Lange winter, ook in Lucca

(27 februari 2018)

Avondlucht boven de Muren van Lucca (vanaf Piazza S.Maria)

Niagara, mooie naam voor een wasserette (de onze...)




Lange winter in Lucca



Lucca doet dutje in het zonnetje op ons terras

Je zou het aan de foto hierboven niet meteen zeggen, maar het is koud hier in Lucca. Niet eerder liet het voorjaar hier zo lang op zich wachten als dit jaar, ons achtste jaar in Lucca. Was januari nog dik in orde qua zonuren en temperatuur, de hele maand februari laat zich karakteriseren als frisjes en regenachtig. Zondag 25/2, werd het zelfs regelrecht koud, met sneeuw tot op lage quota, en de komende nachten matige vorst in Lucca-stad tot strenge vorst hogerop, met daar bovendien dus een ferme sneeuwlaag. In de meest aangedane delen van de regio zijn veel scholen voor enkele dagen dicht. Het is hier code geel, met dank aan de Russische Beer, die dus met één poot ook Italië een (m)aai geeft. In de stad valt het allemaal nog wel mee, zeker met het zonnetje er bij.

Smeltend ijsplakje op terrasrand

Voor de bewoners van de vele dorpen en gehuchten in de omgeving is het moeilijker, net als voor de daklozen van Lucca. Ook degenen die 'normaliter' de nacht doorbrengen in een zelf gecreëerde slaapplek worden opgevangen.

 

Slaapplaats bij ons om de hoek, wel goed beschut maar nu erg koud

Andere ongemakjes

De fietsmogelijkheden zijn door de actuele weersomstandigheden enigszins gehypothekeerd. De heuvel- en bergparkoersjes hier in de omgeving, zoals Monte Serra en Pizzorne zijn sowieso niet te doen wegens sneeuw en gladheid; hoe hoger hoe dikker de sneeuwlaag, en daar komt in de volgende dagen wellicht nog wat bij. Momenteel dus niet te doen. Het is nu dan wel zonovergoten, maar toch levert dat ook in het vlakke geen goeie fietsomstandigheden op. Dat geldt met name voor de meestal nogal smalle doorgaande wegen, waar je de ruimte moet delen met gemotoriseerd verkeer.  

We moeten het er mee doen. Het voordeel van dit nadeel is dat ik mijn rugblessure kan laten wegebben. Dat begint te lukken dank zij de behandeling van fisioterapista Franco Del Tredici en de oefeningen die ik doe. Tsja, hoe kom ik daar eigenlijk aan, aan die vervelende, hopelijk tijdelijke handicap. Het is een kwaal die al ruim 20 jaar met enige regelmaat de kop op steekt. Pijn linksonder in de rug, met pijnpunten ook in aanpalende bil en dijbeen. Het is een houdingskwestie. Van bij geboorte reeds, vermoedelijk. Ik sta een beetje scheef, er zit een bochie in mijn ruggegraat. Vandaar. 



Lucca jaagt achter een roodborstje aan

Dit rug-bil-dijcomplex wordt onder bepaalde omstandigheden te veel op de proef gesteld. Naarmate ik ouder wordt ook sneller. Bijvoorbeeld als hondje Lucca plots heftig aan de lijn trekt, als ze achter een groep duiven of ander gevogelte aan wil sprinten. Bij dat soort onverwachte bewegingen schieten er scherpe pijnscheuten doorheen het niet meer zo fruitige lichaam. Het is nog even wachten tot ik terug frisse benen heb en de Russische Beer de grens is overgezet vooraleer ik weer aan de steviger ritten begin. Dat moet in orde zijn als hier volgende week de Tirreno van start gaat met een ploegentijdrit in het nabije Lido di Camaiore. Ondermeer Tom Dumoulin en Wilco Kelderman aan het vertrek; en... Chris Froome.  
Het is elk jaar weer erg leuk om daar tussen de renners door te scharrelen voor een praatje en een fotootje hier en daar.

v.l.n.r. Marco Passanella, Fabiana Luperini, il Olandese volante, Stuart Berry

De doodsteek voor mijn rug waren vermoedelijk de inspanningen die ik me moest getroosten in het wiel van de fameuze ex-coureuse Fabiana Luperini, in de lange maar fraaie klim naar Broncoli, schitterend ritje. Het leverde me 4 PR's op. En die rugblessure dus. Da's dan weer jammer. Te weinig met de benen, te veel met de rug gereden.... Is zelfoverschatting een algemeen menselijke eigenschap?

