Lucca, leven want fietsen: Terug in Lucca!

Genieten onder een Grauwsluier

De heer Puccini, voornaam Lucchees

Het gaat snel, de eerste week van ons verblijf in LUCCA zit er al weer op. En wat voor week werd het....! Mogelijk zijn we snel weer thuis.
Ik kan beginnen over de warme ontvangst door bekenden en het mooie, lenteachtige weer. Dat heb ik bij deze gedaan. Ook kan ik het hebben over de knalharde zang van de Cetti's zanger langs het parkoers van sommige van mijn fietsritjes; ze baltszangen de vouwen uit mijn fietsbroek. Of de heer Goudhaan(tje) die in onze achtergiardino met zijn loopje de naalden van de Fijnspar in trilling brengt, de merels die hun druifje komen ophalen, en al die andere zangers die horen bij de lente. Dan wel kan ik het hebben over de sfeer in de oude stad, nu nog zonder hordes toeristen. Prachtig, allemaal. Als je van dat alles niet, of niet ten volle weet te genieten, dan mankeert er wat.

Corso Garibaldi

Dat was meer dan het geval in de achterliggende week; niks onbekommerd het lokale leven genieten vooralsnog. Koud 3 dagen hier werden we opgeschrikt door het bericht dat mijn vader (dement en bijna 91) 's morgens op de vloer van de huiskamer in zijn appartement was gevonden. Hij bleek de deur naar zijn huiskamer te hebben gebarricadeerd. Hij was weliswaar gewond maar goed aanspreekbaar. Er zou op hem zijn geschoten. De laatste tijd had hij al flink last gehad van - al of niet vermeende - oorlogsherinneringen. Maar verder was hij nog redelijk kwiek, zeker ook bij mijn afscheid, een paar dagen voor ons vertrek naar Lucca; hij wist precies wanneer we er weer zouden zijn (o.a. voor zijn verjaardag in april). Uiteraard zijn we hevig geschrokken. In het ziekenhuis bleek hij een longontsteking te hebben, geen sinecure voor iemand die al sinds zijn 65e leeft op slechts één long, die het bovendien niet 100% doet. Vandaag bleek dat hij achter die ene long vocht vasthoudt. In het ziekenhuis doen ze er alles aan om hem weer op de been te helpen. Sinds de gebeurtenissen heb ik dagelijks contact met de afdeling waar pa ligt, met de medici, en ook met de familie. Het hakt er emotioneel behoorlijk in, uiteraard. Vandaag was er absoluut nog geen aanleiding om terug te komen, zo verzekerde het ziekenhuis mij, maar we houden absoluut rekening met een voortijdige terugkeer in de loop van deze week of snel erna. A.s. dinsdag heb ik een gesprek met de hoofdarts-geriater, dan weten we meer.

Verder vroegen nog enkele zaken veel energie, ook m.b.t. de familie. Kan ik hier niets over kwijt. Wel over het noodbericht dat we vrijdag jl kregen van de broer van onze 'zoon' Muluye in Ethiopië. Trouwe lezers herinneren zich wellicht dat wij de opleiding van Muluye hebben gesponsord t/m de universiteit. En dat hij - net aan het werk - werd getroffen door immense nierproblemen; alleen een transplantatie kon hem redden. Die is uitgevoerd, in India. Eens in de 2,3 maanden moet hij naar de hoofdstad, Addis Abeba. De medische zorg in Ethiopië is niet bepaald van het niveau wat wij gewend zijn. Muluye moest deze week met acute, levensbedreigende problemen in het ziekenhuis van Lalibela worden opgenomen. Alleen... daar beschikte men niet over de middelen om hem te helpen. Daarvoor moest hij naar Addis Maar ja, geen geld, enzo. We wachten de berichten af, maar zien het eerlijk gezegd wat somber in.

Toch wat gefietst...

... en gewandeld.

Daarom: niet slecht, wat afleiding op zijn tijd. Fietsen helpt mij heel goed. Ik heb al wat mooie ritjes gemaakt, 6 in totaal, maar de meeste kort, maar toch inspannend genoeg. Tsja, mijn Italiaans wordt dan misschien langzamerhand wel wat beter, voor het fietsen geldt het omgekeerde. Een zeer ambetant ritje betrof het Matraia-rondje, heb ik met Dario maar wat op het gemak gedaan. Gisteren, zaterdag, was ik voor het eerst weer een beetje tevreden over mezelf. Het liep lekker op mijn rondje Monte Magno. Morgen heb ik afspraak voor rit over de Monte Serra, die we te grazen gaan nemen vanaf Buti, een klim bekend van een eerder blog 'Ik reed met Taylor Phinney'.

Spoelt Toscane weg??

Ben wel benieuwd hoe de weg naar boven (en naar beneden, richting Calci) er bij zal liggen. Het heeft hier de voorbije maanden hevig geregend, met veel aardverschuivingen en wegverzakkingen tot gevolg (een paar 1000!!!). Voorzichtigheid geboden hier, zeker tijdens afdalingen, toch vaak al van het onoverzichtelijke type. Veel gaten in de weg, en veel linke plekken met steentjes en afgespoelde aarde.