Nederland ligt op de es van Europa

"De aarde is onze woning, geef haar niet uit handen aan verwoesters, laag volk en leeghoofden."(Konstantin Paustovsky (1892-1968) in zijn laatste brief voor zijn overlijden)

____________________________________________________

Kamagurka in de Groene Amsterdammer

Einde verblijf alweer nabij (zelfs zeer....)

Nog een dagje temperaturen tussen tot 35 graden doorstaan, en we gaan weer op huis aan. Ook in appartement blijft het zeer warm. De zon staat de hele dag op het dak te branden, en heeft ook alle kans om ons via 4 grote ramen nog eens extra door te warmen. Gelukkig hebben we wel airco, maar dat had ik eigenlijk liever niet.

Dak woonkamer

Maandag 20 juni hopen we in de loop van de avond weer aan onze Voordorpse voordeur te staan. Na een treinterugreis met overnachtingen in Milaan en Basel.

Lindebloesem

Het is hier al zo'n week of 6 erg warm, op een enkel dagje na steeds ruim 30 (maar we doen het gewoon zonder hitteplan). En heel erg droog (het wordt rampzalig als de regen nog lang uitblijft). Een keer is die hitte wel genoeg. Anders sluipt de lamlendigheid er toch maar steeds verder in. Als je niet uitkijkt. Gelukkig is er de laatste weken genoeg te doen, als voorbereiding van de terugreis. Inmiddels hebben we 2 dozen met spullen per post teruggestuurd naar Nederland; een derde volgt dezer dagen nog. En dan blijven er nog 3 koffers hier, op te slaan in de berging bij vrienden. In afwachting van de dag dat we weer terug zijn (gelato en tempo dienende, tevens d.v.) op 1 december a.s.

Bovenop de warmte kwamen nog de zware luchten van de bloeiende linden (daar is bepaald geen gebrek aan), en trouwens ook die van de bloeiende Jasmijn (eveneens geen gebrek aan), nogal hoofdpijnverwekkend af en toe.

Nogal een dingetje, trouwens, dat opsturen van die dozen. Als we richting Lucca gaan doen we dat ook steeds. Vanuit Utrecht, dus. Ik ga dan met die dozen naar de vestiging van Primera in winkelcentrum De Gaard, Theo van Primera weegt elke doos, frankering en verzendbon erop, nog even scannen. Hop, klaar in 5 minuten. Terwijl u wacht, zogezegd.
Nou, wachten moesten we hier ook, maar  dan wat langer, wel 2,5 uur! Er komen heel wat formulieren en handelingen aan te pas bij de verzending van de spullen. Nauwkeurig dient eerst te worden aangegeven wat er zich zoal in de doos bevindt. Is het voor de handel, is het een cadeau? Oh, het zijn uw eigen spullen (oggietti personali). Fietsshirtjes, zegt u? Maar hoeveel dan? En wat wegen ze? En wat is de waarde? Enz. Nou, vooruit, we doen een gooi. En we tekenen het formulier. Maar vervolgens dient alles nog nauwgezet in de computer te worden ingevoerd, en de invoer nog eens 2x te worden vergeleken met het ingevulde formulier. Dat gaat niet in één keer goed, dat spreekt. Want invoer, formulier en de inmiddels daarvan gemaakte kopie moeten 100% vergelijkbaar zijn. In zulk soort situaties is geduld een behulpzamer deugd dan frustratie. Gelukkig hebben we daar in Afrika veel op kunnen oefenen. (Ja, hoor.... we hebben al een behoorlijk ecologisch footprintje bij elkaar gereisd).

Papieren beeld in Mercato di Carmine

De reis regelen, we gaan dus per trein, gaat ook niet helemaal vanzelf. Het laatste traject (Basel - Utrecht) was via NS -Internationaal vlot voor mekaar, inclusief het ticket voor de hond). Gewoon via internet. Voor de etappes Pisa - Milaan en Milaan - Basel lag dat enigszins anders. Op de site kaartjes kopen voor onszelf ging nog wel soepel, voor het (verplichte) hondenkaartje werd verwezen naar het stationloket. Wij naar het station in Lucca. De dienstdoende functionaris tuurde zich te pletter op het scherm, maar kwam er ook niet uit. Hij besloot dan maar tot een gratis annex bij onze kaartjes. Hilarischer was toen we bij een vorige terugreis, 2 jaar geleden, uiteindelijk een kinderkaartje kregen aangeboden. Voor de hond. Ik kan me overigens niet herinneren dat een en ander onderweg nog werd gecontroleerd.

Hagedissengat blijkt Hoppenhol

In mijn vorige blog zag de lezer o.a. een foto van hondje Lucca en haar vriendinnetje Mina, zittend voor een gat aan de buitenzijde van de Muren. Met aandacht voor de muurhagedisen, zo dacht ik. Want die had ik eerder al eens in dat gat zien verdwijnen. Maar het bleken niet de muurhagedissen die de aandacht van beider hondjes trokken, maar een nestelend paartje Hop. 

