Wonen in een gezegende omgeving

             Bewaakte fietsenstalling

Waar wij wonen

Wij weten ons in ons nieuwe appartement prettig wonen, in een van de rustigste delen van de stad. Binnen en vlakbij de Muren, dat nog steeds, en in een zeer devote omgeving bovendien. Dubbel mooi! 

Het begint al in onze slaapkamer:

Kruisje boven boudoir

Ons appartement ligt vlakbij de Orto Botanico. De steenuil èn de bosuil werden daar reeds waargenomen - u weet: daar springt mijn hartje van open -, gewoon in de stad dus feitelijk. Het interieur is eigentijds, een zitje in de tuin (met o.a. een citroenboom). De winkelstraten zijn in andere looprichting al even nabij. Toch wel enorm fijn om alles te voet te kunnen doen. 

De devotie komt ons hier werkelijk van alle kanten tegemoet. Van de meest imposante kant laat zich de Sint Maartenskathedraal zien, gewoon even om de hoek. De bouw begon in 1060, de klokketoren is van de 13e eeuw. Aartsbisschop Benvenuto Italo Castellani is zo ongeveer onze buurman. De grasveldjes rond de kathedraal behoren tot de favoriete poepplekjes van hondje Lucca. Verder barst het in de buurt van de kerken en kerkjes. De meeste zijn beperkt open voor erediensten, of dienen als locatie voor andersoortige eventi. Uitzondering is de kerk gewijd aan de heilige Gemma. De plaquette hieronder is aangebracht op de plek waar ze heeft gewoond, tegenover de aan haar gewijde kerk, en - u begrijpt het - net bij ons om de hoek.

Zij schijnt een uitzonderlijk goed contact te hebben gehad met 'hullie van boven', zoals engelen (met name Gabriel) en met Jezus zelf. De 'maagd van Lucca' werd in 1940 door Paus Pius 12 heilig verklaard, ze deed goed onder de armen van de stad. En heeft heel veel geleden, net als Jezus zelf eigenlijk. Pikant detail: Gemma is ook de patrones van apothekers en drogisten. Ai, geeft dat de wielrenners onder ons niet te denken? 

Feit is dat het aantal apotheken in Lucca anno nu ongeveer gelijk is aan het aantal kerken. Ik vermoed een geheim verbond tussen het aardse en het hemelse, zoniet een complot. Immers, mochten de pilletjes van de apotheek niet helpen tegen onze pijntjes en kwalen .... we kunnen dan altijd nog een beroep doen op Hem van boven. Of uiteraard andersom. Nee, wat dat aangaat zitten we hier geramd.

Nog een laatste, maar interessante devotie-oprisping.... In de dichtstbijzijnde onderdoorgang van de Muren, we gebruiken hem heel vaak (zie ook foto M-A en Lucca hierboven), zien we deze plaquette:

San Josemaria Escrivá ging ons in deze 'sottopassagio' voor: op 11 juli 1956 passerde hij hier, op weg naar, tsja... geen idee. Hij was een belangrijk man in de gelederen van de RK Kerk, namelijk de stichter van het curieuze genootschap Opus Dei. 

In zijn boek - in 50 talen vertaald - schetst hij de weg (Cammino) die dient te worden bewandeld op zoek naar heiligheid in het dagelijks leven, cq om de Heer te ontmoeten. Millioenen mensen wereldwijd ondervonden klaarblijkelijk veel steun in dit werk in hun spirituele zoektocht. Opus Dei wordt er echter wel van verdacht vooral uit te zijn op geld en macht. Anderen stellen dat het spirituele dicht bij het niveau van dat van de Scientology-kerk lag. Feit is dat Opus Dei in de Spaanse burgeroorlog en nog vele jaren erna onder één hoedje speelde met het Franco-regime, tot wederzijds voordeel.

Een en ander stond de zaligverklaring (1992) en vervolgens heiligverklaring (2002) van meneer Escrivá door paus Johannes Paulus d'n Tweede niet in de weg..

Koers

De 'achterkant' van de Alpe d'Huez, de Col de Sarenne is een pittige jongen, ziehier alle info. In 2005 in ieder geval (nog) een rustige klim.

Col de Sarenne, 2005 (un uomo solo al comando)

Het was ook tijdens die fietstrip in 2005 (Standplaats Mizoën) dat ik samen met Hans Poley op colhoogte in de meest vreselijke regens en donders terecht kwam (op het profiel rechtsboven).

Op het fietsje terug naar Mizoën was geen optie, zeker het tamelijk abominabele wegdek in aanmerking genomen. De uitbater van de bar waar we ons heil hadden gezocht zorgde voor een taxi. Het werd een dolle 'daaltijdrit' maar we kwamen behouden aan in ons hotel (destijds bestierd door Nederlanders). Weer een sterk verhaal erbij voor aan tafel.

