komen om nectar te zoeken. In de krant wordt nu veel geschreven over bijensterfte en hoe slecht het gaat met de insecten in het algemeen. .

Dat komt omdat er op het platteland veel te weinig bloemen bloeien. Ook in veel tuinen is maar weinig te halen. En mooie plekjes liggen veel te ver van elkaar vandaan. Dus de insecten moeten dan veel te ver vliegen van het ene naar het andere plekje om eten te vinden. Wat heb ik het dan gemakkelijk... ik krijg gewoon elke dag eten van mijn baasjes.. 

Ook wordt er veel te veel gif gebruikt door de boeren maar ook door burgers die een tuin hebben. Daar gaan de bijen en zo dood van. Dat gif, iets met nicotien geloof ik, blijft ook lang in de bodem zitten en komt ook op die manier in de planten terecht. Ook als die hommels en bijen maar een ietsie pietsie van dat gif binnen krijgen hebben ze een probleem. Misschien gaan ze dan niet direct dood maar ze kunnen hun huis niet meer terug vinden. Dan gaan ze toch dood, ergens alleen in een hoekje of zo. Dat vind ik best zielig. Er is geen erger vorm van sterven dan uitsterven, zeg ik altijd. Maar als de bijen en hommels uitsterven is dat ook vervelend voor de mensen. Want hommels en bijen zijn heel belangrijk voor bestuiving van allerlei soorten groenten en fruit dat de mensen eten.

                                             

Kom op voor de Hommel!

Dus ja, misschien zitten de mensen straks wel zonder peren door het uitsterven der bijen en hommels.. Dat zou behoorlijk kut zijn, maar dan zonder peren. Maar mevrouw Lodders van de Veeveedee vindt het exporteren van melkpoeder naar China veel belangrijker dan het terugdringen van gifgebruik in de landbouw. Dolf Jansen voelde zich daarom heel erg 'belodderd'. Heb ik op de radio gehoord bij Vroege Vogels. Ik was net op tijd terug van mijn ochtendwandeling met Joep.

Kom op voor de Hommel

Er is een heel mooi boekje over het leven van insecten, zoals bijen en hommels. Joep heeft het laatst gelezen. Geroezemoes in het gras heet dat boekje.

Je kunt er lezen wat een moeite bijen en hommels moeten doen om te overleven. En hoe dat gif precies werkt. Maar er staat ook in hoe je kunt helpen. Natuurlijk moet er op het platteland veel minder gif worden gebruikt en moeten er bijvoorbeeld ook in wegbermen veel meer wilde bloemen gaan groeien. Meer natuur op het platteland in plaats van minder.

Ook als je in de stad woont kan je best wat doen.  Zoiets als wat Joep met zijn tuin heeft gedaan. Geen gif gebruiken en veel planten in de tuin waar bijen en hommels hun nectar kunnen halen. Zelfs als je alleen maar een balkon hebt kan je al een beetje helpen. Dan hoeven ze ook niet meer zo ver te vliegen van het ene goeie plekje naar het andere.

Als jullie allemaal mee doen (ik zeg: 'doen'!) mag ik van Joep misschien wel een keer een kuiltje graven in zijn tuin. Of misschien wel een kikker of een salamander vangen!

Groetjes en een poot van Lucca uit Lucca