De Bierkaai

 'De kern van ruim twintig eeuwen filosofische verbeteringssuggesties blijkt: denk zelf na.'

_________________________

                       Toiletschaduwselfie

______________________________________________________________________________

Over de bierkaai

Alle toestanden in Nederland, al het gewoel der wereld, oorlogen en andere ellende links en rechts, AI, China, we zijn al met meer dan acht miljard wereldburgers (Nld 18 miljoen), zeespiegelstijging, de run op schaarse grondstoffen voor Tesla's en telefoons..... you name it (vult u zelf uw favoriete rampzaligheden maar aan): Het is vandaag de dag niet eenvoudig om niet moedeloos te worden, hoor je vaak verzuchten. Ik zucht af en toe mee, gelukkig kan ik me er ook wel voor afsluiten, laten we zeggen door de mooiere zaken des levens te koesteren. Daarover ietsje meer in dit bericht.

(Uit een column van Teun van der Keuken in de Volkskrant d.d. 16 april jl.):

"Heeft het nog zin om je druk te maken? Hoe blijf je vechten tegen de bierkaai, terwijl inmiddels wel duidelijk is hoe een enorm die bierkaai is? Zijn we niet te laat? Als je ziet hoe we in korte tijd de hele aarde verkloten, dan is het moeilijk de moed erin te houden.......

........ Ik geloof niet dat we nog te redden zijn, maar ik doe toch mijn best".

Daar houd ik me ook maar zo veel mogelijk aan. 

Piazza San Frediana

_____________

Hoofdstukjes:

• Lucca, de stad en het leven zelf

   Kookcursus: gevulde aardappelen, courgettes, tomaten, uien

• Fietsen
• Klimaat (ingekort)
• Nieuws uit de Natuur (ingekort)

_________________________________________________________________

Lucca, de stad en het leven zelf 

Daar komt-ie (de bui)

Wat maakt de jaarlijkse tijdelijke voortzetting van ons dagelijks leven in Lucca eigenlijk zo plezant? Principiële verschillen met ons Nederlandse leven zijn er eigenlijk niet zo veel. Het is vooral de andere, meer relaxte sfeer, het overzicht We doen hier globaal hetzelfde als in Nederland, en dat is tegenwoordig minder avontuurlijk dan het ooit is geweest. Een wandeltocht van dik drie weken door, pak hem beet, door het hooggebergte in Kirgistan en Tadzjikistan dan wel door de woestijn in Mauretanië zie ik ons niet meer maken. Al is het in het laatste geval maar dat het twijfelachtig is of je zo'n escapade vandaag de dag overleeft met die rondtrekkende terreurgroepen. Evenmin zal ik ooit nog een 14-daagse bergfietsvakantie in een van de Europese hooggebergtestreken maken, of nog eens Luik-Bastenaken-Luik rijden (staat 7x op mijn palmares). Het geleidelijk voortgaande verval c.q. de actuele fitheid laten dat niet meer toe. It's history.

Mijn 1e LBL, 40 jaar geleden, op de Cote de La Redoute 

Gelukkig zijn er de vele mooie herinneringen, en we hebben de foto's nog. Qua fietsen en wandelen zingen we gewoon een toontje lager. Helaas heeft Mary-Anne al een tijd flink last van haar knie (vermoedelijk artrose), het lopen valt haar zelfs hier in Lucca zwaar. Zelf 'geniet' ik volgens mij een beetje van corona-naweeën, en ook mijn stoelgang gaat niet van een leien kakje. Dat heeft dan weer enige impact op mijn fietsen.

    M-A, met wandelstok (op het talud Ranunculus velutinus)

Dagelijkse doensels

Aangezien wij niet zijn geautomobiliseerd zijn we voor onze dagelijkse doensels zo'n beetje gebonden aan de stad en directe omgeving. Heel niet erg. We beleven dat en ook het 'gezapiger' tempo alhier als een prettig contrast ten opzichte van thuis. Alles van belang is hier op loopafstand: alle soorten winkels, restaurants en terrasjes, en ook Bar Martini aan het einde van onze straat. Met de andere vaste bezoekers uit ons wijkje behoren we tot, wat uitbaatster Giuly noemt 'la mia gente' (mijn mensen). Ook onze zeer aardige zuiderburen Jan en Kristel  behoren tot die categorie. Daar kletsen we dagelijks einde middag over van alles en nog wat met elkaar en/of grollen wat. Da's leuk, in Nederland doen we dat niet; zo'n organisch trefcentrum ontbreekt in onze wijk. Ook van alle dagen zijn de honden-baasjes ontmoetingen, zoals o.a. met Simona, Simone en hondje Willy, een van Lucca's beste vriendjes hier. En elke middag rond 17 uur met een heel groepje.

