Een gedichtje ter inleiding (variant)
Potver
Was potverdepotver bijna klaar met eindejaarsblog, toen ie potverdepotver ineens potverdepotver verdwenen was. Potverdepotver nergens meer te vinden. Heel raar, had hem steeds potverdepotver tussendoor opgeslagen. Potverdepotver (3x), potver.....
_________________________
Zonsopgang 22 december
Lucca: 07.49u
Utrecht: 08.46u
De dagen gaan weer lengen!
_______________________
Piazza Anfiteatro
Van 2024 naar 2025
Het jaar 2024 is bijzonder rap verstreken, en zit er weer bijna op. Niet
bepaald het fijnste jaar van mijn inmiddels 75-jarig leven. Oorlog en honger aan de dagelijkse orde waar niet al, klimaat en biodiversiteit onder rampspoedige druk, dat alles
onder bedenkelijk politiek gesternte. U leest en ziet het ook allemaal.
Waar moet dat heen? Ook de nodige gevallen van inzakkende gezondheid/overlijden in familie- en vriendenkring
zijn niet goed voor het gemoed. Het jaar 2025, in hoop blijft het afwachten of
we na afloop wat positiever kunnen oordelen over wat dàn achter ons ligt. Ik zet er mijn geld nog niet op in. Maar ik probeer wel monter te blijven. Niet te veel kop in het zand, het leven genieten waar het kan. Voor een gezonde balans.
Hoofdstukjes (en paragraafjes):
- Van 2024 naar 2025
- Oneliners en Citaten
- Terugblik 2024 (kort)
* Koers
** Giro d'Italia in Lucca
** Omloop der Kempen
* Film Tower Stories (Peter Greenaway, Dustin Hofman, Helen Hunt)
- Terug in het Lucca-gevoel (maar Lucca verliest haar 2 grootste vriendjes)
* Dagelijks leven
* En.... zelf nog gefietst?
Oneliners en Citaten
- Navobaas Mark Rutte plots overvallen door Visie;- Suppose they give a war, and no one comes....(West Coast Pop Art Experimental Band)
- Hoeveel bier moet er eigenlijk in zo'n noodpakket?;- Nieuwe jobkans: Bier(in)fluencer (Astrid de Ridder);- Na ons de strontvloed. Want stront komt er toch!;- Gaza: is het nu genocide of gaat het alleen om genocidale daden?;- Beter structureel donateur van een goed doel dan incidenteel met Kerst;- Wil de ware president opstaan?
- Klimaat: een opwarming van > 2 graden is best haalbaar;- Over klimaatwanhoop: 'Wanhoop kan waar zijn als emotie, maar onjuist als analyse.’ (Rebecca Solnit, geciteerd in column Asha ten Broeke, VK 19-12);- Voor het klimaat schijnt het beter om heen en weer naar New York te vliegen dan een kind op de wereld te zetten... Gezien in 'Over Bevolking', 23-12 op TV; - Tegeltje: Geluk is een seconde die eeuwigheid wil zijn (Gerrit Komrij); - Gebrekkige taalvaardigheid jongeren? Mijn advies aan de Minister van Onderwijs: bekijk Interview Mies Bouwman/Johan Anthierens met Drs. P;- Breekt Poetin in 2025 vanwege ingestorte economie? Kan, maar kan ook een gevallktje 'hoop is uitgestelde teleurstelling zijn' (Max Pam, VK 24-12);- De meeste mensen deugen? Gaat toch fietsen! Hangt maar helemaal van de context af (zie ook column Marcel van Roosmalen. NRC 18-12);
- Heidelbergse Catechismus wist (1563)het al: .....'[we zijn] alzo verdorven, dat wij ganselijk onbekwaam zijn tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.'
-___________________
Terugblik 2024 (kort)-KKoers
-
Giro d'Italia
Op 8 mei jl. stond Lucca op zijn kop. De 5e etappe van de Ronde van Italië beleefde de finish in onze Città di Adozione. De finishstreep was net buiten le Mura, de beroemde stadsmuren van Lucca gelegd.
De heren coureurs kwamen vanaf de gekende Monte Magno via de brug over de Serchio de stad binnendenderen, een traject dat wij, locale corridori, vrijwel wekelijks wel enkele keren onder de wielen door laten gaan. Er was een kopgroep van 4 vooruit, de vraag was of ze het jagende peloton voor zouden weten te blijven. Het antwoord ziet u in de samenvatting (kort) of samenvatting (langer). NB. Ik had een mooie van de laatste 3 kilometer met perfecte beelden van Lucca, kwijt (potver).