De flanken van de Sarenne maken deel uit van een uitgestrekt beschermd natuurgebied waar diverse vogelsoorten tot broeden komen, waaronder alpensneeuwhoenders. Zij krijgen juist in juli hun jongen. In de Tour de France van 2026 vormt de Sarenne de slotklim van de 20e etappe, in juli. Stel je de drukte, het lawaai van de helicopters voor. Dat zal de natuur, c.q. de sneeuwhoenders, niet tot voordeel zijn. Vandaar dat men in Frankrijk een petitie is gestart om de tourorganisatie ertoe te bewegen af te zien van de Sarenneklim. Lijkt me een goed idee. Ik heb getekend.

___________

Zal ik het nog even hebben over het klimaat? Nee, hè, volgende keer maar. Nu alvast een opwarmertje:

'De klimaatramp die ons te wachten staat zal ongeveer een jaartje of 170.000 duren.' Zoals een van mijn voormalige bazen, tevens vogelbeschermer, zou zeggen: 'Dat gaan we niet meemaken.' 

________

Over  Mona Keizer: het duizelde mij door de denkwijdte die ik aantrof. (jvdl, vrij naar de heer O. B. Bommel, Rommeldam).

En nu ik toch aan het katten ben:

'Waar normale mensen voor 90 procent uit water bestaan, is dat goedje bij haar al op jonge leeftijd vervangen door remvloeistof.' 

Over de vertragingstaktieken van Femke Wiersma (column Jari van der Ploeg, VK 3-12).

________

Nieuws uit de Natuur

                                                    Afgetrainde BBB-ers. 'Wij woke? Dacht het niet!'

Hier in Toscane zijn ze gek geworden. Na jaren van een ban mogen jagers 's winters weer 1000 kieviten omleggen. Voor de sport dus. Het aantal overwinteraars bedraagt tussen de 10.000 en 15.000 exemplaren. De kievit heeft hier de status 'kwetsbaar', niettemin acht het bestuur van de Regio Toscane het heropenen van de jacht verdedigbaar, want 'duurzaam'. Ammezole!

          Grote groep olifanten in/bij de waterhole in Okuakuejo, Etosha National Park Namibia (2-12)

LIVE

_______________________

• Belegt u ook in de wapenhandel? Slim, want die floreert als nooit tevoren (Oekraine, Gaza, Soedan, .....). Maar wel cynisch natuurlijk....
• _______________________
• ' With God on our side' :
• De een gebruikt als argument voor ongekende agressie een (vermeend) Beloofde Land, een ander het herstel van een (vermeend) voormalig rijk (Poetin), nog een ander (Trump) omdat ie gelooft dat hij het 'gelijk' per definitie aan zijn kant heeft. Tsja, het geloof...... En verder gaat het natuurlijk altijd om macht, zeggenschap over natuurlijke bronnen en dus .... harde pegels. Voor nog meer macht en zeggenschap. Etc.

Sinterklaas

• (Wie kent hem niet?)

Joepke, 6-12-1954, al weer 71 jaar  geleden.... Margrietstraat, Eindhoven

_____________________________

Goed begrip (Levi Weemoedt, 2025):

Als dokters

beginnen over

'kwaliteit van leven'

heeft u nog maar even.

__________________

Tot Slot

Vandaag gehoord dat ik de Basiscursus Paddenstoelen 2025 met uitstekend resultaat heb afgesloten. De diplomauitreiking volgt in januari a.s. op de nieuwjaarsvergadering van de Nederlandse Mycologische Vereniging. Behoorlijk pittige cursus was het wel, gedurende 13 opeenvolgende weken (de laatste twee in Lucca) lag de tijdsinvestering toch wel tussen de 10 en 15 uur. Maar het was de moeite meer dan waard. 

Waaiertje - op zaagvlak Netelboom, Lucca

En om het af te maken: Pieter Derks over de kabinetsformatie

Treinreis naar Lucca & eerste dagen aldaar (in nieuw appartement)

 

Paartje Nijlgans, Fort Blauwkapel 9 november

Weer op weg naar Lucca, de reis

Ben de tel kwijt - maar we hebben de foto's nog - , daar gingen we weer, op weg naar Lucca. We keken er naar uit, zeker ook naar het nieuwe appartement. De gelijkvloersheid zal ons bevallen. Het is maandag 10 november. Eigenaresse Lucia Toschi komt ons ophalen van Lucca-station. Maar da's pas over een paar dagen, we knippen de treinreis zoals gebruikelijk in drieën, met overnachtingen in Basel en in Milaan. Wel zo relaxt. Zeker, het doel is belangrijk, maar de reis ernaartoe telt ook.

Die maandag gaan we na de laatste voorbereidende activiteiten (ketel bijgevuld, huis opgeruimd en schoon, tuin winterklaar bv.) voor onze eerste overnachting naar .... het NH-hotel, nabij Utrecht CS. Dat scheelt wat stress de volgende ochtend, als we op tijd moeten zijn voor de trein naar Basel.

Prima gegeten bij Restaurant Metro aan het Jaarbeursplein (hertenbiefstukje). 