Hoe kom ik zo met die Fabiana te fietsen? Wel, ze woont hier in de buurt. Interessanter is dat ze zich als gids verbonden heeft aan het nieuwe, gezamenlijke initiatief van Paladino Meschi van fietswinkel Chronò alhier en Gabriele Mirra, tevens twee van mijn regelmatige fietspartners op gezamenlijke ritten in de omgeving. Chronò Plus biedt uitgelezen fietsvakanties met veel nevenctiviteiten in de wijde omgeving van Lucca aan, op verschillende niveaus van toeristisch tot geschikt voor de serieuze racers met veel klimwerk. Er zijn enkele basispakketten met alles er op en er aan, maar 'tailormade' is er ook het een en ander mogelijk. Desgewenst is er ook een partnerprogramma voor niet fietsende meereizigers. Fabiana is een van de zeer ervaren en sterke fietsers die de zwaarste ritten zal gidsen. Waarschijnlijk zal ook ex-renner Francesco Chicchi aan de rijdende staf worden toegevoegd. Ervaren begeleiders die de regio heel goed kennen zijn er genoeg. Ik zal zelf ook wel eens de gids spelen, maar de zwaartse ritten laat ik graag  aan de ex-profis in de staf. Later nog eens meer hierover.

Verkiezingen

Zondag a.s. zijn er in Italië landelijke verkiezingen. Daar wordt met zeer grote spanning naar uit gekeken. 

Aan de economische malaise waar veel Italianen dagelijks de (o.a. financiële) gevolgen van ondervinden is naar tamelijk algemeen gevoelen door de huidige en vorige regeringen bitter weinig gedaan. Veel Italianen, ook veel van onze vrienden hier, zien de toekomst somber in. Italië loopt achter, Italië is failliet, er verandert niets. Van alles wat niet goed gaat, van slechte wegen of haperend internet wordt opgemerkt: 'Dit is Italië'. Moedeloos zijn ze, zonder hoop.

Mede met dank aan Europa ervaren veel Italianen bovendien een groot vluchtelingenprobleem. In 'de Italiaan' zit nog veel Mussolini (daar is net ook een mooie film over in roulatie gekomen). De verkiezingstrijd is hevig en vaak grof. Een aantal (extreem)-rechtse partijen roert zich hevig. En we beleven de terugkeer van Berlusconi, 84 jaar oud inmiddels. Compleet met nieuwe tanden en heel veel nieuw haar. Zijn huid is inmiddels zo opgetrokken dat hij 's ochtends waarschijnlijk zijn schaamhaar afscheert i.p.v. zijn baardhaar. Oei, slechte grap! 

De herrijzenis van Il Cavaliere brengt mij een frase in gedachten uit een van de vrome liederen uit het TV-programma 'Nederland zingt' waar ik op de vroege zondagavond in afwachting van Studio Sport graag naar mag kijken (op BVN): 'Hallelujah! Spoedig, zeer spoedig, gaan wij de Koning zien'.

Berlusconi's onversneden rechtse partij Forza Italia is van de deelnemende rechtse partijen nu misschien wel de meest milde. Hij wil 'alleen maar' 600.000 illegale vluchtelingen onmiddellijk terug sturen naar Afrika. Ter rechterzijde wordt nogal met fascistische ideeën geflirt, gevaarlijke klanten.

Uit de verkiezingen lijkt geen winnaar tevoorschijn te komen. Gezien de aanhang èn de opstelling van de diverse partijen (vele partijen sluiten samenwerking met andere uit) lijkt het er sterk op dat er geen werkbare meerderheden uit de bus komen. Cinque Stelle zal ook wel winst oogsten, maar sluit elke samenwerking uit. Wat al met al dreigt is een patstelling als het op regeringsvorming aankomt. Het zou bizar zijn, Italië zonder regering. De tegenstellingen zijn dermate groot dat sommigen in die situatie vrezen voor een burgeroorlog, of zelfs een staatsgreep. Nee, de stemming is niet fijn hiero. We gaan het zien, zondag a.s. En erna...

Inburgering dank zij Lucca

Voor hondje Lucca is het hier quasi dorado. In de brede groenstrook van een dikke 5 km  rondom de Muren kan zij zich naar hartelust uitleven: lekker rennen en spelen, de sloot induiken, de koereigers een hartverzakking bezorgen, etc. Ook vele andere baasjes laten hier hun oogappeltjes uit. Zo zijn er vele ontmoetingen, niet alleen voor de honden is er aan contacten geen gebrek, het geldt ook voor hun baasjes. Leuke ontmoetingen levert dat op. Nu waren we al aardig ingeburgerd, maar dank zij Lucca vorderen we zo weer een stukkie.Wie weet worden we nog eens volwaardig Lucchees. Dat is nog wel een paar trapjes hoger dan de status die we nu genieten: Lucchese da Adozione... Zeg maar geadopteerd Lucchanees.

