Piet zijn pet en zijn paardenbloemen

                   Lente in Lucca

Al weer twee jaar geleden....

Op 7 maart j.l. was het al weer twee jaar geleden dat mijn vader overleed. Na een uiterst vervelende delieraanval werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Aanvankelijk leek het goed te gaan, maar het werd spoedig duidelijk dat we terug moesten naar Nederland. Voor mijn gevoel heb ik goed afscheid kunnen nemen. Ik mis de gesprekken via Skype met hem wel. Die begonnen soms wat in mineur (hij was dementerende) maar eindigden doorgaans toch vrolijk.

Maar okay, voor de rest gaat alles goed.

Op weg naar de kerk. Braaf ventje toen nog...Rechts broer Hans, ook heel braaf..

Er  op uit!

De lente is hier wel zo'n beetje uitgebroken. Tijdens de Tirreno -Adriatico was dat pas een klein beetje zo, fris windje uit Rusland drukte de temperaturen. Ik vond het weer leuk om bij de ploegentijdrit rond te neuzen. Met het fietsje naar Lido di Camaiore, beetje kijken in het groot (zeg: de ambiance) en in het klein (fietsdetails, gezichten etc.), en na een tijdje weer a casa. Dan heb ik zelf toch ook weer 65 km gefietst. Ik laat het bij een paar foto's. 

Peter Sagan rekt                                   Taylor Phinney rijdt zich warm

 Bauke bekijkt het even        

Focus bij de mannen van Lotto-Jumbo

                           Fiets wegen

                                                       
                                                                                     Waar zit dat verdomde motortje???

Etixx Quickstep rijdt in; vooraan Bob Jungels (Luxemburg)

Een vlucht kraanvogels bij Fucecchio

Van het mooie weer hebben niet alleen de kraanvogels maar ook wij uiteraard geprofiteerd door samen meer en meer naar buiten te gaan. Bijvoorbeeld voor het traditionele rondje over de stadsmuren (4.2 km). Een uitstapje naar Bagni di Lucca (heen trein, terug bus) waar geen reet te doen bleek, maar waar we het toch naar ons zin hadden, dat kan dan natuurlijk toch nog wel dan. Veel buiten maakt deel uit van de genoegens hier te zijn. Ik doe maar weer wat foto's.   

 Bagni de Lucca

Ook de pedalen werden uiteraard  regelmatig weer meer of minder duchtig gegeseld (meer, meer,meer!) Diverse fraaie ritjes, alleen of met anderen, Ik ga ze hier dit keer maar niet nader bespreken, er wordt al genoeg geluld. Ik houd het wederom bij een fotoserietje.

Met Cristiana, Bruno en Paladino over Viareggio

____

Met Renato Gelato, Silver Foxx en 20 van La Bagarre een pittig rondje met koffiepauze

Piccolo Mortirolo

Pedona

_____

Met Renato Gelato, Silver Foxx en Paladino: 

Op weg naar het terras (met enkele hindernissen onderweg)

U heeft uw bestemming bereikt!

Groot kijken en klein kijken

Verleden week kwam er een einde aan het leven van Piet Oosterveld, zeker in Nederland wereldberoemd geworden omdat hij tijdens een expeditie op Spitsbergen met zijn hoofd tijdelijk in de muil van een ijsbeer verbleef. Dat kwam omdat hij een bootje uit de klauwen van het beest wilde redden. Ongewapend. Zo ging het sprak hij over het incident bij Sonja op Zondag, destijds een fameus TV-programma. : "Onze motorboot was door een ijsbeer vernield en we hadden hem net weer gerepareerd. Ik keek uit het raam en zag diezelfde beer opnieuw bij onze boot. Ik werd kwaad en rende naar buiten om hem weg te jagen. Op mijn pantoffels.” Toen de ijsbeer tot de aanval overging rende Piet terug, maar ja, die pantoffels... Hij gleed uit en de ijsbeer zette zijn kaken in Piet's schedel. Een collega-onderzoeker schoot te hulp en wist de ijsbeer weg te bluffen. 

Die ijsbeer, het was nog een vrij jong beest, kon er niets aan doen volgens Piet. Hij had het 'ijsberenvak' niet geleerd, omdat zijn moeder door jagers overhoop was geschoten. Piet werd door de aanval letterlijk voor het leven getekend. Sindsdien droeg hij net zo vaak zijn pet als zijn sokken. Vele jaren later ging hij met een groepje nog eens terug naar Spitsbergen, bij wijze van therapie ook. Nu bracht hij wel een geweer mee, voor de zekerheid. Maar op Spitsbergen bleek dat hij de verkeerde kogels had meegenomen. Typisch Piet.

