Lucca, leven want fietsen: Lucca-Vertrekblog

Halve finale Play-offs 4 juni: Lucchese - Parma...... 1-2
(bijgewoond met Paladino, Pietro, Jan Wynants en Riccardo Gherardi)

Het is weer tijd (om weg te gaan)

Als er hier in Lucca-centrum op zeker moment meer mensen zijn die lopen waar ze kijken dan mensen die kijken waar ze lopen, dan is de tijd gekomen om weer naar huis te gaan. De instroom van grote(re) aantallen toeristen brengt dank zij de zomerse temperaturen bovendien met zich mee dat er meer lichaamsdelen bloot komen die beter bedekt zouden blijven (ik merk dat ikin sommige gevallen coulance weet op te brengen). Maar ja, terug in Nederland zal dat waarschijnlijk weinig anders zijn...

Hoe dan ook, het zit er bijna op, de (ruime) 5 maanden zijn voorbij gevlogen als nooit tevoren. Voor een nieuwe periode volgend jaar hebben we inmiddels bijgetekend.

Van januari (met Manuela) tot juni (met Daniel Teklehaimanot)

Lucca verandert, langzaam maar zeker

Via Fillungo (centrum Lucca): nu snuisterijen, tot voor kort een slagerij

Het 'slentertoerisme' kent in Lucca nog niet de omvang, en daarmee de impact op de stad als waar bijvoorbeeld Berlijn, Brugge, Venetië, Florence, en ja, ook in Amsterdam onder gebukt gaan. Maar ook in centrum Lucca loopt het inmiddels over van ijs- eet en spulletjeswinkeltjes of vestigingen van internationale ketens daar waar in ons eerste jaar hier nog traditionele zaken hun plek hadden. De rotzooi aan (eet)afval in het centrum neemt ook hier toe, maar gelukkig wordt de boel goed schoon gehouden. Als het hier te gortig mocht worden kan men het voorbeeld van Florence wel volgen. Daar bestrijden ze de overlast van al die streetfood etende toeristen met de waterspuit.

Genoemde steden krijgen naarmate het massatoerisme de dominant wordt meer en meer een centrum zonder ziel, waar de meer authentieke winkels in rap tempo verdwijnen en de oorspronkelijke inwoners zich niet meer laten zien. In onze eigen hoofdstad Amsterdam liggen tegenwoordig een paar honderd ijs- en souvenirwinkels en zogenaamde 'eterijtjes' voor een snelle hap uitgezaaid over het toeristisch meest belangrijke deel van de stad. Tel daar de Airbnb-terreur bij op en je snapt dat Amsterdam in het algemeen klassement van de meest aantrekkelijke woonsteden inmiddels is gezakt van de 4e naarde 11e plaats.
Heel grappig: de wethouder die vrij baan heeft gegeven aan deze ontwikkeling weet nu vanuit haar nieuwe functie bij ingenieursbureau Arcadis te melden dat een belangrijke oorzaak van die daling ligt in juist die toegenomen drukte. Inderdaad, daar heb je het weer: niets is fantastischer dan de werkelijkheid.

Piazza dell' Anfiteatro, kleine 50 jaar geleden en tegenwoordig

Bezoek uit Nederland

We hadden dit jaar het nodige vriendenbezoek. Eind maart waren Renato Gelato en SilverFoxx de eerste (fiets)gasten. Vooral april en mei waren vrij vol. Heel leuk was het weer om diverse vrienden de stad mee te laten leven en ons bestaan hier een beetje te delen. Er zijn ook wel side-effects ....
Dat raakt in de eerste plaats Mary-Anne gezien de geringe energievoorraad waarover ze kan beschikken (ME-CVS). Dat vraagt om min of meer zorgvuldige dagprogrammeringen, respectievelijk het voorkomen dat ze haar grenzen overschrijdt. Heel lastig als dat ook de leuke dingen raakt, zoals bezoek. Het gaat om de goede balans vinden en houden; gaat vaak goed, maar niet altijd. È cosi...
Het voert uiteraard te ver de lezer lastig te vallen met allerlei détails rond de bezoeken.

Een 'Jip' - Heidewachtel

Een uitzondering maak ik graag voor het bezoek van Ria en Rijk, of eigenlijk hun hond Jip. Gedrieën deden ze op hun camperrondreis ook Lucca aan voor de herhaling van een eerder bezoek aan ons. Hond Jip stal die eerste keer al ons hart, en dit keer wederom. Aangezien M-A en ik ons al langer afvragen of we niet een hondje zouden moeten nemen trok Jip ons nu met zijn goeie gedrag over de streep: thuis gaan we kijken of we een nieuwe Jip kunnen vinden. Een pup die we nog goed kunnen trainen/opvoeden voordat we weer hierheen komen. Want dan gaat-ie (m/v) uiteraard mee. Om hier ten minste 3 per dag te worden uitgelaten.