Omloop der Kempen
We waren weer juist op tijd terug in Nederland voor de Omloop der Kempen (Veldhoven - Veldhoven), en wel voor de 75e aflevering. Deze wielerwedstrijd, een van de oudste in Nederland, maakt deel uit van de Holland Cup. Het rennersveld kende maar liefst 18 nationaliteiten.
Joseph Kamau (Kenia)
D'n Omloop, zoals de koers in de plaatselijke volksmond wordt genoemd, was de eerste die ik ooit zag passeren. Dat moet ergens in de jaren '50 zijn geweest. Ik was meteen verkocht voor de enige individuele sport die in teamverband wordt beoefend. Met mijn vriendjes ging ik op de hoek Zeelsterstraat-Botenlaan (destijds nog in kassei gelegen, tegenwoordig onderdeel van de Eindhovense rondweg) staan. Want daar zouden ze waarschijnlijk gaan vallen.
Om deze dwaling goed te maken ben ik sinds een aantal jaren tegen een bescheiden jaarlijkse sponsorbijdrage lid van het genootschap 'Vrienden van d'n Omloop'. Dat levert me tevens jaarlijks een soort van VIP-uitnodiging op, met bijpassende ontvangst. Zo ook nu. Samen met mijn ex-zwager Gerard (ex-lid van het organisatiecomité en in die hoedanigheid vermaard hekkenzetter èn zorgdrager dat de pastoor bij de start de renners zegende opdat zij met behulp van hogerhand weer ongeschonden Veldhoven zouden bereiken) zijn we op enkele geschikte plekken op het parkoers de doorkomst gaan bekijken. Helaas waren we te laat terug in Veldhoven om de finish mee te maken.... Gelukkig is er ook in dit geval een (ruime) samenvatting.
Het peloton doorkruist Vessem, op jacht naar de kopgroep
Filmopnamen in Lucca: Tower Stories
Lucca stond wekenlang al helemaal op zijn kop in april/mei, ook letterlijk. Dit vanwege de opnamen voor de film van Peter Greenaway: Tower Stories-Lucca mortis. De hoofdrollen in deze grote productie worden vertolkt door de Oscarwinnaars Helen Hunt en Dustin Hofman. De tientallen opnamelocaties lagen zo goed als allemaal letterlijk bij ons om de hoek, we waren van nabij getuige van het spektakel (zie ook mijn aprilblog).
Helen Hunt te gast bij een van onze favoriete restaurants: Gli Orti di Via Elisa
Terug in het Lucca-gevoel - (maar tegenslag voor Lucca, ons hondje)
Kerstsfeer Piazza Napoleone (foto: Paola Granucci)
We zijn inmiddels al weer 6 weken hier. Momenteel is Lucca niet de stad die vanaf Pasen door toeristen overlopen wordt. Het is nu heerlijk rustig, relaxt, in een lager tempo.......ontspannen gaan we hier de dagen door, we hebben het zeer naar onze zin. Ook belangrijk: ons hondje kon hier tot nu toe met ons vrijelijk op pad, ook 's avonds, wegens geen vuurwerk. Nu de vakantie is aangebroken horen we in de aanloop naar oud & nieuw af en toe wel wat aan licht vuurwerk. Klaarblijkelijk zit de angst bij Lucca dermate dicht onder de huid dat ze ondanks haar angstmedicatie al bij de lichtste knalletjes onmiddellijk naar huis wil. Vergeleken met wat we in Utrecht gewend zijn valt het hier gelukkig echter allemaal enorm mee, met alleen oudejaarsavond zèlf nog te gaan.
Igor als puppy, samen met Carlo Meschi, 14 jaar geleden
Lucca kreeg wel een paar flinke teleurstellingen te verwerken. Haar 'verloofde' Igor, het hondje van familie Meschi (die van mijn sponsor Paladino) was al eind augustus overleden; wij kenden hem al vanaf puppy, en ook ik was behoorlijk aan hem gehecht. Als hij mij de fietswinkel binnen zag komen moest er altijd, en wel onmiddellijk een rondje gewandeld worden.
Lucca's andere grootste vriend Willy, haar tweede verloofde, de hond van Simona en Simone heeft ze gelukkig nog wel een paar kaar kunnen zien. Het was de vraag of een ontmoeting tussen die twee er nog wel in zou zitten, Willy had grote problemen met zijn fysiek, hij was op weg naar het einde.
Lucca en Willy de eerste keer
Altijd geweldig om te zien hoe die twee samen aan het raggen en bekken gingen op de spalti net buiten de muren. Als we afspraken lieten we Lucca net door de Jacobspoort los om Willy te gaan zoeken. Nou, dat ging als een opgevoerde speer erop af!