Uit het verhaal hierboven blijkt al iets van zijn laconieke, maar tegelijk nuchtere kijk op het gewoel en gedoe van de wereld om ons heen. Zo heb ik dat in ieder geval ervaren tijdens mijn alternatieve dienstplicht op het toenmalige Rijks Instituut voor Natuurbeheer in Leersum. Daar kon ik onder zijn auspiciën een kleine twee jaar meedoen aan zijn Begrazingsonderzoek in natuurgebieden, op dat vlak was hij een pionier. Het ging er om de invloed van begrazing door paarden, koeien en ander spul op de natuurlijke processen in beeld te krijgen. Piet dacht en keek hier in het groot, het ging er hem niet om dat het plantje A precies op het plaatsje B zou groeien. Nee, hem was het er om te doen die natuurlijke processen hun werk te laten doen, dan kwam plantje A wel 'vanzelf' opduiken, maar misschien niet altijd op het plaatsje B. Hier keek en dacht hij in het groot. Begrazing was volgens hem heel geschikt om die processen in relatief grote natuurgebieden mede te sturen, en bovendien goedkoper dan het tot dan gebruikelijke vormen van natuurbeheer. Nu is begrazing in onze natuurgebieden heel gewoon, denk bv. aan de Heckrunderen in de Oostvaardersplassen of de schaapskuddes op de heide. Niet dat het resultaat overal geweldig is, maar dat is een andere kwestie, waarover duchtig en terecht wordt gedebatteerd. 

Geloof het of niet, in dit sportveld bloeien meer dan 50 soorten paardenbloem

Kijken in het klein, dat deed Piet ook. Klein kijken kan je helpen om beter zicht te krijgen op een lager schaalniveau, zeg: de verschillen in het groot. Ik vermoed dat hij er ongeveer zo tegenaan keek. Hoe dan ook, Piet keek naar paardenbloemen. Huhh, is daar iets aan te zien dan? Zeker, en hoe kleiner je kijkt hoe meer je ziet. Zo kom je uit bij allerlei verschillen op grond waarvan je vele soorten paardenbloemen kunt onderscheiden, doorgaans verbonden met specifieke milieuomstandigheden (waarvan begrazing er een is). In Nederland komen maar liefst 2000 soorten paardenbloem voor. Er is zelfs een soort die alleen voorkomt op door paarden begraasde weitjes. Die roepen wij dan ook uit tot onze enige echte 'paardenbloem'. 

Het is waar, door deze kennis ontploffen er niet minder bommen, en vermindert ook overigens het overige leed in de wereld niet. Niettemin heb ik het een en ander van waarde aan de periode-Piet meegenomen voor de erst van mijn leven. Mede dank zij hem kwam ik er achter in welke richting ik het werkzame leven moest zoeken, ik heb volgens mij ook wel wat van zijn nuchterheid overgenomen, en bovenal heb ik geleerd hoe fijn het is om van het kleine te kunnen genieten. Al was het maar om het grote te kunnen verdragen.

                                       Tiens, tis 'ne krokodil!

Het andere Lucca

In volgende blogjes meer over wat er ng meer opvalt in Lucca, als je het mooie hebt gezien (en daar nog wel steeds van geniet)/

Maar de eerstvolgende zal een verslag zijn van een extraordinaire fietszondag met hilarisch slot......

Mamils en Fantoomgeluk

'Als je elke dag hard gaat, ga je nooit hard'
(Mario Cipollini)



Il Re Leone - Mamwl (Middle Aged Man without Lycra)

17 Jaar geleden zat hij ook al eens in zijn blote kont (in costumo adamico) op de fiets, onze Super Mario. Toen zonder helm, wel met schoenen aan; het ging destijds om de promotie van die schoenen. Volgens hem heeft de huidige foto niets met publiciteit te maken. Het is meer een reactie op het commentaar op zijn FB -pagina op het feit dat Cipo hier (omstreken Lucca) doorgaans zonder helm rondrijdt. Grapje! Geen grapje: hij zou graag dit jaar het WK in Qatar rijden, vlak parkoers als in Zolder waar hij in 2002 wereldkampioen werd. Desnoods wil hij voor het organiserende land rijden. Kan het? Volgens hemzelf wel. Hij verwijst naar de oude Rebellin, het vlakke parkoers en het feit dat hij nog steeds maniakaal traint. We zullen zien.. Bart Veltkamp schaatste ook voor België. Mooi idee: Mario Cipollini, fietsquataraan.


Eerste volle maand voorbij

Zo, februari zit er ook al weer op. Wat gaat het weer snel! Nou ja, vandaag (maandag 29) nog een schrikkeldag, het is pestweer (het regent nu al 72 uur achter elkaar). De Romeinen zeiden het al: een schrikkeljaar brengt ongeluk. De eerste toeristische rolkoffertjes ratelen het Centro Storico ook al weer binnen. Bij elkaar genoeg om een zeker bluesgevoel bezit van hart en hoofd te laten nemen. Al met al een geschikte dag om er weer eens een blogje proberen uit te gooien.