De ervaring heeft ons geleerd dat die eerste etappe naar Basel het meest precair is. Er zijn altijd vertragingen, en we maakten ooit mee dat iedereen de ICE ergens onderweg moest verlaten. Waarom, vraagt u mij? Nou gewoon, de wc's deden het niet meer. Je had de lichte paniek moeten zien bij onze reisgenoten die in Frankfurt een vliegtuig moesten halen; wij daarentegen konden rustig op een bankje gaan zitten, wachten op de volgende trein. We hoefden niks, alleen op enig moment aankomen in Basel.

Rechtstreek naar Basel rijden kon voorheen wel, maar sinds vorig jaar niet meer. Overstappen nu in Mannheim, maar de tijd daarvoor is uiterst krap bemeten. NS adviseert gezien ook de problemen op het Duitse spoor extra overstaptijd te plannen. Als je die raad opvolgt - heel merkwaardig - moet je van NS wel een nieuw ticket voor het traject Mannheim-Basel kopen... je verstand staat er bij stil. Dan maar geboekt bij Deutsche Bahn. Geen probleem: we kunnen toe met één ticket Utrecht-Basel, incl. een verlengde overstaptijd in Mannheim.

Onderweg van het landschap genieten is er niet of nauwelijks bij. Het zicht daarop wordt je ontnomen. Zijn het niet de oerlelijke fabrieksterreinen en distributiecentra, dan zijn het wel de jaar op jaar in lengte toenemende geluidsschermen. Dit jaar is die groei enorm, hij gaat annex met de spoorverbredingen, waar men over een enorme lengte mee doende is.

Basel

• - Hotel IBIS Bahnhof, prettige plek; handig voor mensen op doorreis, zoals wij;
• - Eten in Veg-restaurant TIBITS : je pakt een blad, je doet een rondje keuze uit circa 50 gerechten op je bordje, met je bordje naar de balie, zet hem op de weegschaal, je betaalt het gewicht. Vooruit, één glaasje witte wijn erbij.

Al is er onderweg ook geregeld fraai zicht op bergen en meren, ook op het traject van de tweede etappe, Basel-Milaan, wordt de blik op het landschap deels wreed geblokkeerd door zowel geluidsschermen als een reeks van tunnels. De langste is de Gotthardbasistunnel, lengte 57.1 kilometer. Dat is me nogal een end, niks aan, ik rij liever met het fietsje over de oude Gotthardpas, schitterende rit, naar wij dachten met 37 haarspeldbochten of daaromtrent, en deels in kassei. 

Maar ja, geen doen met al onze bagage en hondje Lucca. Dan maar wat mijmeren, terugdenken aan die keren dat ik de pas wel met mijn racefietsje reed (zonder bagage), aan hoe mooi die klim, en de afdaling, Italië in, waren.

 

Milaan

Hier is onze vaste overnachtingsstek Hotel Andreola. Tijdens de zwartste dagen van de coronacrisis was alleen dit hotel open in Milaan, maar dan wel uitsluitend voor het medisch personeel. Hier prima kamers, dito restaurant met op dag van aankomst de eerste Italiaanse maaltijd, van kwaliteit. Glaasje wijn erbij? Ja, doet u maar. De ober kent ons intussen.

Het hotel beschikt ook over een riante ontbijtruimte. Des ochtends verzamelen zich hier de gasten. Allemaal broeders en zusters voor even, waar men ook vandaan komt (circa overal vandaan). Gelijkgeurend. Kwestie van zelfde douchegel.

De derde reisdag voert ons naar Lucca, met overstap in Firenze. Tussen Milaan en Bologna is het ruim van naar buiten kijken, maar van wat je ziet wordt een mens niet heel erg vrolijk: voornamelijke grootschalige landbouwgebieden, zo ver het oog reikt. 

Maar we leven op bij nadering van Reggio Emilia. In beeld verschijnen de drie bruggen van architect Santiago Calatrava.

Helaas kunnen we het ook door deze architect ontworpen hogesnelheidstreinstation alleen van de binnenkant zien, toch minder spectaculair dan de buitenkant. Dus even een foto opgezocht.

Vlak voor station Bologna begint het tunnelen weer, maar pas na de passage aldaar wordt het serieus, qua tunnels. Naar Firenze is het 78,5 kilometer, waarvan maar liefst 73,8 kilometer aan tunnels. Gelukkig schieten ze rap voorbij op deze hogesnelheidsverbinding.

Het laatste stukje vanaf Firenze naar Lucca gaat zo snel niet meer. De trein boemelt dat het een aard heeft, hij stopt op de kleinste stationnetjes. Op drie plekken moet hij behoorlijk lang wachten op de passage van de tegenligger, want ja, enkel spoor. Afijn, zo hebben we mooi de gelegenheid om in ons Italiaanse ritme te komen, we schakelen een paar tandjes terug.

Lucia, eigenaresse van ons appartement, komt ons oppikken van het station. Het station zelf en het voorplein heeft sinds ons vertrek in mei dit jaar een flinke opknapbeurt genoten. De nieuwe tunnel onder de drukke ringweg richting de Muren is een grote verbetering, overzichtelijker en veiliger.