Ontmoetingen in de groenstrook

Heilige grond in de groenstrook: Mathieu van der Poel werd hier Europees kampioen veldrijden bij de junioren (2011). Lucca weet van niks.

Jammer, dan zijn we er niet

In de klim op Monte Pitoro (foto vanuit Pieve a Elici) op een van de schaarse ritjes van de laatste tijd.

Fietsen en leven in Lucca, het bevalt weer goed

(vertraagd wegens 3 weken geen internet)




9 februari 2018



                          Vanaf de Muren r. San Concordio, vroege ochtend

Lucca poseert tijdens ochtendwandeling 9/2

De tijd vliedt

We  zijn alweer bijna 5 weken in Lucca, het gaat hard. Die eerste weken was het hier in het algemeen heel best weer. Fijn temperatuurtje (tot zelfs een keer 18 graden aan toe), weinig wind, mooi licht (en wat langer dan in ons noordelijker landje), maar wel ook enkele regendagen, dat hou je toch. Maar hoe lekker is het om al half januari vanaf ons grote terrasbalkon te kunnen wegdromen ofwel richting Torre Guinigi, de beroemde besteeneikte 14^e eeuwse toren in het centrum van de stad, ofwel  in zuidelijke richting uitzicht te hebben op de onder ‘ons fietsers’ fameuze Monte Serra…  Met een boekje en/of een glaasje. Want ja, het is allemaal wel leuk en aardig, maar er moet ook wat te drinken bij zijn. Af en toe (in algemeen beschaafd Brabants: zo mee en dan).

Het weer

Vanaf 3 februari echter beleven we hier naar Italiaanse begrippen een koudeinval. Dat houdt in dat het overdag in Lucca niet warmer wordt dan ongeveer 10 graden, en ’s nachts in de buurt van het vriespunt, meestal enkele graden erboven, een enkele keer net eronder. Frisse ochtenden en avonden bij gevolg. In de nacht van zaterdag op zondag zakte de sneeuwgrens tot circa 400m. Op alle bekende fietsklimheuvels in de wijde omgeving, zoals Monte Serra en Pizzorne lag een best laagje sneeuw, goed te zien zelfs vanuit het oude centrum.


      Ws kwam de verloofde niet opdagen

Hoe ook, de zon laat zich regelmatig zien, ook vandaag, rustdag even goed. Morgen weer en groupe Chronò er op uit. Er kan de meeste dagen gewoon worden gefietst, of gewandeld, wellicht buiten gezeten zelfs. Hier heerst zeker geen schaatskoorts. In Nederland wel natuurlijk. Daar is de koudegolf ook wat steviger. Op het moment dat ik dit schrijf (9 febr. 10.15 uur) is het hier 11 graden warmer dan in het vaderland. Zo, bent u meteen bijgepraat over het weer.

25 januari, Mimosa in volle bloei! - nabij Avena
(coureur op de foto is undoped)

Lucca verandert beetje bij beetje

In de loop van de jaren die we nu deels in Lucca doorbrengen hebben we uiteraard het een en ander zien veranderen. Daar heb ik al eens eerder wat over gemeld. Die ontwikkeling gaat natuurlijk door. Dit jaar lijkt het aantal ‘alvastkapotspijkerbroeken’ in het straatbeeld nu minder dan vorige jaren; u weet wel, die broeken  van het type ‘voor elke scheur daar betaalt u veur’.  Kostte me vroeger jaren om mijn nieuwe spijkerbroek een beetje bij in de buurt te slijten. Ik zeg het: de vooruitgang staat niet stil! 

In Lucca-centrum, de oude stad, verschijnen steeds meer zaken we al van overal kennen, in de sfeer van o.a. ijs en fastfood, toeristenwinkeltjes, supermarktjes etc. Er is, zeg maar, een  smaakvervlakking gaande. De toerist (en de economie) wil dat naar het schijnt. Aan de andere kant zijn er veel initiatieven om openbare ruimte en gebouwen op te knappen (bv. ook de overdekte markthal van Carmine), al verlopen die acties niet altijd even gezwind. Plotseling gebrek aan geld en/of verschil van mening tussen de verantwoordelijke instanties. Italiaanse toestanden, this is Italy! Zo blijft een verblijf hier toch leuk, want er valt genoeg te genieten, mooi te fietsen, niet overdreven veel te beleven, en soms wat te mopperen. En  met hondje Lucca vinden we het beiden extra leuk (verder).


