Dinsdag 28 februari 2023

Bushalte Borgo Gianotti

Men verplaatst zich hier liefst per auto.

Hoofdstukjes:

Zorgelijke tijden
Fietsen
Kunst onder het vergrootglas
Dagelijks Leven (verschoven naar volgend blog)

Berichten uit de Natuur

Zorgelijke tijden

Of je steekt je kop in het zand, dat kan ook. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vraag me af hoe we nog onbekommerd kunnen genieten in dit tijdsgewricht. Ik kom uit bij bekommerd genieten.

Daarom eerst maar een mop:

Komt hier in Lucca een man in de bar, bestelt aan de toog drie bier. Hij kapt ze alledrie achter elkaar binnen. Klok, klok, klok,.... en off he goes. Dat gaat een aantal dagen zo door. Dan kan de barman zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Zeg, meneer, hoe zit dat nu, elke dag drie bier. Ja ziet u, de eerste is voor mijzelf, de tweede voor mijn broer in Australië en de laatste voor mijn broer in Canada. Op zekere dag bestelt hij i.p.v. drie slechts twee biertjes. De barman zegt: gecondoleerd, is een van uw broers overleden? Neenee, antwoordt de man, ik ben gestopt met drinken. Hahaha, hoor ik u zeggen. Hopelijk. Goed idee om te stoppen met drinken, Zoals Drs. P. destijds al opmerkte: 'Mensen, pas toch op met alcohol', lees de songtekst, dat was ver voor de adviezen terzake van de Gezondheidsraad. En toen was nog geeneens bier gebrouwen door vrouwen!

Tsja, ellende c.q. anderszins somberstemmende zaken, die zijn er alom, en van verschillende aard. In binnen- en buitenland. De toenemende spanningen op het wereldtoneel zijn knap veronrustend.

In de eerste plaats de gruwelen in Poetin's 'speciale militaire operatie' in Oekraine, en alles wat er mee samen hangt. Het Kremlin spreekt louter nog nazi-taal; de Russische tv-kijkers worden dagelijks belaagd met hysterische tirades in de 'talkshows'. Schoolboeken worden gekuist van onwelgevallige passages over de geschiedenis, gender en alles wat naar het 'satanische westen' verwijst. Ja, de restalinisatie van Rusland is volop gaande, met steun van de Russisch-Ortodoxe Kerk (de RUK). Gruwelijk is de aanblik van het klapvee in het Russisch parlement tijdens de toespraak van Poetler Molenaar. Een verzameling cynische niet-deugers. Als alles straks voorbij is haben Sie es vast allemaal nicht gewusst. Net zoals de Russische bevolking, en net als eertijds de Duitse en Poolse bevolking over de verschrikkingen in de concentratiekampen. Wegkijken als overlevingsstrategie, zou dat zal het zijn?

Zeg nog eens wat. Onrechtsprekende rechters in o.a. Iran, Belarus en Rusland, Heineken dat liefst 61 nieuwe producten op de Russische markt heeft gezet, waaronder een vervanger van de Pale Ale van Guinness' dat zich wèl uit Rusland heeft teruggetrokken, hoe cynisch kan je zijn....? Verder... migratie a.g.v. klimaatverandering, oorlog, het ontbreken van economisch perspectief en honger. Dit weekend viel aan de kust van Zuid-Italië weer een nieuw migrantendrama met vele doden te betreuren. Of neem de rappe toename van de wereldbevolking: midden november zijn we de acht miljard gepasseerd, in Nederland zijn we binnenkort met zijn achttienmiljoenen. Welk beslag legt dat wel niet op natuurlijke bronnen, waar moet dat allemaal wonen, het ritselt nu al van de drukte bijna overal. De natuur als bron van troost en inspiratie en wat niet al levert overal in. Neem bv. de voortgaande houtkap in het tropisch regenwoud, zoals in Virunga N.P in Congo (het thuis van ernstig bedreigde gorilla's): in korte tijd 600 hectare geveld. Louter voor het economisch gewin. Enz., etc. .....

In eigen land: heel treurig waren de sukkelfakkeltukkers; treuriger nog het gestuntel in beleid en uitvoering rond mest en stikstof, de toeslagenaffaire en de behandeling van de Groninger aardbevingsslachtoffers. Het spijt Rutte enorm, hij schaamt zich maar hij voelt zich niet verantwoordelijk. Het systeem verdraagt kennelijk geen.logisch denken.

