Fietsen rond Lucca en andere belevenissen

WK wielrennen

 

Volgens de berichtgevers van uw krant en TV begonnen de WK Wielrennen op 22 september jl.met de ploegentijdrit, vertrek uit Montecatini Terme. Ik zeg u: gelul! De WK werden een dag eerder al in gang geschoten, en wel met de  Gran Fondo del Mondiale. Meer dan een toertocht, want gewoon een wedstrijd: wie het eerst over de finish komt heeft gewonnen, zo'n beetje de meest basale regel in de sport ('dat is niet eerlijk, want hij kan harder lopen'). Voor de tijdregistratie hang je een chip aan de rechterkant van je voorwiel. De ongeveer 1000 deelnemers deden na de start een rondje over de beroemde stadsmuur van Lucca (4,1 km) en kozen toen het hazenpad richting de heuvelen. Dat ging voor een flink deel van het parkoers dat a.s. zondag door de profs wordt gereden. Ik reed vrnl. met een mooi groepje vrienden en bekenden hier voor team Chronò, maar wel in Gaul-outfit. Zoals gebruikelijk ging het er in den beginne ietwat ruig aan toe: na 10kms lag er al een gebroken stuur in de berm, met een fiets er naast (zonder stuur), de eigenaar ervan, omgeven door eerste hulp-lui en een motorbegeleider die ws. het een en ander had teweeg gebracht. Daar ging de kopgroep, ,weg mooie klassering (al was het maar in mijn leeftijdscategorie), want wij werden te voet gesteld, moesten zo'n 5 minuten wachten. Daarna bleef het leuk, erg leuk: enkele flukse klims (San Baronto bv) en dito dalingen, Vmax bleek achteraf 76kms/hr.

 

Onderweg de klim van Lamporecchio naar San Baronto

Na 130 km kwamen de deelnemers weer terug in Lucca, over de finishlijn op le Mura, uiteraard met min of meer grote tussenpozen. Flink tijdverschil tussen de semiprofessionele deelnemers en de gewone krabbers, gelijk ondergetekende (nummer 235).  De allerbeste was Alexander Zhdanov, vorig jaar nog actief in het profpeloton (Team Nippo). Alex had er 3 u, 21 min en 10 sec voor nodig. Nummer 235 eindigde als 231e, op minder dan 1 uur en 40 minuten van nummer 9, ene Raimundas Rumsas. Kent u die niet? De kenners wel, vooral ook vanwege de met leuke spulletjes gevulde kofferbak van zijn lieve vrouwtje; spulletjes bestemd voor Oma. Maar ja, aan de grens van Frankrijk en Italië dachten ze daar destijds (Tour de France 2002) helemaal anders over.

  
         Nummers afhalen                    Start (deel groep Chronò)

 

                  In afwachting .....                   ....... met o.a. Bart



                      .... en weg zijn we.... en meteen gas er op....

Fietsen en natuurlijk meer

 

We zijn hier voor het eerst in de maand september. Nu oktober nabij is kunnen we zeggen: goeie keuze. Pracht weer geweest in september, veel te doen in de stad, reuring in overvloed, de huiszwaluwen zijn er nog. Veel buiten geweest dus, ook samen uiteraard. Mary-Anne heeft haar e-bike hier, dus we kunnen ook samen wat ritjes maken. En belangrijk, wat ze met het gewone fietsje niet meer kan, lukt met de door de Boschmotor extra gegenereerde energie wel: de heuvels in. Zo kon ze bijvoorbeeld de Monte Balbano reeds aan haar palmares toevoegen. Ook het gebied ten noorden van Lucca met zijn villa's, olijfgaarden en wijngaarden moest er aan geloven. En zo beklommen we samen ook de Matraia, zeer bekend onder de lokale corridori.


                                               Villa Grabau

 

                                   Koffiepauze halverwege de Matraia

 

Uiteraard heb ik ook buiten de Gran Fondo om weer de nodige mooie ritten gemaakt, steeds in goed want stimulerend gezelschap van sterke fietsers (op een of andere manier durf ik de term wielrenners niet zo in de mond te nemen...). Soms alleen met Bart Dekker, nu met Marja op bezoek in Lucca tot dinsdag as. Zij hebben geen internet, dus mevrouw en meneer komen dagelijks bij ons I-padden en wat dies meer zij.

