Ook in Treurige Tijden moet je voort.....

 Schoonmaakbedrijf Raggers naar het Kremlin sturen. Komen in alle hoeken en gaten.

_________________

4 maart

Poetin, de rampenman

Waar in een normaal mensenlichaam een hart klopt, zit bij Poetin een ijsklomp, zoveel is zeker. Deze grootste cynicus aller tijden, met in zijn spoor zijn knecht Lavrov met zijn droeve tronie heeft het onvoorstelbare tot realiteit gemaakt. De gebeurtenissen passen prima in een van mijn motto's 'Niets is fantastischer dan de werkelijkheid'. Afgelopen nacht is het nog onvoorstelbaardere ook realiteit geworden, een aanval op de grote kerncentrale in Zaporizja, hoe gek kan je zijn? President Zelensky - wat een held is dat! - sprak de sombermakende woorden: 'Als daar een explosie is. is dat het eind voor ons allemaal, het eind van Europa, een evacuatie van Europa'. Tsja, waarheen dan? Australië, Afrika, Mars? Ik heb liever een koude dan een warme oorlog.

6 maart

Er zijn veel mensen die geloven dat alle mensen deugen, er is zelfs een boek met die titel. Nou geloof ik in het algemeen al niet, dat alle mensen deugen (zie gedrag in verkeer en op de socials, om maar wat te noemen...). Maar het gaat zeker niet op voor Poetin, het Russische Parlement, voornamelijk bestaande uit ignorante ja-knikkers, al die duizenden Russische soldaten die met kennelijke graagte zoveel ellende aanrichten, verpersoonlijkt door die tankchauffeur die willens en wetens een personenauto met mensen erin overreed. Dat hij/zij niet hoeven doen. Of in correcter actueel Nederlands: dat had hen niet hoeven doen.

Thomas van der Dunk in de Volkskrant (6 maart): 'poetincratie is (.... )een combinatie van plutocratie en ploertocratie.' Hoe die man te stoppen? Op radio en tv rollen de meningen over wat te doen over elkaar heen. Een staatsgreep in Rusland zou kunnen helpen. De kliek rond Poetin splijten. Wie weet, mogelijk gaan de sancties daar uiteindelijk toe leiden. Dat intern de haat jegens Poetin het gaat winnen van de angst voor hem. Dat Poetin zijn streken niet langer meer parallel lopen met het eigenbelang. Als het dan maar niet te laat is....

Wel lekker makkelijk trouwens... even zo'n vlag plaatsen uit solidariteit met Oekraïne, kost ook niks... Sheila Sitalsing zegt het goed, in haar column voor de Volkskrant van 3 maart: 'Wie echt wil helpen: blijf thuis met je goede bedoelingen, spek Giro 555 en stel je huis open'. Nu kies ik maar voor de giro. Ook nog erg gemakkelijk. Je huis openstellen? Da's wat lastiger.... maar gaat misschien nog wel komen.

Toch maar..... enkele ....... :

Onbelangrijke bijzaken

Nieuw appartement

Overigens zijn wij deze week verkast naar een nieuw appartement. Niet naar ons oude vertrouwde, helaas. De problemen bij de renovatie aldaar blijven aanhouden. Tragische vertragingen in de levering van materialen waren al de oorzaak voor een voortgaand uitstel van de opleverdatum. Bij onze aankomst in Lucca leek het nog zo te lopen dat we 'even' (max. 2 maanden) in een tijdelijk onderkomen zouden moeten huizen. Inmiddels is duidelijk dat het er niet meer van gaat komen, een terugverhuizing naar 'ons' gerenoveerde appartement. Twee weken geleden werd de nieuwe keuken geleverd, besteld in juli 2021. Helaas, het was niet de goede. Nu moet er dus een andere komen, levertijd tenminste 3 maanden, maar reken maar iets meer. Ook de bestelde deuren kwamen eindelijk aan, helaas in de verkeerde kleur. Nou ja, absoluut klein bier, uiteraard, in vergelijking met de ellende waar de inwoners van Oekraïne in verkeren.

Lucca is al weer gewend

Keuken Eetgedeelte  

Het nieuwe appartement bevalt goed, want ruimer en lichter, en vrijwel geen last van straatrumoer. Het geheel is opgetrokken in -stijl.