Hop bij ingang nest

Voor de zekerheid heb ik mijn neus maar eens in dat gat gestoken. En ja hoor, de nauwe toegang kwam uit op een ruime holte. Er lagen eieren, en het stonk er behoorlijk. De Hop bevuilt haar eieren om evt. rovers af te schrikken. Dat afschrikken is goed gelukt. Als Lucca nu dichterbij gaat gebeurt dat in een soort bedremmelde tijgersluipgang. Voor mij is dit het tweede hoppennest van dichtbij; de eerste was in Okaukuejo, gastenplek in het schitterende wildpark Etosha in Namibië.

Fietsen 2022, een DUMOULINtje

Fietsen kwam dit jaar niet echt goed op gang. En finishte in, laten we zeggen, halve mineur. Ik heb hier een kleine 3100 km onder de wielen door laten glijden (in 74 ritjes). Dat is ruim minder dan te doen gebruikelijk. In januari voelde ik me nogal vaak zwak, ziek, miselijk, mentaal ook niet fit.  En Mary-Anne had Corona, ik misschien ook wel, al testte ik thuis negatief. Verder was er divers fysiek ongemak, waar ik me verder niet over ga beklagen, het is wel een constatering dat het lichaam niet alles meer zomaar doet wat het baasje in het hoofd heeft. 

Wat ook niet hielp was dat het ontbrak aan fietsende buitenlanders, met wie ik eerdere jaren via Paladino heb rondgereden. Nochtans heb ik wel zeker een aantal mooie tochtjes gemaakt, met de mensen die er wel waren of gewoon alleen. Maar nee, van een opbouw richting goede vorm kwam maar weinig in huis. Het ging slow, o zo slow.

Het investeren in de opbouw leek wel omgekeerd effect te sorteren: ik werd eerder slechter dan beter. Zoals ook Tom Dumoulin onlangs liet weten: 'Zodra de belasting in trainingen.... hoger wordt, krijg ik last van vermoeidheid, pijntjes en blessures.' Het rendement van de trainingen was ook in mijn geval beperkt. Het is wat het is (en daar gaat het om). In U. verder zien.

Weerzien met Virginia Stevin, Australische. Zij komt jaarlijks naar Lucca vanwege de organisatie van yoga/fietsweken  (https://www.soulfitadventures.com/).

(Afscheids)etentjes

Bij Bar Martini van Giulia (ook op de foto Ermano en Gabri)

Geen gebrek aan fijne bijeenkomsten, zeker deze laatste weken niet. Tsja, we poetsen de plaat weer, en dat moet kennelijk gevierd. Zoals de bbq in de tuin van Simone en Simona aan de Via del Fosso. Zoals vorige zaterdag bij Louise en fietsmaat Stuart te Sant' Andrea di Compito (aan de voet van de Monte Serra!). Ik sla het een en ander over, maar die van gisteren te Montecarlo in het restaurant van La Torre noem ik nog even, zijnde de laatste. Heel mooie plek, uitstekende wijn ook. Deze dus, mijnheer P. te Z.B.

Gezellig en lekker: meertalige cena bij Louise en Stuart (Italiaans, Engels, Vlaams/Nederlands)

De Nieuwe Kaart van Nederland

Ja, de stikstofkwestie emotioneert hevig momenteel, en we zullen daar het laatste niet van hebben gezien. De resterende boeren in NLD, en dus ook de (hun) politieke partijen, het VVD en de CDA (grapje), zij roeren zich. Soms over het schamteloze heen. Je hebt 'schuldige landschappen', en schuldige politieke partijen. Juist genoemde partijen hebben gepast beleid, gevolgd door gepaste maatregelen, eindeloos voor zich uitgeschoven. De drift bij LTO en de grotere boeren ging naar schaalvergroting, specialisatie, steeds hogere productie etc. En naar overmatige bemesting, met als gevolg daarvan onder meer verzuring van de bodem, niet alleen in natuurgebieden, op de agrarische gronden zelf, en bij u in de tuin.