                                           V.l.n.r. Simone, Simona, Willy, Lucca en Mary-Anne

Wat ik verder zoal doe? Niet te veel, en het hoeft ook niet in de krant. Wandelen wat meer dan thuis, ook M-A een beetje te ontlasten. Je zou het bijna vergeten, maar het is vrijwel dagelijks genieten van de vergezichten vanaf de Muren, met de bergen op de achtergrond van de opkomende (ik tijdens het vroege ochtendrondje met Lucca) of ondergaande zon (Mary-Anne dan ook). 

    Ochtendwandeling: Lucca op de Muren van Lucca (NB. daar rechts zingt 

    een gekraagde roodstaart).

Verdere dagvulling: om me heen kijken en bedenken of ik er iets en dan wat ik er van moet vinden, veel lezen, emailpost bijhouden, wielrennen kijken, zelf fietsen, regelmatig redactiewerk voor het blad UILEN en aanverwante zaken (komt in golven), krantjes lezen nld/it, op mijn gemak koken (een soort worshippen), en ongericht lummelen, heerlijk!. En af en toe samen uit eten in een van onze favo-restaurants, Met enige regelmaat ook bij/met vrienden Cristina/Paladino en Giuly/Luca, zowel thuis als 'op restaurant'. Gezellig, wittenie? Onze favoriete eetadressen zijn hetzelfde als altijd, waaronder (ik noem er vijf om jullie het hoofd niet te veel op hol te laten slaan): La Norma, Gli Orti di Via Elisa, onze kampioen Tambellini,  Da Giulio in Pelleria en Trattoria Gigi. Vanaf ongeveer Pasen kan je bij enkele hiervan ook prachtig buiten zitten.

La Norma

Giulio in Pelleria

Tambellini (Sant'Alessio), met Cor en Liesbet

En omdat het onze favoriet is nog een foto van Tambellini Buiten: 

Met Frans, Renate, moeder Frans (Til) en Mary-Anne (juni 2014)

We zijn ook erg blij met ons appartement, zeker ook met het grote balkonterras. Al vroeg in het jaar valt daar van de zon te genieten (als 'em wil schijnen) of buiten te lunchen. Bijzonder is de rust, van mensgedreven gedruis hebben we op het terras nauwelijks last, hoewel toch in het centrum binnen de Muren gelegen. We hebben wel 'last' van vogels waarvan de meeste soorten in onze Utrechtse tuin niet te horen/te zien zijn. Dat begint in de loop van maart serieus te worden, en zeker in april als trekvogels uit zuidelijke oorden weer terugkeren. Zo half april hoor (en zie) je in de tuinen achter ons appartement soorten als onder (veel) meer groenlingen, europese kanaries, putters, gekraagde roodstaart , huiszwaluwen (10 à 15 nesten in onze straat), zwartkoppen, boomkruipers, soms ook een hop (heeft zijn nest vlakbij, gat inde Muren), En vanaf begin 2e week van april gieren ook de gierzwaluwen weer in de rondte door het zwerk, ook in ons stukje Lucca. 

Op een mooie ochtend zat er zomaar een nachtegaal te zingen, een gevalletje doortrekker! Kers op de taart: een paartje steenuil dat onder onze neus een territorium houdt. Elke avondschemering verschijnt het mannetje op de tv-mast van onze achterburen, op nauwelijks 25 meter afstand, en dus goed in het zicht. Het is de plek waar net tevoren een merel na zijn avondconcert vandaan is vertrokken (prima idee, de steenuil slaat een maaltijd merel niet af). Nu is het de beurt aan meneer steenuil om zijn playlist af te werken. Soms komt mevrouw gezellig bij hem zitten, de laatste dagen niet meer; waarschijnlijk zit ze ergens in de buurt op eieren. Afijn, het zijn van die geluksmomentjes. Die kun je niet precies afdwingen, najagen of forceren, maar je kan wel gelegenheid geven, door er niet op te rekenen maar er wel voor open te staan. Het is zoals Bert Wagendorp in zijn column over Sifan Hassan na haar magistrale overwinning in de Londonmarathon opmerkte: 'wie niet streeft naar de zege wint'. 

