Treinreis naar Lucca & eerste dagen aldaar (in nieuw appartement)

 

Paartje Nijlgans, Fort Blauwkapel 9 november

Weer op weg naar Lucca, de reis

Ben de tel kwijt - maar we hebben de foto's nog - , daar gingen we weer, op weg naar Lucca. We keken er naar uit, zeker ook naar het nieuwe appartement. De gelijkvloersheid zal ons bevallen. Het is maandag 10 november. Eigenaresse Lucia Toschi komt ons ophalen van Lucca-station. Maar da's pas over een paar dagen, we knippen de treinreis zoals gebruikelijk in drieën, met overnachtingen in Basel en in Milaan. Wel zo relaxt. Zeker, het doel is belangrijk, maar de reis ernaartoe telt ook.

Die maandag gaan we na de laatste voorbereidende activiteiten (ketel bijgevuld, huis opgeruimd en schoon, tuin winterklaar bv.) voor onze eerste overnachting naar .... het NH-hotel, nabij Utrecht CS. Dat scheelt wat stress de volgende ochtend, als we op tijd moeten zijn voor de trein naar Basel.

Prima gegeten bij Restaurant Metro aan het Jaarbeursplein (hertenbiefstukje). 

De ervaring heeft ons geleerd dat die eerste etappe naar Basel het meest precair is. Er zijn altijd vertragingen, en we maakten ooit mee dat iedereen de ICE ergens onderweg moest verlaten. Waarom, vraagt u mij? Nou gewoon, de wc's deden het niet meer. Je had de lichte paniek moeten zien bij onze reisgenoten die in Frankfurt een vliegtuig moesten halen; wij daarentegen konden rustig op een bankje gaan zitten, wachten op de volgende trein. We hoefden niks, alleen op enig moment aankomen in Basel.

Rechtstreek naar Basel rijden kon voorheen wel, maar sinds vorig jaar niet meer. Overstappen nu in Mannheim, maar de tijd daarvoor is uiterst krap bemeten. NS adviseert gezien ook de problemen op het Duitse spoor extra overstaptijd te plannen. Als je die raad opvolgt - heel merkwaardig - moet je van NS wel een nieuw ticket voor het traject Mannheim-Basel kopen... je verstand staat er bij stil. Dan maar geboekt bij Deutsche Bahn. Geen probleem: we kunnen toe met één ticket Utrecht-Basel, incl. een verlengde overstaptijd in Mannheim.

Onderweg van het landschap genieten is er niet of nauwelijks bij. Het zicht daarop wordt je ontnomen. Zijn het niet de oerlelijke fabrieksterreinen en distributiecentra, dan zijn het wel de jaar op jaar in lengte toenemende geluidsschermen. Dit jaar is die groei enorm, hij gaat annex met de spoorverbredingen, waar men over een enorme lengte mee doende is.

Basel

• - Hotel IBIS Bahnhof, prettige plek; handig voor mensen op doorreis, zoals wij;
• - Eten in Veg-restaurant TIBITS : je pakt een blad, je doet een rondje keuze uit circa 50 gerechten op je bordje, met je bordje naar de balie, zet hem op de weegschaal, je betaalt het gewicht. Vooruit, één glaasje witte wijn erbij.

Al is er onderweg ook geregeld fraai zicht op bergen en meren, ook op het traject van de tweede etappe, Basel-Milaan, wordt de blik op het landschap deels wreed geblokkeerd door zowel geluidsschermen als een reeks van tunnels. De langste is de Gotthardbasistunnel, lengte 57.1 kilometer. Dat is me nogal een end, niks aan, ik rij liever met het fietsje over de oude Gotthardpas, schitterende rit, naar wij dachten met 37 haarspeldbochten of daaromtrent, en deels in kassei. 

Maar ja, geen doen met al onze bagage en hondje Lucca. Dan maar wat mijmeren, terugdenken aan die keren dat ik de pas wel met mijn racefietsje reed (zonder bagage), aan hoe mooi die klim, en de afdaling, Italië in, waren.

 

Milaan

Hier is onze vaste overnachtingsstek Hotel Andreola. Tijdens de zwartste dagen van de coronacrisis was alleen dit hotel open in Milaan, maar dan wel uitsluitend voor het medisch personeel. Hier prima kamers, dito restaurant met op dag van aankomst de eerste Italiaanse maaltijd, van kwaliteit. Glaasje wijn erbij? Ja, doet u maar. De ober kent ons intussen.

Het hotel beschikt ook over een riante ontbijtruimte. Des ochtends verzamelen zich hier de gasten. Allemaal broeders en zusters voor even, waar men ook vandaan komt (circa overal vandaan). Gelijkgeurend. Kwestie van zelfde douchegel.

De derde reisdag voert ons naar Lucca, met overstap in Firenze. Tussen Milaan en Bologna is het ruim van naar buiten kijken, maar van wat je ziet wordt een mens niet heel erg vrolijk: voornamelijke grootschalige landbouwgebieden, zo ver het oog reikt. 

Maar we leven op bij nadering van Reggio Emilia. In beeld verschijnen de drie bruggen van architect Santiago Calatrava.

Helaas kunnen we het ook door deze architect ontworpen hogesnelheidstreinstation alleen van de binnenkant zien, toch minder spectaculair dan de buitenkant. Dus even een foto opgezocht.