                                                  Klim Monte Pitoro

 Het bestaan hier in Lucca is i.h.a. overzichtelijk, en vooral minder hectisch want op een ‘deuxième vitesse’. Het leven speelt zich hier gewoon een tempootje lager af, is het  bejaardentempo? Voor hectiek en reuring gaat u beter naar Milaan. Lucca heeft ook maar 90.000 inwoners, waarvan circa 9.000 binnen de Muren. Levert een zekere gezelligheid, zeker te midden van al het historisch fraais, en tegelijk iets bekrompens. Ik denk dat meer Nederlandse ex-Luccaburgers dat kunnen beamen. Voor mij komt er natuurlijk het fietsen bij. Gisteren (donderdag) reed ik pas mijn eerste soloritje. Alle andere ritten waren in het gezelschap van mijn medeleden van Team Chronò, De langste was nog geen 100 km lang, Die kaap wordt binnenkort wel genomen. Maar de Monte Serra zit al in de knip.

Op weg naar de M. Serra

Met Gabriele en Florenc bij de Ponte del Diavolo, onderweg naar de Trebbio-klim (10 km)


                                 Bartypes Stuart, Paladino (DS) en Joep (San Giuliano Terme)

 Fietswas, in de verte Torre Guinigi

Met zijn negenen

Lucchese renners

In de wielersfeer valt op dat veel in Lucca en directe omgeving wonende profcoureurs die ik van de eerste jaren kende inmiddels naar bv. Spanje zijn verkast, voor zover nog actief. Vinnik wel een beetje jammer. Alleen Dimension Data heeft hier nog een basis, net als wat losse coureurs als Jan Bakelants. Eritreër Daniel Teklehaimanot kan nog een tijdje blijven wonen, die heeft zich op de ultieme valreep binnengefietst bij het Franse Cofidis. Dat betekent dat hij dit jaar weer aan de start zal staan van de Tour de France, zei hij. In de eerste etappe van de Tour du Dubai zat hij deze dinsdag maar meteen in de kopgroep van de dag.

Dani doet de groeten uit Dubai
(dinsdag 6/2)

Aan de andere kant is buurman Sebastian Lander (ex-BMC) vorige week vertrokken, naar Denemarken terug gegaan, samen met zijn Italiaanse fiamma. In zijn thuisland hoopt hij na enkele jaren met veel fysieke tegenslag zijn carrière een nieuwe boost te geven in de gelederen van de nieuwe en behoorlijk ambitieuze RIWAL-ploeg (NB. Nederlandse sponsor). 

Sebastian tijdens jongste 6-daagse van Kopenhagen

Een andere Deen, ex-prof Lars Michaelsen (reed o.a. 2 jaar voor het Nederlandse TVM van Cees Priem)  was vorige week een paar dagen hier om zijn huis te verkopen. Ik gebruik nog altijd zijn winterhandschoenen en overschoentjes die hij na zijn laatste jaar bij CSC in Lucca achterliet. 

Michaelsen bewoonde vele jaren een prachthuis op een prachtplek te midden van de olijf- en wijngaarden in de heuvels net boven Lucca, met mooi zicht op de stad. Voor de kenners: als je de Piccolo Mortirolo doet kom je er langs. Het pand staat inmiddels alweer bijna 5 jaar te koop. Hij moet destijds leuk hebben verdiend, Lars. De vraagprijs bedroeg lange tijd 1,5 miljoen. Daar kwam al die tijd geen hond op. De prijs is nu gezakt tot een schamele 8 ton, een koopje; ik vind het een aanrader. Kijk rustig even rond. Voor(al) als u zich toch geen raad weet met de besteding van uw overdosis. Of u neemt dit over als gouden tip voor kapitaalkrachtiger vrienden.

Raimundas Rumsas de Oudere

Over wielrenners gesproken… kent u Raimondas Rumsas nog? Die werd in 2002 3^e in de Tour de France. Op de laatste tourdag, terwijl meneer werd gehuldigd op het Parijse ereschavot, werd mevrouw Evita Rumsas op de terugweg van Frankrijk naar Toscane aan de grens bij Chamonix aangehouden met een auto vol farmaceutische artikelen (36 verschillende middelen), waaronder diverse dopinggeduide. Zoals daar zijn epo, testosteron en corticosteroïden, het gangbare spul.  Volgens Evita bestemd voor haar zieke moeder. Zo, die moet wel hard zijn gegaan dan… ik denk elke avond naar de disco de jonge gasten eruit dansen, ik zie het zo voor me. De Rumsasjes wonen nog steeds in de buurt van Lucca. Met twee koersende zonen. Tot voor kort dan. Vorig jaar mei overleed plotseling Linas, op 21-jarige leeftijd, ‘onder verdachte omstandigheden’. Zijn iets oudere, zeker talentvolle broer, met wie ik bij toeval een of twee keer mee in een groepje verzeild raakte (en weer loste..)  werd in september betrapt op het gebruik van een verboden groeihormoon. Het nationale antidoping tribunaal heeft hem eerverleden week 4 jaar schorsing aan de broek gesmeerd. De voornaam van de talentvolle jongeling? Raimondas. Een verhaal met een staartje......