Ik ben benieuwd naar de uitslag van de verkiezingen Provinciale Staten volgende maand in die provincie..

Dankzij ons vee zijn wij de grootste poepproducent van de wereld (cartoon Volkskrant)

Uit vrees voor zetelverlies hebben de provinciale takken van partijen als VVD en CDA in hun verkiezingscampagne opgenomen dat ze zich zullen verzetten tegen de urgente maatregelen om het stikstofprobleem op te lossen. Tegen het landelijke beleid in. Dat is ook een manier van de kop in het zand steken.

Fietsen

Tot op heden heb ik hier nog niet al te veel gefietst, heel wat minder dan voorgenomen en gewenst in ieder geval. Helaas. Smoesjes zijn er zat. In januari veel regen, Mary-Anne ziek, toen ik zelf een week of drie zwak, ziek en misselijk, phpd, vervolgens hondje Lucca een maagontsteking. Wat ik ook merk: er is zeker nog wel goesting, maar wat minder grinta. Het hoeft allemaal niet meer als voorheen. Het gaat ook niet meer zo als voorheen. Dat zal te maken hebben met mijn voorgaande fysieke verval. Oud-stadgenoot P. Koelewijn zong er al over, klik hier.

Hoe dan ook, de jaren gaan steeds meer doorwegen. De dalende trend is een heel normaal gegeven. Het brengt een andere balans met zich mee in de verhouding inspanning die nodig is/genoegen dat het oplevert. Er zijn er die zich van dergelijke wetmatigheden geen bal aantrekken. Wat dat laatste betreft heb ik respect voor de heer W.van B. uit U. Die traint het hele jaar doelgericht, al weet ik niet precies welke doelen hij zich (nog) stelt. Zeker is dat hij in het Utrechtse nog de pannen van het dak rijdt. Wat wel extra fnuikend is gebleken zijn de prostaatchirurgie en de daarop volgende intensieve bestralingen. Die hebben me weliswaar goed gedaan qua overleving, maar het geldt niet niet op fietsgebied. Er kwam een stevige knik in de tot dan geleidelijk verlopende vervaltrendlijn. Het Sportmedisch Adviescentrum gaf daar eerverleden jaar de harde data bij. Kort samengevat: wel een uitstekende conditie maar flink ingeboet qua kracht. Anders gezegd.... bij (fiets)inspanningen veel eerder in het rood, wat ik vervolgens minder lang kan volhouden. En dat merk je, zeker bij bergop fietsen.

Zwarte Woud: op weg naar de Notschrei

Dat ondervond ik indringend aan den lijve tijdens het tradionele bergfietsweekje met vrienden, eind augustus vorig jaar. We waren dit keer in het Zwarte Woud, weliswaar geen hooggebergte, maar wel gestoffeerd met uitdagende (lange & steile) beklimmingen. De eerste twee dagen ging nog wel, maar de tweede keer dat we richting Notschrei reden ging het licht snel uit. Het ging slow, so slow, ongeveer a passo d' uomo. Voor het eerst in mijn rijke bergfietscarrière moest ik stoppen, ik ben zelfs omgekeerd naar ons hotel in Schönau. Dat was me niet eerder overkomen, zelfs niet op de 'lastige' Mortirolo. Ik zeg het: dit was een kantelpunt. Hier stopte voor mij het hoofdstuk bergfietsen, zeker op de manier waarop ik het jaren gewend ben geweest: Jaarlijks een of twee weken elke dag een ferme bergrit.

Eén van mijn mooiste eendaagse 'épreuves': L'Eroica

Maar ik blijf het fietsen trouw zolang ik kan, dan maar op een wat lager pitje. Het motto van dit blog 'Leven, want fietsen' kan dus vooralsnog worden gehandhaafd.

Bovendien kan ik heel tevreden terugkijken op mijn Palmares in het (hoog)gebergte en andere uitdagende épreuves, zoals mijn helaas (op de Galibier....) overleden fietsmakker J. dergelijke bezigheden noemde. Indertijd was Luik-Bastenaken-Luik mijn eerste echte épreuve (1982).