Terug in Lucca, de eerste dagen

Nabij Porta Elisa

Net als hondje Lucca moesten ook wij de eerste dagen wennen aan onze nieuwe omgeving. Zo links en rechts wel een hartelijk weerzien, op straat, in de winkels. Het duurde even vooraleer we de spullen die we hier hadden achter gelaten, een aantal dozen en een paar koffers, hadden uitgepakt, en een plaatsje gegeven. Fijn dat Luca en Gabri onze zooi al vóór onze aankomst ter plaatse hadden bezorgd. 

De twee dozen die we uit Nederland nog hadden opgestuurd, met o.a. mijn nieuwe (vlakke) pedalen met bijbehorende schoenen (ter vervanging van de klikpedalen) lieten nog wat dagen op zich wachten. Elf dagen na verzending uit Utrecht pas waren ze hier. Al met al heb ik hier nog niet gefietst, komt volgende week wel. De beweging komt van het wandelen, tussen de 11.000 en 14.000 stappen per dag.

Intussen zijn we helemaal geland, en dat geldt ook voor Lucca. Ons appartement ligt in het meest rustige deel van de binnenstad, nabij de Botanische Tuin. De aartsbisschop woont om de hoek, we zitten hier per definitie gezegend.

De rust heeft zeker ook een prettige impact op hondje Lucca. Ze is blij dat het reizen voorbij is. Waar we in Utrecht moeite hadden om haar nog mee te krijgen op de avondwandeling (wegens dreigend vuurwerk en verwante geluiden) komt ze hier vragen of het nog geen tijd is om nog even een rondje te doen.
Bijkomend prettig feit:  het weer is nog prima, wel eenmaal een langdurig en hevig nachtelijk onweer. Dit weekend moeten we door twee wat frisse dagen (8 graden) heen, maar vanaf maandag is het opnieuw ruim boven de tien. 

Ochtendstond 18-11

De Gulzige Pers

-- Waarheidsvinding of Riooljournalistiek --

Langs het spoor was er onderweg veel lelijkheid te zien, veel lelijkheid was er ook te horen en te zien rond/n.a.v. enkele opmerkingen van informateur Wijers. U heeft het allemaal gevolgd. Yesilgöz een leugenaar noemen strookt met de feiten, haar een feeks noemen is heel niet aardig, maar ik vermoed zo maar dat een groot deel van 'de mensen in het land' zich best kunnen vinden in deze kwalificatie van Dwarsligger Dilan. 

De journalist in kwestie en diens hoofdredacteur beriepen zich op het belang van 'waarheidsvinding',  m.i. had het meer te maken met het creëren van ophef, riooljournalistiek dus. Roddelbladengedrag van de kwaliteitskrant volgens Youp, 'waarvoor het zich diep moet schamen.'

Hans Wijers moet gedacht hebben: zoek het verder uit, ik houd er mee op (Max Pam in VK, 18-11).

Een paar dagen later trok de ombudsman van het NRC wèl min of meer het boetekleed aan: : "In drie dagen journalistiek koorddansen maakte NRC iedere dag pijnlijke fouten."

Het rattige beeld van het journaille werd nog versterkt tijdens het kruisverhoor waar Wijers aan werd onderworpen. In de woorden van Sheila Sitalsing (VK): '.... Wijers (moest) 43 minuten lang 43 keer exact dezelfde vraag beantwoorden van een kluit journalisten: of hij nog op ‘voldoende vertrouwen’ kon rekenen na zulke gemene woorden over Yesilgöz, het onschuldige slachtoffer.'

Ik vraag mij af: wat leren journalisten in opleiding tegenwoordig eigenlijk? Zo lang en diep mogelijk roeren in vermeende prut?

       ... en laten we het over de nog grotere ellende maar even niet hebben....

Tot Slot

Ik besluit met een gedichtje van Levi Weemoedt, zijn ironie past mij wel:

Vreugde heeft geen vat op mij

Als de wekker is gezet, denk ik 's avonds in mijn bed:

"Ach, geen dag ben ik echt blij, vreugde heeft geen vat op mij.

Hoewel ik lach, en soms zelfs zing, voel ik toch: droefheid is mijn ding.

Zoals een eend, in water zwemt, ben ik voor treurigheid bestemd.

O, ik heb al sinds mijn babytijd van mijn geboorte vreselijke spijt."

Tot Slot (bis)

Intussen bij de waterhole van Okaukuejo in Etosha National Park, Namibië, 24/24 beelden live. Zaterdagavond hier nog een mooi clubje leeuwen gezien.

Lentekriebels

 

                           Buy Italian

Stippelorchis, tijdens hondenwandeling gespot door M-A

Hoofdstukjes (en paragraafjes)

- Lente losgebarsten (en we gaan naar huis)

- Oneliners en Citaten

- Dangereuze fauna-elementen

- w.v.t.t.