Zaterdag 7 december is Willy overleden. De volgende dag zijn we op troostbezoek gegaan. Zoals gebruikelijk stormde Lucca de trap op, in de verwachting dat ze Willy halverwege zou tegen komen. Nee, dus. Daarop ging ze naar hem op zoek in alle kamers, zonder een hoek of gat over te slaan. Vervolgens ging ze voor de keukendeur zitten, want misschien was hij dan in de tuin? Toen ze ook die helemaal had verkend ging ze zitten, keek mij aan, en draaide een drol. Als laatste groet?
Lucca en Willy, de laatste keer (met baasje Simone)
Gelukkig zijn er nog vriendjes over, zoals Xhammi, het brutale hondje van buurvrouw Henda, en vooral Mina en Biondo, de hondjes waarmee Mary-Anne doordeweeks eindmiddag-afspraken heeft. To go to the bushes.
Ook met Igor's opvolger, Gigi, lijkt het goed te gaan, al moet die relatie nog aan diepte winnen.
Beetje dollen met Gigi in fietswinkel Chronò, een goed begin
Kerst in Lucca
Vandaag, 1e kerstdag is het hier rustig in de stad, de meeste Italianen hebben vandaag een uitgebreide kerstmaaltijd met familie. Een deel van de mensen die we kennen zag er best tegenop.
Wij houden het bescheiden: ik maak iets lekkers Ethiopisch: Doro wot. Hoort eigenlijk met een teff-pannenkoek te worden gegeten, maar we doen het hier met rijst. Ter opluistering zet ik van Urbanus nog maar eens iets passends op: Jeseke is geboren.
Piazza del Anfiteatro
Op het Domplein
Alle winkels zijn in de maand december zo'n beetje altijd open, er werd dan ook geshopt als een malle. Zal in Nederland wel niet anders zijn. Voor de gelovige lezer spijt het me te zeggen, maar als religieus feest heeft kerstmis haar betekenis voor ons sinds lang verloren. Ik bevind me daarmee niet langer in een 'staat van genade', en kan ook een volle aflaat wel op mijn buik schrijven. We doen het met de heidense bron: de terugkeer van het licht. De dagen worden weer langer.
Nee, dan vroeger, in mijn katholieke jeugd. Ik herinner me de warme sfeer thuis, met als hoogtepunt op eerste kerstdag het feestelijke kerstmaal, met in de hoofdrol heerlijk toebereide hazen, of eigenlijk oma die de beestjes naar eetbaar transformeerde. Détail: er moest peperkoek mee van binnen (de haas).
Als lid van het jongenskoor (bij de sopranen) van de Theresiakerk te Eindhoven vormde de kerstnacht voor mij dik 60 jaar geleden een piekmoment. Samen met het mannenkoor zetten we de nachtmis luister bij met prachtwerk van o.a. Mozart, Perosi of Bach, met orkest. Aan de voorbereidingen begonnen we meteen na de zomervakantie.
Een voor mij bijzonder moment was als ik naar voren werd genood om de middeleeuwse klassieker 'Hoe leit dit Kindeke' te komen zingen (ziet eens hoe alle zijn ledekens beven), met ondersteuning van ons mannenkoor. Dat zal rond 01:30 u. zijn geweest, de saucijzenbroodjes lagen onze thuiskomst al af te wachten, benevens een sneetje kerststol met roomboter.
Het was in de begintijd van de bandrecorders. Mijn Ome Toon had een hele grote. Hij bracht de nodige consternatie in de kerk te weeg toen hij zijn spullen klaar zette, ongeveer halverwege in de centrale gang naar het hoofdaltaar. Wij van het koor stonden hoog boven, nou niet bepaald de ideale opnamesituatie. De opnames zijn dan ook van slechte kwaliteit. Ik heb een opname in mp3 maar het lukt me (nog) niet om die hier te plaatsen, helaas. ik herinner me nog wel de wat mij betreft mooiste regel: 'Zingt een motetteken voor uwen koning'.
In de twee kerstdagen moest ik het lied nog enkele keren zingen. Ik kan me niet herinneren dat ik daar erg zenuwachtig voor was, we hadden goed gerepeteerd. Het werd mijn eerste tophit. Als ik het lied nu hoor zou ik een motetteken willen zingen voor de kinderen in o.a. Gaza en Soedan.
Dagelijks leven
Ons leven hier is niet heel veel anders dan
thuis. Het komt neer op het leven proberen te leven. Het gebeurt alleen op een andere plek. De mensen zijn ook niet heel veel anders 1200 kms zuid van Utrecht, en er zijn
aardige en minder aardige types. Zoals al gezegd, het dagelijks leven verloopt
ontspannen, in een wat lager tempo. Hondje Lucca's rituelen bepalen in behoorlijke
mate ons dagritme. Ze gaat zeker 4x per dag uit, de ochtendwandeling is
voor mij, Mary-Anne knort dan nog. Als ik niet op tijd wakker wil worden krijg ik een natte snufferd in
mijn gezicht. Als ik niet ga fietsen stap ik samen met Mary-Anne ook de wat langere omstreeks mezzogiorno-wandeling mee. Daarna doen Lucca en ik een kort tukkie (una bella nana) op de bank. Het beest laat ook weten wanneer ze aan de
avondwandeling toe is. Daarna is het bedjetoe.