Als gevolg van de overvloedige regens op diverse plaatsen aardverschuivingen

We hebben hier niet eerder zo'n natte maand februari meegemaakt. Temperaturen waren daarbij wel okay, zowat alle dagen (ruim) boven 10 graden. En er waren zeker ook mooie, lenteachtige dagen, getuige ook onderstaande foto.

Zicht op de moerassen van Massaciuccoli vanaf Monte Balbano, met bloeiende Mimosa

Ik heb dan ook naar tevredenheid (en die van Mary-Anne, want ik was weer even weg) aardig wat driedimensionale fietsmeters kunnen maken. Om precies te zijn: 1189 km, bij 13.020 hoogtemeters. Want ja, het gaat op elke rit op zijn minst wel een beetje de hoogte in. Wegens verlies van een paar kilootjes gaat het klimmen me naar verhouding goed af, het zou nog wat beter mogen zijn. Groot klimtalent hebben mijn ouders mij niet meegegeven. Tot uw gerustheid: ik weet met mijn (immer toenemende) fysieke beperkingen om te gaan. 

'Je stopt niet met fietsen als je ouder wordt, je wordt ouder als je stopt met fietsen'

Hoe dan ook ik geniet steeds zeer op mijn weg naar boven, of het parkoers nu door bos of door olijf- en wijngaarden voert. Of ik nu allenig rijd, of mee anderen. Zelfs als het 'niet vanzelf' gaat. Genieten doe ik zeker in de haarspeldrijke afdalingen. Ja, eraf is lekker, maar ja, je moet er wel eerst op, zeg ik altijd maar.

De afgetrainde bipsen van Roberto, Giuseppe en Dario kijken richting kerkje Capriglia, en in de diepte naar Pietrasanta en de Mare Tirreno.

In alle richtingen rond Lucca kan je je klimparkoersjes kiezen, van niet te gek tot zeer pittig. Kwestie van je richting en je targets kiezen; met wel of niet ergens afslaan voor een extra lus met extra te overwinnen heuvels, etc. Veel fietsers rijden een parkoersje van ca. 50 km met daarin twee klims van resp. 2,5 en 4,5 km als standaardrondje . Ik reed hem gisteren nog, in de regen. In het algemeen kleed ik me voor zo'n kort rondje niet om (sprak hij blasé). In de afgelopen maand ben ik al die richtingen al op geweest, vaak in gezelschap, en als het zo uitkwam ook alleen. Met naar lengte en stijging vaak genoeg wat serieuzer werk te doen dan wat je op genoemd standaardrondje voorgeschoteld krijgt.. 



Heel graag rijd ik in het gebied rond Matraia in de zonbeschenen heuvels. Op en neer, op en neer, heel geschikt terrein voor explosiviteitstraining. Ik was er tot nu toe pas een 
keer, met Lorenzo van de Esselunga. 

Naar boven, naar Capriglia, bochtje 12 %

De meeste beklimmingen kunnen worden gekarakteriseerd als nogal onregelmatig. Doorgaans zijn ze in het begin (dal of stadje uit) behoorlijk steil, altijd wel boven de 10% en niet zelden ook meer dan 15%. Dan vlakt het meestal wat af, naar 5 à 7%. De spanning kan voor even een beetje van de benen. Maar pas op! De steilere stukken komen weer terug, het is al met minder souplesse om deze stroken de baas te worden. Rn dan, bijvoorbeeld op de klim naar Gombitelli plotseling een kort stukje 'daalklim' van -1% om dan toch weer tegen twee supersteile bochten op te lopen bij het inrijden van het dorpje. Een goed riyme vinden hier is bepaaldelijk een uitdaging. Hetzelfde gaat mut. mut. ook op voor andere kuitenbijters, zoals bijvoorbeeld  de Pizzorne, en de attacks op de Monte Serra vanuit Buti, resp. vanuit Calci. Tenslotte wil ik nog de klim noemen die zich zeker dit jaar in mijn lijstje favorieten omhooggewerkt hebben, te weten de routes naar Fiano/Pescaglia en naar Cappella Monte, schitterend. Alles van een rust en schoonheid, enorm; dat is waar je het voor doet.



Zicht op Loppeglia

Met Cristiana (Pizzorne)

In achtervolging op Jacopo Pera (Serra da Buti) - ik rij hem terug

Il giovane Jacopo e il anziano (afzink Serra a Calci)

Cristiana, Paladino en Bruno

Zoals verhaaltje en foto's laten zien rijd ik tot op heden louter met Italianen van hier. Nog geen buitenlanders als Charly, John, Ruslan e.v.a., de rijders van all over the world die hier korter of wat langer komen fietsen. Het moet nog even lente worden, denk ik. Wel is al een paar keer de jonge Vlaamse coureur Nick Wijnants een weekje komen trainen; dat doet hij serieus. Hij heeft aanzienlijk minder tijd nodig om mijn kilometers en hoogtemeters te maken.... 