Lucca oefent voor de terugtreinreis (mondkapje verplicht, handhaving matig)

____________________________________________________________

Een van mijn levensmotto's is: 'Niets is fantastischer dan de werkelijkheid'. Nochtans was ik onlangs geschokt door wat ik een 'sollicitatiedeskundige' op de radio hoorde zeggen:

Sollicitatie brieven worden tegenwoordig meer en meer via AI opgesteld, of helemaal niet meer; aanmelden is vaak al genoeg. 'Want ja, veel mensen hebben grote moeite met het opstellen van zo'n brief'.
____________________________________

Lente losgebarsten (en we gaan naar huis)

Dwergooruil

De echte lentebodes onder de vogels hebben zich weer gemeld te Lucca. De eerste gierzwaluwen vertoonden zich al in de eerste dagen van april, groepsgewijs scheurend door de straten, terug van een lange reis vanuit zuidelijk Afrika. Niet lang daarna was ook de dwergooruil weer te horen. Het merendeel der dwergooruilen overwintert in Afrika beneden de Sahara, kleine aantallen ook rond de Middellandse zee. Hier in Toscane broeden ze  in geringer getale dan de steenuil (zie vorig blog). Net als de steenuilen zijn het holenbroeders. Een mogelijke bedreiging is de sloop van oude olijfboomgaarden, vooral in Zuid-Italië, vanwege de aantasting door de Xylella-bacterie. Die verwoesting scheelt de nodige nestgelegenheid.

In Lucca mogen we ons verheugen op de aanwezigheid van 2 à 4 broedpaartjes dwergooruil; op onze avondwandeling over en nabij de Muren rond het centrum horen we meestal wel 1 of 2 mannetjes hun karakteristieke roep voortbrengen. Volgens de Toscaanse Vogelatlas uit 2023 nemen de aantallen toe, hetgeen in verband wordt gebracht met.... inderdaad klimaatverandering.

Nu we het toch even over uilen hadden... in druk is nu het 14e nummer van UILEN, wederom goed gevuld met prachtige artikelen over onze inheemse uilensoorten, zoals "Uitgeklede uilen" en de ontwikkeling van de broedvlek bij steenuilvrouwtjes. Daar wilt u uiteraard allemaal het fijne van weten. Dat kan! Nr. 14 komt uit in de loop van de maand mei, en kan worden bestel: stuur een mail naar stone@steenuil.nl .

En op mijn boodschappenfietstochtje dezer dagen naar Ristorante Tambellini te Sant'Alessio (aanbevolen!) werd ik begeleid door maar liefst 11 nachtegalen en heel wat Cetti's. De natte bosjes op de eilandjes in de bedding en buiten de oevers bieden een ideaal leefgebied voor deze soorten. Daarnaast heb ik in de landerijen tussen de rivier en Sant'alessio ook een van de eerste hoppen van het seizoen  gesignaleerd, ook zij weer terug van (ver) weg geweest. De eerste golf bijeneters tenslotte werd dezer dagen teruggemeld.

Dat de lente nu echt is losgebarsten zien we ook aan de Lucca overrompelende rolkofferrollers-menigte. Die luidruchtige entrée begon al enkele weken geleden, toen het weer niet bepaald je dat was. Niettemin verschenen in straatbeeld ineens veel korte broeken, soms zelfs met teenslippers eronder. Want ja, het is natuurlijk wel  vakantie. Terwijl de Italianen zich nog afvroegen of de wintermuts al af kon. Met de lente komen ook de evenementen, talloze, die de stad nog drukker maken. Dat heeft natuurlijk ook zijn vrolijk-gezellige kanten, zoals bv. Verde Mura, een drie dagen durende tuinbeurs met zo'n 160 exposanten, fraai ingericht op een stuk van de onvolprezen Muren.

Met een reeks aan culturele en sportieve evenementen (tentoonstellingen, het feest van de locale Santa Zita, optredens klassieke muziek, het zomerfestival - met een reeks al of niet reeds wat belegen wereldsterren - en begin november als afsluiting van het seizoen Comics & Games) probeert de gemeente het aantal bezoekers aan de stad te bevorderen, ter ononderbroken ondersteuning van de lokale economie.

Onze buren van het wijkgilde rukken uit vanwege San Zita

Het lukt aardig om de bezoekersaantallen omhoog te krikken. Voor de eerste 3 maanden van 2025 kon een groeicijfer van bijna 8% worden genoteerd. Niet alle Lucchesi zijn daar even content mee, door de bank is het een groot deel van het jaar een heel stuk drukker op straat, veel drukker dan een jaar of 10 geleden. Lucca gaat wel een beetje de met toeristen overlopen steden als Florence, Venetië, Barcelona, Amsterdam etc. achterna. Economisch gezien wel begrijpelijk, maar wij vinden al die drukte wat minder plezant. 

Comics 2012

Het is ook wel weer tijd om naar huis te gaan, over een paar dagen is het zover. Ons vertrek is iets eerder dan gebruikelijk, om  reden dat de hotelprijzen in onze vaste overnachtingsplek Basel rond half mei voor een week of twee stevig over de kop zijn gegaan, tot wel 10 x het normale  bedrag. Oorzaak: het Eurovisiesongfestival.  

Wegens ons vervroegde vertrek missen we wel de feestelijkheden rond de 10e rit van de giro: de tijdrit van Lucca naar Pisa. Nou ja, de beelden van de tijdrit bekijk ik wel thuis. 

