Terug in Lucca na 1 1/2 jaar

De eerste dagen, uitrusten en settelen

‘Ik ben niet bang dat ik ziek word’, schreef Paolo Giordano. ‘Waarvoor dan wel? Voor alles wat de coronavirusbesmetting kan veranderen.’ 

Zo, inmiddels zijn we al weer een dag of 10 terug in ons geliefde Lucca (aankomst 23-12). We zijn hier  prima geland,want hartelijk ontvangen door vrienden en kennissen waarvan we inmiddels een goed deel al hebben ontmoet. Dat is ook weer niet zo heel moeilijk, in een compact centrum als dat van Lucca en wandelend over de fameuze Muren kom je elkaar vrij gemakkelijk tegen. Meteen na het betrekken van ons alternatieve appartement in hartje stad, gelegen aan de drukke winkelstraat Via Fillungo hebben we ons eerst gemeld bij Bar Martini, ons 'stamcafé, van Giuly Zina. Dezelfde avond waren we te gast bij Cristina en Paladino voor het avondeten. Nou, beter konden we niet landen...

Het was onze tweede poging om naar Lucca te treinen. De eerste, die van twee weken eerder mislukte wegens al te strenge inreiseisen in Zwitserland: 10 dagen quarantaine voor als je daar wilde overnachten. En dat wilden we, in Basel, en de volgende dag in Milaan. De treintrip in één ruk maken met een hondje erbij is nu eenmaal geen optie. Bovendien hadden we begin december nog geen zicht op wanneer we ons konden laten boosteren. Maar de situatie veranderde snel, het vuurtje onder de boostercampagne werd flink opgestookt (bedankt, Hugo) en Zwitserland liet haar quarantaine-eis vallen. We konden de totale lockdown in Nederland ontvluchten zonder al te grote risico's. Er bleven nog genoeg voorwaarden over: negatieve PCR-testvan maximaal 48 uur voor de reis, en een lap aan te viullen vellen van een inreisdocument, zowel voor Zwitserland als voor Italië. 

Onderweg

In de trein van Basel naar Milaan

De etappes Utrecht - Basel en Basel - Milaan verliepen uitermate relaxt. Er waren kennelijk veel annuleringen want bij het reserveren van onze plekjes zat de coupé hierboven afgebeeld heel wat voller. Hondje Lucca vond het ook allemaal best. Ze leek met ons te genieten van het passerende landschap.

Het Meer van Domodossola

Sneeuw!

 

De hectiek begon op Milaan Station, een kopstation. Flinke drukte en ietwat chaotisch. en op dit moment de brandhaard voor Corona bovendiem. Oppassen maar... . Lange rijen bij de apotheken voor een test. Gelukkig was ons prettige hotel op minder dan een boogscheut gelegen. 

Het bleek nogal moeilijk in Milano Centro om voor hondje Lucca een geschikt stukje groen te vinden voor haar sanitaire gang. Bebouwing en wegen nemn alle ruinte in. Met al dat drukke verkeer is de luchtkwaliteit beneden peil. Misschien dat ze daar het concept verticaal groen/bos eens zouden moeten uitproberen. Goed voor de luchtkwaliteit, het nut voor hondje Lucca lijkt me dan weer beperkt. Ze is wel lenig, maar geen steile wand-artiest.

Gelukkig vonden we een geschikt strookje, waarvan de netto beschikbare kakruimte echter werd beperkt door allerlei bouwsels, waaronder dit indrukwekkende herdenkingsmonumentje.

De derde etappe Milaan - Lucca was veel vermoeiender: heel druk in de trein met 'voor-de -kerst-naar-huis-reizigers', en twee keer overstappen (Bologna, Prato). Bovendien vele tunnels onderweg, waarvan de passage weinig werd geapprecieerd door hondje Lucca. Ja, het is een gevoelig typje, ook al bang voor vuuurwerk.

Al met al was 3 dagen treinen ook voor ons best vermoeiend, heel fijn dat we meteen na aankomst niet hoefden na te denken over aan te schaffen natjes en droogjes; daar werd in ruime mate in voorzien. 

De volgende dag, de vrijdag voor Kerst ging heen met inrichten, c.q. wennen aan het nieuwe appartement, inzitten en inliggen (later meer daarover) en het doen van noodzakelijke inkopen. Al doende snoven we de sfeer van de stad, c.q. het centrum weer naar binnen. 

Tsja, met Kerst begon het meteen stevig te regenen. Mijn voor de Kerst voorziene fietsdebuut viel daarmee letterlijk in het water. De regen duurde erg lang, wel 3 dagen. Daarna brak de lente uit, en ik werd ziek. Nog niet op de fiets, dus. Er ontwikkelde zich een stevige verkoudheid, lastige luchtwegen hypothekeren de dag (en de nacht....). Zou ik dan toch...? Het zou zomaar kunnen, met verwijzing naar die laatste drukke treindag. Iets opgepikt onderweg toch nog? Een zelftest dan maar voor de zekerheid. Gelukkig was de uitslag negatief. Maar ik bleef wel behoorlijk verkouden, het zat diep, hoesten als een door overwerk overspannen stier. Nu gaat het langzaam weer een beetje de goede kant op. Hopelijk kan ik de komende week toch de weg op. Het ontbreekt in ieder geval niet aan grinta.

Lucca voelt zich inmiddels helemaal thuis (si sente a casa)

Het gerenoveerde Hotel Universo heet nu Grand Hotel Universe...  hier in (natte) kerstsfeer