Wij zitten hier dus tot het eind van ons verblijf solidair te zijn met Oekraïne. In bed, en in onderstaande stoel lees ik momenteel deel 1 van de verzamelde werken van Konstantin Paustovsky. De vele juweeltjes van verhalen gaan allemaal over zijn jeugdjaren die hij rond 1900 voornamelijk doorbracht in... Kiev. Wat een andere wereld toen, de periode tussen het einde van de tsarentijd en de oktoberrevolutie van 1917, en wat werd het leven toen voor velen almaar onzekerder, angstiger en ellendiger.

Gemengde feiten

 - Aardbeving

In ons oude appartement werden we 6 februari 's nachts opgeschrikt door een aardbeving met een kracht van 3.8 op de schaal van Richter. Het epicentrum bevond zich ca. 25 km ten westen van Lucca (kaartje). Ik schoot wakker in ons schuddende bed. Ze zeggen dat vrouwen gevoeliger zijn dan mannen. Nou, Mary-Anne en Lucca sliepen gewoon door, hebben er niets van gemerkt. Weer een mythe die de prullenbak in kan.

Het is overigens de tweede keer dat we hier een aardbeving meemaken. De eerste was in 2012, toen we in de tegenover datzelfde appartement gelegen kerk een tentoonstelling over Arthur Rimbaud bezochten; toen kregen we enig dakgruis over ons heen. Het is mooi hier all around, maar ook aardbevingsgevoelig.

- Wolven aan de stadsrand van Lucca

Al sinds Roodkapje zit de angst voor de wolf er bij veel mensen goed in. Dat is hier in Italië, waar de wolven nooit zijn weggeweest maar nu toenemen in aantallen niet anders dan in Nederland. waar de wolf na 150 jaar weer terug is. Zeker kunnen wolven soms schade aanrichten (doodgebeten vee), maar dat is een tijdelijke zaak, En bovendien meestal te voorkomen. Goed te weten ook: De afgelopen twintig jaar was het aandeel 'vee' (waaronder schapen) in de Duitse deelstaat Saksen, waar de wolf al langer voorkomt dan in Nederland, slechts 1,6 procent van het totale menu Hoe, en alle verdere relevante informatie over de wolf leest u hier. Zie ook Wolven horen thuis in Nederland.

Onlangs werden enkele wolven gespot in het Parco Fluviale, aan de oevers van de Serchio, de rivier die aan de noordkant van de stad voorbij stroomt. Wij zijn er vaak met hondje Lucca. De regionale jagers gingen gelijk op geil na dit nieuws in alarmstijl ('I lupi a due passi dalle mura'): er was weer eens iets anders te schieten! Dat ging gelukkig niet door. Maar wat deden die wolven daar eigenlijk?  

In een eerder blog liet ik al dit filmpje zien over een stoet wilde zwijnen die zich precies daar langs de oevers spoedt. Ik zie een verband, en dat is er ook: voor die wolven, opportunisten als ze zijn, vormen zwijnen een niet te versmaden prooi, en er zijn er zat van. Er zijn in de buurt van de rivier inderdaad zwijnenkarkassen gevonden. Aldus dragen de wolven bij aan het binnen de perken houden van het aantal zwijnen die her en der overlast veroorzaken met hun gewroet in de bodem..

- Flitsbezorgers

Ook in Lucca is de kwaal van de flitsbezorging uitgebroken. Nee, ook hier staat de vooruitgang niet stil. Laatst werd ik door zo'n irritant bellende snelbezorger bijkans overreden. Zielepoten eigenlijk, die gasten, want voor een habbekrats uitgeleverd aan een crimineel verdienmodel. In stand gehouden door gemakszakken die bij opkomende nood onmiddellijk in het bezit wensen te worden gesteld van hun zakje chips of een biertje. In een gesprek met de Volkskrant (3 maart) naar aanleiding van de verschijning van zijn nieuwe historische roman Morgenrood verzucht Willem van Toorn: ‘Wat een generatie verwende, verongelijkte consumenten hebben we gefokt!' Daar past  dit verschijnsel m.i. prima in. 