            Nick

Onlangs was zijn vader Jan ook een weekje hier, oud-prof bij onder meer de Hitachi-ploeg. Reed 6x de Tour de France uit, en won in 1983 een etappe in de Ronde van Nederland (Boxmeer). Er was een dag gelegenheid om een stukje samen op te rijden.

 
          Jan in 1983                                                

......... en in  2016                                                                      

______________

Verder nog??

Uiteraard, vanzelfsprekend! Al is het de revolutie niet meteen. Zoals eerder gezegd, we leven ons leven voort, maar dan op een andere locatie. En dat dan alweer voor de 6e keer. Saai? Valt te bezien, maar we jagen in ieder geval geen fantoomgeluk na. 'Leven is Streven' was de lijfspreuk van onze helaas veel te vroeg overleden (op de Col de Galibier...) vriend & collega van Mary-Anne.

Fantoomgeluk, Herman Vuysje schreef er een mooi stukje over in zijn Kleine encyclopedie van Nederland (Groene Amsterdammer 11-2-2016). Te definiëren als "het geluk waar je je mee verbonden voelt, maar waarvan je bent afgesneden".  Het komt er op neer dat je ongelukkig wordt/psychische klachten krijgt van al die dingen die je bent misgelopen, al die kansen die je niet hebt benut, bv. die andere vrouw, die boeken die je wel wilde lezen maar waarvoor de tijd ontbrak, de gemiste carrières, je capaciteiten die je niet hebt benut,de plaatsen op de wereld waar je naar toe moet omdat je er nog niet bent geweest, etc.  Het is de stress van deze tijd waarin alles kan, of lijkt te kunnen. En waar de pensionado's vroeger waren vrijgesteld van het gedoe (het kwam toen eerder op 'overleven' aan; er was toen minder te missen dan nu dank zij de afwezigheid van 'de media', ze wisten eenvoudig niet wat er te missen was) is de norm nu eerder dat je tot op hoge leeftijd moet blijven gaan om nieuwe, spannende ervaringen op te doen, de kansen te benutten, op het amechtige af. Omdat het kan. Zolang althans de 3e wereldoorlog nog niet echt is uitgebroken. 

Levenslange druk. Volgens de door Vuijsje geciteerde socioloog Norbert Elias is het grote gevaar dat we 'het vermogen verliezen vreugde te voelen over het verworvene'. Die woorden sprak hij ongeveer een halve eeuw geleden uit. Over vooruitziende blik gesproken.... Ik voeg er 50 jaar later als filosoof van de kouwe grond aan toe: vanuit je hangmat achter in je Utrechtse tuin genieten van de lage zonnestralen over de goudgele boterbloemen, da's ook goud waard (zeker met smakelijk biertje onder handbereik) . Net als hier lekker in de rondte fietsen in goed gezelschap. Net als sfeervol en lekker eten bij Ristorante Tambellini met Mary-Anne.

Ons verblijf hier kan zeker ook worden gezien in dit licht. Natuurlijk sluiten we met onze keuze voor 'weer naar Lucca' veel andere mogelijke keuzes af.  Daar valt prima mee te leven, we hebben geen last van Fantoomgeluk, geen pijn van misgelopen bezigheden of levens. We proberen er hier, zogezegd, mindfull iets van te maken. Het is wat het is, en daar gaat het om. 

Mary-Anne aan de knip....                             .... en aan de kook

Op Le Mura, ter hoogte van het busstation

En wat het is.... dat is ook het feit dat Mary-Anne, als chronisch zieke CVS-patiënt, hier meer controle over haar leven heeft dan in Nederland. Ze moet activiteiten goed faseren, zich niet overladen, sommige dingen- hoe leuk ook-  skippen. Dat komt ook naar voren in dit verhaal van een collega-patiënt. We hebben in de loop van de laatste 8 jaar wel geleerd ons daar op in te stellen en bij aan te passen. Dat gaat hier in Lucca wat makkelijker dan thuis. CVS behoort tot de wat lastiger grijpbare ziekten, naar de precieze oorzaken waarvan nog altijd wordt gezocht. 

Lucca, Via dell' Anfiteatro,1975

'Water is een kostbaar goedje. Verspil het niet. Drink wijn!'

Ruïnes voormalige papierfabriek, hoek Via del Fosso en onze straat. Er zijn/waren plannen voor een hotel, maar die zijn ergens in het vergunningencircuit gestrand