Het is waar, dat gebeurde onder landbouwpolitieke druk. Wat overbleef (ik citeer oud-hoogleraar Van der Ploeg rurale economie aan Wageningen Universiteit) waren 'grootschalige, sterk gespecialiseerde en hoogproductieve bedrijven, die voortdurend expanderen en forse schulden meetorsen. Deze bedrijven onderscheiden zich ook door een hoog gebruik van fossiele energie en industriële hulpmiddelen (als kunstmest, krachtvoer, medicijnen) en daarmee ook door een relatief hoge milieudruk.' En: 'Het zijn, ironisch genoeg de agrarische ondernemers die het meest zijn meegegaan in het landbouwpolitieke vertoog van de afgelopen decennia. Ze hebben hun bedrijven, meer dan anderen, gemodelleerd naar het beeld dat het ministerie van landbouw, de universiteit van Wageningen, de agrarische industrie en de Rabobank als ideaal naar voren brachten." Vroeger noemden we dat het agrarisch-industrieel complex. Nogmaals Van der Ploeg (Volkskrant 16-6): ' Uitgerekend hun bedrijfsmodel (‘hun trots’) bleek in toenemende mate stuk te lopen op de grenzen van natuur en samenleving. Het botst met milieu, klimaat, landschap, biodiversiteit, maar op veel plaatsen ook met de leefbaarheid van het platteland, de kwaliteit van het voedsel en nu dus ook met huizenbouw en infrastructurele werken elders.'

Zeker, er is door vele boeren ruim geïnvesteerd in innovaties en nieuwe technologie. En zeker zijn er de nodige boeren die proberen te werken met respect voor natuur en omgeving. En er zijn ontwikkelingen als precisielandbouw (alleen mest en pesticiden daar waar het nodig is, en daarbuiten niet) en kringlooplandbouw. Maar vooralsnog: nergens is de dichtheid aan kippen, varkens en runderen zo hoog als in Nederland (Zie: Nederland op zijn kop, 17 juni op zender Arte). Die nieuwe technologie blijkt echter minder op te brengen in termen van uitstootreducties dan gehoopt. Het raakt de kern van het probleem ook niet. Want:

Nederland ligt op de es van Europa (en nu van de wereld)

Al in de jaren zeventig muntte ecosoof/hydrobioloog Piet Schroevers dit begrip. Om het toen ook al veel te grote 'te veel' aan vee te voeden moest van buiten Nederland veel voer en mest worden aangevoerd (pesticiden en antibiotica laat ik even). Energie werd aan het lokale systeem toegevoegd, zogezegd. Dat deed Schroevers erg denken aan het middeleeuwse landbouwsysteem op de hogere zandgronden van Nederland. Om op die arme gronden graangewassen e.d voor menselijke consumptie te kunnen telen, moest er stevig worden bemest met dierlijke mest en afval. Het daarbij behorende 'potstalsysteem' heeft tot begin 20e eeuw gefunctioneerd, tot de komst van de kunstmest. Het systeem was verregaand circulair/kringloperig, en heeft vanwege de schaal waarop het werd toegepast de mooie esdorpenlandschappen (vooral in Drente) opgeleverd.

Vijftig jaar verder kan de nu vele malen ruimere veestapel alleen worden gevoed door nog veel meer import van m.n. granen en soja. Tsja, niet gek dat er steeds grotere problemen ontstonden wat betreft overbemesting (met problemen tot in het grondwater) en stikstofuitstoot. Ligt Nederland m.b.t. mest al vele jaren op de 'es van Europa', m.b.t. stikstof is dat evenzeer het geval. Zie de satellietbeelden, en u ziet Nederland (en Vlaanderen ietsje minder) sterk oplichten.Zoals Sheila Sitalsing het in de Volkskrant van 11 juni formuleerde:'Het voer komt van elders, de dieren en producten gaan naar elders. Wat hier blijft liggen is de stikstof.'

De problemen zijn sinds jaar en dag bekend. Oplossingen werden door de politiek alleen maar vooruitgeschoven. Nu gaat de kogel door de kerk.: de veestapel moet ingekrompen. Dat individuele boeren die veel hebben geïnvesteerd, en daarmee bergen schuld met zich meetorsen boos zijn valt te snappen. Maar de hoop dat technologie en innovatie de problemen wel zouden oplossen is vals gebleken. Volgens mij kunnen die zeker wel bijdragen aan de oplossing, DE  oplossing zijn ze zelden. Zoals ook het agrarisch natuurbeheer niet heeft gebracht wat ervan werd gehoopt, nl. agrarische landschappen waar meer planten en dieren kunnen leven dan in de huidige meer gebruikelijke grootschalige landbouw/veeteelt-woestijnen. 

De nu voorgestelde krimp doet ook de gelederen binnen CDA en VD sidderen  'Kunnen we toch niet meer inzetten op innovatie en technologie?', zo suggeren zij. Dit noemen wij de Willie Wortel-reflex: een rotsvast vertrouwen in de uitvinders, die nu ingrijpen achteraf gezien overbodig zullen maken (gejat uit een VK-column).  

Minder en extensiever bedrijven, meer kringlooplandbouw.... die kant moet het op.

Zo, morgen vertrekken we, het is dan maar 36 graden hier. In de trein zal het koeler zijn. In december hopen we weer in ons andere, na de verbouwing thans schitterende appartement te kunnen terugkeren. Laat Covid een beetje meewerken....

Grote droogte dreigt in Lucca

.... maar gelukkig kan Lucca elke dag zwemmen

Als je omhoog fietst kan je nmaar beneden kijken