 

Raimondas jr. (23 jaar)

Italiaanse toestanden

Niet veranderd, een constante, hooguit aangezweld, is het geklaag van vele Italianen. Over al die regeltjes, de te betalen vergunningen en belastingen, over het feit dat er in Italië, c.q. Lucca nooit iets gebeurt, laat staan verandert. Dat Italië achterblijft bij Europa (jaloers op Nederland). Dat Italië weliswaar een mooi land is om trots op te zijn, maar dat een en ander de verdienste is vorige generaties, en dat onder de huidige geen onderhoud, beheer laat staan ontwikkeling meer plaats vindt. Wel profiteren, maar niet investeren. En de jeugd interesseert zich voor niks meer. Nee, Italië is failliet. U hoort het, veel bekende geluiden, maar hier toch wel erg luide geluiden. Moeilijk om alles wat wordt gezegd op waarde te schatten. Er zit vast iets in, als je bv. naar de (jeugd)werkeloosheid en de inkomens van vele werkenden en niet-werkenden kijkt. Nogal wat mensen kunnen niet rondkomen. Zo spraken we een dame die een pensioentje geniet van €800,-, poi basta. €600,- eraf voor de huur, dan nog gas/licht eraf. Blijft er toch maar weinig over om van te eten en de rest. Ze moet er bij werken. Zij is zeker niet de enige. In de krant werden deze week 43 nieuwe baantjes aangeboden, in de dienstverlening. Werkgelegenheid voorla voor jongeren. De verdiensten? € 439,- netto per maand. Kan daar een schoorsteen van roken?

Behalve de buitenlanders (‘die krijgen alles voor niks’ – dat sentiment gaan we merken in de komende verkiezingen van 4 maart) krijgen vooral de politici de schuld, politici vormen namelijk in aller ogen een kaste met diepe zakken. Volgens een staatje dat ik langs zag komen genieten parlementariërs hier vele privileges: € 19.100,- basissalaris per maand, aangevuld met o.a. €4.000,- voor een secondant/tassendrager, bijna €3.000,- bijdrage huur, al naar gelang representatiekosten tot € 6.000,-, gratis gebruik van talloze voorzieningen als trein, vliegtuig, ziekenhuis, ook restaurantbezoek gratis (met iets te drinken erbij). Wat vooral steekt is dat een parlementariër al na 35 maanden (maanden!) recht heeft op pensioen. Alleen al de Tweede Kamer zou elke burger €2.215,- kosten. Per MINUUT. Cosi dicono. Als de helft waar is mag je als burger best een beetje boos zijn.

Zelf hebben we hier soms ook wel last van Italiaanse toestanden. Maar da’s in vergelijking maar klein bier. Zo met mijn fiets. Ik zou voor dit seizoen een vrijwel nieuwe Pinarello Gan gaan berijden. Dat vonden Paladino en ik eind verblijf 2017 beiden nodig.  Het zou een huurracer van Chronò van 2017 worden, met nog maar een schamel kilometrage op haar elegante conto. Dat betekende wel weer een tamelijke uitgave, al zou ik die mijn nieuwe fietsje dan bekomen voor een zeer schappelijke prijs. Bovendien zou Paladino proberen mijn oude Viner te verkopen. En dan was er nog het schadebedrag waar ik op mocht rekenen vanwege mijn ongeval van vorig jaar; mijn advocaat zou dat varkentje met de verzekering van de aansprakelijke wel eens even wassen. Die twee bronnen bij elkaar zouden een riante bijdrage aan de aanschafprijs betekenen. Bijdrage? Nee, zelfs dekkend. Dat was het idee. Helaas, er kwam geen koper voor de Viner (overigens een prima fietsje met Campa-record, iemand belangstelling?). En van de advocaat heb ik ondanks herhaald informeren/aandringen tot op heden niets vernomen, het is dan ook geen advocaat Van Seumeren. Maar ik laat me graag verrassen. Best kans dat het toch nog goed komt, vanzelf en toch nog onverwacht. Dat de financiële tegenvaller toch nog een meevaller wordt. Ook dat valt onder Italiaanse toestanden. Dat het in orde komt, ook al reken je er niet (meer) op. Al vaker meegemaakt.