Vlak voor station Bologna begint het tunnelen weer, maar pas na de passage aldaar wordt het serieus, qua tunnels. Naar Firenze is het 78,5 kilometer, waarvan maar liefst 73,8 kilometer aan tunnels. Gelukkig schieten ze rap voorbij op deze hogesnelheidsverbinding.

Het laatste stukje vanaf Firenze naar Lucca gaat zo snel niet meer. De trein boemelt dat het een aard heeft, hij stopt op de kleinste stationnetjes. Op drie plekken moet hij behoorlijk lang wachten op de passage van de tegenligger, want ja, enkel spoor. Afijn, zo hebben we mooi de gelegenheid om in ons Italiaanse ritme te komen, we schakelen een paar tandjes terug.

Lucia, eigenaresse van ons appartement, komt ons oppikken van het station. Het station zelf en het voorplein heeft sinds ons vertrek in mei dit jaar een flinke opknapbeurt genoten. De nieuwe tunnel onder de drukke ringweg richting de Muren is een grote verbetering, overzichtelijker en veiliger.

Terug in Lucca, de eerste dagen

Nabij Porta Elisa

Net als hondje Lucca moesten ook wij de eerste dagen wennen aan onze nieuwe omgeving. Zo links en rechts wel een hartelijk weerzien, op straat, in de winkels. Het duurde even vooraleer we de spullen die we hier hadden achter gelaten, een aantal dozen en een paar koffers, hadden uitgepakt, en een plaatsje gegeven. Fijn dat Luca en Gabri onze zooi al vóór onze aankomst ter plaatse hadden bezorgd. 

De twee dozen die we uit Nederland nog hadden opgestuurd, met o.a. mijn nieuwe (vlakke) pedalen met bijbehorende schoenen (ter vervanging van de klikpedalen) lieten nog wat dagen op zich wachten. Elf dagen na verzending uit Utrecht pas waren ze hier. Al met al heb ik hier nog niet gefietst, komt volgende week wel. De beweging komt van het wandelen, tussen de 11.000 en 14.000 stappen per dag.

Intussen zijn we helemaal geland, en dat geldt ook voor Lucca. Ons appartement ligt in het meest rustige deel van de binnenstad, nabij de Botanische Tuin. De aartsbisschop woont om de hoek, we zitten hier per definitie gezegend.

De rust heeft zeker ook een prettige impact op hondje Lucca. Ze is blij dat het reizen voorbij is. Waar we in Utrecht moeite hadden om haar nog mee te krijgen op de avondwandeling (wegens dreigend vuurwerk en verwante geluiden) komt ze hier vragen of het nog geen tijd is om nog even een rondje te doen.
Bijkomend prettig feit:  het weer is nog prima, wel eenmaal een langdurig en hevig nachtelijk onweer. Dit weekend moeten we door twee wat frisse dagen (8 graden) heen, maar vanaf maandag is het opnieuw ruim boven de tien. 

Ochtendstond 18-11

De Gulzige Pers

-- Waarheidsvinding of Riooljournalistiek --

Langs het spoor was er onderweg veel lelijkheid te zien, veel lelijkheid was er ook te horen en te zien rond/n.a.v. enkele opmerkingen van informateur Wijers. U heeft het allemaal gevolgd. Yesilgöz een leugenaar noemen strookt met de feiten, haar een feeks noemen is heel niet aardig, maar ik vermoed zo maar dat een groot deel van 'de mensen in het land' zich best kunnen vinden in deze kwalificatie van Dwarsligger Dilan. 

De journalist in kwestie en diens hoofdredacteur beriepen zich op het belang van 'waarheidsvinding',  m.i. had het meer te maken met het creëren van ophef, riooljournalistiek dus. Roddelbladengedrag van de kwaliteitskrant volgens Youp, 'waarvoor het zich diep moet schamen.'

Hans Wijers moet gedacht hebben: zoek het verder uit, ik houd er mee op (Max Pam in VK, 18-11).

Een paar dagen later trok de ombudsman van het NRC wèl min of meer het boetekleed aan: : "In drie dagen journalistiek koorddansen maakte NRC iedere dag pijnlijke fouten."

Het rattige beeld van het journaille werd nog versterkt tijdens het kruisverhoor waar Wijers aan werd onderworpen. In de woorden van Sheila Sitalsing (VK): '.... Wijers (moest) 43 minuten lang 43 keer exact dezelfde vraag beantwoorden van een kluit journalisten: of hij nog op ‘voldoende vertrouwen’ kon rekenen na zulke gemene woorden over Yesilgöz, het onschuldige slachtoffer.'

Ik vraag mij af: wat leren journalisten in opleiding tegenwoordig eigenlijk? Zo lang en diep mogelijk roeren in vermeende prut?

       ... en laten we het over de nog grotere ellende maar even niet hebben....

Tot Slot

Ik besluit met een gedichtje van Levi Weemoedt, zijn ironie past mij wel:

Vreugde heeft geen vat op mij

Als de wekker is gezet, denk ik 's avonds in mijn bed:

"Ach, geen dag ben ik echt blij, vreugde heeft geen vat op mij.

Hoewel ik lach, en soms zelfs zing, voel ik toch: droefheid is mijn ding.

Zoals een eend, in water zwemt, ben ik voor treurigheid bestemd.

O, ik heb al sinds mijn babytijd van mijn geboorte vreselijke spijt."

Tot Slot (bis)

Intussen bij de waterhole van Okaukuejo in Etosha National Park, Namibië, 24/24 beelden live. Zaterdagavond hier nog een mooi clubje leeuwen gezien.