(Uit) eten

Met Det en Bert op weg naar Ristorante Tambellini in Sant' Alessio

Met alle bezoekers gingen we vanzelfsprekend tenminste 1x uit eten, op een (of meer) van onze favoriete locaties. We kijken er met veel plezier op terug. Wat wil je ook, op het gemak tafelen in een combinatie van fijn gezelschap met een hartelijke ontvangst, lekker eten (met iets te drinken erbij) en aansprekende ambiance, binnen of buiten. Just a few fotootjes dan maar... ons lijstje favoriete restaurants is op aanvraag beschikbaar..

Hoe Liesbeth haar verjaardag vierde (met Sanne, Almar en Cor)

Onze laatste twee weken hier staan in het teken van een soortement afscheidstoernee. Heel wat vrienden van hier willen nog even met ons (uit) eten of borrelen. We deden dat een paar keer zelfs met Vlamingen Kristel en Jan, begenadigd ex-corridore (helaas geen passende foto) Gisteravond met Gabri, Luca en Giuli was het bij La Norma te doen, en vanavond zijn het Cristina en Paladino die ons verblijf uitluiden, als ze op ons terras op cena komen. Zondag nog op lunch in een ander favoriet restaurant, Ristorante Giglio. Ook hebben we de laatste weken een paar keer bij mensen thuis een vorkje geprikt (met alweer iets te drinken erbij). Zoals bij onze medelanders Inez en Fred, die een mooi pandje bewonen in de heuvels benoorden Lucca, met steenuilen als buren. Tusssen de culinaire bedrijven door door houden we het een beetje bij droog brood. Erg hè?

Jonge steenuiltjes gluren door de gaten: komt pa al met het eten?

Paar plaatjes nog voor slechts een indruk van onze culinaire uitspattingen.

Bij Giulia en Luca (en Alessandro) t.g.v. de finale Champions League Juventus -Real Madrid

Met Genny en Dario naar de wijnvelden en bijbehorende fattoria Montellori

...... en met Cristina en Paladino naar een pizzaparty bij familie Riccardo Bonini :

Keerzijde van zo'n periode met licht-bourgondische trekjes is wel dat de acceptable daily intake (ADI) wat betreft het aantal calorieën nog wel eens gemakkelijk wordt overschreden. Paladino heeft al gedreigd met het verscheuren van mijn contract bij Team Chronò Internazionale als ik te veel aankom..... Il Presidente valt serieus te nemen. De eerste 3 maanden van ons verblijf hier (geen bezoek, frisser) was het ook geen probleem. Alles minder copieus, wat er in kwam ging er via het fietsen ook weer makkelijk uit. De laatste maanden was die balans een stuk lastiger te handhaven. Pure karakterzwakte natuurlijk. De laatste weken zou die balans ook met een sterker karakter onder druk hebben gestaan, we doen als het ware een afscheidstoernee met een frequentere overschrijding van de ADI tot gevolg....

Ik beloof dat ik er wat aan ga doen. Het beste is misschien een kind opvoeden, dat zou zo'n 13 miljoen kilocalorieën kosten las ik ergens. Kan ik best af en toe een biertje bij kantelen. Maar ja, nu nog een kind opvoeden....? Misschien is een nieuwe Jip opvoeden dan wel een in aanmerking komende terugvaloptie.

Fietsen

Ja, het is hier nog altijd goed van eten en drinken dus, maar ook nog steeds van fietsen. Mijn ouwe held John Mayall zei het al: So many roads!

Met Stuart (Can) en Christian (Chili) in Fondagno

Ik heb hier weer geweldig mijn fietsding kunnen doen. Bijna steeds in goed gezelschap van collega-trappelaars uit alle windstreken, tot uit Chili aan toe. Op verzoek van Paladino rijd ik nog wel eens fietsers rond, die bij Chronò een mooie Pinarello Gan huren, maar hier de weg niet kennen. Het leuke daarvan is onder meer dat die gasten mij met hun reacties laten zien waarom ik zelf destijds viel voor het fietsen hier. So many roads, door mooie streken, fraaie dorpjes. Het voert te ver om hier alle gemaakte ritten te vermelden. Ik kies er een paar. Over de Grand Fondo Dode Zee in Israël heb ik eerder al uitgebreid geschreven. Een hoogtepunt. De koninginnerit vanuit Lucca was zeer beslist de tocht diep de Garfagnana in. Flinke groep (13), lange beklimmingen, dito dalingen, heerlijk.

Garfagnana

Onder mijn favoriete rondjes schaar ik ook de rit met afwisseling vlak/omhoog over Capriglia met Charlie Fletcher (Eng) en Mats Lövsund (Fin) vanwege de vele haarspelden met zicht op zee naar dat dorp. Heel fraai en uitdagend is ook de rit over Pescaglia en Fabbriche di Vallico met Bruno Fabbri (It), Cor Bergen Henegouwen (Nl) en Stuart Berry (Can).