Hoe ook, ik hèb mijn Pina-fietsje (Ultegra- 11-speed), en een nieuw paar schoenen, en ook nog een nieuwe Chronò-outfit, jawel, ik ben een sharp dressed man J. Temeer omdat ik ook kapper Giuliano een bezoek heb gebracht. Volgens sommigen zie ik er 10 jaar jonger uit. Daarmee vergeleken voel ik me gewoon 10 jaar ouder, hoor, de sleet zit er toch echt wel op. Even meerekenen... ik ben dus zo oud als ik ben, compleet met phpd.



     Voor.... en na de behandeling door kapper Giuliano

Inmiddels zijn alweer de nodige kilometers onder de Fulcrum-wielen door gegaan. Lekkere tochtjes, en steeds in goed gezelschap van andere leden van Team Chronò --- chronoplus. De langste rit tot nu bedroeg ruim 90 kms, en de Monte Serra moest er ook al de eerste keer aan geloven. Het is weer fantastisch om hier in de rondte te rijden. Jammer genoeg verliepen de eerste dagen van februari regenachtig, dus ik genoot een paar extra rustdagen. Ook wel leuk voor mijn twee dames waarvan een loops. O.a. samen lopen dus. En een paar keer lekker uitgegeten.  Bij Tambellini en La Norma, beide van onze favorietenreeks. Hondje mee is geen punt.


             Stilleven bij Ristorante Tambellini (S. Alessio), altijd lekker en plezierig daar

Verder had ik ook wat meer tijd om te lezen: kranten van hier en van bij ons, Bici Sport, De Groene, het februarinummer van National Geographic met mooie artikelen over het oprukken van de wolf in Italië, over de stad van de toekomst en over hoe we met zijn allen in de gaten worden gehouden in de openbare ruimte en van boven. Het wemelt van de telecamera’s en satellieten (er zijn er daarboven 1700), het is al bijna zo ver dat ook onze conversaties kunnen worden afgeluisterd. Welkom in de Brave New World.  
En dan heb ik nog mijn Acrobat Reader-bibliotheek, romans maar ook een hersenkraker als Oog in oog met Gaia, over het klimaatdenken. Zoals auteur zegt zijn we toegetreden tot het drama van de geogeschiedenis, het tijdvak van het Antropoceen. Ik zeg: toe maar! Enerverende edoch soms pittige kost, zoveel is zeker. Brave New World, Antropoceen. Waar eens de boterbloempjes bloeiden 2.0.

Ergens langs het parkoers. Afblijven, giftig. Wrangwortel

Italiaanse toestanden ook met ons internet. Dat functioneerde maar zo-zo, heel veel uitval. Met de eigenaar besloten van provider te veranderen. Een hele belevenis, het blijkt nogal een operatie te zijn. Volgens mij gaat het in Nederland zo dat je je dan meldt bij een nieuwe provider, en dat die dan de overgang soepeltjes regelt. Je merkt er niks van. Hier gaat het anders. Je moet je af-, respectievelijk aanmelden. Dan is het wachten tot de nieuwe provider tijd heeft om de boel in orde te maken; de afsluiting gaat rapper. Maar vrijdag jl. kwamen er dan toch een nieuwe aansluiting en  een nieuw modem. Klaar! Was het maar waar. Aanmelding en installatie gingen nog wel, zij het met de nodige hindernissen. Maar verbinding maken met internet, nee, dat wilde niet erg, ook niet na het tweede nieuwe modem; geen inloggegevens.  Pas na de tussenkomst van een technico (deze dinsdag) kwam het in orde. Al met al: we zaten bijna 3 weken zonder. En als u nu denkt: wat een digibeten! Kom eerst maar eens een tijdje in Italië wonen, ha! 

Beetje lastig zo zonder internet, zeker. Maar er zijn 1000 erger dingen in de wereld, minstens. Zoals Annabel Nanninga. Of dat in Argentinië 34 zeldzame Andes condors werden vergiftigd. Om over de diverse groetere en kleinere ellendes maar even niet te spreken.

Het bevalt Lucca in Lucca prima

Hondje Lucca werd eergisteren 9 maanden oud, hoera. Ook zij heeft het hier prima naar de zin. Ze leidt bepaald geen hondenleven. Hoe kan het ook anders. De Muren (stadswal en omgeving) vormen een geweldig wandelgebied. Tenminste 5x daags kan ze daar haar energie kwijt. 



De opgang naar de Muren, 100 m van ons appartement

Er valt veel te onderzoeken en te besnuffelen. En oei, wat liggen er veel leuke takjes om mee te nemen! Op de graslanden net buiten de Muren kan ook naar hartelust worden gerend en met andere honden gespeeld. Ja, ze komt hier vele collega’s tegen. Aan speelkameraadjes geen gebrek, amai! Dat was zeker zo tijdens haar loopsheid (begon een dag na aankomst in Lucca, en is net ten einde gekomen). Toen nam de belangstelling voor Lucca #metoo-achtige proporties aan. Maar om nu te zeggen dat al die avances ongewenst waren….., ik heb mijn twijfels. Ik heb toch echt een aantal gevallen van uitlokking moeten noteren.