Steenuiltjes zitten er wel meer in onze buurt, op een avond hoorde ik er drie tegelijk roepen.

Heerlijk om van dat alles te kunnen genieten, en je gedachten hun vrije loop te laten nemen, net als thuis in mijn tuinhangmat, al komt die vrije loop ook regelmatig uit bij de bierkaai. Da's dan weer wat minder prettig, maar tamelijk onontkoombaar.

Overigens kan je het broedproces van de steenuiltjes en andere tot de verbeelding sprekende vogelsoorten prima volgen via de site van Beleef de Lente.

Lucca, Willy en Joep (sono tanto amato...)

In de wintermaanden (zeg: t/m half april circa) is Lucca-stad het domein van de vaste bewoners. Daarmee is het rustig en stil, er is hoegenaamd geen toerist te bekennen. Fijn wel, want de sfeer is uiterst relaxt, geen hectiek te bekennen. Dan is het ook leuk om het centrum in te lopen, Lucchesi onder elkaar, nietwaar? Wel een beetje helaas zijn we beiden geruime tijd wat afgeremd geweest wegens opeenvolgende periodes van ziekte en ander ongemak.

In die relatieve rust komt verandering van zodra de jaarlijkse tsunami aan toeristen (altijd een week voor Pasen) zich aandient. Dan begint weer het 'niet kijken waar je loopt, maar lopen waar je kijkt.' Het zij zo, goed voor de locale economie is het wel, in ieder geval. Met Pasen zaten alle logies en restaurants vol, het was zelfs beter dan vóór corona. Het is dan extra oppassen voor de vetfietsen van de thuisbezorgers en de electrische stepjes, die je dreigen van de sokken te rijden. Dan het centrum ingaan, overbevolkt als het is, is niet leuk, meer de goden verzoeken. Doodmoe word je van het straatbreed geslenter.

Vetfiets van Ali Baba

 

Ons verblijf en dat van andere 'overwinteraars' juist in die winterperiode geeft de stad een meer bescheiden economisch opkontje. De stad heeft echter meer nodig om economisch te overleven. Hier en daar worden in de stille periode festiviteiten georganiseerd. Zo heeft het huidige gemeentebestuur voor het eerst carnavalsoptocht Viareggio binnengehaald. Daar kwamen zo'n 30.000 mensen op af, goed voor de klandizie van winkels en bars/restaurants.

De driedaagse grote planten- en tuinartikelenmarkt Verde Mura begin april trekt ook veel bezoekers. Het voelt als de aankondiging van de lente die dit jaar nogal lang opzicht liet wachten. 

Verde Mura: ook kruiden en locale kazen te koop

Een bijzonder evenement is de herdenking van De dag van de Bevrijding, de Disfida della Libertà, een week na Pasen. De stad herdenkt dan niet de bevrijding na de tweede wereldoorlog (die valt op 25 april, en heet tegenwoordig Festa della Libertà), maar het feit dat Lucca in 1369 door bemiddeling van Keizer Karel de Vierde van Bohemia de vrijheid herwon op het naburige Pisa waardoor het decennialang werd overheerst. Het kostte Lucca wel een bom duiten, namelijk 300 Florijnen. Geen idee of je met dat bedrag had kunnen meebieden op de veiling van Lightyearstukken. 

Negen Compagnie di Balestrieri uit heel Italié komen deze dag bijeen voor een wedstrijd kruisboogschieten. Het toernooi beleefde zijn 22e aflevering. Op weg naar het centrum passeert 'onze eigen' compagnia, de Compagnia Balestrieri Lucca onze voordeur, hun zetel is bij ons om de hoek. 