Ciclopedalata Puccini_Experience

De Associazione Promozione Sociale (APS-Lucca) is doende met de voorbereiding van een toertocht voor gezinnen met kinderen en iets meer ervaren fietsers (geen coureurs) op 3 april a.s., gewijd aan de in Lucca geboren grote componist Giacomo Puccini. Ik ben er als lid van APS Puccini Experience direct bij betrokken. Op zaterdag 27-2 gingen we, uiteraard per fiets, op naar Massaciuccoli voor het maken van afspraken met het gemeentebestuur (sindaca e assessori) van Massarosa en met enkele ondernemers ter plaatse. 

De toertocht volgt de Sentiero Puccini, en voert deels langs de Serchio (voor >80% 'sterrata')

3e  van rechts, burgemeester Simona Barsotti

Even kort samengevat: op basis van de gemaakte afspraken voorziet het voorlopige programma (sintesi del programma preliminare) in een korte (7 km) en een langere route (ca. 50 km) met twee pleisterplaatsen. De eerste is de Fattoria urbana Albogatti , gelegen aan de oevers van de rivier. Het betreft een voormalige zonnekuurplaats, opgericht in de tijd van Mussolini. De tweede pleisterplaats is gedacht op de Area Recreativa, gelegen aan het meer van Massaciuccoli:  Er valt het een en ander te eten en te drinken. Onderwijl kan op beide pleisterplekken worden genoten van aan de grote maestro gewijde muziek, uitgevoerd door de Associazione Musicale Lucchese. Even voorbij deze mooie locatie wordt het eindpunt bereikt, het hart van natuurreservaat Oasi LIPU Massaciuccoli. Vanuit het haventje kunnen de deelnemers per boot de oversteek maken naar Torre del Lago voor een geleid bezoek aan het Puccini-museum, gevestig in het eertijds door de maestro bewoonde huis. Nou, lijkt me leuk, alles. Volgende keer het definitieve verhaal con tutti i dettagli.

                                                

Bij de kapper word je een stukje knapper

Puccini en zijn fietsie

   'Wat je ziet is dat....' ..... aaarrrggh

_____________________________________

 

               Watertappunt

Elke dag weer een nieuwe dag

We hebben er niet altijd zin in. Ik ook niet altijd. Al was het maar omdat er geen Zware Verplichtingen meer in je zij liggen te porren. Maar opstaan doen we elke dag. Nou ja, tijdens het tijdelijke. Vanuit de wegdrijvende droom vind je je als vanzelf terug in de reële wereld. Op enig moment blijven we gewoon liggen, voor eeuwig. Binnen min of meer afzienbare tijd. Er blijven dan nog (veel) meer dan genoeg mensen over. Een troostvolle  gedachte. Of juist niet. Hoe ook, ook dat 'meer dan genoeg' lijkt me iets tijdelijks hebben. Wel iets langer tijdelijks, gaan we maar van uit.

                              'Waarheen leidt de weg die we moeten gaan?' - (Mieke Telkamp)

We staan op omdat we wakker worden. Ook al heb ik er niet altijd evenveel zin in....dat hondje Lucca zich tegen achten aandient voor de eerste sanitaire wandeling helpt om eventuele muizenissen in het hoofd, uhhh, het hoofd te bieden. In je hoofd zit alles aan muizenissen wat er thuis ook al in zat. Zo staat het in het contract met de Heere (lees altijd de kleine lettertjes!). De meeste betreffen kleine lastigheden van geest en lichaam. Bijvoorbeeld hoe het verval dient te worden gemanaged. Dat zijn maar particuliere lastigheden. Rampspoed her en der passeert ook, zaken waar je weinig tot geen invloed op hebt. Tegenwoordig gaat het meer en meer ook om gevallen van ernstige ziekte en dood in de nabije omgeving, soms nogal aangrijpend.... Goeddeels een generatiekwestie, maar niet altijd.