Eerste LBL-Cote de la Redoute (op Koga Gentsracer)

LBL zou ik daarna nog 6x rijden. Van de klassiekers in - ruim gezien - onze contreien reed ik alleen Parijs-Roubaix nooit, ook al omdat de start in het donker mij als nachtblinde niet paste. Parijs-Brussel was de langste met zijn 300 km. Ik weet nog, ik had die dag vleugels, gedragen door de gunstige wind. Ik waagde me ook aan enkele Gran Fondo's/Cyclosportieven, eendaagse ritten met wedstrijdkarakter. Een echte wedstrijd reed ik maar één keer, in 2003: de Prova do ciclismo Almodovar (60 kms) in Portugal, gewonnen door de jongerenkampioen van de Algarve. Ik zat n.b. mee in de kopgroep, echt waar. Op de slotklim moest ik een gat laten maar wist nog als 13e te finishen (3e in mijn leeftijdscategorie).

número dez

Met Jan Builtjes en de biersponsordames, La Charly Gaul 2010

In de categorie Gran Fondo bewaar ik de mooiste herinneringen aan La Charly Gaul (4x) en de Gran Fondo Arad Dead Sea (na afloop afspoelen in de Dode Zee). Daar was ik samen met Paladino en Riccardo op uitnodiging van Ran Margaliot, toenmalig manager van het Israël-proteam (met o.a. Dan Craven in de gelederen).

De allermooiste herinneringen bewaar ik echter aan de talloze meerdaagse fietsreizen in de Europese berggebieden van tussen de 8 en 15 dagen. Eerst etappegewijs (elke dag een bergetappe...), de laatste 10 jaar vanuit standplaats: fietsvakanties in de Cévennen, Vercors, Provence, Vogezen en vooral de Grote Alpentour 2x, de Pyreneeën van oost naar west en enkele keren vanuit standplaats Argelès-Gazost. In Italië de Apennijnen van zuid naar noord. Ook de meeste cols in Zwitserland en de Italiaanse Alpen en Dolomieten gingen onder de wielen door, velen meer dan eens. De Stelvio is mijn alltime favourite, 10 x gereden.

Nog een favoriet: de Mont Ventoux:

In Oostenrijk was het wat minder qua pasrijden, maar ik kon bv. wel Grossglockner, Kuhtei en Timmelsjoch e.a. bijschrijven.

Vaak genoeg zaten er in al die reizen onderweg dagen bij met uitermate ambetant pokkenweer: regen, sneeuw, mist en wind. Hoe beroerder de omstandigheden onderweg, hoe sterker de verhalen 's avonds aan tafel, u kent dat wel. Straffe slechtweerverhalen (Stelvio, Oberalp) heb ik evt. beschikbaar als pdf.

Onderweg naar de Trebbio, Ponte del Diavolo

Terug naar Lucca. Ondanks alles heb ik hier in de wijdere omgeving evengoed al mooie ritjes gedaan. Een lekkere groepsuitstap in het vlakke met het Chronògenootschap onder aanvoering van Paladino, en enkele met redelijk pittige klimritjes. Ik pik er twee uit: een rit met Stuart over de Trebbio (vanuit Bagni di Lucca). Die Trebbio doe ik thuis op de trainer rapper dan in de echte werkelijkheid. Maar dan krijg ik de prachtige lange afdaling er niet bij (https://www.strava.com/activities/8559762827). Hier wel, genieten!

Ponte del Diavolo (Borgo a Mozzano)

en een solorit over Castello en Gombitelli, een klassieker. heerlijk rustig en prachtige vergezichten, tot aan de Tyrreense Zee aan toe. Als je maar hoog genoeg gaat. (https://www.strava.com/activities/8609598605).

Gombitelli

Het is de laatste 10 dagen weer minder weer hier. Soms behoorlijk frisse nachten en ochtenden, regelmatig, soms veel regen (zondag jl.) gisteren en vandaag veel te harde wind, en morgen regent het weer. Daarna ga ik los! A.s maandag begint in Lido di Camaiore de Tirreno-Adriatico met een individuele tijdrit. Traditioneel ga ik daar een blik werpen op renners en hun fietsjes, toch een soort Bike Motion-expositie. Altijd leuk daar. Maar eerst zaterdag nog Strade Bianche; die volg ik wel op de buis.

Kunst onder het vergrootglas

Woke of conservatief? Sensitivityreaders en -watchers duiken tegenwoordig overal op. Nieuw is het niet, het is van alle tijden. Zeker in de Middeleeuwen konden ze er wat van, het bestrijden van ongevallige uitingen. Later (hoewel?), in mijn geboortejaar 1949, werden op last van het gemeentebestuur van Rotterdam twaalf schilderijen van Kees van Dongen verwijderd uit een expositie in Museum Boymans-Van Beuningen. Dit vanwege 'ongezonde belangstelling' en 'ernstige bezwaren uit brede kringen van de burgerij'. De recensent van het dagblad Trouw toonde zijn erkentelijkheid voor deze actie: 'Het College kan er verzekerd van zijn dat de meerderheid van ons volk afkerig is van een kunst, welke de mens niet verheft, doch omlaaghaalt en de schoonheid van Gods schepping bezoedelt'.