Bij Tambellini in Sant' Alessio,, met Luca en Giuly,Kris en Jan, Cristina en Paladino

Kletsen met Nonna Mina (86), een van de weinige overgebleven anziani in Bar Martini

Met Simona en Simone in Ristorante Gigliola (Coureur Florenc is daar kok)

______________

 Regengedicht

Piove, ma non so dove

Una cosa è ben chiara

Alle regen komt van boven

(jvdl, april 2025)

_____________

Ondanks poca bici wegens vooral fysiek malheur maar ook door gemiddeld zeer matig weer, met nogal wat aardverschuivingen op mijn parkoersjes, was het hier toch  weer goed toeven. Zeker ook de laatste paar weken: mooier weer, diverse afscheidsbijeenkomsten, op terras, bij mensen thuis, op restaurant. Zeer plezant.

Nu het weer beter wordt is het heerlijk buiten zitten op ons mega-terras. Met alleen licht geroezemoes op de achtergrond, alleen onderbroken door de roep van de steenuil of de dwergooruil. In Utrecht kunnen we ook lekker buiten zitten in onze tuin, maar het geroezemoes is van geheel andere aard, en de roep van uilen kunnen we daar wel vergeten... 

Balkonscene

Sowieso prettig om weer voor geruime tijd in Utrecht te zijn. Het huis, met bijzondere vermelding van de nieuwe keuken, voorts de nu in voorjaarstooi verkerende tuin, mijn boeken en spulletjes, de hometrainer, de sociale omgeving....), ik zie er wel naar uit.

In november hopen we weer terug te gaan naar Lucca. Ons volgende verblijf zal in een ander (ook heel mooi) appartement op de begane grond zijn. Geen trappen meer voor de ouder wordende mens, schrijver dezes inmiddels met een nogal pijnlijke heup.

Fragment huisdeur Via del Fosso

 Oneliners en Citaten

Nog maar voor de laatste keer een reeks oneliners en citaten, lekker extra veel als u het niet erg vindt (sterkte gewenst):

• Hey Trump! "You mean nothing but trouble baby, beat it.
  If you think that you're still my friend
  You are wrong, don't you understand? We can't go on like this." (Q 65, 1966: I despise you);

• Geert Wilders geeft op X complimenten aan klimaatminister Sophie Hermans voor haar nieuwe pakket klimaatmaatregen: 'omdat er weinig nieuw klimaatbeleid in zit';
• Ach, dat maakt eigenlijk ook niet uit, als je het wat ruimer ziet: in een warme periode tussen twee ijstijden, zeg 120.000 jaar geleden, dobberden er warmteminnende nijlpaarden in de IJssel bij Doesburg;
• Femke Wiersma zal ook wel een compliment hebben gehad, van Caroline waarschijnlijk, voor haar verregaand ontoereikende plannen voor de aanpak van het mestoverschot en voor de bescherming van kwetsbare natuur; 
• En dat terwijl het probleem van het mestoverschot al heel lang geleden door Koot & Bie werd aangekaart...;
• Andere tijden..... van optimisme en hoop: Hey punk, where are you going with that flower in your hand? (listen to: the Mothers (1968);
• The lines that were drawn/ A long time ago/ Are buried and gone/ In lies and ego.' (listen to: Allison Krauss);
• Idealen en optimisme van toen staan bij het groot vuil;
• Lichtpuntjes (zie vorig blog) zijn fijn, maar ook voldoende voor hoop?
• Het is de grote vraag van deze tijd:  hoe hoopvol, optimistisch te blijven? Volgens Theo Maessen:

