Lucca en de rest van de wereld leven weer op (maar het hort en stoot nog)

Zwarten kennen de wereld van de zwarten, èn van de witten. witten kennen allleen de wereld van de witten (Stephan Sanders)


________________




















De Serchio onderlangs Monte San Quirico


31 mei 2020




Ergens wel jammer dat er een eind is gekomen aan de superstrenge lockdown zoals we die hier in Lucca mochten genieten. We mochten zo'n 10 weken lang niet naar buiten, echter alleen voor iets dringends, en dan heel erg kort en zo dichtbij mogelijk. In de praktijk betekende dat alleen het hondje laten kakken (om de hoek) en voor een boodschap (om de andere hoek). Het was dus uitermate rustig op straat, en van ons riante terras was ook geen verkeer te horen. Slechts een keur aan vogels doorkliefden de schone lucht en deden van zich horen.

De cafés zijn weer open, met restricties w.b. aantal bezoekers en onderlinge afstand

Inmiddels is met het loslaten van de meeste van de maatregelen de lucht weer wat minder schoon, en de drukte op straat weer grotendeels terug. Gedaabn met de rust. De meeste winkels, bars en restaurants zijn weer open. Alleen de hordes toeristen (en de rolkoffers) ontbreken. Dat scheelt heel veel slokken op de borrel. Lucca is weer van zichzelf. Het is een zegen voor sfeer en beleving, maar een ramp voor de neringdoenden en de van hen afhankelijken, de hordes werknemers met kleine contracten. Er is wel staatssteun, maar beperkt. En wat erger is...... door de bureaucratie hebben velen de toegezegde steun voor de maand maart nog niet binnen. Hoe ook... de economische gevolgen van de Coronarisis zijn ook hier in Italië immens. Eerst en vooral bij de 'haves-iets minder -tot heel weinig', de categorieën die altijd al het meest de sjaak zijn. Het aantal officiële armen is dan ook veel meer dan verdubbeld, de voedselbanken hebben te maken met een toenemend aantal klanten, tot 70% meer verzoeken in het zuiden des lands



Goeie schoenen, maar te weinig mensen kopen ze nog.... 

De vooruitgang staat niet stil....

In de afgelopen jaren heb ik regelmatig verhaald over het verdwijnen van kleine kwaliteitswinkels in Lucca-centrum. Zo verdween een prachtige macelleria  in dè centrumstraat Via Fillungo ten faveure van weer een ijswinkel. Doorgaans kwamen vestigingen van de grote ketens in de plaats van die vaak karakteristieke winkels. Elk jaar meer ijs- en andere snelvreetwinkels, alsmede kleding-en schoenenwinkels van 13 uit een dozijn.
Die ontwikkeling liep samen op met de opkomst van het massatoerisme, zo vanaf begin jaren '90. En met de ontvolking van Lucca-centrum. Een deel van de resterende kwaliteitswinkels krijgt nu de nekslag vanwege de corona-crisis. Ze overleven de toch al gestaag teruglopende klandizie niet nu ze ook nog een maand of 3 Corona-gesloten moesten blijven. Zo sluit de kwaliteitsschoenenwinkel van de gebroeders Lenci in de Via Fillungo eind dit jaar definitief de luiken, na 110 jaar. Dagelijks rijen vanwege de uitverkoop nu, dat dan weer wel... De gemeente heeft ontdekt dat de locale economie wat al te afhankelijk is geworden van het toerisme, en beraadt zich over mogelijkheden om het wonen in het centrum te bevorderen, voor levendigheid en voor meer klandizie voor de winkels, juist ook in de wintermaanden. Bekeken wordt o.a. of het aantal B&B's kan worden omgezet in woonappartementen voor de eigen bevolking.

Zij gingen hemelen....

De vooruitgang ('vooruitgang') biedt maar weinig plaats voor romantiek. Wonderlijk genoeg is er in Lucca-centrum nog altijd een ouderwetse smederij gevestigd, van de gebroeders Paladini. Sinds 1870. De foto geeft een idee van het begrip 'ouderwets'.

Romeo Paladini aan het werk

Dat zoiets nog bestaat...  mijn romantiekklier (iets onder het hart) onderging een hevige prikkeling toen ik de smederij van de gebroeders Paladini voor het eerst zag. Maar nu is vorige week baas Pietro overleden, bijna 90. Hij viel met zijn fiets, dijbeen gebroken, ziekenhuis, ging goed, en toen ineens niet meer. Hij was de allerlaatste sleutelkoning van Lucca, met als specialiteit historisch hang- en sluitwerk. Hij kon nog sleutels maken voor ingewikkelde deursloten uit 1300 of daaromtrent. Broer Romeo staat er nu alleen voor, het zal wel niet lang meer duren of ook de allerlaatste smederij in Lucca-centrum sluit de deuren.