                                                    Voor Jan

In het centrum van Lucca zie ik heel wat mensen bij wie ik me afvraag hoe die zich op gang trekken bij weer een nieuwe dag. Waar zit de zin, hun dagelijkse drive? Zo zit er de meeste dagen een manspersoon van een jaar of 40 in onze zeker in het weekend zeer drukke Via Fillungo. Op zijn knieën! De hele dag! Hij heeft zijn tamelijk heldere blik gericht op het in zijn richting lopende publiek. Met in zijn handen een bordje met de tekst: 'Un po' di aiuto' (= een beetje hulp). En met voor zich een bakje waar de aflaat in kan worden gestort. Vijf jaar geleden zat hij er ook al. Je vraagt je af: is deze bedelwijze zo lonend, of is hij in al die jaren niks verder gekomen? Ik zou het hem kunnen vragen, maar zo'n held ben ik ook weer niet. Nog intrigerender is de persoon die van 's morgens vroeg tot 's avonds een uur of acht op een randje zit tegenover een apotheek, hier om de hoek. Capuchon diep over zijn hoofd getrokken, en dat hoofd dan weer tussen zijn opgetrokken knieën. Met voor zich alleen een plastic koffiebekertje als centenbakje. En naast zich twee tassen met vage vulling. Ook de hele dag dus. Bizar.

Minder bizar, wel confronterend is de donkere jongen bij de deur van de bakker, waar ik mij elke ochtend bevoorraad. Hij heeft een pet. Die hij mij uitnodigend onder de neus reikt, een ochtendwens murmelend. Soms mik ik een muntstuk in die pet. Fijn, de wereld weer een beetje vooruit geholpen. Of niet, wellicht wordt de arme jongen 'aangestuurd' door Nigeriaanse criminelen die hier in Toscane een naam hebben hoog te houden als uitzendorganisatie van (ook) prostituees en drugshandelaartjes. Die pet associeer ik niet meteen met perspectief. Ik heb vanochtend even met de man gesproken, ten koste van een euro. Hij is dakloos, en hij komt uit  ... Nigeria. 

        Je wordt juist oud als je stopt met fietsen

Weer lekker fietsen 

(en dagelijks wandelen)

                                                     Monte Balbano

Intussen kost het mij weinig moeite om hier de dagen door te komen. Integendeel, eerder kom ik tijd tekort. Het is al weer gauw bedtijd. Lezen, wandelen met de hond, op café, op bezoek, uit eten, al een heel aantal keren met de vrienden hier (maar meestal zelf koken, natuurlijk)... allemaal fijn om te doen. En na zes weken gedwongen stilstand komt het fietsen zoetjes an ook weer op de rails. Meestal in goed (wisselend) gezelschap. Op Stuart en Vlaming Jan na Italiaans van snit, want de buitenlanders zijn er vanwege Covid (nog niet). Dus: Paladino, Cristina, Cristiana, Bruno, Ilaria, Rodolfo, Stefano....

Naast Luca D 'Attoma, top-enoloog 

De afstanden waren tot nu toe bescheiden, max. 60, daaromtrent, nog niet te veel omhoog. Basis bouwen, hè! De meeste hoogtemeters (664) maakte ik in de Matraia-heuvels, benoorden Lucca, in gezelschap van Bruno, Ilaria, Stuart en Vittorio.

                          Fotomoment Matraia (fotograaf op de voorgrond)

Na de stevige regens van de eerste dagen van deze week treedt een nieuwe fase in: grotere afstanden, meer klimwerk. Genoten van mijn ritjes heb ik alleszins. Tijdens mijn laatste ritje zondag jl. met Paladino en Jan, beiden bepaald geen koekenbakker (dus stukje sterker dan deze oudere jongere) ging het voor het eerst weer echt lekker, we reden op het stuk terug naar Lucca behoorlijk hard. Toch werden we voorbij geknald door een groepje van 5 dat aanzienlijk vlotter vorderde. Op kop Mario Cipollini, il Re Leone (die wel zijn vrouw heeft geslagen), wie kent hem niet? In zijn wiel Alexandr Bhazenov, wie kent hem niet? Oh, niet? Hij werd anders wel Russisch kampioen in 2003, en in het zelfde jaar behaalde hij een mooie zesde plek bij de Wereldkampioenschappen voor Beloften in Hamilton (Johan van Summeren zilver, Thomas Dekker brons). Bhazenov, 40 jaar oud nu, reed als prof voor enkele Italiaanse ploegen, en woont nog altijd in Toscane.

                                  Dit is 'em dan, d'n Bhazenov

De Monte Serra (hier ex Sant'Andrea di Compito) moet nog heel even wachten....

Lievelingsrenner 

Op mijn 18e verjaardag (13 juli 1967) stierf de Brit Tommy Simpson tijdens een touretappe op de flanken van de Mont Ventoux. Eigenlijk was hij al bijna boven. De étappe werd overigens gewonnen door Jan Janssen.