Fabbriche di Vallico

Allemaal ritten aan de noordkant van Lucca. Moet ik er dus nog eentje aan de zuidkant nemen, een filmpje van de Monte Serra-klim vanaf Sant' Andrea di Compito, de meest klassieke kant.

Met Stuart Berry (Can) en Frank Gehrt (Den) in Calci, na afdaling Monte Serra

Halfweg Trebbio-klim, met Ruslan Radjapov en Stuart

Piazzano - met Jonathan Chow (USA) en Jan Wynants (B)

Leuk allemaal! Maar soms is leuk ook anders.
Fietsen in Italië, ook in de omgeving van Lucca kan af en toe best een beetje linke soep zijn. Profcoureur Michele Scarponi ondervond het; hij kwam kort voor de start van de Giro d' Italia op training in dodelijke botsing met een busje. Hij had geen schijn van kans. Zo'n gebeurtenis wordt hier breed uitgemeten in de kranten. Naar aanleidng ervan verschenen ook diverse artikelen over de veiligheid voor fietsers op de Italiaanse wegen. Die aandacht is wel nodig: in de laatste 4 jaar vielen er meer dan 1.000 dodelijke slachtoffers onder fietsers in het verkeer. Belangrijke oorzaak volgens velen: het ongedisciplineerde rijgedrag der Italiaanse automobilist, zoals spelen met het mobieltje, geen afstand houden. Het wachten is op de wet 'salva ciclisti' die er al een tijdje in ontwerp ligt. Deze wet verbiedt de automobilist om een fietser op minder dan
1,5 meterafstand te passeren, op straffe van een ferme boete. Het zal nog wel even duren voordat die wet er helemaal door is. Italië .....

Is nu weer vrijwel genezen (na ruim twee maanden)

Overigens zou zo'n wet mij niet hebben behoed voor mijn fietsongelukje. In het kort: auto verscheen plots op de weg vanuit tuin, chauffeur zag mij niet, ik kon geen kant meer op: kabam! Gevolgen vielen mee: slechts lichte schade aan de fiets, zelf naar het ziekenhuis, maar de body deed het nog behoorlijk, al nam de kleur blauw de overhand. Wel zo'n 5 à 6 weken veel last gehad van mijn gekwetste knie. Ongelukkig werd ik er niet zo van, het had ook erger gekund, zou zeker ook filosoof Schopenhauer hebben gezegd. Al heeft hij bij mijn weten nooit gefietst.

Als fietser kun je dan wel weer filosoferen, vooral als je met een slakkengangetje bergop fietst. En dat heb ik hier de laatste 5 maanden volop gedaan. Hier rond Lucca heb je enerzijds de drukke uitvalswegen waar het oppassen geblazen is met passerende automobilisten, anderzijds ga je linksaf of rechtsaf al snel aan een mooie klim beginnen. Die klims gaan niet vanzelf, er moet in mijn geval ca. 87 kilo (dat is incl. fiets) naar boven worden gehesen. Het doet de gewrichten kraken. Volgens Adrie uit Goes is het drinken van een glas teflonspray per dag voldoende om daarvan af te komen. Ik zoek het maar in de maximale souplesse die in mij zit. En een glaasje met iets anders.

Arthur Schopenhauer

Het leven zien en doorgronden kan alleen in het tempo van de wandelaar, wordt wel gezegd. Ik denk dat het op de fiets bergop ook kan, het komt in ieder geval dichtbij. De inspanningen bergop doen bij mij in ieder geval regelmatig diepe gedachten opwellen. Hoe steiler en hoe langer de klim, hoe dieper de gedachten. Zoals: hoe lang zal ik dit nog blijven doen? Wat doe ik hier überhaupt nog? Hoe bijzonder is het dat juist ik het ben die hier op dit moment naar boven fiets? Ik bedoel, het was klaarblijkelijk een kans van 1 : 375 miljard, dat juist ik ter wereld kwam. En dan gaat ie nog fietsen ook.... Gedachten ook over de robottisering en de mensheid, of het einde van de mensheid. Gaan robots ook aan steenuilbescherming doen? Kunstmatige baarmoeders zijn dichtbij, naar het schijnt. Chriet Titulaer draait zich om in zijn graf. En ook goeie sex schijnt tot de mogelijkheden te behoren ("Oh, Annie!"). En over nog veel meer. Wat zou ik doen als ik een kansloos bestaan zou leiden in Afrika.., wat een shit dat je invloed op het 'grote gebeuren' minimaal is, wat kan je binnen die context doen of laten, wat voor zin heeft dat dan etc. etc. Afijn, van die dingen... Ik weet niet of het alles gloort, wat de toekomst betreft. Ik heb mijn twijfels. Schopenhauer, zelf nogal een pessimistisch typje, zou waarschijnlijk zeggen: tob niet altijd en zeker niet te veel, maar ontspan. Bijvoorbeeld door even naar dit leuke filmpje over 3 jonge steenuiltjes te kijken. Of toch nog eens zo'n berg op te fietsen. Want behalve diepe gedachten brengt dat ook veel plezier en voldoening.