Deze week ook overleden: mijn favoriete kapper (jawel) Giuliano. Zijn kapperszaak in het centrum was tevens een ouwehoercentrum, Italiaanser kon niet. Voor zover binnen mijn mogelijkheden deed ik graag mee aan dat geouwehoer. Dat ging het beste als het over de koers ging. Want Giuliano was zeker ook een passionato della bici. Begin januari sprak ik hem nog, hij kwam even in zijn oude zaak kijken, waar ik net in de stoel van zijn rijk getatoëeerde opvolger Massimiliano zat. Man, hoe die Giuliano de schaar liet vliegen.... een wonder! Het ging hem goed, zin in zijn pensioenjaren. Maar zijn lever dacht er anders over. Hij werd 69.

Giuliano in de stoel bij zijn opvolger, Massimiliano

Nog meer helden die gingen:

Phil May, zanger van de legendarische band The Pretty Things, passed away (75 jaar). De Roadrunner runt niet meer. Deed het destijds minder goed in onze ouderlijke huiskamer. 'Maria callas zingt beter'. Klopt!  Het is ook niet van de categorie 'Music to the Milions'...
"In Engeland werden The Pretty Things rond 1965 niet als beatgrootheid gezien. In Nederland wel. Toen The Rolling Stones bedankten voor een optreden in veilinghal Op Hoop van Zegen in Blokker viel de keus op May en de zijnen. Hij eindigde de woeste voorstelling zonder linkerbroekspijp." Kijk, dat zijn teksten!

Live:: https://www.youtube.com/watch?v=2cY4uRT198s - drummertje!

Origineel: https://www.youtube.com/watch?v=qktg57kHl4w

Jonge Phil, werd destijds uitermate ruig bevonden..

Ook Willy Schmidt stopte met leven, hij werd iets ouder dan Phil May, 93. Ik weet niet of hij kon zingen. Wat Willy wel kon? Heel goed hockeyen, bij HTCC in Eindhovenl hij was daar nog een tijd trainer van mijn broer Mark, destijds een hockeytalent. Maar nog beter kon Willy voetballen. Hij was de laatste nog levende oud-speler van het kampioenselftal van E.V.V Eindhoven uit 1954, samen met o.a. Frans Tebak (zie vorige blog). Een getructe linksbuiten, hij heeft ook enkele jaren voor Ajax gespeeld. De fameuze schaarbeweging, die heeft Piet Keizer van Willy geleerd. Heeft Piet zelf gezegd.

Eindhoven (W. Schmidt onderste rij, rechts; FransTebak bobenste rij, 3e van links)

En, tenslotte.. , overleeed vorige week ook Jan Boot. 'Banjo' was jarenlang mijn technisch begaafde en aimabele teamgenoot in de 'sterrenformatie' HTCC (HES), de inmiddels in een fusieclub.opgegane hockeyclub in Eindhoven. Voor HTCC heb ik precies 25 jaar gespeeld, vanaf mijn 7e jaar.

Met zekere regelmaat komt het team nog bij elkaar voor een reünie, dit jaar in september. Dat zal nu met 4 man minder zijn, 3 andere ex-teammaten gingen Jan voor. Confronterend is het wel...

Lucca tegen de stroom in

Oude vrijheden deels terug

Ikke moe, ikke moet ff ruste onder het bankje


We zijn blij met het feit dat we weer bewegingsvrijheid hebben. Dat is wel weer wennen, Zelfs hondje Lucca moest regelmatig afzien bij de nu weer langere wandelingen. Dat gold zeker voor baasje Joep, de vermeende coureur. Die moest toegeven dat je op zijn leeftijd na 10 weken complete stilstand qua conditie en kracht niet kon voortgaan vanaf het punt waar je was gebleven. Qua vorm en zo. Dat had-ie trouwens al wel gedacht, maar om er dan ook echt mee geconfronteerd te worden......

Maar het is wat het is, en daar gaat het om; een mooie levenswijsheid (heeft het gebracht tot mijn top-3 motto's). Dus ik ben kalmpjes aan weer begonnen. De eerste weken mocht uit fietsen trouwens uitsluitend alleen. Samen fietsen mag weer sinds kort. Helaas ontbreken dit jaar fietsers uit de vele buitenlanden, waarvan ik er vele over de Toscaanse wegen heb geleid. Dus het samen fietsen beperkt zich tot ritjes met een beperkt aantal localen, zoals met Paladino en Cristina een lange rit (wat had ik het zwaar...) over San Baronto en Lamporecchio (woonplaats Andrea Tafi) en diverse koffieritjes met Stuart, waaronder eentje met fraaie klim over Monte Bello naar Pietrasanta, prettige pitsstopplek, maar in deze tijden al evenzeer verstoken van bezoekers van buiten als Lucca. 