Ik ben een keer of 12 de plek des onheils gepasseerd, op de fiets uiteraard. Nabij is bovenstaand herdenkingsmonument opgericht, waar elke min of meer romantisch ingestelde fietser op zijn minst even een groet brengt. De plek leent zich ook prima om lekke binnenbanden en bidons achter te laten.

Het had gekund, maar Simpson is niet mijn lievelingsrenner geworden. Want die had ik al. Al sinds 1957, tien jaar eerder dus. Het ging om Pietje Damen, van bij ons in de regio. Dat bleef zo t/m voorjaar 1958 toen hij de Vredeskoers won (bekend als de Tour de France van achter het IJzeren Gordijn). Maar Pietje wisselde ik nog datzelfde jaar met gemak om voor Charly Gaul. Hoe dat zo kwam leest u hier . 

Charly rijdt naar de overwinning op de Mont Ventoux Tour de France 1958

In het eerste nummer van 2022 (nr. 75) van wielertijdschrift De Muur (ik ben vanaf nr. 1 geabonneerd, en dat blijft zo tot de dood) van dit jaar beschrijft Frank Heinen in een leuk verhaal een voorlopige taxonomie van de 'lievelingsrennerhebber' voor. Hij onderscheidt maar liefst 17 categorieën. Met mijn keuze voor Charly Gaul als lievelingsrenner val ik onder de categorie 'gevorderde chauvinist', een positie die ik deel met Henk Spaan, en nog wel om de zelfde reden. Namelijk omdat Charly in 1958 de Tour de France won in een gemengd Nederlands-Luxemburgse ploeg, een halve Nederlandse Tourzege dus.  Piet Damen was een van zijn Nederlandse ploeggenoten. Dus mede hulde ook aan mijn ex-lievelingsrenner. 

Wandelen

In het namiddaglicht de Muren op (r. Bar Martini)

Aan de fietsritten heb ik nog een aantal dagelijkse wandelingen toe te voegen. Het hebben van een (jacht)hond noopt daartoe, geen ontkomen aan. De eerste van de dag is voor mij, een klein uurtje. Mary-Anne ligt dan nog in bed te knorren. De tweede van de dag, meteen de langste (6 à 9 kms), doen we als ik niet fiets samen. Kan een tochtje door de buitenwijken zijn (hondje Lucca heeft wel iets van een ontdekkingsreiziger), maar vaker een ronde onderlangs de Muren, of naar het park bij de rivier, alwaar Lucca ook graag te water gaat. Wel oppassen voor de stroming daar, er is al eens een hond 5 km verderop teruggevonden. Bovendien zijn zwijnen (zeker) en wolven (mogelijk, zie volgend blog) niet ver. 

                             

2e wandeling van de dag (de langste) met Lucca en Mary-Anne, voorbeeld

Tegen einde middag is er een leuk hondentreffen op de spalti, tussen de  3 en 7 hondjes krijgen dan alle tijd van d'rlui baasjes om met elkaar te dollen. Ook voor circa een uur. Lucca gaat er graag heen, doorgaans alleen met M-A. We zien elkaar dan weer bij Bar Martini. 

Lucca hier met Kyra en Mina

De laatste ronde doen we samen, en gaat door hartje stad. Lucca mag dan de route bepalen. Uitgezonderd het weekend (vr/za)ligt hartje er heerlijk rustig bij. Rond 22.15 u zijn we terug thuis, nog ff lezen en dan plat. 

Om maar te zeggen: hondje Lucca bepaalt voor een groot deel onze dagindeling.

Puccini en zijn Fietsie

Componerende coureur 

Een van de grote zonen van Lucca  is de componist Giacomo Puccini, vooral beroemd om zijn opera's. In lijn met zijn kennelijk rusteloze karakter hield Puccini van snelheid. In 1901 schafte hij zich voor 3.800 Lire een automobiel aan, een De Dion Bouton , een Frans product; hij 'passeerde' daarmee het Italiaanse FIAT (Fabbrica Italiana Automobili Torino). Hij zou daarna nog een stuk of 13 automobielen aanschaffen (waaronder toch enkele FIAT's). Verder hield de componist met gevoel voor snelheid ook van motoren en motorboten. 