Onder de trommelaars ook onze ex-huisgenoot van de benedenverdieping. De stoet bestaat behalve uit de schutters met begeleidende trommelaars en klaroenblazers uit een gezelschap voorname heren en dames, wier functie mij niet geheel duidelijk is. In ieder geval kijken ze er wel serieus bij.

Het bovenstaande klinkt al bij al als een tamelijk rimpelloos leven, als een leven zonder hoogtepunten. Toch zijn die er soms natuurlijk wel. In feite is het hele verblijf hier een langgerekt hoogtepunt. Maar als het dan toch moet.... Altijd leuk: bezoek. En in april ook een fantastische kookcursus.

Bezoek

Helemaal aan de voorkant van de jaarlijkse toeristentsunami zat Nanny, 'oude' vriendin. Eind maart was ze voor een weekje hier, keurig gereisd met de trein. Gelukkig was ik net van mijn corona af, dus we hebben de opgelopen achterstand op restaurantgebied maar eens goed ingelopen.

Op Lucca-station, klaar voor de terugreis

Kookcursus

                                              Wel handig, twee van die meerlagenovens....

Onze volgende bezoekers,vriend Wout met dochter Sofie en zoon Sam, kwamen met een doel, nl. het volgen van een cursus Italiaanse keuken. Dat vond ik een tof plan dus ik heb me aangesloten. In februari had ik vier plekjes geregeld voor een cursus van vier dagen op de Internationale Kookschool, gevestigd in de Via della Zecca in een groot voormalig nonnenklooster bij ons om de hoek. We konden aansluiten bij een groep van acht, naar bleek ambitieuze Japanners, allen met reeds de nodige ervaring in de sector. Sommigen wilden door naar Chef, anderen wilden in Japan een Italiaans restaurant openen; hun cursus duurde wat langer, nl. acht weken. U begrijpt: we deden een cursus op niveau.

Vandaag: gevulde aubergines, kikkererwtensoep, eend, konijn en met ricotta en fruit gevuld bladerdeeg

Voor de 'anti-konijn'-mensen onder u voeg ik ter compensatie het door ons gemaakte vegetarische menu toe.

Het waren vier fantastische dagen! Elke dag produceerden we met elkaar een compleet 5-gangenmenu. Denk dat er wel een Michelinster in had gezeten. Alles klaar, het werd door de dames/heren cursisten met smaak verorberd. De laatste dag mocht ook Mary-Anne als gast een vorkje meeprikken.Centraal stonden achtereenvolgens vis en zeevruchten, vlees, vegetarisch en wild en gevogelte. Als bonus deden we op dag 2 een olijfolieworkshop.

Sofie en Wout warmen olie op voor de betere geursensaties

Jong talent geconcentreerd in actie (stelt Sam en Sofie in de schaduw)

        Aubergines gevuld                    Bladerdeeg vulling ricotta/fruit

Met Sofie en Sam pastadeeg uitrollen tot heel dun, een beste klus

En toen....?

What's ahead? Wat wil ik nog doen? Niet zo veel, bij de les blijven, open blijven staan voor ontwikkelingen, blijven fietsen tijdens de Grote Afdaling dus ook, van die dingen, zo veel en zo lang mogelijk dezelfde als nu. Maar geen 'Grote Doelen' om na te streven. Wel: aan de hand van filosoof Schopenhauer ('ja zeg, doe maar duur!') monter proberen te blijven. Gaat wel lukken. Gelukkig heb ik niet veel last van krapte van de mij resterende tijd, behalve soms als ik aan de stapel boeken denk die ik nog wil lezen voordat ik aankom bij de meet.

Arthur Schopenhauer

Wat ik zeker niet wil is een nieuwe betaalde betrekking. Ik geniet ondanks mijn korte dienstverband, ook nog eens grotendeels in deeltijd, een alleszins redelijk pensioen. Bovendien bevalt de hoedanigheid van 'Gepensioneerd ecoloog' zoals in mijn Linkedin-profiel staat mij prima. Niettemin krijg ik van Linkedin regelmatig een overzicht van functies die op basis van mijn profiel voor mij passend en interessant zouden zijn, Een selectie:

• Juridisch beoordelaar bij het OM
• Arts bezwaar en beroep
• Manager International Dealer Support
• Managementondersteuner Defensiemuseum Soesterberg
• Inhoudelijk secretaris Ministerie OCW
• Planeconoom bij de gemeente Amersfoort
• Adviseur Social Return bij het Rijk, Utrecht

Ik blijf het zeggen: niets is fantastischer dan de werkelijkheid.