Het zo goed als lege centrumplein in kunst(enaars)stadje Pietrasanta

Ja, al met al ziet het fietsen er hier dit jaar toch heel anders uit. Minder kilometers, minder in groep door Corona-maatregelen . Minder een sociale activiteit ook, wegens het ontbreken van buitenlandse fietslustige bezoekers,jarenlang goed voor een deel van de lol. De komende weken ga ik mijn best nog doen om weer qua vorm weer enigszins op punt te geraken. Hopelijk werken rug, benen en prostaat een beetje mee. En kom ik nog een been van Jaïr, de Utrechtse powerball,  tegen...... Dat zou pas helpen!

Chiatri, onregelmatige klim, tot max. 15.1%

________

Muzikaal Intermezzo 1: Ali Birra (Ethiopië, Oromo)
________

2 juni 2020, nationale feestdag

2 juni 1946: "De Italiaanse republiek is geboren!"

En dat is vandaag dus 64 jaar geleden. Na de val van het fascisme moest het volk per referendum kiezen voor ofwel (de terugkeer naar) de monarchie ofwel voor de republiek als staatsvorm. De republiek won, met 2 miljoen stemmen meer. 





Foto: Ciao Tutti-blog

Van feestelijkheden en vlagvertoon was vandaag in Lucca in ieder geval geen sprake. Sowieso zijn alle events vanwege Corona voorlopig nog van de baan, maar andere uitingen van een feestelijke stemming zagen we vandaag tijdens onze stadswandeling ook niet, het was eerder nogal leeg. Zelfs de twee kranten die ik vandaag las deden er het zwijgen toe. 

Italië kwam die eerste jaren maar met horten en stoten op gang, verarmd en verdeeld als het was. In 1948 werd een aanslag gepleegd op Palmiro Togliatti, leider van de communisten, destijds een der partijen in gevecht om de politieke hegemonie. Het gebeurde net tijdens de Tour de France van dat jaar. Het land dreigde weer uiteen te vallen. Het verhaal gaat dat premier De Gaspari telefoneerde met Gino Bartali, de grote Italiaanse coureur, ook om zijn grote daden in de oorlog beroemd en geliefd. Of hij het land wilde redden van de ondergang. Door de Tour te winnen. Da's goed, zei Gino, en won. Mooie beelden die de romantiekklier andermaal kietelen. Of het verhaal klopt? Sommigen houden het op een mythe. Geenszins een mythe is het verhaal over zijn hulp aan de joden tijdens de oorlog. In Israël heeft hij dan ook de heldenstatus.

De herinnering aan de goede daden van Gino Bartali ('de Vrome') werd in 2016 nieuw leven in geblazen.  Het eerste Israelische Pro Team (ICA, Israel Cycling Academy; nu Israel Startup Nation) besloot Bartali's vaste smokkeltraject tussen Firenze en Assisi ter ere van zijn nagedachtenis als ploegtraining af te leggen. Met een tiental genodigden; een van hen was ik. Voor mij een prachtige herinnering, om meer redenen een van de absolute hoogtepunten uit mijn 'wielercarrière', lees het verslag van die dag er maar eens op na. 



Eten bij Tambellini met Guilia en Luca

4 juni 2020

Mary-Anne (zonder tattoos) tussen de bloeiende Jasmijn bij Bar Martini

Wanneer weer naar Nederland?

Het is ook weer standvastig mooi weer hier. Nou ja, zoals in Nederland ongeveer de laatste tijd, maar dan zonder de terugvaldagen (behalve vandaag dan: ook in Lucca regnachtig). Betekent dat de tattoos op armen en benen op straat weer worden blootgesteld aan het daglicht, en soms ook op andere landstreken des lichaams; je kijkt je ogen uit!

Volgens plan zouden we op 10 juni weer richting huis gaan. In 3 dagen, per trein. Reis was geregeld, de onderkomens onderweg eveneens. Maar de reis werd enkele weken terug geannuleerd. De komende week bekijken we wanneer de reis wel weer mogelijk gaat zijn. Het moet wel kunnen zonder al te veel gedoe onderweg. Vooralsnog gaan we er van uit dat we ongeveer half juli terugkomen. En tot dan voelen wij ons hier wel op het gemak nu we er weer wat op uit mogen. Vanavond naar vriend Carlo van Ristorante La Norma. Hondje mag ook mee, mag hier eigenlijk overal,en in NLD niet.