Maar  al rond 1893 viel hij voor de fiets. Zijn eerste was een Humbert. Vrienden hadden hem aangeraden om te gaan fietsen, als geschikt strijdmiddel tegen zijn overgewicht (> 100) met bijbehorende buik (ik voel mij enigszins verwant nu, al weeg ik er 'maar' 80...). Met zijn fietsie reed hij heen en weer tussen zijn huis in Torre del Lago, het meer van Massaciuccoli en Lucca, een parkoers dat ik ook regelmatig min of meer volg, zij het doorgaans zonder de lange stukken onverhard. Maar dat gefiets als tijdverdrijf was hem niet genoeg, Puccini ging - uiteraard - voor meer snelheid. En dus raakte hij in de ban van de wielersport, die in zijn periode sterk in opkomst was (de eerste Giro d' Italia was in 1909). Hij heeft hier in de wijde omstreken van Lucca talloze wedstrijden betwist. Over eventueel behaalde resultaten, ook wat betreft bereikte gewichtsafname is mij helaas niets bekend.

Ter herinnering aan Puccini's daden op de fiets en ter stimulering van het gezonde toerisme legt de 'Ciclopedonale Puccini'  een aantrekkelijke wandel- en fietsverbinding tussen de plaatsen waar Puccini destijds vertoefde. Voor een groot deel loopt de route langs rivier de Serchio, ruim 60% is 'sterrata' (onverhard) en mede daardoor zeer verkeersluw. Begin april is de Ciclopedonale speelveld voor een grote toertocht.

Toch nog een buikje, lijkt het....

__________________

           Lucca hoopt dat we binnenkort naar ons oude appartement kunnen verhuizen 

                               (maar het zal nog wel even duren....)

____________

Volgende keer: verhuisplannen, wolven, kippen, (agrarische) maffia, Marco Pantani.... e.a.

Het inclusiefste bankje van Lucca (Corso Garibaldi)

Zijn met dat wat is

Hoe ouder je wordt, hoe vroeger

je meent de lente te zien komen

C. BUDDINGH

Piazza San Frediano in kerstsfeer, de slingers zijn inmiddels weer opgeborgen

De contente hond

We wonen hier in Lucca nu dan wel tijdelijk in de binnen-binnenstad (c.q. hartje centrum) maar hondje Lucca had het denk ik niet eerder zo goed voor elkaar. Ze is  in haar element. Raar maar waar, Lucca geniet ondanks onze stadse locatie in Lucca een wandelparadijs. Bovendien zitten de baasjes goed in derlui vel, en ze hebben alle tijd voor ruime uitlaat. 

Het is ongelooflijk hoe ze de stadsplattegrond nog in het koppie heeft zitten. En ook snel nieuwere trajecten opslaat. Als we tijdens de laatste wandeling van de dag even niet meer precies weten waar we zitten  hoeven we alleen te vragen: 'Gaan we naar huis?' ..... ze neemt de riem in de bek en voert ons feilloos door steeg en krocht terug naar onze voordeur. Even feilloos weet ze nog de weg naar de, wat zeg ik? - alle bekende adressen, van fietswinkel Chronò tot Bar Martini. En natuurlijk was het meteen herkenningspret met haar hondenvriendjes van ruim 1,5 jaar geleden, vooral met haar twee verloofden Igor en Willy.

                    Na de wandeling aan Willy's voordeur

Hondenuitlaatgelegenheid in de buurt op loopafstand is er flink meer dan bij ons thuis op Voordorp. Al wonen we aan de Kalverstraat van Lucca, we zijn vlot weg uit de vreselijke drukte daar. Kwestie van recht oversteken en langs de kerk sluip door-kruip door richting Ristorante All' Olivo, bij NLD-exbewoners van Lucca welbekend. O.a. langs hier zijn we vlot op de 'spalti', de graslanden direct buiten de Muren. We kunnen helemaal rondom het oude centrum. We lopen er vaak.

Wandelen over de spalti

Het is daar goed, want veilig rennen en spelen voor hondjes. Andere hondjes komen we altijd wel tegen. Elke middag hebben Lucca en M-A er overigens een hondenafspraak. Deels een mooie vervanging van de opvangdag bij Cindy in Utrecht, waar ze elke week op woensdag zoveel plezier beleeft. En de baas doet  af en toe mooie vogelwaarnemingen op de spalti. Dagelijks zit er wel een clubje koereigers in en langs het water. Regelmatig zit daar ook een kleine zilverreiger tussen, met diens mooie gele voeten. En eerder al 2x deze week zaten er tot mijn verrassing zelfs enkele heilige ibissen tussen de koereigers! Wittenie?