Fietsen

Ik begin met een gedicht voor Johny Hoogerland:

I fell with my reet

in a piece of prikkeldreed

Ow, what did my poepert pain

How could I so stupid zain...

______________________________________________

Onlangs zag ik op Strava (een wereldwijd gebruikte app voor sporters) een mooi commentaar bij een fietsrit van een van mijn nld fietsvrienden: "Zolang je jonger bent dan het aantal tandjes op je buitenblad, ben je jong". Voor de buitenstaanders... volgens deze 'Guy Frissen-norm' kan je jezelf onder de 53 tandjes op het grootste  kettingblad (voorzijde) nog als jong beschouwen. Als je Filippo Ganna heet is dat 57; deze Italiaanse prof rijdt zijn tijdritten met een 58-buitenblad. Maar ik heet Joep, en volgens de GF-norm ben ik dus al jarenlang oud. Al ruim 20 jaar. Niet voor niets ben ik lid van het Utrechtse fietsgezelschap Omroep Max. 

Wat het weer betreft onderscheidt dit jaar zich wel van 2022. Toen vanaf januari vrijwel droog met aangename temperaturen, nu behoorlijk onstabiel, met veel regendagen, relatief lage temperaturen (hoewel meestal wat graadjes hoger dan in Nld), en opmerkelijk genoeg  vaak veel wind. Samen met mijn lappenmand (griep, daarna corona, bij elkaar genoeg voor 5 à 6 weken lichte ongesteldheid) zorgde dat ervoor dat het fietsen maar moeizaam op gang kwam. Ik zal net aan op 2000 kms zitten. 

                                        Positief!

Grote Doelen zouden goesting en grinta kunnen bevorderen, maar die ontbreken vanaf dit jaar. Geen bergfietsvakanties meer. Ook in omgeving Lucca moet ik vaststellen dat mijn klimvermogen danig is gekelderd, in het min of meer vlakke (dat is het hier zo goed als nergens) gaat het nog behoorlijk voor de wind. Het ritje van afgelopen zaterdag met Stuart en Steve spreken denk ik boekdelen. 

Nog vermeldenswaard: samen met Stuart en Charly  reed ik de culturele gravelrit Cicloclassica Puccini, de maestro uit Lucca, zelf ook een tijdje coureur geweest, naar het schijnt. De afstand was met 55 kms bescheiden, maar gezien het overwegende gravelkarakter van de op veel plaatsen nogal ongelijke ondergrond voor de racefiets nog best een uitdaging. 

Afijn, ik tel mijn zegeningen, ook op fietsgebied. Het is fijn dat ik nog kan wat ik kan. De nog resterende tijd hier in Lucca zal ik er evenwel een schep bovenop proberen te doen. Qua training en onderweg genieten. Met de komst van Almar en Cor en een groep Australische vrienden in mei zal het  nodig zijn....

__________________________________

De mooiste coureursnamen:

• Sander de Pestel
• Gil d'Heygere
• Vincent Hoppezak
• Dorian de Maeght
• Dries de Pooter
• Jan Dunnewind (mede-Lucchees)

______________________________

Nieuws uit de Natuur

Volgende keer meer over wolven, berin JJ4 en haar maten etc.

In ieder geval: de mensheid gedraagt zich als een rockband in een hotelsuite,

Klimaat

Volgende keer enkele gedachten op dit thema.

Over: 

• bevolkingstoename
• droogte in Italië
• het is weer ouderwets aansluiten op de snelweg
• het is weer ouderwetse topdrukte op Schiphol, flink meer vluchten van en naar
• stikstof (stikstofbeleid is niet nodig is omdat het juridisch is geborgd, maar dat het juridisch is geborgd omdat het nodig is)

En verder:

• cokesnuivende feestnummers en zware criminaliteit
• BBB
• etc.

___________

PSV-Ajax 3-0 Eindhoven is de mooiste stad van de wereld (Theo Maassen 1994)

(Kamagurka in de Groene Amsterdammer)