Marja en Bart aan den Aaipet op onze bank

 

Samen frequenteren we het terras bij Julia om de hoek (dagelijks) voor enige hersteldrank (Weihenstephaner, mijne heren Utrechtse drinkebroers!!). Godsamme , gezellig! Met het vertimmeren van al die calorieën vormen die paar Weihenstephaners geen enkel probleem uit het oogpunt van gewichtsbeheersing. Meestal is het fietsgezelschap overigens groter. Zo reden we gisteren een favoriet parkoers van ca. 120 kms, flink omhoog naar Pescaglia met een mannetje of 12: Italianen, Amerikanen, Australiërs en Canadezen. Trainende WKpgangers als tegenliggers, achter een groet-toeterende Pino (trainerSaxobank). Naar beneden via het ongekend fraai gelegen Fabbricche di Vallico en dan teruggassen naar Lucca, 30 kms op den groten molen. IJsje toe na behouden wederkeer in Lucca. Iedereen opgetogen, what do you want more. Een dingetje, speciaal voor Erik: er reed een gastje van 14 mee. Zoon van zijn vader (hou je toch) die ook meereed. Hij ging met zijn jeugdige gewicht geweldig omhoog, maar toch.... verantwoord? Onder het ijsje heb ik maar aanbevolen om iets dergelijks toch zeker de volgende dag niet te herhalen. Maar ja, de familie vertoeft hier slechts een week. Ik leg de vraag aan trainer Jabik voor.

 

  

Op sociaal vlak is er ruim genoeg te doen hier voor ons, semi-Lucchesi, waarover later meer. Met het vertrek van de WK-koers voor de grote vrouwen en mannen ahead is er ook een stroom Nederlanders  deze richting op gang gekomen. Ik denk speciaal aan een legertje fietskoeriers dat de boel onveilig komt maken. Tevens werd hier reeds een hoofdredacteur van enkele glossy vol-Hollandse wielertijdschriften gesignaleerd op de stadsmuren. Over die stadsmuren gesproken.... in een vorig blog sprak ik er mijn twijfel over uit of de verharding  wel op tijd WK-proof zou geraken. Vanmiddag heeft Mary-Anne het parkoers aan een laatste test onderworpen. Hoe het 'ze' gelukt is.... Joost mag het weten, maar het stukje dat de heren profs zondag as. gaan rijden ligt er pico di bello bij. Oordeel zelf als u zondag as. TV gaat kijken. Start om 10 uur vanaf Pzz. Napoleone (let op Gaul-petje), stukje over de muur waar M-A vanmiddag reed, en dan richting Firenze voor 10 rondjes over het circuit aldaar. Dat rondje is heden uitgetest door eerder genoemde hoofdredacteur.

 

Iedereen aan de kant!

 

Al weer even verder terug was het bezoek van de familie Geiger. Zij besteedden een dagje van hun vakantie in Italië aan een bezoekje aan Lucca en ons. Zij zijn van onze Ethiopia-connectie. Bijzonder leuk dat ook Selam mee was; zij gaat binnenkort naar Addis Abeba voor een mooie job op het gebied van waterbeheer. Water, het eigenlijke goud der aarde. Worship it!! We maakten er met elkaar een heel prettige, ontspannen dag van met een rondleiding door de stad,  een heerlijke pranzo bij een van onze favoriete restaurants Giuglio, waarna uiteraard uitbuiken in ons appartementje. Veel succes, Selam!

 

 

Op het einde van dit blogje voel ik mij in volle voorbereiding op het WK, meer speciaal de start zondag van de profkoers op Piazza Napoleone. Eerst morgen en zaterdag zelf nog de pedalen geselen met de amici. En boodschappen doen, natuurlijk. En zo.Want leven, dat is meer dan fietsen alleen, al zou je (ik) het soms graag anders zien.

Het wielrennen leeft hier meer dan elders, en meer dan ooit. Getuige ook het verjaardagsgebak dat pasticciere Simone deze week dinsdag had gemaakt voor de jarige Paladino. Mooi Italiaans feest, volgend blog wellicht meer daar over.