Aan de noordkant zijn we ook vrij vlot de stad uit, meestal naar Parco Fluviale aan de rivier de Serchio. Ook hier kan volop gerend en gespeeld worden met andere honden, ale ruimte ook om spelletjes te doen. Het gras in het park wordt regelmatig omgewoeld door wilde zwijnen die hier in de buurt huizen. In dit filmpje zie je een flinke groep die zich langs de oevers verplaatst.

      Aan de oevers van de Serchio, nog even en hier zingen weer de nachtegalen en Cetti's zangers

                                                   Lucca bestudeert de zwijnenschade in Parco Fluviale

De contente vrouw

Ook Mary-Anne is in haar element. Lucca en Joep zitten goed in derlui vel, en hebben alle (nou ja, alle?...) tijd voor haar. De dagen verlopen in een min of meer vast patroon, mede bepaald door het ritme van de hond natuurlijk; die heeft pas een vast patroon! Maar niet dat het saai is, wel overzichtelijk. Dat doet haar goed. Wat ze vooral mist is de 'vrije hondendag', als Lucca een dag bij de opvang van Cindy vertoeft. Enne.... ze ondervindt als astmatica wel hinder van de nogal slechte luchtkwaliteit hier, categorie 'Ongezond' (151-200) tegenover in Utrecht 1-50. Tsja, toch veel auto's en open haarden hier in de buurt, em vrijwel windstiltre al geruime tijd.

Wat thuis niet tot het vaste patroon behoort is hier wel aan de orde: einde middag na de hondenontmoeting op de spalti naar Bar Martini van Giuly. Daar zien mevrouw en meneer elkaar weer, want meneer doet meestal niet mee met die hondenafspraak. Zij voor een kopje thee en (heel) soms een Campari (ik neem iets anders), en in ieder geval voor leuke/interessante gesprekken met Giuly en de aanwezige Italianen uit de wijk. Goede manier en plek om het Italiaans te oefenen. Dat gaat behoorlijk goed, steeds wat beter. Vrijdagavond gaan we met Giuly en haar man Luca (1 c) lekker happen bij Ristorante Tambellini in Sant' Alessio. 

In de kloostergangen van Convento San Francesco

                                                       Onze slaapkamer. Hier slaapt het lekker

De contente man

Kwestie van de juiste passie kiezen....

Ik loop hier met plezier rond in het centrum, nou ja, als het niet zo heel erg druk is. En gelukkig ben ik inmiddels weer aan het fietsen geslagen, na een zeer stevige verkoudheid die 3 weken aanhield. In volgende blogs ws. wel wat meer daarover. Over het fietsen, bedoel ik. Nu even over 'het leven', zoals het dezerzijds wordt beleefd.

Er zijn heel wat levensmotto's te bedenken, ik heb er wel een paar. Deze, onlangs gezien bij filosofe Stine Jensen, bevalt me wel, omdat hij enkele van mijn motto's aardig samenvat: 'Zijn met dat wat is'. Lijkt mij een goede levenshouding, maar tegelijk ook wel een opgave. Zeker met het klimmen der jaren. Zeker in dit niet zo vrolijke tijdsgewricht.

In het algemeen lukt het me best om de geest opgeruimd te houden. Die moet een beetje kunnen waaien. Wandelen en fietsen mensen! En door goed naar het glas te blijven kijken. Of het nog half vol is (anders bijschenken). Meestal is dat wel in orde, door een combi van mooie herinneringen en de mooie dingen in het actuele leven, zowel thuis als hier in Lucca. Dat wat was en dat wat is. Sunny side up. 