• Volgens Teun van der Keuken is pessimisme een betere levenshouding (VK, 19-12-2021);
• Democratie gaat niet over het opheffen van conflicten, maar over het leren leven met conflicten Interview met Denker der Nederlanden David van Reybroeck VK 20 maart);
• Rancune in deze tijden: 'Praktisch opgeleiden hebben, net als iedereen, iets aan een serieuze analyse van politieke vertegenwoordiging en sociaaleconomische ongelijkheid; niet aan een verdachtmaking van alles wat intellectueel is.' (column Floor Rusman, NRC 1 maart);
• Padden.nu, is, in de woorden van padden.nu zelf: 'De website voor, over en door paddenwerkgroepen.' Je hart smelt als je dat leest. Alleen al daarom moet de pad met hand en tand beschermd worden: omdat er anders geen paddenwerkgroepen meer hoeven te bestaan (Aaf Brandt Corstius, VK 27-03);
• Recensenten die boos zijn over de rekening, beginnen vaak over de etnische origine van de eigenaren. Neem deze: 'Heb de indruk dat ze niet alleen aan de achterkant van een boek beginnen te lezen maar ook aan de achterkant beginnen te rekenen.' Mooi antwoord: 'Wij zijn niet gediend van racistische opmerkingen. Gelieve uw soep voortaan thuis te gaan koken.' (Column Olav Tempelman, VK 27-03);
• Als de recesssie door toedoen van Trump echt inzet/doorzet worden die noodpakketen een stuk duurder;
• De Bijbel,... voor (vooral?) de meer orthodoxe Joden, c.q. de regering Netanyanu, geldt... wat daar instaat over het 'Beloofde Land' gaat boven internationaal (Theologe Janneke Stegeman, bijbelwetenschapper in OVT-radioprogramma 29-03);
• For you don't count the dead, ook niet in Gaza, when God's on your side (Bob Dylan); 
• De genocide in Gaza sleept zich voort van 'incident naar incident'. Bizar dieptepunt: 15 hulpverleners vermoord, de meesten van dichtbij neergeschoten, en vervolgens met hun auto's en al begraven in massagraf. 'Ter bescherming tegen wilde dieren', zeiden de Israeli. Die dachten zeker dat hyena's ook autobanden eten..... ;
• De meeste mensen deugen? Israelische soldaten en politiemensen staan lachend toe te kijken hoe extreem-rechtse kolonisten Palestijnen met geweld van hun grond verdrijven, hun olijfbomen omhakken, en hun eigendommen in de fik steken (dit voorbeeld is met vele andere aan te vullen);
• Zowel ons kabinet als Israël maken de toekomst moeilijker, ze schieten in eigen voet;
• Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) en de Vlinderstichting brachten onlangs het nieuws dat 'de vlinderstand voor het tiende jaar op rij was gedaald'; 
• Vriend/ex-collega Maarten Helmich (Den Bosch) herinnerde zich een uitspraak van mij uit de jaren '90: "Natuurbeschermen is vertragen van de achteruitgang";
• Koester de kievit;
• Vooral mensen in de buurt van Helmond wordt afgeraden nog eieren van vrije kippen te eten wegens de langjarige illegale lozingen van Pfas;
• Regenwormen vol Pfas, constateerde het RIVM: potentiële dood in de pot voor merels, grutto's, steenuilen,....;
• Ophaalbrug tolbrug (80 eurocent). Brugwachter Khzane verzucht: "Hoe dikker de bak, hoe platter de zak.” (NRC 27-03);
• Stel Drents-Friese wold open voor wilde zwijnen: goed voer voor de wolf; 
•  Uiteindelijk moeten we gewoon meer peulvruchten gaan eten.’Bonen zijn wereldredders.' https://www.groene.nl/artikel/allemaal-flexitarier
• Zoals Leonard Cohen zong: “You want it darker/ We kill the flame.”
• Dikke mensen zitten langer aan tafel, maar leven wel korter, ongeveer zoals die inspecteur van de Michelingids met een maagzweer. (Max Pam, VK 16-04);
• Sander Donkers in VK 16-04: 'Eerst falen, dan duiken - een combinatie van wanbeleid en zwalken. Wanzwalkelijk'!; 
• Extreem rechts: een wonderlijke stroming.... ze zijn tegen vluchtelingen, maar ze veroorzaken er zelf altijd een heleboel van. (Pieter Derks);
• Rita Verdonk, zodra het radicaal-rechtse kabinet ter sprake komt: 'Ik ben héél blij'; 'triest dat het twintig jaar moest duren'; 'daar staan vákmensen'; 
• Vakmens Minister Marjolein Faber kan zich nog schrapper zetten: horden Amerikaanse asielzoekers op komst;

• "Beschaving bij sommige mensen vormt helaas een dun laagje vernis dat vrij gemakkelijker te verwijderen valt zodra de ophitsers het toneel betreden.(Interview met de Vlaamse 'corona-dokter', viroloog Marc Van Ranst);
• De CO2-uitstoot door vliegen is op dit moment hoger dan voor de coronapandemie (VK 9 april);

Verticaal groen als 'fysieke leefomgeving' in Milaan

• D'66 wil 10 nieuwe steden bouwen. Hopelijk blijft er naast de fysieke leefomgeving in Nederland nog ruimte voor mooie landschappen, met biodiversiteit boven en onder het maaiveld;

• I

Interview met Theo Spek

Lucca in de bloemetjes, in haar hagedissenjachtgebied

Dangereuze fauna-elementen

In het Dierenrijk is elke soort wel gevaarlijk voor een andere soort: de merel eet veel regenwormen, de leeuw neemt een impala te grazen, enzovoort. Zo gaat dat nu eenmaal in het ecologische voedselweb; het is eten en gegeten worden.

Elke diersoort is dus wel 'dangereus' voor een andere. De meest dangereuze van alle fauna-elementen is echter wel de Homo sapiens, u dus! Ga maar na.... als enige diersoort is de menselijke soort verantwoordelijk voor de vernietiging van de planeet. De mens is een supergevaarlijke uitbraak, met noodlottige gevolgen voor andere levende wezens. But we don't count the dead, 'cause God's on our side. 

Een voorbeeldje van dicht bij huis:

Een persbericht van CBS en de Vlinderstichting:

Tussen 1992 en 2024 zijn vlinderpopulaties gemiddeld met 56 procent afgenomen

CBS en Vlinderstichting noemen drie hoofdoorzaken van de dalende vlinderstand. Als eerste het verlies aan leefgebieden, die bovendien aan kwaliteit inboeten door stikstofdepositie. Dan: klimaatverandering. Ten slotte: het gebruik in de landbouw van chemische bestrijdingsmiddelen om insecten te doden. (Frank Kalshoven , column VK 25 april).