Wel anders is dat we doordeweeks
elke namiddag naar de bar van Giulia
gaan, Bar Martini, waar we vele localo’s ontmoeten. Volgt het avondeten. Als we uit gaan eten, tot nu toe 4x, dan doen we dat in lunchtijd.
Van onze favorieten bezochten we inmiddels al Trattoria Gigi, Da Giulio in Pelleria en Gli Orti di Via Elisa, allemaal binnenmuurs gelegen. Bij de laatste ontvangen ze behalve filmsterren wel vaker 'belangrijke' gasten.
Bij Gli Orti, met de staff
We hebben ook al weer heerlijk gegeten bij Cristina en Paladino thuis. Cristina heeft zowat de hele dag in de keuken gestaan voor ons. O.a. de productie van de kersttraditionele Panettone vroeg veel tijd. We hadden er al een gekregen van de familie Molini, onze directe onderburen. Ook heel lekker, maar hij haalde het niet bij die thuisgeproduceerde van Cri!
Panettone, een soort rozijnenbrood, oorsprong Milaan
En.... zelf ook nog gefietst?
In In heel 2024 heb ik maar bar weinig gefietst, d.w.z. op de racefiets. Ik haal misschien net aan de 4500 kms, een bedenkelijk laagterecord gezien over de laatste 40 jaar. Het is wegens de combinatie minder op pad en korter per keer. Maar we gaan wel door, volgend jaar ga ik voor de dubbele afstand.
Ik ben nog niet van plan in de berm te gaan zitten
Tsja, wat te zeggen....? Typisch gevalletje 'poreuze cirkel' , zou Kees van Kooten zeggen. De behandeling van mijn prostaatkanker, daar begon het wel echt mee. Nooit meer volledig van hersteld. Ik ervoer blijvend minder kracht, en was ik ook eerder vermoeid. Een sportmedische test bevestigde een flinke power- en uithoudingsknik in de over een lange periode gemeten trend. Trainen werd geleidelijk aan lastiger, mede vanwege rugklachten. Afstanden boven de 100 kms reed ik minder en minder. Toch reed ik jaarlijks nog wel circa 10.000 kms. Op zeker moment zaten de jaarlijkse bergfietsvakanties, met dagelijks een stevige rit over bergen en door dalen er niet meer in. Sinds vorig jaar laat de fysiek het nog wat meer afweten. Artrose, pijn in heup en lies deden goesting en grinta naar beneden duiken. Het gaat tegenwoordig minder vanzelf, ziehier de poreuze cirkel. Het is wat het is (en daar gaat het om).
Massaciuccoli
In Inmiddels heb ik hier in Lucca niettemin al wel een paar fijne, maar wel relatief korte ritjes gereden, zij het met anderhalf been. Bovendien was het regelmatig nat, uitkijken dus, in de afdalingen over de smalle weggetjes hier in de heuvels vooral. Waar je ook verrassingen kunt komen staan.
In de afdaling bleek de weg in enen weg
De jongere oudere is nog heel actief
O Ook de 'oudere jongere' - hij/zij nadert de pensioengerechtigde leeftijd - probeert er nog zo'n beetje bij te horen. In deze categorie strijden de zogeheten 'mamils' (overjarige racefietsers) nog tegen het toch al wel ingezette verval, vaak nog met redelijk succes. In deze categorie vallen ook de bazen van de soldaten. Vervolgens breekt de derde levensfase aan, voorheen aangeduid met 'bejaarden'. Het is tijd om een en ander onder ogen te zien, qua verval. Vroeger was men daar makkelijker in... na je 65e werd je opgeborgen in een bejaardenhuis.
Sp Spoedig rol je de fase der hoogbejaarden in, de tijd gaat immers snel. Het wordt wellicht tijd voor het verzorgingshuis. In deze categorie huizen o.a. de opdrachtgevers van de bazen van de soldaten (Trump, Poetin, Netahyanu). Voor de wereld zou het heel wat beter zijn als deze gasten een plekje in het verzorgingshuis zouden krijgen. Misschien is het zo dat ze door de beelden van Verzorgingshuis Sint Hubertus worden afgeschrikt. Ik kan me dat wel voorstellen.
______________
Zonsondergang 22 december
Lucca: 16.44u
Utrecht: 16.30u
_______________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten