Zijn met dat wat is

Hoe ouder je wordt, hoe vroeger

je meent de lente te zien komen

C. BUDDINGH

Piazza San Frediano in kerstsfeer, de slingers zijn inmiddels weer opgeborgen

De contente hond

We wonen hier in Lucca nu dan wel tijdelijk in de binnen-binnenstad (c.q. hartje centrum) maar hondje Lucca had het denk ik niet eerder zo goed voor elkaar. Ze is  in haar element. Raar maar waar, Lucca geniet ondanks onze stadse locatie in Lucca een wandelparadijs. Bovendien zitten de baasjes goed in derlui vel, en ze hebben alle tijd voor ruime uitlaat. 

Het is ongelooflijk hoe ze de stadsplattegrond nog in het koppie heeft zitten. En ook snel nieuwere trajecten opslaat. Als we tijdens de laatste wandeling van de dag even niet meer precies weten waar we zitten  hoeven we alleen te vragen: 'Gaan we naar huis?' ..... ze neemt de riem in de bek en voert ons feilloos door steeg en krocht terug naar onze voordeur. Even feilloos weet ze nog de weg naar de, wat zeg ik? - alle bekende adressen, van fietswinkel Chronò tot Bar Martini. En natuurlijk was het meteen herkenningspret met haar hondenvriendjes van ruim 1,5 jaar geleden, vooral met haar twee verloofden Igor en Willy.

                    Na de wandeling aan Willy's voordeur

Hondenuitlaatgelegenheid in de buurt op loopafstand is er flink meer dan bij ons thuis op Voordorp. Al wonen we aan de Kalverstraat van Lucca, we zijn vlot weg uit de vreselijke drukte daar. Kwestie van recht oversteken en langs de kerk sluip door-kruip door richting Ristorante All' Olivo, bij NLD-exbewoners van Lucca welbekend. O.a. langs hier zijn we vlot op de 'spalti', de graslanden direct buiten de Muren. We kunnen helemaal rondom het oude centrum. We lopen er vaak.

Wandelen over de spalti

Het is daar goed, want veilig rennen en spelen voor hondjes. Andere hondjes komen we altijd wel tegen. Elke middag hebben Lucca en M-A er overigens een hondenafspraak. Deels een mooie vervanging van de opvangdag bij Cindy in Utrecht, waar ze elke week op woensdag zoveel plezier beleeft. En de baas doet  af en toe mooie vogelwaarnemingen op de spalti. Dagelijks zit er wel een clubje koereigers in en langs het water. Regelmatig zit daar ook een kleine zilverreiger tussen, met diens mooie gele voeten. En eerder al 2x deze week zaten er tot mijn verrassing zelfs enkele heilige ibissen tussen de koereigers! Wittenie?

Aan de noordkant zijn we ook vrij vlot de stad uit, meestal naar Parco Fluviale aan de rivier de Serchio. Ook hier kan volop gerend en gespeeld worden met andere honden, ale ruimte ook om spelletjes te doen. Het gras in het park wordt regelmatig omgewoeld door wilde zwijnen die hier in de buurt huizen. In dit filmpje zie je een flinke groep die zich langs de oevers verplaatst.

      Aan de oevers van de Serchio, nog even en hier zingen weer de nachtegalen en Cetti's zangers

                                                   Lucca bestudeert de zwijnenschade in Parco Fluviale

De contente vrouw

Ook Mary-Anne is in haar element. Lucca en Joep zitten goed in derlui vel, en hebben alle (nou ja, alle?...) tijd voor haar. De dagen verlopen in een min of meer vast patroon, mede bepaald door het ritme van de hond natuurlijk; die heeft pas een vast patroon! Maar niet dat het saai is, wel overzichtelijk. Dat doet haar goed. Wat ze vooral mist is de 'vrije hondendag', als Lucca een dag bij de opvang van Cindy vertoeft. Enne.... ze ondervindt als astmatica wel hinder van de nogal slechte luchtkwaliteit hier, categorie 'Ongezond' (151-200) tegenover in Utrecht 1-50. Tsja, toch veel auto's en open haarden hier in de buurt, em vrijwel windstiltre al geruime tijd.

Wat thuis niet tot het vaste patroon behoort is hier wel aan de orde: einde middag na de hondenontmoeting op de spalti naar Bar Martini van Giuly. Daar zien mevrouw en meneer elkaar weer, want meneer doet meestal niet mee met die hondenafspraak. Zij voor een kopje thee en (heel) soms een Campari (ik neem iets anders), en in ieder geval voor leuke/interessante gesprekken met Giuly en de aanwezige Italianen uit de wijk. Goede manier en plek om het Italiaans te oefenen. Dat gaat behoorlijk goed, steeds wat beter. Vrijdagavond gaan we met Giuly en haar man Luca (1 c) lekker happen bij Ristorante Tambellini in Sant' Alessio. 

In de kloostergangen van Convento San Francesco

                                                       Onze slaapkamer. Hier slaapt het lekker

De contente man

Kwestie van de juiste passie kiezen....

Ik loop hier met plezier rond in het centrum, nou ja, als het niet zo heel erg druk is. En gelukkig ben ik inmiddels weer aan het fietsen geslagen, na een zeer stevige verkoudheid die 3 weken aanhield. In volgende blogs ws. wel wat meer daarover. Over het fietsen, bedoel ik. Nu even over 'het leven', zoals het dezerzijds wordt beleefd.

Er zijn heel wat levensmotto's te bedenken, ik heb er wel een paar. Deze, onlangs gezien bij filosofe Stine Jensen, bevalt me wel, omdat hij enkele van mijn motto's aardig samenvat: 'Zijn met dat wat is'. Lijkt mij een goede levenshouding, maar tegelijk ook wel een opgave. Zeker met het klimmen der jaren. Zeker in dit niet zo vrolijke tijdsgewricht.

In het algemeen lukt het me best om de geest opgeruimd te houden. Die moet een beetje kunnen waaien. Wandelen en fietsen mensen! En door goed naar het glas te blijven kijken. Of het nog half vol is (anders bijschenken). Meestal is dat wel in orde, door een combi van mooie herinneringen en de mooie dingen in het actuele leven, zowel thuis als hier in Lucca. Dat wat was en dat wat is. Sunny side up. 

Voor Lucca is het glas zo goed als vol

Niettemin....met het klimmen der jaren neemt het verval geleidelijk een voornamere plaats in. Mijn eigen verval zit vooralsnog in het lege gedeelte van het glas. Maar hoe lang kan ik hier nog lekker blijven fietsen? Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. En hoe vaak zullen we de inspanningen nog aan kunnen om überhaupt per trein naar Lucca te reizen. Waarschijnlijk niet meer als ik de 80 heb aangetikt. Op dat punt is het glas hopelijk nog enkele jaren halfvol. Dan moet rampspoed wel uitblijven. Zelf had ik al een akkefietje waar ik aan ben ontkomen, maar in deze leeftijdsfase is dat geen zekerheidje, zoals inmiddels aardig  wat van mijn generatiegenoten hebben moeten ondervinden. Waaronder de laatste paar maanden enkele van mijn prettige relaties in de werksfeer, van de ene op de andere dag geraakten ze in slechte papieren. Zoals een van mijn oud-collega's opmerkte: 'Het komt uit de lucht vallen en dan is het zomaar voorbij.' 

In de woorden van een andere oud-collega in diens NY-bericht aan mij, maar deze week bezweken aan acute leukemie: 

'.... Daarom: geniet van iedere dag, bekijk de zaak toch positief. '

Covid in Italia 

In feite zitten we hier nog altijd in een soort semi-quarantaine, zelf opgelegd. Dat wil vooral zeggen dat we de drukte mijden. Op straat en op binnenlocaties. Maar die semi-quarantaine stelt helemaal niets voor in vergelijking met de allereerste coronagolf die we hier mochten genieten. U weet nog wel: alles gesloten, 2.5 maand niet mogen fietsen (oh dear...no!), aantal wandelingetjes met de hond niet verder dan 200 m van huis, alleen naar de dichtsbijzijnde voedselwinkel, en dat alles met een ingevulde verklaring op zak op basis waarvan er stevig werd gehandhaafd. Vrijwel volledig aan huis gekluisterd dus.

Daarmee vergeleken is het hier voor ons nu de hemel. Alle winkels zijn open, fietsen mag ik tot ik er bij neer val. Ook alle restaurants en bars zijn open, zij het onder de strikte voorwaarde dat je een coronapaspoort kunt laten zien. Ook voor buiten op het terras. Hier heet dat Green Pass die je krijgt na twee vaccinaties. Binnenkort wordt dat een Super Green Pass: de booster moet erbij. Zo is en blijft het openbare leven open. Behalve voor wie zich niet laat vaccineren, die heeft steeds minder te zoeken in het Italiaanse openbare leven. Premier Mario Draghi zet vol in op het 2G-beleid, met alleen op de werkplek en voor een paar essentiële diensten een uitzondering naar 3G. Voor 50-plussers gaat zelfs een algehele vaccinatieplicht gelden, ook op het werk. Opvallend is dat na die aankondiging de vaccinatiebereidheid is toegenomen. Amnesty International heeft uitgesproken dat die 'vaccinatiedwang' neerkomt op discriminatie van niet-gevaccineerden. In Nederland ongeschikt om de maatschappij te openen, zegt een onderzoek van TU Delft en UMCUtrecht.. In de Volkskrant van 19 januari stond in het zoveelste covidartikel van Maarten Keulemans (lof voor die man!) dan weer dit te lezen (citaat hoogleraar epidemiologie en OMT-lid Marc Bonten (UMC Utrecht):   'We kennen hier geen enkele vorm van onderscheid tussen gevaccineerden en ongevaccineerden. Ik vind dat ergens heel wonderlijk.'  Als alternatief voor de 'dwang'  van 2G wordt gedacht aan grootschalig testen. 'In het geval van omikron zou het erop neerkomen dat men álle mensen dagelijks moet testen - overal, altijd -, blijkt uit de Delftse cijfers' in hetzelfde VK-verhaal. 

                                                                   Ik zie wel....

Tsja, wat is wijsheid? Nobody knows. Feit is dat de samenleving in Italië volledig open is, zij het op vertoon van de coronapas (green pass) op de meeste plekken. Èn... ongeveer 99,5% van de mensen draagt een mondkapje, ook buiten. Ik heb nog ergens een foto van een overvolle Via Fillungo tijdens regenachtig weer: een veelkeurige zee van paraplu's. Ik zou nu een vergelijkbare foto van een totaal gemondmaskerde mensenzee kunnen maken. Nogal een verschil met de beelden die ik zag van drukke straten in Nederland. Nog een verschil: hier is 15.3% van de testen positief, in Nederland is dat 38.1%. Maar ja, volgt hier wijsheid uit? Hopelijk brengt de lente zowel in NLD als Italië verlossing. En steekt er niet een nog hinderlijker variant de kop op.