Ook anno 2023 valt er in ons vaderland (oeps) een geval van christelijke cancelling te betreuren. De on-line acties waren gericht tegen het verhaal De trainer van Pim Lammers. Vervolgens werd de schrijver met de kracht van de destructieve a-sociale media zo vaak met de dood bedreigd dat hij zich onlangs terugtrok als schrijver van het kinderboekengedicht van dit jaar. Over deze aanvallen is terecht veel ophef ontstaan. Gelukkig hebben talloze uitgevers en schrijvers het voor Lammers opgenomen.

Nog groter ophef ontstond nadat bekend werd dat een groep sensitivity readers een veelheid aan passages in de kinderboeken van Roald Dahl heeft herschreven; de oorspronkelijke teksten zouden wellicht als kwetsend kunnen worden ervaren door de lezertjes. De herschrijfactie gebeurde in opdracht van de Uitgeverij Puffin, die Dahl's boeken op de markt bracht. Het systeem verdraagt kennelijk ook geen humor.

Naast een een enkele instemmende reactie kwam ik vooral veel boze tegen. Een kleine selectie uit de rubriek Geachte Redactie in de Volkskrant (jazeker, ik zit ook in een bubbel):

Gaan we nu ook de Bijbel verbieden?
En de mensen die gekwetst zijn omdat honderden passages uit de boeken van Roald Dahl verwijderd en herschreven zijn, wat doen we daarmee? (Theo Maassen)
Oké, als men sommige woorden in de boeken van Roald Dahl, zoals ‘dik’, ‘lelijk’ of ‘stom’ wil veranderen in zachtere synoniemen, dan zou men in het verlengde daarvan de tegenovergestelde variant van deze woorden eveneens moeten veranderen. Zoals ‘slank’, ‘mooi’ of ‘intelligent’.
Als het woord ‘dik’ niet meer mag in de boeken van Roald Dahl, gaan we dan ook alle dikke dames op de schilderijen van Rubens slank overschilderen?
Afgelopen week zei een passerend jongetje, sorry, een kind, tegen mij: ‘Dag, oude opa.’ Schandalig! Hij had natuurlijk moeten zeggen: ‘Dag, heer’, sorry, ‘mens’ natuurlijk. ‘Dag, mens op leeftijd met kleinkinderen.’

De moraalpolitie is ook actief in een heel andere hoek. Jean-Pierre Geelen beschrijft in een artikel in de Volkskrant (21-2) hoe een groep vogelliefhebbers (mmm, beetje raar woord, eigenlijk) minstens 150 Amerikaanse vogelsoorten wil bevrijden van de namen van hun ‘foute’ ontdekkers. Het betreft tientallen natuuronderzoekers die een soort misschien dan niet hebben ontdekt (de locale bevolkingen kenden die soort vermoedelijk al heel lang), maar wel voor het eerst wetenschappelijk hebben beschreven, met alle documentatie die er bij hoort. Maar ja, het waren niet zelden mannen uit de tijd van het kolonialisme, met een racistisch verleden, zo schrijft hij. Dus deugen ze geen van allen. We spreken over de 19e eeuw meestal, een eeuw van grote exploraties, uitgevoerd door talloze nieuwsgierige wetenschappers en hobbyisten. Die liftten inderdaad mee op het toen 'normale' koloniale systeem. Dat ze soms of vaak ook racistische trekken vertoonden was ook toen al afkeurenswaardig; dat heeft meer met persoonlijke keuzes te maken.

Geelen eindigt zijn artikel aldus: 'Nederlandse soortnamen lijken weinig vatbaar voor dergelijke discussie. Tenzij de zwartkop van zich laat horen'.

Ik vraag me af: waar gaat dit eindigen? Waar moet dat heen? Nee, we zijn nog niet van de cultureel-polititionele acties af. Het Trea Dobbsplantsoen, dat kan toch eigenlijk ook niet meer.... Met haar Ploem-ploemjenka?

Dagelijks Leven (naar het volgende blog)