Mamils en Fantoomgeluk

'Als je elke dag hard gaat, ga je nooit hard'
(Mario Cipollini)



Il Re Leone - Mamwl (Middle Aged Man without Lycra)

17 Jaar geleden zat hij ook al eens in zijn blote kont (in costumo adamico) op de fiets, onze Super Mario. Toen zonder helm, wel met schoenen aan; het ging destijds om de promotie van die schoenen. Volgens hem heeft de huidige foto niets met publiciteit te maken. Het is meer een reactie op het commentaar op zijn FB -pagina op het feit dat Cipo hier (omstreken Lucca) doorgaans zonder helm rondrijdt. Grapje! Geen grapje: hij zou graag dit jaar het WK in Qatar rijden, vlak parkoers als in Zolder waar hij in 2002 wereldkampioen werd. Desnoods wil hij voor het organiserende land rijden. Kan het? Volgens hemzelf wel. Hij verwijst naar de oude Rebellin, het vlakke parkoers en het feit dat hij nog steeds maniakaal traint. We zullen zien.. Bart Veltkamp schaatste ook voor België. Mooi idee: Mario Cipollini, fietsquataraan.


Eerste volle maand voorbij

Zo, februari zit er ook al weer op. Wat gaat het weer snel! Nou ja, vandaag (maandag 29) nog een schrikkeldag, het is pestweer (het regent nu al 72 uur achter elkaar). De Romeinen zeiden het al: een schrikkeljaar brengt ongeluk. De eerste toeristische rolkoffertjes ratelen het Centro Storico ook al weer binnen. Bij elkaar genoeg om een zeker bluesgevoel bezit van hart en hoofd te laten nemen. Al met al een geschikte dag om er weer eens een blogje proberen uit te gooien.

Als gevolg van de overvloedige regens op diverse plaatsen aardverschuivingen

We hebben hier niet eerder zo'n natte maand februari meegemaakt. Temperaturen waren daarbij wel okay, zowat alle dagen (ruim) boven 10 graden. En er waren zeker ook mooie, lenteachtige dagen, getuige ook onderstaande foto.

Zicht op de moerassen van Massaciuccoli vanaf Monte Balbano, met bloeiende Mimosa

Ik heb dan ook naar tevredenheid (en die van Mary-Anne, want ik was weer even weg) aardig wat driedimensionale fietsmeters kunnen maken. Om precies te zijn: 1189 km, bij 13.020 hoogtemeters. Want ja, het gaat op elke rit op zijn minst wel een beetje de hoogte in. Wegens verlies van een paar kilootjes gaat het klimmen me naar verhouding goed af, het zou nog wat beter mogen zijn. Groot klimtalent hebben mijn ouders mij niet meegegeven. Tot uw gerustheid: ik weet met mijn (immer toenemende) fysieke beperkingen om te gaan. 

'Je stopt niet met fietsen als je ouder wordt, je wordt ouder als je stopt met fietsen'

Hoe dan ook ik geniet steeds zeer op mijn weg naar boven, of het parkoers nu door bos of door olijf- en wijngaarden voert. Of ik nu allenig rijd, of mee anderen. Zelfs als het 'niet vanzelf' gaat. Genieten doe ik zeker in de haarspeldrijke afdalingen. Ja, eraf is lekker, maar ja, je moet er wel eerst op, zeg ik altijd maar.

De afgetrainde bipsen van Roberto, Giuseppe en Dario kijken richting kerkje Capriglia, en in de diepte naar Pietrasanta en de Mare Tirreno.

In alle richtingen rond Lucca kan je je klimparkoersjes kiezen, van niet te gek tot zeer pittig. Kwestie van je richting en je targets kiezen; met wel of niet ergens afslaan voor een extra lus met extra te overwinnen heuvels, etc. Veel fietsers rijden een parkoersje van ca. 50 km met daarin twee klims van resp. 2,5 en 4,5 km als standaardrondje . Ik reed hem gisteren nog, in de regen. In het algemeen kleed ik me voor zo'n kort rondje niet om (sprak hij blasé). In de afgelopen maand ben ik al die richtingen al op geweest, vaak in gezelschap, en als het zo uitkwam ook alleen. Met naar lengte en stijging vaak genoeg wat serieuzer werk te doen dan wat je op genoemd standaardrondje voorgeschoteld krijgt.. 



Heel graag rijd ik in het gebied rond Matraia in de zonbeschenen heuvels. Op en neer, op en neer, heel geschikt terrein voor explosiviteitstraining. Ik was er tot nu toe pas een 
keer, met Lorenzo van de Esselunga. 

Naar boven, naar Capriglia, bochtje 12 %

De meeste beklimmingen kunnen worden gekarakteriseerd als nogal onregelmatig. Doorgaans zijn ze in het begin (dal of stadje uit) behoorlijk steil, altijd wel boven de 10% en niet zelden ook meer dan 15%. Dan vlakt het meestal wat af, naar 5 à 7%. De spanning kan voor even een beetje van de benen. Maar pas op! De steilere stukken komen weer terug, het is al met minder souplesse om deze stroken de baas te worden. Rn dan, bijvoorbeeld op de klim naar Gombitelli plotseling een kort stukje 'daalklim' van -1% om dan toch weer tegen twee supersteile bochten op te lopen bij het inrijden van het dorpje. Een goed riyme vinden hier is bepaaldelijk een uitdaging. Hetzelfde gaat mut. mut. ook op voor andere kuitenbijters, zoals bijvoorbeeld  de Pizzorne, en de attacks op de Monte Serra vanuit Buti, resp. vanuit Calci. Tenslotte wil ik nog de klim noemen die zich zeker dit jaar in mijn lijstje favorieten omhooggewerkt hebben, te weten de routes naar Fiano/Pescaglia en naar Cappella Monte, schitterend. Alles van een rust en schoonheid, enorm; dat is waar je het voor doet.