Laatste wandeling der dag

Ook bij het mensenpubliek valt Lucca in de smaak. Ze is het sterretje van de stad, bijna gaat ze naast haar pootjes lopen van verwaandheid vanwege al die belangstelling. We proberen haar een beetje bij de les te houden. Maar ja, niemand heeft hier ooit zo’n mooi (en braaf) hondje gezien, dat begrijpt u toch ook wel?

UPDATE

Laatste wielernieuws: 

1) Gisterochtend (donderdag 8/2) vroeg hier in Lucca very breaking nieuws. En nu ook in NLD en elders doorgedrongen. In het vervolg op de hierboven beschreven Rumsasgevalletjes werd een fikse dopingvangst gedaan in de gelederen van topamateurploeg Altopack. Zes arrestaties, waaronder de apotheker die de spulletjes leverde.

Zie het bijbehorende filmpje dat hier rond gaat. Ja, ik zit hier goed in Lucca!

2) Ex-coureur Johan van Summeren biedt tegenwoordig fietsvakanties aan in Griekenland. Zin om in maart een weekje te fietsen, met begeleiding van (ook) Thomas Dekker?? Kan. Ziet er goed uit.

       

-           

Met Lucca naar Lucca

Een aftrap

Mary-Anne in de lucht

Dit jaar anders .....wegens hond erbij

Lucca by Night (de eerste)

Het is geloof ik al de zevende keer dat we voor een tijdje naar Lucca, Toscane, zijn verkast. Dus je zou zeggen, dat is inmiddels wel een ingesleten zaak, qua voorbereiding, de reis en het verblijf alhier zelf. Nou, nu was het toch anders dan anders; zelfs was er ruimte voor enige stress. Zo moesten we bepalen wat we in twee flinke, vooruit te sturen koffers moesten pakken. Want ja,nu moest er voor de eerste keereen hond mee, en een forse bench. Die twee koffers hebben we door Travel Light doen bezorgen bij Bar Martini, onze 'stamkroeg' around the corner. La capa Giulia was zo vriendelijk om haar bar als stalling aan te bieden. 

Over de verhuur van ons huis in Utrecht hoefden we ons dan weer geen zorgen te maken, dat ging quasi 'vanzelf'. Onze huurders van vorig jaar, Zeliha en Ken, wilden heel graag weer hun intrek nemen. Dat hebben we met hen en met bemiddelingskantoor Covers & Jonker Housing soepel geregeld. Het contract is een garantie tegen 'boze buren'. Wel zo'n prettig idee als je zelf ver heen bent :). Wel zijn we flink bezig gemoeten het huis schoon en op orde te krijgen voor de a.s. verhuur.

Nee, het komt door de hond, onze Heidewachtel Lucca die de voorbereiding anders dan anders maakte. Hondje Lucca kwam op de leeftijd van net iets meer dan 8 weken bij ons haar intrek nemen. Dat hebben we wel geweten. Sowieso heeft deze energieke jongedame ons leven een beetje overgenomen. Als zij de agenda al niet bepaalt, dan is het toch wel de dagindeling. Wat met het oog op de komende vliegreis naar Pisa een probleem dreigde te worden was dat ze er tot diep in november maar weinig voor voelde om in de bench te worden opgesloten waarin ze geacht werd de vliegreis te ondergaan. Met zwager Johan waren we daarom in gesprek over een terugvaloptie: de reis maken per auto, ook niet niks, wat betreft tijdsduur en financiële consequenties inderdaad een echte terugvaloptie. Maar ja, u weet het wel: als het niet kan zoals het moet dan moet het maar als het kan.

Gelukkig kon het uiteindelijk toch zoals het moet, dankzij de straffe thuisbenchtraining en het nodige geduld onzerzijds. Op Schiphol stapte ze bij de afdeling 'Bijzondere Bagage' tot onze lichte verbazing zonder probleem de bench in. Op weg naar haar luchtdoop, en haar eerste ecologische footprints, heel alleen in het ruim. Vanwege een vertraging van de vlucht zagen we haar pas 4 uur later in Pisa weer terug, compleet met hoge nood, ietwat confuus, maar toch ook blij. Paladino, onze vriend van fietswinkel Chronò (ook voor fietshuur en georganiseerde rondjes: in een volgend blog meer), was zo vriendelijk om ons van Pisa Airport te komen ophalen.