Voor Lucca is het glas zo goed als vol

Niettemin....met het klimmen der jaren neemt het verval geleidelijk een voornamere plaats in. Mijn eigen verval zit vooralsnog in het lege gedeelte van het glas. Maar hoe lang kan ik hier nog lekker blijven fietsen? Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. En hoe vaak zullen we de inspanningen nog aan kunnen om überhaupt per trein naar Lucca te reizen. Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. Op dat punt is het glas hopelijk nog enkele jaren halfvol. Dan moet rampspoed wel uitblijven. Zelf had ik al een akkefietje waar ik aan ben ontkomen, maar in deze leeftijdsfase is dat geen zekerheidje, zoals inmiddels aardig  wat van mijn generatiegenoten hebben moeten ondervinden. Waaronder de laatste paar maanden enkele van mijn prettige relaties in de werksfeer, van de ene op de andere dag geraakten ze in slechte papieren. Zoals een van mijn oud-collega's opmerkte: 'Het komt uit de lucht vallen en dan is het zomaar voorbij.' 

In de woorden van een andere oud-collega in diens NY-bericht aan mij, maar deze week bezweken aan acute leukemie: 

'.... Daarom: geniet van iedere dag, bekijk de zaak toch positief. '

Covid in Italia 

In feite zitten we hier nog altijd in een soort semi-quarantaine, zelf opgelegd. Dat wil vooral zeggen dat we de drukte mijden. Op straat en op binnenlocaties. Maar die semi-quarantaine stelt helemaal niets voor in vergelijking met de allereerste coronagolf die we hier mochten genieten. U weet nog wel: alles gesloten, 2.5 maand niet mogen fietsen (oh dear...no!), aantal wandelingetjes met de hond niet verder dan 200 m van huis, alleen naar de dichtsbijzijnde voedselwinkel, en dat alles met een ingevulde verklaring op zak op basis waarvan er stevig werd gehandhaafd. Vrijwel volledig aan huis gekluisterd dus.

Daarmee vergeleken is het hier voor ons nu de hemel. Alle winkels zijn open, fietsen mag ik tot ik er bij neer val. Ook alle restaurants en bars zijn open, zij het onder de strikte voorwaarde dat je een coronapaspoort kunt laten zien. Ook voor buiten op het terras. Hier heet dat Green Pass die je krijgt na twee vaccinaties. Binnenkort wordt dat een Super Green Pass: de booster moet erbij. Zo is en blijft het openbare leven open. Behalve voor wie zich niet laat vaccineren, die heeft steeds minder te zoeken in het Italiaanse openbare leven. Premier Mario Draghi zet vol in op het 2G-beleid, met alleen op de werkplek en voor een paar essentiële diensten een uitzondering naar 3G. Voor 50-plussers gaat zelfs een algehele vaccinatieplicht gelden, ook op het werk. Opvallend is dat na die aankondiging de vaccinatiebereidheid is toegenomen. Amnesty International heeft uitgesproken dat die 'vaccinatiedwang' neerkomt op discriminatie van niet-gevaccineerden. In Nederland ongeschikt om de maatschappij te openen, zegt een onderzoek van TU Delft en UMCUtrecht.. In de Volkskrant van 19 januari stond in het zoveelste covidartikel van Maarten Keulemans (lof voor die man!) dan weer dit te lezen (citaat hoogleraar epidemiologie en OMT-lid Marc Bonten (UMC Utrecht):   'We kennen hier geen enkele vorm van onderscheid tussen gevaccineerden en ongevaccineerden. Ik vind dat ergens heel wonderlijk.'  Als alternatief voor de 'dwang'  van 2G wordt gedacht aan grootschalig testen. 'In het geval van omikron zou het erop neerkomen dat men álle mensen dagelijks moet testen - overal, altijd -, blijkt uit de Delftse cijfers' in hetzelfde VK-verhaal. 

                                                                   Ik zie wel....

Tsja, wat is wijsheid? Nobody knows. Feit is dat de samenleving in Italië volledig open is, zij het op vertoon van de coronapas (green pass) op de meeste plekken. Èn... ongeveer 99,5% van de mensen draagt een mondkapje, ook buiten. Ik heb nog ergens een foto van een overvolle Via Fillungo tijdens regenachtig weer: een veelkeurige zee van paraplu's. Ik zou nu een vergelijkbare foto van een totaal gemondmaskerde mensenzee kunnen maken. Nogal een verschil met de beelden die ik zag van drukke straten in Nederland. Nog een verschil: hier is 15.3% van de testen positief, in Nederland is dat 38.1%. Maar ja, volgt hier wijsheid uit? Hopelijk brengt de lente zowel in NLD als Italië verlossing. En steekt er niet een nog hinderlijker variant de kop op.