What's that in the shadows??

Verlies aan (samenhagende) leefgebieden, verlies aan kwaliteit en klimaatverandering leiden overal ter wereld tot hetzelfde: afnemende populaties van plant- en diersoorten, de mens uitgesloten. Het gebeurt overal in de wereld, dankzij de meest dangereuze aller diersoorten.

Voorbeeldje uit de regionale krant Il Tirreno: de universiteit van Firenze bestudeerde in 37 grote tropische wouden de relatie tussen menselijke aanwezigheid en de toestand van populaties van diverse aan het woud gebonden diersoorten, dit in samenwerking met 51 andere instellingen wereldwijd. De uitkomst was zonneklaar: hoe groter de menselijke verstoring vanwege grootschalige boomkap of anderszins overmatige exploitatie (goud- en kopermijnen bv.!) was er vaker sprake van (locaal) uitsterven en afname van aantallen individuen. Tsja, voeg ik er aan toe: we nemen steeds meer leefgebied in van mede-faunagenoten. Met als gevolg minder diersoorten, kleinere populaties enne....> meer virussen op zoek . We schieten ons met het bevorderen van deze onbalans dus behoorlijk in eigen voet.

Een recente Duitse studie in 17 Afrikaanse landen liet zien dat onze zoektocht naar minerealen (ook) onze naasten aldaar, de mensapen, in grote moeilijkheden brengt. Bijna 180.000 gorilla’s, bonobo’s en chimpansees – worden bedreigd door de mijnbouw. In een zone van 50 km eromheen bleken toegenomen jacht, de aanleg van infrastructuur  en meer mensen in het algemeen de effecten te versterken. Er wordt niet alleen op ruime schaal leefgebied ingepikt, maar ook de kans op ziektes (corona, weet u nog?) wordt erdoor vergroot. 

Ook met mijn geliefde olifanten gaat het bar slecht. Ik citeer een de header van een artikel op de website van African Geographic:  "A pioneering study over five decades and 475 survey sites reveals dramatic declines in Africa’s elephant population densities – 90% for forest elephants and 70% for savannah elephants. Despite widespread losses, localised gains offer hope for their conservation future." 

Een van de onderzoekers aan het woord: ''poaching and the expansion of farming and other human activities into former elephant habitats have driven the decline. “It’s the usual mix of poaching and habitat loss.” De mens als dangereuze faunasoort in optima forma. Zoals ook blijkt uit het volgende (en laatste) voorbeeld.

Boskappen en leefgebied inpikken, op ruime schaal. Dat gaan ze ook in Indonesië weer vrolijk mee verder. Lees en huiver. .....

Een handvol rijst- en suikerriettycoons gaan in samenwerking met het Indonesische leger 2,3 miljoen hectare veengronden in het gebied. De komende jaren moet nog eens twintig miljoen hectare tropisch bos – een gebied twee keer zo groot als het eiland Java – wijken voor uitbreiding van de plantage-industrie. Dat leger en ook politie worden ingezet bij bescherming en uitvoering van dit voedselproject, is volgens de autoriteiten evident: voedselzekerheid is een kwestie van staatsveiligheid. Alweer een schot in eigen voet.... zoals wel een keer zal blijken.

Nou, zo is het wel weer genoeg, vindt u ook niet, mevrouw?

Dan vind ik dit wel weer leuk, hoewel vooral triest. Een uit zijn voegen gebarst dorp in Zambia wordt regelmatig geplaagd door groepen olifanten die zich een weg banen door het dorp. Daarbij gaat wel eens wat plat, een huisje, een boom, een maniokveldje, en er valt wel eens een dode. Niet fijn voor de inwoners. Dat doen die olifanten niet om die mensen naar het leven te staan, ze volgen gewoon hun oude trekroutes van alle seizoenen. Wie moet er hier eigenlijk omlopen? Meneer Ousman begrijpt het wel: hij betreurt elke gedode of gewonde door een olifant. “Maar de bewoners in het reservaat kwamen naar het thuis van de olifanten, niet andersom.”

__________________________________________________________________

Geïnteresseerd in de geschiedenis van Lucca

De buurtmuurkrant

Via Michele Rosi 120, bij de voordeur

Grondoefeningen met steun van Lucca

____________________________

Beemdgras en zachte dravik

(Judith Herzberg)

Dit, dan, is wat wij maken:
in Juni als de weiden gloeien
van boterbloem, zuring, klaver
en bloeiende kniehoge grassen;
een grasbouquet, in een theepot
in het gras gezet. Met onbedroefde
kinderogen vlak voor de voeten
kijken, een van de vroege
genoegens die wij delen.
Dit, dan, wat we van
ons durven verwachten:
gras, in een blauwe theepot,
apart, tussen het groeiend
uitbloeiend, doorlevend gras gezet.

Uit: Beemdgras. 6e dr. Amsterdam, 1987.