Zicht op Loppeglia

Met Cristiana (Pizzorne)

In achtervolging op Jacopo Pera (Serra da Buti) - ik rij hem terug

Il giovane Jacopo e il anziano (afzink Serra a Calci)

Cristiana, Paladino en Bruno

Zoals verhaaltje en foto's laten zien rijd ik tot op heden louter met Italianen van hier. Nog geen buitenlanders als Charly, John, Ruslan e.v.a., de rijders van all over the world die hier korter of wat langer komen fietsen. Het moet nog even lente worden, denk ik. Wel is al een paar keer de jonge Vlaamse coureur Nick Wijnants een weekje komen trainen; dat doet hij serieus. Hij heeft aanzienlijk minder tijd nodig om mijn kilometers en hoogtemeters te maken.... 

            Nick

Onlangs was zijn vader Jan ook een weekje hier, oud-prof bij onder meer de Hitachi-ploeg. Reed 6x de Tour de France uit, en won in 1983 een etappe in de Ronde van Nederland (Boxmeer). Er was een dag gelegenheid om een stukje samen op te rijden.

 
          Jan in 1983                                                

......... en in  2016                                                                      

______________

Verder nog??

Uiteraard, vanzelfsprekend! Al is het de revolutie niet meteen. Zoals eerder gezegd, we leven ons leven voort, maar dan op een andere locatie. En dat dan alweer voor de 6e keer. Saai? Valt te bezien, maar we jagen in ieder geval geen fantoomgeluk na. 'Leven is Streven' was de lijfspreuk van onze helaas veel te vroeg overleden (op de Col de Galibier...) vriend & collega van Mary-Anne.

Fantoomgeluk, Herman Vuysje schreef er een mooi stukje over in zijn Kleine encyclopedie van Nederland (Groene Amsterdammer 11-2-2016). Te definiëren als "het geluk waar je je mee verbonden voelt, maar waarvan je bent afgesneden".  Het komt er op neer dat je ongelukkig wordt/psychische klachten krijgt van al die dingen die je bent misgelopen, al die kansen die je niet hebt benut, bv. die andere vrouw, die boeken die je wel wilde lezen maar waarvoor de tijd ontbrak, de gemiste carrières, je capaciteiten die je niet hebt benut,de plaatsen op de wereld waar je naar toe moet omdat je er nog niet bent geweest, etc.  Het is de stress van deze tijd waarin alles kan, of lijkt te kunnen. En waar de pensionado's vroeger waren vrijgesteld van het gedoe (het kwam toen eerder op 'overleven' aan; er was toen minder te missen dan nu dank zij de afwezigheid van 'de media', ze wisten eenvoudig niet wat er te missen was) is de norm nu eerder dat je tot op hoge leeftijd moet blijven gaan om nieuwe, spannende ervaringen op te doen, de kansen te benutten, op het amechtige af. Omdat het kan. Zolang althans de 3e wereldoorlog nog niet echt is uitgebroken. 

Levenslange druk. Volgens de door Vuijsje geciteerde socioloog Norbert Elias is het grote gevaar dat we 'het vermogen verliezen vreugde te voelen over het verworvene'. Die woorden sprak hij ongeveer een halve eeuw geleden uit. Over vooruitziende blik gesproken.... Ik voeg er 50 jaar later als filosoof van de kouwe grond aan toe: vanuit je hangmat achter in je Utrechtse tuin genieten van de lage zonnestralen over de goudgele boterbloemen, da's ook goud waard (zeker met smakelijk biertje onder handbereik) . Net als hier lekker in de rondte fietsen in goed gezelschap. Net als sfeervol en lekker eten bij Ristorante Tambellini met Mary-Anne.

Ons verblijf hier kan zeker ook worden gezien in dit licht. Natuurlijk sluiten we met onze keuze voor 'weer naar Lucca' veel andere mogelijke keuzes af.  Daar valt prima mee te leven, we hebben geen last van Fantoomgeluk, geen pijn van misgelopen bezigheden of levens. We proberen er hier, zogezegd, mindfull iets van te maken. Het is wat het is, en daar gaat het om. 

Mary-Anne aan de knip....                             .... en aan de kook

Op Le Mura, ter hoogte van het busstation

En wat het is.... dat is ook het feit dat Mary-Anne, als chronisch zieke CVS-patiënt, hier meer controle over haar leven heeft dan in Nederland. Ze moet activiteiten goed faseren, zich niet overladen, sommige dingen- hoe leuk ook-  skippen. Dat komt ook naar voren in dit verhaal van een collega-patiënt. We hebben in de loop van de laatste 8 jaar wel geleerd ons daar op in te stellen en bij aan te passen. Dat gaat hier in Lucca wat makkelijker dan thuis. CVS behoort tot de wat lastiger grijpbare ziekten, naar de precieze oorzaken waarvan nog altijd wordt gezocht. 

Lucca, Via dell' Anfiteatro,1975

'Water is een kostbaar goedje. Verspil het niet. Drink wijn!'

Ruïnes voormalige papierfabriek, hoek Via del Fosso en onze straat. Er zijn/waren plannen voor een hotel, maar die zijn ergens in het vergunningencircuit gestrand