________

Muzikaal Intermezzo 2: De scheet van de Week

________

Slokdown ten einde

Soort van nieuw normaal (op weg naar)

Zou de vooruitgang nu een beetje stil gaan staan? Verwachtingen gaan alle kanten op, waar het naar toe gaat? Nobody knows. Maar de meeste meninghouders denken dat het 'anders' gaat zijn dan in het pre-Coronatijdperk. Gaan we naar een betere wereld, naar meer gelijkheid, minder armoede? Naar een manier vam leven met meer respect en ruimte voor de natuur? Ik mag het hopen. Maar ik vrees ook. Michel Houellebecq, éen van mijn favoriete schrijvers, weet alvast:  "We zullen na de lockdown niet in een andere wereld wakker worden; het zal dezelfde wereld zijn,maar dan erger." 
Nou,  fasten your seatbelts!

Antiracisme

De gang van zaken rond de gruwelijke moord op George Floyd in Minneapolis, Minnesota, de acties erna en de discussies in de media er over maken een ding wel duidelijk: er is veel al dan niet verborgen racisme onder de mensen. In Nederland ook, getuige alleen al die toeslagaffaire bij de Belastingdienst, een regelrechte schande, zou ik zeggen. De overheid bezondigt zich zelf ernstig aan racisme, hoewel daar officieel natuurlijk geen sprake van is. Want de Grondwet staat het niet toe.
Maar bij de Overheid werken mensen. Dragen we dan allemaal het racismevirus in ons? Een ongemakkelijke vraag. Maar gezien ook de openingszinnen boven aan dit blog toch de moeite waard om de vraag niet uit de weg te gaan.

Ik moet onwillekeurig denken aan mijn jeugdjaren in Eindhoven. 'Fijn' katholiek gezin, het hele leven speelde zich af in de katholieke bubbel. Op school heb ik bij mijn weten nooit iets gehoord over kolonialisme, slavernij, racisme, uitbuiting. Dat was in die tijden nog een politiek uiterst heikel onderwerp.
Overigens ook nooit iets gehoord als zou de zwarte medemens tweederangs zijn. Zo expliciet ging dat niet. Die beeeldvorming verliep subtieler, zou je kunnen zeggen. Wij katholieken moesten de 'arme zwartjes' verheffen. Er moesten kerken worden gebouwd, ginder. Zo kon de doelgroep makkelijker de genade van de Hoogste bekomen, zal het idee zijn geweest. Met bemiddeling van de Witman, dus.  Bij toerbeurt kwamen de toen nog talrijke missionarissen op verlof in de kerk om een ruime bijdrage vragen voor hun nobele werken in den zwarte vreemde. De bedelpreken van de missionarissen gingen er destijds in als koek (of als Gods woord in....). Lekker makkelijk ook wel: je voelt je een nobelegodsvruchtige burger om met je bijdrage 'de zwartjes' te helpen,zonder dat je je hoeft sappel te denken over de achtergronden erbij.

Tussen de misssionarisbezoeken hielden (lagere) school en mijnheer pastoor onze betrokkenheid bij de verheffingsgedachte levend. Wij spaarden melkflesdoppen bij het leven, en ook het zilverpapier van pa's sigarettenpakjes (Golden Fiction) was waardevol materiaal dat te gelde kon worden gemaakt. En pa maar roken, de zwarte medemens zou er beter van worden. Dat lijkt zeer de vraag, maar voor pa's longen gold dat zeker niet: In zijn pensioenjaar kreeg hij longkanker, wist die aanval op het nippertje af te slaan, en overleed uiteindelijk pas op zijn negentigste.

Waarschijnlijk, ik neem het aan, hebben meer mensen dergelijke herinneringen. Via het fanatiek sparen van zilverpapier en melkflesdoppen zal je niet meteen racist worden, dat niet. Maar het zal zo zijn dat er al doppen sparende gaandeweg door beeldvorming wel een kiem voor werd gelegd. Die je je niet (altijd) bewust bent. Die kan leiden tot ellendige uitwassen, zoals we nu ook weer beleven. Maar die er onbedoeld en zonder we ons dat  realiseren voor zorgt dat het niet-witte deel van onze gemeenschap zich tweederangs voelt.

Zilverpapier sparen voor de missie doen we al lang niet meer, dat scheelt al met die beeldvorming. Als op basis- en middelbare scholen nu, in tegenstelling tot vroeger wèl ruimte is of wordt gereserveerd om zaken als kolonialisme, slavernij, racisme, uitbuiting aan de orde te stellen... dan kan het goed komen.

Modern leven

Nu ook in Lucca: ecologisch slootkantbeheer

______

Jammer: in China is de luchtvervuiling weer helemaal terug op het oude vieze niveau. Gaat dat bij ons ook zo zijn?

Toegevoegd op 5 juni (uit column Bert Wagendorp VK):

"In China is de lucht alweer net zo smerig als voor de crisis. Nog even volhouden, dan is het hier ook weer zover en kunnen we opgelucht ademhalen."