                     

Stalletje op de Muren van Lucca. NB. In nabije Pescaglia was het beeld van de Heilige Maagd uit de stal ontvreemd. Op Oudejaarsdag. LOL! Door wandelaars op Driekoningendag teruggevonden langs de weg. Toch een klein wonder!

In Lucca aangekomen (het centrum nog enigszins in kerstsferen) troffen we ons huurappartementje aan in een 'gunstige staat van instandhouding', een mooi begrip uit de Europese Natuurwetgeving, maar wel taai in zijn uitvoering. We hadden de sleutels gewoon vanuit Utrecht meegenomen. 

                                  

Traditiegetrouw aten we nadat we de boel enigszins op orde hadden gebracht een lekkere pizza bij Mara Meo. Het hondje mocht gewoon mee naar binnen! Dat is al iets wat hier opvalt: honden zijn in bars en restaurants veel meer welkom dan bij ons. 

Overigens zullen we in de ruim 5 maanden die we hier vertoeven niet meer dan 2 à 3 pizza's eten. Variatie ophet bord genoeg, en meestal ook gezonder.

Eerste avond, Piazza San Frediano

Ik zei het al, de komst van Lucca heeft enige impact op ons leven gehad, en dat zal hier in Lucca wel zo blijven. Ook hier heeft ze verregaand invloed op ons dagritme. Vol energie als ze is, gaan we toch zeker 5x per dag naar buiten. Ik moet zeggen, vanaf onze woonst is dat geen groot probleem. Met 100 meter zijn we op de muren die het stadshart omgeven, in totaal 4,2 km Parkstrook, en overal groene  bermen en baluardes. Poepzakjes verplicht, dat wel. Lucca had het snel naar haar zin, zo zelfs dat ze al na een dag loops werd, op de leeftijd van precies 8 maanden. Het zal de frisse lucht zijn. Over vriendjes heeft ze dan ook niet te klagen; het kwijl loopt bij die gastjes soms uit de mond bij zo'n frisse verschijning, o.a. bij Igor van Paladino en Cristina en bij 'overbuurman' Marlo van coureur Sebastian Lander (dit jaar rijdend voor de ambitieuze Deense RIWAL-ploeg) en Ilaria.





































Het basiswandelparkoers

Net als in Utrecht geldt ook hier dat als ik mezelf of Mary-Anne tegen het hondje hoor praten, dat ik dan opkomende seniliteit gewaar word, hopelijk geen voorstadium van  dementie. De hond wordt er wel beter van, qua socialisatie en gedrag. Het helpt allemaal richting gehoorzame hond. Ach, het is toch net een kind, zullen we maar zeggen. Het hoort bij de leeftijd, haar leeftijd. Als we in juni terugkerem zoijn we denkelijk weer wat meer terug bij normaal, c.q. minder seniel.




Mocht u deze ontwikkeling als ongunstig betitelen, dan is de andere kant dat we nu voor het eerst avondwandelingen over de Muren maken, zo voor het slapen gaan. Gedwongen door hondje Lucca. Deden we voorheen niet. Het is op de Muren op dat tijdstip (zo rond tienen) heel rustig en mooi, (zie foto boven). Enne... de eerste avond de beste hoorden we stadse steenuilen roepen, altijd leuk.

De slaap der rechtvaardigen

Fietsen

Ik ben hier uiteraard mede om lekker in de rondte te fietsen. Het is altijd weer spannend wat er op dat gebied staat te gebeuren. Zoals vorig jaar op uitnodiging de deelname aan Gran Fondo Dead Sea in Israël. Nu was het al meteen de vraag op welke fiets ik dit jaar zou gaan rijden. Het verhaal daarachter vertel ik in een volgend blog, maar de uitkomst was in ieder geval dat het op een Pinarello Gan zou zijn. Morgen, woensdag stap ik op dat vehikel voor mijn vierde rit in deze streken. De eerste 3 gingen op aanwijzing van DS Paladino van Team Chronò voornamelijk over vlak terrein; het klimmetje van Monte Balbano zijnde de enige uitzondering.

Monte Balbano

Een volgende keer ook de vraag hoe lang we dit nog (kunnen) blijven doen. Qua fysiek, qua financiën, qua goesting en meer. Financiëel is uiteraard daarbij zeker van belang. Staan de sterren gunstig? Vandaag werd mij duidelijk dat ik er dit jaar 'fors' op achteruit ga. Mijn AOW gaat per maand €3,60 omhoog, mooi! Maar helaas... mijn pensioen gaat dan weer €4,37 omlaag.  Jammer, want ziektekostenverzekering en gemeentelijke belastingen..., die tenderen opwaarts. Het is wat...
Net wat ik zeg: het is wat het is, en daar gaat het om!